Samotnia Lorda

2 Maja 336

Rikimaru szedł korytarzami Turnii, kierując się coraz bliżej samotni lorda Westerlinga. Musiał porozmawiać z nim na temat obietnicy, którą złożył wczoraj jego córce. Dlatego też znajdując się blisko jego stałego miejsca przebywania, postanowił rozmówić się najpierw ze strażnikami broniącymi komnaty.
- Jestem tutaj w sprawie rozmowy z lordem. Jeśli nie może teraz ze mną rozmawiać, powiedzcie, że będę tutaj czekał, aż skończy to, co jest dla niego obecnie najważniejsze. Mam wystarczająco dużo czasu na to. - Potem jedynie co zrobił to oparł się o kamienną ścianę, czekając, aż strażnicy zawiadomią, że będzie mógł wejść. O ile mu się to uda i lord zapyta go w jakiej sprawie do niego przybył, Rikimaru postanowił zacząć. - Lordzie Westerling, przychodzę do ciebie z wręcz można powiedzieć nietypową propozycją. Przyjąłeś mnie na swój dwór, gdyż chciałeś, abym opowiedział ci więcej o swoim świecie. Mimo to nie mogę nie powiedzieć iż naród jest mój bardzo honorowy i za to chciałbym się odwdzięczyć swoim mieczem oraz twoją tarczą i zbroją. Pragnę zostać obrońcą twojej córki, aby nic jej z głowy nie spadło. Obserwowałem wasz dwór, wasze obyczaje, mimo to chciałbym, abyś powierzył mi tą rolę. - Po czym uklęknął przed nim, aby oddać mu jak największy szacunek poprzez tą propozycję.

Rikimaru zrozumiał to, co miał mu do powiedzenia lord Westerling. Obyczaje tego "narodu", albo raczej królestwa i ich religia mówiła o tym, że trzeba było zostać rycerzem. Choć Rikimaru za takiego się uważał to trudno byłoby przemówić do rozsądku osobie, która pochodziła z innego świata. Dlatego też, chcąc jednak dalej kontynuować swoją misję, Rikimaru postanowił przez chwilę pozostać w ciszy, aby zaraz ponownie okazać szacunek manierami.
- Lordzie Westerling, jeśli mogę ponownie przerwać tę ciszę. Czy mógłbym zatem coś zrobić, aby twoje oko mogło przymknąć na fakt różnicy między moją kulturą, a waszą? Pomóc z jakimś problemem, którym ty sam osobiście nie możesz się zająć, a mógłbyś powierzyć ją osobie takiej jak ja. Oczywiście nie mówimy tutaj o czymś bardzo ważnym, co zepsułoby twój wizerunek. Jakieś zadanie, choćby nawet ciężkie, ale pokazujące, że zasłużę sobie na twoją przychylność? W istocie bardzo mi zależy, aby przysłużyć się twemu rodowi, jeślim już tutaj jestem.

- Niech i tak będzie, lordzie Westerling. Chciałbym przepytać wszystkich kupców, którzy obecnie znajdują się na twoich ziemiach, acz nie są rdzennymi jej mieszkańcami. Albo podróżują już tak długo po całym Westeros i Essos, że mogliby co nieco usłyszeć o tajemniczym artefakcie. Czy są tacy, albo czy wiesz gdzie mogę ich znaleźć? Jeśli będzie trzeba, po zdobyciu tych informacji wyruszę tego samego dnia po małych przygotowaniach wraz ze swoimi ludźmi. Im więcej będę wiedział, tym lepiej dla naszej sprawy. - Rikimaru wyczekiwał teraz odpowiedzi lorda, krzyżując ręce za sobą. Wbrew pozorom, potrafił ukazać należytą kulturę panu, u którego dworu przebywał. W międzyczasie sam też zalał głowę rozmyśleniem na temat tego, które góry mogłyby najlepiej pasować na przebywanie valyriańskiego ostrza.

Rikimaru uśmiechnął się zdawkowo, patrząc zresztą na to w jakim nastroju był dzisiaj lord. Nie wystarczyło w obecnych czasach pokazać się z dobrej strony. Trzeba było też posiadać dowód oddania. Yi-Ti skłonił się jeszcze raz przed obliczem lorda Westerlinga, aby zaraz wyjść z jego komnaty i skierować się do pobliskich stajni. Tam znajdowali się zresztą jego ludzie, którzy chyba czytali mu w myślach, bo zaraz wyprostowali się. Raggo, ze swoim niebezpiecznym wzrokiem poprawił arakh w pasie i łypnął piwnymi oczami, mrucząc coś pod nosem w swoim języku, ale zaraz poprawił się mówiąc po bękarcim valyriańskim:
- Gdzieś wyruszamy? - rozprostował się, zarzucając warkoczem za plecy. Rikimaru uśmiechnął się kącikami ust.
- Tak, Raggo. Ponoć w Westeros znajduje się zaginiony valyriański miecz, który warto byłoby odnaleźć. Nie potrzeba mi go sprzedawać, wystarczy, że oddam go lordowi Westerlingowi. Jego ród zdobędzie prestiż, ja zdobędę być może coś więcej. - Na to Irroros odpowiedział szybko. - Coś więcej? Wpadła ci w oko ta jego córeczka? Widziałem jak fiksowałeś ją wzrokiem jeszcze rano. Znamy cię, Kości zbyt dużo cię nauczyły. - Yi-Ti zareagował na to jednak prychnięciem. - Może i tak, ale jeśli trzeba, będę podróżował. W końcu wiele się może zmienić, prawda? Jestem podróżnikiem, w jednym miejscu mnie nie utrzymają.
Mężczyzna o średniej długości pomalowanych na krwistą czerwień włosów za to siedział cicho, by jedynie skwitować to krótkim zdaniem. - Jeśli trzeba to zrobić, to ruszam z tobą. - Rikimaru jednak zastopował ich jeszcze na moment, by zebrać swoje rzeczy. Zbroja, miecz, sakiewka z pieniędzmi. Wszystko co przydatne na szlaku. Musieli przetrwać tę podróż w nieznane. Ostatecznie wsiadł na swoją zorsę, kierując ją uzdą w stronę bramy wjazdowej. Wyruszali w podróż.

Martyn trenował na dziedzińcu. Minęło już kilka tygodni od jego dziwnego wypadku. Miał on taką zaletę, że nikt go nie dopytywał o sukcesy w Lannisporcie, a maester nie rozróżnił ran odniesionych przy upadku od tych z turnieju czy karczmy.
Od kilku dni był całkowicie sprawny, a kondycję odzyskiwał, ćwicząc z rycerzami jego stryja

Chociaż Martyn był fujarą i hedonistą, nie był leniem i nie znosił siedzenia bezczynnie. Tego dnia przemógł się więc i wybrał do samotni lorda Turni.
Gdy go wpuszczono, zaczął:
-Stryju, czuję się już dobrze. Czczcz.... czczy masz jakieś zadanie, którym mógłbym się zająć?

Naturalnie lord Turni przyjął Kevana, nawet prędzej niż później. Nierzadko zdarzało się, że goście odwiedzali Turnię, zwłaszcza w takiej liczbie i towarzystwie członka rodziny królewskiej. Mimo to lord nie był do końca zadowolony z sytuacji. Nie okazywał co prawda otwartej niechęci Kevanowi, ale coś było na rzeczy. Być może miał z Lannisterami jakieś głęboko skrywane porachunki? Może jakiś sekret, który nie powinien ujrzeć światła dziennego? A może fakt, że na jego nieduży zamek nagle zwaliło się nagle ponad 40 rycerzy, którym trzeba zapewnić dach nad głową i wyżywienie, a to zawsze ciągnęło za sobą koszta. A może sprawa była bardzo prozaiczna i po prostu posiłek, który ostatnio zjadł siadł mu na żołądek i wolałby teraz siedzieć w miejscu odosobnienia, oddając się kontemplacji (sraniu). W każdym razie przyjął on Kevana najuprzejmiej jak umiał.
- Sprawy mają się najzupełniej dobrze, dziękuję, że się pytacie. Bardzo mnie cieszy, że jego miłość dba o swych wasali i ich bezpieczeństwo. Obawiam się jednak, że przybyliście tu po próżnicy. Co prawda mieliśmy pewne problemy... - Lord poruszył się niespokojnie na swoim siedzisku. - Jakaś grupa bandytów... Albo raczej łotrzyków. Ci jednak rozpłynęli się jak we mgle i po pierwszym uderzeniu nie niepokoili nas więcej. Przeklęte bestie... - Warknął tylko rozeźlony na to wspomnienie, w którym to Rebekha mogła postradać życie. - Organizacja? Wasze szeregi? Pobożni rycerze? Nie rozumiem do czego zmierzacie. Pierwsze słyszę o jakiejś... Organizacji. Rozumiem, że musiała ledwo co powstać albo jest bardzo mała, tak? Możecie mi o niej opowiedzieć coś więcej skoro już o niej wspomnieliście.

AlyszT

- Hmm. Pobożne bractwo rycerzy, tak? Interesujące, doprawdy interesujące. Nie jesteście jednak Synami Wojownika, rozumiem więc, że nie składacie ślubów, a waszym celem jest ochotnicze wspieranie Wiary, czyż tak? Szlachetna idea, jeśli mam być szczery. Wielu młodych paniczów nie chce wstępować w szeregi Mieczy z uwagi na śluby i liczne wyrzeczenia, choć służba to jest zaszczytna, ale w taki sposób mogliby się przysłużyć Siedmiu w momencie poczucia zewu wiary i konieczności odpokutowania win, a jednocześnie mieliby otwartą drogą do domów, gdy uznają, że nadszedł czas oddać się sprawom doczesnym. Jak to mawiał mój septon - Siedmiu dało ludziom czas na wojnę i pokój, na siewy i zbiory, na sprawy boskie i ludzkie, tak, tak... Hmm. - Lord Turnii dość żywo odpowiedział i wyglądało na to, że pomysł Kevana dość przypadł mu do gustu. Przez dłuższy czas rozważał także jego propozycję by odesłać któregoś ze swych synów pod jego opiekę jako giermka, a także dać mu dodatkowych rycerzy na jego "misję". - Niestety mój młody panie, ale dałem naszemu miłościwie panującemu dość ludzi na wojnę  i obawiam się, że nie miałbym kogo ci oddać. Wszyscy obecni rycerze są mi potrzebni. Uważam jednak, że któremuś z moich synów mogłoby się przydać towarzystwo kogoś takiego jak ty... Osobiście myślałem nad mym pierworodnym. Chłopakowi dobrze mogłoby zrobić poznanie odrobiny świata. Z drugiej strony nie do końca wiem jakie umiejętności sobą reprezentujecie, a dobieranie ci na giermka osoby, która umie od ciebie o wiele lepiej robić mieczem nie byłoby rozwijające. - Lord zamyślił się na moment, szukając sposoby na wybrnięcie z tego położenia. Cóż, trzeba było jakoś Kevana sprawdzić, a najlepiej było to zrobić sprawdzając jego umiejętności bojowe. Skoro zaś przybył on w tak licznej świcie, a i sam na zamku miał domowych rycerzy, a w planach była zwyczajowa uczta powitalna, to czemu by jej dodatkowo nie uświetnić i inną atrakcją? - Co powiecie na mały turniej, który uświetni naszą ucztę powitalną? Przybyliście w sporej świcie, a i sam mam na zamku kilku rycerzy. Będziesz więc miał dobre pole na zaprezentowanie swych umiejętności.

- Mądre słowa. Sądzę też, że wszystkiego można się nauczyć, a nauka operowania mieczem jest najprostszą ze wszystkich nauk jaką młodzieńcy tacy jak moi synowie mogą opanować. Pobożność, lojalność, honor... To zupełnie inna kwestia. Zdecydowanie trudniejsza do wtłoczenia do młodych, krnąbrnych głów. - Lord pokiwał głową na słowa Kevana. - Tak, stawanie w szranki i walka na kopie nie będzie miała zbędnego sensu, poza tym wymagałaby czasu na przygotowanie odpowiedniego pola turniejowego i odpowiednich kopii. Myślę więc, że turniej pieszy będzie najlepszym wyjściem jak na nasze skromne warunki. W końcu to nie ma być królewski turniej, a raczej nieco rozrywki i pokaz umiejętności. W każdym razie trzeba przedsięwziąć pewne przygotowania... Myślę więc, że najpierw odbędzie się nasz mały turniej, a potem uczta. Zdecydowanie łatwiej walczyć bez zbędnego obciążenia na żołądku. Jeśli jest coś jeszcze ser w czym mogę pomóc, to zamieniam się w słuch. W innym wypadku muszę wydać stosowne rozporządzenia...