Różany Trakt

W czasie swego marszu przez równiny Reach w stronę New Barrel wojska króla Jerana Oakhearta były nękane przez ataki wrogich sił, jednak dzięki odwadze zwiadowców z Równin nie były one tak uciążliwe jak by mogły być. Dochodziło do potyczek między małymi grupami zaczepnymi i zwiadowcami Wysogrodu a patrolami oraz furażerami Oakhearta, jednak żadna strona nie poczyniła drugiej wielkich szkód. W końcu też zwiad najeźdźcy na tych ziemiach odkrył, że atakujące grupy pochodzą z konnej armii podążającej za królewskimi silami. Jeran zdecydował się zawrócić i wydać im bitwę, acz siły z Wysogrodu umknęły unikając starcia, a później ponownie podążyły za na powrót przemieszczającymi się w oryginalnym kierunku wojskami Oakhearta.

W końcu armia króla Równin dotarła do przeprawy przez Mander, gdzie - zgodnie z raportami zwiadowców - okopały się po drugiej stronie wojska ich wroga. Jeran dostrzec mógł ustawione na pozycjach wojska, przygotowane wały i barykady, a także przynajmniej kilka skorpionów.

Armia Tyrella zaczęła cofać się w tył, armia Oakhearta ruszyła zaś powoli naprzód. W końcu katapulty dotarły na sam brzeg rzeki - po obu stronach spadku prowadzącego do brodu, aby przypadkiem nie stoczyć się w wody Manderu - zaś na drugą stronę poczęło przeprawiać się dwóch pieszych. Osamotniona para zwiadowców skazana w swej misji na bardzo prawdopodobną śmierć. Pachołkowie ustawili katapulty, i wbili zapory pod ich koła by utwierdzić je stabilnie na miejscu. Byli gotowi do oddania strzału. W tym też momencie kilkudziesięciu ludzi oderwało się od armii Theodore'a i zaczęło biec w stronę rzeki... Kilkunastu biegło obwieszonych jakimiś dzbanami, kulami czy innymi dziwnymi obiektami, kilku biegło z pochodniami, reszta zaś... Reszta próbowała sprawnie biec niosąc w grupach po kilku ludzi skorpiony. Oficerowie przy katapultach natychmiast zorientowali się co sie dzieje i chcieli się cofnąć, jednak ponowne ruszenie machin miało zająć im trochę czasu. Dwójka zwiadowców Jerana wygramoliła się tymczasem na drugi brzegi podchodziła do porzuconych przez Róże wałów, gdy nagle...
- Haha! - zakrzyknął jeden z żołdaków z Wysogrodu, wyłaniając się zza ziemnego nasypu i wbijając włócznię prosto w pierś wchodzącego na blokadę zbrojnego z Równin.
Drugi ze zwiadowców widząc to otworzył szeroko oczy i już miał rzucić się do ataku, gdy dostrzegł ukazujące się za wałem kolejne główki. Na ten widok wykonał szybki obrót na pięcie i zaczął spierdalać ile sił w nogach do rzeki, i dalej na drugi brzeg - do armii. W końcu musiał zdać raport, prawda?

Bieg załóg ze skorpionami wraz z ich wsparciem pociągnął za sobą kolejne ruchy wojsk. Kawaleria królestwa Równin ruszyła przez bród, a widząc to powstały ukryte za wałami straże Tyrellów. Kilka dziesiątek ludzi wyłoniło się również z pobliskiego, niewielkiego pola i szybko wsparło wały. Odwrót i porzucenie umocnień najwyraźniej były jedynie graniem na czas i zmyłką... Za jeźdźcami Jerana ruszyły tysiące strzelców oraz zbrojnych, zaś Theodore w odpowiedzi pchnął naprzód swoich kuszników oraz szeregi piechoty. Wojska Oakhearta miały zdecydowaną przewagę w liczbie - oraz uzbrojeniu - jednak Tyrell miał po swojej stronie ukształtowanie terenu i wody Manderu. No i w każdej chwili mógł zjawić się też "ogon" Jerana.
Konni z Równin przebrnęli przez wody i pognali swoje rumaki ile mogli naprzód, prosto na umocnienia. Kilku zginęło od razu, jednak niektórzy znaleźli dogodniejsze punkty w fortyfikacjach, bezlitośnie przebijając się przez niepewnych chłopów. Szeregi obrońców zachwiały się, acz nie złamały.
- Aha! - zakrzyknął znajomy głos, kiedy ten, który przelał już pierwszą krew tej bitwy wskoczył na wał i pchnął włócznią w gardło jeźdźca, którego koń zatrzymał się na ostrokole. - Haha!
Po początkowym szoku obrońcy wałów zwarli szeregi i idąc w zaparte nie mieli zamiaru przepuścić wroga. Bród oraz umocnienia zapewniały im możliwość zatrzymania przeciwnika mimo jego liczebnej przewagi, jednak ich liczba powoli zaczynała topnieć. W tym momencie strzelcy obu stron znaleźli się na pozycjach i wymieniono salwy. Liczniejsi łucznicy Jerana szyli stojąc w wodzie, niektórzy po kostki, inni po kolana lub nawet uda, jednak przez tłok oraz warunki nie każdy był w stanie oddać strzał. Ludzie Theodora szyjąc z brzegów zaś mogli zrobić sobie świetny cel z przeciwnika, chociaż nieprzyjacielska piechota szybko zaczęła wznosić tarcze zasłaniając się przed salwami pocisków.
- Haaa! - kolejny jeździec padł martwy na ziemię.
Wojska Tyrella dopadły do umocnień, przez które w kilku miejscach - ze względu na topniejące siły obrońców - zaczęła powoli przelewać się jazda Jerana. Uderzyli w nich zaś z taką mocą, że natychmiast odrzucili wroga za wały, zadając mu jednocześnie znaczące straty. Wymiana ognia pomiędzy strzelcami obu stron wciąż trwała w najlepsze. Rozstawiły się również skorpiony, które zaczęły strzelać w cofające się katapulty, wyzwolone już ze swoich pozycji. Trzy machiny stanęły w ogniu nim reszta wycofała się poza zasięg przeciwnika. Z drugiej strony... Teraz ludzie Tyrella byli w ich zasięgu.
Wojska zmagały się na brzegu bronionym przez Róże, podczas gdy kilka setek ludzi i koni czekało w wodach Manderu na możliwość przeprawienia się.

Walki na wałach obronnych trwały w najlepsze, konni Oakheartów nadziewali się na ostrokoły oraz piki ginąc w większej liczbie niż ta, o którą uszczuplali wroga. Kusznicy Tyrellów siali zamęt wśród stłoczonych w wodach Manderu ludzi, chociaż łucznicy Oakheartów również starali się ich zdejmować, kiedy ci nie kryli się za pawężami. Później zaś nadbiegali na miejsce poległych nieuzbrojeni - z początku - chłopi, idealny cel. Wtem wystrzeliły skorpiony, miotając ognistymi pociskami. Żniwo śmierci było porażające... Dziesiątki żołnierzy szamotało się w płomieniach, próbując zanurzyć się w wodach rzeki. Tak bliskich, a jednak przez ścisk tak trudnych do sięgnięcia. Przez podobne poruszenie kilkudziesięciu ludzi utonęło. Wystrzeliły również katapulty Jerana, które korzystając z rozstawienia po bokach brodu chciały wykorzystać kąt do trafiania tylnych szeregów wroga na wałach przy ominięciu własnych ludzi. Niestety... Nie udało się... Kilkudziesięciu ludzi - zarówno z Wysogrodu jak i Starego Dębu - zostało zmiażdżonych przez kamienie. Nie ma jednak tego złego, ponieważ machiny utworzyły trzy większe wyrwy w ostrokołach.
Korzystając z okazji jazda Oakherata naciska przez wyrwy i zmusza w tych miejscach wroga do cofnięcia się o krok lub dwa. Tymczasem strzelcy wciąż przerzucają się pociskami, zaś skorpiony sieją prawdziwy zamęt wśród wojsk Starego Dębu. Załogi katapult biorą poprawkę po swojej ostatniej próbie i idzie im teraz lepiej.
Piechurzy Theodora szybo biorą się w garść, łatają luki i po przegrupowaniu się odpychają sprawnie jazdę wroga, zadając jej druzgocące straty w odwecie. Wymiana salw pomiędzy strzelcami oraz machinami trwa w najlepsze, wciąż zbierając podobnie potworne żniwo pośród żołnierzy.
W końcu ostatni z konnych Starego Dębu padają na wałach i dochodzi tam do starcia dwóch grup pieszych. Wojownicy Starego Dębu radzą sobie zdecydowanie lepiej niż ich zmarli towarzysze na rumakach - które w naturalny sposób podwyższyły wały i jeszcze bardziej utrudniły przekroczenie rzeki - acz wciąż nie są w stanie przebić się przez siły Tyrella. Wymiana pocisków wciąż pochłania setki istnień. W tym też momencie na tyłach Jerana zagrały rogi. Jazda Królestwa Wysogrodu - głównie z Horn Hill - pod wodzą lorda Dickona Tarly'ego przybyła by dokończyć to co rozpoczął ich król. Żelazo leżało rozgrzane na kowadle, pora opuścić młot.

Róże naparły... I cofnęły się, zepchnięte nawet za swoje wały... Natarcie piechoty z Równin było zatrważające i w końcu przełamało linie wojowników z Wysogrodu. Nie na długo jednak, ponieważ Wszystkie czekające w rozproszeniu linie odwodów szybko naparły na przeciwnika i ponownie zepchnęły go na linię wałów. Wciąż trwał również zmasowany ostrzał kuszników oraz skorpionów na ludzi Jerana. Po odzyskaniu utraconych pozycji ludzie Theodora naparli na wroga, spychając go w wody Manderu. Przytłoczeni przez przeciwnika i szarpani nieustannym ostrzałem ludzie ze Starego Dębu nie byli w stanie nic zrobić poza cofnięciem się...
W tym samym czasie starły się ze sobą dwie chmury konnicy. Ludzie lorda Tarly'ego mieli nieznaczną przewagę w liczbie, jednak nie musiała ona zadecydować o wyniku takiego starcia... Pierwsza szarża jednak, podczas której ludzie Dickona definitywnie lepiej się spisali była o wiele lepszym wstępem. W czasie walki jaka następnie się wywiązała wojownicy lorda Horn Hill reprezentowali wyższy poziom niż jazda Jerana.

Wojska walczące na brodzie rzuciły się do ucieczki... Większość żołnierzy rzucała broń i odwracała się na pięcie, pędem biegnąc w wody Manderu i próbując przeprawić się ponownie na południowy brzeg. Kilkunastu na wszelki wypadek uciekało z orężem, a kilkunastu próbowało jeszcze walczyć. Ci ostatni szybko zginęli, natomiast reszta została potraktowana gradem bełtów z kusz oraz skorpionów. Dziesiątki padły martwe barwiąc wody największej rzeki Reach krwistą czerwienią. W tym samym czasie jazda lorda Tarly'ego zadawała kolejne straty konnym z Równin, co popchnęło króla Jerana by odtrąbić odwrót...
Dickon podzielił swoje siły, część wysyłając ku katapultom i niewielkim odwodom zbrojnych - którzy zostali zmieceni szarżą - oraz dalej by odciąć brody. Druga grupa pognała za Oakheartem i nękała go w czasie ucieczki, acz straty ścigających oraz ściganych zdawały się być wyrównane, a pościgu w końcu zaniechano. Jeran kierował się w górę rzeki, zapewne do kolejnych brodów. Piechota uwięziona w wodach Manderu - trzy setki ludzi - między Theodorem a Dickonem postanowiła się poddać i zdać na łaskę wroga. Należało zadecydować co z nimi uczynić...

Żołnierze natychmiast zabrali się za wykonywanie rozkazów, po pewnym czasie Theodore miał otrzymac bardziej dokładne raporty odnośnie strat oraz rannych, jednak sytuacja prezentowała się dla ludzi z Wysogrodu o wiele lepiej niż dla ich pokonanego wroga. Pozostało teraz rozpatrzyć wszystkie pozostałe opcje. Dornijczycy - wojska Dorne mogły już dotrzeć do Ashford i oblegać słabo broniony zamek. Może nawet wzięli go szturmem jeżeli mieli ze sobą odpowiednio duży sprzęt oraz przewagę w liczbie. Tak czy inaczej marsz tam był ryzykowny przez nieznane siły ludzi z pustyni, ale również mógł być konieczny. W końcu dornijska armia mogła ruszyć na kolejne osiedla chorążych Tyrella... Siły Florentów oraz Hightowerów miały przed sobą ciężko ufortyfikowane Horn Hill, więc raczej nie powinny być problemem trzymane w szachu przez zamek przez jakiś czas. Atak na nie natomiast przy obecnych siłach mógł nie być zbyt rozsądny. Potęga Jasnej Wody i Wysokiej Wieży razem przewyższała z pewnością siły jakie Róża miała przy sobie. Pozostawały jeszcze Równiny... Od pojmanych udało się wyciągnąć informacje, iż król Jeran - nieobecny wśród poległych oraz pochwyconych - próbował połączyć się z drugą armią, której zadaniem było zdobyć New Barrel. Możliwe, iż twierdza Fossoway'ów od Zielonego Jabłka już padła. Zamek ten był blisko i odbicie go wraz z pokonaniem drugiej połowy sił Oakhearta - a przynajmniej unieruchomienie ich oblężeniem - wydawało się zdaniem lorda Tarly najłatwiejszą ze wszystkich opcji. Wkrótce też zebrano jeńców na królewskie przemówienie.