Port Ryamsportu

Odreagowawszy swoje upokarzające niepowodzenie spod murów Seagardu, Vickon w końcu poczuł ponownie zew morza. Zajęło trochę czasu zebranie rozleniwionej załogi i zaciąg nowych wiarusów na miejsce nielicznych poległych podczas rzezi kmiotków, ale w końcu udało się wyruszyć. Zwłaszcza, że jak dopadły go wieści w porcie Blacktyde, król Harras oraz Żelazna Flota nie próżnowały i czym prędzej skierowały się na południe, po ledwie paru dniach odpoczynku w domu. Blacktyde odczekał parę dni, rozważając jeszcze kierunek swojej następnej wyprawy, ale w końcu zdecydował że nie ma sensu teraz płynąć na dalekie Stopnie lub Essos. Nie teraz, gdy tak dużo działo się w Westeros, gdy w końcu Żelaźni nie musieli dłużej klękać przed zielonymi chłopcami z kontynentu. Kim byłby opuszczając swoich braci krwi w potrzebie? Dlatego zdecydował ponownie dołączyć do królewskiej armii oraz floty.Będąc już i tak spóźnionym, Vickon nie czekał ani chwili dłużej, niż było to konieczne. Pożegnał swoją czarnoskórą kochankę, zostawiając ją na zamku Blacktyde, sam z załogą i swoim okrętem wyruszył w stronę Arbor. Kilka dni rejsu jeszcze bardziej podniosło go na duchu. Widok spienionych fal rozbijających się o brzegi, rwące wiatry oraz okrzyki i pieśni załogi, w żyłach zew krwi a w duszy żądza chwały. Jedno niepowodzenie nie znaczy nic. Co jest martwe, nigdy nie umiera, lecz powstaje ponownie, twardsze i silniejsze.

Gdy dopłynął na wyspę Redwynów, okazało się że już po wszystkim. Nad Ryamsportem i zamkiem Redwyne powiewały czarne sztandary z kosami Harlawów, a Żelazna Flota stała już w porcie. Czuł się z jednej strony zawiedziony, że poprzez jego ospałość ominęła go niewątpliwie wspaniała walka. Z drugiej strony w jego obecnym nastroju, znaczyło to tylko tyle, że miał ochotę na więcej. Zawinął do portu, cumując przy jednej z pozostałych wolnych kei. W porcie spotkał Żelaznych Ludzi, którzy pozostali na miejscu jako garnizon. Od nich dowiedział się, że niestrudzony Żelazny Król co rychło wypłynął w kierunku Starego Miasta. Harras Harlaw okazał się po raz kolejny być kawałem szczwanego lisa, odziewając swoje wojska w zbroje i tuniki Redwynów oraz obsadzając nimi galery Arboru. Ależ zdumieni będą Hightowerowie, gdy ich cenne miasto złupione zostanie pod sztandarem sojusznika!

Nie było jednak szans dla Blacktyde'a by nadgonił flotę na czas by dołączyć do bitwy, poza tym gdyby wypłynął na pokładzie swojego drakkara oraz pod sztandarem z Żelaznych Wysp, cały fortel wziąłby w łeb. Dlatego postanowił skorzystać z gościny Ryamsportu i odczekać do powrotu króla lub innej okazji by przysłużyć się sprawie.

Mijał już drugi dzień jego oczekiwania na powrót króla Harrasa i czas dłużył się wyjątkowo niemiłosiernie. Wojna zdecydowanie nie pokrywała się z dotychczasowym trybem życia Vickona, zwłaszcza że załoga była równie sfrustrowana co on z powodu wydarzeń podczas wyprawy seagardzkiej. Dość powiedzieć, że frustrację leczyli dwa tygodnie i przepili sporą część tego co udało im się zrabować. Teraz gdy krew wrzała do ponownej akcji, trzeba było czekać i czas znowu dłużył się niemiłosiernie. Blacktyde nie miał już swojej swobody, jednak ileż można też rabować wioski na wschodzie i kupczyć żałosnym życiem niewolników? Potrzeba mu było poczucia chwały, wsławienia się w realnym boju. Dość klękania przed królami kontynentu!

Gdy przechadzał się po porcie, jego wzrok dojrzał trzy nowe okręty. Jednym z nich był potężny dromon pod dziwnie znajomą banderą, nie wyglądającą na sztandar z kontynentu, pozostałe dwa były zaś galerami. Dwie galery pewnie należały do kupców, którzy spodziewali się Ryamsport zastać raczej pod kontrolą Winogron. Do kogo należał jednak ten potężny dromon, jeszcze pod taką banderą?

Wtem zobaczył mężczyznę o twarzy jeszcze bardziej znajomej niż owa bandera. Podszedł bliżej i był już pewny. Toż to nie kto inny, a...

- Sandor Vargo - powiedział szczerząc zęby do mężczyzny i podchodząc nieco bliżej. Znał tego człowieka z czasów przygód na wschodzie, choć łączyło ich znacznie więcej mimo jego gminnego pochodzenia. Podobnie jak rodzina Vickona, podczas wojny Greyjoyów z Harlawami, Sandor wspierał Ashę na jej drodze po Tron z Morskiego Kamienia, będąc przy niej aż do samego końca. Gdy jednak Blacktyde'owie zgięli kolano przed ostatecznym zwycięzcą, Vargo opuścił Żelazne Wyspy by szukać swojej fortuny na wschodzie. Czyżby teraz wracał, tak samo jak Vickon, żądny czegoś więcej niż zabijania słabeuszy i dręczenia kupców? - Widzę, że i w Tobie rozgorzał zew Utopionego i przywołał na wojnę. Co jest martwe, nigdy nie umiera!

Sandor rozpoznał go, a więc bez dalszych ceregieli mogli zacząć rozmawiać. Vickon zdziwił się, pierwszy raz dowiedziawszy się z pierwszej ręki, o powodach jego odejścia na Stopnie. Wszak walka o swoje jest prawem Żelaznego, z drugiej jednak strony... drobni szlachcice i ludzie z gminu zupełnie inaczej byli traktowani za swoje niewłaściwe wybory.

- Stare to czasy, a teraz król Harras zebrał wszystkich Żelaznych Ludzi pod swoje sztandary. Z pewnością znajdzie się miejsce dla każdego, kto jest gotów przelewać krew w imię Utopionego.

Na prośbę Sandora, Vickon streścił mu wydarzenia ostatnich dni o których sam wiedział lub się dowiedział.
- Król zebrał kapitanów i lordów, korzystając z zamieszania w Dorzeczu i przejmując Seagard jako przystawkę. Co najważniejsze jednak, udało mu się błyskawicznie uderzyć na Arbor i zmusić Redwynów do uległości. Teraz popłynął do Starego Miasta ... - tutaj Vickon uśmiechnął się przebiegle, zupełnie jakby sam to wymyślił - ... na pokładach floty Redwynów oraz pod ich sztandarami. Hightowerowie zapewne potężnie się zdziwią, gdy tylko zostaną zaatakowani przez swoich "sojuszników"...

- Twój dromon rozpoznaję - rzucił Vickon po tych krótkich wyjaśnieniach - A te dwie galery? Przypłynęły z Tobą, czy może są to jacyś nieszczęśni kupcy, którzy spodziewali się zastać wyspę pod kontrolą Winogron?

- A i owszem, ale zanim zajdziemy do karczmy... Ciekaw jestem co to za nieszczęsny śledzik wpłynął w paszczę lewiatana - uśmiechnął się znacząco i drapieżnie. Na zacumowanej galerze krzątali się członkowie jej załogi, którzy zdecydowanie na Żelaznych nie wyglądali. Bardziej na tych, których Żelaźni brali na niewolnych i może było to cenną wskazówką? Blacktyde razem z Sandorem podeszli bliżej feralnego okrętu. Z tego co Vickon dowiedział się od patrolującego keję strażnika, był to jakiś kupiec który zażądał spotkania z samym królem. Śmiałością swoich oczekiwań tak zaimponował zbrojnym, że nawet zostawili go w spokoju i nie naśmiewali się z niego prosto w jego twarz, a jedynie zabronili opuszczać statek. Ostatecznie jednak galera była nietknięta tylko dlatego, że Żelaźni ludzie musieli pilnować wojsk Redwyne'a, by nie odbiły przypadkiem wyspy. Żadnym immunitetem łajba objęta nie była. Ta informacja w połączeniu z wydarzeniami ostatnich dni, dość dźwięcznie odbiła się w duszy pirata.
- Czy myślisz Sandorze o tym samym co ja? - zapytał z błyskiem w oczach

Po wołaniu Sandora, z pokładu statku odkrzyknął im jakiś chłystek. W słowach, które sprawiły że w Vickonie zawrzała krew. Niezależnie od tego co się stanie z resztą łajby oraz załogi tej nieszczęsnej galery, los tego psa już został przesądzony. Nie miał zamiaru kłaść się płazem i tłumaczyć się jakiemuś śmieciowi z kontynentu.

- Nie poznajesz nas, zielony ludziku? - parsknął groźnie i wyszarpnął jeden ze swoich toporów do rzucania - A to poznajesz? Nie? To zaraz poznasz - z mocnym zamachem rzucił go w tego kupieckiego kundla. Nie czekając nawet na efekt i niezależnie czy trafił czy nie, zawrócił i pobiegł do tawerny w której przebywała większość jego załogi. Nadszedł czas na małą zabawę, a nie był aż taki głupi żeby samotnie stawać przeciwko wszystkim galernikom. Nawet Żelazny dupa, kiedy wrogów kupa. Za to jego załoga już dostatecznie długo czekała na okazję do rozruszania kości.

Wpadłszy do tawerny starał się wyłuskać paru swoich i niezależnie co robili, krzyknął że jest chryja i będą prać. Wziął kogo znalazł, jednego z nich posyłając po resztę która będzie chętna na małą zadymę. Z tymi, których już miał wrócił pod galerę.

- No i gdzie jest ten wasz kapitan i tamten kundel co to był taki cwany? - wrzasnął, tym razem zdejmując z pleców tarczę i biorąc tym razem do ręki swoje srogie toporzysko - Powiedzcie mu, że ma wybór. Albo wchodzimy po dobroci i straci co najwyżej parę błyskotek, albo wchodzimy po złości i własnoręcznie wyrwę mu te szczątkowe jaja. I wszystkim co mi się po drodze nawiną. A jeśli odmówi, wy też macie wybór. Rzućcie nam go tutaj razem z tym cwaniaczkiem, a ocalicie skóry i będziecie mogli wybrać sobie nowego kapitana albo... dołączyć do nas. Widzę wśród was paru tęgich chłopów, widocznie umiejących przypierdolić. Co to za życie, pływać i handlować jakimś gównem, dygając przed piratami i odpowiadając na rozkazy jakiegoś chłystka? Weźcie los w swoje ręce i pójdźcie drogą żelaza!