Królewska Samotnia

- Zachęcić, zachęcić... Septoni potrzebują dachu nad głową, kiedy wykonują swoją powinność. Lud tymczasem potrzebuje miejsc, w których może spotykać się, modlić i szukać rady oraz oparcia w trudnych chwilach. Jak sama też pewnie wiesz dzięki własnym działaniom budowa prostych, świątyń z drewna nie jest droga i czasochłonna - powiedział lord Corbray. - Chociaż zdecydowanie dobrze by było, gdyby na każdych włościach znalazł się przynajmniej jeden porządny, większy kompleks - septor czy też Dom Matki. Przecież nie tylko o dbanie o życie duchowe się rozchodzi. Septoni i septy to ludzie uczeni i obeznani z kulturą. Spisują kroniki, służą dobrą radą i mogą służyć na dworach jako wychowawcy dla dzieci, aby później nie było wstydu przy pokazaniu ich, ot chociażby, na królewskim dworze.
- Mój szlachetny ojciec martwi się o dobrobyt mieszkańców Doliny. Demony, które czczono na tych ziemiach zostały wyplenione, a rozpoczęło się to na wiele lat przed naszym tryumfalnym zwycięstwem. Wszelkie miejsca kultu i drzewa, z których korzystali Pierwsi Ludzie, zostały zniszczone - wtrącił się ser Jaime. - Jeżeli nie będzie septów, w których lud może uczyć się i pielęgnować swoją wiarę, wówczas pozostaną jedynie puste pola i wykarczowane zagajniki. Pustka przypominająca o przeszłości, zamiast symbolu nowej i lepszej przyszłości. Czym szybciej to się stanie, tym lepiej dla wszystkich.
Głos młodszego Corbraya był niezwykle łagodny i zdawał się on mówić całkiem szczerze. Ta troska względem pokonanych kontrastowała niewątpliwie z jego sławą wielkiego rycerza oraz zabójcy ostatniego króla Pierwszych Ludzi, aczkolwiek Findis nie była sobie w stanie przypomnieć nic, co mogłoby rzucać cień podejrzeń na prawdziwe intencje jej wuja. Wiedziała jednak, że jest człowiekiem o ponadprzeciętnym sprycie. Może więc wcale nie był szczery, ale na tyle skutecznie to krył, że nawet ona nie mogła łatwo odczytać jego prawdziwych myśli? Tak czy inaczej... Jeżeli królowa ponownie próbowała zmienić temat i nie zagłębiać się w zagadnienie, to Corbray'owie dalej już nie naciskali.
- Do Gulltown? Hmm... - mruknął stary lord, zastanawiając się przez chwilę. - Właściwie, czemu nie... Dowiemy się więcej o wspaniałym sepcie, który ma powstać, a przy okazji odwiedzimy nową lady Grafton. Może czekają tam nowe wieści z Andalos?

Deklaracja królowej bardzo ucieszyła lorda Corbraya, który niewątpliwie poczuje się chociaż odrobinę bezpieczniej, kiedy podbici Pierwsi Ludzie zegną się i zasymilują jeszcze bardziej, albo przynajmniej ujawnią swoje prawdziwe intencje pozwalając mu na wysłanie Jaime'go, aby skrócił ich o głowę. Ku chwale Siedmiu i korony, oczywiście. Najwyraźniej nie pozostało nic więcej do powiedzenia, tak więc dziad z wujem pożegnali królową i opuścili jej samotnię. Musieli zastanowić się nad jakimś zajęciem, kiedy będą czekać na wyruszenie do Gulltown. Naprawdę, jakby nie mogli wyjechać wcześniej. Na przykład już pierwszego czy chociażby drugiego dnia nowego księżyca.

Posłańcy, których wysłanie zostało zlecone, mieli wyruszyć następnego dnia. Kiedy zarządca wybierze odpowiednich ludzi i wyjaśni im jaką dokładnie wiadomość mają przekazać.

(z/t)

- Brzmi całkiem rozsądnie. - Powiedział z zamyśloną miną. Faktycznie miało to ręce i nogi, a Corbray był w istocie z tego co słyszał wielkim wojownikiem, mimo że Horrmund miał o nim mieszane zdanie z innych powodów. W końcu jednak Andalowie ich pokonali, było się czego od nich uczyć - przynajmniej w niektórych dziedzinach. Hunter dalej jednak podchodził do rycerskich mądrości z mieszanką dystansu i zaciekawienia. - Chętnie spróbuję następnym razem. - Powiedział po chwili. 
   Skrzywił się po odpowiedzi kuzyna. Znaczy Findis już była zła, a Horrmund planował przecież wyznać jej w cztery oczy do czego właściwie doszło zeszłej nocy między nim a księżniczką... nie chciał chyba mimo wszystko ukrywać takich rzeczy przed przyjaciółką, ani jej złościć, lecz stało się to co się stało. Mimo wszystko kuzyn zdołał go choć trochę pocieszyć. - Nie będę, ale mam nadzieję że się dogadamy. - Westchnął. Czy księżniczka była tak zła że widział się z Roweną sam na sam? Czy wiedziała coś więcej?

- Pani. - Przywitał królową ukłonem, gdy wraz z Waymarem wkroczyli do królewskiej samotni. Domyślał się oczywiście po co go wezwano, po części był gotowy na tę rozmowę. Uczucie do Roweny dodawało mu jednak pewności którą starał się w pełni wykorzystać. Z resztą, gdyby nie wezwanie i tak chciałby porozmawiać z Findis o wszystkim, i poprosić o rękę jej siostry oczywiście.

Ostatnie wydarzenia były nad wyraz nie tyle szokujące, co...nie dające spać. Rowena nie mogła dojść do siebie po ostatnim wydarzeniu i potrzebowała nieco czasu by wypocząć. Nie mniej, od rana miała doskonały humor. Ba, nawet zaczęła się uśmiechać i oczywiście pogoniła służki by samemu się umyć i ogarnąć. Nie chciała by ktoś był w jej pobliżu nie teraz, nie w tej chwili. Jednak wszystko prysnęło, gdy miała zamiar wyjść na spacer po ogrodach, nim zdołała opuścić komnatę do jej drzwi zapukała Alys, informując że Królowa chce z nią mówić. Dziwne. O co mogło chodzić? Skinęła dziewczynie głową, po czym ubrała jedną z sukien, które uszyła jej siostra. Od, tak miała dzisiaj nastrój i w końcu czemu by nie pokazać się w czymś, co wyszło spod ręki Królowej? Tak też odziana w końcu pojawiła się przed samotnią siostry. Wpuszczona do środka dostrzegła Horrmunda i swego Dobrego Brata. Mina jej natychmiast spoważniała a na twarzy pojawiły się wypieki. O co chodzi? Co tutaj robił Horrmund? A może już rozmawiał z nimi i poprosił o jej rękę. Może zgodzili się i po to ją wezwali? Kto wie...chrząknęła lekko przybierając na twarz lekki uśmiech.
- Siostro. Dobry Bracie, Lordzie Horrmundzie.
Przywitała wszystkich lekkim skłonem i przyjrzała się uważnie wszystkim. Niestety min nie mogła rozszyfrować więc czuła się dość nieswojo.
- Wzywałaś mnie.
Spojrzała na Królową przyglądając się jej z ciekawością.

Horrmund zerknął w kierunku najbliższego z psów. Normalnie pewnie ucieszyłby się na ich widok, choć teraz powstrzymał się od tego. Wątpił by królowa chciała mu grozić tą sytuacją, raczej zwiększyć tym sposobem powagę chwili czy też wyrazić niezadowolenie z jego działań. To mógł zrozumieć. Posłał przez sekundę spojrzenie w stronę Waymara, sądził bowiem że przygotuje królową i na ewentualność tego co się stało. Do komnaty niemal równo z nimi weszła też Rowena, co zaskoczyło go tylko przez chwilę. Na jej widok rozpromienił się i uśmiechnął na jej powitanie. 
- Witaj księżniczko. - Powiedział ciepło, trochę przekornie wymieniając jej tytuł. 
    Kiedy królowa zaczęła mówić, jej słowa - a raczej tempo akcji, zaniepokoiły go. Domyślał się nieco jak to będzie wyglądać, lecz liczył że dane mu będzie faktycznie poprosić o rękę Roweny. Wiedział, że były to jedynie słowa i to w dodatku zbędne skoro wszyscy chyba zebrani tutaj wiedzieli o jego intencjach, lecz mimo wszystko chciał je wypowiedzieć. Słowa miały dla niego znaczenie. Bądź co bądź miło było jednak usłyszeć z jej własnych ust, że Findis aprobuje ich związek. Zanim zdążył jakkolwiek zareagować, królowa zadała pytanie które musiała zadać. Posłał spojrzenie Rowenie i wziął ją za rękę, głaszcząc kciukiem wierzch jej dłoni. Odwrócił się do starszej Arrynki. 
- Kocham twą siostrę. Pragnę jej w moim życiu i chcę wziąć za nią odpowiedzialność. - Powiedział równie poważnie co ona, patrząc jej prosto w oczy. Nie wiedzieć skąd przypomniał sobie ojcowskie nauki by czynić podobnie gdy napotka się zbyt blisko dzikiego zwierza w lesie, choć Findis dzikim zwierzem nie była. - Żałuję, że zawiodłem twoje zaufanie Fin, przepraszam. I proszę o wybaczenie. - Powiedział, licząc że przyjmie winę na siebie, po czym znów zerknął na ukochaną. - Jeśli mam być jednak szczery z tobą i ze sobą, nie żałuję że ją posiadłem, a ona posiadła mnie. Byłoby to kłamstwo i czułbym, że ją tym zdradziłem. Sam chciałem dziś prosić o jej rękę i twoje błogosławieństwo, choć mnie uprzedziłaś. - Rozwinął swą myśl, bo i taka była prawda, a nie mógł jej ukrywać skoro czuł się winny nadużycia zaufania swojej przyjaciółki. Nie chciał by ta myślała, że nie może już na nim polegać. - Ukaż mnie, jeśli chcesz, lecz nie trać we mnie wiary, wiesz że zawsze będę stał murem za tobą i twoją rodziną, cokolwiek by się nie działo. - Kontynuował. Naprawdę uważał Findis nie tylko za swą królową, ale też za przyjaciółkę i wstyd było mu iż ta czuła się zawiedziona. Nie zamierzał jednak wypierać się swoich pragnień do Roweny, ani żałować tych słodkich chwil które razem przeżyli ze sobą tego wieczoru. Findis udzieliła im co prawda błogosławieństwa, lecz nie mógł się nim w pełni cieszyć jeśli była na niego zła. 
- Poniekąd, mogło tak być. Wybacz. - Westchnął, odpowiadając na jej pytanie. Nie chciał zrzucać żadnej winy za to na Waymara. Dopiero teraz opuścił wzrok, pochylając brodę do piersi. Był wdzięczny kuzynowi za obronę, choć trochę dziwnie czuł się jej wysłuchując.

Gdy weszła do samotni dostrzegła psiaki, które bacznie pilnowały jej siostrę. Obserwując kto wchodzi do środka, uśmiechnęła się do psiaków, jakby coś miało to dać. A jednak...wchodząc do samotni została powitana również przez siostrę i jej małżonka oraz przez Horrmunda. Usiadła we wskazanym miejscu. Widząc minę siostry czuła, że coś jest nie tak...przełknęła nieco ślinę i usiadła. Gdy siostra wspomniała o rozmowie z Waymarem odetchnęła z ulgą. Chociaż wiedziała, że zawsze mogło to się skończyć zdecydowanie inaczej. Gdyby nie znała siostry, stwierdziłaby że Fin ma po prostu gorszy dzień i że posprzeczała się z mężem. Jednak pytanie jakie padło wszystko dało jej do zrozumienia. Do tego słowa Waymara. Przeniosła na niego spojrzenie zaciskając pięści ze złości. Co ona mówiła? Poza tym...skąd wiedziała? Przecież wszystko miało być bezpieczne, nikt nie miał o niczym się dowiedzieć! Co u diabła?! Spojrzała na Waymara a potem na Horrmunda jakby chcąc wyczytać z jego oczu, czy wiedział o tym że ktoś ich podglądał. Jednak on wyglądał na równie zbitego jak ona sama. W przeciwieństwie do Waymara i jej siostry. Tak jakby wszystko wiedzieli od początku. Chciała zaprotestować, ale czy to by coś dało, po co miałaby kłamać?
- To nie tak siostro. Wiem, że zawiedliśmy, jednak oboje jesteśmy winni tego, że się kochamy. Owszem powinniśmy się zastanowić nim postąpiliśmy tak a nie inaczej. Ale stało się...
Przyznała skruszona i o dziwo nie unosząc się tak jak zawsze miała to w zwyczaju. Pokornie wysłuchała słów szwagra i skinęła głową.
- To ja powinnam Was przeprosić...moje zachowanie...nie było celowym posunięciem. Ja...nim poznałam Horrmunda, bałam się że oddacie mnie komuś zupełnie obcemu, komuś kto nie będzie się liczył z moim zdaniem. No i nie chciałam Ciebie siostro opuszczać. To nasz dom, tutaj się wychowałyśmy, tutaj pierwszy raz wspólnie się upiłyśmy...mam z tym miejscem dużo wspomnień i tych dobrych i złych. Bałam się...po prostu się bałam.
Wydusiła w końcu z siebie to wszystko co w niej siedziało od lat...długich lat. A które wzmogły się z momentem, gdy uświadomili ją, o planach zamążpójścia. Gdy Horrmund ją ujął za dłoń ścisnęła go lekko chcąc dodać nieco mu otuchy a zarazem i samej sobie.
- Nie trać w nas wiary...
Poprawiła Horrmunda spoglądając na siostrę z troską i przeprosinami w oczach. Gdyby tylko jej siostra była znów taką jak niegdyś, mogłyby znów wspólnie upić się w samotności.

Słuchał cierpliwie i z pokorą opieprzu na który mimo wszystko zasłużył i do którego, jak uważał, królowa miała w pełni prawo. Obelga w żaden sposób go nie ubodła, nie mrugnął nawet, lecz pokorne znoszenie tej sytuacji przerwały słowa Findis o tym że byli widziani. Drgnął i zgrzytnął zębami, podnosząc nagle głowę ze zdziwionym i jednocześnie gniewnym obliczem. - Kurwa mać. Jak nie pożar to powódź. - Pomyślał, gotowy w tej chwili zatłuc tego rycerza gołymi pięściami. Nie miał co robić po nocy tylko szlajać się po ogrodach. Mimo wszystko po pierwszej fali szoku i gniewu, Horrmund poczuł że coś mu nie gra. Jak na to że zostali przyłapani przez obcego na chędożeniu, Findis wydawała mu się dość spokojna. Ba, wręcz w całkiem niezłym nastroju. Na jej miejscu nie mógłby mieć pewności czy rycerz nie wygada sekretu, czy przez lojalność czy łapówkę. Inna sprawa jeśli królowa już pozbyła się niewygodnego świadka, lub jeśli ten zameldował tylko że widział obściskującą się w altance parę, lecz nie rozpoznał nikogo konkretnego. Przeniósł przepraszający wzrok na Rowenę, znów opuszczając głowę. 
    - Wybacz mi. To moja wina, zawiodłem i ciebie. - Wyksztusił, poczuł się nagle niegodny zaufania którym go obdarzyła. - Tak pani... - Dodał cicho, odpowiadając królowej. Nie miał w tej kwestii nic mądrego do dodania. Zerknął znów na Waymara. Cholera, a obiecał że dopilnuje by byli sami... chciał być na niego wściekły, lecz nie mógł. Mógł winić tylko siebie że zgodził się na to, narażając tak ukochaną jak i przyjaciółkę. W zasadzie powinien i tak się cieszyć że zdecydowała się tak załatwić sprawę, a nie odesłać go na Mur. Ujawnienie tej sprawy mogłoby jednak pewnie zagrozić jej władzy jeszcze bardziej. 
    Zacisnął zęby wysłuchując kary która zamiast tego go czekała. - Pięknie, kurwa, pięknie. - Przesżło mu przez głowę. Chciał zająć się portem i flotą, też dla dobra królestwa, a tu czekało go stawianie Septonom świątyń, którzy i bez tego się strasznie panoszyli. Pragnął by stare i nowe zwyczaje znalazły porozumienie a teraz wszystko miało wziąć w łeb. Kto z jego ludu uwierzy mu teraz w jakiekolwiek zapewnienia o obronie ich i ich tradycji. O próbach pokojowego ściągnięcia w doliny górskich bojowników też mógł teraz raczej tylko pomarzyć. - Będzie jak każesz, pani. - Pokłonił się, siląc na pokorę w głosie. Zaraz zerknął też zaniepokojony na Rowenę. Chciał zapytać, co konkretnie ma na myśli, mówiąc że nie będą mieli szansy ze sobą pobyć, Waymar uprzedził jednak jego pytania. 
- Dziękuję lordzie Royce. I tobie pani, za łaskawość. - Odpowiedział.

Zacisnęła pięści wściekła słysząc słowa siostry. Czyli nie wydawało się jej, cień który widziała faktycznie należał do kogoś, szkoda że wówczas nie postanowiła mimo wszystko upewnić się do kogo on należy, może uniknęliby tego wszystkiego a tak...musiała zacisnąć zęby by nie wybuchnąć zła. Chciała powiedzieć, że nie jest brzemienna jednak milczała, nie chciała prowokować i tak wściekłej już siostry. Od kiedy pamiętała, zawsze liczyła się tylko ona, ukochana córka i siostra...jednak nie wypominała jej tego, wiedząc że to i tak na nic. Findis zawsze była tą lepszą partią, lepszą przyszłością. Ona...ona była po prostu najmłodszą córką, tą mniej interesującą. Gdy była dzieckiem tylko służba poświęcała jej więcej uwagi od rodziców. A gdy Fin podrosła...stała się wówczas jej najlepszą przyjaciółką, jedyną rodziną. A teraz miała wrażenie, że ją traci.
- Jak każesz.
Odparła spokojnie nie komentując, nie unosząc się w ogóle tak, jakby jej tutaj nie było, jakby przytakiwała tylko na wszystko. Miała nadzieję, że ten dzień się już skończy, że zaraz wyjdzie i zamknie się na powrót w komnacie i nie będzie musiała z niego wychodzić. Wyjazd, który jeszcze tak nie dawno był dla niej okazją do radości, świadomością że będzie mogła spędzić więcej czasu z ukochanym teraz stał się totalnie obojętny.
- Nie zawiodłeś najdroższy.
Ujęła go mocniej za dłoń chcąc by wiedział, że nie jest na niego zła, nie jest zawiedziona. To ona widziała cień, ona mogła zainterweniować a nie zrobiła tego. Na słowa małżonka siostry tylko skinęła głową, nie miała ani sił ani chęci na dalsze rozmowy.

Horrmund westchnął ciężko jak kowalski miech. Trzeba było się jednak wziąć w garść, choć wiadomość o tym że mimo wszystko ich widziano mocno nim wstrząsnęła i zwyczajnie wkurwiła, a zawiedzenie Findis autentycznie zmartwiło. Że też nie myślał o tym wczoraj... ale cóż, wino się rozlało, a wczoraj ciężko myślało mu się o czymkolwiek innym niż Rowena, zarumieniona, rozedrgana i skąpana w świetle świec. 
- Wybacz, masz rację. Nazwę rzeczy po imieniu - nie skończyłem w niej. - Powiedział z poważną miną, widocznie oczekiwała jasnej odpowiedzi, a i Horrmund otrząsnął się z początkowego wstydu. Miał nadzieję że nie rozzłości jej bardziej prostymi słowami. Zjebał, prawda, ale nie był już dzieckiem bojącym się przyznać do obrzucenia zarządcy garścią łajna. Mimo że sytuacja wskazywała na coś innego. - Wiem że wciąż może zdarzyć się nam na przekór, ale liczę że z dzieckiem jeszcze zaczekamy. - Ścisnął rękę Roweny tak jak ona jego przed chwilą. - W razie czego wierzę że jakoś sobie poradzimy. 
    Patrzył na Waymara gdy ten mówił. Ciężko było myśleć o radości w tej chwili ale ostatecznie... w jego słowach było trochę racji. Kiwnął nieznacznie głową w odpowiedzi i wetchnął. 
- Pewnie masz trochę racji kuzynie, choć miałem nadzieję że rozmowa o naszym ślubie, czy oświadczyny będą wyglądać trochę inaczej... Ale to już moja wina. - Przeniósł wzrok na najwidoczniej nowo upieczoną narzeczoną i zdobył na lekki, nieco smutny uśmiech. - Trochę jednak zawiodłem, ale damy sobie radę. Kocham cię, pamiętaj. - Powiedział ciepło, obejmując ją i przytulając czule. W końcu wyglądało na to, że najbliższy czas spędzą bez najniewinniejszych nawet czułości. Skłonił się Findis i ruszył w końcu w stronę drzwi, trochę niechętnie. Nim je otworzył i wyszedł, odwrócił się jeszcze spoglądając w oczy królowej. - Dziękuję Fin. 

Odwiedzenie zamkowego septu - schludnego i przygotowanego na wizytę monarchini za sprawą pracowitego septona Elysa - z pewnością nie pozostało niezauważone przez lokalnych sługów Wiary, którzy zawsze przychylnie spoglądali na podobne przejawy pobożności. Zwłaszcza, że było za co być wdzięcznym Siedmiu.
Doradcy Findis wysłuchali jej opowieści o przebiegu próby i innych wydarzeniach, po czym zdali jej raport z zajść w Księżycowych Wrotach. Włości było spokojne i potulne. Jedyne interesujące wydarzenia to przybycie resztek hufca Borosa Pobożnego oraz wyprawa kasztelana na pomoc rodowi Crayne. Pierwsza sprawa została przez Jej Miłość rozwiązana, a dwaj rycerze uchodźców prowadzący gotowi byli w każdej chwili oficjalnie zaprzysiąc swoje miecze królowej oraz domowi Arrynów. Jeżeli zaś chodzi o kasztelana, to nie powrócił on jeszcze. Ograniczały go zarówno rany, jak i chęć upewnienie się, że górale nie powrócą z kontratakiem. Na razie nie nadchodziły wieści o żadnych kolejnych starciach, a pierwsze z nich skończyło się zdecydowanym zwycięstwem oddziałów korony. Trzy dziesiątki prostaczków padły po stronie Andalów, ale górali powalono ponad drugie tyle. Dzielny kasztelan został ciężko ranny w walce z - jak zakładał - wodzem bandy, ale rany okazały się długoterminowo niegroźne i z czasem wróci do pełni zdrowia.
- Ibbeńczycy? - zapytał lekko zdziwiony septon Elys, ponieważ niedawny sąd boży był niemiłym przypomnieniem o tym, że królowa kiedyś już ten dziwny lud spotkała. - Cóż oni robią w Westeros w takiej liczbie?
Septon był człowiekiem uczonym i Kudłaci Ludzie - przynajmniej na poziomie posiadanej wiedzy - nie byli mu obcy. Nie spodziewał się jednak ich przybycia w znacznej liczbie tak daleko na zachód. Zakładał, wiedziony przekonaniem, że Ibbeńczycy są daleko w Essos, iż te niskie, włochate stwory na przełęczy są po prostu kolejnym westeroskim dziwadłem. Takim jak olbrzymy lub leśne demony. Wprawdzie mówiono, że przyszły ze wschodu, ale na wschód od Dorzecza są chociażby niezbadane gęstwiny i mokradła Szczypcowego Przylądka i kto wie jakie mroczne siły tam drzemią...
- Z tego co mówią raporty nie wydaje się, aby zbierali jakiekolwiek sił poza tym co już tam stacjonuje - rzekł Elys. - Gdyby zaś chcieli zaatakować, to musieliby przeprawić się przez przełęcz, a później drogę zagrodziłyby im umocnienia Krwawej Bramy. Nie ma chyba sensu narażać ludzi na zasadzki górali i prowokować pogan pokazem żołnierzy po zachodniej stronie gór.
- Wysoka Droga nie jest często wykorzystywana, ale kupcy i wędrowcy z rzadka jej używają - postanowił wtrącić się zarządca. - Co ważniejsze jednak, niedaleko południowego końca Wysokiej Drogi znajdują się Solanki. Kawałek dalej zaś Maidenpool. Dwa miasteczka portowe, z których towary już częściej bywają wymieniane z Gulltown. Jeżeli zaś towary, to i informacje. Zebranie armii to przedsięwzięcie czasochłonne i wymagające logistycznie, więc dzięki podobnym połączeniom i tak powinniśmy się dowiedzieć jeżeli Dorzeczanie będą coś szykować.

Łojzicku:

- To bardzo dobry pomysł - rzekł z entuzjazmem septon Elys, kiedy Jej Miłość przeszła do tematu rzemieślników. - Pomoże nie tylko wzmocnić Dolinę, ale i może zbudować mocniejsze więzi oraz zwiększyć lojalność naszych nowych braci w Wierze.
Zdanie zarządcy musiało być jednak odmienne, ponieważ spojrzenie jakim obdarzył duchownego mogłoby zabić.
- Wasza Miłość, muszę kategorycznie zaprotestować - rzekł. - Takie działania mogą jedynie doprowadzić do podburzenia i niechęci rzemieślników wobec korony. Zwłaszcza jeżeli dotkną najzdolniejszych i najbardziej cenionych z nich - wytknął, a wydawał się pewien swoich słów. - Wiedzę o swojej sztuce przekazują oni zazwyczaj na swoje dzieci, a rzemiosło rozwijane jest w rodzinie przez pokolenia. Nakazanie im, aby marnowali czas biorąc czeladników od Pierwszych Ludzi, a tym samym kształcili konkurencję dla swojego własnego potomstwa może być źle odebrane - zauważył. - Warto też wspomnieć, że nie każdy lord czy możny wywodzący się od Pierwszych Ludzi jest naszym królem-małżonkiem. Człowiekiem o niekwestionowanej lojalności. Co jeżeli nasza wiedza o obróbce żelaza trafi w ręce kogoś, kto potajemnie wspiera górskie klany lub pielęgnuje w sercu pragnienie zemsty za nie tak dawne, wojenne krzywdy? - zapytał. - Uważam, że zamiast tego powinniśmy zachęcić więcej osadników z Andalos do zajmowania ziem w całej Dolinie i nakłonić miejscowych lordów do czynienia tego samego. W ten sposób przybędzie więcej świeżej, andalskiej krwi mogącej wymieszać się z tą miejscowych, kiedy zamieszkają obok siebie. Kowale z Andalos będą zaś cenionymi ludźmi gdziekolwiek się osiedlą, pokazując Pierwszym Ludziom bezpośrednio jaką wartość może im dać ich bliskość. Pobożni ludzie z Andalos nie wesprą też swoich panów w razie buntu, pozostając wierni swojej kroczącej w łasce Siedmiu królowej.
Kwestia szkolenia zbrojnych pozostała bez komentarza.