Królewska Samotnia

Findis Arryn po raz kolejny miała pożałować faktu, iż władanie królestwem zabiera jej zdecydowanie zbyt dużo czasu. Najchętniej przesiedziałaby te kilka dni w lochach, wsłuchując się w krzyki i cierpienia swoich wrogów, niestety jednak ktoś musiał podejmować przybyłych do Księżycowych Wrót gości. Na szczęście słowa kata, który twierdził, iż w końcu złamie górali, okazały się prawdą. W dodatku sam septon Hugh również nie próżnował i zamiast zbierać siły w łożu, zajął się wydobywaniem zeznań z własnych jeńców. Wspaniale, wreszcie będzie można ich odpowiednio ukarać.
Jej Miłość po zapoznaniu się ze szczegółowym raportem westchnęła przeciągle. Czyli za wszystkim stał ten szubrawiec Blackfort… Do dzisiaj naprawdę miała jeszcze nadzieję na to, iż te dwie sprawy nie są ze sobą powiązane i że nie kroi się z tego jakaś większa rebelia. Wyglądało jednak na to, że górale wybrali drogę przez krew. Zatem… niech i tak będzie. Niech zmierzą się siły zdziczałych Pierwszych Ludzi z twierdzami i wojskiem Andalów, niech raz na zawsze Dolina zostanie oczyszczona. W całym tym górskim planie królową niepokoiła jednak jedna kwestia, a konkretnie ta tycząca się ewentualnego wsparcia od obcych mocarstw. Tutaj zdecydowanie należało przedsięwziąć jakieś działania, dlatego też Jej Miłość oświadczyła, iż dnia jutrzejszego, jak tylko jej małżonek podniesie się z łoża, chciałaby rozmówić się z nim, księciem Agravainem, septonem Hugh oraz pozostałymi doradcami, aby naradzić się, co w takiej sprawie winni czynić.
Tymczasem jednak należało ostatecznie rozwiązać kwestię pojmanych górali. Z punktu widzenia Findis byli oni nie tylko bandytami, którzy zaatakowali jej ziemie i jej poddanych, ale także buntownikami, a tych królowa już szczerze nienawidziła. Oczywistym zatem było, iż jeńców czeka kara śmierci, ale musiała być ona na tyle nieprzyjemna, aby jasno pokazać pozostałym góralom, iż nie warto podnosić toporów przeciwko królestwu. Kara ta miała zatem pełnić rolę ostrzegawczą i odstraszającą.
-Mordować ich tak, by czuli że umierają – powiedziała do swych ludzi, podając też zaraz więcej szczegółów. Jeńcy mieli bowiem zostać nabici na pale i tak zakończyć swój psi żywot. Jedynie ci, którzy przysłużyli się niejako swą wiedzą królestwu, mogli dostąpić łaski w postaci powieszenia na drzewach. Ostatecznie Jej Miłość obiecała złagodzenie wyroku, jeśli górale okażą się… przydatni. Ci mężowie zaś, którzy należeli do septona Hugh, musieli poczekać na jego decyzję odnośnie swego losu.

Jej Miłość była tego dnia w wyjątkowo melancholijnym nastroju, choć twarz miała kamienną i niewyrażającą żadnych emocji jak zwykle. Dopiero pojawienie się męża, który postanowił dowlec się na miejsce rady wsparty jedynie o lasce, sprawiło, że jej mimika na chwilę się zmieniła. Odpowiedziała mu krótkim uśmiechem, po czym na powrót przybrała maskę obojętności, z którą wysłuchała słów wszystkich zebranych. Septon Hugh z wielkim zapałem opowiedział o tym, co na własne uszy posłyszał od torturowanych jeńców, a zaraz po nim odzywali się pozostali mężczyźni. Findis słuchała zatem, jak jedni żądali krwi górali, jeszcze inni oskarżali Tristana Mudda o spiskowanie z ich wrogiem, a wspomniany już wcześniej Hugh po wygłoszeniu kilku cytatów z Siedmioramiennej Gwiazdy zaczął przekonywać, że po rozprawieniu się z obecnym zagrożeniem Findis najwyraźniej powinna skrzyknąć andalską brać i zaatakować Dorzecze.
-Dlaczego ja, Hugh? Dlaczego teraz? – rozmyślała władczyni, zastanawiając się, jak do tego doszło, że zaczęła zadawać się z fanatykami. Nie zamierzała być drugim Artysem, ani kimś, kto zaprowadzi Andalów dalej. Zwyczajnie chciała ochronić swoje królestwo i próbować je ustabilizować. Oczywiście nie mogła tak odpowiedzieć septonowi, który zapewne uznałby to za przejaw strachu, słabości czy czegoś tam jeszcze. Na szczęście część zebranych zdawała się mówić bardziej racjonalnie, jak chociażby maester Hobbes czy nawet sam Waymar. –Ja również wątpię w realny udział Tristana Mudda w tej całej sprawie, maesterze – zgodziła się z uczonym. –Musiałby być człekiem szalonym, aby igrać z Andalami jedynie na prośbę jakiegoś wagabundy. Bardziej niepokoją mnie Ibbeńczycy, u których Blackfort ponoć również chciał szukać wsparcia. Im wystarczy zaoferować złoto, aby byli ci przychylni – wyraziła swoje obawy związane z dobrze jej znanym kudłatym ludem. Ostatecznie Naczelnik był gotów odprowadzić ją i jej rodzeństwo gdziekolwiek za odpowiednie wynagrodzenie. –Zgadzam się z wami, panowie. Wzmocnimy garnizon Krwawej Bramie. Ser, ilu ludzi obecnie strzeże Krwawej Bramy i ilu może ona pomieścić? – zwróciła się do swojego zbrojmistrza, który z racji swej profesji najprędzej mógł być zorientowany w podobnych liczbach. –Zaraz po ataku na Dziewięć Gwiazd doradzałam lordom mieszkającym w okolicy, aby wzmocnili swoje twierdze – odparła małżonkowi, który mógł o tym nie wiedzieć lub też zwyczajnie nie pamiętać. Findis też nie spowiadała mu się ze wszystkich decyzji, jako iż była jednak silną i niezależną kobietą.
-Póki co wolałabym się skupić na podnoszących łeb niczym bestia góralach, wielebny – skierowała teraz swe słowa do septona Hugh, aby nieco ostudzić jego zapał. Musiała jednak coś dodać, aby duchowny czasem nie pomyślał, iż nie zależy jej na niesieniu światła Siedmiu. –Poczyniłam już jednak pewne kroki, aby związać się bardziej z Andalami zza morza. Wszystkie moje kuzynki poślubią andalskich możnych. Uroczystości odbędą się po Dniu Dziewicy, a ja zamierzam wykorzystać wtedy okazję, aby rozmówić się z moimi krajanami, wybadać ich opinie i zachęcić do przybycia do Westeros na stałe – uśmiechnęła się znacząco. Nie chciała jeszcze mówić, czy to właśnie Dorzecze jest jej celem czy też może inne ziemie, więc ograniczyła się do tych informacji.

Jej Miłość rozmówiła się z Waymarem i oboje doszli do wniosku, że w tym przypadku lepiej będzie spróbować zawrzeć sojusz z kolejnym andalskim władcą. Findis i tak już wystarczająco połączyła swą rodzinę z krwią Pierwszych Ludzi, a perspektywa małżeństwa z kuzynem królowej mogła nie zrobić zbyt wielkiego wrażenia na kimś, kto słynął ze swego oddania starej wierze.
Tak czy siak Jej Miłość poleciła swym ludziom, aby odnaleźli tego całego króla Hugora i zapytali, czy nie miałby przypadkiem jakiejś wolnej krewniaczki, która mogłaby zostać małżonką księcia Agravaina. Oby tylko nic nie gadał o tej nieszczęsnej Valyrii... Nie no, tego nie mieli mu mówić, bo jeszcze by go to jakoś uraziło czy coś. Jeśli byłby otwarty na nowy sojusz i współpracę, posłańcy Doliny mieli go zaprosić, aby przybył osobiście wraz ze swoją krewniaczką na śluby kuzynek i siostry Jej Miłości. W zasadzie to jeśli król Hugor byłby gotowy i chciał od razu powierzyć pannę ze swego domu pod opiekę Arrynów, to mogli to uczynić nawet podczas tej jednej wielkiej ceremonii. Jeśli natomiast z jakichś powodów wolał się wstrzymać z zaślubinami, to przynajmniej on i królowa mogliby omówić szczegóły osobiście. Przynajmniej teraz to ktoś inny musiał płacić posag, a Agravain powinien być chyba zadowolony, chociaż to Findis akurat w ogóle nie obchodziło.

Przynajmniej książę Agravain nie był zbyt problematycznym członkiem rodziny. W porównaniu do Artysa czy takiego stryja Jona w zasadzie najstarszy kuzyn Findis był bardzo akceptowalnym Arrynem. Takie małe wydarzenia podtrzymywały Jej Miłość na duchu w ciągu ostatnich kilku dni, a już szczególnie wtedy, kiedy do Księżycowych Wrót przybyła nieoczekiwana wiadomość z Gulltown. Ibbeńczycy?! Akurat teraz, kiedy to dopiero co Próba Siedmiu udowodniła jej niewinność? Królowa nie wiedziała już, czy ma to traktować jako ponury żart od losu, czy też jeszcze coś z gorszego... Z drugiej strony czyż nie mogła spodziewać się takiej wizyty? Wszakże wiedziała o tym, co działo się przy granicy Doliny z Dorzeczem, sama też podejrzewała, iż to właśnie ci mali ludzie stoją za całym tym zamieszaniem. Poselstwo oznaczało, przynajmniej na początku, pokojowe zamiary, a to nieco uspokajało Findis. Kojąco na nerwy kobiety zadziałało także przybycie księcia Ecberta, z którym Jej Miłość chciała się osobiście przywitać.
Oczywiście nakreśliła mu dosyć dokładnie sytuację sprzed kilkunastu dni, a także omówiła z nim swoje rozkazy oraz zalecenia. Poza czystymi formalnościami królowa chciała jednak delikatnie wypytać kuzyna o pobyt w Gulltown i zapatrywanie się lady Melody na ewentualny ślub. W zasadzie pod względem moralnym Findis kompletnie nie przeszkadzało to, gdyby ta dwójka postanowiła żyć bez sformalizowania swego związku, jednakże Findis przede wszystkim była królową i głową swego rodu, dla którego mariaż z Graftonami był dobrym posunięciem. Jej Miłość chciała też wybadać, czy potencjalna para nie chciałaby przypadkiem zalegalizować swej... "miłości" w czasie ślubu królewskich kuzynek, jednakże królowa była też świadoma, że lady Melody była samodzielną osobą, panią ich jedynego miasta i sama powinna decydować o takich sprawach, jak swoje zamążpójście. Findis pozwoliła sobie zatem jedynie na delikatną sugestię, że według niej ewentualne zaślubiny mogłyby się odbyć tuż po zakończeniu budowy Septu Siedmiu Gwiazd. Byłby to pierwszy ślub w największej budowli sakralnej Andalów w Westeros, a dodatkowo mógłby do odprawić sam Wielki Septon. W każdym razie była to tylko sugestia, a już sami Ecbert i Melody zdecydują, czego pragną najbardziej.
A skoro już o Wielkim Septonie była mowa, to Findis gryzła się od pewnego czasu jeszcze z jednym pomysłem. Wiedziała, że był on dobry i przydałby jej uroczystościom dodatkowego blasku, ale z drugiej strony ostatnie jej zetknięcie z Jego Świątobliwością skończyło się decyzją o stawianiu pomnika pierdolonego Artysa...

Findis Arryn nie była tak skłonna wierzyć w teorie snute przez różnych ludzi, choć przecież nieraz wykazywała się ogromną podejrzliwością w stosunku do rozmawiających z nią osób. Na razie jednak wszystkie działania Dorzecza dało się jakoś wytłumaczyć, prawda? Jej Miłość od własnego męża wiedziała, że Pierwsi Ludzie swoje święto mieli i mniej więcej wiedziała też, jak ono wyglądało. To, że sprzymierzali się z tak zwanymi Dziećmi Lasu, nie było niczym niezwykłym. Czyż i Dolina nie szukałaby sojuszników, gdyby obok niej nagle wyrosło królestwo innowierców, a pozostałych sąsiadów wciąż ci innowiercy najeżdżali? Była to naturalna reakcja obronna na to, co działo się wokół nich. Mudd musiałby być szaleńcem lub czystym geniuszem, żeby próbować atakować Królestwo Gór i Doliny, które miało plecy w postaci Andalos. Najbardziej w tym wszystkim niepokojące były informacje o tej całej magicznej broni, choć oczywiście mogłyby być one przesadzone. Z drugiej strony... Clarice udowodniła przed Findis, że nic na tym świecie nie jest niemożliwe.
W każdym razie Jej Miłość wysłuchała w spokoju Isembarda, zgadzając się z nim, że w istocie kiedyś Andalowie będą musieli ruszyć dalej. W zasadzie to po coś zawierała z nimi sojusze, czyż nie? Być może kraina Mudda stanie się kiedyś andalskim domem, ale Findis w głębi duszy nie była pewna, czy stanie się to za jej życia. Póki co mieli pozostawać jedynie czujnymi i oczekiwać na dalsze ruchy Dorzecza. Ibbeńczycy, którzy mieli się zjawić w Księżycowych Wrotach, też powinni rzucić nowe światło na całą sytuację. Oczywiście o ile nie zostali wysłani do Doliny w celach infiltracji lub tym podobnych działań...

W to, co wydarzyło się między lady Melody a księciem Ecbertem, królowa wnikać nie chciała. W gruncie rzeczy nie obchodziło ją to, kto i z kim się pieprzy, ale oficjalnie prezentowała sobą obraz wielce pobożnej osoby. Ucieszyła się zatem, że kuzyn tak miło spędził swój czas w Gulltown, po czym oświadczyła, iż jest zadowolona z ich decyzji odnośnie zaślubin. Uroczystości w nowym sepcie, który miał być przecież pomnikiem i symbolem zwycięstwa Wiary w Dolinie Arrynów, byłyby z pewnością niezapomniane. Szczegóły jednak Jej Miłość pozostawiała parze zakochanych, albowiem w jakimś tam stopniu ufała zarówno Ecbertowi, jak i samej Melody, z którą przecież łączyły ją miłe wspomnienia.

Findis nie pozostawało już chyba nic innego, jak oczekiwać wieści od wyprawionych posłańców oraz zastanowić się nad podarkami dla nowożeńców.

Kolejnego dnia wizyty Ibbeńczyków w Dolinie Jej Miłość postanowiła rozmówić się z Thoggiem w swej samotni, gdzie wolni byli od ciekawskich oczu i uszu. Mogli rozmawiać tam zdecydowanie bardziej swobodnie niż w przepełnionej sali. Findis wyglądała bardzo podobnie jak ostatnio, tyle tylko że w prywatnych komnatach nigdy nie nosiła niczego na głowie czy też czole. Tym razem zdecydowała się założyć naszyjnik oraz pierścień z rubinem, który sprezentował jej Gragon. Po części chciała mu tym drobnym gestem zrobić przyjemność, a po części chyba okazać, iż bynajmniej nie zamierza być mu wrogiem.
-Zawsze uważałam, że do wielu rzeczy można dojść polubowną drogą. Ostatecznie dużo bardziej zależy mi na rozwoju mych ziem niż na sianiu terroru wokół nich – zaczęła rozmowę od dosyć ogólnikowych stwierdzeń, głaszcząc psiaka, który usadowił się u jej stóp. Kolejne dwa przysiadły przy palenisku obok jednej z dam dworu królowej, a czwartego póki co nie było widać. Towarzysząca im kobieta nie miała przysłuchiwać się ich rozmowom, z których i tak by nic nie zrozumiała z racji bariery językowej, a jedynie być świadkiem, w razie gdyby ktoś ponownie chciał zarzucić Findis nieczystość. –Moi ludzie wydawali się być jednak nieco zaniepokojeni, gdy zauważono ruchy przy granicach naszych królestw. Szczególnie byli niepewni co do wojsk króla Tristifera, które się tam zgromadziły. Dobrze zatem, że przybywacie tutaj w pokoju, lordzie Thoggu. Pozwoli mi to zapewne nieco uspokoić mych poddanych i opanować te nastroje – uśmiechnęła się przyjaźnie. Być może próbowała tym sposobem zapewnić, że póki co liczy na pokój między ich ludami, a być może chciała też wybadać, jak Dorzecze postrzega ową sytuację.
-Skoro deklarujecie pokojowe zamiary, panie, a ponadto pragniecie rozwijać się w handlu, to chciałabym pomówić o tym, czy widzicie szansę na utrzymywaniu stosunków handlowych z Doliną? Z Gulltown chociażby? – zagadnęła Ibbeńczyka. Miasto Graftonów widziało już niejednego obcego, dlatego też mali ludzie nie zrobiliby aż takiego wrażenia jak w Księżycowych Wrotach. Zresztą już kilka razy zawitali oni do tego portowego miasteczka.

Jej Miłość, choć powszechnie znana była ze swej pobożności, była też osobą rozważną i dokładnie rozważającą słowa, które chciała wypowiedzieć. Nie była podobna fanatykom pokroju septona Hugh, co to gotowi byli się pienić, słysząc opinie innych ras o Andalach. Nie była też w istocie na tyle wierząca, aby jakoś źle odebrać wypowiadane przez Thogga zdania. Mimo wszystko musiała zachowywać pozory swej religijności, jeśli dalej chciała dbać o specyficzny wizerunek.
-Znam dobrze swój lud ze wszystkimi jego zaletami, ale też i wadami, lordzie Thoggu – odezwała się wreszcie po chwili ciszy. W międzyczasie też gestem zawołała dziewkę siedzącą przy palenisku, aby podała gościowi ale, jak iż wczoraj zwróciła już na to uwagę, iż Thogg poza piwem nie pił niczego. –Starałam się też zawsze, aby moja wiara mnie nie zaślepiała. Prawdą jest, iż wierzę w to, co przyrzekło nam naszych Siedmiu – że w Westeros znajdują się ziemie, które uczynimy naszym domem – mówiła spokojnie i bez większych emocji na twarzy. –Nie jestem jednak obojętna wobec tego, co dzieje się na podbijanych ziemiach. Nie moim celem jest płacz i rozpacz Pierwszych Ludzi, a jeno zwrócenie ich w kierunku światła. Naszym bogiem nie jest tylko Wojownik czy Nieznajomy, lecz także Matka, której źródła łaski i miłosierdzia są niewyczerpane – zaczęła przemawiać z nieco większą pasją. –Włączyłam w obręb swego królestwa Witch Isle, małą wyspę należącą do Pierwszych Ludzi, całkowicie pokojowo. Wierzę, że takie rozwiązania są najlepsze. Zresztą opowiadałam już o tym, jak mocno pragnę, by dwie nacje zamieszkujące Dolinę stały się jednością. Jednakowoż rozumiem strach przed obcymi siłami; sama zapewne na miejscu waszego króla postąpiłabym podobnie – uśmiechnęła się pod nosem. –Dzięki niech będą Siedmiu, którzy swoją mądrość zsyłają także na władców Pierwszych Ludzi – rzekła, po raz kolejny dając pokaz swej religijności. Brak chęci ataku ze strony Dorzecza był dobrą, ale też i spodziewaną przez Findis informacją. Ostatecznie Muddowie nie byliby chyba na tyle szaleni, by pchać się w nieznane sobie góry…

-Siedem lat - rzekła królowa. -Tyle czasu dałam mieszkańcom Witch Isle na próbę pokojowego przyjęcia nowej wiary. Zakazałam też przez ten okres palić ich boże gaje, specjalnie wybierając do nauki tamtejszego ludu pokojowych i łagodnych septonów oraz septy. Oczywiście lord Upcliff w zamian zgodził się na wzniesienie świątyni w największej ze swych osad, jak również przyjęciu świątobliwych głów na swój dwór, jednak ja w tym wypadku mam wolne ręce od rozlewu krwi. Zaręczyłam nawet swego drugiego syna z córką lorda Upcliffa, także... widzicie, lordzie Thoggu, mi naprawdę zależy na względnie pokojowych rozwiązaniach - uściśliła sytuację, jaka obecnie panowała na tej małej wysepce w pobliżu Runestone. -Nigdzie nie zaznaczyłam, że to bogowie za nas podejmują decyzje - uśmiechnęła się delikatnie, jakby owa pomyłka dotyczyła jakiejś zupełnie błahej sprawy. -To natchnienie od nich pochodzi, lecz co z nim zrobimy, zależy wyłącznie od nas samych. Podobnie też jest z talentami. Zawsze mamy wybór; nie jesteśmy z góry skazani ni na zwycięstwo, ni na porażkę - wytłumaczyła swoje wcześniejsze słowa, gdyż najwyraźniej nie do końca zrozumieli się z małym mężczyzną. Ewentualnie to Findis nie do końca opanowała język ludu swego małżonka i nie za bardzo wiedziała, jak we właściwy sposób wyrażać swoje myśli. Jej Miłość była bowiem kobietą wielce dumną, ale nie na tyle nierozumną, żeby mieć siebie za osobę nieomylną.
-Lordzie Thoggu, sam rzekłeś, że miejsce to nie należy do najbezpieczniejszych, stąd też moje zrozumienie dla działań Jego Wysokości - zaczęła powoli, lecz jej uśmiech powoli znikał z twarzy, która na powrót stawała się niewzruszona. -Mówiąc o strachu, nie miałam nic złego na myśli. Człek mądry i rozsądny może być jednocześnie odważnym i odczuwać lęk. Lęk o swe ziemie i swych poddanych chociażby - powiedziała, wpatrując się Thoggowi głęboko w oczy. Spojrzenie Jej Miłości, choć dla wielu była niewątpliwie piękną kobietą, nie należało do najprzyjemniejszych. Oczy miała niezwykle blade i chłodne, co w połączeniu z jej jasną cerą dawało czasem lekko upiorne wrażenie.

I wreszcie mały człowiek powiedział coś, z czym Jej Miłość mogła się całkowicie zgodzić. Nawet ktoś tak niewzruszony dziejącym się dookoła niej życiem odczuwał nieraz lęk, choć z racji urodzenia i pozycji były to wielce odmienne obawy od tych, które miewał prosty lud. Z pewnością też król z Dorzecza musiał miewać inne lęki, ale nigdy jej to jakoś nie obchodziło. W gruncie rzeczy to ziemie na zachodzie w ogóle nie leżałyby w jej kręgach zainteresowania, gdyby nie przebąkiwania doradców, z których część zapewne z wielką chęcią widziałaby andalską inwazję wśród wzgórz i rzek. To też nie było tak, że królowa nie miała ambicji, ni żadnych aspiracji. Zwyczajnie miała też rozum i średnio póki co widziało jej się wikłanie swego królestwa w wojnę z potężnym Muddem.

Już na spokojnie pragnęła jeszcze porozmawiać z Thoggiem o jego wrażeniach z przebytej drogi i poznanego świata. Zagadnęła go także o kwestie kulturowe i językowe, jako iż język Ibbeńczyków zdawał się jej być niezwykle trudnym. Na koniec tylko chciała podarować małemu mężczyźnie to, z czego słynęła Dolina Arrynów, to jest nieco lokalnych serów, baraniny w postaci różnych wyrobów, jak również bele lepszego sukna i futra z miejscowych zwierząt. Miał to być taki drobny gest pokazujący, że Jej Miłość ma wobec Ibbeńczyków jak najlepsze zamiary.

Po skończonej rozmowie z panem Gragonem królową doszły dość niepokojące wieści. Armia dzikusów, o której mówili Siostrzanie, pojawiła się u brzegów Witch Isle. W tym nieszczęściu był jednak jakiś uśmiech losu, bowiem nikt znaczący nie ucierpiał, a samym agresorom nie udało się też ponoć zebrać zbyt hojnych łupów. Jeśli Findis miała kiedykolwiek jeszcze dziękować Siedmiu za coś, to miała ochotę teraz właśnie to uczynić. W zasadzie to nie był taki głupi pomysł, aby odwiedzić zamkowy sept i zapalić świece Siedmiu w podzięce za łagodne potraktowanie jej nowych wasali.
Wpierw jednak Jej Miłość chciała okazać materialne wsparcie i swe DOBRE serce. Szczodrość zawsze się opłacała, choć Arrynówna nie liczyła wcale na nagrodę po ziemskim życiu. Wszystko, co zamierzała zaraz uczynić, czyniła wyłącznie z myślą o budowaniu własnego wizerunku. Wezwała zatem zaraz swego zarządcę, aby nakazać mu przyszykowanie odpowiedniego wsparcia dla poddanych Upcliffa. Przy okazji chciała też załatwić inną sprawę, która od dni paru kotłowała się w jej głowie. A kiedy już zleciła to, co miała zlecić, udała się do septu, aby wraz z septonem Elysem i septami pomodlić się za poszkodowanych przez najazdy Dzikich.