Różany Trakt

W tym też momencie lord Dickon został powiadomiony o przybyciu grupy rycerzy, którzy chcieli się z nim spotkać. Jeden z patroli napotkał ich, kiedy kierowali się w stronę armii z południa i odeskortował do obozu. Tarly kazał wezwać gości do siebie, wychodząc przed namiot. Nie czuł się specjalnie zagrożony kilkoma ludźmi stojąc w środku obozu swojej armii w otoczeniu osobistej straży, przyodziany w zbroję i z mieczem u pasa, którego umiał używać. Po kilku minutach dwóch strażników sprowadziło idących pieszo przybyszów. Kilku chłopaczków po drodze zgarnęło ich konie by napoić je i nakarmić. Byli w Reach, stolicy rycerstwa, a to byli rycerze. Nie wszyscy byli tutaj hołotą pokroju Hightowerów by zapominać o dobrych zwyczajach panujących tu przez stulecia.
- Ser Joffrey z Gorzkiego Brodu, jak mniemam - powiedział Dickon, patrząc na rycerza prowadzącego grupkę. - Powiedziano mi, że chcecie się ze mną widzieć. Co was sprowadza?
Później lord Horn Hill jedynie spojrzał krzywo na syna, mało taktownie wtrącającego się do rozmowy.

- Podobno była to masakra zgotowana przez Lannisterów - powiedział Tarly, kiedy Joffrey postanowił nazwać tę tragedię jedynie "nieudanym oblężeniem". - Nie miałem króla, którego mógłbym zdradzić klękając przed Hightowerami - odparł, a nie sposób było nie zauważyć, że stojący wokół rycerze i zbrojni obruszyli się nieco na słowa o zdradzie. - Lucas Tyrell był marnym monarchą, jego decyzje prowadzące do rzezi pod Starym Dębem tego dowodzą. Był jednak moim królem... Do czasu aż uciekł z Reach porzucając wszystkich swoich poddanych, kiedy ci wciąż walczyli, aby ratować własną skórę. Król powinien chronić swoich poddanych i przewodzić im, to cena jaką płaci za lojalność. Tyrell wyrzekł się swoich chorążych zanim oni wyrzekli się jego.
Wokół Joffreya i jego gromady znajdowali się jedynie ludzie noszący herb Tarlych, a tych w czasie rozmowy zrobiło się trochę więcej niż na początku. Byli ciekawi co się dzieje.
- Uciekając spod Starego Dębu zapewne nie wiedzieliście co się działo, teraz wiecie. Wysogród nie ma już króla, a lordowie Ashford, Vyrwel, Meadows, Fossoway i Footly klęknęli przed Hightowerami. Wracajcie do domów, panowie, wojna Wieży i Róży jest już skończona.

- Jeśli Stare Miasto padnie wciąż trzeba będzie wedrzeć się do Wysokiej Wieży, a nawet jeśli to się uda człowiek wewnątrz będzie otoczony przez wrogów. Lordowie w Reach po porażkach nie mają już sił walczyć, to szaleństwo musi się skończyć - odpowiedział beznamiętnie Tarly. - Nasz marsz nie zostanie przerwany, a zakończy go położenie kresu walkom w tym regionie Reach, nie ich przedłużenie i wypalanie ziemi przed nadchodzącą zimą.
Kiedy padła propozycja pojedynku wśród zgromadzonych wokół przetoczył się zaskoczony pomruk. Dało się też słyszeć czyjś śmiech, najwyraźniej rozbawiony pomysłem zwykłego rycerza - w dodatku o niepewnym w tym momencie pasie - wyzywającego znaczącego lorda, który właśnie prowadzi armię by wykonać królewski rozkaz. Za wysokie progi, a ponadto wyzywający nie miał do stracenia praktycznie nic, co sam zresztą zauważył. Lord Dickon tymczasem był armii potrzebny w dobrym stanie. Zanim jednak pan Horn Hill zdążył się odezwać wtrącił się Hastur, którego lordowska mość usłyszał i postanowił poczekać na reakcję...

- Jestem lordem Horn Hill i dowódcą tej armii, nie ma dla mnie niesławy w odrzuceniu pojedynku kogoś podającego się za rycerza, kto z ramienia naszych wrogów próbuje spowolnić marsz wojska i pozbawić je dowódcy - oznajmił Dickon i skinął na swoich gwardzistów. Rycerze z Horn Hill dobyli mieczy, a w ślad za nimi poszła cała zbieranina zbrojnych mężczyzn, którzy zgromadzili się lub po prostu wcześniej stali już wokół. Również stojący przy Joffreyu i jego ludziach dwaj strażnicy jacy ich tu doprowadzili dobyli broni i umieścili po dłoni na ramionach dwóch z "gości", by powstrzymać ich od próbowania czegoś głupiego. - Aresztujcie ich i odpowiednio zabezpieczcie. Kiedy uporamy się z fanatykami dołączą do grona jeńców, król zadecyduje o ich losie.
Zbrojni z Horn Hill ruszyli w stronę przybyszów, zaś lord skierował się do swego namiotu. Teraz od Joffreya i jego ludzi zależało czy rozstrzygnie się to pokojowo i będą mogli zabiegać o łaskę Hightowera lub czekać na ratunek, czy też poleje się krew i ich koniec okaże się bardziej brutalny.

Hastur dopiero co chwycił Joffreya za łokieć by zwrócić na siebie jego uwagę, nie miał więc problemu by złapać go jeszcze raz, kiedy ręka rycerza wędrowała do miecza. Obaj wojownicy równali się też krzepą co mogło nasuwać wniosek, że interwencja jedynie opóźni zamiar rycerza z Gorzkiego Bordu, jednak Joff najwyraźniej nie spodziewał się czegoś takiego, ponieważ silne ramię Hastura skutecznie go powstrzymało. Nie dołączyć do walki to jedno, ale przeszkodzić w niej!? Towarzysze Joffreya sięgnęli do mieczy i zamarli z obnażonymi do połowy ostrzami, odrobinę skołowani tym co właśnie się działo. Ludzie Tarlyego postąpili podobnie, większość dobyła mieczy do połowy - z tych, którzy ich używali i mieli pod ręką rzecz jasna - a jedynie kilku bardziej narwanych obnażyło je całkowicie. Mający za zadanie aresztować przybyszy ludzie postąpili też dwa kroki do przodu. Wszystko to działo się w ciągu kilku ledwie sekund i nic nie było jeszcze rozstrzygnięte, interwencja Hastura niewątpliwie dała obozowiczom małą przewagę, ale Joffrey wciąż miał szansę na wywołanie rozlewu krwi.
Garth nie widząc dobytego miecza wśród gości - a jedynie wśród kilku swoich ludzi - nie mógł zobaczyć wiele poza niewielką szamotaniną i wyraźnym skokiem napięcia. Jeśli chciał szarżować na wroga... Mógł próbować, o ile oczywiście nie przeszkadzało mu stratowanie wszystkich ludzi będących w obozie i stojących między nim a kompanią Joffa oraz Hastura, wokół których zebrało się sporo ciekawych żołnierzy.

Ludzie Hastura unieśli ręce - w pierwszej kolejności jego znajomy medyk, nieobeznany w walce - i cofając się od grupy oddali się w ręce kilku zbrojnych. Dwóch towarzyszy Joffreya widząc, że ten najwyraźniej nie ma zamiaru się poddać doskoczyło do Hastura i pomogło rycerzowi z Gorzkiego Brodu szybko się uwolnić, po czym odepchnęło najemnika w stronę nadchodzących ludzi Tarly'ego. Zbrojni pochwycili go zatrzymując możliwy upadek i - o ile nie stawiał oporu - puścili między swoje szeregi, gdzie złapały go silne ramiona dwóch żołnierzy by poprowadzić go do aresztu, tam, gdzie na razie trafić mieli jego kompani.
Joffrey i jego ludzie mogli dobyć oręża, nie znaczyło to jednak, że wróg chciał im na to pozwolić. Najbliżsi ludzie Tarlych mieli niewielką przewagę nad przynajmniej częścią agresywnych "gości". Ser Alexander zaatakował nadchodzących gwardzistów lorda Dickona, ale ci łatwo zbyli jego cios i natychmiast kontratakowali. Towarzysz Joffreya jednak nie dał się ranić. Ser Arnulf zaatakowany przez dwóch innych mężczyzn otrzymał dotkliwą ranę w głowę, która zalała krwią prawą stronę jego twarzy. Gdyby ktoś miał czas przyjrzeć mu się dokładnie w tym zamieszaniu zobaczyłby, że nie wygląda najlepiej. Pozostali towarzysze rycerza z Gorzkiego Brodu pozostali na razie nietknięci, wymieniając nieskuteczne ciosy z wrogami. Sam Joffrey solidnym pchnięciem ranił jednego z atakujących go ludzi. Pierwszą ofiarą starcia miał zostać ser Alexander, który niecelnie próbował trafić jednego z gwardzistów lorda. Drugi strażnik pochwycił ramię rycerza unieruchamiając go na chwilę, podczas gdy pierwszy pchnął ostrzem prosto w gardło. Kompan Joffreya zwalił się na ziemię plując krwią jeszcze chwilę nim skonał. Honor kompanii obronił ser Cheddar, który siłując się z jednym z napastników dobył szybko sztyletu i wbił go w oko przeciwnika, który charknął coś niezrozumiałego i padł.
Kolejne kilka ciosów nie przyniosło jeszcze rozstrzygnięcia starcia, ale osłaniający dotychczas swoje plecy ludzie Joffreya po stracie kompanów stali się bardziej odsłonięci na ataki. Sytuacja nie wyglądała ciekawie. Garth tymczasem mógł rzeczywiście zauważyć, że coś zaczęło się dziać i próbować dostać się do centrum zamieszania przez zbieraninę ludzi.

Walka ciągnęła się dalej. Ser Cheddar zabił kolejnego przeciwnika, jednego z gwardzistów lorda Tarly'ego, zaś jego dwaj kompani porysowali jedynie zbroje napierających na nich ludzi. Sami lojaliści Tyrella na razie nie otrzymali jednak żadnych nowych ran. Wkrótce drugi z gwardzistów lorda został raniony przez Cheddara, a Joffrey ciął do krwi jednego z napierających nań rycerzy. Raniony strażnik lorda chwilę później pożegnał się z życiem, towarzysz rycerza z Gorzkiego Brodu okazał się być dzisiaj w wyśmienitej formie i przelewał krew wrogów Wysogrodu obfitym strumieniem. W tym momencie pozostawiwszy swoich kompanów z tyłu w pobliże walczących dopchnął się na koniu ser Garth Tarly i pchnął swą bronią w napastników. Zrządzeniem losu nadjechał akurat naprzeciw Joffreya, którego twarz przyjęła grot broni dziedzica Horn Hill. Dowódca fanatycznego oddziału zwalił się na ziemię obok zwłok ser Alexandra. Ranny Arnulf oraz Cheddar walczyli jeszcze przez chwilę, raniąc dwóch ludzi, ale pozostawszy we dwóch na otwartej przestrzeni nie dali już dłużej rady utrzymać się na nogach i zostali najzwyczajniej obezwładnieni przez masę wroga.

Żeby porozmawiać z ojcem Garth musiał zsiąść z konia i wejść do namiotu, gdzie lord Tarly po wydaniu rozkazu pojmania intruzów wrócił do studiowania mapy.
- Gdyby nie przyjechali i szarżowali na nas u boku innych rycerzy Wiary, zabiliby wielu więcej - odpowiedział spokojnie Dickon, który w czasie potyczki nawet przez chwilę nie był realnie zagrożony. - Kilku też jak widziałem wydawało nie zgadzać się z dowódcą, mam nadzieję, że poddali się bez walki. Może wtedy będą chętni odkupić winy szarżą w pierwszym szeregu za kilka dni, zamiast czekaniem na co król skaże ich wraz z innymi fanatykami.
Tak, najlepiej było ich jeszcze rozebrać do naga i związać, aby potem na każdym dworze mówiono o tym jak Tarly nie szanują stanu rycerskiego. Nie przysyłano by do nich ludzi na rozmowy, zaś wolni rycerze woleliby zaciągać się pod chorągwie innych lordów, choćby i w tej samej armii, ale o lepszej reputacji. Co do rozbrojeni Dickon mógł się teraz zgodzić, uzasadniając je haniebną próbą zamachu na swoje życie jaka miała właśnie miejsce.
- Dopiero co ustaliliśmy, że poczekamy na gotowość kilku machin, aby mieć możliwość rozłożenia skutecznego oblężenia obozu Wiary oraz unieszkodliwienia ich sprzętu. Wróg ma wiele własnej jazdy, w tym więcej rycerzy i poznał teren wokół miasta lepiej od nas. Skoro zaś, jak sam stwierdziłeś, wiedzą o nas mogli przygotować pułapki - ocenił. - Stare Miasto jest wciąż kilka dni jazdy, więcej marszu, od nas. Tak daleki wypad w podobnych warunkach nie należy do najrozsądniejszych.
Lord Horn Hill przyjrzał się mapie.
- Jeśli jednak chcesz ukąsić Wiarę... Dzień jazdy na południowy wschód od Starego Miasta znajduje się ufortyfikowany klasztor Wiary Wojującej, zapewne większość fanatyków opuściło go by udać się na miasto. Na południu jest również siedziba lorda Cuya - Dickon wskazał miejsca na mapie. - Możesz udać się na południe do Honeyholt i zobaczyć czy Beesbury dadzą nam jakieś wsparcie, po czym odbić w stronę klasztoru i dopilnować by zaopatrzenie jakie Wielki Septon otrzymuje z południa zostało ograniczone.

- Dopiero co mówiłeś o ostrożności, a już chcesz uwalniać więźniów z łańcuchów i dawać im inne możliwości niż szarża na naszego wroga? - zapytał Dickon. - Straż zaprowadzi cię do nich, jeśli uznasz, że ci się przydadzą i poradzisz sobie z dopilnowaniem ich, to niech jadą z tobą.
Zapał Gartha by upuścić krwi fanatykom cieszył lorda Horn Hill. Przez chwilę martwił się, że może to być wstępem do jakiejś tragedii wywołanej przez zbyt gorącą głowę młodszego Tarly'ego, ale szybko przegonił te myśli pamiętając jak dobrze jego syn radził sobie do tej pory.
- Chciałem byś skupił się raczej na odcięciu ich dostaw i grabieży ziem, aby zostali odcięci od swoich, poczuli się zagrożeni - wyjaśnił lord Tarly. - Nie sądzę żeby udało się zająć Sunhouse, ale klasztor Wiary Wojującej, chociaż umocniony, nie jest zamkiem i może mieć nieliczną załogę. Fanatycy nie słyną z dobrych strategii. Weźmiesz sześć setek konnych i czterdziestu rycerzy, zdobędziesz na wrogu tyle ile ci się uda.
Jeśli Garth nie miał więcej pytań strażnicy mogli zaprowadzić go do Hastura oraz jego towarzyszy.

Ludzie Colina tymczasem podjechali na skraj obozu, gdzie poza kilkoma wartownikami wejścia czekało dodatkowo kilkunastu innych zbrojnych. Oddział Costayne'a nie umknął uwadze patroli lorda Dickona i nie uniknął również wcześniejszych spotkań z nimi, więc w obozie wiadomo było o kręcących się po okolicy innych chorążych Wysokiej Wieży. Obecnie jednak ostrożność została wzmożona.
- Masz na myśli, ser, tę niewielką potyczkę w obozie? - zapytał trochę zbity z tropu rycerz, który dowodził strażnikami. Armia Tarlych obozująca na trakcie liczyła ponad dwa tysiące ludzi, biło się w środku kilkunastu, kilkudziesięciu jeśli licząc tych co się nie dopchali. - Pochwyciliśmy kilku fanatyków, którzy pod pozorem rycerstwa i negocjacji próbowali zamordować lorda Dickona - odpowiedział, po czym zmrużył oczy patrząc to na Colina, to na powiewające wszędzie sztandary z Horn Hill. - To obóz lorda Dickona Tarly'ego. Z kim w ogóle mam przyjemność, ser? Widzę sztandar z Trzech Wież, ale nie mogę powiedzieć bym was rozpoznawał...