Samotnia

Perkin oczywiście cierpliwie wysłuchał pytań swojego pana, po czym oznajmił:
- Zatem proszę Cię Panie, żebyś poczekał. Muszę sprawdzić odpowiednie dokumenty i raporty. - po czym, pożegnawszy się, wyszedł z komnaty, by przygotować stosowny raport.


Do samotni zapukał znowu podwładny Swyfta, niosąc w rękach stosowny raport.
- Drogi nie są niestety w najlepszym stanie. To znaczy... - zawahał się. - Nie ma za bardzo dróg, które miały by być w dobrym stanie. Jest tylko ta łącząca nas z Traktem Oceanicznym, ale i ona nie jest szczególnie dobra. Zwykła wydeptana droga, bez twardej nawierzchni... - odchrząknął niepewnie i przeszedł dalej. Tartak, oczywiście, można zbudować, jeżeli Pan sobie tego życzy. Zapewne na zachodzie, przy większej ilości lasów? Czy mam może przygotować dokładniejszy projekt i kosztorys? - spytał jeszcze, a na koniec przekazał ostatni spis ludności poddanych Cornfield.

Perik wziął kartkę i zaczął powoli spisywać szczegóły, dotyczące budowy.
- Oczywiście, mój lordzie. Czy masz jakieś szczególne preferencje odnośnie kamieniarzy? Najłatwiej byłoby ich chyba sprowadzić z Lannisportu... I skąd mają pozyskać kamienie na wybrukowanie tego? - zdawało się, że zadawał głupie pytania. Nie chciał on jednak podejmować żadnych decyzji sam, w końcu nie on, i zapewne nie bez powodu, był tu lordem. Bonnifer, w dodatku z odpowiednim wychowaniem, na pewno najlepiej wiedział, jak należy załatwiać takie sprawy. - Taki średni tartak będzie kosztował jakieś 200-300 Złotych Smoków. Wszystko jednak zależy od tego, jakie chciałbyś zastosować rozwiązania techniczne. Można spróbować sprowadzić jakichś wykwalifikowanych specjalistów... No też jeżeli chciały lord postawić jakiś większy tartak, to będą dodatkowe koszty. No i sugerowałbym w takim razie zatrudnienie drwali, żeby pozyskiwać drewno na przemiał. I ten garnizon, to chodzi mojemu lordowi o garnizon tego tartaku? A bartników gdzie szukać mój lordzie? No i jeżeli mamy nowe pola kukurydzy zajmować, to trzeba będzie wypalić lasy. Czy to nie kłóciłoby się z wizją budowy tartaków? I kto będzie na nich pracował?

- Jak sobie życzysz, Panie. - ukłonił się. Jako, że lord Swyft nie wspomniał nic o chęci zbudowania większych tartaków, Perkin uznał, że chce on te o których wspomniał, średniej wielkości. Zdziwił się także na propozycję o mianowaniu giermkami dzieci chłopstwa. Przecież... to zdawało się dziwne. Uznał jednak, że nie jemu jest to osądzać i jego lord doskonale wie, co czyni. Zapisał wszystko co mu rozkazano i spojrzał na swojego lorda. - W takim razie przekażę to odpowiednim ludziom. A jeżeli chodzi o chłopów, to niestety nie przychodzą ze skargami do mnie. Skoro tak chcesz panie, to nakażę zorganizować audiencję. - spytał. Ogólnie nie podobało mu się traktowanie jako zarządcy, skoro lord mógł to załatwić u swojego zarządcy, ale od młodego w Cytadeli uczono go, że jego zadaniem jest służyć, nie zamierzał więc odezwać się na ten temat słowem. Zastanawiał się tylko, skąd jego lord weźmie pieniądze na nowe budowy...

- Jak sobie życzysz Panie... - powiedział maester. - Na jutro karzę Ci przygotować kolejny kosztorys. A, i przyprowadziłem już kilku chłopów z petycją... - powiedział i krzyknął: - Wprowadzić ich! - Przez drzwi weszło dwóch strażników, prowadzących grupkę chłopów. Widząc swojego lorda, padli na kolana. - O milordzie... - jęknął jeden. Większość z nich była przestraszona i nie chciała nic mówić. Ten, który miał mówić wstał powoli, cały czas jednak się chyląc przed Swyftem. - My żeśmy nie chcieli serowi głowy dużyć, bo pewno mu to wsio ryba co my tam pracujemy i w garki nam nie patrzy, ale jak żeśmy se narobili, że na rencach o takich modzeli żeśmy narobili.. - rozłożył ręce na około pół metra. - A żarcia jak ni było, tak i ni ma. I my ni mamy nic do gęby włożyć, a jeszcze dla milorda podatki trza zapłacić. - jęknął i jak stał, tak padł nagle znowu na kolana. Z tyłu zaś dobiegł głos drugiego, też klęczącego: - A mi ichni szczun liszniego psiuka wzion!

Wieśniacy wyglądali na wdzięcznych. Ich lord dał im dokładnie to, czego obiecywali. Niektórzy bardziej wrażliwi zapłakali z radości. Reszta też była wesoła. Chłop, który wcześniej mówił, podziękował w imieniu wszystkich:
- Dzięk-kuje-emy Milordzie. - trochę się jąkał zdenerwowany. - O nic wincyj prosićmy ni mogli. - Bonnifer zrobił nawet więcej, niż oczekiwali. Obietnica zapłaty była... kusząca. - Jamżem jest Flement, syn Jarosza spod Kukurydzowej Polany. - przedstawił się. Drugi z kolei gość spojrzał na Swyfta jak głupi. Co on, nie rozumie we Wspólnym?! - musiał sobie pomyśleć. I to milord... Westchnął. Widać nawet tacy bywają idiotami. Postanowił powiedzieć to samo, tylko wolniej i wyraźniej:
- Ser milordzie, ichni szczun... moich somsiadów... liszniego psiuka... wzion... mi. - Po każdym słowie robił długą przerwę, żeby Swyft mógł lepiej zrozumieć. - A zali i kuraka, zbieracz jidyn!

Kiedy wreszcie Bonnifer zrozumiał, wieśniak pokiwał głową, jak kiwa mistrz, gdy oświeci jakiejś trudnej rzeczy swojego mało pojętnego ucznia. - Yo, to sio zgodzo. - stwierdził i słuchał dalej co ma do powiedzenia. Liczył na sprawiedliwość. Bo gdzie mógłby jej szukać, jak nie u lorda?! Kto inny mógłby rozwiązać sprawy takiej wagi, jak kradzież jego kochanego psa? Ale lord okazał się gadać jakieś dyrdymały niezrozumiałe. Po pierwsze mógłby się nauczyć mówić we Wspólnym. Najpierw go nie zrozumiał, a teraz mówił z takim dziwnym akcentem. Po drugie to co mówił, było dla niego niewyobrażalne i czasem zbyt skomplikowane, oczywiście w swojej dziwnej lordowskiej logice nieznanej dla oświeconych wieśniaków, żeby zrozumieć o co mu chodzi. - No jokże to? On mi wzion psiuka? Przecie ja jidnego mam, tego co mi szczun somsiadów zobroł. No coż pan ser kłomie? - spytał sarkastycznie wieśniak. Przecież na własne oczy widział, jak mu psa zabrał ten smarkacz sąsiada, to jak mógł zrobić to ten strażnik?! Przecież nigdy nawet nie był w okolicy jego domu! - No jok ja odpowiodzilny za to, jak to ten szczun go wzion? Jo żem na własne oczy widzioł, jak to ten... Ernst młody... go kradnął. No Panie serze milordzie! Ja żem tu leciał, jakby soli mi na ogon nasypali, myśląc, że mi psioka pomoże ser milord odwziąć. A tu ni, i co ja mam zrobić? Pal liszo kuroka, ale ja żem lubiał tego psioka, od szczuna ze mną był, no panie serze! - wieśniak wyglądał na zdenerwowanego i zawiedzionego decyzją lorda. Zaraz jednak musiał opuścił pomieszczenie, wyprowadzany przez strażników. Dalej jednak nie było kolejnych petentów, jako że ten był ostatnim.