Wielka Sala

10 kwietnia 336AC

Marion od zawsze była osobą mało zaangażowaną w sprawy poważne i znaczące, również ze względu na to, że zarówno ojciec jak i matka oraz dziadek trzymali ją od dziecka nieco pod kloszem. Jej jedynymi zmartwieniami był dobór ładnych sukienek i zajmowanie się gromadą wymyślnych zwierząt, które trzymali w Riverrun przez jej zachcianki. Mimo to, kiedy do ich zamku zaczęły napływać przeróżne rewelacje, dotarły one nawet do niezainteresowanych uszu Marion. Wkrótce w zamku mówiło się już o Freyach, Brackenach i Blackwoodach tak często, że nawet sama wnuczka króla Riverrun zaczęła wykazywać zainteresowanie.
Nie chcąc przeszkadzać dziadkowi, ani sprawiać wrażenia nadto zainteresowanej, zrobiła zasadzkę na króla rankiem kiedy jadł on swoje śniadanie w wielkiej sali na specjalnie przygotowanym do tego stole. Marion zazwyczaj śniadania jadała w swojej komnacie, aczkolwiek nie z przymusu, a z własnej wygody. Jej widok o tak wczesnej porze w wielkiej sali mógł zaskoczyć, szczególnie, że dzisiejszego dnia nie niosła ze sobą żadnego zwierzęcia. Podeszła do stołu gdzie siedział Edmure i usiadła na jednym z krzeseł.
- Dzień dobry dziadku - powiedziała na początek, rozglądając się wokół, chcąc zobaczyć, co dzisiaj serwują na śniadanie. Po tym jak wymienili kilka nieznacznych zdań na temat pogody, Marion uznała, że nie będzie tracić czasu na zbędne gadanie i przeszła do rzeczy. - Słyszałam o tym co stało się z Brackenami i Freyami. Wygląda na to, że Blackwoodowie zaczynają rozpychać się nieco w Dorzeczu... Młodemu Blackwoodowi bardzo dobrze powodzi się ostatnimi czasy. Co o nim sądzisz, dziadku? Myślisz, że stanowi dla nas zagrożenie? - Zapytała, urywając jeden owoc z kiści winogron leżących na półmisku.

Marion słysząc, że Blackwood zwrócił się do starego Tullego z zamiarem rozmów, uniosła lekko brwi ku górze. To miało znacznie ułatwić jej sprawę. To oznaczało, że Blackwoodwie nie są do nich wrogo nastawieni, a taki obrót spraw był dla nich korzystny.
- Dziadku, w zaistniałej sytuacji wydaje mi się, że młody Blackwood byłby dobrym kandydatem na mojego męża, nie sądzisz? Jestem już w wieku do zamążpójścia, a taki sojusz mógłby nam się przydać - rzekła, aczkolwiek w głowie skupiała się raczej na rychłym zostaniu królową sporej domeny niedaleko od rodzinnego domu, no i musiała przyznać, że zwycięstwa Myle nad Freyami i Brackenami jej imponowały. Lady Marion ciężko było zaimponować, ale opowieści o młodym Blackwoodzie złapały nawet jej atencję. Wszakże dziadek jak i cała jej rodzina wiedziała, że młoda Tully nie wyjdzie za byle kogo, no może jedynie z przymusu.  - Jego sława jest już wielka w Dorzeczu, pewnie nie tylko. Z opowieści brzmi jak porządny i silny młody król. Myślisz, że mógłbyś rozważyć tę opcję?- Zapytała, będąc niemal pewną, że z czasem propozycje mariażowe z Blackwoodami posypią się jak kwiaty na wiosnę.

Marion słysząc słowa swojego dziadka, szczególnie te ostatnie, nie omieszkała się uśmiechnąć promiennie. Marion zazwyczaj nie angażowała się w żadne ważniejsze sprawy i była uważana na zamku raczej za ozdobę dla rodziny aniżeli coś przydatnego - jak kwiatek w ogrodzie: cieszy oko, ale nic przydatnego z niego nie wynika.
- Jak zwykle się nie mylisz, dziadku - odparła na jego ostatnie słowa, podnosząc się z krzesła. Dygnęła jeszcze przed królem w geście wdzięczności i postanowiła, że od teraz będzie czekać na dalsze wieści w sprawie mariażu z młodym królem. Do tego czasu miała zamiar robić to co zwykle: cieszyć się wygodami Riverrun i zażywać snu służącego urodzie.