Drogi Reach

Cithria nigdy nie lubiła niepotrzebnie wykorzystywać nikogo, nawet zwierząt. Kłóciło się to z jej bezinteresowną naturą, która tak często brała górę w jej wewnętrznych sporach. Dlatego też teraz maszerowała u boku Ducha, trzymając jedynie jego wodze. Za nimi wesoło podążał czarny jak sama noc Grom oraz niosący jej skromny dobytek Oszust, który jednak nie przejmował się zbytnio tym raczej tym symbolicznym ciężarem. W takiej oto kompanii kobieta podróżowała ostatnie lata, przemierzając, zdawać by się mogło, bezkresne ziemie królestwa Gardenerów. Dzisiaj jednak, po raz pierwszy od bardzo, bardzo dawna, towarzyszył jej ktoś jeszcze. Młody, na oko pewnie piętnastoletni chłopak, który przypieprzył się do niej jak rzep do psiego ogona. I po raz kolejny tego dnia, zerknęła na niego za siebie, po raz kolejny mając nadzieję, że tego nie zobaczy. I poza raz kolejny wzdychając sama do siebie, po raz wtóry zastanawiając się co takiego pchnęło ją do tak pochopnej decyzji, jak zgoda na przyjęcie go jako giermka. Zdrowo myśląca osoba powinna była pasem wyrzucić gówniarzowi takie pomysły z głowy i możliwie szybko odstawić go do domu, zanim ktokolwiek spostrzeże jego nieobecność. Wyglądało jednak na to, iż wdała się w swojego starego wychowawcę aż za bardzo.  
— Khem... - kaszlnęła lekko, chcąc zwrócić na siebie uwagę towarzysza. — To... Skąd w ogóle jesteś, chłopcze? Ile masz lat? Powiedz no co nieco, bo teraz znam chyba tylko twoje imię.
Zadając te pytania sama się przyłapała na tym, że zamiast na swoim rozmówcy, skupia się na swoim mieczu, przypiętym do siodła Ducha. Przypominało jej to nieco jej zachowanie z czasów, kiedy jako mała dziewczynka wstydziła się nieco kontaktu z obcymi i unikała ich spojrzeń jak ognia. “Cóż, wygląda na to, iż nadal jestem jeszcze dzieciakiem” stwierdziła w myślach, z lekką irytacją w oczach klepiąc rękojeść miecza, jakby to była jego wina.

Kobieta zmarszczyła brwi, próbując sobie przypomnieć czy kiedykolwiek słyszała o takiej wiosce jak Dursmond. Dość niefortunnie nie była stąd, dodatkowo w okolicach Wysogrodu była tylko raz, i to przejazdem. Toteż po kilku sekundach zrezygnowała z tych prób.
— Cherrish Town. To w Krainach Burzy, na wschód stąd. Inne królestwo, pod pieczą rodu Durrandonów. Wątpię tedy, że kiedyś tam byłeś. Może kiedyś się to zmieni, zobaczymy - stwierdziła, na momencik pozwalając sobie wyobrazić jak wspólnie powracają w jej rodzinne strony. Dziwnie by się pewnie z tym czuła, biorąc pod uwagę to jak chętnie stamtąd uciekła. Niemniej dom pozostawał domem.
— Młody jesteś, jednak nie na tyle, żeby  nie zaczynać dbać o swoją przyszłość. Czemu więc ruszyłeś na trakt. Narzeczona nie przypadła ci do gustu? Ciąży na tobie jakiś wyrok czy coś w tym rodzaju? Wyznawaj grzechy jak septonowi - poleciła mu na wpół żartobliwie, na wpół serio. Nie zamierzała w końcu ryzykować podróży z zbiegłym przestępcą, który pierwszej lepszej nocy spróbowałby porwać jej konie. Luke może i nie wyglądał na takiego, jednak doświadczenie podpowiadało jej, że pozory lubią mylić. — I, jeżeli ci to przeszkadza, to możesz wejść na koń. Widzę, że jej to robi różnicę - stwierdziła, odwracając się na moment i brodą wskazując na klacz chłopaka. — Chyba, że ustępujesz miejsca swojemu futrzakowi. To też na swój sposób zrozumiałe.

"Czyli jesteśmy do siebie trochę podobni" stwierdziła w myślach. Tak, zdecydowanie ona również nie czułaby się zbyt komfortowo jako córka cieśli do końca życia. Wyglądało więc na to, że faktycznie istniała szanso na to, że dwójka wędrowców znajdzie między sobą nić porozumienia prędzej czy później.
— Byłabym skończoną idiotką, gdybym się nie obawiała kogoś, kto mógłby mi podczas snu poderżnąć gardło - sapnęła tonem taki, jakby tłumaczyła mu coś tak oczywistego jak to, że woda jest mokra i można się w niej utopić. Następnie po raz pierwszy od bardzo dawna odwróciła się do niego na dużej, oceniając go spojrzeniem od stóp do głów. Wyglądała przy tym bardziej jak kupiec szukający dobrego konia, niźli rycerz oceniający swojego giermka.
— Miałeś kiedyś jakiekolwiek kontakty z wojaczką? Trzymałeś w dłoniach coś więcej, niż nóż do masła? Tylko nie kieruj się mi teraz w odpowiedzi dumą, bo staram się ustalić co jesteś w stanie robić a co nie. Nie dam ci mojego miecza, jeżeli nie będziesz nawet wiedział za który koniec trzymać. To samo tyczy się kiścienia. Zbroja też lekka nie jest. Jak oceniłbyś swoją wytrzymałość. Dużo pracowałeś na roli?
Cithria po części nieświadomie zasypała go gradem pytań. Niestety wszystkie uważała za ważne. Nie chciała ryzykować sytuacji, w której młody nie byłby w stanie nawet unieść jej miecza do ciosu w środku walki z niespodziewanymi napastnikami.

Cithria odwróciła się do niego po raz kolejny, tym razem nawet na moment przystając.
— Znalazłeś porzucony w zaroślach miecz z pomocą swojej fretki? - Zapytała, jakby chciała upewnić się, że dobrze go zrozumiała. Ciężko było jej sobie wyobrazić siebie samą porzucającą swoją broń, toteż w pierwszym momencie chciała go wyśmiać. Przypomniała sobie jednak szybko, że niektórzy rycerze nie cenią sobie swojego rynsztunku tak jak ona. Ba, niektórzy co bogatsi pewnie wymieniają miecze jak rękawiczki. Zresztą broń niekoniecznie musiała należeć do jakiegoś rycerza. Skoro mieszkał w okolicach Wysogrodu, to mógł za to odpowiadać jakiś bezimienny zbrojny Gardenerów, który patrolował okolicę. Innego logicznego wyjaśnienia kobieta nie była w stanie na razie znaleźć.
— Masz szczęście, że nikt cię z nim nie znalazł wcześniej, chłopcze. Mógłbyś naprawdę dostać po uszach za posiadanie takiej broni. Miecz to atrybut rycerza. Nie zabawka dla gówniarza ze wsi - stwierdziła zgodnie z prawdą, nie zamierzając go jednak obrazić. Takie po prostu były fakty. Co gorsi ludzie mogliby go nawet pozbawić życia za taki czyn. Chociaż, jakby nie patrzeć, niektórzy zabijali nawet bez jakiegokolwiek powodu.
— Pokaż mi no ten twój miecz - poleciła, po raz kolejny zatrzymując siebie oraz swoje konie, wyciągając oczekująco dłoń w stronę chłopaka. — Dbałeś o niego? Rozumiem, że jako człowiek z gminu potrafisz ostrzyć narzędzia, prawda?

Cithria dokładnie przyjrzała się broni. Rzeczywiście, była ona bardzo dobrze zadbana. W dodatku naostrzona chyba całkiem niedawno, co kobieta stwierdziła przejeżdżając po niej kciukiem. Uśmiechnęła się z zadowoleniem, kiedy na palcu pojawiła się drobna kropelka krwi.
— Faktycznie, nie wygląda to najgorzej. W takim wypadku przynajmniej już wiem, że będziesz w stanie utrzymać mój rynsztunek w dobrym stanie - stwierdziła, nie kryjąc zadowolenia. Szczerze nie lubiła takich czynności jak czyszczenie zbroi, które, mimo iż konieczne, zawsze kojarzyło się jej z młodymi latami, kiedy Stary czasem nie pozwalał jej nawet patrzeć na swoją broń, o trzymaniu jej nawet nie wspominając.
— Trzymaj go schowanego, chłopcze. Nawet jeżeli faktycznie go znalazłeś, to giermek nie powinien jeszcze mieć własnego oręża. To niemalże tak, jakbyś otrzymał już ostrogi. Pilnuj się szczególnie przy rycerzach - poleciła mu, sprawnym ruchem chowając broń do pochwy i oddając ją Lukowi. "Pamiętam, jak kiedyś przy Ser Dylarze próbowałam wykraść miecz Starego" pomyślała szybko, co momentalnie wywołało na jej twarzy delikatne skrzywienie. Nigdy chyba nikt nie złoił jej skóry tak, jak jej opiekun, kiedy dowiedział się o tym z ust swojego przyjaciela. Trzeba jednak było przyznać, że rycerz osiągnął wówczas swój cel - dziewczyna już nigdy nie próbowała brać jego rzeczy bez jego zgody.
— Wsiadaj teraz na koń. Dobrze byłoby znaleźć jakąś gospodę przed zachodem. Muszę dowiedzieć się kilku rzeczy - poinformowała go, sama również wreszcie sprawnie wchodząc na Ducha, którego z miejsca pchnęła do żwawszego tempa, chociaż jeszcze nie galopu. — Jeżeli w jakiś sposób wiesz gdzie znajdziemy najbliższą, to możesz nawet jechać przodem.

Cithria otarła pot z czoła wierzchem dłoni. Ostatnie kilka dni ciężko było nazwać okresem suszy, jednak zdecydowanie do chłodnych i deszczowych też nie należały. Szczególnie dla grupy ludzi niemalże stale przemieszczających się, tym samym wystawionych na słońce. Zatrzymywali się, to prawda, głównie właśnie w takich porach, kiedy słońce znajdowało się w swoim zenicie. Przerwy te jednak były nie do końca proporcjonalne względem czasu poświęconego na jazdę, toteż kobieta od czasu do czasu wolała pozostać z tyłu i rozprostować nogi, idąc o własnych siłach, niż stale męcząc pośladki w siodle.
Te niedogodności jednak nie mogły przykryć faktu, iż przemieszczali się w dość dobrym tempie. Jej obawy również okazały się być bezpodstawne - droga okazała się bardzo spokojna. Żeby nie nazwać jej nudną. Nie, żeby kobieta na ten fakt w jakikolwiek sposób narzekała. Ba, wręcz cieszyła się, że żaden z jej towarzyszy nie znalazł się w żadnym niebezpieczeństwie. Niemniej jednak w drodze stwierdziła, że nie ma co odkładać nieuniknione - trzeba było się wreszcie zająć Lukiem. Był w końcu już dorosłym mężczyzną, zdolnym zapewne do noszenia pełnego rynsztunku. Dlatego też, kiedy zatrzymali się standardowo około południa, kobieta skierowała konia do swojego giermka.
— Bierz swój miecz i leć do tego zagajnika - rozkazała, wskazując brodą na niewielkie skupisko sosen przy trakcie. — Tylko nie zabij mi się tam zanim nie przyjdę.
Po tych słowach wzięła konie, zarówno swoje jak i chłopaka, przywiązując ich wodze do wozu, tak, by przypadkiem nie zachciało się im uciekać. Następnie odpięła od siodła Ducha swój wielki miecz.
— Ja i młody znajdujemy się tam, między tymi sosenkami. W razie jakbyście nas do czegoś potrzebowali, to krzyczcie. Winniśmy was usłyszeć bez większych problemów - wyjaśniła Olyvarowi, ruszając następnie do celu. Kiedy się tam znalazła, przyjrzała się skrzętnie chłopakowi. Gdyby próbowała z nim klasycznego sparingu, zapewne wzajemnie by się poranili, biorąc pod uwagę to, iż pod ręką mieli jedynie swoje naostrzone bronie. Dodatkowo Cihria miałaby przewagę zasięgu ze względu na różne typy ich oręży. Westchnęła lekko, rozmyślając nad tymi niedogodnościami.
— Dobra, zaczniemy od postaw. Walki bez broni. Niedoświadczony wojownik, jeżeli jest wystarczająco duży i silny, jeżeli zdoła doprowadzić walkę do etapu pięści, jest w stanie pokonać nawet i najlepszego szermierza. Dalej, natrzyj na mnie - poleciła mu, przyjmując przy tym defensywną postawę, z lekko uniesionymi rękoma i delikatnie ugiętymi nogami.

Kobieta westchnęła ciężko, słysząc słowa młodego. Szczerze powiedziawszy, to po część spodziewała się takiego zachowania z jego strony. Od samego początku śmierdział jej tego typu człowiekiem. W zasadzie, to normalnie powiedziałaby, że to dobrze o nim świadczy. Jednak nie teraz. Ciężko będzie jej go cokolwiek nauczyć, jeżeli nigdy nawet nie odważy się chociaż spróbować podnieść na nią ręki. Dlatego też po prostu podeszła do niego, i z rozmachem przywaliła mu pięścią w brzuch, dając jednak mu odpowiednią ilość czasu do tego, żeby mógł napiąć mięśnie.
— Właśnie więc dostałeś od kobiety, chłopcze - poinformowała go obojętnym tonem, szybko sięgając przy tym do mizerykordii, którą wycelowała w jego nieosłoniętą żadnym pancerzem szyję. — A teraz dodatkowo zginąłeś z jej ręki.
Po tym jednak schowała sztylet, nawet pomagając mu się doprowadzić do porządku.
— Niechęć do walki ze słabszymi i bezbronnymi to dobra cecha rycerza. Ba, wręcz jego obowiązek. Ja jednak nie jestem ani słaba, ani bezbronna. A jeżeli mam cię czegoś nauczyć, to musisz ze mną współpracować, do kurwy nędzy. Takie uprzejmości możesz zostawić sobie na inne, nienoszące zbroi kobiety. A jeżeli ci to przeszkadza, to sugeruję ci od razu zmiatać stąd i szukać jakiegoś innego, wystarczająco męskiego dla ciebie rycerza. Jasne?
Kiedy wyrzuciła z siebie ten potok słów, była sama nieco zdziwiona tym, z jaką pewnością w głosie to wszytko mówi. Ba, brzmiała chyba nawet pewniej, niż Stary, kiedy tłumaczył jej dlaczego w jego oczach nie nadaje się do tej roboty i dlaczego nie będzie jej uczył walczyć. Zadowolona z tego faktu, Cihria odeszła ponownie na odległość kilku kroków, odwracając się znowu do swojego wychowanka w takiej samej pozie jak wcześniej.
— Czekam - rzuciła, rozkładając przy tym wyzywająco ręce.

Cithria z zadowoleniem przyjęła jego chociaż częściową zmianę postawy. W końcu mogli się zabrać za prawdziwe ćwiczenia. Przy których również była całkiem z chłopaka zadowolona. Widać było, że swoje braki siły fizycznej starał się nadrobić sprytem, raz po raz próbując ją w różne sposoby wyprowadzić z równowagi. Koniec końców nie udało mu się to prawdopodobnie tylko i wyłącznie ze względu an brak doświadczenia. Ale w końcu robili to po to, żeby to właśnie tę dziurę załatać.
— Nieźle, całkiem nieźle - pochwaliła go, odpychając go od siebie mocno po raz ostatni, dając przy tym znak dłonią, że na razie wystarczy tego dobrego. W końcu nie mogli wzajemnie pozbawić się sił. Nie byli jeszcze na miejscu, toteż trzeba było zostawić sobie nieco energii na resztę drogi. — Będziesz musiał trochę przybrać na wadze. Tężyzna w każdym rodzaju starcia jest bardzo ważna. Zręcznością może i wygrasz z kimś niedoświadczonym, jednak jeżeli zaczniesz wykonywać fikołki przed kimś obytym w swoim fachu, to ten po prostu poczeka, aż sam padniesz ze zmęczenia.
Przerwała na moment, sięgając po swój dwuręczny miecz, który wyjęła sprawnym ruchem z pochwy, unosząc go z lekką dumą na twarzy w stronę słońca.
— Dobądź miecza, chłopcze, spróbuję pokazać ci chociaż podstawowe postawy, póki nasi towarzysze nie zaczną nas wzywać do dalszej drogi.
Jak obiecała, tak też zrobiła. Oboje wykonywali te same ruchy, pomimo różnicy broni oraz doświadczenia. Z boki zapewne wyglądało to tak, jakby Lucas był cieniem Cithrii, poruszającym się zgodnie z jej ruchami. Sama kobieta również traktowała to jako mały trening. W końcu trenować musiała, jeżeli chciała osiągnąć jakikolwiek sukces w zbliżających się zawodach. Toteż ostali się tutaj długo. Tak długo, że zgodnie z jej przewidywaniami, towarzyszący im kupiec postanowił w końcu przerwać te ich "zabawy" i wezwał ich do dalszej drogi. Odchodząc, zadowolona kobieta poklepała lekko chłopaka po ramieniu.
—Będą z ciebie ludzie młody. Może za pół roku, może za kilka lat. Ale będą, czuję to.

— Zobaczymy. Może na tym turnieju kawałek skruszonej kopii w jakiś sposób wślizgnie się w jakąś lukę w pancerzu i umrę tragiczną śmiercią. Może przegram pierwsze starcie i nie będę w stanie spłacić okupu. Nie ma co myśleć aż tak do przodu, chłopcze - powiedziała cicho, tak, ażeby ich towarzysze czasem nie usłyszeli jej słów. Mówiła to jednak tonem luźnym, co wskazywało na to, że nie jest źle czy pesymistycznie nastawiona względem swojego występu w zawodach. — Ale tak - wstępnie możesz myśleć, że będę cię szkolić. Nie myśl sobie tylko, że twoje obowiązki pójdą teraz w cień. Nadal będziesz mi posługiwał jak na giermka przystało. Ktoś musi dbać o konie i czyszczenie moich rzeczy.
Tak, Cithria faktycznie bywała dość leniwa na tych polach. Szczególnie w tym drugim wypadku. Tłumaczyła sobie to tym, że w młodości Stary wykorzystywał ją na tym polu do tego stopnia, że wystarczy jej na całą resztę życia. Zapowiadało się więc na to, że młodego również czeka podobny los z jej ręki.
— Na turnieju trzymaj się z daleka od reszty giermków. Nie ma sensu wchodzić z nimi w dyskusje, uwierz mi. Te szczeniaki będą niemalże sprawiać sobie przyjemność myśląc o swoich rycerzach. Niektórzy pewnie byliby chętni wyzwać cię na "uczciwy i honorowy pojedynek", gdybyś powiedział im coś, co się im nie spodoba. Na szczęście rycerze nie powinni raczej zwracać na ciebie większej uwagi. Gdyby jednak ktoś chciał coś od ciebie i nie dawał ci spokoju, a ja nie byłabym akurat pod ręką, to możesz powiedzieć, że jesteś giermkiem złoto-białej szachownicy. To powinno im wystarczyć do szczęścia. Ale, tak jak powiedziałam - najlepiej będzie, jak będziesz unikał kontaktów z ludźmi.

— Zobaczymy dopiero jakie będą - stwierdziła, po raz kolejny nie zamierzając zbytnio myśleć za dużo. Chociaż fakt, faktem, że w zasadzie już znała odpowiedź na te pytanie. — Na pewno stanę w szrankach. To najlepszy sposób na utrzymanie się takich ludzi jak my. Od pokonanych rycerzy będę mogła zażądać okupu, za który będziemy mogli żyć jak lordowie przez jakiś czas. O ile nie zostanę wyrzucona z siodła już w pierwszym starciu. Jeżeli będę po kopiach w dobrej formie, i takowa walka będzie, to może wezmę jeszcze udział w walce zbiorowej. Wątpię jednak, by takowa miała miejsce. To mały turniej, lord pewnie będzie chciał ograniczyć wydatki do minimum. No i całkiem możliwe, że na takie starcie będzie ludzi za mało.
Cithria tylko raz brała udział w walce zbiorowej. I, szczerze powiedziawszy, nie wspominała tego za dobrze. Utrzymała się na nogach długo, to prawda, jednak jakiś nieznany jej rycerz zrobił jej wówczas takiego siniaka pojedynczym ciosem pancernej rękawicy, że przez chyba dwa tygodnie po fakcie myślała, że nie jest w stanie w ogóle przez niego założyć hełmu. Na domiar wszystko nie miała raczej co liczyć tutaj na sojuszników w takim starciu, więc zapewne skończyłaby w walce z kilkoma przeciwnikami jednocześnie, co nigdy nie było dobrą sytuacją.
— Ale mniejsza z tym. Pierwej trzeba tam w ogóle dotrzeć. W drogę!

Bandyci Trzygłowego zasadzili się zgodnie z planem na trakcie na północ od Honeyholt i czekali na odpowiedni cel. I cel się znalazł. Wesoła kompania czterech wędrownych rycerzy przemieszczała się drogą. Nadchodząca operacja miała zakończyć się sukcesem, chociaż nie wszystko poszło zgodnie z planem. Rozbójnicy ukryli się nieźle, jednak jeden z wędrowców miał wzrok niczym sokół i spostrzegł przyczajonych wśród leśnej gęstwiny rabusiów.
- Bandyci! - wrzasnął, dobywając miecza, a jego kompani natychmiast uczynili to samo.
Rozbójnicy byli jednak liczniejsi i zwyczajnie lepsi... Szybko poradzili sobie z czterema rycerzykami doświadczając jedynie dwóch rannych ze swojej strony. Z rycerzy jeden zginął w walce, zaś pozostałych trzech dostało się do niewoli rannych i byli zdani na łaskę Trzygłowego oraz jego bandy pomyleńców.
Zdobycz była naprawdę łatwa i trochę rozochociła banitów by zagrabić sobie jeszcze coś dobrego. W końcu czemu skończyć na kilku rycerzykach skoro idzie tak łatwo?

Pojmanych rycerzy trudno było przepytywać jadąc prędko, trudności też odrobinę w prędkiej jeździe sprawiali ranni oraz jeńcy, aczkolwiek szajka dawała radę przemieszczać się szybciej niż gdyby jechali spokojnym tempem. Z pojmanymi był jeszcze taki problem, że dwóch z nich miało języki związane na supeł i nie miało zamiaru rozmawiać z bandytami. Sytuację rozładowywał jednak jako tako trzeci rycerz, któremu nie zamykała się jadaczka.
Banda Trzygłowego dowiedziała się jadąc, że nazywa się ser Jaime Noober i pochodzi z małego miasteczka na ziemiach podległych Wysogrodowi. Jego ojciec jest kowalem, matka zajmuje się domem i prowadzi ogród warzywny, dwaj starsi bracia pracują w rodzinnej kuźni. Został rycerzem, ponieważ nie było już miejsca na kolejnego pomocnika w rodzinnym interesie i jeden wędrowny rycerz zgodził się wziąć go na giermka w zamian za zniżkę na pancerz. Miał też starszą siostrę, ale uciekła z jakimś bardem i nigdy więcej już jej nie widzieli. W ogóle mieli też w tym miasteczku u niego taki coroczny jarmark - o ile nie było zimy - poświęcony rzepie, która to była tym co wokół głównie się hodowało. Nie była to może przydatna informacja, ale bardzo chciał się ze swoimi porywaczami tym podzielić. Opowiedział im też oczywiście o wielu atrakcjach jakich można było uświadczyć na wspomnianym jarmarku, głównie z motywem rzepy.
- Szczerze powiedziawszy to całkiem miłe to porwanie - powiedział podskakując na koniu swojego oprawcy. - W miasteczku był taki Dilbert, zawsze rzucał we mnie kamieniami i krzyczał, że za dużo gadam i głowa go przez to boli - kontynuował. - Nie to co wy, jesteście wspaniałymi słuchaczami. A, w sumie to pytaliście skąd jedziemy. No to, z tego, z Honeyholt. Był tam turniej. Wygrał jakiś tajemniczy rycerz, w sumie już zapomniałem co za miano sobie wymyślił - nie przerywał nawet na chwilę. - Byli tam też jacyś goście z Ziem Burzy i nawet jakiś białowłosy szlachcic z Essos. To dopiero, co nie? Turnieje w Reach zdobywają coraz większa popularność, że aż z tak daleka się tutaj zjeżdżają. Tylko trochę dziwnie, bo przecież nie są rycerzami. I właściwie co taki przybysz z Essos może wiedzieć o wspaniałej sztuce szarży z kopią na turnieju, prawda? Rozumiecie, że gość startował w samym napierśniku, a nie w pełnej zbroi płytowej? - widać było, że był to dla jeńca bardzo interesujący temat. - Przecież to jak proszenie się o poważne obrażenia, co nie? Pewnie jeszcze wlazłby na zbiorową w samym gambesonie żeby się dać zgnieść i zadeptać pomiędzy uczestnikami. Niepoważne, prawda?
W tym momencie konie kompanii zatrzymały się, na chwilę przerywając monolog Noobera, ponieważ oczom bandy ukazała się wioska mogąca być ich kolejnym celem. Piętnaście domostw, z daleka nawet solidnych, rozsianych wokół placu z ubitej ziemi, pięć innych rozrzuconych trochę dalej wokół głównego skupiska zabudowań. Do tego kilkanaście mniejszych szop, drewutni czy innych przybudówek. Spora wioska i wyglądająca potencjalnie majętną.
- To ten... Macie pomysł co będzie na kolację? Jeżeli dacie mi składniki, to umiem zrobić fenomenalny rosół! Mówię wam, nie będziecie mogli się powstrzymać od jedzenia.