Lasy Reach

Ogłoszenie Leytona wywołało wokół małe zamieszanie. Przez tłum przetoczyła się fala pomruków i szeptów. Wszyscy spoglądali teraz na lady Stark oraz jej wilkora, dziką dziewczynę z dalekiej północy i jej równie dziką bestię, wiele z tych spojrzeń wyrażało pełen zaskoczenia podziw, jednak inne nie wydawały się przyjazne. To nieznaczne napięcie rozładował jednak tubalny śmiech lorda Cordwaynera.
- Dobrze więc! - oznajmił i odpiął od pasa wypełnioną po brzegi skórzaną sakiewkę, którą uniósł wysoko nad głowę. - Zgodnie z obietnicą, czterdzieści złotych dłoni składam w ręce zwycięzcy! - zakrzyknął, po czym przy akompaniamencie oklasków i okrzyków wręczył mieszek Shirei. - Heh... Szkoda tylko, że lady nie może wziąć ręki mojej córki, haha! - na wpół westchnął, na wpół zaśmiał się.
Jego stojąca nieopodal pociecha tymczasem wydawała się odrobinę zawiedziona faktem, iż nie będzie jej dane poślubić dostojnego rycerza takiego jak Leyton. Kto wie co ojciec znajdzie dla niej teraz? Może jakiegoś starego, bezzębnego lorda będącego straszną zrzędą, który ma tuzin bękartów, dwa tuziny synów i cztery tuziny wnuków, a połowa z nich nazwana jest jego własnym imieniem? Brrr...
- Moi słudzy zajmą się oprawieniem zwierza, chyba że sama pani chcesz się tym zająć - powiedział Cordawyner, a jeśli Starkówna wolała zostawić resztę pracy sługom zapytał jeszcze: - Wolisz same jego poroże, pani, czy może chcesz je powiesić na ścianie razem z czaszką, albo nawet wypchać łeb by nikt nie zakwestionował, iż rzeczywiście był to biały jeleń. Mogę również nakazać zdjąć jego skórę i przekazać w twoje ręce.
Co do mięsa, to rzeczywiście przyda się na biesiadę. Lord posłał paru swoich ludzi na inne łowy, a ci wrócili niosąc dwa dziki i kilka zajęcy. W obozie przygotowane były również inne zapasy jadła, a także kilkanaście beczułek wina oraz ale. Zakończenie łowów miało być huczne.

Sakiewka została przekazana, słudzy zabrali się za zwierzę, a myśliwi powoli powracali z leśnej gęstwiny. Trochę czasu miało jednak upłynąć nim zjawią się wszyscy, ale ludzie lorda Cordwaynera dobrze ten czas wykorzystali. Rozstawiano stoły, wytaczano beczułki pełne trunków i rozpalano ognie, nad którymi wkrótce piekły się już smakowicie wyglądające zwierzęta. Okazało się nawet, iż jego lordowska mość sprowadził w ostatniej chwili paru grajków, którzy mieli umilić biesiadnikom ucztę odrobiną muzyki.
Kiedy pod wieczór, mając wcześniej okazję obmyć się z brudu i odpocząć chwilę, wszyscy zasiedli do uczty zwycięzcom polowania przypadło zaszczytne miejsce u szczytu stołu obok gospodarza oraz jego córki. Znaleźli się tam również członkowie rodziny królewskiej, a także najznamienitszy gość poza nimi - lady Mina Rowan. Pozostali biesiadnicy usadzeni byli dalej w zależności od swego statusu lub cieszyli się zabawą siedząc przy innych stołach.
Z obserwacji Gedeona nie wyglądało jednak na to by ser Gyles chciał zeswatać lady Cordwayner ze swoim młodym synem, ani też by pani Goldengrove myślała o pozyskaniu jej ręki dla któregoś ze swoich potomnych. Ser Jaime Appleton pochłonięty był całkowicie rozpoczynającymi się zawodami w piciu przy jednym z dalszych stołów, opowiadając przy tym sprośne żarty w gronie wędrownych rycerzy, natomiast ser Manfred Roxton nagle gdzieś zniknął. Pewne zainteresowanie zdawali się przejawiać za to Tyrell oraz Tarly. Pierwszy z nich miał na karku już trzydzieści trzy dni imienia i był bratem królewskiego zarządcy. Był to zdolny rycerz, chociaż ze szpetną blizną na twarzy i paroma brakującymi zębami na pewno nie był wymarzonym "księciem na białym koniu" o jakim śniły młode dziewczęta. Nie był też jednak szczególnie brzydki, ponieważ przed otrzymaniem tych ran był całkiem urodziwego oblicza. Drugi zainteresowany był starszy o jedenaście dni imienia od swego konkurenta. Owdowiały przed paroma laty brat lord Horn Hill również znany był jako zdolny wojak, a mimo wieku prezentował się lepiej od Tyrella. Wysoki, postawny mężczyzna o twardych, acz miłych dla oka rysach twarzy, z krótko przystrzyżonymi, brązowymi włosami oraz zadbaną brodą przyprószonymi siwizną.
Poza tymi dwoma panami zainteresowanie oczywiście przejawiało widocznie kilkunastu wolnych rycerzy o nieznaczących rodowodach, którym również można było się lepiej przyjrzeć, acz to wymagałoby dłuższego rozpoznania.

Lady Rowan nie miała nic przeciwko wspólnej podróży, chociaż trudno było powiedzieć czy rzeczywiście cieszyła ją perspektywa towarzystwa, czy zgodziła się jedynie z uprzejmości. Jak oznajmiła jej orszak wyruszać miał do Goldengrove już jutro. Przyjechała tutaj tylko by rozerwać się na polowaniu i złapać to "białe bydlę", aczkolwiek ta druga sztuka jej się niestety nie udała. Nie było nic co by trzymało ją tutaj przez kolejne dni.
Tymczasem lord Cordwayner roześmiał się i podziękował Shirei za jej miłe słowa. Sam świetnie się bawił organizując podobne wydarzenie i biorąc w nim udział, radowało go więc, że goście również byli zadowoleni. Nie sprawiał też wrażenia dalej zasmuconego tym, że Starkówna nie poślubi jego córki. Czyżby któryś z licznych kandydatów już z nim o tym rozmawiał? Młoda lady tymczasem zaczerwieniła się lekko słysząc pytanie i zaprzeczyła jedynie grzecznie. W czasie uczty Shirei mogła wprawdzie zauważyć, że wokół dziewczyny kręci się kilku pomniejszych rycerze, a także zwracali na nią uwagę Tyrell oraz Tarly, ale nie udało jej się wyłapać by młódka zwracała szczególną uwagę na któregoś z tych adoratorów.
Leyton tymczasem plotkując z przeróżnymi rycerzami i opowiadając jakich to cudów Shirei nie uczyni oraz jakich to zdolności nie posiada z pewnością zadbał o narastanie ciekawej reputacji wokół Starkówny. Dziewczyna z mroźnej Północy, w dodatku polująca z łukiem w dłoni i z wielkim wilkiem u boku, już nie była niczym normalnym w Reach. Ale teraz... Niektórzy z pewnością stwierdzili, że Osgrey po prostu przesadza po alkoholu i Shirei jest po prostu dobrym łowcą. Wśród kilku innych głów mogło zrodzić się inne przypuszczenie - czary. Co z tego wyniknie? To się okażę...

Zgodnie z ustaleniami z dnia poprzedniego, lord Roxton oraz jego goście wyruszyli na łowy. Ich celem było powalenie straszliwej i tajemniczej bestii, która terroryzowała ziemie wokół Pierścienia - zabijała bydło, prostaczków, podróżnych, a nawet błędnych rycerzy, którzy próbowali ją dopaść. Tym razem jednak potwór stanąć miał naprzeciw liczniejszej i lepiej przygotowanej grupy łowców niż dotychczas. Nieważne było czy to sfora dzikich wilków, olbrzymi niedźwiedź, potężny lew co zszedł z gór Zachodu czy też nawet ogromny wilkor podobny do tego od lady Stark - potwór miał wkrótce zginąć.
Oczywiście w grupach zaszły pewne drobne zmiany względem tego co niektórzy planowali. Ser Rufus musiał liczyć się z obecnością ser Thanasa, który miał zgodnie z wolą lorda Blackwooda strzec jego brata, zaś ser Gedeon nie mógł cieszyć się aż dwoma prostaczkami od Roxtonów, ponieważ nie było tylu nieprzypisanych znawców terenu by dać mu myśliwego i dwóch chłopów. Zwłaszcza, że żadna inna grupa nie rościła sobie pretensji do więcej niż jednego przewodnika.

Po krótkiej podróży wędrowcy dotarli do okolicznych lasów, gdzie ludzie lorda Roxtona rozbić mieli obóz pod ścianą puszczy. Czekać tam miała strawa, napitek oraz maester w razie czego, a także miejsce by spokojnie odpocząć oraz zostawić konie. Sami łowcy byli dość ciężko jak na myśliwych opancerzeni. Oczywiście chłopi i myśliwi z ziem Roxtonów nie byli pancernymi, ci pierwsi mieli za pancerz ledwie koszule, zaś drudzy może pikowany kaftan czy gambeson. Rycerze jednak... Cóż, słyszeli, że potwór zabił już ich towarzyszy po fachu, więc i niebezpieczny być musiał. Przez to wielu odziało się bardziej "ciężko".
Ludzie lorda Roxtona zaprowadzić mieli grupy do najświeższych miejsc, w których bestia się pojawiała zdaniem prostaczków oraz podróżnych, a także do miejsc, gdzie odnaleziono najświeższe ofiary. Z tych punktów każda grupa mogła rozpocząć poszukiwania.

Łowczy:

Grupa ser Rufusa miała nierozgłaszaną przewagę zapewnioną jej przez lorda Roxtona - wysłano ich w najświeższe miejsce ataku i to z najlepszym z myśliwych. Niestety Osgrey'owie mieli ze sobą Kędziora... Wilkor, drapieżny łowca i król północnej tundry, był niewątpliwie skuteczniejszym łowczym niż nawet najlepszy z myśliwych. Do tego wspierany przez łowczego z Zimnej Wody, Shirei oraz myśliwego Pierścienia miał stać się prawdziwie niemożliwym do zbicia z tropu łowcą.

Po około czterech godzinach podążania za obiecującym tropem łowczy z Zimnej Wody usłyszeli jak coś rusza się pośród gęstwiny. Wtem coś poruszyło się z drugiej strony ich kolumny. Nic nie wskazywało na to by w pobliżu znajdowało się leże bestii, zwyczajnie nic nie wyglądało jak coś mogącego nim być. Byli po prostu w środku lasu. Kędzior najeżył futro, odsłonił zęby i wydał z siebie gardłowy warkot. Tak, zdecydowanie coś tam było. Tylko... Z dwóch stron? Czyżby nie była to "bestia" a "bestie"? Może sprawdzało się przypuszczenie Gedeona co do watahy wilków? Do tego jeżeli nie złapali potwora w leżu, a wręcz zdawał się ich okrążać, to czy wpadli na niego polując, podczas gdy on sam polował? Kto był więc łowcą, a kto zwierzyną w tej chwili?
Wtedy też coś co przesuwało się z lewej strony kolumny znalazło się w prześwicie między listowiem i kompania zobaczyć mogła stwora w całej okazałości. Potwór, bo zdecydowanie potworne było to stworzenie, poruszał się na sześciu umięśnionych łapach zakończonych szponami, miał wielki, zębaty łeb i długi ogon zakończony kolcami. W kłębie bestia była zaprawdę wielka, pewnie wyższa trochę od Shirei, kiedy ta stała na ziemi. Jej długość odpowiadała wysokości, z dobre trzy metry bez ogona! W oczach członków drużyny strach uwidocznił się szybko, a i konie poruszyły się niespokojnie. Potwory dopiero jednak podkradały się do łowców i były jeszcze z dobre dwadzieścia metrów od nich. Dobrze więc, że dostrzeżono je wcześniej. Gdyby udało im się uderzyć z zaskoczenia myśliwy z pewnością zostaliby zmasakrowani.
- Na Siedmiu, demony, demony z samych Piekieł - mruknął jeden z rycerzy.
- Łoż, kurwa... - wyrwało się za to pomagającemu Osgreyom prostaczkowi.

Inne grupy tymczasem błądziły po lesie w poszukiwaniu potworów. Dobry trop, za którym podążały sprawnie, znalazły jedynie grupy ser Rufusa oraz jedna z grup wędrownych rycerzy.

Formacja przyjęta, z wnętrza ochronnego kręgu poleciały strzały, dźwięk rogu rozbrzmiał w lesie, monstra ruszyły do ataku. Pierwsza strzała wypuszczona przez Shirei musnęła twardą skórę bestii i poleciała dalej, jednak druga wbiła się w grzbiet stwora. Mniej celni byli obaj łowczy, którzy strzelali w inne monstra, ale połączyło ich chybienie celu. Stwory były już blisko. Kolejna strzała lady Stark uderzyła w potwora, acz nie weszła głęboko w ciało. Pociski myśliwych, którzy tym razem sięgnęli celu, wgryzły się za to w mięśnie. Oba stwory wyhamowały przed znalezieniem się w zasięgu włóczni i obróciły się wykorzystując swój pęd by uderzyć długimi ogonami...
Konie stanęły dęba i zakwiczały. Pierwsza z bestii uderzyła w stojące obok siebie wierzchowce dwóch z rycerzy, które padły zmrożone i ranne, acz wciąż żywe, na ziemię. Obu mężczyznom szczęśliwie udało się zeskoczył ze swoich rumaków na tyle sprawnie, że jedyne co mogło im doskwierać to drobne zadrapanie lub mały siniak. Drugi stwór uderzył w konie Gedeona i Aramisa. Pierwszy z nich padł na ziemię wierzgając i kwicząc przerażony, drugi utrzymał się na nogach i w panice zerwał do biegu. Dziedzicowi Zimnej Wody niestety nie udało się powtórzyć wyczynu swoich kompanów i promieniujący ból przeszył jego ciało, kiedy cała masa rumaka przygniotła mu nogę. Ser Aramis tymczasem nie mógł poskromić swego uciekającego konia... Podobnie jak jeden z domowych rycerzy, ser Samuel, jeden z giermków oraz chłop z ziem Roxtona. Spłoszył się i uciekł również koń Shirei. Wierny i nieustraszony pozostał za to warczący w kierunku bazyliszków Kędzior.
Kolejne strzały poleciały w stronę bestii, wszystkie sięgnęły celu. Gedeonowi mimo bólu udało się uwolnić od swojego wierzgającego i próbującego wstać konia. Przy okazji uchylił się przed jedną z łap potwora, jednak sięgnęła go jego paszcza. Zęby bestii wgryzły się w lewy bark Osgrey'a, pozostawiając krwawy ślad. Ogon monstrum tymczasem uderzył w myśliwego z Pierścienia, który raniony spadł z wierzchowca, oraz w jego konia, który padł martwy. Druga z bestii w tym czasie została ugodzona włócznią przez jednego z rycerzy i kontratakowała swoją szponiastą łapą, tnąc obu mężczyzn, których konie wcześniej obaliła. Zaraz też pchnął ją drugi z rycerzy. Na placu boju pozostali jeszcze giermkowie, którzy próbowali zaatakować potwory, ale siłując się ze swoimi opornymi wierzchowcami nie byli w stanie porządnie ich trafić.

Ser Rufus tymczasem przemierzał lasy nie słysząc dźwięku rogu. Trop jakim podążała jego grupa wydawał się jednak bardzo obiecujący...

Wysiłek Gedeona nie był bez znaczenia, ponieważ udało mu się wymierzyć bestii celny cios włócznią, która zagłębiła się w jedną z jej przednich łap. Shirei niestety nieznacznie chybiła celu, acz jej okrzyk dosięgnął nie tylko Aramisa, ale i Samuela oraz jednego z domowych rycerzy. Pierwszy z panów sprawnie zeskoczył z konia. I tak miał zamiar to zrobić w razie gdyby nie udało mu się go opanować. Drugi z mężczyzn miał o wiele mniej szczęścia, ponieważ stopa zaplątała mu się w strzemię i spłoszony rumak poniósł go po leśnym poszyciu przez las. Domowy rycerz Osgrey'ów zwalił się na ziemię, jednak jego stopa w nic się nie zaplątała i szybko stanął na nogi. Wielki łowczy wpakował strzałę głęboko w kark bestii, zaś łowczy Roxtonów podźwignął się z ziemi. Jeden z rycerzy walczących z bardziej pokiereszowanym potworem zdołał sięgnąć go ponownie włócznią, zaś sam stwór nie był w stanie odpowiedzieć zbrojnym trafieniem. Druga bestia była zdecydowanie żwawsza i nie kryła się z tym. Rozdrażniona atakiem Gedeona ponownie rzuciła się w jego kierunku i zatopiła zęby w jego boku. Osgrey poczuł nagle napływ gorąca, po czym czucie zaczęło opuszczać jego ciało. Nie był martwy, o nie... Wciąż był też świadom tego co działo się wokół. Słyszał krzyki, widział jak potwór atakuje jego łowczego oraz żonę, nie mógł jednak zdobyć się choćby na ruszenie jednym palcem. Bestia po unieszkodliwieniu Gedeona machnęła ogonem - którym wcześniej odtrąciła Kędziora, opędzając się od pierwszej próby ataku wilkora - i uderzyła z mocą konie giermków. Dwa padły na ziemię przygniatając młodzików, trzeci uciekł, acz jego jeździec zdołał wcześniej zeskoczyć na ziemię. Wtedy stwór bezpiecznie skoczył w stronę łuczników, jego szponiasta łapa pozostawiła krwawy ślad na torsie łowczego i zahaczyła o Starkównę, rozcinając powierzchownie zewnętrzną stronę uda.
Lady Stark natychmiast została osłoniona przez łowczego, co dało jej moment by cofnąć się i posłać strzałę prosto w nacierającego stwora. Kędzior również skoczył do ataku, teraz bardziej zmotywowany do walki, i wgryzł się mocno w ogon bestii. Do zdrowszego monstrum dobiegli również Aramis i ostatni z domowych rycerzy, jednak gwałtowne wymachy ranionego ogona powstrzymały ich przed skutecznym atakiem. Ostre zęby tymczasem zatopiły się w nodze wielkiego łowczego Zimnej Wody. Pierwszy stwór ciął i gryzł walczących z nim rycerzy, acz ci odpłacali mu się najpiękniej jak umieli i kolejne krwawiące rany pojawiały się na jego ciele.
Kędzior kontynuował swój zawzięty atak na ogon potwora, gryząc i szarpiąc z wielką zawziętością. Niestety wprawiało to monstrum jedynie w coraz większy gniew... Zamachnęło się ono ogonem opędzając się od innych oponentów i uniemożliwiając skuteczny atak i z zadziwiającą jak na coś tych rozmiarów prędkością wykręciło się, chwytając wilkora w zęby. Stwór machnął łbem na lewo i prawo, po czym odrzucił Kędziora niczym pies szarpiący szmacianą lalkę. Głośny skowyt czworonoga wypełnił powietrze, kiedy ten uderzył w pień pobliskiego drzewa. Nie był to jednak kres możliwości wilkora, który dźwignął się na nogi i mimo krwawiącej rany gotów był rzucić się do ataku raz jeszcze. Dwaj rycerze ponownie ranili swojego potwora po uchyleniu się przed zamachem jego ogona, jednak jednemu z nich nie udało się uskoczyć przed jego paszczą. Zbrojny wydał z siebie cichy jęk, po czym, w podobny sposób co Gedeon, znieruchomiał. Myśliwy z Pierścienia i giermek nie wytrzymali tymczasem napięcia i rzucili się do ucieczki.
Stwór walczący z dwoma rycerzami pochwycił w paszczę bezwładną ofiarę i opędzając się wymachami ogona od drugiego rycerza zaczął się powoli wycofywać. Drugi potwór był w odrobinę lepszym stanie i na razie nie wyglądał na skorego do odwrotu. Zapewne gdyby postanowili się wycofać zaniechałby pościgu przy tak obfitej uczcie z ciał koni i ludzi rozłożonej u jego stóp, aczkolwiek nic nie było pewne. Nikt z obecnych nie miał wcześniej styczności z taką istotą i trudno było ocenić co motywowało podobną bestię.
- Pani, uciekaj! - krzyknął jeden z rycerzy do Shirei i wyprowadził pchnięcie w stronę monstrum. - Zajmiemy go!

Tymczasem przemierzający las oddział ser Rufusa usłyszał dobiegające z oddali przytłumione odgłosy walki...

Shirei niestety uciekać nie miała zamiaru, a przynajmniej nie bez swojego małżonka. Łowczy z Zimnej Wody złapał więc Gedeona i zaczął odciągać byle daleko od potwora, kiedy pozostali próbowali trzymać bestię na dystans. Stwór nie przyjął tego z zadowoleniem. Kolejna wbita w jego ciało strzała Starkówny, podgryzający go Kędzior i dwóch próbujących go dźgać rycerzy. Wszystko to działało mu na nerwy... Monstrum zamachnęło się ogonem i uderzyło w obu mężczyzn próbujących się z nim mierzyć, potężny cios zwalił ich z nóg. Wtedy też leśna zmora skoczyła naprzód i wgryzła się w bok Shirei, która po ukłuciu straszliwego bólu poczuła to samo co przed chwilą jej mąż - bezwład. Straciła czucie w całym ciele. Nadal widziała i słyszała, była świadoma swojego otoczenia, ale nie czuła swojego ciała i nie była w stanie się ruszyć. Teraz, z unieruchomioną zdobyczą w szczękach i po powaleniu większości agresorów, drugi potwór również rozpoczął szybki odwrót.
Na szczęście dla Starkówny z pomocą przybył jej wilkor oraz Norman. Pierwszy próbował zawzięcie podgryzać stwora, acz wrogi ogon zmusił go do skupiania się raczej na zwodach niż zadawaniu obrażeń. Drugi tymczasem wyczołgał się spod konia i rzucił znienacka na głowę bestii. Shirei została wypuszczona i opadła bezwładnie na ziemię. Giermek, mimo swego męstwa, nie mógł jednak liczyć na wielki sukces w walce z takim przeciwnikiem. Prędko to Norman został nową ofiara umykającego w las potwora. Kędzior podszedł gonił wroga jeszcze chwilę, acz w końcu zrezygnował i prędko powrócił do swojej pani, którą szturchnął parę razy nosem. Widząc, że jego działania są bezskuteczne, załkał cicho i ułożył się obok niej.

Kiedy ser Rufus ze swoimi ludźmi dotarli na miejsce zdarzenia zastali powoli doprowadzane do porządku pobojowisko. Kilka martwych koni oraz wielu rannych, wszyscy opatrywani prowizorycznie i doprowadzani do porządku przez grupę wędrownych rycerzy, którzy pojawili się na miejscu ledwie przed chwilą. Shirei i Ged wciąż pozostawali sparaliżowani jadem potwora i nikt nie wiedział co z tym faktem zrobić, ponieważ maester lorda Roxtona pozostawał w obozie.
Rycerze chcieli zebrać rannych i zabrać ich czym prędzej do obozowiska, aby móc zapewnić im odpowiednią pomoc. Woleli nie rozdzielać się by szukać ludzi, którzy rozbiegli się porwani przez swoje konie lub przerażeni widokiem monstrów. Rufus mógł im pomóc lub próbować podążyć za dość świeżym śladem.