Przedpola Hornwood

Roslin - przynajmniej na początku podróży - mogła zapomnieć o jeździe konnej. Zwłaszcza kiedy mieli zamiar narzucić większe tempo, aby trochę szybciej znaleźć się w Hornwood. Dla królowej przygotowano wygodne miejsce na wozie, a jej alchemik zalecał, aby jazdę konno ograniczyła do samego pokazania się pod zamkiem chorążych, jeżeli już koniecznie chciałaby usiąść w siodle. I tak podróż nie będzie sprzyjała leczeniu. Z dobrych wieści jednak Hother stwierdził, że żołnierze są w stanie wziąć bez przeciążania ich trochę więcej zapasów niż chciała z początku Roslin.

Podróż upłynęła hufcowi z Dreadfort w miarę spokojnie. Nie zostali po drodze zaatakowani - najwyraźniej Dzicy rozpierzchli się i nie byli zdolni zaatakować tak licznej grupy, albo po prostu pierzchli z powrotem na północ - a nawet dołączyła do nich większa część konnych z rozesłanych wcześniej patroli oraz kilku możnych ze swoimi ludźmi.

Kiedy dotarli w końcu do Hornwood, pod zamkiem dostrzec mogli kilkanaście rozłożonych namiotów, zbrojne warty oraz grupy po kilkunastu ludzi pracujące nad wałami oraz dołami wokół siedziby Łosi. Z daleka słyszeli też dźwięk rogu, którym najpewniej straże zamkowe zawiadamiały garnizon i domowników o ich nadejściu. Na spotkanie królowej i jej hufcowi wyjechała grupa pięciu ludzi, nad którymi powiewała chorągiew Hornwoodów. Przewodził im mężczyzna w zaawansowanym średnim wieku, krótko przystrzyżone ciemne włosy oraz brodę przyprószyła mu już siwizna. W przeciwieństwie do pozostałych, w pełni uzbrojonych, opancerzony był jedynie w gruby gambeson w odcieniu ciemnej zieleni. U pasa zaś miał miecz.
- Wasza Miłość - skinął głową Roslin. - W imieniu mego pana pragnę powitać was w Hornwood - powiedział. - Jestem Medger Stew, zarządca zamku oraz regent młodego lorda - przedstawił się. - Przygotowaliśmy dla was odpowiednie komnaty, pani, a także kwatery dla grupy waszych strażników. Większość będzie jednak musiała dołączyć do ludzi obozujących pod murami. Obawiam się, że garnizon Hornwood pęka już w szwach. Pracujemy właśnie nad konstrukcją drugiej linii obrony.

Hother skinął głową i zabrał się do wydawania rozkazów. Widząc to Medger szepnął coś do jednego z towarzyszących mu czempionów swego pana, a ten udał się ku zbrojmistrzowi Dreadfort, aby wskazać mu najlepsze miejsce do ulokowania swoich ludzi i pomóc w odnalezieniu się pod Hornwood.
- Jeżeli idzie o zamek, pani, to mamy garnizon tysiąca ludzi, z czego osiem setek stacjonuje wewnątrz murów. W obliczu zbliżania się Dzikich spodziewamy się, że wkrótce dołączy do nas więcej wasali ze swoimi drużynami i nasze siły wzrosną. Dlatego właśnie pracujemy nad drugą linią umocnień - powiedział Stew. - Trzy setki zdążyliśmy dodatkowo przeszkolić, a rzemieślnicy w ostatnim księżycu pracowali z pełną mocą szykując oręż, pancerze i zapasy strzał - poinformował. - W spichlerzach zgromadziliśmy zapasy zdolne wykarmić garnizon, nawet z dodatkiem waszych sił, przez ponad pół roku. Nie wiem jak to będzie wyglądać jeżeli dotrą tu kolejne siły, ale wciąż powinno starczyć nam na przynajmniej kilka księżyców.
Najwyraźniej kiedy w Dreadfort trwał spór, który mógł roznieść się również na Wdowią Strażnicę, w Hornwood nie było komu się spierać i czas poświęcili nie na czczą izolację, ale również na budowanie swego bezpieczeństwa. Nie było to wprawdzie wiele w obliczu tego jak ogromna była horda Skagira, ale w ich sytuacji każdy lepiej przeszkolony człowiek i każda sztuka uzbrojenia były na wagę złota.
- Jeżeli idzie o ziemie wokół zamku... - Medger spochmurniał nieco. - Przeszło już do nas wielu uchodźców z włości Dreadfort, a w obliczu kolejnych doniesień zaczęli oni wraz z naszymi własnymi poddanymi uciekać dalej na południe - powiedział. - Ziemie na północ od Hornwood są praktycznie opustoszałe. Jedynie w niektórych osadach grupy starych narwańców postanowiły okopać się i czekać na Dzikich, aby zginąć chwalebną śmiercią. Na południe paru możnych żyjących w zdatniejszych do obrony lokacjach okopuje się w swoich dworkach i wieżach, znajdą się również zdeterminowani starcy i grupy ludzi zmęczonych ucieczką i gotujących się w końcu do walki. Inni szykują kryjówki i chowają zapasy, albo powoli pakują się i uciekają dalej na południe - na skraj królestwa, albo nawet dalej ku Wilczemu Barłogowi i Ramsgate.
Nie było nic dziwnego w tym, że ludzie uciekali przed wojną, a spędzając wiele czasu w zamkach Nocnej Straży najeźdźcy dali ludziom z Północy wiele czasu, aby zaczęli opuszczać swoje domostwa i uciekać. Roslin widziała to na własne oczy grabiąc u boku Wybrańca włości Umberów - opustoszałe wioski, nieliczne osady ufortyfikowane przez zdesperowanych starców, małe grupy żołnierzy organizujące zasadzki. Z pewnością szkodziło to Dzikim, których uciekający prostaczkowie pozbawiali łupów, ofiar i zabawy. Niestety szkodziło to też królestwom, z których ludzie umykali. W końcu jaka była gwarancja, że nie postanowią wrócić, kiedy wojna się zakończy?
Niezależnie jednak od podobnych rozważań, Medger zrelacjonował wszystko co wiedział o stanie zapasów oraz garnizonu Hornwood. Wszelkie aspekty militarne królowa mogła omówić z miejscowym zbrojmistrzem wewnątrz. W kwestii gościny dla orszaku z Dreadfort gotowe były komnaty dla Jej Miłości, a także kwatery dla jej zbrojmistrza oraz wybranych pięciu dziesiątek żołnierzy. Można było jeszcze wcisnąć kilka osób jeżeli Roslin chciała zadbać o swojego alchemika lub potrzebowała paru dodatkowych służących.

Wojska Dzikich przybyły w okolice Hornwood, a chociaż ich morale były niskie, a brzuchy puste, to przystąpiły do rozkładania obozu. W okolicznych lasach jeszcze ich nie było, więc może zwierzyny będzie więcej, a i jagódki oraz korzonki znajdą nietknięte. Miejscowy lord za to miał łosia na chorągwiach, to może nawet takiego upolują! Oj, tak... Niejednemu z Dzikich ślinka pociekła, kiedy tak zobaczył tę chorągiew i pomyślał sobie o takim dorodnym łosiu piekącym się nad ogniem.
Obóz był więc rozkładany, chociaż uporządkowany i dobrze zorganizowany nie był. Czego się jednak spodziewać? Dzicy nie należeli do ekspertów planowania przestrzennego i wielkich strategów wojennych i organizowali się raczej w mniejszych grupach niż to, jak maszerowali teraz. Na dodatek w chwili obecnej byli zmęczeni, głodni i zdemoralizowani, tak więc niespecjalnie się komukolwiek chciało starać. Można powiedzieć "Głupie, przecież od tego może zależeć ich życie.". Była to prawda, z pewnością łatwa do dostrzeżenia przez najedzonego i bezpiecznego obserwatora z zewnątrz. Dzicy? Cóż, oni mieli obecnie co innego w głowie, a ludzie tacy już byli.
W tym samym czasie, kiedy obóz się wykluwał, Wybraniec wydzielił dwie inne siły i nakazał im przeczesać wzgórza oraz lasy wokół siedziby Hornwoodów. Do pokonania mieli wiele mil, więc zająć to im miało wiele dni. Czy coś znajdą i jak się dla nich ten szeroki zwiad skończy, to się jeszcze okaże...

19/09/7PP - przed świtem

Oddziały zwiadowcze Dzikich zataczały szerokie kręgi wokół Hornwood, a do tego poruszały się w sile z udziałem piechoty. Nic więc dziwnego, że znający teren o wiele lepiej i mogący prześlizgnąć się w kilkudziesięciomilowej przerwie miejscowi zdołali je wyminąć. Później należało jedynie uniknąć łowców i patroli wokół obozu, co udało się - chociaż ledwo - uczynić. Co pozostało? Atak! Nieliczna konnica Boltonów i Hornwoodów wyjechała ze swojej kryjówki i ruszyła pod osłoną nocy w stronę obozowiska Dzikich. Dostrzeżono ich. Rogi zagrały na alarm. Wróg zrywał się - lub powoli rozbudzał - w swoim obozie, a warty nastawiały broń do walki. Jeźdźcy byli już jednak rozpędzeni i gotowi, aby wpaść pomiędzy szałasy, toteż Czerwona Królowa nie zatrąbiła na odwrót. I słusznie uczyniła.
Konnica Północy - jak wcześniej, niezależnie od niej, ta Nocnej Straży - wbiła się w Dzikim z ogromnym impetem. Wartownicy oraz wojownicy, którzy zdążyli do nich dołączyć, zostali stratowani i wycięci w pień w ułamku sekundy. Dalej obrońcy Hornwood tratowali szałasy, w których najeźdźcy dopiero się budzili, i cięli bez litości każdego kto nadbiegał w ich stronę bądź wyczołgiwał się ze swojego schronienia. Część Dzikich, zdezorientowana tym co się dzieje, zaczęła nawet uciekać zamiast próbować walczyć. Z drugiej strony obozu dało się za to słyszeć głośne trąbienie mamutów.
Sama Roslin utłukła trzech Dzikich i stratowała jakieś dwa małe szałasy. Nie była pewna czy ktoś w nich jeszcze był. Na koniu, nawet ze swoją nogą, nie ustępowała żadnemu ze swoich ludzi, a na pewno nie hołocie zza Muru, z którą przyszło jej walczyć. Pozostało jej teraz podjąć decyzję - czy już teraz odtrąbić odwrót, tak jak zakładała wcześniej, czy może jednak poświęcić jeszcze chwilę na próbę mocniejszego przyciśnięcia Dzikich. Trup wroga gęsto walał się po ziemi, ale chciwość mogła zawsze obrócić się przeciw Czerwonej Królowej...

Chaos jaki zapanował pośród Dzikich po potężnym uderzeniu ze strony mieszkańców z Północy był wystarczający, aby ich odwrót odbył się bez zbędnych potknięć. Konni zawrócili i pognali tam, skąd ich przywiało. W ślad za nimi posłano trochę strzał czy włóczni, acz było już na to za późno. Roslin Bolton i jej ludzie zniknęli w mroku nocy, aby powrócić dopiero, kiedy oni uznają to za stosowne. Najeźdźcom pozostało opatrzeć rannych i zebrać zmarłych, a także wzmóc czujność wobec kolejnych tego typu uderzeń. Posłano również gońców w ślad za Skagirem, aby powiadomić go o zajściu.

Czerwone Królowa ze swoimi wojownikami sięgnęła lasów i wzgórz, z których przybyła. Wszyscy byli nieco zmęczeni po nocnej podróży i prędkim natarciu, ale morale były raczej wysokie. Z pewnością też hałas i widok zbierających trupy o poranku Dzikich podniesie na duchu garnizon pozostający w Hornwood. Pytanie teraz - co dalej? Wróg wiedział już o ich obecności i niechybnie informacjami się podzieli z innymi grupami.

Ostatnia noc naznaczona była atakiem na obozowisko Dzikich, którego część została zniszczona, a wielu obozujących w nim wojów zabitych. Dzień jaki po tym "wypadku" nastąpił obfitował tymczasem w potyczki w lasach wokół, podczas których ograniczone zostały możliwości rozpoznawcze hordy, a także nie wróciło z polowania wielu łowców. Niskie morale barbarzyńców zaczynało cierpieć jeszcze bardziej...

Łącząc zmęczenie, głód i coraz to bardziej malejącą motywację Dzikich ze znajomością terenu oraz - nie ukrywajmy - szczęściem. Kolejnej nocy Czerwonej Królowej udało się powtórzyć sukces uderzenia. Tym razem jazda Północy nadjechała z innej strony, a chociaż wróg dostrzegł ich tak jak poprzednio, to zdecydowanie za późno, aby przeciwstawić im konkretniejszą obronę.
Ponownie obrońcy tych ziem wpadli do obozowiska tratując pierwsze, próbujące się formować linie obrony i rozpoczęli rzeź. Wróg ginął od mieczy, toporów i włóczni, albo zadeptany pod końskimi kopytami. Część Dzikich zdawała się też brać nogi za pas i uciekać. Niektórzy wgłąb obozu, inni w ciemność wokół niego. Pytanie było do królowej po raz kolejny czy chciała dać sygnał do odwrotu, czy może też odrobinę tym razem bardziej "docisnąć" wroga przez choćby jeszcze moment.

Dane zostały sygnały do odwrotu, tak jak ostatnio. Ucieczka sił Czerwonej Królowej przebiegała równie sprawnie co ostatnim razem, a dzięki zmniejszonej liczbie wrogiej jazdy może nawet lepiej niż poprzedniej nocy. Czy mogło być jednak lepiej niż praktyczny brak oporu i skutecznego pościgu, który już wcześniej osiągnęli?

Tak czy inaczej... Oddziały Roslin wycofały się bez przeszkód i dodatkowych strat. Dodatkowych, ponieważ tym razem w boju ludzi stracili. Dwie dziesiątki konnych - tych gorzej uzbrojonych - nie powróciły z resztą grupy uderzeniowej do leśnego obozowiska. Starze Bogowie dają, Starzy Bogowie biorą. Najwyraźniej szczęście tym razem nie było aż tak bardzo po stronie Boltonów.

Wybraniec powrócił do swojego obozowiska i knuł plany. Plany przebiegłe i chytre, które miały przynieść kres oporu ludzi Północy tlącego się w Hornwood. Kiedy nadeszła noc plany te miały zostać wdrożone w życie...

Z obozowiska Dzikich siła wojowników ruszyła ku wałom i dołom przygotowanym przed bramami Zamku Hornwood. Trudno ukryć gromadzenie się tak licznej siły do uderzenia, zwłaszcza kiedy wróg patrzy na ciebie cały czas bez chwili przerwy, więc i pośród obrońców grały rogi, a pozycje były obsadzone. Na początku niebo wypełniły strzały, opadając na obie strony. Nikt z biorących udział w bitwie nie mógł być pewien jakie straty wyrządziły, jednak obserwator o bystrym wzroku dostrzegłby, że zdecydowanie bardziej przetrzebiły szeregi Dzikich.

W końcu jednak barbarzyńscy najeźdźcy dopadli do pierwszej linii umocnień i rozpoczęli to w czym zdawali się być do tej pory najlepsi - walkę w zwarciu. Przecież podczas ataku na Wschodnią Strażnicę Dzicy ponosili dotkliwe straty póki bitwa toczyła się z użyciem łuków, natomiast po zamknięciu dystansu i rozpoczęciu walk twarzą w twarz rozgnietli Czarnych Braci bez żadnego wysiłku. Możliwe, że ich wodzowie myśleli, iż teraz będzie podobnie. Niestety ich nadzieje szybko okazały się chybione. Wygłodzeni i zdemoralizowani wojownicy zza Muru nie byli wielkim wyzwaniem dla najedzonych i zmotywowanych odwagą swojej królowej obrońców Hornwood, których pozycje były zdecydowanie lepsze.
W brutalnej walce na wałach od topora, włóczni i miecza poległy setki Dzikich, a kolejne dziesiątki zginęły nabite na pale wypełniające otaczający obóz rów. Wielu wojowników widząc to próbowało dokonać odwrotu, dodatkowo zaburzając szeregi nacierającej armii i potęgując chaos. W dodatku uciekinierzy, wystawieni plecami do zamku, czynili doskonały cel dla łuczników.

Zanim plany Skagira dotyczące podejścia zamku i przechytrzenia obrońców mogły wejść w życie, zanim odpowiednie sygnały mogły być dane i wykonane, uderzenie Dzikich na pierwszą linię umocnień całkowicie się załamało. Setki wojów leżało martwych, a kolejne setki uciekały w kierunku obozu ścigane przez strzały obrońców. Wybraniec mógł oczywiście kontynuować wykonanie swojego fortelu. Musiał jednak zdawać sobie sprawę, że nawet on miałby w tej chwili problem z realizacją swojego planu w sposób, który przyniósłby mu zwycięstwo.

Co też Wybraniec czynił?