Różany Trakt

Wojska Wysogrodu zwinęły obóz i ruszyły pod New Barrel, ledwie kilka godzin marszu dzieliło jej od siedziby Fossoway'ów od Zielonego Jabłka. Zorganizowana kolumna maszerowała Różanym Traktem, zwiadowcy - niestety do tej pory średni skuteczni - krążyli wokół by zapewnić bezpieczeństwo. W oddali wznosiły się niewielkie wzgórza pokryta małymi zagajnikami, obok nich widać zaś było sady tutejszego lorda oraz znajdujące się obok nich zabudowania jakiejś wioski. Wtem dwóch zwiadowców pędząc ile sił w koni podjechało do króla. Zatrzymani przez jego gwardzistów musieli złapać chwilę oddechu, zanim wyrzucili z siebie słowa grozy.
- Zasadzka! Ekhm... Za wzgórzami, setki konnych!
Na krótko po tym w oddali rozbrzmiał dźwięk rogu, a zza wzgórz po dwóch stronach Różanego Traktu poczęły wylewać się kolumny jazdy kierujące się w boki maszerujących wojsk Wysogrodu. Nad głowami konnych powiewały chorągwie Rowanów oraz Roxtonów, ale znalazły się również gdzieniegdzie barwy Starego Dębu i Czerwonego Jeziora. Najwyraźniej uciekająca jazda Oakhearta dotarła już do swoich sojuszników. Oba oddziały było około dziewięciuset metrów od sił Tyrella i pędziły w jego kierunku.Trzeba było działać, ponieważ czas naglił...

Lord Tarly otworzył lekko usta, kiedy jego król nakazał mu "brać zachód", po czym momentalnie sam tam pognał. Cóż... Bitewne zamieszanie, każdemu może się pomylić. Dickon wzruszył ramionami i popędził z drugą połową jazdy w przeciwnym kierunku, podczas gdy piechota próbowała biec do ciągnących się na tyłach kolumny taborów i zorganizować jakoś zanim uderzy w nich zbiorowisko jazdy z Równin. Czasu na przestawianie wozów i zbytnie ustawianie obronnych formacji nie było niestety. Część kuszników wskoczyła na wozy dla lepszej pozycji oraz ochrony, ludzie skupili się wokół nich na ile mogli, jednak rycerze i mniejsi oficerowie woleli zewrzeć szyki i przygotować się na uderzenie, niż zostać uderzonymi w połowie ustawiania barykad. Kusznicy Tyrellów oddali pierwszą salwę. Kilkudziesięciu konnych zwaliło się na ziemię. Część konnych odbiła w lewo, podążając za Tarlym, który zawracał by wesprzeć piechotę. Strzelcy z Wysogrodu oddali kolejną salwę na kilka sekund przed uderzeniem ludzi z Równin w zbiorowisko piechoty.
Konnica dowodzona przez lorda Roxtona wpadła w szeregi pieszych - z których wielu było powołanymi pod broń starcami - króla Theodore'a. W wielu miejscach linia została - mniej lub bardziej - przełamana, chociaż w kilku punktach ludzie z Wysogrodu utrzymali pozycję. W jednym punkcie szereg piechoty rozstąpił się nagle przepuszczając dwóch umięśnionych piechurów, którzy nieśli zdjęty szybko z wozu ostrokół. Rzucili go przed siebie, blokując przejście dwóch jeźdźców zbyt rozpędzonych by wyhamować. Konie z kwikiem nadziały się na drewniane pale, przewracając się i jednocześnie łamiąc zaporę swoim ciężarem. Jeden z ich jeźdźców wypadł z siodła i przekoziołkował naprzód prosto pod stopy uzbrojonych starców, drugi zaś wpadł między konie, ginąc zgnieciony przez masę szamocących się na ziemi wierzchowców. Mały oddział konnych, który odłączył się od głównej grupy zderzył się też z Tarlym. Ludzie z Równin walczyli zawzięcie, jednak zostali rozbici, pozwalając Dickonowi na dołączenie do będącej w tarapatch piechoty.
Theodore czający się za swoim zagajnikiem znalazł się tymczasem w nieciekawej sytuacji. Druga kolumna widząc jego manewr - i to, że jazda Wysogrodu nie wyłania się z drugiej strony zagajnika niż ta, z której wjechali - nie ruszyła jednym bokiem lasku. Lord Rowan podzielił swoje siły na dwoje niewiele przed linią drzew. Rycerze z Równin płynnie rozdzielili się, okrążając zagajnik i Tyrella z dwóch stron...
Skorpiony na wozach tymczasem zdążyły oddać kilka strzałów przed uderzeniem jazdy i strącić kilkunastu jeźdźców, jednak w ogólnym zamieszaniu wielu ludzi z obsługi nie zdążyło jeszcze przygotować się do strzału. Sam Bernard ściągnął z siodeł dwóch ludzi wroga.

Cóż... ludzie Theodora w myślach swego króla czytać nie będą, więc kiedy ten przywołał do siebie ludzi mających popędzić z drugą, niejadącą do lasu grupą, i mówił im co mają czynić streszczając się jak mógł, wróg pędzący z drugiej ledwie strony niewielkiego zagajnika wypadł z ich dwóch stron w momencie, gdy rycerze się rozjeżdżali do swych zadań. Ledwo zdążyli obrócić się w stronę nieprzyjaciela i ruszyć lekko, kiedy szczypce jazdy lorda Rowana zacisnęły się na ich oddziale. Szczęk stali, kwiki koni i wycie rannych mężów wypełniły powietrze. Gwardziści Jego Miłości robili co mogli by chronić króla, acz nieprzyjaciela było więcej i był całkiem skuteczny, toteż wkrótce jeden z nieprzyjaciół przebił się w pobliże Tyrella. Był to średnio opancerzony zbrojny wyposażony w tarczę i buzdygan. Wojownicy wymienili kilka ciosów, a Róża prawdopodobnie uszkodziła trochę oponenta mocnym ciosem w głowę oraz tors, jednak sam król również raz dostał po hełmie.
Sytuację przy kolumnie Theodore stracił z oczu, jednak ludzie lorda Roxtona walczyli tam zawzięcie z oddziałami Wysogrodu. Ludzie ginęli - obecnie więcej po stronie chorążych Jerana, jednak niewiele - pociski ze skorpionów śmigały w powietrzu, a atmosfera była niezwykle gęsta.
Przewaga Równin nad oddziałami zebranymi wokół Theo stawała się coraz bardziej widoczna, a na dodatek byli okrążeni. Poza upartym zbrojnym do oponentów króla dołączył ciężkozbrojny rycerz, który nosił herb Rowanów z Goldengrove. Tyrell po raz kolejny zdołał ranić żołnierza, jednak walka z dwoma przeciwnikami jednocześnie nie była czymś na czym by się znał. Kilka ciosów padło z obu stron, kiedy nagle coś grzmotnęło mocno o hełm króla i świat pociemniał mu przed oczyma... Szczęśliwie jego gwardia dostrzegła to i nie bacząc na własne zdrowie rzuciła się ratować monarchę, z którym udało im się cudem wręcz czy może też przez siłę uporu przebić przez konnych Rowana i wydostać z okrążenia. Sytuacja na wschodzie tymczasem za bardzo się nie zmieniała, młócenie orężem i walka by pokonać wroga, kiedy obie strony czekały na wsparcie od swoich towarzyszy spod lasu, licząc na ich zwycięstwo.
Wtem ktoś dostrzegł upadające chorągwie Reach pod lasem, inny zobaczył jak król ze swoją strażą pierzcha z pola bitwy. Duch wojsk Wysogrodu został podłamany... Lord Roxton zaś widząc to odzyskał nadzieję na wsparcie od swego towarzysza i uratowanie sytuacja, a nawet natarł na nieprzyjaciół ze zdwojoną siłą. Rowan tymczasem bez większym problemów dorżnął resztki tego co zostało z oddziału Tyrella.
Ludzie Roxtona byli na krawędzi załamania, jednak tak samo wyglądała sytuacja z pieszymi Wysogrodu. Wtedy też jasnym stało się, że to Równiny zwyciężyły pod zagajnikiem, kiedy jazda lorda Goldengrove popędziła na pomoc panu Pierścienia. Ludzie walczyli jeszcze chwilę, nim piesi oraz strzelcy zaczęli rzucać broń i uciekać lub po prostu próbowali się poddać. Część też liczyła na cud i kryła się na wozach, mając nadzieję, że umkną kiedy wszystko się uspokoi. Lord Tarly widząc fatalną sytuację zebrał resztkę swojej wciąż opanowanej konnicy i dał rozkaz odwrotu, mając zamiar odnaleźć króla. Bernard tymczasem otoczony był na wozie chaosem, mając niewiele czasu na wymyślenie czegoś nim podzieli niepewny los pozostałych piechurów.

Wkrótce miało się też okazać, iż królewska rana była - niestety - śmiertelna. Po ostrożnym usunięciu hełmu monarchy jego gwardziści zobaczyli w jak fatalnym stanie był. Zapłakali oni nad jego ciałem i ruszyli z nim w podróż do Wysogrodu, aby mogło spocząć bezpiecznie u boku swych przodków.

Bełt wyleciał z kuszy Bernarda i - niefortunnie - nieznacznie minął mężczyznę obleczonego w barwy Roxtonów, wbijając się w tarczę znajdującego się za nim rycerza, który zaalarmowany nadchodzącym ostrzałem uniósł ją wyżej, rąbiąc jednocześnie spanikowanych pieszych Tyrella. Risley zeskoczył z wozu i zabrał się za odpinanie najbliższego konia, jednak zanim udało mu się dosiąść wierzchowca, natarł na niego zbrojny z Goldengrove. Inżynier zdążył dobyć swojego krótkiego miecza i uchylić się przed pierwszym ciosem, który jedynie lekko drasnął go w ramię. Miał szansę by spróbować się odwinąć, jednak konny skutecznie sparował jego cios i sam jednocześnie uderzył go obuchem topora w głowę. Bernard jęknął porażony bólem, poczuł jak krew zalewa mu lewą połowę twarzy. Opadł na jedno kolano, jednak wciąż zaciskał palce na rękojeści miecza. Poddać się? Uciekać? Walczyć do śmierci?

Bernard rozejrzał się szybko w poszukiwaniu broni. Kusza, kusza, kusza... Jest! Jedna leżała całkiem niedaleko i już wydawało mu się, iż szczęście się do niego uśmiecha, kiedy dostrzegł, że jedno z ramion broni jest ułamane, a ona sama nienaładowana. Zrezygnowany inżynier mógł jedynie upuścić miecz i oddać się w ręce konnego. Wkrótce bitwa ucichła. Żołnierze zwycięzców opatrywali rannych, dobijali gorzej poranionych wrogów, krępowali i zbierali jeńców, a grupki konnych krążyły jeszcze wokół w pogoni za uciekinierami. Bernarda usadzono ze związanymi z tyłu rękoma na ziemi obok kilku innych poranionych piechurów. Nieopodal stało dwóch zbrojnych baczących na więźniów. Ludzie z Równin postanowili rozbić nocny obóz by zająć się wszystkim i ruszyć pod New Barrel następnego dnia.