Lasy Reach

20/01/10PZ

Uwielbiała poranki spędzone w siodle, zwłaszcza, gdy miała z kim się ścigać. Mało osób wiedziało bowiem, że Shirei spędziła w siodle niemal całe swoje życie i niemal nic nie poprawiało jej nastroju tak, jak jazda konna.
— Kędzior, siad. — rzuciła stanowczo, jeszcze zanim zeskoczyła z grzbietu karego ogiera. Kilka dobrych lat zajęło jej nauczenie się bezproblemowo wdrapywać na grzbiet zwierzęcia, była bowiem na tyle niskiego wzrostu, że dobrze zbudowany koń wydawał się być wyzwaniem.
Jeszcze zanim rozejrzała się dookoła, odtroczyła od siodła łuk, by zaraz przewiesić go sobie przez ramię. Na wszelki wypadek, gdyby miała zaraz oddać konia tutejszemu stajennemu, ważne rzeczy wolała mieć przy sobie.
— Nie jestem pewna, czy w tej stronie świata wspiera się poligamię. — uśmiechnęła się do męża, by zaraz podejść do niego i cmoknąć w policzek. Doceniała to, jak bardzo zaangażowany jest w codzienną pomoc, nawet jeśli polegała ona na odruchowym wyciągnięciu ręki, by łatwiej było jej zejść z konia. I choć z ręki nie skorzystała, to obdarzyła Gedeona uśmiechem i poklepała go po ramieniu.
— Fakt, cną niewiastę bierze Layton. Ale czterdzieści złotych monet jest moje. — wyszczerzyła zęby w uśmiechu - Im więcej nas będzie, tym mniejsza szansa na złapanie jelenia. Połowa obecnych będzie robić pijacki hałas i nawet zające pouciekają. — mruknęła, kończąc swoją wypowiedź westchnieniem, by zaraz podejść do swojego wilkora i podrapać go za uchem — Upolujesz dla mnie jelenia, Kędzior? — zapytała stworzenie, zupełnie jakby mówiła do dziecka.

Spojrzała na męża spod zmarszczonych brwi, wyraźnie przetrawiając to, co właśnie powiedział. Zamyśliła się do tego stopnia, że przez chwilę zamarła w bezruchu, wlepiając wzrok jasnych ślepi w jeden, niesforny kosmyk, jaki umknął mu przy przerzucaniu włosów. Wijąc się przywodził jej na myśl węża, jakie podobno można spotkać na południu niemal na każdym kroku.
— Dzicy nie są z moich rodzinnych stron. Oddziela nas od nich wysoki Mur i zapewniam cię, że nawet gdyby kradli własne żony, to Winterfell i wszyscy jego wasale są tak honorowi, jak ludzie z Reach. Nie ma nic gorszego niż zdrada, a już na pewno nikt nie kradnie poślubionych mężczyznom kobiet. Jeśli nie Starzy Bogowie, to odpowiednia liczba wojsk zaraz robi z tym porządek. — burknęła, nie do końca zdając sobie sprawę z tego, że to, co mówił było żartem. Oddałaby życie za Północ, była jej tak oddana, że nie zawsze potrafiła pozwolić sobie na zejście z tonu. Dopiero po chwili uświadomiła sobie, jak bardzo przesadnie zareagowała, ale burknęła tylko pod nosem ciche przeprosiny, odchrząknęła, by zaraz zająć się odtroczeniem reszty ekwipunku od siodła.
— Chcecie, to przegrywajcie, nic wam nie stoi na przeszkodzie. Mnie natomiast z przyczyn wiadomych ręka panny nie dotyczy, więc pozwólcie, że zacznę pracować na te czterdzieści złotych monet. I poroże. Tyle pięknych rzeczy możemy z niego zrobić... — westchnęła, przerzucając przez plecy kołczan pełny strzał, po czym ruszyła w stronę lasu, uważnie przyglądając się ściółce i krzewom. Spojrzała na wilkora, wydając mu polecenie: „szukaj” i niemal natychmiast większość jej uwagi pochłonęły próby znalezieni tropu.
— Idziecie? — zapytała, zauważając dopiero po chwili, że męża i szwagra zostawiła z tyłu.

Nie zwróciła absolutnie żadnej uwagi na słowa gospodarza. Wiedziała, że kieruje je głównie do lordów obecnych na polowaniu, w końcu łowy te były próbą znalezienia jego córce odpowiedniego wybranka. Ona zdecydowanie nie miała szans w walce o tę nagrodę, ponieważ nie tylko miała już męża, ale przede wszystkim była kobietą. I chyba dlatego przystąpiła do ukradkowego szukania śladów wcześniej, niż większość zebranych.
— Powinniśmy chyba skończyć dywagacje o nagrodach, bo jak na razie nie zapowiada się na to, żebyśmy mieli szansę w ogóle zobaczyć to zwierzę. — mruknęła Shai w stronę męża, gdy Kędzior po raz kolejny znajdywał trop, któremu daleko było do jakiegokolwiek kopytnego ssaka. Kobieta nigdy nie miała anielskiej cierpliwości, dlatego już po pół godziny szukania miała dosyć. I pewnie zrezygnowałaby przed południem, gdyby nie fakt, że przebywała w towarzystwie dwóch mężczyzn, którym za nic w świecie nie chciała pokazać swojej łatwej do zniechęcenia strony. Skupiła się na szukaniu śladów do tego stopnia, że patrząc w ściółkę niemal przegapiła trop. Kątem oka dostrzegła lekkie przerysowanie na korze i chyba dlatego zrobiła parę kroków w tył. Nachyliła się w stronę drzewa, palcem przejeżdżając po powstałej bruździe.
— Spójrzcie! — palcem wskazała na dziury w pniu — Najwyższy czas na to, by jelenie zaczęły gubić swoje poroża. Skoro ocierał się nim o drzewo w tym miejscu, prawdopodobnie w niewielkiej odległości musiał to robić na innych. Albo znajdziemy jelenia, albo jego poroże, jeśli stwierdzi, że to czas na jego zrzut. Szukajcie też odchodów, te zwierzęta zwykle ocierają się po jedzeniu. Kędzior! — zawołała wilkora, który, zaaferowany nowym lasem, przybiegł do niej dopiero po chwili — Szukaj! — palcem wskazała mu pień pobrużdżony porożem do powąchania. Gdy jelenie ocierają się rogami, zwykle zostawiają też sierść i charakterystyczny zapach, będący informacją dla innych przedstawicieli gatunku. Jeśli dobrze pójdzie, Kędziorowi może uda się złapać trop.

Ślady dzików nie były zbyt optymistycznym akcentem w tym polowaniu. Zwykle uciekały przed ludźmi, nie szukając zwady, a do czasu, w którym lochy będą miały młode, pozostało jeszcze parę tygodni, ale kto wie. Te stworzenia zawsze były nieprzewidywalne. Trop wilczej watahy nieco ją jednak uspokoił, bowiem zapach tych drapieżników zwykle odstrasza wszelkie leśne stworzenia, psowate te zaś w stosunku do ludzi nigdy nie wykazywały agresji, wręcz przeciwnie. Płoszyły się bardziej, aniżeli stada niektórych jeleni. Nie widziała jednak śladu ich potencjalnego celu, i ile by nie spoglądała, nie mogła dostrzec nowego tropu. I wtedy polowanie uratował Leyton, człowiek, po którym Shirei mimo wszystko nie spodziewała się zbyt wielkiej pomocy. Wiedziała, że mężczyzna rzadko pojawiał się na polowaniach, i choć nigdy nie stanęłaby przeciw niemu z mieczem, to cała ich trójka wiedziała, że kobieta radzi sobie z polowaniem lepiej. Zwykle.
— Świetnie! Uratowałeś nas! — rzuciła cicho, z autentycznym entuzjazmem, klepiąc szwagra po boku, by zaraz pójść dalej za tropem. Teraz szło już łatwo, ślady nie urywały się, a mokry nos Kędziora zwęszył zwierzynę. Shai kilka razy musiała stopować swojego wilkora, skłonnego do polowania raczej bez towarzystwa ludzi. Mimo wszystko wychował się z nimi od pierwszych dni swojego życia, traktował więc ją jako swego rodzaju przywódcę watahy. I nie było w tym nic związanego z tresurą czy treningiem. Kędzior po prostu podświadomie naśladował jej język ciała i korzystał z wyjątkowego daru, jakim ludzie podzielili się tylko z psowatymi - możliwością podążania własnym wzrokiem za wzrokiem kogoś innego.

Kiedy w końcu, zza wielu zarośli ukazał się jej kształt białego jelenia, zatrzymała się wpół kroku, intensywnie powstrzymując się od westchnienia. Na ich szczęście szli pod wiatr, więc parzystokopytny nie był świadomy ich obecności, ale czarny basior z całej siły próbował szybko to zmienić. Ręka Starkówny poszybowała w kierunku jego łba szybciej niż strzała, z cichym pacnięciem lądując między uszami. Nie musiała nic mówić, zrozumiał. Przykucnęła, co wilkor zaraz zaczął naśladować i zrobiła krok w tył, by zwierzę mogło swobodnie przejść. Po raz kolejny cieszyła się w duchu z tego, że jej pupilkiem nie jest gepard - wilki zawsze podchodziły do ofiary najbliżej jak mogły, nim rzucały się z zębami, w przeciwieństwie do gepardów, korzystających ze swojego przyśpieszenia. Dlatego była spokojna o Kędziora, w końcu to zbyt stary wilkor, by nie wiedzieć jak polować.
— — Leyton, idziesz z Kędziorem. Gedeon, obejdź go z drugiej strony. Ja spróbuję strzelić. Jeśli nie trafię, jeleń się zerwie, a Kędzior za nim. — szepnęła w stronę towarzyszy, milknąc za każdym razem, gdy wiatr cichł, a ryzyko poniesienia się ich głosów rosło. Poczekała na reakcję mężczyzn, w międzyczasie zdejmując łuk z ramienia i osadzając na nim strzałę. Rozejrzała się raz jeszcze, szukając najdogodniejszego miejsca do strzału. Teraz się zacznie.

Pęknięcie gałęzi usłyszała niemal w tym samym momencie, w którym dotarło ono do jelenia. I może, gdyby nie była tak zdeterminowana, pozwoliłaby sobie na westchnięcie i pokręcenie głową w niedowierzaniu, że jej mąż stąpał tak nierozważnie. 200 metrów było długim dystansem, ale mimo wszystko wiedziała, że ma szansę trafić. I dlatego wszystkie emocje odsunęła na bok, nie przejmując się spłoszeniem celu. Po prostu nałożyła strzałę na cięciwę, napięła łuk i po krótkim celowaniu, strzeliła. Nie zawahała się, i chyba tylko dlatego udało jej się trafić.
I dopiero, gdy zobaczyła, że jeleń pada, pozwoliła sobie na wyrzucenie kilku przekleństw. Zdała sobie sprawę, jak blisko byli utraty łupu.
— Nie chcę nawet wiedzieć, który z was nie patrzył pod nogi. — mruknęła, dając upust swojej irytacji. Stawka była niemała, a jeden z nich był nierozważny. Wiedziała, który, w końcu dobrze słyszała, ale nie chciała rozwijać złości. Ważne, że udało im się go ustrzelić. — — Layton, zaczekaj. to wilkor, nie pies, może Ci odgryźć rękę. — mruknęła zaniepokojona, widząc jak szwagier nachyla się nad jeleniem. Szybko jednak odwróciła uwagę Kędziora aromatycznym smaczkiem, co dało jej szansę na szybkie rozcięcie brzucha, po uprzednim sprawdzeniu, czy zwierzę jeszcze dycha. Wyrzuciła szybko wnętrzności obok, a Kędzior natychmiast się nimi zajął. Ulubiona część każdego wilka do żołądek, a ten wilkor nie był wyjątkiem. Gdyby skończył jeść szybciej, kobieta po prostu rzuciłaby mu którąś z nóg.
— Nie musisz się żenić. Nie jestem pewna, czy są jakieś plusy aranżowanego małżeństwa. Ale zawsze możesz poznać się z proponowaną panną na wydanie. — puściła oczko szwagrowi, by zaraz podejść do męża i przytulić go w taki sposób, by swobodnie cmoknąć go w policzek — Udało nam się! — uśmiechnęła się do niego, podziwiając zdobycz.

Zajęta skórowaniem, słuchała kompanów tylko jednym uchem, ale szczerze rozbawiła ją wymiana zdań o żonach. Uśmiechnęła się do siebie, powstrzymując wybuch śmiechu, by za chwilę oczyścić nóż o swoje spodnie.
— Małżeństwo nie jest takie straszne, jak wygląda. Chociaż, co ja tam mogę wiedzieć, skoro jestem żoną jakiś... rok? — odparła, przyglądając się głowie jelenia. Nie do końca wiedziała, jak skutecznie oddzielić ją od reszty tułowia. Słysząc prośbę szwagra, tylko kiwnęła głową i sprawnym ruchem oddzieliła kawałek kończyny zwierzęcia, w miejscu pęciny. — Proszę. Daj Wielkiemu Łowczemu, jeśli nie wiesz, jak ładnie je oddzielić. Ale jeśli chcesz, możemy wszyscy zrobić sobie rękojeści do broni. Poroża starczy dla całej trójki. — uśmiechnęła się do niego, po czym wyciągnęła w stronę Laytona rękę z kawałkiem jeleniej nogi. Ten zaś chyba nie do końca zdawał sobie sprawę z tego, że powinien ją od niej zabrać, bo uśmiech zniknął z jego twarzy, a na jego miejsce wstąpiła nostalgia. Słuchała jego dywagacji, samej przez chwilę czując przejmujący smutek. — Zawsze możesz zgubić się w lesie z wybranką serca, a następnego dnia z rana zaciągnąć ją do septu. — wyszczerzyła zęby w kierunku męża, by zaraz ponownie się odezwać — Gedeonie, masz szansę odkupić swoje winy, zyskać nasze wybaczenie i odrąbać głowę temu zwierzęciu. — uśmiechnęła się do niego, by za chwilę zrobić miejsce przy zwierzynie.