Drogi Reach

Poszukiwanie ziół w czasie podróży traktem nie było takie proste, jak mogłoby się wydawać. Podróżni pragnęli przeć do przodu, więc teren poszukiwań mocno się zawężał a i też czasem należałoby przystanąć, sprawdzić, czy rzeczywiście wzrok dojrzał to, co się wydaje, że dojrzał. Jak wzrok dojrzał, to trzeba było podejść, ziółko zebrać i zapakować odpowiednio, by się tam wszystko w torbach nie przemieszało. Na szczęście dwaj podróżni, temat ziół dobrze znający, mieli także sprawnych pomocników, którzy byli w stanie poruszać się zdecydowanie szybciej niż oni sami. Dzięki temu skutecznie uprzedzali uczonych o "wyrastającymi" przed nimi możliwościami. Taka pomoc skutkowała sprawniejszą pracą. Udało uzbierać się pełną sakiewkę dość pospolitych, ale przydatnych szczególnie w medycynie ziół. Trochę też było takich, których zaparzenie i picie uspokajało, poprawiało samopoczucie, lub choćby pomagało zasnąć.

Wieczorem dotarli pod siedzibę Władców Wyżyn, rodu Mullendore. Przed bramą grodziszcza, zasłaniając wejście, wartę kończył strażnik. Niechybnie gdy słońce zajdzie za horyzont, uda się on na spoczynek a wrót będą pilnować zmiennicy, ale już z samborzy nad bramą. Noc to noc, w nocy ludzie śpią a nie wałęsają się pod bramą.
Zagajony strażnik przekazał prośbę dalej. Odpowiedź przyszła szybko i niestety była negatywna. Cóż.. Nikt pomocy wędrownego medyka nie potrzebował a lord żadnego też Mogwyna nie kojarzył.
- Przykro mi dziaduniu. Poszukajcie w osadzie, z pewnością ktoś was przenocuje. Możecie nawet zapytać o Gerthę, to moja siostra, porządna kobieta. - Poradził strażnik, wskazując właśnie na osadę pod zamkiem. I to była raczej dobra rada. W zamku przyjmowani są zwykle zacni goście, których warto wpuścić. Natomiast z racji tego, że poza wielkimi miastami zajazdy raczej rzadko występują, wędrowcy mogą liczyć na gościnę u prostego ludu. To wcale bardzo częsta praktyka. Z pewnością ktoś starca ugości, może nawet poczęstuje strawą w zamian za opowieści ze świata.
- Swoją drogą... Cóż to za metal? - Strażnik zapytał z wielkim zaciekawieniem, pokazując na jelec miecza dziadunia. Może coś tam słyszał o przybyszach zza morza, którzy spadli na ziemie Doliny i walczyli orężem niezwykłym. Nie wydawało się jednak, by nagle stał się wrogi czy począł podejrzewać, jakoby starzec i jego młody towarzysz planowali na spółkę oblegać domostwo jego pana.

Być może tak właśnie było. Dobrobyt oraz nadskakująca służba potrafią rozbestwić. Człowiek ma wszystko podane na tacy, wygodnie zasiaduje sobie w bezpiecznej siedzibie a otaczający go prostaczkowie, tak czy inaczej, muszą okazywać mu szacunek. Życie w takim środowisku może zaburzyć światopogląd i osłabić dyscyplinę. Pewnie dlatego ludzie dziedziczący majątki to często są rozkapryszone lenie, którym wydaje się, że mogą korzystać z przywilejów a obowiązki to tam... Przyjemniej jest się bawić, niźli pracować.
Tutejszy lord... Cóż, nie dane było go starcowi poznać, zatem powodów mógł się tylko domyślać. Ewentualnie mógł też o niego ludzi wypytać i liczyć, że powiedzą prawdę. Jeśli w ogóle go to interesowało.

- Łooo, to musi być naprawdę wielgachna rzeka! - Rzucił strażnik, chwilę potem jeszcze nad tym dumając. - No, tak czy siak, uważajcie na siebie, dziaduniu. Z takich egzotycznych skarbów to pewnie nie jeden chciałby was obrabować. Nie żeby tu u nas bandytyzm się szerzył... No ale uważajcie, nie zaszkodzi. - Dodał. Zapytany zaś o imię, uśmiechnął się szeroko. - Gerth. Jesteśmy bliźniętami. Pozdrówcie ją ode mnie i powiedzcie, że jutro ją odwiedzę. - Odparł razem z prośbą.

Domostwo Gerthy okazało się być wcale niemałym obejściem. Mieszkała tam wspomniana kobieta, jej postawny mąż Stan oraz piątka ich dzieci. Poza tym mieli jeszcze trójkę parobków, którzy pomagali im przy zwierzętach. Okazało się bowiem, że rodzina zajmowała się hodowlą zwierząt, z których całkiem spora część wędrowała potem na pański stół tutejszego lorda.
Z początku kobieta nie była zbyt ufna, szczególnie widząc broń. No ale też i trudno, by podróżnik chciał być bezbronny. Kiedy zaś usłyszała, że przysyła ich jej brat, zaprosiła już bez oporów. Razem, jeśli taka wola była podróżnych, mogli spożyć wieczorny posiłek. Przy stole zasiadali gospodarze oraz parobkowie, wspólnie dziękując Bogom za zdrowie, powodzenie w życiu i ten posiłek. Na posiłek zaś składały się mleko oraz placki z leśnymi jagodami, które upiekła gospodyni. Daleko temu było do wymyślności, jakie jadają bogacze, ale posiłek był syty i całkiem smaczny. Przenocować mogli natomiast razem z parobkami. To też nie był luksus, ale przynajmniej był dach nad głową, ciepło i jakieś towarzystwo, które chętnie posłuchałoby opowieści dziadunia, dzieląc się posiadanym piwem.
Rano ponownie mogli zjeść z gospodarzami. Tym razem gospodyni uszykowała podpłomyki ze smalcem, trochę boczku oraz łagodnego, mętnego piwa o konsystencji podobnej do zupy. Napitek był przyjemny w smaku i pozwalał się nasycić, przy okazji też nie uderzał do głowy, nawet jeśli wypić go więcej. Gospodarz Stan był rankiem bardziej rozmowy niż przy wieczornym posiłku, chętnie wypytując starca o wieści ze świat i ochoczo słuchając, jeśli ten chciał mu odpowiedzieć.

Czy coś ciekawego działo się w okolicy? Raczej tak specjalnie to nie, a nawet jeśli, to prości ludzie niewiele też wiedzieli. Ot, co tam w najbliższej okolicy słychać mogli opowiedzieć... Że młynarz córkę wydaje i za księżyc wesele będzie. I to nie byle jakie, bo syn karczmarza ją bierze, to dwie solidne familie się łączą i pewno suto przy stole podadzą. Ostatnio też ponoć w Rzecznym Kamyku, osadzie na północ marszem ze cztery dni to polowanie na wilki było, bo kłopoty robiły, trzodę trzebiąc. Poza tym czasem się tutaj zjawi jakiś możny, bo sprawę ma do lorda - a to syna by na dwór dać chciał, a to dwóch panów o pastwisko ma spór, takie tam rzeczy. I ten... O, właśnie! Stan przypomniał sobie, że w Lipach, jak na góry się idzie, to mieli dziwnego gościa tydzień temu. Akurat z Lip jest kuzyn, co tu był dwa dni temu przy okazji targu, to powiedział. No więc ten gość to miał taką gwiazdę z siedmioma ramionami na piersi i głosił coś, że on jest septon co misję ma... i coś o potępieniu, siedmiu jakiś tam, i tak dalej. Ponoć wariat nie chciał ustąpić, nawet jak go kamieniami obrzucili. Dopiero jak paru chłopa za pały złapało, to umknął.
- Septon... Doprawdy dziwne imię. - Zauważył Stan, ale machnął na to ręką.

Gospodarze prezent chętnie przyjęli. Akurat tutaj ludzie na ziołach się trochę znali, bo nimi głównie się leczyli i wspomagali. Tam zielarzem nikt by Gerthy czy Stana nie nazwał, ale wiedzieli, co można rzucić świniom a co zaparzone we wrzątku na ból brzucha pomoże, albo ułatwi zaśnięcie. Tak czy siak, szczodrość trochę uszczupliła sakiewkę z ziołami starca, ale miał to sobie w niedalekiej przyszłości odbić z nawiązką.
Podróż była raczej spokojna i pomoc starca nie okazała się nikomu być potrzebną. Za to ziół całkiem nieźle nazbierali, każdego dnia mając w tym powodzenie. Kiedy zaś o noclegi chodziło, to cóż.. Pierwszego dnia mogli przenocować u kuzyna Stana. Też był rosłym chłopem i tak się składało, że kowalem. Na szczęście w nocy nie łupał młotem. W kolejnych dniach, mijając osady, też niechybnie miejsce jakieś znaleźli, gdzie kąta i strawy w zamian za wieści ze świata oraz ziółka by nie pożałowano.