Pola Reach

- Puść mnie, Aramisie; w przeciwnym razie, gdy tylko odzyskam siły, dokończę to, czego nie skończyły mantykory. Puszczaj, cholero! - warknęła głośniej w stronę rycerza, który szerokimi ramionami obejmował jej drobne ciało, chcąc powstrzymać ją przed wtargnięciem do pracującego maestera. Nawet, gdyby kobieta była w pełni sił, nie miałaby z mężczyzną większych szans, tym bardziej teraz, kiedy paraliż dopiero zaczynał puszczać. Nie puszczały za to emocje, które nosiły ją do tego stopnia, że była gotowa wczołgać się do męża, gdyby nie była w stanie ustać na nogach.
- Shai, jest mi tak samo ciężko, jak tobie, ale nie możesz narażać ostatniej szansy na to, że odzyska siły... - westchnął Aramis, spoglądając smutnym wzrokiem na Starkównę. Choć rozemocjonowana, widziała wyraźnie, że przyjaciel Gedeona przeżywa dokładnie to samo, co ona; rozumiała jego podejście i bardzo chciała móc myśleć logicznie. Ale nie potrafiła. Nie z tym, co bez ustanku kotłowało się w jej głowie.
- Zejdź mi z drogi, natychmiast. To nie jest prośba. - syknęła w jego stronę, spoglądając przez jego ramię z niepasującym do siebie przerażeniem, Tak czystym i silnym, że mogło być spowodowane tylko jednym. Dzieckiem. - Muszę mu powiedzieć, rozumiesz? Jestem w ciąży. Byłam. To znaczy... wiem, że jestem. - ostatnie zdanie wypowiedziała dopiero po tym, gdy udało jej się wziąć długi, głęboki oddech. Spokój, jaki udało jej się w tych ostatnich trzech słowach osiągnąć, sprawił, że rozluźniła się, gotowa spojrzeć Aramisowi w oczy. Rycerz, gdy zobaczył tę przenikliwość, pokręcił głową w niedowierzaniu i zaskoczeniu, mruknął coś pod nosem o ciężarnych kobieta w walce i... odstąpił od kobiety. Niemal w tym samym momencie, w którym maester odsunął zasłonę. I tak, jak spodziewała się Shai, nie miał on dobrych wieści.
Mogła pozwolić na to, aby emocje całkowicie poniosły jej zachowanie, ale usłyszała tę dziwną szczerość, z którą maester słowa wypowiedział. I to pozwoliło jej się opanować na tyle, aby nie uderzyć go w twarz.
- Możecie wracać do swoich, maesterze. W zasadzie nie "możecie", a "wracajcie". Wszyscy, którzy nie są ludźmi Geda albo moimi, niech natychmiast opuszczą obóz. Rannych do opatrzenia, a nie wymagających nagłej chirurgii zabierzcie gdzie indziej. Do zamku, pół mili dalej, nie interesuje mnie to. Nie chcę tu nikogo, prócz swoich. - to samo powtórzyła strażnikom, krzątającym się przy wejściu do namiotu. Była śmiertelnie poważna, a gdyby jej prośbę zignorowała, poprosiła Aramisa, aby sam uprzątnął obóz z nieproszonych gości. Nie była w nastroju na widok obcych, a cień strażnika czy głos maestera przytłaczał ją, nie pozwalając trzeźwo myśleć. Jej mąż umierał, a ludzi nadal miała na tyle, by móc w razie potrzeby bronić się dalej. Odmowy nie tolerowała i była przekonana o tym, że w razie zignorowania jej słów, Aramis skutecznie zarządzi ludźmi Zimnej Fosy. Niecałe pół minuty później klęczała już przy pryczy Gedeona.
- Ged, tak strasznie przepraszam... Gdybym tylko nie rzuciła się z Kędziorem w wir walki... Myślałam, że jesteśmy przygotowani...- chciała tłumaczyć się dalej, czując, jak po jej policzkach ściekają coraz większe łzy, ale mąż w jednej chwili sprawił, że zdołała się uspokoić. Złapał jej dłoń w swoją, ściskając zaskakująco mocno, jak na człowieka w stanie agonii. Pokręcił głową, jakby chciał zaprzeczyć jej słowom i uśmiechnął się tak nieudolnie, że spomiędzy tych łez i smarków Shirei prychnęła śmiechem. Czasem, gdy wieczorami leżeli razem, przekomarzali się, jak to będzie, kiedy któregoś zabraknie. Osgrey zawsze mówił wtedy, że musi umrzeć pierwszy, bo kolejnej straty w swoim życiu nie przetrzyma. I miał rację - tym razem to Starkówna musiała być gotowa na przeżycie tej pustki. A zdecydowanie daleko jej było do gotowości.
Zaproponowała mężowi makowe mleko, widząc, jak krzywi się z bólu, ale mężczyzna stanowczo odmówił, patrząc w oczy Shai tak silnie, jakby chciał zajrzeć do środka. I udało mu się.Tak, jak zawsze.
- Jestem w ciąży. - wyszeptała do męża, gdy ten przyciągnął ją do siebie w taki sposób, że mogła oprzeć głowę na jego nieuszkodzonym ramieniu. Poczuła, że Gedeon opiera swój podbródek na jej czole i przytula ją na tyle, na ile był w stanie. I choć normalnie daleko byłoby temu do uścisku, to Shai odczytała jego intencję i roboczo za uścisk to uznała.
- Jestem dumny, że moja córka ma taką matkę. Jestem dumny, że moje dzieci będą wychowane przez taką kobietę. - szepnął jej do ucha z trudem. Ale ten jego ton, to ciche westchnienie sprawiło, że Shirei uniosła głowę, wpatrując się intensywnie w jego twarz. I choć widziała, że zbliża się koniec, to te dwa zdania momentalnie postawiły ją na nogi, dodały sił i... na tę stratę przygotowały. Bo choć nie sądziła, że uda jej się podołać zadaniu, to nie miała innego wyjścia - Gedeon liczył na to z całych sił, a ona, swoją rozpaczą i brakiem opanowania, na pewno czegoś takiego nie osiągnie.
- Shai... Masz wychować Rosalei na kobietę pełną siły. Ma być taka jak ty. Dzielna i nieugięta. Nikt nie zdoła tego zrobić za ciebie. Nawet ja. Chodź tu. - każde słowo zdawało się pozbawiać go sił, ale uśmiech, który zdążyła już tak dobrze poznać, nie schodził mu z ust. Zgodnie z jego prośbą ponownie wtuliła się w jego ciało, uważając na rozległe rany - nie chciała mu zadać więcej bólu. Z uchem przy jego klatce doskonale rozpoznała moment, w którym serce jej męża zatrzymało się. A parę sekund wcześniej do jej uszu dotarły słowa, które mówili sobie tak często, że niekiedy przestawały wydawać się znaczące. Ale to "kocham cię" było zupełnie inne. I choć walka Osgrey'a dobiegła końca, to Shirei Stark nie zamierzała ponieść się rozpaczy. Dopiero chwilę przed śmiercią Gedeona zrozumiała, że rozpaczać będzie mogła dopiero, kiedy wszystkie sprawy doprowadzi do końca. Spojrzała na półkę, na której stała fiolka z makowym mlekiem, a później na swojego męża - oczy zamknął sam, a na jego ustach zastygł ten jego firmowy uśmiech. Może Nieznajomy wcale nie był tak straszny, na jakiego go kreowano? Po policzku Shai spłynęła pojedyncza łza, która zatrzymała się dopiero na wargach kobiety, która, mimo ogromnego cierpienia, także się uśmiechała.
-Gdy nadejdzie czas, byś odszedł, staniesz u bram ich królestwa. A ja podążę za tobą, z pieśnią na mych ustach. Los dał ci dokładnie tyle czasu, a bogowie wiedzieli, kiedy odejdziesz. I choć nie zdradzili mi nadejścia twojego kresu, to tutaj nie umrzesz nigdy. Poległo jedynie twoje ciało, wyzwalając cię z więzów świata. A sława, którą zdobyłeś, nigdy nie zginie. Rosalei i... to małe coś, co pożera mnie od środka, o tobie nie zapomną. Obiecuję - wyszeptała w kierunku swojego męża, składając pocałunek na jego czole. A następnie wstała, wyprostowała się i z uniesioną głową wyszła z namiotu.

***

— Nie zostaniemy tutaj ani chwili dłużej. — słowa Shai potoczyły się echem po obozie, atakując całą świtę Zimnej Fosy. Gdyby ktoś spoza jej ludzi nadal krzątał się po obozowisku, podeszłaby do niego w towarzystwie Aramisa i natychmiast rozkazałaby mu odejść. I nie żartowałaby. Mimo odniesionych ran, widocznego zmęczenia i wiadomego pochodzenia rozpaczy, jej spojrzenie było harde, a ton nieugięty. Każdy, kto znał Starkównę dłużej niż kilka dni wiedział, że jeśli nie zastosuje się do jej słów natychmiast, kobieta pomoże mu zastosować się do rozkazu siłą. W swoim życiu bowiem zaznała niejednej śmierci, a każdą, choć ze zrozumieniem, przechodziła w sposób trudny. Tej jednak, która w jej otoczeniu pojawiła się tak nagle, za nic w świecie nie mogła zrozumieć. I choć pluła sobie w brodę, że nie mogła zrobić więcej podczas walki, to nie zamierzała dopuścić do tego, żeby córka Gedeona, Rose, żegnała się z ojcem będącym już w zaawansowanym stanie rozkładu. A myśli, że Gedeon mógłby zostać pochowany tutaj, w ogóle nie dopuszczała do swojej głowy. To nie było jego miejsce.
Przy ciele Gedeona czuwał wilkor, gotów każdego, kogo nie zna, rozszarpać na wiór, jeśli Shai nie powstrzymałaby go w porę. Kto by pomyślał, że ta futrzasta bestia była do tego stopnia związana z jakimś Osgrey'em?
- Clarice! - wykrzyknęła nagle, widząc jak do obozu wkracza na znajomej jej klaczy znajoma jej sylwetka - Tak mi przykro... Zaraz ruszamy. Rosalei musi mieć możliwość pożegnania ojca. Ty również. Wejdź do środka, Kędzior cię przepuści. Ja idę zobaczyć, jak stoimy z ludźmi. - mruknęła w stronę kobiety, nie poświęcając jej jednak więcej uwagi. Nie żartowała mówiąc o tym, że nie życzy sobie żadnych obcych. I dlatego właśnie, oprócz obchodu swoich rannych, zamierzała też po raz kolejny sprawdzić, czy nikt z obcych nie zignorował jej prośby.

- Aramisie, w takim razie zadbaj o to, żeby nikt nie zakłócał naszego wymarszu. ruszamy do Zimnej Fosy natychmiast, a choćbyśmy mieli maszerować dzień i noc, dotrzemy tam przed końcem tygodnia. - wycedziła przez zaciśnięte zęby, słysząc, że wyproszenie obcych z obozu nie ma szans zaistnienia. Gdyby nie była roztrzęsiona, pewnie od razu zrozumiałaby, że w gruncie rzeczy to oni są obcy - w końcu maester, jak strażnicy, należeli do służby ich gospodarza. Którego nie zamierzała osobiście informować o wyjeździe. Nie zamierzała podżegać swoich ludzi do bójki; w jej otoczeniu przelało się już zbyt wiele krwi. Kolejnych strat by nie zniosła.
Cała ta wymiana zdań z maesterem sprawiła tylko, że Starkówna cały czas, nieustannie, pośpieszała swoich ludzi, chcąc natychmiast wyruszyć w drogę. Nie zważała na to, że niektórzy odnieśli więcej ran niż ona. Ale nie była w stanie dłużej siedzieć w obozie. Już dawno powinna wyruszyć w drogę do Zimnej Fosy. A to wszystko, czego była dzisiaj świadkiem, powinno potoczyć się zgoła inaczej.
Gdyby tylko ktoś jej wczoraj posłuchał, gdyby nie rozdzielili się na tak małe grupy... Ale przecież w Reach nikt nie słucha kobiet. I choć te wyrzuty nie potrafiły na dłużej zapełnić serca Shai, które po stracie Gedeona zionęło pustką, to kobieta postanowiła sobie, że jedna rzecz ulegnie zmianie, choćby miała to przypłacić własnym życiem - nikt więcej jej zdania nie zakwestionuje.
Jej świta, na czele z Clarice, gotowa byłą do wyjazdu niemal w tym samym momencie, w którym do obozu wróciła świta sir Rufusa. Nie zaszczyciła mężczyzny nawet pojedynczym spojrzeniem - doskonale wiedziała bowiem, że gdyby tylko odezwał się do niej słowem, jego życie zależałoby od tego, czy Aramis na czas wdowę by zatrzymał. Nie interesowało jej to, jak rozwiązała się sprawa z bestiami; gdyby nie inni członkowie jej świty, nawet nie wiedziałaby, czy bestie ubito. Zresztą, jaka to różnica? Nawet śmierć bazyliszków nie przywróci jej męża do życia, nie odda Rosalei, ani nienarodzonemu Osgrey'owi ojca. I może śmierć Gedeona przestała być bezsensowna z chwilą, w której bestie straciły życie, ale nie robiło to kobiecie żadnej różnicy; nie przyniosło ulgi.
Bowiem śmierć jej męża nadal pozostała niesprawiedliwa.

***

Chwilę później cała grupa z Zimnej Fosy przemierzała już gęste lasy, będące swoistą granicą pomiędzy ziemiami Osgrey'ów i Roxtonów; jeszcze paręnaście godzin temu poszukiwali tutaj bestii, a teraz? Choćby Shirei byłaby zmuszona zajechać własnego konia, nie zamierzała zostawać tutaj dłużej. Gdyby u jej boku spacerował smok zamiast wilkora, spaliłaby to miejsce na popiół, nawet nie mrugając okiem. Może właśnie wtedy spełniłyby się słowa, które powiedziała do Gedeona chwilę po jego śmierci? Może w ten sposób pamięć o nim przetrwałaby choćby w jednej nazwie zrównanego z ziemią miejsca.
Snuła już plan pomszczenia męża, zawierając w nim krwawe opisy śmierci mężczyzn, którzy nie zgodzili się wcześniej na jej plan polowania, kiedy z zamyślenia wyrwał ją głos Clarice.
- Rozumiem, co czujesz, Ged był także moją rodziną. Ale nie możesz zaczekać do Zimnej Fosy Przy naszym obecnym tempie podróży dojedziemy tam najwcześniej za jakieś 4-5 dni, a chciałam sprawić, żeby Rosalei jeszcze ten jeden raz mogła na niego spojrzeć... - westchnęła, taktycznie odwracając wzrok od siostry swojego męża. W jej oczach bowiem zaczęły pojawiać się łzy, pierwszy raz od śmierci mężczyzny. Nie była jednak w nastroju, by podnosić raban i toczyć kłótnię - kiedy zaś obejrzała się za siebie, zobaczyła, że Aramis, a także paru innych rannych nie miałoby nic przeciw postojowi. Musiała przestać myśleć tylko o sobie i o małej. Inni byli tak samo ważni. - W porządku. - mruknęła po chwili, zatrzymując konia - Wóz z moim mężem zostaje z tyłu. Oprócz Aramisa i Clarice nie chcę tam widzieć nikogo, pozwólcie siostrze pożegnać brata. Odpoczniemy kawałek dalej, tam, przy polanie. - krzyknęła do reszty grupy, wskazując oddaloną o około 100 metrów niewielką polankę - Aramisie, weź swojego przyjaciela i razem z Clarice stańcie przy wozie, na wszelki wypadek. Ja nie mam już siły, by spojrzeć mu w twarz ponownie. - mruknęła do przyjaciela Gedeona, po czym odjechała z resztą grupy, aby przygotować miejsce odpoczynku. Miała nadzieję, że w razie czego, dwóch rycerzy z powodzeniem dopilnuje Clarice i ciała.

Śmierć Gedeona spadła na nią jak grom z jasnego nieba, nie podlegało to żadnym wątpliwościom. Nie wiedziała, gdzie się podziać, w co włożyć ręce, ale wciąż walczyła z tym marazmem, nie chcąc przed nikim odsłonić tego, że naprawdę cierpi. W jednej chwili uleciały z niej wszelkie pokłady życzliwości, a na ewentualne zaczepki, próby nawiązania rozmowy, reagowała burknięciem i warkotem, na tyle dosadnym, że podczas pierwszych piętnastu minut postoju już nikt nie zaczepiał jej bez potrzeby. Z potrzebą też raczej nie. Nikt nie dochodził do tego, dlaczego się zatrzymali i czemu Clarice poszła gdzieś z ciałem Osgrey'a i jego przyjaciółmi; może dlatego, że wydawało się to dość oczywiste - bliscy zmarłego mężczyzny potrzebowali prywatności. Ludzie Zimnej Fosy nie wyglądali zresztą na zbyt zainteresowanych, każdy miał swoje sprawy, swoje rany i przeżycia, każdy chciał po prostu wrócić do domu. Każdy, oprócz Shai. Grzebała kijem w ognisku, zastanawiając się, co tak właściwie powie Rosalei, kiedy wrócą do domu. Zastanawiała się, jak poradzi sobie z dzieckiem rosnącym w jej łonie. Nigdy nie była matką. Ale co ważniejsze, zastanawiała się, jak to możliwe, że maester Roxtonów dopuścił do śmierci Gedeona. Widziała, jak atakuje go ta piekielna bestia. Widziała konia opadającego na nogi swojego męża, ba, na własnej skórze poczuła te wielkie kły. Ale chociaż jej bok został rozorany przez potwora, to przecież żyła. A dziedzic Osgrey'ów, oprócz złamanej nogi, aż tak źle znów nie wyglądał. Gdyby była teraz przy zdrowych zmysłach, pewnie od razu odrzuciłaby tak absurdalną myśl, ale w jej obecnym stanie podejrzliwość budziła nawet propozycja podania Gedeonowi makowego mleka. Powoli zaczęła nabierać przekonania, że to z rozkazu Roxtona chciano pozbyć się potencjalnie problematycznego sąsiada. Bo gdyby jej mąż kiedykolwiek został seniorem rodu, to zdecydowanie nie byłby seniorem biernym, którego głównym zadaniem jest wydawanie kolejnych pieniędzy na trunki. Może faktycznie miało to coś wsp...
- Pani, toż to pan Osgrey stoi na nogach! - krzyk zdyszanego giermka, który właśnie podbiegł do siedzącej w osamotnieniu Starkówny, wyrwał ją z tych niebezpiecznych zamyśleń, pozwolił przekierować gniew z Roxtonów na samego giermka. Też mi żarty. Ja cię, gówniarzu, nauczę szacunku do zmarłych. - myśl ta przecięła jej głowę w mgnieniu oka, tak że w przeciągu jednej sekundy kobieta wstała i zamachnęła się swoją skórzaną rękawicą, aby młodzieńca zdzielić nią przez łeb. Rękawica nigdy jednak nie osiągnęła celu, bowiem wryta w ziemię Shai wypuściła ją z dłoni, gdy ujrzała, że okrutny żart wcale żartem nie był. Ale jak to możliwe...
Nie powiedziała jednak ani słowa, zaraz marszcząc brwi i w swojej przezorności dobyła przypasanego do bioder noża. Nie wierzyła w czary, ale wydało jej się to tak nieprawdopodobne, że uznała, iż najzwyczajniej w świecie halucynuje, a to tylko jakiś podstęp Roxtonów. Nie podeszła więc do człowieka, który wyglądał zupełnie jak jej mąż i nie odezwała się słowem, dopóki ten nie skończył przemawiać do tłumu. Była zbyt skonsternowana.
I całe szczęście, że poczekała, bo dopiero, gdy usłyszała słowa Gedeona, wszystko stawało się coraz bardziej rzeczywiste. I całkiem logiczne. Niech ona tylko wróci do tego maestera.
- Dajcie mi konia. Natychmiast! - warknęła w stronę pierwszego przechodzącego obok niej służącego z taką zajadłością, że tylko głupiec by jej słowa zignorował. Co zaś tyczy się samego Osgrey'a.
- I czego się szczerzysz? - syknęła przez zęby w stronę męża, nadal nie dowierzając, że to on. W przypływie emocji nie wiedziała już, co jest prawdą, a widząc ten firmowy uśmiech mężczyzny, aż się w niej zagotowało. Jeszcze kilka chwil temu nie wiedziała, jak sobie ze wszystkim poradzi, a teraz jej mąż stał przed nią żywy i prawie cały, jak gdyby nigdy nic. - GEDEONIE OSGREY, JAK ŚMIESZ MNIE TAK STRASZYĆ?! - wydarła się tak głośno, że ptaki z okolicznych drzew zaczęły masowo wzbijać się w niebo. Druga ze skórzanych rękawic, z pomocą Shai, wylądowała na twarzy jej męża, wyrażając więcej niż tysiąc słów. - Byłam pewna, że pozbawiłeś dwójkę dzieci ojca, a ty żywy i rumiany stajesz tak przede mną, jakbyś tylko spał?! Przecież ja widziałam, jak ty... - ucięła w połowie, kiedy w jej umyśle nastąpiło spotkanie się dwóch szarych komórek. Jej chore teorie nie były chorymi teoriami! To musiała być prawda. Nie mogło być innego wytłumaczenia, przecież nikt rozsądny nie uwierzyłby w żadne czary. A Shirei uważała się za wyjątkowo rozsądną i przyziemną osobę. - Roxton. - wycedziła przez zęby, tak, żeby jedynie jej mąż mógł ją dosłyszeć - Zapłacą mi za to. To dlatego maester tak nalegał na makowe mleko. Ged, musimy coś zrobić. Oni chcieli cię zamordować. - szepnęła w jego stronę, rozglądając się na wszystkie strony. A co jeśli i ją spróbują zgładzić? W końcu nosiła w sobie dziecko Osgrey'a. Zaraz. Właśnie. Shai, ty głupia babo. - Dziecko! - wykrzyknęła nagle, uśmiechając się nieswojo. Chyba naprawdę powoli traciła poczytalność. - Ged, będziemy mieć dziecko! - uśmiechnęła się szerzej w jego stronę, by zaraz rzucić się w jego ramiona z radością. Nie na długo. Bo zaraz zwoje w jej głowie zaczęły się przegrzewać, a ona postąpiła krok do tyłu, ukazując oblicze bez cienia uśmiechu. - Dziecko. Nie wiem, co z dzieckiem. Czy ono... - westchnęła nagle, otwierając oczy tak szeroko, że prawie wyszły z jej orbit. Złapała się za zraniony bok i ponownie zwróciła wzrok w stronę męża. - Jak ty tu w ogóle. Ja. Nic nie rozumiem. - mruknęła nieskładnie, zanim zakręciło jej się w głowie i poleciała w bok. Gdyby nie Aramis, wylądowałaby twarzą na ziemi. Rycerz posadził ją na pobliskiej skrzyni, ktoś przyniósł wodę, a gdy Gedeon usiadł obok niej, by na spokojnie porozmawiać, bez otaczających ich sług i poddanych, popatrzyła na niego ponownie, z niezrozumieniem i czającym się w oczach obłędem. - Przecież widziałam, jak umarłeś. Czy ja widzę duchy? Bogowie, nie mogę teraz stracić rozumu, mam dwójkę dzieci na wykarmieniu. Albo jedno dziecko. Jesteś duchem? - zapytała męża wprost, przekrzywiając głowę w dokładnie taki sam sposób, w jaki zrobił to Kędzior, widząc swoją panią w takim stanie.
Chora kobieta., pomyślał Kędzior, aby zaraz, z głośnym westchnieniem, położyć się w bezpiecznej odległości od szalonej Starkówny.

— Czyli nie jesteś duchem? — zapytała niemrawo, chcąc się upewnić. Przezorny zawsze ubezpieczony. A Shirei zdecydowanie potrzebowała teraz czuć się ubezpieczona. — To dobrze. Nie chciałabym, żeby moje dziecko miało ojca-ducha. To nie może być dobre dla wychowania. — mruknęła w jego stronę, nadal wyraźnie nieprzekonana, co do pochodzenia jej męża. Ludzie tak po prostu nie wstają martwych. A już na pewno nie tacy, którzy wierzą w Siedmiu. — Clarice. Bogom dzięki za twoją siostrę. Ona zawsze była najbystrzejsza w tej rodzinie. — mruknęła, zabierając Aramisowi bukłak wina, zanim jeszcze rycerz zdążył podać go Gedeonowi. Pociągnęła łyk, krzywiąc się przy tym i oddała alkohol mężowi. — W porządku. Nie obchodzi mnie jak, ważne, że żyjesz. — mruknęła do męża, by zaraz wstać i rozejrzeć się po ludziach — Wyślijcie kogoś do Zimnej Fosy przed nami. Jeden giermek ruszył tam z wieściami, a jak widzicie, nie są one prawdziwe. Wracamy do domu, najdrożsi. Wracamy w komplecie. — mruknęła z uśmiechem, wyciągając dłoń w stronę męża. Czas ruszać tam, skąd przybyli. Ale najpierw obiad. Podeszła do ogniska, zdejmując z niego kawałek króliczego mięsa. Nie było krwiste, ale musiało Osgrey’owi starczyć.