Samotnia Wieczornego Dworu

Po dotarciu na zamek i dopełnieniu formalności nadszedł czas na omówienie z lordem spraw przedstawionych mu przez wyprawionego wcześniej gońca - potencjału handlowego oraz możliwych umów. Chciał dowiedzieć się jakie bogactwa - naturalne bądź te tworzone ręką ludzką - skrywa Szafirowa Wyspa, albo jakich towarów zdaniem lorda szczególnie tutaj brakuje, a które mogłyby zdobyć zainteresowanie jego mieszkańców bądź im się przydać. Od razu zaznaczył, że te informacje były mu potrzebne w celu przedstawienia Tarthowi ewentualnej oferty handlowej, ponieważ miał wiele statków przewożących towary i zwiększając swoją obecność w Westeros mogły one zahaczać o jego wyspę. Pozostawało jedynie rozstrzygnąć czy takie przedsięwzięcie było w ogóle opłacalne. Przy okazji dyskusji co jakiś czas wtrącał jakieś pytanie dotyczące Andalów z Morne*.
Jeżeli chodzi o towarzystwo, to miał przy sobie - zgodnie z wcześniejszą zapowiedzią - Rickarda. Greg i Reg nie byli mu potrzebni w czasie rozmowy, tak więc mogli czekać gdzieś pod drzwiami, aby nie narzucać się gospodarzowi. Poza tym zabrałby jedynie Sarosha, który był niezwykle miłym pupilem. Wielki kot położyłby łeb na kolanach swego pana i dawał się drapać za uchem, mrucząc przy tym cicho.

Zgodnie z tym, co sobie założył, na posłuchanie przybył odziany na pozór normalnie. Miał na sobie dobrej jakości nogawice, porządną a luźną tunikę oraz buty z delikatnej skóry. Pod tym kryć się miała jego brygantyna, jako zabezpieczenie na wypadek, gdyby lord próbował coś głupiego uczynić. Durrandon naprawdę w taki obrót spraw wątpił, jednak wolał prewencyjnie być przygotowany, szczególnie, że będzie macany niepewny grunt. Na wypadek niefortunnego obrotu wydarzeń miał jeszcze pas z bronią a tam długi miecz i puginał. Ostatecznie oczywiście, jeśli było trzeba, zdałby swój ekwipaż. Grunt, to aby jego obecność nie sprawiała problemu.
Właśnie! Był obecny a to oznaczało, że do czegoś potrzebny. Czuł, że chodzi o jego nazwisko. Ba, postawiłby na to głowę. No bo i do czego innego miałby być potrzebny, nie? Z całym szacunkiem dla samego siebie i własnych dokonań, znawcą polityki czy handlu nie był a wręcz przeciwnie, trzymał się od tych tematów dość daleko. Ostatnio coś tam w handlu i zakładach rzemieślniczych działał, ale jako bogaty inwestor a nie znawca. Także słuchał i czekał, aż będzie jego kolej do udzielenia się.

Czy coś jeszcze? Może było to zbyteczną ostrożnością, ale swoim kompanom rzekł, aby za bardzo się na teoretycznie andalskim terytorium nie rozprężali. Kiedy sytuacja będzie wybadana, to jasne. Póki co jednak istnieje mikra szansa, że będzie trzeba wyjść z tego zamku na ostro.

Ponurym westchnięciem skwitował informację, jakoby próżno było na wyspie szukać oponentów, którzy mogliby go nieco zabawić. Fakt, byli jacyś "teraz już rycerze" z włości, co to mogli uchodzić za niezgorszych wojaków, ale do niego najwyraźniej nie mieli podejścia. Skoro tak, to trudno, bo i nie zamierzał maltretować jakiś przeciętniaków. Co to by była za zabawa? Otóż żadna!

Narzucający swoją obecność w rozmowie pomiędzy szlachcicami septon był czymś co zdecydowanie działało Aenarionowi na nerwy. Zwłaszcza, że wedle tego co zrozumiał, duchowny wciskał się tam jedynie ze względu na to, iż w głowie mu się poprzewracało od wyznawania takich, a nie innych bogów. Brak kompetencji mężczyzny zdawała się też potwierdzać szybka ucieczka, kiedy wiodącym tematem rozmowy okazał się handel. W czasie obecności septona Belaerys zadowolił się jedynie obdarowywaniem go spojrzeniem, które mówiło "Z chęcią gotowałbym twoje kończyny jedną po drugiej na żywca, aż mięso zaczęłoby odchodzić od kości", a odzywał się jedynie do lorda Tartha. Z jednej strony nie miał zamiaru dyskutować z jakimś durnym kapłanem, a z drugiej zapewne miło będzie ich gospodarzowi jeżeli goście otwarcie będą skupiać się na nim, prawdziwym władcy tego zamku, a nie narzuconym przez kogoś nadzorcy.