Królewska Samotnia

Choć wyprawa na Sutki okazała się połowicznym, acz niezaprzeczalnym sukcesem, Waymar nie miał zbyt wielu powodów do świętowania. Ponownie okupił tryumf własną krwią, choć na szczęście nie pogłębieniem kalectwa. Nie udało mu się też wsławić jako pogromca króla Eleshama, gdyż oddał pola, stojąc jeszcze na nogach. Miał jednak świadomość, iż nadchodzą walki ważniejsze niż jakieś biedne kawałki skał na morzu, zdecydowanie niewarte tego, by poświęcać za nie życie. Należało iść więc dalej i nie patrzeć wstecz. Zwłaszcza, że przed planowanym Marszem zamierzali rozwiązać, a przynajmniej poruszyć kwestię górali. Nie był więc zaskoczony, gdy sługa przekazał mu zaproszenie od Findis. Ciężkie było życie królewskiego małżonka - ledwo co doszedł do siebie po ostatnich starciach i spędził zdecydowanie niewystarczającą ilość czasu z żoną i dziećmi, a już obowiązek wzywał. Z drugiej strony odpowiadała mu rola, którą pełnił i nie zamieniłby tego życia na nic innego. Bez narzekania udał się więc na miejsce narady.