Port Gulltown

Zaprawdę Siódmy księżyc Siódmej wiosny Po Podboju... pewnie wielu cieszyła taka symbolika. Lathiego zaś cieszyło, że już mu się skóra jako tako zagoiła, nim dotarli do wód terytorialnych Doliny. Rejs przebiegł całkiem szybko i spokojnie. Na pokładzie mieli prawie czterdziestu chłopa i siedem szczęśliwych Ogarów z Tindalos.

Zarzucili liny w wolnym miejscu i zakończyli proces zaokrętowania. Już kiedyś tu był... wiele lat temu. W innych celach, w innych warunkach, z innymi ludźmi. Czasy się zmieniały, tak zmieniał się też i Henry. Zastanawiał się czy powinien iść w kolczudze, z mieczem u pasa jak przystało na watażkę, czy raczej w eleganckiej szacie, z pierścieniami na palcach i bransoletami na nadgarstkach jeno w asyście wojów jako interesariusz. Wybrał to drugie, bowiem tak czuł się pewniejszy siebie. Asystę też miał raczej sensowną, bo i nie jeden rycerz, a kilku i może do tego paru wojowników - reszta raczej mogła poczekać w porcie. Świeży był w takich sprawach, ale czasu na nabieranie doświadczeń nie było - tylko pewność siebie i jasny cel. Tak też gdy pojawił się przy statku człek odpowiedzialny za formalności, Henry przedstawił mu się i poinformował, że przypłynął spotkać się z głową Gulltown o czym czas jakiś temu przybyli poinformować już jego ludzie. Ciekawe ile przyjdzie mu czekać na audiencję.

To czy ktoś o nich usłyszy było stosunkowo kluczowe dla bardziej ambitnych planów. Oczywiście najlepiej pozwolą na to sukcesy, ale o tych musiał mieć kto opowiedzieć. Na szczęście drakkary wiozły na pokładzie nie tylko gotowych na walkę mężów. Był tam także choćby i przedstawiciel sztuki, a konkretnie bard. Powiadają w Tindalos, że całkiem zdolny.

Według Henrego całkiem także przydatny, bo i w podróży zabawi i przed bojem pokrzepi, a i jest szansa, że ułoży jakieś dzieła opisujące ich losy w sposób przystępny, łatwo wpadający w ucho i szeroko idący w świat. Do tego dzięki niemu poznał żonę. Co tu dużo mówić - byli przyjaciółmi i Lathi wierzył, że jego druh ma szansę dorobić się sławy ruszając razem z nimi. Tak też miał zamiar zabrać go ze sobą na widzenie z lokalną Lady podobnie jak swego sławnego z sukcesów w boju obrońcę oraz rycerzy - im się chyba należało? Oczywiście nie żeby tam zaraz chcieli wparowywać całym orszakiem. Ot, wedle zwyczajów i etykiety.

Po około tygodniu na morzu wypadało najpierw wybrać się na kąpiel - mieli parę godzin, więc raczej bez pośpiechu. W między czasie Henry posłuchał o tym czego się chłopcy dowiedzieli czekając na nich. Lady Melody Grafton powiadali... niechaj i będzie i Lady Melody. Wyszykowani dali się zaprowadzić na zamek, gdzie oczekiwali na spotkanie.

Po czterech dniach podróży drakkarem wraz z delegacją z Doliny i swoimi ludźmi, księciu Berionowi udało się dotrzeć do jednego z najważniejszych portów Doliny, gdzie mieli zresztą swój tymczasowy postój przed wyruszeniem dalej w drogę. A droga była dość długa i należało chociaż trochę spędzić czasu w mieście w ramach odpoczynku zanim w trasę wyruszą. Książę Bar Emmon ruszył zatem w kierunku jednego z Dolinowej Świty i zapytał się go czy istnieje jakieś miejsce w którym mieliby się spotkać przed wyjazdem z Gulltown i zarazem karczma w której mieli odpocząć. Jeśli owe informacje zostaną mu dostarczone, Berion poprosi o wskazanie mu drogi na najbliższe targi, gdzie mógłby rozejrzeć się po ludziach, a może przy okazji znajdzie jakiś ludzi, którzy mając własne statki chcieliby czasem przypłynąć do Sharp Point na rozwinięcie handlu z ziemiami jego ojca. Być może dzięki temu zyskają coś więcej, a może nawet ktoś będzie chciał zostać na dłużej.

Czo robimy:

— W sumie to może być dobra opcja, aby się lepiej poznać. Spotkajmy się w... o, tej karczmie. Jak już pomarańcz na niebie będzie się kończył.  — Wskazał na jedną z najbliższych karczm, która wydawała mu się zarazem dobrze wyglądająca, a i swoim hałasem wskazywała, że ludzie bawili się tam bardzo dobrze. Skoro mieli czas na to, aby zwiedzić targi to i będą mieli też czas na to, aby dane im było spędzić towarzyską noc w piciu i zabawie, skoro to może być całkiem niedługa okazja przebywania w tym mieście. Pożegnał się z mężczyznami i przypomniał za ile mają się spotkać w danym miejscu. Cóż, na targowisku nie było niczego ważnego do znalezienia, ale kontaktów też się nie zawierało tak szybko... Przynajmniej mógł się rozejrzeć po ludziach zamieszkujących te tereny. Sam zaś po dłuższej chwili i zauważeniu, że niebo powoli zaczynało już czernieć, ruszył do wspomnianej wcześniej karczmy.
Wchodząc jej środka musiał zapewne chociaż na chwilę skupić wzrok wszystkich na sobie, skoro nie wchodziła pojedyncza osoba, a cała ich szóstka, wraz z rycerzem ich oprowadzających. Jeśli też tamci posłuchali jego prośby o możliwe zapoznanie się w karczemnym towarzystwie, Berion usiadł przy jednym z wolniejszych stołów wraz ze swoją kompanią i zarekomendował.
— Dzban piwa dla każdego w karczmie! — Zawołał do posiadacza tego przybytku. Nie wiedział jednak czy jeszcze pójdzie tutaj spać, chociaż kto wie. Póki co chciał się napić.
A jeśli faktycznie byli z nimi mężczyźni z towarzyszącej kompanii, Bar Emmon zapytał wprost. — Jak się nazywacie, ser? Nie wypada nie znać się z kimś z kim dzieli się piwo...

Nie czuł zapachu zwycięstwa. Jedynie pot żmudnej podróży, która wydawała się nie mieć końca. Dobrze wiedział o oczekiwaniach, jakie spoczywają na jego barkach i bardzo możliwe, że właśnie to mocno ściskało jego wnętrzności. Pomimo krótkiej podróży miał już dość bujania łajby. Został stworzony, by stąpać po ziemi, a nie bawić się w utrzymującą na wodzie żabkę. Dopiero twardy grunt pod nogami pozwolił mu na chwilę głębokiego oddechu. Cieszył się, że kolejną noc będzie miał okazję spędzić bez przyjemności w postaci kołyszącego się... wszystkiego.

Przestępując kolejne kroki przy swoim Królu, odziany był już w płytową zbroję, o której błysk dbał jego nieco zbyt zadufany w sobie kuzyn. Mimo kilku nieprawidłowości, które zauważał w jego zachowaniu, nie miał serca zwolnić go z roli swojego giermka. Jasnymi tęczówkami szybko przemknął po otoczeniu, które w jego oczach nie wyróżniało się niczym szczególnym spośród innych portowych miast. Szukając ewentualnego zagrożenia, wiedział, że musi skupiać całą swoją uwagę na bezpieczeństwie Króla. Jedynym przekleństwem była barbuta, którą trzymał w ręku gotów założyć ją w ciągu kilku sekund.
Jako wręcz nieopierzona Zaprzysiężona Tarcza przejmował się praktycznie wszystkim. Niejeden śmiał się, że jego włosy straciły złoty blask przez zbyt duże zaangażowanie, które dla niego było najlepszą ucieczką od rzeczywistości. Martwiąc się o to, co tu i teraz pozwalał sobie na zapomnienie nieprzyjemnych historii, które zaprzątały mu głowę w niepotrzebnych momentach. Wolą Siedmiu teraz mógł spełniać swoje marzenia i również temu postanowił się w pełni oddać. Miodowe tęczówki odnalazły postać Króla Hugora,
- Wasza królewska Mość, jakie rozkazy? - spytałem bez cienia zawahania, odkładając na bok własne niewygody w postaci ciężaru zbroi oraz miecza przy pasie. Pomimo dość ciepłej przeszywanicy wciąż odczuwał zimno powietrza, które powodowało dreszcze na skórze jasnowłosego Andala.

Pokazywanie słabości nigdy nie było elementem godnym żadnego rycerza, jednak w obecności Hugora bez wielkiej świty wiedział, że czasem może sobie pozwolić na lekkie zejście z tonu perfekcyjności. Siedmiu również było wyrozumiałych dla ludzkiego istnienia, toteż na słowa swojego króla pozwolił małemu uśmiechowi zabłąkać się na twarzy. Zaraz powiódł wzrokiem tam, gdzie spoglądał Hugor i napotykając na widoku Angrona nieco zmarkotniał. Nie podobała mu się ta rycerska mać, jednak swoje przemyślenia chował w odpowiednim miejscu. W końcu to nie jemu przychodziło panować i rozporządzać sojuszami, które ustalano w imię Siedmiu. Jedynym faktycznie ratującym elementem był fakt, że wszyscy mieli to samo pochodzenie i wiarę, której powierzał swoje życie.
- Oby panowali tu wiecznie. - powiedział cicho, trzymając się utopijnej wizji, która zdawała mu się mieć głęboki sens. Wybudzony z chwilowego letargu myśli skierował spojrzenie na Hugora, kiwając głową w geście potwierdzenia. - Naturalnie, nie wypada. - powtórzył, gryząc się w język przed czczymi słowami o tym, że tak naprawdę czas króla był tym najważniejszym i dyktowanym przez Siedmiu. Zdawało się naturalnym myśleć, że to reszta społeczeństwa powinna dostosowywać się pod Eleonida. Znał go na tyle dobrze by wiedzieć, że jego rycerska postawa jest dyktowana mądrością Ojca.
Przez chwilę nic nie mówił, przyjmując decyzję Hugora, jednak nie byłby sobą, gdyby jego zaangażowanie nie wyszło na światło wschodzącego księżyca.
- Wasza królewska Mość, czy nie potrzebujesz eskorty? - zapytał na wszelki wypadek, głośno mówiąc o swoich obawach - Z pewnością nie każde serce w tym... mieście jest równie otwarte na umiłowanych nam Siedmiu. - martwił się o bezpieczeństwo króla, tak jak w jego mniemaniu powinna to robić zaprzysiężona tarcza. Nie potrafił zatrzymać pogardy, która wdarła się w niemalże stalowy ton. Musieli wyplenić te zatrute ziarna z zachodnich ziemi. Przez wciąż młodzieńczą witalność niemal szukał powodów do sięgnięcia po oręż.

Mądrego głosu słuchało się z ulgą, która w tym przypadku prowadziła do zaufania zarówno w jego słowa, jak i moc Boga, którego siedmioramienna gwiazda napełniała wierzących. Król miał rację, Próba była prawdziwym sposobem na obdarcie z wszelkiego kłamstwa. Pomimo własnych uprzedzeń winien być posłuszny zarówno znakom, jak i swojemu monarsze. Również ubodła go powracająca myśl o Andalach maszerujących pod opieką Wojownika, gdzie nie miał okazji po raz kolejny wykazać się w walce. Nieszczególnie wyróżniał się spośród masy zbrojnej, jednak rozpędzona krew w żyłach i ta nieuchwytna chęć zwycięstwa zawsze nadawała życiu jakiegoś smaczku.
- Oczywiście Mój Panie. Wiara oczyszcza. - powtórzył ponownie, przypominając sobie słowa septona, który nauczył go niemalże wszystkiego związanego z ich wyznaniem. Niektórzy ludzie naprawdę czuli ponad innymi. Pewność przewodników religijnych sprawiała, że zapominał o wszelkich protestach. Mieli zadanie szerzenia słowa i tak też należało uczynić.

Głęboko wsadzony kij w dupie zdawał się nie uginać nawet przy zapewnieniach Hugora. Zamierzał ponownie wysunąć działa, które pozwoliłyby na zmianę zdania Eleonida, jednak nie był w stanie znaleźć niczego innego poza prywatnym protestem. Słabe argumenty nigdy niczego nie wnosiły, czego nauczył się już jako giermek. W rzeczywistości jakiekolwiek argumenty były odrzucane, bo decyzje zapadały przecież od Króla, choć Larros wiedział, że mądrość Hugora otwiera mu głowę na różne zdania. Nie bez powodu byli tutaj w tym miejscu! Po raz kolejny musiał oddać królu co królewskie i bez zbędnego marudzenia ustąpił.
- Wasza Miłość. - skinął głową sztywno ani na chwilę nie zapominając o tym, że była to mu niemal najdroższa z żyjących osób, które poprzysiągł bronić własną tarczą i piersią. W jaki sposób miał spełniać ten obowiązek z daleka od niego? Kilka sekund później oprzytomniał, pozwalając reszcie słów Hugora dotrzeć do rozumu i nawet lekko uśmiechnął się pod nosem. - Wasza Miłość włada ostrzem o wiele lepiej niż ja. - powiedział niby kpiąca niby na serio. Z pewnością, gdyby byli sami, przerodziłby się z tego żart, który zahaczał jeszcze o młodzieńcze czasy, kiedy to stając w szranki, zdarzały im się przedziwne wypadki. Na swoje nieszczęście wciąż otaczała ich gromada ludzi, wraz z którymi pomaszerowali do Lady Grafton, pozwalając sobie na zacne ugoszczenie, z którego również skorzystał rycerz. Do polepszenia dnia na wodzie zostawały mu już tylko dwa elementy - modlitwa i piwo.

Wybranie się z siostrą i jej nową dwórką, Rebekhą było miłą odskocznią po nieobecności w domowych progach od czasu ślubu. Nie by jakoś mocno tęskniła, niee ale jednak, jakiś brak starszej siostry odczuła. Brakowało jej towarzystwa kobiety, rozmów, czy nawet karcących spojrzeń. Brakowało jej tego każdego dnia. Teraz jednak miała okazję spędzić z Findis nieco czasu. Przez ten czas, który spędziła na morzu skupiła się na nauce. Medycyna. Tym razem ją postanowiła zagłębić skupiając się bardziej w tej dziedzinie przez te kilka dni podróży ślęcząc niemal od rana do późnego wieczora. Kołysanie statku nie przynosiło ulgi, jednak nie było tak męczące jak widok rozchorowanych ludzi, którzy zawartość żołądka wyrzucali za burtę. Wówczas już i im pomagała na tyle, co mogła by potem się skupić na dalszej nauce począwszy od mądrości uczonych, którzy na pewno spędzali również ten czas u boku jej siostry, jak i z ksiąg, które zabrała ze sobą, czy też o które poprosiła swą siostrę. Praktyka jak i teoria szły ze sobą w parze dzięki czemu mogła doskonalić swoje umiejętności na "żywych" jeszcze okazach...a z biegiem czasu...może i na martwych przyjdzie jej trenować nieco inną zdolność...wszak Medycyna potrafi zaskakiwać prawda? Nic więc dziwnego, że przez czas podróży częściej można było spotkać księżniczkę z księgami oraz w towarzystwie medyka, który dzielił się z nią swoją wiedzą w odpowiednim zakresie.

Pierwsza podróż, pierwsza okazja na poznanie świata. Tego doczekać się nie mogła. spędzenie czasu na morzu zapewne musiało być bardzo interesujące, więc tym bardziej niecierpliwość do dnia wyprawy spędzała jej sen z powiek. Ale gdy w końcu nadszedł ten dzień, gdy w końcu mogła zobaczyć wielkie morze radości nie było końca. Oczywiście pamiętała też o poleceniu jakie wydała jej Królowa i przez czas spędzony na podróży starała się uczyć języka Andalów. Nie było to takie proste, chwilami myliła słowa, wymawiała je nie tak jak powinna, ale w końcu zaczynała pojmować ich znaczenie. Dzięki temu z godziny na godzinę coraz wyraźniej i płynniej mówiła w tym dziwnym języku. Oczywiście, robiła to też po to, by mogła porozumieć się chociażby z tym przystojnym rycerzem...Larrosem. Widziała jego spojrzenia, jawne zainteresowanie i ciężko było jej nie mogąc z nim pomówić. Jednak teraz...teraz na pewno będzie mogła zamienić z nim kilka słów. Również z Królową,  po pierwszym dniu na morzu postanowiła mówić w języku Andalów. Celowo po to, by utrwalać sobie ów język. Przez cały czas, który spędzili na statku płynąc ku celu utrwalała sobie język, ucząc się od najlepszych. Czasem prosząc Królową o chwilę czasu dla niej by mogła ją nieco poduczyć, wszak była jej ciotką, czy też wskazanych przez Królewską ciotkę do tego celu. Jeśli Jessamyn płynęła z nimi, również z nią rozmawiała w ów języku, skoro była pod ręką. Jednocześnie też ćwicząc jeszcze siłę i wytrzymałość, które swego czasu niestety podupadły od braku trenowania. Gdzie w Domu Matki miała możliwości je utrwalać każdego dnia. Musiała zmienić nieco styl bytowania. Poprosić ciotkę by spędzała z nią czas na ćwiczeniach. W końcu czemu nie wykorzystać sytuacji i nie upiec dwóch pieczeni na jednym ogniu? Trenowałaby nie tylko język, ale i siłę, wytrzymałość i taktykę. Wszystko, co do walki jest przydatne.