Ulice Gulltown

Cztery dni były wprost idealne na poszukiwania. Pierwsze dwa dni poszukiwań nie były zbyt dobre i Waymar nieco błądził w ogromnym mieście i masie ludzkiej, a trzeciego było jeszcze gorzej niż w ciągu dwóch poprzednich dni. Mimo to łapał pomału dryg tego jak należało się poruszać po mieście, gdzie się poruszać czy kogo pytać by znaleźć tego kogo szukał. Poza tym po trzech dniach zwyczajnie kurczyła się liczba potencjalnych miejsc gdzie ktoś, kto mógłby w ogóle handlować ptakami lub innymi zwierzętami czy ekskluzywnymi dobrami, przeznaczonymi dla arystokracji lub bardzo bogatych mieszczan. Wreszcie jednak, czwartego dnia,  nastąpiło objawienie i trafienie pod odpowiedni, zadbany lokal.
Po wejściu do obsługi Waymara przystąpił młody chłopak, który zaraz zaczął mu się kłaniać w pas rozpoznając kogoś ważnego i bogatego i rozpytywać się jak mógł mu służyć. Usłyszawszy jednak, że pragnie sokoła... Oj, sokoła... Młodzieniec przeprosił na moment Waymara, gdy ten udał się w głąb budynku, być może na zaplecze, a tymczasem na jego spotkanie wyszedł starszy mężczyzna o widocznym podobieństwie z młodszym z kupców, prawdopodobnie ojciec lub może stryj.
- Proszę, proszę, zapraszam... Witam was, mówicie, że szukacie sokoła, mój panie? Już tu młodzieniec zaraz zacznie przynosić. Mamy kilka sztuk... Czegoś konkretnie poszukujecie? Dla siebie czy dla wybranki serca... ? - Faktycznie wkrótce młodzian zaczął znosić kilka klatek i zaczął przedstawiać Waymarowi. Jeśli Waymar do tej pory zastanawiał się jak prezentowały się ceny ptaków, to mógł się dowiedzieć, że nietrenowany ptak miał cenę jednego lub dwóch dobrych koni, zależnie od konkretnego gatunku i pochodzenia, a samice z racji swych rozmiarów i agresywności były bardziej popularne, ale też trudniejsze w ułożeniu, a przez to i droższe. Nietrenowanych jednak tu nie sprzedawano, a i sam wybór był nieco ograniczony - zwierzęta wymagały ciągłego doglądania a i sam towar nie był aż tak bardzo chodliwy. Najdroższy z prezentowanych sokołów był samiczką wprost z Andalos i kosztował sześćdziesiąt sztuk złota, świetny wybór zdaniem kupca i jeśli go wkrótce nie sprzeda, to z pewnością zaprezentuje go lady Grafton z nadzieją, że go kupi. Miał także dwie lokalne odmiany z Gór Księżycowych - samicę i samca, kolejno kosztujące czterdzieści i trzydzieści monet w złocie.

Królowa Findis Arryn? Jego żona? Wybranka serca? Waymarowi przez chwilę wydawało się jak mózg kupca pracuje na wyższych obrotach, jak przysłowiowe koła zębate obracają się w przyspieszonym tempie, jak kaganek niemalże zapala się nad jego głową... Ale to tylko przez chwilę.
- O tak, pierwszorzędne zwierzęta, absolutnie warte swojej ceny. - Kupiec zaczął potakiwać na każde słowa Waymara i się kłaniać. - Oh, w locie? To może stanowić pewien problem, przynajmniej tu w mieście. Na konieczną prezentację należałoby raczej wyjechać z miasta no i należy pamiętać, że jesteśmy na ziemiach lady Grafton, choć pewnie nie miałaby nic przeciwko gdyby wasza miłość nawet zdecydowałby się zapolować...
- Ależ tak, tak, oczywiście... Jesteśmy wstanie dostarczyć gdziekolwiek chcecie... Tymczasem mogę jeszcze zwrócić uwagę, że dla tak pięknej królowej jak nasza Findis, która chciałaby polować z sokołami przydałby się odpowiedni ekwipunek. - Kupiec zaczął sterować rozmowę w nieco innym kierunku. - Jeśli faktycznie lubi polować, to z pewnością doceniłaby ekwipunek jeździecki, mam tu piękny rząd koński, który z pewnością ucieszyłby jej oko. Niewątpliwie też byłaby niezwykle rada z delikatnych tkanin z dalekiego wschodu, a może też i biżuterii... ? - Mężczyzna poganiał chłopaka, który co i rusz czy to wybiegał na zaplecze czy prezentował nowe towary przed Waymarem - pięknie zdobione końskie siodło, biżuteria czy delikatne tkaniny i wstążki...

Kupiec z pewnością się ucieszył, że zdołał namówić lorda na dodatkowe zakupy, choć profesjonalnie tego nie okazał. Tak czy siak kolejne przedmioty były tylko kroplą w morzu tego co chciał wydać. Siodło, jakkolwiek eleganckie i pięknie wykonane nie dorównywało cenie zarówno ptactwu jak i zwykłemu koniowi, kosztowało bowiem pięć złotych monet. To byłaby dopiero ekstrawagancja jeśli siodło kosztowałoby tyle ile dobry koń jeździecki czy wojenny, choć z pewnością i takie by się znalazły, jeśli wysadzać by je kamieniami szlachetnymi. To siodło jednak kamieniami szlachetnymi wysadzane nie było, choć można było zobaczyć, że zostało ładnie przyozdobione wzorami, głównie przy wykorzystaniu złotych i srebrnych nici.
Co zaś tyczyło się tkanin ze wschodu, to bala materiału kosztowała dziesięć złotych monet i znając Findis i jej umiejętności, to powinny jej wystarczyć na dziesięć sukien, jeżeli czegoś bardzo nie popsuje. Oczywiście były różnego rodzaju tkaniny - miękkie i delikatne, które bardziej będą przystoić na suknie i ubrania na co dzień, piękne koronki, których wartość miała być równo ich wagi w złocie, czy też materiały tak zwiewne, że i prześwitujace, dobrze znany Waymarowi, warte 15 złotych monet. To co wybrał, to zależało już od niego - ceny znał, kupiec zobowiązał się dostarczyć do Runestone wszystko co tylko sobie zamówi, wszak odległość duża nie była i powinien się z tym szybko obrobić, nie pozostało nic innego jak dobić targu jak się tylko namyśli.

I pan Horrmund postanowił wybrać się na przechadzkę po kupcach i rzemieślnikach Gulltown. Nie był co prawda przygotowany na wydatki gdy opuszczał Longbow Hall, ani nie był uprzedzony o tej wyprawie, lecz już wcześniej planował posłać kogoś do Gulltown lub samemu się tu wybrać - po części by zrobić drobne zakupy, po części by dokładniej podejrzeć konstrukcję portu w mieście lady Grafton. Bywał wcześniej nieraz w niejednym porcie, samą tutejszą przystań też całkiem znał, lecz teraz patrzył bardziej pod kątem budowy własnego portu. Marzył, by kiedyś był tak dumny jak Gulltown, lub nawet by je przerósł, na razie jednak było to chyba pieśnią odległej przyszłości. Po krótkiej przechadzce po nabrzeżu, Horrmund udał się w poszukiwanie prezentu dla królowej oraz podarku dla swojej wybranki, poniekąd z okazji ogłoszonych już w Ironoaks zaręczyn. Nie miał co prawda przy sobie gotówki, lecz liczył że dogada się z kupcami w sprawie dostawy do Longbow Hall i zapłaty na miejscu. Lord Hunter najpierw myślał o parze sokołów dla Findis, lecz postanowił w tym pomyśle ustąpić Waymarowi gdy ten mu o tym napomknął. Nie dawał jednak za wygraną, pomyślał że królowej może spodobać się para pawi, nie było to ptactwo łowne co prawda, lecz piękne i majestatyczne, a to jego przyjaciółka również ceniła. No i były to zwierzaki.  Zastanawiał się przy tym, co będzie gdy jemu i kuzynowi skończą się pomysły na poszerzanie zwierzyńca jej królewskiej mości. Jeśli pawi nie znalazł, lub kupiec nie był przychylny zapłacie po dostarczeniu, Horrmund zaczął rozglądać się za czymś bardziej praktycznym - ładnym ale i dobrym jakościowo sztyletem, który mógł przyciągnąć oko królowej skoro już zajęła się fechtunkiem. Dla Roweny zaś, lord poszukiwał dobrego konia, a najlepiej klaczy o kasztanowej maści. Przynajmniej o takim pomyślał że spodoba się księżniczce najbardziej.

Horrmund nie liczył, że w Gulltown jest jakiś stały handlarz takim ptactwem, lecz myślał że może trafi się jakiś nieszczęśnik który zahaczył o port podczas większej podróży. Zawsze przecież miał jeszcze pomysł na ładny, zdobiony sztylet. Zaskoczył się jednak pozytywnie gdy natrafił na Maighora, na szczęście więc nie musiał szukać rynsztokowych pawi. Ceny zarówno wierzchowca dla wybranki jak i ptactwa dla przyjaciółki mu odpowiadały, nie znał się co prawda za dobrze na wycenianiu takich rzeczy, ale dysponował odpowiednimi pieniędzmi. Inna sprawa, że nie w Gulltown, nie przewidział bowiem że wyruszy w tę podróż z rodziną królewską gdy opuszczał dom, nie miał po co brać złota do Księżycowych Wrót. Zaproponował by kupiec wysłał klacz bezpośrednio do Longbow Hall, gdzie zapłacą mu za konia i transport, z pawiami było jednak gorzej, bo dzień imienia królowej miał ich zastać najwidoczniej w Runestone. Zapytał Maighora czy może dostarczyć ptaki do siedziby jego kuzyna, a pieniądze przyśle mu później gdy wyśle po nie ludzi ze swojej skromnej świty do Longbow Hall, w ostateczności, gdyż Horrmund patrząc na desperację kupca domyślał się że potrzebuje pieniędzy, pożyczy pieniądze od Waymara na tę jedną okazję. Jeśli sprawy były ugadane, Horrmund zapytał jeszcze czy jeśli interes idzie słabo, handlarz nie chce zmienić sprzedawanego asortymentu i przenieść się do osady pod Longbow Hall by spróbować od nowa. W myślach zaś lord Hunter przeklął fakt, że nie wiedział wcześniej o wyprawie by lepiej się do niej przygotować.

Horrmund westchnął ciężko lecz zgodził się by prezenty dostarczono do Runestone. Cóż, będzie trzeba poprosić kuzyna o drobną pożyczkę, jeśli chciałby wrócić do Gulltown później po odwiedzinach w domu to Findis doczekać by się mogła już chyba drugiego Dnia Imienia, a i narzeczonej wypadało coś przecież podarować jeszcze przed ślubem. Mógłby zapewne wysłać kogoś by to zrobić, nie wiedział jednak ile jeszcze zdesperowany kupiec zabawi w Gulltown, a w dodatku zbyt obawiał się że ktoś mógłby napaść na jego ludzi, nie brakowało przecież Górali którzy i jego już uznawali za zdrajcę, a nie mógł sobie pozwolić na stratę złota w taki sposób. Zamówił więc wszystko do Runestone, licząc na przychylność Waymara. Horrmund skrzywił się jeszcze na słowa kupca o tym, że jest już za stary. Widocznym było przecież że jest młodzieńcem. Lord Hunter nie chciał jednak wdawać się w spory z kupcem, wzruszył tylko ramionami w odpowiedzi i jeśli wszystko było ugadane, udał się z powrotem na zamek. Miał nadzieję że dziewczętom ich nowi podopieczni przypadną do gustu.

Cóż, tak jak chciał, tak i mógł czynić i mógł słać jednego ze swych ludzi na zamek ze słowami przeprosin. Na rezultat należało jednak czekać skoro chciał się udać na miasto. Gultown było duże i jeżeli faktycznie miał zamiar chodzić po mieście w poszukiwaniu różnorakich prezentów dla swojej przyszłej żony czy ojca, to raczej ciężko byłoby oczekiwać, że jego człowiek odnajdzie go w rzeszy ludzi i gąszczu budynków. Pytaniem było jednak znowu, czy wysyłanie osoby trzeciej w celu przeproszenia za nietakt, szczególnie że osobiście stawił się ponownie w Gultown, było odpowiednią decyzją. No i znowu, co miał dokładnie powiedzieć? Prosić o wybaczenie za ostatnie, nieodpowiednie zachowanie bez wchodzenia w szczegóły? No i kogo wyśle? Jednego ze swych obrońców? Zwykłego zbrojnego? Może być ciężko oczekiwać, że zwykły zbrojny "dobierze" odpowiednie słowa. 
Wracając zaś do wyszukiwania prezentów - cóż, po krótkiej i jakże intensywnej rozmowie z Marsellą Arryn z pewnością domyślał się za czym warto było się rozglądać, a czego unikać. Może jakieś niegroźne zwierzątko? Tylko wtedy jakie? A może jakieś świecidełka? Z pewnością nie książki do czytania, chociaż kto wie. Może jakby jej czytał od czasu do czasu osobiście (bo czytać raczej nie umiała), to coś w tej głowie by się poprzestawiało na odpowiednie miejsce, jakkolwiek nieprawdopodobnie by to nie brzmiało. Może trzeba było pomyśleć nad jakimś hobby, które odwróciłoby jej uwagę od niego? Tylko jakie? Co zaś do prezentu dla ojca, to wiedział on, że jego ojciec szczególnym wojownikiem nie był, a do tego był raczej leniwy, więc broń może nie była dobrym pomysłem... Ciężka sprawa. 

Cóż, towarzyszący mu rycerze służyli mu przede wszystkim mieczem niźli słowem, ale nie było co się o to sprzeczać. Nie mieli wszak prowadzić jakichkolwiek negocjacji, ot po prostu, zaanonsować przybycie księcia. Nie było to nic skomplikowanego. Tak jak chciał, tak też jedna z jego tarcz ruszyła w kierunku zamku, zostawiając go z pozostałymi trzema towarzyszami. Teraz mógł się on udać na poszukiwania prezentów. 
Znalezienie czegoś zarówno dla swojego ojca nie miało mu nastręczać żadnych problemów i szybko znalazł to czego szukał. Do wyboru miał wszystko, czy to wygodne, miękkie poduszki, wszelakich kształtów, rozmiarów i wzorów, duże wygodne krzesła i wszelkiego rodzaju fotele. Do wyboru, koloru i negocjacji cenowej w zależności od tego co chciał wybrać. Kadzidła było znaleźć o wiele trudniej, towar zdecydowanie bardziej egzotyczny i niekoniecznie popularny, ale może parę świec zapachowych? Co zaś do ceny, to pewnie jakby wziął i parę poduszek, trochę świec i fotel, to spokojnie mógłby się zamknąć w cenie do dwóch-dwóch i pół złotej monety. 
Znalezienie zaś czegoś dla Marselli Arryn było nieco większym wyzwaniem. Coś co dobrze prezentowałoby się na jej szyi? Hmm. Może sznur z kamieniem młyńskim u szyi? Taka myśl mogła przemknąć w głowie Beriona, gdy ten przeszedł obok dużego, kamiennego budynku piekarni nim wreszcie trafił na ulicę rzemieślników, a dalej i znalazł sklepy jubilerskie. No i co tu dużo mówić, wybór był szeroki - od delikatnych złotych i srebrnych łańcuszków, przez pierścienie, kolczyki, aż po naszyjnikach kończąc. Ceny zależały od wielu czynników - kunsztu, ilości zastosowanych materiałów czy też wielkości kamieni szlachetnych. Coś na szyję takiej pannicy jak Marsella, to przydałoby się pewnie coś większego, ot by przyciągało uwagę z daleka od jej twarzy. Największym co się rzuciło mu w oczy był duży, złoty naszyjnik z dużym rubinem na środku. Cena? Całe pięćdziesiąt złotych monet. Zdecydowanie poza zasięgiem finansowym Beriona na ten moment, wszak ojciec dał mu tylko czterdzieści złotych monet. Oczywiście o ile nie wytargowałby niższej ceny. Oczywiście było też kilka tańszych i mniej imponujących dzieł sztuki rzemieślniczej. Srebro było o wiele tańsze, a taki tutaj naszyjnik, drobniejszy i z mniejszymi, szafirowymi kamieniami się znajdował w cenie czterdziestu złotych monet akurat. Znajdzie się tutaj też pewnie i więcej rzeczy, jeśli chce się przyjrzeć lub zapytać o coś konkretnego. 

Chciał krzesło, to i dostał krzesło. Zapłacił za nie złotą monetę. Pewnie warto byłoby się zastanowić jak je zabrać, bo trochę niewygodnie chodzić z krzesłem. Pewnie jakby rzucił jakiegoś srebrnika, to by mu dostarczyli tam gdzie chce, oczywiście w granicach rozsądku bo nie wprost na Sharp Point, prawda? Co zaś tyczyło się negocjacji z jubilerem na temat zakupy naszyjnika... Nie. Po prostu nie. Może gdyby chciał obniżyć cenę o parę złociszy, to może wytargowałby jakąś drobną zniżkę, ale nie aż dwadzieścia złotych monet! Srebro może nie było tak cenne jak złoto, owszem, ale kamienie szlachetne miały swoją własną wartość, nawet te mniejsze. Także tak jak Berion nie chciał marnować cennego kruszcu na jakieś tanie świecidełka, tak i rzemieślnik nie miał zamiaru robić tego samego. Cena była jaka była z pewnego powodu.
Co zaś tyczyło się innych naszyjników, cóż, było ich kilka. Mógł wybierać - generalnie im mniej cennego kruszcu lub kamieni szlachetnych, tym był tańszy. Jeśli jednak faktycznie szukał czegoś tańszego i w okolicach tych dwudziestu złotych monet, to by się coś znalazło, mniej wyszukane i rzucające się w oczy - z uwagi na ilość zastosowanego materiału - srebrny naszyjnik z niedużym szafirem. W każdym razie mógł też załatwić to później lub kogoś po to wysłać, naszyjniki nie uciekną. Zawsze się też coś znajdzie, no, prawie zawsze jak da jakieś widełki w jakich chce kupować. 
W karczmie zaś, jak to w karczmie - im później tym większy tłok. Jeśli chciał faktycznie kosztować wina, to mógł - tańsze kosztowało miedziaka za kielich lub srebrnika z kawałkiem za dzban. Lepsze sześć miedziaków lub dziesięć srebrników, znów z kawałkiem, za jego większą ilość. Jego człowieka jeszcze nie było jak chciał coś zrobić - może z kimś w coś zagrać, ale jeśli chwilę poczeka, to i się doczeka. Lady Melody, jeśli ten chciał, nie miała problemu by się z nim widzieć.

Poszukiwania okazji do zarobku czy inwestycji pieniężnych nie były wcale takie łatwe. Berion wkrótce miał zdać sobie sprawę, że Dolina i Gultown to zupełnie inna bestia i skala niż skromne królestwo jego ojca. W Gultown toczył się zarówno handel zamorski jak i ściągało do niego całe mnóstwo lokalnej ludności ze swoimi towarami, a w konsekwencji można było tu znaleźć wiele, wiele rzeczy i wymieniać ich tu wszystkich nie sposób. Prędzej było lepiej powiedzieć, że o żadnym handlu jako takim nie mogło być mowa, to jest mogło być ale sam Hak nie miał nic do zaoferowania Gultown, gdyż byli biedni jak mysz septonowska, no chyba że uznamy, że całe złoto z królestwa jego ojca miałoby uciekać. Mógł oczywiście próbować zakupić próbkę lokalnych, wyższej klasy towarów z wielkiego miasta, których raczej nie dałoby rady spotkać u niego w domu, ale też popyt na nie byłby mocno ograniczony i sama w sobie inwestycja ta mogła być ryzykowna. Oczywiście towary jako takie nie powinny stracić na wartości, ale znalezienie kupców, z tym mógłby być problem. Na Haku nie było dużych miast czy miasteczek i słowem - była tam bieda. Kto by myślał o luksusach, gdy tu trzeba wiązać koniec z końcem? Ojcu przecież tego nie sprzeda. Może innemu panowi feudalnemu, jak choćby Masseyom? Z tym, że oni też nie byli szczególnie bogaci i mogliby mieć problem by rozstać się ze swoimi pieniędzmi, ale kto wie? Może jakby się odpowiednio wokół nich zakręcił...? Poza tym - handel jest ryzykowny. 
Jego finanse też były za skromne na rozpoczęcie jakiegoś przedsięwzięcia. Jedyną opcją o której usłyszał i mogła faktycznie w przyszłości przynosić zyski przy jego skromnych środkach była próba zainwestowania w lokalne rzemiosło i usługi. Berion znalazł przynajmniej kilka miejsc, które szukały możliwości swojej rozbudowy, ale brakowało im finansów. To jest zakład kowalski, stolarski, gospoda i burdel. Inwestycja części lub całości środków sprawiłaby, że stałby się, w jakimś stopniu, właścicielem zakładu i mógłby czerpać stały, nieduży zysk. Być może nawet konsekwentnie go reinwestując, tym samy zwiększając swój udział i kolejne zyski. 
Co zaś tyczyło się plotkowania z ludźmi po wszelkiego rodzaju przybytkach poszło Berionowi bardzo dobrze. Zasięgnął języka i dowiedział się o różnorakich wydarzeniach jakie miały miejsce, huh. Od czego by tu zacząć? Z dobrych wieści, to Szczypcowa Wyspa znajdowała się pod kontrolą Andali. Najpierw Angron ją zaatakował, pokonał wszelkich wojowników i spalił czardrzewa, a potem inny andalski watażka, jakiś Henri Lathi zdaje się, przypłynął ze swoimi ludźmi i ją zajął dla siebie. Podobno ściągał ludzi z Andalos by ją zasiedlić. To miało miejsce jednak jakieś dwa miesiące temu już... Co się tyczyło Angrona, to ostatnim razem o nim słyszeli jak miał zdobyć zamek Rosbych nad Czarnym Nurtem, a potem zdaje się wycofał do Andalos by uzupełnić straty i zdobyć dodatkowych wojowników by kontynuować swoje boje w Zatoce. Z bardziej lokalnych, dobrych wieści zaś, to podobno poganie z Witch Isle zdecydowali się dobrowolnie uznać zwierzchność Doliny i królowej Findis.
Nie było jednak samych dobrych wieści, były też i niepokojące. Podobno królowie Dorzecza, Muddowie, mieli ponownie zawrzeć pakt z leśnymi demonami, czy też Dziećmi Lasu w zależności o kogo pytał, a na Wyspie Twarzy miały się dziać dzikie orgie, uczty i rytualne mordy septonów i porwanych, biednych Andali. Ktoś inny tylko pukał się w czoło na takie słowa. Ktoś inny zarzekał się, że jadąc nocnym traktem w Dolinie słyszał mrożące krew w żyłach odgłosy, niczym bestii z siedmiu piekieł i czym prędzej popędził do najbliższego, bezpiecznego miejsca jakie mógł znaleźć, nie oglądając się za siebie. Oczywiście mógł też usłyszeć o cielaku, które urodziło się o dwóch głowach, to się zawsze słyszało, czy też że na ziemiach lorda Corbraya zalęgła się wyjątkowo zajadła i sprytna zgraja wilków. Na Smoczej Skale zaś Pierwsi Ludzie się fortyfikowali, z daleka widziano jakieś wieże strażnicze i ruch, a gdzieniegdzie krążyła jakaś plotka, że tamtejsi mieszkańcy mieli nowego władcę i zjednoczyli się pod jakimś Smoczym Królem. Dzielni Andale jednak i z nim się rozprawią. Prawdziwym ciosem była jednak wiadomość, że Tarth, wyspa zajęta przez Andali już wiele lat temu, przeszła ponownie w ręce pogan. Szczegóły nie były do końca jasne, ale wszystko wskazywało na to, że musieli oni wszcząć bunt i błyskawicznie opanowali wyspę. Co się stało z ich prawowitymi władcami zaś? Nie wiadomo. Kogo się spytać, to miał inną opinię na ten temat. W samej Dolinie jednak też nie było spokojnie. Z północy królestwa dochodziła plotka o ruchach Pierwszych Ludzi którzy uciekli w Góry Księżycowe, tak zwanych górali. Mieli oni zaatakować Dziewięć Gwiazd i zabić samego lorda Templetona. Straszna tragedia, tym bardziej że był znanym bohaterem! Rzekomo to on miał zabić Robara Royca! Oczywiście nie tylko jemu przypisywano to osiągnięcie, ale wraz z jego nieoczekiwaną śmiercią z pewnością grono zwolenników tej opcji znacznie spadło. No i nie sposób było wspomnieć o powrocie lorda Sebastiona Graftona do miasta! Tą informacją szczególnie żyły burdele i do mniejszego stopnia, niektóre karczmy. Lorda Sebastiona widziano kilkukrotnie, gdy ten opuszczać miał chyłkiem burdele, niewątpliwie konsultując się ze swymi poplecznikami nim znikał w ciemnych alejkach miasta. Z pewnością wkrótce dobre rządy Sebastiona powrócą do miasta, a z nimi dawna chwała Gultown.

Co jeszcze można było dostać lub sprzedawać w mieście? Cóż, praktycznie wszystko, rzecz jasna w granicach rozsądku. Wszak było to miasto, jak pewnie wiedział lub mógł słyszeć, jedno z największych w Westeros i na wszystko mógł się znaleźć potencjalny kupiec. Aż dziw bierze co też Pierwsi Ludzie byli wstanie stworzyć przy pomocy samego brązu, prawda? Ale wracając... Zapotrzebowanie na surowce można było znaleźć. Tak jak pomyślał, to drewno mogło być dobrą inwestycją - czy to na budowę okrętów czy domostw. Poza tym być może żelazo, choć nie w tak hurtowych ilościach, prędzej już jako dodatek niż duża inwestycja. Poza tym? Trudno powiedzieć.
Podobnie jak Dolina słynęła z żyzności gleby, tak też słynęła i z... owiec. Z pewnością stąd wzięło się wiele niepochlebnych żartów na temat mieszkańców tej krainy. W tym pierwszym przypadku istniała szansa, że zakup żywności mógłby się wiązać z prostymi negocjacjami w celu zdobycia jej po niższej niż ogólnie przyjętej, rynkowej cenie. W tym drugim zaś dowiedział się, że w Gulltown popularnym zajęciem było przerabianie owczej wełny na tkaniny dobrej jakości i w znacznych ilościach. Kupno ich tutaj i sprzedaż w innym miejscu miała szansę być opłacalna, szczególnie jeśliby kupić rzadkie czy egzotyczne barwniki by je stosownie i bogato ukoloryzować. 
Rzemieślnicy z którymi się rozmówił powiedzieli mu, że nigdzie się nie wybierają i poczekają na jego powrót czy też odpowiedź. Nawet jeśli uzbieraliby złoto bez niego, to zawsze dodatkowe monety się na coś przydadzą i można zainwestować w interes więcej, prawda? Albo stworzyć rezerwę na przyszłość. W każdym razie - to było czego zdołał się dowiedzieć zarówno z rynku jak i od ludzi pracy.