Lasy Reach

Wędrowni rycerze zebrali kogo mogli i czym prędzej udali się w stronę rozłożonego pod lasem obozu. Gedeon w czasie podróży stracił przytomność, osłabiony przez obfite obrażenia. Shirei nie była jednak równie mocno poraniona, toteż przez całą drogę musiała zmagać się z uczuciem niemocy jakie niósł ze sobą niepozbawiający świadomości paraliż.
Ser Rufus, wraz ze swoim oddziałem łowców, ruszył tymczasem w pogoń za bestiami, które odpowiedzialne były za to krwawe widowisko. Trop był bardzo świeży, zaś potwory krwawiły obficie, jeszcze bardziej ułatwiając zadanie myśliwemu Roxtonów. Wkrótce grupa Reyne'a dotarła do celu, aczkolwiek sam rycerz musiał spotkać się z zawodem - nie mógł zaszarżować.
Trop doprowadził łowców do niewielkiego wzgórza porośniętego drzewami, w którym znajdowała się spora jama. Miała ona może z dwa metry wysokości i trochę więcej na szerokość. Z jej wnętrza dochodził wojaków odgłos przywołujący na myśl ogara przeżuwającego zawzięcie oblepioną resztkami mięsa kość.
- Leże bestii - mruknął bard Hugo i poprawił wiszącą na ramieniu lutnię.
- Żro... Może się wycofamy i poczekamy do wieczorka? - rzucił myśliwy z Pierścienia. - Jak się zwierz naje, to spać idzie. A we śnie się można do takiego podkraść i CABAS! go sztyletem w oko, gardziel czy inny punkt wrażliwy.
Oczywiście trudno było powiedzieć jak umiejętni w skradaniu są wszyscy rycerze składający się na grupę łowiecką, aczkolwiek trudno było się dziwić prostemu myśliwemu, że nie chce stawać z potworami do walki. Nie po tym co spotkało kompanię Osgrey'ów. Aż się mężczyznie słabo zrobiło, kiedy pomyślał, że gdyby nie ten wielki wilk tropiący, to oni by mogli na tego demona pierwsi wpaść.

Myśliwy od lorda Roxtona skinął głową i obszedł leże potworów, kiedy pozostali członkowie drużyny oddalili się kawałek dla bezpieczeństwa by przyszykować się do ataku. Kiedy łowczy powrócił okazało się, że rzeczywiście jest jeszcze jedno wejście do pieczary z drugiej strony wzgórza. Brat lorda Blackwooda wolał trzymać się Rufusa, a ser Thanas nie chciał go spuszczać z oka. Ser Robin oraz drugi z rycerzy Blackwoodów zgodzili się więc zajść bestie od tyłu. Z przygotowanymi pochodniami łowczy ruszyli ku swojej zwierzynie.

Już przy wejściu w rycerzy uderzył swąd padliny. Kłujący nozdrza zapach śmierci jakiego można było spodziewać się po legowisku straszliwego potwora, którego zgładzenie godne będzie upamiętnienia w pieśniach. Jama nie była głęboka, toteż wiele rycerze przejść nie musieli by w świetle pochodni ujrzeć to co zgotowało krwawą łaźnię drużynie z Zimnej Wody - monstrum większe niż koń, pokryte łuską, o paszczy pełnej ostrych zębów i straszliwych szponach. Niewątpliwie demon wypełzły z samych Siedmiu Piekieł czy inny smok zbiegły z dymiących szczątków Valyrii.
Rufus, szybki i sprawny wojak, prędko dobył miecza i uderzył bestię. Czerwony Deszcz pozostawił głęboką szramę na jednej z przednich łap potwora, z której obficie chlusnęła krew. Z drugiej strony pojawił się w tym czasie ser Robin oraz jego towarzysz z Raventree Hall. Obaj rzucili się na drugie monstrum, acz krzywdy mu na razie nie zdołali uczynić. Pierwszy ze stworów zamachnął się na trzech intruzów wchodzących od frontu, chybił. Drugi ciął szponiastą łapą, raniąc obu intruzów nachodzących leże od tyły, a następnie zatopił na chwilę zęby w nodze rycerza domowego Blackwoodów. Ser Thanas skoczył naprzód i również sprawnie ciął bestię, zaś Blackwood próbował się zamachnąć, acz niewiele z tego wyszło.
Walka była zaciekła. Potwory pozbawione możliwości ucieczki walczyły zażarcie o swój dom oraz swoje życie. Pierwszy padł rycerz domowy z Raventree Hall, rozszarpany przez przerażające szpony bestii. Kolejną ofiarą starcia był czuwający przy frontowym wejściu stwór, którego czaszkę przebił Czerwony Deszcz. Śmierć towarzysza rozwścieczyła znacznie drugiego potwora, który zamachnął się potężnie ogonem, powalając ser Rufusa oraz ser Thanasa. Kiedy rycerze zdążyli się podnieść zobaczyli jak bestia powala w podobny sposób próbującego się wycofać młodego Blackwooda, po czym przydeptuje go dwiema ze swoich łap i wbija szpony głęboko w jego ciało. Nim zbrojni zdążyli zareagować potwór skulił się i wykręcił, rozprężając się zaraz i łapiąc w paszczę ser Thanasa. Bestia rzuciła nim niczym szmacianą lalką w stronę wyjścia z jamy.
Do walki zdolni pozostali jedynie ser Rufus oraz ser Robin, acz widać było po ich oponencie, że ciężko jest już ranny. Ruchy miał coraz bardziej ociężałe, zaś krew obfitym strumieniem lała się z jego ran. Wojownicy cięli i dźgali, zaś potwór odpowiedział uderzając szponami i wgryzając się w ramię Robina. Rufus wbił Czerwony Deszcz w bark stwora, między jedną z przednich łap a łbem, jednak ten ostatkiem sił przycisnął go swoim ciałem do ściany. Wtedy ser Robin nadbiegł ściskając miecz w sprawnej ręce i uderzając z rozbiegu wbił go bestii w łeb. Stwór osunął się na ziemię, zwalniając nacisk na Reyne'a.

Obaj pozostający na nogach rycerze byli ranni, zwłaszcza Robin. Co się zaś tyczy pozostałych... Młody Blackwood oraz rycerz z Raventree leżeli martwi, ser Thanas dychał jeszcze, ale trudno było powiedzieć czy uda się go uratować. Poza tym w jamie na samym wierzchu pośród szczątków innych ofiar dostrzec można było ciała porwanych przez stwory rycerza oraz giermka Osgrey'ów.

Droga do obozu miała zająć drużynie ser Rufusa ponad dwie godziny. Szczęśliwie prowizoryczne opatrzenie ran pomogło spowolnić upływ krwi i utrzymać wciąż trzymających się życia w stanie niezbyt gorszym niż ten w jakim leże stworów opuszczali. Na miejscu od razu przyjął ich maester, który zapewnił dostęp do przygotowanych wcześniej zapasów medykamentów. Mężczyzna ledwo co skończył zajmować się rannymi z drużyny Osgrey'ów, ale przecież nie mógł pozwolić sobie na kazanie umierającym rycerzom by czekali.
Pierwszy w ręce uczonego wpadł ciężko ranny ser Thanas - w kwestii brata lorda Blackwooda nie było co czynić, ponieważ był już martwy - acz niestety nie udało się go uratować. Gwardzista Blackwoodów odszedł nim dane mu było choćby odzyskać przytomność. Następnie maester zajął się ser Robinem, którego lewa ręka była w okropnym stanie. Medyk z początku chciał kończynę amputować, acz za namową rycerza zdecydował się zawalczyć o jej ocalenie. Po długiej walce otrąbił sukces. Robin nie straci ręki, acz wedle maestera nigdy już nie będzie ona tak sprawna jak była niegdyś. W końcu czas nadszedł na ser Rufusa, któremu najmniej ze wszystkich walczących się oberwało, ale mimo to nie były to lekkie obrażenia. Maester spędził nad nim trochę czasu nim w końcu zadowolony był ze swojej roboty.
Uczony nakazał Rufusowi nie nadwyrężać się przez co najmniej trzy tygodnie, zaś ser Robin potrzebować będzie ich nawet pięciu by dojść do stanu bliskiemu pełni zdrowia. Oznaczało to unikanie raczej walk, ciężkiego wysiłku fizycznego oraz prędkich podróży. Najlepiej zaś obaj rycerze by zrobili, gdyby przez przynajmniej pierwsze dni rekonwalescencji wylegiwali się w łożu i z niego nie wychodzili. Chyba że za potrzebą.

Po dłuższym czasie do obozu powrócić miał lord Roxton i inni myśliwi. Pan tych ziem natknął się w końcu na pilnujących pieczary ludzi Rufusa i zabrał ich ze sobą w drogę powrotną. Wcześniej jednak pozyskał łby obu stworów, a truchła monstrów nakazał spalić. Rycerzowi z Castamere zaproponował, iż łby wypcha i jeden zostawi sobie na pamiątkę, zaś drugi pośle do rodzinnego zamku Rufusa na Zachodzie, aby tam czekał na jego powrót.
Koniec końców polowanie zakończyło się drogo okupionym zwycięstwem. Stwory pokonano, acz zginęli Gedeon Osgrey, Norman Flowers, brat lorda Blackwooda, oraz dwóch innych rycerzy. Wielu zostało również rannych. Niektórzy ślady po potworach nosić mieli przez resztę życia, tak jak pozbawiony ogona wilkor, Kędzior, oraz skazany na niedowład ramienia ser Robin.

Lord Roxton zgodził się oczywiście z Rufusem w kwestii ciała ludzi Blackwoodów. Nawet bez zachęty miał zamiar odpowiednio zadbać o poległych, którzy przecież zginęli wypełniając rycerski obowiązek na jego włościach. To samo zamierzał uczynić z porzuconymi zwłokami ludzi Osgrey'ów, którzy ku zdziwieniu lorda ulotnili się nagle z obozu w gniewie i bez wszystkich swoich zmarłych.Wkrótce ciała poległych okryto i złożono na wozie, który paru ludzi lorda pozostających dotychczas w obozie zabrało w stronę najbliższego zgromadzenia Milczących Sióstr.
Pozostali łowcy mogli tymczasem odpocząć w końcu i posilić się strawą oraz napitkiem jakie czekały przygotowane w obozowisku. Maester zaś po skończeniu opatrywania rannych przyjrzał się sprowadzonym głowom i ocenił, że bestia z jaką przyszło się rycerzom mierzyć musi być pochodzącym z dżungli wschodu bazyliszkiem. Siedmiu wie jak znalazł się w Reach, bo nie było to naturalne.

- Panowie, udało się. Bestie nękające ziemie Pierścienia zostały zgładzone! - przemówił Roxton, kiedy wszyscy zasiedli przy obozowych ogniskach. - Nie byłoby to możliwe, gdyby nie męstwo ser Rufusa Reyne'a oraz ser Robina, a także poświęcenie tych, którzy nie mogą zasiąść tu teraz z nami - pan Pierścienia uniósł bukłak z winem do toastu. - Chwała zwycięskim poległym! Chwała zabójcom bestii!
Zgromadzeni wokół unieśli bukłaki, kubki czy co tam mieli i dołączyli do toastu. Wędrowni rycerze, którzy dołączyli do Rufusa teraz jeszcze bardziej utwierdzili się w przekonaniu o jego rycerskiej sprawności i część z nich nie miała już wątpliwości, że z pewnością nie ma w Westeros lepszego wojownika. Wkrótce jednak skromna, nocna biesiada przerwana miała zostać przez przybycie jednego z rycerzy w barwach Osgrey'ów.
- A jednak ktoś wrócił - powiedział Roxton, siedząc przy jednym ogniu z swoimi najbliższymi dworakami obecnymi na miejscu oraz Zachodzianami odpowiedzialnymi za zgładzenie potwora. - Jeżeli przybywasz w spawie waszych poległych, ser, to ich ciała zostały już posłane pod opiekę Milczących Sióstr. Przyjmij też moje kondolencje z powodu śmierci twego pana.
- To prawda, że przybywam właśnie w tej sprawie - potwierdził rycerz. - Kondolencje są jednak nie na miejscu, panie, albowiem lord Gedeon wybudził się z głębokiego snu i jest żyw tak jak każdy z nas.
Zmieszanie pojawiło się na twarzy lorda Roxtona, który zwrócił oblicze w stronę swego maestera. Wszak mężczyzna sam leczył Osgrey'a i zeznał swemu panu, że nie udało się mu go uratować.
- Czy ty wstydu nie masz, ser? Wielce niestosowny to żart - zganił rycerza mędrzec z Cytadeli. - Opatrywałem twego pana i ledwo był żyw, kiedy opuściłem go by ostatnie chwile mógł spędzić z żoną. Później zaś widziałem ciało obleczone w całun składane na wozie i nie jestem w tym osamotniony.
Roxton zauważyć mógł, że słowa maestera potwierdza paru ludzi z obozu, a także dwóch z rycerzy wędrownych siedzących nieopodal, którzy rannych sprowadzili z lasu. Człowiek Osgrey'ów w żadnym razie nie wydawał się jednak swoim niestosownym zachowaniem zmieszany i to była rzecz, która lorda Pierścienia lekko mówiąc - dezorientowała.
- A jednak pan mój żyje i to on wysłał mnie tutaj z tą wiadomością - stwierdził rycerz z Zimnej Fosy. - Teraz zaś, skoro już przekazałem jego słowa, oddalę się by go dogonić.
Z tymi słowami pochylił głowę i odszedł, aby zaraz opuścić obozowisko oraz zgromadzonych w nim ludzi, którzy teraz wiele mieli pytań, zaś mało odpowiedzi. Wszak jak to tak? Maester tylu ludzi sprawnie opatrywał i widać było, że dobrze znał się na swoim fachu, a tak się pomylił? W dodatku nie tylko on zwłoki wywożone widział, zaś wdowa po Osgrey'u strzelała piorunami z oczu jakby zaraz obecnych w obozie miała zagryźć niczym wilkor z jej herbu. Ale w takim razie co... Powstał z martwych? Na Siedmiu, czary to jakieś czy cuda?

Trójka jeźdźców prowadzących na uwięzi młodego byka dotarła do położonego w głębi lasu miejsca, które okryte było złą sławą pośród okolicznych prostaczków. Mowa była o jamie, w jakiej przed kilkoma księżycami pomieszkiwały bazyliszki terroryzujące włości Roxtonów. W miejscu tym postradało życie wielu dzielnych ludzi, a miejscowi, którzy odwiedzali ju później pchani ciekawością mówili, że emanowało ono dziwną, odpychającą aurą. Zupełnie jakby poza potworami zalęgła się tam inna, bardziej złowroga siła, której nie udało się już wypędzić ostrzem miecza. Wędrowny septon przebywający niedawno w okolicy stwierdził wręcz wprost, że miejsce to było przeklęte.

Przybyszów najwyraźniej to nie zniechęcało. Przywiązali konie do drzew przed jamą i weszli wraz z byczkiem do środka, znikając wśród cieni. Wkrótce dało się słyszeć żałosny kwik zwierzęcia, a kilkanaście minut po nim wznoszoną kobiecym głosem modlitwę do Siedmiu. Następnie... Krzyk, warkot, odgłos stali uderzającej o kamień, kwik spłoszonych koni i przeraźliwy lament...


Grupa chłopów jechała na zaprzęgniętym w wół wozie niedaleką jamy drogą, kiedy ich oczom ukazała się sylwetka mężczyzny. Brudny i pokryty krwią jegomość, odziany jedynie w porwane spodnie, kołysał się na gałęzi popychany podmuchami wiatru. Skąd się wziął? Dlaczego spotkał go taki los? Na to chłopi nie mieli odpowiedzi. Odcięli jednak biedaka i zabrali ze sobą do wsi, aby pochować go w na małym cmentarzu niedaleko drewnianego septu. O znalezisku też donieśli do dworku rycerza, który panował nad nimi.

Później tego dnia do rzeczonej wioski zawitała młoda dziewczyna. Jej odzienie porwane, ona sama pokryta krwią i śladami po dziesiątkach zadrapań, niektórych lekkich, innych całkiem głębokich. Milczała i nie chciała powiedzieć co ją spotkało. Dała prostaczkom kilka złotych monet za strawę, opatrunki i konia, odpoczęła u nich dzień, po czym bez słowa ruszyła dalej.

Przeklęte były lasy na ziemiach rodu Roxtonów. Kolejna rodzina znaleziona została martwa, rozdarta na kawałki. Później zaś zaginął młody myśliwy, który w przeciwieństwie do innych ludzi oznajmił, iż las mu niestraszny i nie będzie go unikał. W końcu nasilające się opowieści o okrucieństwie, mordach oraz klątwie ściągnęły w to miejsce nikogo innego jak Tropicieli Wiedźm. Fanatycy ci i tak prowadzili śledztwo w sprawie Osgrey'ów, a włości Roxtonów były tutaj niezwykle ważnym puntem, zwłaszcza okolica słynnego polowania na potwory. Podczas gdy większa część Tropicieli zajęła się braniem na spytki wieśniaków lub ruszyła bezpośrednio na tereny Zimnej Wody, część została oddelegowana by zbadać las. Zwłaszcza, że podczas ich pobytu na terenie Roxtona kolejna chata została zaatakowana - dwie stare siostry żyjące razem zginęły brutalnie zamordowane. Wieśniacy chcieli miłe staruszki pochować, ale Tropiciele stwierdzili, że dwie samotne, stare kobiety żyjące na uboczy mogły być wiedźmami, które zabiły siły nieczyste przez nie przywołane. W wyniku tego rozumowania przegonili chłopów, a ciała wraz z chatą spalili w imię Siedmiu.

Z lasu wrócił jedynie jeden z trzynastu wysłanych tam ludzi - speton. Dziesięciu ubogich łowców i dwóch rycerzy zniknęło bez śladu... Ocalały cały był brudny i podrapany, jednak jego rany wskazywały bardziej na zadrapania od przedzieranie się w pędzie przez las niż walkę z monstrum. Mimo dobrego stanu fizycznego jego umysł był złamany. Opowiadał cały czas o potworze, demonie z głębin Siedmiu Piekieł, który nawiedza te ziemię, zmorze będącej karą za grzechy zesłaną przez sprawiedliwy osąd Ojca, zgubą najdzielniejszych nawet mężów, niepowstrzymanym uosobieniem furii. Cokolwiek tego mężczyznę spotkało musiało być naprawdę straszne, ponieważ wielu jeszcze dzień wcześniej widziało go w pełni władz umysłowych...

Po tym incydencie kolejni ludzie zaczęli decydować się na opuszczenie przeklętych terenów, a plotki zaczęły rozchodzić się z większą jeszcze siłą. Wyglądało na to, że kasztelan Pierścienia musiał wziąć je na poważnie. Jakby nie miał wystarczająco problemów z obserwowaniem wyprawy Wiary na pograniczu z Dorzeczem, zdradzieckich Osgrey'ów na zachodzie oraz brakiem sił wysłanych na wojnę z Dorne...

01/10/11PZ

Wrzało na ziemiach Osgrey'ów. Ostatni rok przepełniony był dla rodu tragediami - rzekoma śmierć ser Gedeona, która skutkowała mnóstwem plotek i "śledztwami" fanatycznych kaznodziejów, a później realne jego zaginięcie, a także zaginięcie lady Clarice Osgrey. Nadal nie było śladu po żadnym z nich. Do tego konflikt z Roxtonami i zamieszanie związane z możliwym najazdem Żelaznych Ludzi.
W końcu wydawało się, że na włości Zimnej Wody powoli powraca spokój, jednak i nadzieje te szybko zostały rozwiane. W okolicy jednego z większych lasów zaczęto znajdować brutalnie zmasakrowane zwłoki zwierzyny leśnej, a wkrótce później ludzi, zarówno w samym lesie, jak i w jego pobliżu. Jeden z rycerzy uznał to za znak rozpanoszenia się dzikiej zwierzyny i posłał do lasu łowczego z psami i paroma parobkami, acz i ich spotkała tam śmierć.
Z racji na to zajście pojawił się pomysł organizacji wielkich łowów, których głównym celem byłyby wszelkiej maści drapieżniki mogące sprawiać podobne kłopoty - wilki, niedźwiedzia, a może nawet jakieś cieniokoty lub lwy, które zeszły z gór Zachodu. Zamysł przedstawiono lordowi Osgrey'owi, a jego decyzja powinna wkrótce stać się znana.

Cóż... Lord Osgrey w zabobony nie wierzył i wolał im przeciwdziałać, toteż łowy od zawsze ogłoszone były na dzikie zwierzęta - wilki, cieniokoty, lwy górskie, niedźwiedzie. Cokolwiek co mogło w dzikim szale atakować i zabijać ludzi za pomocą kłów oraz szponów. Toteż inni łowcy trochę dziwnie patrzyli na Fossowaya i jego zespół łowiecki, pełen rycerzy odzianych w kolczugi i uzbrojonych jak na wojnę. Lord Osgrey szczególnie był niepocieszony i unikał rozmowy z panem Cider Hall od kiedy zauważył jak ten ma zamiar ruszać w las.

Wszyscy zebrani ludzie - rycerze oraz poborowi - słuchali swego lorda z uwagą, w szoku będąc tym bardziej nie ważyli się sprzeciwiać jego stanowczym słowom. Wszyscy przystąpili zaraz do pracy - kopczyk dla psów, stosik dla dzieciątek, do których ciał podchodzono jednak z wielką ostrożnością. Paru też dzielnych mężów udało się z lordem w stronę jamy, a przez ich myśli przemknął obraz wielkiego skarbu, którego demony te mogły strzec. Niestety... Złota i klejnotów nie uświadczyli w leżu potworów, a jedynie kości, na części których były jeszcze ślady mięsa. Zwierzęce oraz ludzkie. Tutaj więc znajdowała się część zaginionych prostaczków lorda Osgrey'a.
Wkrótce wszystko było gotowe. Co miało zostać spalone było spalone lub płonęło, co miało zostać pochowane w ziemi się znalazło. W szczegóły związane z tym zdarzeniem żaden z ludzi Fossoway'a nie miał zamiaru wchodzić, tak więc nie musiał się on martwić o ich luźne języki. Przynajmniej na razie... Oby żaden z nich nie był gadatliwy po pijaku... Rycerze pół biedy, ale poborowi... Tak czy inaczej. Święta misja została wykonana! Lord mógł powieść swoich ludzi na dalsze łowy i szukać tych "oficjalnych" dzikich zwierząt, albo też powrócić już do obozu łowczych znajdującego się w pobliżu lasu.

Zmarłych można było przygotować do transportu i posłać po Milczące Siostry, albowiem na zamku ich nie było. Ranni zostać mieli opatrzeni bez większych problemów z jednym wyjątkiem. Jeden z poborowych, ten najciężej ranny, pożegnać się miał na stałe ze swoją prawą ręką. Rany były zbyt głębokie, a pomoc nadeszła zbyt późno, aby maester był w stanie ją uratować.

Co się zaś tyczyło opowieści... Jedynie lady Rowan była skłonna w nią uwierzyć, acz nie na tyle, aby wstawiać się za Fossoway'em. Lord Oakheart zapytał ze śmiechem ile to Florence i jego ludzie wypili cydru w lesie, zaś mniej znani rycerze i łowczy byli jeszcze mniej skorzy, aby wierzyć w słowa lorda Cider Hall. Paru nawet mówiło we własnym gronie, że Florence został zaatakowany przez dzikie zwierzęta, niedźwiedzia najpewniej, których nie udało im się ubić i teraz zmyśla, aby ukryć swoją porażkę. Lord Lorence Osgrey również nie chciał dać wiary i wydawał się zirytowany tym, że gość snuje podobne historie. W końcu już mówili na niego "Przeklęty", a podobne zachowanie na pewno nie pomagało. Miał na tyle kultury i opanowania, aby Fossowaya nie wyrzucić natychmiast, ale wyczuć się dało, że on i jego ludzie nie są mile widziani w Zimnej Fosie. Przynajmniej dopóki lord Lorence nie ochłonie...
Zwycięzca łowów okazał się lord Oakheart, który upolował wraz ze swymi ludźmi pokaźnego niedźwiedzia. Nagroda? Wspaniały łuk refleksyjny wraz z kołczanem ze skóry bazyliszka.

(z/t)