Wielka Sala

Ceremonia zaślubin oraz koronacja, przebiegły zgodnie z planem. Tradycyjnie wydarzenia te, miały zostać uświetnione przez ucztę. Zaproszono na nią oczywiście wszystkich gości, którym miało nie zabraknąć niczego. Król Blackwood siedział ze swoją małżonką na końcu wielkiej sali, pośród najważniejszych gości. Nie przepadał za ucztami, a zmęczenie i brak snu, zaczynały powoli dawać mu się we znaki. Najchętniej udałby się już do swojej komnaty i spróbował po raz kolejny przespać choć połowę przeznaczonego na to czasu. Nie dawał jednak poznać po sobie zmęczenia i pił kolejne toasty, wznoszone za niego oraz jego młodą żonę. Miał po cichu nadzieję, że zdrowie do picia alkoholu, jakie wyrobiło u niego żołnierskie życie, nie wzbudzi dezaprobaty u jego małżonki, która bądź co bądź, nie znała go jeszcze zbyt dobrze.

Gołym okiem widać było, że uczta się udała. Goście zaczynali śmiać się coraz głośniej, alkohol zdawał się nie kończyć a żony niektórych szlachciców, z nadąsanym wyrazem twarzy, poczęły coraz dosadniej dawać do zrozumienia, że czerwieniejące oblicza ich małżonków oraz rubaszne żarty, napawają je wstrętem. Nie pomagał fakt, że alkohol zdawał się nie kończyć a muzyka wprawiała w wybitnie taneczny nastrój. Młody król sam często raczył się winem i kosztował kolejne potrawy, napawając się chwilą beztroski, nawet tej będącej dla niego męczarnią. Być może, któryś z gości zechce odciągnąć go od stołu i uraczy rozmową, która byłaby jakąś odmianą w przepełnionej hałasem i muzyką sali.

Dobra uczta, dobre wesele, dobre jedzenie i picie też jest dobre. Krótko mówiąc, wygląda na to, że królowi Blackwoodowi ślub się udał. Oby panna młoda też mu się udała. Jeśli bowiem cokolwiek by mu się stało i sukcesja byłaby niejasna, to Dorzecze pewnie znów by się podzieliło. Wojna domowa też byłaby murowana. Królestwo Północy natomiast potrzebuje silnego i zjednoczonego Dorzecza. Skąd w innym wypadku moi ludzie mieliby wziąć jedzenie, jeśli zima okaże się sroga? A zima nadchodzi, co do tego nie ma wątpliwości.
Wytańczywszy się podchodzę do Myle'a Blackwooda, gdy ten nie będzie zajęty niczym innym i mówię:
- Piękna uczta, wasza wysokość. Muszę przyznać, że od czasu, gdy byłem paziem u lorda Tully Dorzecze chyba nauczyło się nieco zabawy, ha ha! Chciałoby się aż niedługo kolejne wesele gdzieś tutaj, w waszym królestwie, wasza wysokość.

Oto i jest Lady Frey, siostra niesławnego Stevrona. No cóż, z pewnością ma ona tupet przyłączać się do rozmowy dwóch królów. Ba, ona nawet ją przerwała. Jak widać przywykła do zasiadania przy królewskim stole. Szkoda jedynie, że królowie obecni przy tym stole są już zamężni.
Dostojnie kłaniam się Lady Frey, po czym mówię:
- Nie chciałbym się wtrącać, w wasze wewnętrzne sprawy, wasza wysokość. W naturalny sposób zdaję sobie sprawę, że sprawa Bliźniaków w żaden sposób mnie nie powinna dotyczyć. Być może też przemawia przeze mnie ale, ale odnoszę wrażenie, że mógłbym zaoferować w tej sprawie pewną pomoc. Na Północy jest wielu wysoko urodzonych młodych mężczyzn, którzy z pewnością chętnie ujrzeliby Lady Frey jako swoją małżonkę. Ba, gdybym sam nie był już po ożenku, to kto wie, kto wie... ha ha! Myślę jednak, że mój szwagier Lord Cerwyn, z pewnością nie miałby nic przeciwko. Może więc w ramach pogłębiania pozytywnych stosunków między naszymi koronami, zaaranżować jeszcze jedno małżeństwo?

Harrold podziękował Edmure'owi za wszelakie podarunki z tej okazji. Był to wielki dzień. Po napisaniu listów, informujących najbliższych o zdobytym pasie rycerskim, ruszył do wielkiej sali, gdzie się miała odbyć uczta. Wraz z nim do Riverrun przybyli oczywiści jego osobiści rycerze. Także pewno jakiś stół okupywała w całości banda takowych rycerzy. Siadł on zapewne blisko gospodarza, w końcu jak to ujął stary Pstrąg, uczta była z jego okazji. Zapewne sypały się toasty z okazji tej okazji, także Arryn przyłączał się do nich, a gdy odczuwał, że jest to już trochę przesadą, to grzecznie odmawiał, no chyba, że ktoś naprawdę go przekonywał, wtedy była szansa, że wypije więcej, w końcu za bardzo asertywny nie był, w dodatku naiwny. Rozmawiał on z Lynem o "przygodach" podczas wojny, trochę pożartowali z sytuacji ich walk. Mimo to, będąc nadal przytomnym, chciał on pomówić z lordem.
- Lordzie Edmure. Dziękuję za wszystko. Za naukę. Za możliwość służby u was, panie. - Rzekł Harrold z uśmiechem. - Klnę się, że będę dobrym rycerzem. Wzorowym. - Ale była ważniejsza sprawa, o której zaraz powiedział. - Z tego, że jestem na służbie u was, chciałbym się spytać, czy jest możliwość na jakiś czas odejść? Mój dziadek, Harrold, przeżywa chorobę, chciałbym go nawiedzić, ale zanim odejdę...chciałbym skończyć to co zacząłem z przyjaciółmi, pojmanie Alryka.

Harrold otrzymał list do rąk, a następnie zaczął powoli czytać po kolei każde słowo. Im bardziej się wczytywał w wiadomość, tym bardziej ulatywał z niego entuzjazm z niedawnego pasowania na rycerza. Dziadku, ojcze...cóż wy czynicie? Książę pokiwał głową na boki w niedowierzaniu. Na koniec zwinął pergamin i odłożył go na stół, wykonując przy tym świętny znak. Staruchu oświeć nam drogę. Pomyślał szczególnie o Robinie, czemu to się wszystko musiało dziać? Atak na ich przyjaciół...
- Rozumiem. - Rzekł pokornie młodzieniec i odetchnął głęboko. Trzeba podjąć decyzję, dokąd się uda. Pomyślał przez chwilę. Wybierając Lannisport będzie miał okazję spotkać Elizabeth, a wybranie drogi prosto przez Ziemie Korony wiąże się z ryzykiem bandytów oraz napotkania wojsk, także bezpieczniejszą, lecz dłuższą opcją wydawał się Zachód, w dodatku miał on plus w postaci przyszłej narzeczonej.
- Ruszę na Zachód, panie. Wydaje się to bezpieczniejsza opcja. - Zdecydował młodzik.
- Dziękuję za wszystko. - Powiedział raz jeszcze wychowanek lorda. - Powrócę, o ile będzie okazja.
Teraz pozostało napisać kolejne listy do rodziny oraz Elizabeth. Oczywiście nie znikał z uczty, to byłoby niegrzeczne. Mimo to rzekł to swoim rycerzom, bo kto wie, mogliby przesadzić z piciem i jutro nie mogliby ruszyć w drogę, a było im śpieszno. Trzeba wracać do rodzinnych stron. Uratować wszystkich przed szaleństwem wojny. Dokończyć dzieła z Alrykiem, jeśli go odnajdą, spełni cel jego wyprawy do Dorzecza.