Trakt Rzeczny II

Pierwszego dnia, tuż po naradach, Gedeon był zadziwiająco cichy i małomówny. Wciąż trafił w sobie dopiero co odbytą rozmowę z, obecnie już lordem, Edmure Tullym. Rozmowę tak wielkiej wagi, w końcu zaważyła o losach dwóch królestw. Tak niewiele zabrakło, by doszło do rozlewu krwi, by nie udało się osiągnąć „pokojowego” kompromisu.
– Sir Androsie, powiedz mi, co sądzisz o wczorajszych rokowaniach? - zaczął temat, gdy kolumna powoli dojeżdżała już do granicy królestwa Zachodu. Na jej przedzie wciąż jechał jeździec z flagą pokoju, choć na granicy miał ją już schować. Dwaj posłowie jechali gdzieś w jej środku, mając za sobą jeszcze kilku zbrojnych w tylnej straży.
– Zastanawiam się bowiem, czy nie ustąpiliśmy zbytnio w tej rozmowie. Pierwszej oferty król, lord – poprawił się – Tully nie chciał przyjąć, jednak czy od razu trzeba było wychodzić z tak łagodnymi propozycjami? W końcu król zapewne będzie chciał dowiedzieć się, jak przebiegały negocjacje - dodał nieco ciszej, zbliżając wierzchowca do tego, na którym siedział dziedzic Ashemarku. Nie potrzebował, by zbrojni potem plotkowali w obozie. Nie chciał też, by do jego Pana Ojca dotarła wersja rozmów, w której Andros przedstawia propozycję która spotyka się z całkowitym odrzuceniem, zaś to Gedeon przekonuje skutecznie lorda Riverrun. Reputacja Marbrandów w oczach Lancela Lannistera już i tak była niezbyt wysoka, łagodnie to ujmując. Uśmiechnięty Rycerz wiedział jednak, że jego Pan Ojciec nie będzie władał wiecznie, zaś w przyszłości Andros będzie wasalem Tytosa. Lepiej więc byłoby, gdyby relacje na linii Lannister-Marbrand się choć trochę ociepliły, nie zaś oziemniły.

Pora było powrócić pod Złoty Ząb i zanieść dobrą wiadomość królowi. Andros uważał, że można było lepsze warunki uzyskać, jednak trzeba by było jeszcze trochę przycisnąć Edmure'a. Jednak książę Gedeon postanowił się zgodzić na jego warunki. No cóż, skoro taki był jego wybór, to Andros nie zamierzał się z nim kłócić. Gedeon był księciem, a młody Marbrand tylko zwykłym rycerzem, dziedzicem, lecz nie lordem. Najważniejsze jednak było to, że nie będzie wojny, a co za tym idzie niepotrzebne rozlewu krwi. Ciszę, która towarzyszyła podróży, została przerwana przez Gedeona.
- Cóż książę, moim zdaniem, gdybyśmy bardziej przyciśli Lorda Edmure'a, zgodziłby się na warunki korzystniejsze dla nas. - Zaczął zwalniać swojego wierzchowca, żeby wyrównać się z księciem.
- Chyba zbytnio ustąpiliśmy książę. Lord Tully mógł uznać nas za słabych, skoro zaraz po tak surowych warunkach, podaliśmy mu tak łagodne. Ja bym to uznał za oznakę słabości, ale co Tully pomyślał, to tylko Siedmiu wie. Jednak najważniejsze jest to, że udało nam się dojść do porozumienia i uniknąć wojny. - Gdy zauważył, że książę się zbliża, ściszył ton swojej wypowiedzi. Nie było już potrzebny tak głośno mówić. Gdy tak dalej jechali, Andros słuchał słów księcia, zapatrzony w otoczenie, jakie właśnie mijali. Nie widział już Dorzecza, ale ziemię Królestwa Zachodu. Najpotężniejszego Królestwa, w całym Westeros, najpotężniejszego i najbogatszego. Nawet obecnie nie musieli walczyć, by znacznie powiększyć swoje wpływy, a to wszystko dzięki księciu Gedeonowi. Niestety, Andros nie spisał się dobrze, jednak gdyby mógł jeszcze złożyć jedną propozycję, to może by się udało.

Widać było, że Andros należał do optymistów, był bowiem pewny, że mogli osiągnąć lepsze „porozumienie”. Z tego co Ged zrozumiał, nie przedstawiał on też tylko tego, co zaproponował wcześniej król Lancel, ale sam podzielał jego zdanie, o tym, że warunki powinny być bardziej surowe. I pomyśleć, że po królestwie chodziły plotki jakoby stosunki między Marbrandami, a Lannisterami były napięte, mimo, że nawet w tak ważnych decyzjach oba rody miały podobne zdanie.
– Zapewne masz rację ser Androsie, może gdyby przycisnąć Lorda Edmure’a zgodziłby się na więcej. Widziałeś jednak jego reakcję na pierwszą i to „nie, moi panowie, tak nie będzie…” – udał ton pana na Riverrun, kręcąc głową tak jak on wtedy. – Wyglądał jakby miał nas wtedy zamiar wyrzucić ze swego namiotu - dodał z uśmiechem.
– Czy to zaś była oznaka słabości? Nie pomyślałem tak o tym, ale może masz rację. Zwykle przesypiałem moje lekcje retoryki, ale dobrze pamiętał jak stary maester wspominał, że ludzie niezbyt lubią odmawiać drugi raz. Że zwykle warto przedstawić ofertę wyższą, niżli tak, którą chce się osiągnąć, by później „zejść z ceny”, dzięki czemu i „kontrahent” czuje, że coś ugrał. Czy te zasady mają się tak samo w polityce? - dopytał ciekaw opinii Marbranda. Jak to mawiał sir Samuel, z którym Ged niegdyś podróżował, „człowiek uczy się całe życie” i często dodawał: „nie przegap okazji do nauki, bo i tak nauczyć się będziesz musiał”.

Młody lew przyznał rację Androsowi, ale czy powiedział to szczerze? To wiedzieliby tylko Bogowie, gdyby istnieli... Może miał inne zdanie, ale nie chciał się nim podzielić. Może tak, a może nie.
- Być może mam racje książę, a być może jej nie mam, jeno Bogowie to wiedzą. - Nie lubił się dzielić tym, że nie jest wierzący, dlatego powiedział to w taki, a nie inny sposób. - Ha, to by była historia do opowiadania wnukom, jak to rozpętaliśmy wojnę z Dorszem, przez nieudane negocjacje. Jak to zostaliśmy wyrzucenie z namiotu po dwóch ofertach uniknięcia wojny. - Parsknął śmiechem, cóż dla Androsa wizja opowiadania takiej historii wydała się zabawna.
- Moim zdaniem w polityce nie ma takiej zasady. Wszystko zależy od powagi negocjacji. Biorąc wczorajszą sytuację, Pstrąg najpewniej dałby nam i trzecią szansę. Wszystko przez to, że nasza rozmowa miała rozstrzygnąć, czy będzie wojna, czy nie. Jednak ja jestem jeszcze młody i niedoświadczony, więc mogę się mylić, a pchałem się do tej wyprawy, by pokazać królowi, że nie ma w nas potrzeby szukać wroga. Jednak przez to, co zrobiłem, nie udało mi się tego udowodnić. - W jego ostatnich zdaniach dało się wyczuć żal. Jego twarz wyraźnie posmutniała, chciał dobrze, jednak nie wyszło.

Gedeon również nie mógł powstrzymać uśmiechu, gdy sir Andros zaczął gdybać, jakby to było, gdyby nie udało im się dogadać z Tullym. Z jednej strony wojna oznaczałaby śmierć dla setek ludzi, z drugiej strony historyjka sama w sobie mogła być przecież przekomicza, książę królestwa Zachodu też na tyle dystansu, że i z takich rzeczy umiał żartować.
– Już to widzę sir Androsie. Opowiadalibyśmy na starość małym Marbrandom i Lannisteton opowieść „o dwóch takich, co pstrągów łowić nie umieli” albo „jak rozpętaliśmy wojnę w Dorzeczu” - dodał śmiejąc się radośnie.
Były też jednak tematy bardziej poważne, choć dla Uśmiechniętego Rycerza było niewiele tematów, przy których nie znalazłoby się miejsce na serdeczny uśmiech.
– To zupełnie nie tak sir Androsie. Nie jest tak, że nic nie udowodniłeś. Wyruszyliśmy jako poselstwo króla Lancela i jako poselstwo króla Lancela odnieśliśmy dyplomatyczny sukces. Wierzę, że mógłby on być większy, chciwość nie jest jednak miła Siedmiu, należy cieszyć się z tego, co Oni dają. Ja, sir Androsie, pewnie nie miałbym dość odwagi, by powiedzieć królowi, że musi oddać swą koronę, klęknąć przed obcym władcą i zrzec się większości swych relacji wasalnych, a wszystko to zanim przegrał choćby jedną bitwę. Za to ktoś musiał to zrobić, nasz król nie byłby bowiem zadowolony, gdybyśmy nie spróbowali ugrać tak korzystnej oferty. To, że ja zaprezentowałem łagodniejszą nie znaczy wiele – gdyby mnie tam nie było, to Ty sir, złożyłbyś taką ofertę, może za trzecim razem, nie drugim i Tobie przypadłyby zaszczyty. Ale jako, że poselstwo składało się z dwóch posłów, nie jednego, będziemy musieli podzielić się jakoś względami mego pana ojca - dodał żartem, jak zwykle z serdecznym uśmiechem. – Nie tylko końcowe efekty są ważne, starania zwykle są im równie ważne, choć niewielu to docenia - dodał trochę „swojej” mądrości.

Jednak Andros miał jakieś poczucie humoru, skoro Gedeon się zaśmiał. Nigdy mu nie wychodziło opowiadanie kawałów, a tu proszę. Nazwy tej historii powiedziane przez księcia Gedeona też były zabawne, co sprawiło, że Andros się zaśmiał. Był to pierwszy raz od wielu dni, kiedy Andros naprawdę się zaśmiał. Potem jednak śmiech zamienił się w powagę. Przyszła pora na bardziej poważny temat. Książę Gedeon próbował pocieszyć Androsa. - Może miałbyś odwagę, na pewno miałbyś odwagę książę. Właśnie że znaczy książę, może bym złożył tak łagodną propozycję, a może bym szedł w zaparte przy swojej okazji, nie wiem, jak bym postąpił. - Pomyślał, nie miał odwagi, a może chęci tego powiedzieć. Cóż, Marbrand wolał jednak milczeć. Potem jednak nadeszła kwestia, której Andros nie mógł przemilczeć.
- Czy twój Pan Ojciec to docenia, książę? - Zapytał Andros niepewnie. Teraz już wiedział, że Gedeon jest jednym z nielicznych Lannisterów, których Andros lubił i szanował.

– Oczywiście, że doceni. Być może bardziej ucieszyłoby go, gdyby Tully przyjął pierwszą ofertę, jednak nawet da jest dla niego korzystna. W końcu zyskał potężnego wasala nie przelawszy ani kropli krwi. Wojny, nieraz nawet ze słabszym przeciwnikiem potrafią nieraz pochłonąć wiele istnień. Nie pamiętam dokładnie jak to tam było, ale gdy Aegon Zdobywca jednoczył Westeros wysłał swą siostrę, Visenya jej chyba było, ta starsza w każdym razie do Doliny. Najpierw spróbowała zająć ją siłą i straciła w walce większość floty. Dopiero potem wleciała na swym smoku do Orlego Gniazda i tym sposobem zajęła królestwo Arrynów bez dalszego rozlewu krwi. I zobacz, że nadal władali oni swymi ziemiami, tracąc tylko tytuł królewski i składając hołd Targaryenom. I czy to niezadowoliło Aegona? Nie wydaje mi się, pozostawił on bowiem zwierzchnictwo nad swymi dawnymi królestwami jeszcze wielu innym rodom. Powiem Ci, że gdy byłem młodszy, bardzo lubiłem tę historię o podbojach Aegona- wtrącił, ale szybko wrócił do głównego tematu.
–  I choć mój Pan Ojciec to nie on, to zna tę, jak i wiele innych historii, i wie, że zysk bez rozlewu krwi jest dobrym zyskiem – podsumował. Może i się trochę rozgadał, ale chyba każdy, kto miał z Uśmiechniętym Rycerzem choć trochę wspólnego wiedział, że gadatliwość jest jedną z jego wyraźniejszych cech. Niektórzy nawet określiliby to wadą, ale na pewno nie on sam – z takich gawend i opowieści wiele w końcu można się było nauczyć.
– Na pewno też ucieszy go, że do tego dyplomatycznego sukcesu przyczynił się dziedzic Ashemarku   – może nie powinien o tym mówić? Niby każdy słyszał jak sprawa wygląda, ale może nie trzeba było o tym mówić głośno, w dodatku przy Androsie? Niemniej Gedeon był z tych raczej szczerych ludzi i zwykle wolał powiedzieć coś prosto, niż owijać w jakieś wymyślne frazesy.

Andros wysłuchał opowieści księcia Gedeona, była to stara historia, ale nadal umiała zaciekawić. Pomimo tego, że słyszał ją już wiele razy.
- Skoro tak twierdzisz książę, że twój pan Ojciec to doceni, to musi to być prawda. - Powiedział niepewnie, nie wierzył w to, by ten stary dziad Lancel to docenił. Jednak polubił Gedeona i nie chciał pokazać, że mu nie wierzy. Potem zaś Gedeon powiedział, że Lancela na pewno doceni to, że dziedzic Ashemarku przyczynił się do sukcesu poselstwa. Andros jedynie mocno zagryzł zęby, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Prawą rękę zaczął poprawiać swoją brodę, by tylko zakryć swój uśmiech. Co jak co, ale w to nie uwierzył. Zaczął nawet udawać kaszel, żeby tylko jak najbardziej skryć swoją chęć zaśmiania się. Nie chciał przecież urazić Gedeona. Tego chciał jak najbardziej uniknąć.

Być może ktoś inny widząc reakcję Androsa, który wyraźnie walczył ze śmiechem, speszyłby się mniej lub więcej, lecz nie Gedeon. On z niekrytym uśmiechem poklepał współposła po plecach (w końcu jechali dość blisko siebie) i dorzucił:
– Jak to dobrze, że nawet tak poważne rozmowy nie ujmują poczucia humoru – obrócił całość w żart. Co prawda Gedeon wcale za żart tego nie uważał, ale rozumiał, że Andros może nie być tak pozytywnie nastawiony do króla Skały, jak on. W końcu i Gedeon nieraz miał swoje obiekcje co do Pana Ojca, nie wątpił jednak, że Lancel Lannister potrafił nagrodzić wiernych poddanych, a udaną misją dyplomatyczną obaj pokazali, że potrafią służyć swemu władcy.
I tak od jednego żartu do drugiego rozmowa przeszła na prostsze tematy, takie w jakich Uśmiechnięty Rycerz czuł się najlepiej. Czy to o jego ostatniej podróży po Dorzeczu i pojedynku z sir Arjanem na placu Kamiennego Septu, czy to mniej wojennych aspektach niedawnego turnieju. Niebawem trafili też zapewne na zwiadowców wojsk Skały, gdy tylko znaleźli się bliżej Złotego Zęba. Książe nie potrzebował widzieć zamku ni wojsk tu stacjonujących, by wiedzieć, że są w domu. Spędził tu przecież dobre pięć lat swojego życia.
Gdy dotarli do obozu, odświeżyli się tylko trochę i od razu udali do króla Lancela by zdać mu raport z całej wyprawy.