Wielka Sala

W najbliższym otoczeniu młodego króla Mogwyn dostrzec mógł mężczyznę po czterdziestce. Jeśli dobrze kojarzył, musiał to być jakiś wuj albo stryj. Mors?... Chyba tak. Kolejną ciekawą personą był znana na tych oraz nieco dalszych ziemiach Layla Wendwater, zwana Dziką Dziewicą - sławna wojowniczka, która wzgardzała towarzystwem mężczyzn, czemu zawdzięczała właśnie "Dziewicę" w swym przydomku.

Mogwyn przedstawił swoją poradę a jego niewysoki towarzysz poparł go, potwierdzając słowa o przymierzu oraz wzmożonej aktywności a także wielkim okrucieństwie Andalów. Razem czynili, co mogli a wyzwanie nie było proste. Bynajmniej, bo młody król jednak miał wyjątkowo niechętne nastawienie do oddania korony Durrandonom w zamian za protekcję. Opierał się jak tylko mógł. Nie w smak było mu oddawać tytuł, który odziedziczył po przodkach a w kwestii najeźdźców upierał się, że czy to z Haka by przyszli, czy zza morza przypłynęli, Wendwater się obroni, jak już to uczyniło. Ba, nawet gdyby przybył i Król Burzy siłą mu władzę odebrać, to też nosa by mu utarli! Tu można było się uśmiechnąć, albowiem wspomniany Król Burzy nie tylko dysponował o wiele większą potęgą, ale również był znany jako doświadczony, inteligentny przywódca oraz niezłomny wojownik.
Dysputa trwała długo i była irytująco wycieńczająca. Wreszcie jednak udało się im przebić przez otaczającą młodzika skorupę "niechcenia" i jakoś trafić do jego wątłej wyobraźni, aby powoli zbijać opór. Stanęło na tym, że Corwyn zgodził się przystać do Burzy. Warunki? Cóż, przydałyby się zwolnienia podatkowe. No i żonka. Najstarsza córka najstarszego syna króla nie była co prawda w odpowiednim jeszcze wieku, ale zaręczyć by się mogli.

Gościny im nie odmówiono. Mogwyn oraz jego kompania otrzymali komnaty, strawę oraz swobodę poruszania się po zamku. Dzieci chętnie skorzystały, udając się do bożego gaju. Co zaś tyczyło się oferty pomocy, to tutaj nie była ona potrzebna. Wendwaterowie, choć ród niewielki, posiadali zaskakująco zdolnego medyka, który jak do tej pory znakomicie radził sobie z potrzebami dworu. Tyle dobrego, że jeśli tylko starzec chciał, to mógł liczyć na dyskusję z kimś inteligentnym.


Podróż ku Końcowi Burzy nie miała owocować w jakieś specjalne przygody. Mogwyn udzielił pomocy paru osobom i były to same lekkie przypadki. Niektóry z tych osób było stać na to, żeby się jakoś skromnie - z zaznaczeniem słowa "skromnie" - odwdzięczyć. Cóż, pozostawało się cieszyć z tego, że nikomu na ich drodze się nic złego nie przytrafiło. Wszakże starzec nie był materialistą, prawda? Zaś wyżywienie i noclegi śmiało mógł pozyskać, oferując swą pomoc, zioła lub po prostu opowieści z wędrówki.

Dużo ploteczek, pomimo wiadomej pomocy, nie udało się uzbierać. Kraj najwyraźniej był spokojny i poza oczywistymi, wsiowym gadaniem o lokalnych pierdołach wiele nie usłyszeli. Ot, mijając Bronzgate dowiedzieli się, iż lokalny władca to porządny, naprawdę dobry człowiek, ale przy tym niestety równie bystry co woda w nocniku. Przynajmniej dość przystojny.
W pobliżu Końca Burzy dało się usłyszeć, jakoby Jego Miłość ponad księżyc temu poruszył rzemieślników do produkcji uzbrojenia. Na jego włościach szkolono także ludzi. Czyżby jakiś konflikt się szykowa? Ludzie różnie gadali a większość obstawiała chęć ujarzmienia Przylądka Gniewu. Tak... Pod koniec dziewiątego księżyca witała też w Końcu Burzy ciekawa kompania. Jacyś srebrnowłosi przybysze zza morza, którzy na spół z Tarthem oddali Jego Miłości Tarth. Z grubsza tyle.

Mogwyn został na zamek wpuszczony a król miał przyjąć do w Wielkiej Sali. Tam właśnie zasiadał na swym tronie, z rogatą koroną na skroniach zasiadał Ormund Durrandon, Król Burzy. Był to człowiek w solidnym już wieku, acz nadal potężnej budowy. W najbliższym  jego otoczeniu przystanęli także niewiele mniej postawni mężowie, zapewne rodzina. Prócz wspomnianych, na sali była garść dworaków oraz zbrojni.