Port

Jeszcze dwie mile przed przybiciem do Portu Astaporu, Etain wysłała przodem jedną galerę która miała opowiadać w ciemnych uliczkach o przybyciu Etain Pesidonvertino, powierniczce Króla Piratów Eyrona Grimtongue'a, który to szukał nowych kamratów do jego wielkiej armady. Według zalecenia Trafalgara, rozsiewanie plotek miało być ostrożne, tak żeby żaden władyka nie wpadł na jej trop, lecz na tyle skuteczne żeby każdy zainteresowany usłyszał. Ponadto potem wysłannicy mieli udać się do pozostałych miast zatoki i robić to samo, z tą różnicą że mieli oni wskazane miejsce zbiórki za tydzień. Było to wybrzeże między Astaporem a Yunkai.
Po przybiciu do portu, Etain wydała jasne rozkazy, żaden człowiek ze starej załogi Miłosierdzia Gogossos, nie miał prawa opuścić pokładu. Ponadto wszyscy mieli być gotowi do ucieczki i ewentualnego podpalenia portu, oczywiście machiny oblężnicze miały stać nieruchome acz przygotowane. Sama Trafalgar w otoczeniu swego wiernego przyjaciela, Alexandra wyszła do portu - uprzednio ubierając się dość wyzywająco - i zaczęła szukać kupców którzy chcieli by kupić przyprawy i aksamit. Oczywiście starała się używać swojej urody i krągłości, do uwiedzenia kupców.

Poprzedni dzień był bardzo udany, poza sprzedaniem aksamitu za niezwykle dużą ceną, sprzedała też wszystkie skrzynie przypraw które - jak się okazało - kosztowały krocie. Za wszystkie pieniądze jakie zarobiła na tym handlu, od razu kupiła narzędzia - tym razem także odniosła sukces, była zdania że już do końca odbudowy Gogossos nie będzie musiała już bawić się w żaden handel. Zajęcie to zajęło jej aż cały dzień, a na jego koniec okazało się też że jedynie niewielka liczba ochotników postanowiła się zaciągnąć na jej łajbę. Miała zamiar zaczekać jeszcze jeden dzień, może większa liczba osób zechciałaby zakosztować pirackiego życia.
Gdy tylko wstała rano, zdała sobie sprawę że nadchodzi jej ślub. Naturalną rzeczą było wniesienie jakiegoś posagu, tyle że Etain nie chciała oddawać ani jednego ze swych okrętów. Wpadła więc na pomysł niewielkiego, lecz symbolicznego prezentu. Gdy tylko pierwsze sklepy zostały otworzone, Trafalgar jak poprzedniego dnia, wyszła z Alexandrem do miasta chcąc znaleźć kupca sprzedającego trzy duże i silne konie. Do tego procederu postanowiła założyć suknie z dużym dekoltem, która dodatkowo była lekko prześwitująca. Jedni by powiedzieli że wygląda jak dziwka, ale była to suknia wyszywana grubymi i zapewne drogimi kamieniami, więc wyglądała co najmniej jak droga dziwka.

Najwyraźniej okpiwanie zboczonych handlarzy spowodował niewielki wzrost jej umiejętności w dziedzinie handlu, bo w końcu poznała jako takie ceny i niewielkie sztuczki które jej ciągle pomagały. Następną okazję żeby wypróbować swoje nowe umiejętności, miała z handlarzem końmi. Stary zboczeniec gwałcił ją wzrokiem, ale mógł sobie tylko pomarzyć, jej ciało należało tylko do nielicznych mężczyzn i do pięknych kobiet. Na trzy dorodne i silne konie nie musiała dużo wydawać, zaledwie kilkanaście złotych smoków. Odchodząc od stajni, posłała jeszcze kupcowi zalotny uśmiech i odeszła w stronę portu. Trzeba było szykować się do odpłynięcia.
Już pod koniec dnia, do Etain zgłosiła się kolejna zgraja poszukiwaczy przygód. Tym razem było ich więcej, kazała im się zaokrętować na Nadziei i Miłosierdziu. Wszystkie statki - poza jedną galerą, która miała za zadanie zaczekać jeszcze dwa dni w porcie - wypłynęły w stronę Gogossos.
Gdy port już chował się za horyzontem, Trafalgar skontaktowała się z drugim kapitanem któremu kazała płynąć tam gdzie mieli zebrać się ochotnicy z dwóch pozostałych miast. Nie zapomniała o nich. Miał też zaczekać dzień w Nowym Ghis, jeśli miał miejsce na łajbie.

Mając 3 przepełnione statki, podróż trochę trwała, lecz w końcu dopłynęli do Astaporu. Miasto słynące ze szkolenia najlepszych wojowników na świecie. Tak przynajmniej uważali panowie. Zaraz po zejściu na ląd, Aaron zabrał każdego ze swoich nowych piratów, który nie miał broni do zbrojmistrza. Kazał im wybrać broń, która im odpowiada, a następnie powiedział, że on pokryje większość kosztów. Miał przecież 3 statki, a obsadzenie ich przez nieuzbrojonych piratów, to byłby błąd. Gdy już uregulował koszty za broń, Aaron udał się na statek i kazał swoim 40 ludziom pójść z nim i zabrać niewolników. Razem ze swoimi ludźmi i 180 niewolnikami, udał się z nimi na targ niewolników, gdzie znajdując kupca, chciał ich sprzedać. Pokazując ich ręką, powiedział.
- Za każdego chce 3 złote smoki. - Powiedział dość stanowczo, w końcu niewolnicy byli zdrowi.

Aaron czuł, że chyba sprzedał niewolników, za zbyt niską cenę, lecz nie mógł już na to nic poradzić. Musiał jakoś z tym żyć. Zebrał swoich ludzi i wraz z nimi poszedł po innego rodzaju towaru, w tym po połowę ładunku wina, gdyż drugą postanowił zostawić załodze. Niech mają, niech wiedzą, że ich kapitan o nich dba. Załoga piratów, wraz z ładunkiem udali się na targ, zajmującego się handlem, innych rzeczy niż niewolnicy. Po znalezieniu kupca Aaron nie chciał popełnić więcej tego samego błędu, zaczął się targować. Chciał uzyskać jak najlepszą cenę, gdyż musiał jeszcze uzbroić swój statek. Skorpiony, przecież nie są darmowe. W tym mieście Aaron jedynie stracił, niewiele zyskując. Miał 3 statki, mógł je sprzedać, ale woli je ofiarować swojemu królowi, Eyronowi.

Szukając kupca na aksamit, Aaron natrafił na kupca, z pomalowaną na zielono brodą. Cóż, Aaronowi przemalowywanie włosów się nie podobało, ale to była tylko kwestia gustu. Po krótkich negocjacjach cen Aaronowi udało się sprzedać aksamity, za 55 smoków. Cena może nie dorównywała, cenię niewolników, lecz i tak było nieźle. Dzięki radzie kupca i wino udało się sprzedać za 5 Smoków, może to nie był majątek, ale ile można oczekiwać, po winie takiej jakości. Ostatnim miejscem, jakie dzisiaj Aaron odwiedził, był to warsztat szkutnika, u którego zamówił sobie do swojej Smoczej Perły skorpiona na dziobie statku. Po tym udał się poszukać 5 ludzi, gotowych pójść za nim, oczywiście za pieniądze. Chciał mieć 100 ludzi na Smoczej Perle oraz po 85 na dwóch pozostałych statkach.

Umowa ze szkutnikiem była bardzo korzystna, 15 ZS za skorpiona, toż to nie dużo. Ludzi gotowych dołączyć do załogi też nie brakowało, ale tylko Aaron mógł wziąć pięciu ludzi. Po do pięciu tych spraw Aaron spacerował i podziwiał Astapor. Miasto, które istniało tylko z niewolników, było naprawdę ładne. Może nie było to zbyt przyjazne, ale tak był już świat zbudowany, co specjalnie nie przeszkadzało Aaronowi, wszakże samemu był kiedyś niewolnikiem. Gdy księżyc był wysoko na niebie, Aaron postanowił wrócić na statek. Gdy rano wstał, zauważył, że pracownicy już zakładają skorpiona. Widział, że zajmie im to kilka godzin, więc udał się na targ porobić zapasy. Gdy powrócił, zauważył, że ma już założonego skorpiona. Chcąc go wyprobować, zebrał swoje załogi i ruszył szukać kolejnego statku do złupienia.

Niewielka flota ludzi Harlawa, wraz z wszystkimi jego skarbami oraz ludźmi, pojawiła się u brzegów Astaporu. Miasto wyrastało znad horyzontu, wraz z wszystkimi swoimi piramidami. Wspaniałe budowle, choć może nie w stylu do którego przywykł, świadczyć mogły li jedynie o sile i potędze tutejszych możnowładców. - Zaiste, Ghis odrodzone - szepnął pod nosem Żelazny Król. Droga do niego dała mu jednak czas do namysłu. Mógł sobie wszystko dokładnie zaplanować - czego będzie potrzebował, co zamierza kupić, o co prosić, co powiedzieć... Najpierw jednak musiał oczywiście mieć szansę porozumieć się z przedstawicielami tamtejszej władzy. Dlatego wysłał szalupę z posłańcem do Dobrych Panów.
- Powiedz, że chcę się widzieć z ich przedstawicielami - tłumaczył, zanim jeszcze go wysłał. - Że Harras Harlaw, król Żelaznych Wysp i Arbor, syn morza i skały, pan na Dziesięciu Wieżach, protektor Harlaw i Lordsportu, pobłogosławiony przez Utopionego uniżenie prosi o spotkanie z potężnymi Dobrymi Panami, aby zaproponować umowę handlową, która, ma nadzieję, będziecie dla nich korzystna. Tak mu dokładnie powiedz - zalecił i zaprosił go do łajby, którą tamten zaraz popłynął do portu. Teraz pozostawało oczekiwać odpowiedzi...

Posłańcy przytaknęli, po czym zajęli miejsce w szalupie, już mieli odpływać, aż nagle jeden spytał drugiego potajemnie o pewną rzecz, chociaż mówiący miał tak donośny głos, że było słychać jawne:
- Ty, ale po jakiemu oni pierdolą? - Zaraz po tym odbili od statku króla, by ruszyć tak do portu miasta. Nie pozostało chyba nic innego, by zarzucić kotwicę i czekać? Otóż tak, czekanie. Dłużyło się ono niemiłosiernie. Nie było już nawet dojrzeć szalupy z posłańcami, gdyż już wtopiła się w tłum statków stojących w porcie. Gdy flota żelaznych stała tak w miejscu, akurat jakiś statek kupiecki wypłynął im naprzeciw i...od razu zaczął zawracać. Jeden z wojowników króla zaśmiał się gromko na ten fakt. Po około kwadransie sytuacja się powtórzyła, przypłynął ten sam statek, tylko tym razem zaczął bardzo okrężną trasą wymijać pozycję statków Harlawa. Takiż to szacunek, nawet spokoju nie chcą zaburzać. Ludzie na pokładzie króla, z nudów urządzili sobie turniej z rzucania toporkami do celu.
Minęła dobra godzina i wtedy dopiero wrócili posłańcy króla, mówiąc, że Dobrzy Panowie przyjmą króla wraz z jakąś przyboczną gwardią, maksymalnie do stu ludzi oraz ma podpłynąć tylko jednym statkiem. Jeśli król się zgodził podpłynąć, zacumował w porcie, czekał już na niego spora grupa ludzi. Mianowicie bogato zdobiona lektyka, mająca liczne wzory związane z wężami, a wraz z tym czerwona zasłona, kryjąca za sobą liczne poduszki. Wielkość to miało taką, że sporych rozmiarów mężczyzna mógłby się położyć i jeszcze wyciągnąć nogi. Do tego ściągnięto tu ponad setkę, lub nawet więcej uzbrojonych ludzi. Mieli wielkie prostokątne tarcze, długie włócznie oraz miecze o wygiętych ostrzach. Z tegoż, że klimat był tutaj ciepły, bardzo niewielu miało coś więcej niż kurty i hełmy typu barbuta. Przed samym obliczem naszego władcy żelaznych wysp ukłonił się głęboko wysoki, czarnoskóry mężczyzna, który miał mnóstwo złotych i srebrnych ozdób wpiętych w ciało. Do tego dochodziły tatuaże przedstawiające węże, podobne do tych z lektyki.
- Witaj, Władco Żelaznych Ludzi. - Zaczął bardzo gardłowym tonem we wspólnym. - Moi Panowie witają Cię w przyjaźni. Będę przewodnikiem waszej wysokości. - Po tych słowach zakrzyknął coś w dziwacznym języku do niewolników, Ci od razu zbliżyli lektykę do Harrasa. Hmmm, w środku był półmisek z owocami oraz dzban z winem. Wycieczka miała się zakończyć w słynnej piramidzie dobrych panów.

Kiedy Selwyn odpłyną do drugiego portu, mógł ujrzeć ogrom ich statków w porcie. Istna komedia można rzec. Gdy tak spojrzał po załogach, to wyglądali tak, jakby mieli wykitować od tego gorąca. Każdy żelazny klną nieziemsko na obecny klimat, a nawet paru padało w nieprzytomność. Prawie wszyscy siedzieli pod jakimś rozwieszonymi płachtami lub też prowizorycznymi zadaszeniami, pijąc przy tym łapczywie wszelakie trunki, a widok braku koszuli lub spodni był normą. Reszta musiała stać przy złocie, Ci to mieli przesrane. Nawet jeśli mieli na sobie jedynie przeszywanice, to pociło ich tak, że lepili się niczym świnie łajnem, także tych padało od zmęczenia najwięcej właśnie, bo stali na promieniach słońca. Oczywiście się zmieniali tymi wartami, ale nikomu na tą jebaną patelnię nie było śpieszno. Reszta portu? Ruch trochę zamarł przez żelaznych. Jakby nie było, na cholerę komu tutaj coś innego, jak właśnie miasto mogło wzbogacić się o istny majątek. Jednakże koło skarbu stała też straż miasta, coś koło...może czterech setek? Stali sobie tam, jako tako wytrzymując promieniami słońca. Na murach też ich było trochę, ale ile, to ciężko stwierdzić. Co do uzbrojenia strażników, to dominowały pawęże oraz włócznie, lecz do ciężkozbrojnych z westeros było im daleko, bo z elementów zbroi mieli jedynie hełmy i nakolenniki(czasami był też napierśnik), cóż, jaki wariat ubiera coś więcej na taką temperaturę? Stali oni w równej formacji koło skarbu(jeden prostokąt na lewo, drugi na prawo i trzeci pośrodku. Naprzeciwko mają mniej więcej tyle samo Żelaznych, którzy pilnują skarbu), centralnie pod bramą. Byli także niewolnicy, którzy czekali na zadanie noszenia tego wszystkiego oraz Panowie nieskalanych. Całą armię Żelaznych męczyła temperatura przez tydzień. Co do murów...niskie i pierdnięcie pewnie urwałoby połowę.
- Jakieś rozkazy od króla? - Podszedł w końcu jeden z kapitanów, mając w głosie ogrom nuty zmęczenia i zdenerwowania. Miał na głowie mokrą szmatę i lał na swoją gołą klatę z wiadra wodę z morza. Co do pogody...na horyzoncie zaczynały się pojawiać liczne chmury, ale nie wyglądały na deszczowe, ale może za jakiś czas zrobi chociaż trochę chłodniej.

Ostrzelać ląd z łuków? Nie było żadnego problemu. Gorzej było z maszynami bojowymi, gdyż pojawiały się takie problemy w postaci jak: obrócony statek nie w tym kierunku co trzeba, albo inny statek blokował pole strzału, czy też statek stał po prostu za głęboko w porcie (za blisko murów), przez co pociski z katapult mogłyby co najwyżej niszczyć blanki muru, bo kąt strzału był niezbyt przyjazny (Ale miasto można ostrzelać niczym burą sukę, gdyż mur był za niski, by osłaniać go przed pociskami). Oczywiście niektóre statki takich problemów nie miały, tak dwa na pięć statków miało wolne pole strzału w mury czy też straż pod samą bramą. Natomiast sprytny Selwyna co do wymiany strażników działał, udało mu się do tego czasu zamienić już trzy setki pilnujących, dawało to sześć setek gotowych do walki ludzi (Połowa tego jest na statkach). Kapitanie i zbrojenie ludzi? Szło dość dobrze, wręcz żwawo. Chociaż po chwili nagle pojawił się ktoś na mostku. Czarnoskóry mężczyzna z tatuażami. Przemówił on do Blacktyde gardłowym tonem.
- Panowie chcą wiedzieć, co się dzieje i proszą o rozmowę.- Rzekł niewolnik, aż nagle jego oczy przykuli uzbrojeni w kolczugi żelaźni na pokładzie. Było widać błysk w jego oczach. Natomiast gwardia strażników wyglądała na poruszoną. Podczas tych całych przygotowań, było widać, że Astaporczycy też są zmęczeni słońcem. Po chwili jeden z kapitanów odezwał się za plecami naszego "dowódcy". - Już?

Cóż, Selwyn próbował go przegadać, niewolnik najwidoczniej przejrzał, co Żelazny miał na myśli. Patrzył na ubranych wojów, na szykowane uzbrojenie, katapulty, na te złowrogie spojrzenia spod hełmów.
- Umowa została dokonana, odejdźcie, tam rzekliście Panom. - Odrzekł z wyczuwalnym strachem tłumacz, cofając się tak szybko do tyłu. Wpadł on plecami na trzech tarczowników, którzy zagrodzili mu drogę. Czarnoskóry spojrzał już naprawdę przerażony na Blacktyda, gest ucinania głowy, w końcu chciał zwiać. Zanim jednak wojacy się uwinęli ze sprawnym zabiciem go, takowy czarny twór wrzasnął coś w obcym języku na całe gardło. Takowe słowo wywołało poruszenie w porcie. Żołnierze zaczęli się przesuwać do przodu. Grabieżcy doskoczyli do swego dowódcy z tarczami, zasłaniając go przed możliwym ostrzałem, a wtedy spod tych osłon dobył się silny dźwięk rogu.
- Tuuuuuruuuu! - Zawył róg wojny, na które odpowiedziały jednakowo pozostałe statki, początkowo pojedynczo, lecz potem z coraz większym zgraniem. Jednocześnie z dźwiękami rogu swój śpiew zaczęły łuki, katapulty oraz skorpiony najeźdźców. Małe pociski z katapult dokonały sporych zniszczeń blanek murów, wyglądało to niczym rzucanie kamieniami w jesienne, wysuszone drzewo, sypało się z niego mnóstwo liści, a tym w przypadku zamiast liści był czerwony kurz, piach oraz kamulce budowli(Po prostu kamienie urywały konstrukcje). Oczywiście dokonało to niemałego mordu ludzi na murach, bo poniektóre elementy zaczęły się doszczętnie łamać i zapadać. To nie koniec efektu katapult, ponieważ poniektóre statki były w beznadziejnym położeniu, także trajektoria lotu ich pocisków robiła spory chaos. A to żagiel nagle sąsiadowi urwało, a to kamień pierdolną w stertę złota, rozsypując tak skarb, na wiele metrów w różnych kierunkach albo pociski przelatywały nad murem, czy też brakło im zasięgu. Mimo to pokładowe katapulty zrobiły sporą rzeźnię pod bramą, nawet któryś z kapitanów musiał użyć beczki ze smołą, bo buchnęło w tamtym miejscu ogniem. Pawężnicy wroga zaczęli się wycofywać, w formacji, zasłaniając się pawężami, także strzały się ich nie imały. Od salwy katapult takowy oddziałek stracił liczebność pewno o jedną trzecią.
Sami strażnicy żelaznych pod skarbem sformowali mur tarcz, także odpowiedzi z murów w postaci kusz nie czyniły im większej krzywdy, ot ginął idiota, który wychylał się spod tarczy.
Brona(Żelazna krata) była w górze, w końcu żołnierze ludzi z Essos musieli się jakoś wycofać. Teraz w powietrzu latało mnóstwo strzał i bełtów. Żelazni odpowiadali za osłon statków i tarcz, a Astaporczyki z blanek murów. Krzyki pojedynczych obrywających. Zaczęto powoli przechodzić do akcji zbierania skrzyń złota, co tworzyło już trochę większe straty. Czy może miał nastąpić jakiś inny ruch?
- Gońmy za ich dupami! - Wrzasnął ze statku do Selwyna sąsiedni kapitan z dwuręcznym toporem. - Wlejmy się do miasta! Zróbmy im krwawą łażnię!