Wzgórza Północy

Podobnie jak Wybraniec, tak i Matka Gór napotykała w swojej wędrówce głównie porzucone osady. Podobnie jak on musiała się okazyjnie mierzyć z okopanymi starcami oraz zasadzkami. Mieszkańcy wschodnich regionów królestwa Umberów okazali się jednak mniej skutecznymi partyzantami, więc i Dzikim sprawiali mniej kłopotów. Porzucone osady, mało wymagające starcia ze starcami, konieczność poszukiwania pokrytych po lasach i wzgórzach wieśniaków oraz nędzne działania partyzanckie denerwowały Matkę Gór, która spragniona była prawdziwej walki. Chciała utoczyć komuś krwi! Sprawiało to, że decyzje przez nią podejmowane były odrobinę mniej racjonalne niż zwykle, a nawet będąc w dobrym humorze nie należała do najrozsądniejszych.
Biała Dama podchodziła do życia spokojniej i z większą rozwagą, jednak konieczność czuwania nad flotą wiązała mocno jej ręce. Wybrzeża w pobliżu Muru były opustoszałe, a mimo starań kobiety nabrzeżne osady trudno było zaskoczyć. W końcu nie ma gdzie się skryć na morzu, nawet jeżeli po wykryciu wioski próbowała zatrzymać statki wcześniej i podejść ją od lądu. Czasami jednak się udało. Nie martwiła się tym jednak szczególnie, ponieważ miała przede wszystkim gnać zwierzynę w ląd, prosto pod topory Matki. Paliła więc każdą chatę na wybrzeżu na jakiej spoczęły jej oczy, biorąc wcześniej wszystko co mogło być przydatne. Prawdziwym problemem były dla niej jednak najbardziej wysunięte na wschód tereny - Szare Klify. Sposób w jaki natura uformowała ten region był niezwykle niesprzyjający atakom z morza, których Dama w większości miejsc nie była w stanie dokonać. Nie pozostało jej nic innego jak ominąć ich i grabić dalej od miejsca, w którym było to możliwe. Dziesiątego dnia ósmego księżyca rozbiła zaś obóz przy ujściu rzeki, nad którą leżała siedziba Czerwonej Królowej.
Matka Gór nie musiała wspinać się na klify, więc nic nie stało na przeszkodzie, aby region ten zaznał jej gniewu. Tutaj też w końcu znalazła wyzwanie! Część możnych zebrała siły i okopała się w najlepiej położonych pośród klifów grodach. Spragniona krwi wojowniczka, naturalnie, zechciała te miejsca zdobyć. Walki, w większości, były wyrównane, jednak przewaga w liczbie była po stronie Dzikich. Chociaż ludzie z Północy stawiali zaciekł opór, w końcu musieli ulec. Był jednak jeden wyjątek. Jedna jedyna osada broniona przez nieugiętych możnych stawiła opór najeźdźcom. Tak krwawą rozprawę zgotowali Dzikim obrońcy, że ziemia przed bramami ich małego grodu zamieniła się w mokradła od przelanej tam krwi. Nawet Matka Gór, uparta i brutalna, musiała przyznać się do klęski i odstąpić od tego miejsca.
W swoim dalszym marszu - aby dołączyć do Damy przy ujściu rzeki - wojowniczka złupiła również kilkanaście wiosek i mały gród na ziemiach Boltonów. Wprawdzie zakazano jej tego czynić, ale pamiętała jedynie, że mowa była o jakiejś chorągwi z obdartym ze skóry człowiekiem. Niefortunnie prostaczkowie rzadko nad swoimi wioskami sztandary wieszali. Niewielu ich jednak zginęło z ręki Matki, ponieważ tak jak i wcześniej większość z nich umknęła przed hordą.

Ilu zabili jej ludzie? Cholernie ciężko było powiedzieć. Mało kto, a właściwie to nikt, nie wjeżdżał do obozu z każdym ciosem podśpiewując sobie pod nosem "Pierwszy, drugi, trzeci zabity mały Dziki. Czwarty, piąty, szósty zabity mały Dziki.", więc większość nie miała pojęcia jakie straty zadała. Ciemno, chaos, a w dodatku tratowali szałasy bez wiedzy ilu ludzi w nich jest, o ile w ogóle ktoś tam był. Oczywiście części śmierci atakujący byli w miarę pewni, ale większość była zgadywanką. Ogólnie strzelać można było pewnie w kilka setek powalonych Dzikich, trudno powiedzieć ilu rzeczywiście martwych, a ilu jedynie rannych bądź okaleczonych.

Kolejny dzień - zmagania z tropicielami i zwiadowcami Dzikich, a także nękanie ich łowców oraz furażerów. I tutaj, cóż... Dzicy wiedzieli i okazało się, że mimo niepełnych racji umieli się postawić. Ataki na pieszych łowców okazały się jeszcze w miarę łatwe, jednak zmagania z konnymi zwiadowcami były wymagającą grą w berka, podczas której krew ludzi z Dreadfort również się lała. Koniec końców jednak sukces był po stronie partyzantów Czerwonej Królowej - przynajmniej na razie - którzy mogli dobić i ograbić wrogów, a także zająć się swoimi własnymi rannymi.

Taki był status tego dnia. Pozostawało zdecydować w sprawie kolejnego nocnego uderzenia...

Po dotarciu do wioski, większej nawet jak na standardy Północy, i wydaniu rozkazów, królowa postanowiła rozejrzeć się nieco. Nie dostrzegała wielu sędziwych twarzy, a te, które jej oczy wypatrzyły należały w znaczącej większości do kobiet. Starcy z Hornwood najwyraźniej skorzystali z okazji dostarczonej przez Dzikich i wybrali śmierć w boju, w obronie swoich rodzin oraz ziemi, ponad tą wywołaną mrozem i głodem. Lato wciąż trwało, ale jak lubili wszystkim przypominać Starkowie - zima nadchodziła.

Wkrótce Jej Miłość mogła dowiedzieć się, że szczęście jej dopisuje. Jutrzejszym dniem miejscowi mieli ruszyć do pobliskiego gaju i spotkać się z grupą Dzieci, aby wymienić towary pod czujnym okiem Starych Bogów. Starszy wioski zadeklarował również uniżenie, że zwolni dla monarchini swoją chatę, jakkolwiek skromną siedzibą by była, ponieważ nie godziło się, aby królowa spała w innych warunkach niż najlepsze dostępne. Roslin cieszyła się dobrą sławą pośród prostaczków, od kiedy opowieści o jej wojennych wyczynach rozniosły się po królestwie. Szacunek oraz podziw z jakim patrzyli na nią jej poddani był tego wyrazem.

Prędko okazało się, że towary jakie wymieniali wieśniacy z Dziećmi Lasu nie były niczym interesującym. Jakieś mięso, futra, skóry, wełna, ser, drewniane elementy czy kawałki obsydianu. Trochę tego i tamtego. Czasami trafiło się również ździebko tego i owego. Handel miał miejsce o różnych porach. Czasami co księżyc, czasami co kwartał, raczej nigdy rzadziej niż raz do roku. Dzieci Lasu inicjowały kontakt jeżeli nadchodził czas na wymianę.
Jak nicponie z lasu wyglądały? Były mniejsze niż ludzie, to pewne, ale mimo swego imienia nie przypominały dzieci. Miały skórę w barwie orzechowego brązu, poprzetykaną bladymi plamkami niczym sarna i trzy palce obok kciuka zamiast czterech. Ich uszy też były większe, proporcjonalnie do ich ciała, niż te Pierwszych Ludzi. Najdziwniejsze były jednak ich oczy - duże i złotozielone, z pionowymi źrenicami jak u kota. Czy królowa powinna coś o nich wiedzieć mężczyzna nie mógł powiedzieć. Był tylko prostym chłopem i nic nie przychodziło mu do głowy.

Następnego dnia Roslin obudziła się - lub w razie czego została obudzona - wczesnym świtem. Chłopi nie czuli się dobrze narzucając królowej kiedy ma wstać, ale chciała zobaczyć Dzieci, a Dzieci nie pojawiały się wcześnie i nie czekały na ludzkich monarchów. W końcu czemu by miały? Nawet nie wiedziały, że jakiś się pojawi. Po zebraniu się - mieszkańcy radzili nie brać zbyt wielu ludzi, aby nie spłoszyć ich partnerów handlowych - mogli wyruszyć do gaju, w którym wymiana się odbywała.

Zbliżając się na miejsce mogli dostrzec usadzoną pod czardrzewem grupkę kilku istot - niskich humanoidów o wyglądzie odpowiadającym temu co opisał królowej starszy wioski. Dzieci ubrane były w płaszcze z liści, w ich włosach znajdowały się gałęzie, kwiaty oraz owoce jarzębiny. Część z nich miała również na sobie elementy drewniane i skórzane. Roslin mogła dostrzec błyszczące, krótkie ostrza z obsydianu zatknięte za ich pasami. Leśni ludzie oczekiwali na ich nadejście.

Wymiana przebiegała dość zwyczajnie. Obie strony pokazały sobie z czym przybyły i zaczęły negocjować. Wieśniacy ponoć handlowali z Dziećmi od dłuższego czasu, więc prawdopodobnie byli już przyzwyczajeni do całego procesu. Kiedy obie strony w końcu dobiły targu i wymieniły się wszystkim czym chciały się wymienić, uwaga małego ludku spoczęła na Roslin, która postanowiła podejść do ich gromadki. Wielkie oczy dzieci utkwiły w niej na dobre kilka sekund. Były to oczy, które widziały wiele i skrywały w sobie głęboką mądrość oraz melancholię. Chociaż ich smukłe, drobne sylwetki i leśne ubranka mogły być urocze, to ich oczy zdecydowanie takie nie były.
- Dobrze - odpowiedziało Dziecko, które zajmowało się większością negocjacji ze starszym wioski, jego głos był melodyjny i miły dla ucha. Mały ludzik odszedł z kobietą na ubocze, podczas gdy wieśniacy zaczynali zbierać się do powrotu. - O co chodzi, Roslin Bolton, Czerwona Królowo Dreadfort?
Kątem oka Jej Miłość mogła zauważyć jak jedno z siedzących pod czardrzewem Dzieci wyciąga ze skórzanej sakwy przy pasku niewielki, wydrążony kamień i wsypuje do niego jakieś zioła. Dziecko Lasu wykonało szybki ruch dłońmi, jakąś sztuczkę, i zioła zaczęły się żarzyć. Pewnie miało jakiś krzemyk w dłoni. Mały ludzik nachylił się i zaciągnął dymem, po czym oparł z błogim wyrazem twarzy o konar.

Dziecko Lasu nie spuszczało wzroku z Roslin ani na moment, jego oczy utrzymywały stały, nieco niekomfortowy kontakt. Widziała w nich jednak rozumienie, kiedy wyjawiła niskiemu mędrcowi z czym do niego przychodzi. Chociaż kto wie, może jak na jednego ze swoich ten konkretny egzemplarz był całkowicie przeciętny, a jedynie w porównaniu z ludźmi emanował mądrością wieków?
- Doświadczasz daru zielonych snów. Przeszłość, teraźniejszość i przyszłość tańczą obok siebie przed twoimi oczyma - odpowiedziało Dziecko Lasu ze spokojem, zupełnie jakby była to najnormalniejsza i najnaturalniejsza rzecz na świecie. - Zadajesz jednak dużo pytań, Roslin Bolton, Czerwona Królowo Dreadfort. Nigdy nie byłaś przyjacielem naszego ludu. Dlaczego mamy dzielić się z tobą naszą wiedzą?
Dziecko przechyliło lekko głowę na prawą stronę, przyglądając się królowej z zapytaniem wymalowanym na twarzy. Jedno udało jej się na razie potwierdzić - leśny ludek wiedział co jej jest, a przynajmniej zachowywał się jakby wiedział. Czemu jednak mieliby kłamać?

Dziecko Lasu zmrużyło lekko oczy i obejrzało się na wieśniaków. Prawdą było, że nie utrzymywali z ludźmi tak stałych kontaktów jak ludzie między sobą, ale nie były też duchami pozostającymi zawsze poza zasięgiem. Zresztą Roslin znalazła je, kiedy tylko rzeczywiście zaczęła szukać, więc nie było to najwyraźniej tak trudne.
- Wypowiadasz dużo słów, Roslin Bolton, Czerwona Królowo Dreadfort - podsumowało jedynie Dziecko z Lasu. - Wiedz, że rozmawiasz z Muchomorkiem, który przemawia w tej chwili w imieniu swojego ludu.
Leśny ludek patrzył na nią z całkowitą powagą. Najprawdopodobniej w jego języku jego imię brzmiało całkowicie normalnie i nie widział w nim nic dziwnego również po przełożeniu go na dźwięki zrozumiałe dla pani Dreadfort.
- Jeżeli chcesz poznać odpowiedzi i odblokować ten... potencjał, będziesz musiała udać się do Wilczego Lasu tak czy inaczej. Tam znajdziesz mędrców, a oni zadecydują o twoim losie. Muchomorek może cię do nich doprowadzić, podążając szlakiem wilka i niedźwiedzia, jednak musisz zajrzeć w głąb swojego serca i zastanowić się dlaczego szukasz odpowiedzi. Mędrcy nie zdzierżą, aby oddać swoje sekrety tym, którzy użyją ich w złej wierze - mordercze iskry zagrały w oczach małego człowieczka, a mimo jego drobnej postury ciężko było go w tej chwili lekceważyć. Właściwie, kiedy przyjrzało się jego drobniejszej postaci dokładniej, to zdawał się raczej atletycznie skonstruowany. - Po nich przychodzi Muchomorek. I w ciągu ostatnich trzystu lat nigdy nie zawiódł.
Niewypowiedziana bezpośrednio groźba, nie, ostrzeżenie, wisi w powietrzu, kiedy masz czas, aby zastanowić się nad słowami swojego uroczego rozmówcy.

Słysząc odpowiedź Roslin, Muchomorek kiwnął jedynie głową, najwyraźniej wstępnie usatysfakcjonowany jej odpowiedzią.
- Zachowaj swoje wyjaśnienia dla mędrców... Roslin - powiedział, a jego twarz przybrała srogi wyraz, kiedy kobieta wspomniała Dzikich. - Wiemy o ludziach z dalekiej północy i ich nowych zwyczajach. Nie zagrozili oni naszym braciom i siostrom w Nawiedzonym Lesie, ani nie szukali z nami zwady. Przynajmniej na razie. Kilka czardrzew padło jednak z ich ręki.
Trudno było odczytać odczucia Muchomorka w kwestii Skagira i jego Przedwiecznych. Na pewno nie wydawał się podzielać strachu Roslin, nie sprawiał również wrażenia zszokowanego mocami, które przypisywała swemu wrogowi królowa. Pod jego spokojnymi słowami krył się jednak pewien ostrożny niepokój.
- Kiedy nadejdzie czas i będziesz gotowa, przybądź do tego gaju, wypowiedz moje imię przed oczyma bogów i czekaj. Zależnie od tego jak daleko będę, tak prędko się pojawię - zadeklarował Muchomorek. - Hmm... - mały ludzik przechylił lekko głowę, pogrążając się na chwilę w myślach i najwyraźniej przetrząsając swoje rozległe wspomnienia. - Nie słyszałem o nich ani w pieśni, ani w słowie, dopóki nie zaczęli mówić o nich ludzie z dalszej północy. Może jednak mędrcy będą wiedzieć więcej - ich wzrok sięga dalej, ich uszy słyszą wszystko to co słyszy las.
Dziecko Lasu stało przed nią i wciąż patrzyło się spokojnie. Czekało co jeszcze ma mu do powiedzenia.