Wschodnie Wybrzeże Ziem za Murem

Reorganizacja szła świetnie. Albo też szłaby świetnie, gdyby Kjolv operował w innym kręgu kulturowym. Ot, chociażby na południu, gdzie królowie i lordowie Pierwszych Ludzi oraz Andalów mogliby dać mu pod komendę niezbyt może rozgarniętych, ale za to raczej posłusznych chłopów. Za Murem sytuacja niestety była zgoła inna. Wybraniec w swojej pogoni za zjednoczeniem Dzikich - czy to przez zapomnienie, lekceważenie, czy zwyczajne niedostrzeżenie sensu takiej akcji lub niechęć do tworzenia dodatkowych konfliktów - nie reorganizował w żaden sposób plemiennej struktury społeczności Wolnych Ludzi. Każdy wódz, który doń dołączył, wciąż był panem swego plemienia. Bandy tych, którzy walczyli i zginęli, pozostawione w gruncie rzeczy same sobie, wyłaniały zaś z własnych szeregów nowego przywódcę.
I tu rodził się problem... Kjolv swoich "dziesiętników" mógł wytypować bardzo sprawnie, ale niestety niewielu z nich byłoby obecnie sprawującymi władze nad swoimi wojownikami wodzami. Rodziło to pewne niezadowolenie ze strony przywódców, którzy obecnie dzierżyli autorytet w siłach powierzonych pod komendę najemnika. Łącząc to zaś z niezbyt przekonującą personą i brakiem autorytetu - poza pewnym szacunkiem jaki zaskarbiły Kjolvowi jego umiejętności walki - dowódca wyprawy stał pod poważnym wyzwaniem, albowiem wprowadzenie zmian w życie skutkować mogło wybuchem zamieszek w "armii".

Wycofanie się Kjolva z rozpychania się po cudzych bandach zostało przyjęte pozytywnie. Wodzowie, mając jasność, że to oni swoimi plemionami rządzą, wybrali sobie razem z nim "pomocników" do pilnowania innych wojów, kiedy już wyjaśnił im trochę co i jak. Okazało się nawet, że większa część ich wyborów pokrywała się z tym, co chciał zaproponować. Niewielu dziesiętników wybrano inaczej, chociaż pozostawał jeszcze problem tego, że niektóre grupki były nierówne przez różnice w liczebności grup plemiennych. Zawsze była to jednak jakaś poprawa, a przy tym uniknięto problemów i konfliktów.
Kolejny etap podróży miał przebiegać za to gładko. Morze było spokojne, a dzięki wypłynięciu dalej od brzegu i użyciu nietypowej formy zwiadu udało się Wolnym Ludziom bez kłopotów dotrzeć do celu. Żadnych drakkarów Wron czy innych zwiadowców patrolujących wybrzeża nie dostrzegli. Pięć dni miało im zabrać dotarcie na miejsce.

Złożyło się tak, że Synowie Wojny nie zabierali się z dalekiej północy od razu. W końcu ich kapitan założył "osadę" u ujścia jednej z rzek, a w niej została część ich dóbr, a także pewne osoby zapewniające najemnikom wsparcie w rzeczach innych niż zabijanie. Tak też się składało, że Dzicy pozostawieni do strzeżenia tego miejsca nie mieli pojęcia o zajściu w porcie Wschodniej Strażnicy, a w obliczu stanu Skagira i chaosu ostatnich dni nikt nie pomyślał, aby podobne wieści za Mur przekazać. Na to też, czyli element zaskoczenia, liczyli najemnicy. Udało im się wejść do osady, a kiedy już byli w środku, zaatakowali. Wolni Ludzie byli kompletnie zaskoczeni. Powiedzieć, że dali się złapać ze ściągniętymi gaciami, to jak nic nie powiedzieć. Walka była masakrą, która zakończyła się kompletnym wyniszczeniem broniących placówki Dzikich. Mając mord za sobą, najemnicy przeszukali osadę dokładnie i załadowali na okręty wszystko co ich interesowało. Na koniec podłożyli ogień pod wszystkie zabudowania i zapasy, których nie zabrali, po czym odpłynęli. Tym razem kierowali się daleko na południe...

Popłynął więc lord Royce z ocalałą częścią swojej floty, wzmocnioną przez mężnych Czarnych Braci, ku osadzie Dzikich, z której kolejne rajdy wyprawiano przeciwko wybrzeżom Północy i jego ojczyźnie. Na miejsce dotarli wieczorową porą, co sprzyjać mogło nieco elementowi zaskoczenia jaki mieli zamiar uzyskać. Tym co ujrzeli był port wzniesiony w ujściu rzeki z miejscami na kilkadziesiąt łodzi - rozmiarem nieprzekraczających jednak drakkara w znaczącej większości przypadków - oraz miejsca na brzegu do wyciągnięcia kolejnych jednostek. Obok wznosiła się tymczasem palisada na wale ziemnym, którą patrolowali wojownicy dzikich plemion. Tak jak jeńcy mówili, mogło by się tu pomieścić spokojnie drugie tyle wojowników co uderzało na statkach w wybrzeża Doliny.

Zaskoczenie zdawało się działać... Paru Dzikich zorientowało się, że coś jest nie tak, kiedy zdecydowanie podejrzana liczba okrętów większych rozmiarów zaczęła wpływać do portu - w końcu nie złupiliby przecież AZ TYLU - jednak było już za późno. Grad strzał opadł na Dzikich w porcie i tych patrolujących palisadę, a z dobijających do brzegu okrętów zaczęli zeskakiwać wojownicy z Doliny. Najłatwiej miały drakkary i skakać zdecydowanie łatwiej było tym co mieli obie sprawne nogi, tak więc lordowie Hunter i Melcolm wyprzedzili Waymara. Ten drugi, otoczony kręgiem okutych w stal rycerzy, ze szczególną zawziętością przebił się ku bramie fortu i zatrzymał Dzikich przed jej zamknięciem.
Uderzenie przebiegło perfekcyjnie - a przynajmniej tak to wyglądało z perspektywy osoby będącej jego częścią. Port i wybrzeże zostały oczyszczone z Dzikich, a wrota trzymane przez Melcolmów stały przed ludźmi z Doliny i Czarnymi Braćmi otworem. Lord Royce i pozostali wojownicy spokojnie przegrupować się mogli na wybrzeżu i uderzyć w preferowany sposób, kiedy ich wróg w panice próbował zorganizować się wewnątrz zabudowań.

Rycerze Doliny przegrupowali się i ruszyli przez wrota naprzód, wdzierając się do fortu Dzikich. Tutaj, ku swojemu zaskoczeniu, napotkali zdecydowany opór. Wojownicy broniący portu uzbrojeni byli głównie w skóry, futra, kamienne topory lub obuchy oraz małe, drewniane tarcze. Nie brakowało im jednak ducha! W pewnym momencie zmusili nawet nacierających, aby ustąpili o krok. Męstwo nie mogło jednak zapewnić im zwycięstwa wobec wcale nie mniejszej odwagi ludzi z Doliny, których wspomagały do tego brąz, STAL i większa dyscyplina. Nie bez znaczenia byli również prowadzący szarżę wielcy wojownicy jak lord Waymar Royce, lord Horrmund Hunter, lord Benedar Melcolm oraz Galbart Ryswell z Nocnej Straży, którzy zręcznie eliminowali najgroźniejszych z obrońców.

W czasie walk Waymar i Horrmund obaj mogli natknąć się na to o czym wspominał podczas wizyty we Wschodniej Strażnicy jej dowódca - wojowników nietypowych. Pośród obleczonych w skóry i futra, wyposażonych w prymitywną broń Dzikich napotkali bowiem srogich czempionów zakutych i uzbrojonych w przednią stal. Kiedy lord Royce walczył z jednym z nich nie mógł nie zauważyć, że jego oczy wyglądają dziwnie nienaturalnie. Zupełnie jakby należało do zwierzęcia. Nie był to też odosobniony przypadek, ponieważ kilkunastu takich pobili dowódcy atakujących pomiędzy sobą. Pod koniec starcia Waymar wpadł jeszcze na wojownika w płytach z brązu. Tata? ~ pomyślał. Nie brakowało mu ducha, jednak Royce wybił mu oko i unieszkodliwił jedną z rąk, ciężko go raniąc. Mógł go w tej chwili wykończyć lub wziąć w niewolę.

Fort był ich, część Dzikich uciekła lub uciekała przed drugą z bram w gęstwinę Nawiedzonego Lasu. Pozostawało zadecydować co czynić dalej i jak przypieczętować to zwycięstwo.

Raz dwa trzy, na zemstę pójdziesz TY!:

Melcolm i Ryswell pośpiesznie zorganizowali siły i ruszyli w pogoń za Dzikimi. Po około godzinie powrócili pokryci kolejną porcją nieco świeższej krwi po zabiciu przynajmniej kilkudziesięciu z uciekinierów. Nie udało im się złapać wszystkich, ale każdy dodatkowy wróg zabity teraz, to jeden problem mniej zarówno dla Doliny, jak i Nocnej Straży w przyszłości.

Pod ich nieobecność żołnierze lorda Royce'a uprzątnęli nieco pobojowisko po bitwie, co wciąż trwało, i zajmowali się rannymi oraz więźniami. Zwycięstwo w tej konkretnej potyczce było o tle miłe, że wróg zwolnił im chaty, w których mogli schronić się przed zimnem i śniegiem, a w niektórych nawet czekał na nich wciąż tlący się pośród palenisk ogień. Jeńcy niestety okazali się bardzo nierozmowni i, podobnie jak ich inni kompani, skończyli z poderżniętymi gardłami. Ostał się jedynie ten, którego pojmał Waymar, a który wyglądał na znaczniejszego pośród swoich ziomków. Niefortunnie i on nie był zbyt gadatliwy, uchylając rąbka tajemnicy jedynie w jednej kwestii...

- Chcesz wiedzieć więcej o Magnarze, południowcu? - Dziki wyszczerzył swoje żółte zęby, z których większość pokryta była jego własną, zaschniętą krwią. - Urodził się bogiem pośród śmiertelników. Jest śmiercią kroczącą pośród ludzi. Żaden wróg nie jest w stanie go zmóc, z jego ręki giną jednako bestie, ludzie i olbrzymy. Nosi na sobie błogosławieństwa Przedwiecznych, które chronią go od śmierci i po dwakroć zwiększają jego i tak już nieludzką siłę - Thenn siedzący przed Roycem zaśmiał się ochryple. - Ciesz się życiem póki możesz, południowcu, ponieważ kiedy powróci wypełniwszy swoje wielkie dzieło, zaniesie śmierć do twojego domu. Złamie i zetrze w pył twoje kości, twoją czaszkę doda do swojej kolekcji, a z waszych żon i córek, jeśli będą miały szczęście, uczyni swoje kurwy. Dla ciebie i twoich ziomków, słońce zaczęło właśnie zachodzić... Ha... Hahahaha!

Thenn najwyraźniej paplać lubił tylko o swoim wodzu. Może dało się to jakoś wykorzystać ciągnąć go za język w dobrym kierunku i grając na jego pasji, ale najwyraźniej lord Royce miał już po czubek głowy słuchania wywodów fanatyków. Mężczyzna zacharczał trochę, kiedy poderżnięto mu gardło i w końcu znieruchomiał. Później żołnierze z Runestone zajęli się odrąbaniem mu głowy i oczyszczeniem jej z mięsa, aby Waymar mógł zachować sobie jego czaszkę.