Port Wieczornego Dworu

Schodzących ze statku ludzi prowadził młody mężczyzna o rozczochranych włosach i krótkiej brodzie porastającej twarz. Nie był opancerzony, ani też ubrany szczególnie dostojnie, chociaż jego wygodny i z pewnością praktyczny na okręcie strój wykonany był porządnie i z dobrej jakości materiałów. Nie do końca związane sznurówki koszuli odsłaniały obficie porośniętą czarną szczeciną umięśnioną klatkę piersiową. Przyglądając mu się dokładniej Edwyn mógł zobaczyć, że młodzian nie jest może zbyt urodziwy, acz z pewnością wyglądał na dobrze zbudowanego i gibkiego.
- Jestem ser Cortnay Storm - przedstawił się przybysz. - Prowadzę ludzi z Kamiennego Hełmu na polecenie lorda Yandela Swanna. Skoro wiesz dobrze, panie, to z pewnością nie muszę odpowiadać na pytanie w jakim celu tu jesteśmy - odparł. - O podobnym terminie nie jest mi nic wiadomo, ruszam jedynie tam, gdzie mój stryj rozkaże - oznajmił, po czym skinął głową na tarczę przyczepioną do ramienia Edwyna i gotowych do interwencji ludzi. - Czyżby mój stryj zapomniał mnie poinformować, że ludzie z Kamiennego Hełmu nie są mile widziani na Szafirowej Wyspie?
Okręty lorda Swanna nie kryły się ze swoim pochodzeniem, więc lokalnym mieszkańcom trudno byłoby pomylić ich herb z kim innym, zaś na powitanie wyszli im zbrojni prowadzeni przez kogoś tak przygotowanego do walki, że aż miał tarczę na ramieniu. W ogóle to dobrze byłoby się dowiedzieć kim był ten jegomość prowadzący komitet powitalny... Tak też więc się stało, że Cortnay, który siebie już kulturalnie przedstawił, poprosił i swego rozmówcę by podał swoje miano. Okazało się, że bić się z nimi do przystani wyszedł sam lord Edwyn.
- Niestety lord Yandel nie mógł przybyć osobiście, zatrzymały go inne plany oraz obowiązki - powiedział Storm. - W końcu wezwanie było dość nieoczekiwane, a także nie wymagało powołania znaczących sił - wysilił się na dodatkowe wyjaśnienie. - Muszę powiedzieć, że to prawdziwy zaszczyt osobiście poznać patrona tak uzdolnionych bardów jak ten, o którym ostatnio słyszał mój stryj. Od kiedy tylko dowiedział się o jego wspaniałych pieśniach długo nie mówił o niczym innym - bękart uśmiechnął się lekko.

Ach... No tak, piraci. Rzeczywiście mogło im się zdarzyć używać przeróżnych forteli, ale żeby zmobilizować tyle galer wojennych i próbować atakować w środku dnia, kiedy najwięcej ludzi jest na nogach? Tak czy inaczej, Storm nie miał zamiaru trzymać urazy o taką pierdołę i robić na siłę afery o byle co.
- Jestem pewien, że mój stryj zgotuje im odpowiednio ciepłe powitanie - stwierdził Cortnay, a co mógł mieć przez to na myśli pozostać musiało w sferze domysłów. - Zawsze cenił dobrych artystów.
Po otrzymaniu zaproszenia bękart z Kamiennego Hełmu wydal szybko kilka poleceń swoim ludziom, po czym ruszył wraz z większością towarzyszących mu rycerzy oraz kapitanów okrętów za Edwynem. Z pewnością wszyscy docenią możliwość chwili odpoczynku na stałym lądzie, a poczęstunkiem również nie pogardzą.
- Lord Yandel wysłał nas tutaj teraz, więc na pewno miał w tym jakiś cel. Nie widzę sensu w żeglowaniu ku Kamiennemu Hełmowi, aby zaraz wracać z powrotem - stwierdził Storm, chociaż podejrzewał, że jego stryj po prostu widział okazję na to by jego ludzie pojedli i popili za cudze skoro przez cudze fanaberie muszą ruszać do walki. Chociaż kto wie, może się mylił... Może lord Swann po prostu troszczył się o bezpieczeństwo Szafirowej Wyspy skoro ta miała służyć za punkt zbiorczy floty. - Zostaniemy więc. O ile oczywiście nie będzie to problemem.
Siły przysłane z Kamiennego Hełmu składały się z trzech galer wojennych - co akurat było widać - obsadzonych przez dwustu siedemdziesięciu poborowych oraz pięciu rycerzy na włościach zaprzysiężonych Kamiennemu Hełmowi. Uzbrojeni zostali tak jak można było tego oczekiwać po poborowych z pól - lekkie opancerzenie, głównie gambesony, włócznie, toporki, krótkie łuki, paru kuszników, drewniane tarcze. Swoją drogą nie było to całkiem złe, kiedy mieli zamiar walczyć na morzu, wszak ciężki pancerz ciągnący cię pod wodę nie był raczej zbyt pożądany. Zabity przez zbroję. To dopiero byłby wstyd.

Stan morale na wyspie? Niski. Wielu zginęło lub zostało uprowadzonych podczas najazdu, zaś w miejsce wieści o zemście na Dornijczykach nadeszły jedynie te o porażce oraz utraconych mężach. W dodatku król również nie mógł pomścić krzywd Szafirowej Wyspy, zmuszony zawrócić na północ przez Żelaznych Ludzi, którzy stanowili kolejnego kandydata do ataku na ziemie Tarthów. Ludzie odbudowywali co mogli, ale głupim byłoby myśleć, że po tym co się stało nie boją się rychłej powtórki. Objazd wiele nie pomógł, chociaż należało też pamiętać, że zbrojni głównie przebywali w okolicy zamku, zaś na patrolach nie mieli wiele czasu na plotki z wieśniakami, a tym samym mogli nie mieć pełnego obrazu sytuacji.
Koniec końców... Na pstryknięcie palców w jeden dzień, czy nawet kilka, nic się nie zdziała. Na to potrzeba było czasu. Pozostawało wrócić myślami do misji jaka leżała przed Edwynem, sprzedać marmur, dobić jakiegoś dobrego targu i wrócić do domu z funduszami na podniesienie go z kolan. Z czasem ludziom wróci humor, kiedy wyspa odżyje.

Wyspiarze morze mieli we krwi i wyczuwali jego nastroje z niezrozumiałą dla mieszkańców terenów położonych w głębi lądu precyzją. Tego co miało nadejść jednakże nikt się nie spodziewał. Po południu zrobiło się chłodniej a potem nadeszły burzowe chmury. Starego Jona od rana łupało w stawach i zrzędził, że będzie wiać i lać - teraz znowuż ogłosić mógł słowy "a nie mówiłem" nieomylność własnych kolan. Pod wieczór jednak mina i jemu zrzedła, gdy niebo poczerniało okrutnie a od morza uderzył porywisty wiatr. Szedł sztorm i to nie byle jakiej mocy miało być to zjawisko pogodowe. Oj, nie byle jakiej...

Niszczycielski żywioł dokazywał całą noc, doprowadzając do znacznych zniszczeń, szczególnie w przybrzeżnych zabudowaniach portu. Rankiem przybyli ludzie z zamku, by oszacować rzeczone zniszczenia. No i te szacunki nie były zbyt optymistyczne. Port musiał funkcjonować a cenę tego miał ponieść lordowski skarbiec. Niestety dla tegoż nieunikniony koszt był niemały a przynajmniej dla kogoś o majętności lorda Tartha. On sam z pewnością dowie się o tym, gdy tylko powróci do rodowego siedliszcza.