Królewska Samotnia

- Jeżeli tak czynią, to muszą robić to w sekrecie - powiedział septon Elys, marszcząc brwi zaniepokojony i odrobinę rozgniewany podobną myślą. - Król Artys ściął wszystkie czardrzewa jakie pozostały ukryte w zamczyskach Pierwszych Ludzi, a dziesiątki mężnych wojów wykarczowały w ciągu ostatnich dziesięcioleci te, które dziko rosły w Dolinie - oznajmił. - Po Bitwie Siedmiu Gwiazd każdy nowy wasal twego domu, pani, musiał przyjąć Siedmiu.
Co do prostaczków jednak... Cóż, tutaj septonowi trudno było się nie zgodzić czy szczególnie złościć. Nawet jeżeli frustrujące było to, że wciąż odrzucaliby Siedmiu, to nie było do nich tak bezpośredniego dojścia jak do możnych i nie można było złościć się nazbyt na ich ignorancję. Właściwie, to wypadałoby im bardziej współczuć odcięcia od światła Siedmiu i życia w mroku.
- Wasza Miłość nie zamierza chyba płacić prostaczkom za budowę, prawda? - zapytał zarządca. - Zorganizować ludzi do karczowania drewna, wydobycia kamienia i budowy można ze względu na służbę, jaką zobowiązani są do świadczenia swoim panom, twej rodzinie, pani. Oczywiście nie mówię tu o żadnym niewolniczym wyzysku, a o wypełnieniu swoich zobowiązań poprzez pracę - nadmienił, aby Findis nie zrozumiała go źle. W końcu niewolnictwo było obrzydliwe w oczach Siedmiu. - Drewniane septy staną zdecydowanie szybciej, jednak wszystko zależy od tego jak duże chcesz je wznieść, pani. Złoto przyda się jedynie wtedy, jeżeli będziesz miała zamiar szczególnie je przyozdobić, acz to raczej prostaczkom po wsiach potrzebne nie będzie.
Septon Elys poinformował, co mogło pewnie Findis ucieszyć, że septoni w ciągu ostatnich lat część podobnych rzeczy już zaczęli spisywać. Oczywiście skupiali się głównie na udokumentowaniu wydarzeń związanych z podbojem Doliny i wielkimi zwycięstwami Andalów, jednak znaleźli się również tacy, którzy spisywali opowieści i legendy lokalnych mieszkańców. Czasami okazywało się w tych zapisanych na papierze opowieściach, że bohater sprzed setek lat był rycerzem, a królowa z pewnością świadoma była, że rycerzy w tym czasie w Westeros nie było, ale była to przecież wspaniała forma integracji kultur, tak? W dodatku cóż za awans dla legendarnej postaci - zostać rycerzem!

Rzeczy:

- Starucha oświetla drogę naszych septonów swoją lampą, tak jak wcześniej Wojownik dodał siły ramieniu naszych rycerzy - stwierdził septon Elys, który nie był w żadnym razie zły na królową. - Wkrótce i żyjący w ciemnocie ludzie tych ziem zrozumieją jaką wartość niesie ze sobą życie w łasce Siedmiu.

Reszta rozmowy zbiegła na doprecyzowanie oczekiwań Findis wobec pracy jaką wykonać mieli jej doradcy. Zwłaszcza zarządca chciał znać szczegóły prac jakie miały lub mogły zostać rozpoczęte. W końcu mimo wielkiego zwycięstwa Andalów, Dolina wciąż mogła wielu z nich wydawać się niepewną ziemią, tak więc zasobami należało zarządzać ze szczególną ostrożnością.

Praca, praca:

Zarządca powrócił z wyliczeniami dla Jej Miłości. Pracę zorganizować można było na różne sposoby, tak samo sięgać można było po moce przerobowe wasali - płacąc złotem lub nakazem - więc tutaj wiele jeszcze zależało od tego co postanowi Findis. Ważne było też to, że nie należało się śpieszyć i niektóre rzeczy mogły zostać rozciągnięte w czasie żeby nie nadwyrężać skarbca oraz możliwości królewskiej domeny. Tak przynajmniej twierdził zarządca. Teraz od królowej zależało już jak bardzo zechce sama się zaangażować, czy też może narzuci tylko swojemu doradcy jak wiele zasobów może użyć i jak szybko ma jej dostarczyć efekty, a całym tym liczeniem niech zajmie się sam byle było dobrze.

Na przekonywaniu lordów Jej Miłość znała się z pewnością o wiele lepiej od swego zarządcy. On operował jedynie liczbami, zapasami i posłusznymi robotnikami. Nie musiał nigdy nikogo szczególnie motywować do pracy, tak więc jedynie uśmiechnął się i zapewnił, że wszyscy ludzie mający zamek opuścić zostaną niezwłocznie o tym fakcie poinformowani i odpowiednio przygotowani.
Po przedstawieniu swoich wyliczeń odnośnie budowy wymienionych przez królową obiektów, mężczyzna mógł jedynie potakiwać, mówić, że wszystko zostanie zrobione i, ewentualnie, zadawać pytania jeżeli coś było dla niego niejasne. Rad na tę chwilę żadnych nie miał, a inwestycje jakie zlecała jego pani całkiem mu się podobały, tak więc nie próbował też wyrażać żadnego sprzeciwu.

Lothar stawił się na wezwanie swojej monarchini tak, jak przystało stawać, to jest na czas, po kąpieli i może nie odziany wielce reprezentatywnie, ale w schludny ubiór w barwach czerni i ciemnego szmaragdu. Ozdób i oznak przepychu nie przywdział żadnych, o ile uznać za ozdobę naszyjnik z siedmioramienną gwiazdą który zwisał z jego szyi i dumnie spoczywał na piersi, blisko serca. Urody i krągłości królowej ciężko było nie dostrzec mężczyźnie nawet tak pobożnemu jak on, całe szczęście natura obdarzyła go krwią raczej zimną, toteż nie sprawiało mu trudności zachowanie kontaktu wzrokowego.
- Wasza Miłość, zrozumiałym przywilejem monarchy jest  by wezwał swoich możnych i poddanych, nie zaś fatygował się samemu - skwitował sprawę wezwania go na królewski dwór, nie mając w tym względzie żadnych pretensji. Lord Waynwood przyjął poczęstunek jaki mu oferowano i delikatnie zwilżył język i kubki smakowe substancją wina. Królowa tymczasem nie bawiła się w ceregiele i przeszła od razu do rzeczy, co zresztą bardzo Waynwooda ucieszyło, niewiele rzeczy drażniło go tak mocno jak czcza gadanina i krążenie wokół tematu. Była w tej wypowiedzi co prawda szczypta zręcznego poruszenia odpowiednich strun w duszy bardzo pobożnego Lothara, w tym jednak wypadku świadomość tego bynajmniej nie przeszkodziła mu zgadzać się z zamierzonym przez władczynię przedsięwzięciem.

- Tak też ja zamiarkowałem czynić. Wiele wody jeszcze spłynie z gór do morza zanim lud tej ziemi przekona się do chwały Siedmiu, ale od czegoś trzeba zacząć  - skomentował budowę septów i działania misjonarzy. Wspomnienie o bitwie Siedmiu Gwiazd sprawiło, że w kikucie ręki Lothara aż jakby odezwała się stara rana i skrzywił się lekko na wspomnienie bólu, odruchowo rozmasowując tamto miejsce swoją ocalałą kończyną. Gdy tylko odzyskał rezon, nie zwlekał z odpowiedzią.
- To co proponujecie, Wasza Miłość, mogę tylko z całego serca poprzeć. Jego Świątobliwość, pomijając jego pobożne powołanie i boską łaskę jaka na niego spływa, jest też osobą bliską memu sercu i rad byłbym, jakby to w naszym królestwie mógł ustanowić swoją siedzibę. Gdzież jednak taki przybytek miałby stanąć? I w czym mógłbym ja przysłużyć się temu przedsięwzięciu?

- Jeżeli takie jest życzenie Waszej Miłości, wszyscy Waynwoodowie uczynią to co będzie konieczne aby je spełnić i przysłużyć się tak zbożnemu celowi - powiedział krótko i bez zbędnego owijania w bawełnę. Nie miał powodu by się buntować, zresztą perspektywa udziału w tak wielkim dziele dla Wiary była dla niego zaszczytem - Ufając przy tym, że tron nie zapomni o tej lojalności i wspomni na nią, kiedy to Ironoaks będzie w potrzebie - dodał jednak po chwili znacząco, wszak królowie królami, mieli swoje nie tylko prawa, ale też zobowiązania wobec wasali oraz chorążych. Wszystko działało na zasadzie wzajemności. Lord Ironoaks nie miał na ten moment żadnych życzeń, czy wymagań, jednak z pewnością jego poczucie sprawiedliwości poczuje się bardzo zawiedzione jeżeli królowa zignoruje kiedyś jego własne prośby...

- Pierwsi Ludzie nie potrafią gospodarować i nie znają rzemiosła. Więcej osadników z Andalos byłoby dla nas błogosławieństwem - wyraził swoją opinię szczerze i po raz kolejny bez ogródek, podchwytując uwagę królowej Findis o wciąż przybywających falach andalskich migrantów- Ponadto krew nie woda i jeżeli nie będziemy mieli jej więcej, losy nawet i zwycięskiej wojny mogą się odwrócić. Siedmiu nam sprzyja, ale musimy też dbać o siebie sami, bogowie nie trawią głupców którzy liczą tylko na ich łaskę. Uważam Wasza Miłość, że powinniśmy zorganizować coś w rodzaju akcji osadniczej, zachęty dla przybyszy, ale też takiej by nie przybywali tu żądni krwi łowcy przygód, lecz chętni pracy i pracowitego życia ojców i matek. Na razie poza urodzajną ziemią nie ma tu wiele.. Ale to kwestia być może przyszłości. Wracając do sprawy wielkiego septu, tak jak mówiłem jestem gotów wesprzeć całe przedsięwzięcie i osobiście dostarczyć zaproszenie Waszej Miłości prosto do Jego Świątobliwości. - Lothar oferując się na podróż do Andalos miał na myśli coś więcej niż tylko to, także trochę prywaty, ale wszystko to wciąż było tylko i wyłącznie na większą chwałę bogów i królestwa, także nie odczuwał potrzeby dzielić się wszystkimi planami - Oczywiście, że byłbym też zainteresowany szczegółami. Kiedy los pozbawił mnie możliwości machania mieczem, odnalazłem pocieszenie w uczonych księgach i nawet przyswoiłem sobie nieco tajników architektury.

Rozmowa z królową pozornie przebiegała bardzo sprawnie i gładko, choć Lothar czuł się dziwnie, mimika i gesty Findis Arryn sprawiały wrażenie jakby nie były związane z tym co faktycznie mówiła bądź deklarowała. Przywodziło to na myśl Lotharowi chłopców po bitwie, martwych w środku i uciekających od tego co właśnie zobaczyli oraz przeżyli. Lothar też wiele lat leczył swoje przeżycia i traumy, które oczywiście krył przed światem, niemniej jednak sam był ich świadom. Być może królowa kryła w sobie własne demony.
- Royce tak powiedział? - Waynwood uniósł brwi zdziwiony, po czym nie zdołał się powstrzymać i parsknął osobliwym śmiechem, dopiero po sekundzie odchrząknął i urwał - Najmocniej przepraszam, Wasza Wysokość - zaczął pośpiesznie - Nie śmiałem kpić z Twojego króla-małżonka, acz rozbawiła mnie ta przewrotność historii i ironia losu. Royce, niegdyś nasz najbardziej zapiekły wróg, teraz sam chce zabiegać o nasze przybycie! Cieszy mnie to, chociaż szkoda że jego przodkowie nie myśleli podobnie, oszczędziłoby to wiele krwi... i co najmniej jedną kończynę - żartem próbował rozgonić atmosferę być może lekko napiętą po jego parsknięciu śmiechem.

- Oczywiście - pokiwał głową ze zrozumieniem, oczywista rzecz że nie chciał u siebie ludzi aż nazbyt bitnych i awanturniczo usposobionych - ani tym bardziej u swoich sąsiadów, którzy mogliby nasłać ich na niego. Swoje obawy wyraził po chwili głośno - Nie chcemy tu watażków, którym zamarzyły się nasze zamki lub zaszczyty. Chcemy tu rzemieślników, kupców, rolników, którzy ze swoimi żonami dadzą nam kolejne pokolenie rycerzy i wojowników - ale lojalnych już swojemu nowemu krajowi, nie zaś przeszłości w Andalos. Tak, chciałem po ewentualnej zgodzie Waszej Wysokości porozmawiać o tym również z Jego Świątobliwością. Musimy jednak stąpać ostrożnie, aby nie przedobrzyć i nie sprowadzić aż zbyt wiele gęb do wykarmienia. Wszak zanim nadamy im ziemię na której się osiedlą, zbudują domostwo i obsieją pola, aż w końcu zbiorą z nich plon, mija jeszcze wiele miesięcy podczas których nędza przeludnienia uczyniłaby ich maruderami... Ale niemniej jednak ludzi nam trzeba. Nowy świat jest bogaty, ale dziki i trzeba go zaludnić oraz wypędzić z niego demony skryte w głębiach lasów. - Waynwood sam nie widział nigdy żadnego z legendarnych stworzeń rzekomo żyjących w Westeros, ale historie wciąż były żywe nawet wśród jego andalskich krewniaków, którzy krzyżowali miecze z tubylcami i obalili przeklęte białe drzewa o ludzkich twarzach.

- Oczywiście, mnie samego wstrzymują jeszcze sprawy własnej domeny. Nie miałem zamiaru wypływać do Andalos wcześniej aniżeli co najmniej jeden księżyc. Najpewniej i tak będę musiał wypłynąć z Gulltown, mogę więc wspomóc Waszą Wysokość podczas wizyty u lady Grafton. Co zaś tyczy się septu... Zaiste, monumentalna wizja - przyznał wyobrażając sobie ostateczne kształty budowli - Co prawda wiele pracy trzeba będzie włożyć w jej realizację, ale taka budowla z pewnością rozsławi nasze królestwo wśród wszystkich wiernych wyznawców Siedmiu

Lothar uśmiechnął się lekko, gdy królowa wspomniała o jego narzeczonej i nadchodzącym ślubie. Waynwoodowi wcale nie było śpieszno do żeniaczki z jednej strony i wolałby za swą małżonkę wziąć prawowierną Andalkę z dobrego domu, a nie świeżą konwertytkę, do tego siostrę człowieka który pozbawił go ręki. Niezbadane są wyroki bogów, a na ten ślub nalegał jeszcze sam Artys Arryn, więc cóż... Niech się dzieje wola nieba.
- Zapewne... Poniekąd z chęcią poznałbym lepiej swoją przyszłą małżonkę, o ile Royce byłby skłonny ugościć mnie w Runestone lub pozwolić jej na pobyt w Ironoaks, albo jeżeli wy, pani, ugościlibyście nas oboje na swoim dworze - Waynwood nie był pewny kiedy ostatnio widział swoją narzeczoną, zwłaszcza że kiedy postanowiono o ich ślubie była ona zbyt mała by cokolwiek z tego zrozumieć. Sam stary nie był, ale w porównaniu do niego młoda Royce'ówna to wciąż podlotek, a jeżeli do tego nie grzeszyła ani rozumem, ani przynajmniej urodą... Cóż, lepiej być wcześniej przygotowanym by mieć czas na pogodzenie się ze swoim losem, aniżeli zostać nagle zbitym z tropu. Bez względu na niedostatki swojej żony, swojego losu Lothar nie zamierzał raczej odmieniać, zbyt wiele spowodowałoby to niepokojów. Ponadto byłoby to złamaniem danego słowa, co jest nie tylko występkiem w oczach bogów, ale nade wszystko ujmą dla lorda. Słowo jest oczywiście warte tylko tyle, na ile można w nie wierzyć, a nie chciał dawać powodów by w jego słowo nie wierzono - Myślę, że i jej dobrze zrobi, jak pozna mnie i moje... braki zobaczy na własne oczy. Co zaś tyczy się propozycji Waszej Wysokości co do lokalizacji naszego ślubu, byłbym zaszczycony, aczkolwiek ufam że Runestone nie zapomni o posagu, a Ironoaks będzie mogło również przysłużyć się w organizacji tego przedsięwziecia - uśmiechnął się smutno i skończył swoje wywody, oddając głos królowej.

Waynwood wielce żałował, że jego idiotyczna szczerość znowu zaprowadziła go w rejony, w które nigdy nie powinien był się zapuszczać. Co teraz myśli sobie o nim jego królowa to aż strach myśleć!
- Nie, Wasza Wysokość, skądże - pokręcił głową i zaprzeczył, żeby czuł się niezręcznie przy monarchini - Z Wami rozmawiam jak wasal z seniorem, z czym innym będę musiał mierzyć się stając na ślubnym kobiercu z kimś, kto jeszcze po dziś dzień pewnie lubi bawić się lalkami albo przynajmniej ciskać kamykami w służbę i kosić pokrzywy kijkiem. Wybacz, że zdobyłem się na tak daleko posuniętą szczerość co do moich obaw, obawiam się że to wy mogliście poczuć się  niezręcznie. Z pewnością podołam obowiązkom męża, gdy przyjdzie na to czas. Nie ukrywam jednak, że zawsze współczułem takim młódkom, niezależnie od tego jak wygląda nasz świat. Wszyscy winniśmy stawić czoła swoim powinnościom, mniejszym czy większym, ale wciąż co poniektóre brzemię jakie przychodzi nam nosić na naszych barkach, aż chciałoby się zrzucić i zapomnieć...

Najchętniej Lothar już teraz zapomniałby o tym o czym teraz była mowa i jak nierozważnie wszedł w bagno. Nie spodziewał się, że królowa temat podchwyci i zacznie go na swój sposób "pocieszać" czy też doradzać. Teraz musiał pohamować swoją patologiczną szczerość, aby nie urazić monarchini, choć zdziwił go jej pełen może nie nonszalancji, ale po prostu obojętności, stosunek do tych spraw. Z drugiej jednak strony, Findis Arryn sama przeżyła dokładnie taki sam scenariusz, z jakim wkrótce miała się zmierzyć narzeczona lorda Ironoaks. Z faktami tak czy inaczej mającymi się dokonać nie ma innej możliwości jak tylko pogodzić się z nimi, chyba że człowiek woli całe życie spędzić na załamywaniu rąk i tonięciu w sentymentach. Tak czy inaczej, postanowił zdobyć się na ostatnie słowo wyjaśnienia i uciąć temat.
- Dałoby mi dużo spokoju ducha, jakbym po prostu mógł w oficjalnych nawet okolicznościach, spotkać się z nią i zamienić parę kurtuazyjnych słów. Nic więcej rzecz jasna i tak nie miałem na myśli... - urwał na chwilę, po czym wychylił praktycznie duszkiem kielich wina, gestem prosząc o dolewkę. Zaraz lekko w głowie mu pewnie zaszumi, nie miał jej zbyt pojemnej, ale tym lepiej bo rozluźni się po tym niefortunnym zajściu... - Wróćmy może do bardziej ważkich tematów. Kiedy planujecie wyjazd do Gulltown, pani? Chciałbym zatrzymać się na przynajmniej jedno popołudnie i noc w Ironoaks, byłbym zaszczycony mogąc też ugościć Waszą Miłość w moich skromnych, ale solidnych progach. Rychło w czas, abym "ucywilizował" swoją rodzinę i zapoznał z królewskim dworem. Być może któraś z moich sióstr mogłaby dołączyć do Waszego orszaku, pani? Albo może któryś z rycerzy Waszej Królewskiej Mości będzie potrzebował pazia. Dotychczasowemu mentorowi mojego młodocianego braciszka niestety zmarło się w niezbyt przyjemnych okolicznościach...- Lothar Waynwood nie wchodził w szczegóły, no bo cóż tu dywagować na tematy posrania się na śmierć za przeproszeniem - Byłbym wielce rad mogąc dalej pogłębić więzi Waynwoodów z tronem - zakończył swą propozycję. Lord Ironoaks, wychowany na człowieka o silnym poczuciu etyki i prawdopodobnie na skutek własnych przeżyć na wojnie, był zdecydowanie typem lojalisty i rozwój swojej domeny widział pod skrzydłami silnego i zdrowego sokoła, a nie znowu walcząc o ochłapy z padlinożercami. Chciał czasów możliwie pokojowych i pozbawionych zajazdów, zagonów i grabieży.

- Tak i mi mówiono - uśmiechnął się lekko na wspomnienie lekcji udzielanych mu przez septona Heriberta - Cóż, Wasza Wysokość, w takim wypadku zostaje mi tylko czekać - pokiwał głową i nie wracał już w żaden sposób do tematu.

- Będę wielce rad mogąc cię gościć Wasza Miłość i cieszę się że przyjęłaś ofertę nawiedzenia moich skromnych progów - ukłonił się królowej. Specyficzna to była kobieta i osoba, nawet dla niego specyficzna w swoim zachowaniu (choć uczciwiej byłoby powiedzieć, że po prostu jej specyficzność była przechylona na przeciwną stronę niż jego własna), tak wydawała się być władczynią, która myśli w sposób co najmniej mu podobny jeżeli idzie o sprawowanie władzy. Lothar słyszał różne plotki na jej temat co prawda, ale nie dawał im wiary, choć trzeba przyznać że samo sformułowanie o "obejrzeniu sióstr" brzmiało... dwuznacznie. Lord Ironoaks uznał się jednak po dzisiejszym dniu za mistrza niezręcznych sformułowań i głupich sytuacji, tak więc nie zareagował na te słowa nijak  - Jocelyn ma dwadzieścia lat, Rosalind osiemnaście - powiedział i aż sam się zdziwił, że ten czas tak szybko leci. Inni lordowie pewnie już dawno "sprzedaliby" swoje siostry za jakieś przyzwoite korzyści polityczne, zresztą pewnie i Waynwood powinien był to zrobić, gdyby tylko myślał bardziej o doczesnych sprawch - W zasadzie miałem też nadzieję znaleźć im dobrych mężów, przyznając szczerze. Być może będę miał ku temu okazję... - zamyślił się na chwilę po tych słowach, zastanawiając się czy jest jeszcze coś co od razu mógłby powiedzieć królowej. I nie było to już w zasadzie nic szczególnego.

- Ja już nie mam żadnych spraw, jeżeli więc to wszystko Wasza Miłość, to myślę że nasza rozmowa została zakończona. Z oferty gościny z chęcią skorzystam, aby odpocząć trochę po podróży, z moją "przypadłością" jazda konna nie jest zbyt komfortowa, ale potem niezwłocznie wyruszę do Ironoaks i przygotuję wszystko na przyjazd Waszej Miłości oraz zajmę się sprawami swojej domeny - kiedy otrzymał potwierdzenie królowej, że z jej strony również poruszone zostały wszystkie sprawy, Lothar Waynwood wstał i pożegnał się zgodnie z protokołem, nie zapominając rzecz jasna o akcencie religijnym
- Niech Siedmiu błogosławi Tobie i Twemu rodowi, Wasza Wysokość.


I wyszedł.

Lord Corbray pojawił się na spotkaniu z Jej Miłością w towarzystwie swego dziedzica. Ser Jaime był prawą ręką swego ojca, więc nie było dziwne, że ten chciał mieć go przy sobie i zarówno móc poznać od razu jego zdanie, jak i oszczędzić sobie relacjonowania spotkania podczas rodowych narad.
- Pomysł przedni, zaprawdę wspaniały - ocenił z zadowoleniem stary lord, kiedy królowa przedstawiła mu swoją wizję wspaniałego septu. - Heart's Home z radością pomoże koronie w realizacji podobnego planu - zadeklarował. - Skoro zaś już o podnoszeniu prestiżu Wiary mowa... - dodał po chwili. - Słyszałem, że nowe wioskowe septy powstają w królewskiej domenie. Rzecz bardzo mnie ciesząca i dobra, jednak są ziemie, na których podobne ośrodki bardziej by się przydały - stwierdził. - Dobrze by było, gdyby na włościach zamieszkanych w wciąż w większości przez naszych niedawnych wrogów powstawać zaczęło więcej septów. Może też Dom Matki w każdej takiej domenie. Dowód, poprzez czyny, że rzeczywiście Siedmiu oświeca pokonanych swoją łaską.
Mając ze swoim dziadkiem dobry kontakt królowa z pewnością domyślić się mogła co motywowało starego lorda do wysunięcia podobnych propozycji - nieufność. Lord Corbray był porządnym człowiekiem, ku temu nie było żadnych wątpliwości. Uczciwym i trzymającym się litery prawa. Dręczyła go jednak chorobliwa paranoja, która sprawiała, że często widział zagrożenia i cienie w miejscach, w których ich nie było. Niewątpliwie nie wierzył w szczere nawrócenie pokonanych i bardzo uważnie patrzył im na ręce. Teraz natomiast, swoją propozycją, chciał zmusić ich do pokazania prawdziwych barw lub kolejnego ugięcia się pod władzą nowych panów Doliny.