Królewska Samotnia

Cóż, może to i dlatego Findis Arryn tak bardzo nie lubiła ludzi... Nie mieli jednej prostej instrukcji obsługi, a każdy z nich mógł reagować na te same kwestie w różny sposób. Kapłan Księżycowych Wrót najwyraźniej postrzegał przedstawiony pomysł podobnie jak Jej Miłość, a przynajmniej zdawał się podzielać jej poglądy. Zarządca zaś... co tu dużo mówić, być człekiem nieco bardziej praktycznym.
Choć królowa zauważyła srogi wzrok tego drugiego, to jej własna mimika nijak się nie zmieniła. Pozwoliła mężczyźnie wypowiedzieć się do końca, po czym na chwilę zamilkła, aby nad czymś się zastanowić.
-Nie planowałam im niczego nakazywać - odparła pewnie, przerywając milczenie. -Planowałam ich raczej zachęcić. Nie każdy rzemieślnik ma też syna, a zdaje mi się, choć oczywiście mogę się mylić, że andalscy kowale póki co nie są w stanie zmonopolizować całej Doliny, gdyż zapotrzebowanie jest zwyczajnie zbyt duże. Ci, którzy zdecydowaliby się wziąć na nauki kogoś z Pierwszych Ludzi, mogliby przykładowo zostać zwolnieni z połowy danin na okres szkolenia - zaproponowała, objaśniając nieco szerzej swoją wizję. Findis bardzo nie chciała traktować lud swego męża jak ludzi drugiej kategorii, a poza tym jej marzeniem było dążyć do połączenia tych dwóch nacji w jedno. To by zdecydowanie wzmocniło ich królestwo. -Rozumiem jednak kwestię lojalności. Ciężko mi się tutaj nie zgodzić, dlatego też póki co można ograniczyć takowych uczniów do ziem lorda Royce'a. Prędzej zginąłby niż nas zdradził, a dla innych lordów też mogłoby to stanowić dobry przykład, iż lojalność wobec korony jest właściwie wynagradzana - podniosła kolejny argument. Chyba nie było to tajemnicą, że Waymar był póki co jej najbardziej oddanym chorążym, chociaż kwestia miłości do niej samej mogła odgrywać tutaj dużą rolę. Tak czy owak Findis wysłuchała, jak na takie rozwiązania zapatruje się zarządca.
-Posłałam ludzi mających zapraszać osadników do Doliny. Takoż samo uczynił lord Royce. Cóż więcej mogę uczynić? - zagadnęła mężczyznę. Nie była niemiła, nie czyniła też żadnych przytyków. Chyba naprawdę chciała dowiedzieć się, jak skuteczniej mogłaby ściągać Andalów na swe ziemie. Nagle jednak spojrzała się na septona Elysa i zwróciła się bezpośrednio do niego: -Może się tak stać, o ile Siedmiu dopomoże, że będę potrzebowała septonów i sept, których będę chciała posłać na okoliczne wyspy, aby nawracali tamtejszą ludność. Dysponujemy odpowiednią ilością duchownych? - zapytała. Tajemnicą nie było, gdzie obecnie znajdował się królewski małżonek i jaką misję mu powierzono, toteż kwestia kapłanów nie powinna być dla nikogo zaskoczeniem.

Zarządca Isembard* uspokoił się nieco, a królowa w duchu poczuła ulgę. Choć nie dała po sobie tego poznać, to wielce nie chciało jej się przepychać na argumenty z własnym doradcą. Oczywiście od tego miała tych ludzi, aby też wytykali jej wszelakie błędy, ale nikt nie lubił przecież być za coś ganionym.
-Ostrożność też jest cnotą. Nie mam ci czego wybaczać - zwróciła się krótko w stronę mężczyzny. Przecież nie była żądnym zemsty potworem, który miałby do końca życia pamiętać jakąś głupotkę. -Tak też zrobimy - skupimy się póki co na ziemiach podległych Runestone. Prosiłabym zatem o ogłoszenie wśród rzemieślników z naszej domeny, iż ci, którzy będą wyrażać chęć wzięcia na nauki czeladników z włości lorda Royce'a, zostaną zwolnieni z płacenia połowy należnej koronie daniny na czas trwania szkolenia uczniów. Niech wiedzą też, że jest to decyzja dobrowolna, jako że nie moim celem jest szkodzenie ich interesom. Pragnę jedynie zachęcić ich do podjęcia działań mających służyć zasymilowaniu naszych ludów, wytworzenia mocniejszych więzi, a w efekcie umocnieniu Doliny jako królestwa. Jeśli będzie trzeba szerzej to objaśniać, to zapraszam ich na rozmowy ze mną do Księżycowych Wrót - przeszła do konkretów. Tym sposobem, nie budząc podejrzeń co do faworyzowania własnego małżonka, Findis zamierzała spełnić obietnicę, którą mu złożyła odnośnie nauczenia jego ludzi obróbki żelaza. Dla innych lordów zaś miało być wiadomym, iż lojalność wobec królestwa jest właśnie w taki sposób wynagradzana.
-Dobrze. Poślemy zatem po nich, jeśli zajdzie taka konieczność. Wszystko zależy od tego, z jakimi wieściami wróci do nas lord Royce - odparła septonowi Elysowi. Póki co chciała się upewnić, czy działania misjonarskie będą mogło odbywać się na większą skalę, a skoro uzyskała takie zapewnienie, to kwestia ta na razie była zamknięta.
-Przypomniała mi się jeszcze jedna sprawa - zaczęła nagle. -Lord Melcolm zwrócił mi uwagę na kwestie mariaży Andalów z Pierwszymi Ludźmi. Ja podobnie jak mój królewski ojciec chciałabym dążyć do zakopania podziałów między ludami zamieszkującymi królestwo. Wiem jednak, że nie wszystkim może się spodobać to, że kolejna córka Artysa ma wyjść za lorda wywodzącego się z Pierwszych Ludzi - ciągnęła dalej temat. Oczywiście przyobiecanie następcy tronu bratanicy pana na Old Anchor zapewne powinno trochę ugłaskać nieprzekonanych, jednakże Findis miała przecież całe może andalskich kuzynek, z którymi należało wreszcie coś zrobić. -Przydałoby się nieco świeżej andalskiej krwi. Stosunkowo blisko nas jest Bar Emmon. Jeśli ma syna w odpowiednim wieku, to może zechciałby połączyć się małżeństwem z Arrynami? - wyjaśniła, o co jej dokładnie chodziło, po czym poleciła posłać posłańca do Togariona z propozycją mariażu z jedną z królewskich kuzynek. W grę wchodziło albo najstarsza córka Alestera, mająca szesnaście dni imienia panna, albo o dwa lata starsza pierworodna stryja Jona**. -Drugą zaś możemy zaręczyć z możnym z Andalos. Prosiłabym zatem, aby nasi ludzie rozeznali się, kto byłby wystarczająco silnym sojusznikiem, ażeby mu oddawać członka rodziny - kontynuowała swoje wielkie plany matrymonialne. -I przy okazji... jak już wyślemy kogoś na rozmowy na Wschód, niech popłyną z nim najbardziej charyzmatyczni ludzie, w tym septon, septa i przynajmniej dwóch moich rycerzy. Niech zostaną dłuższą chwilę w ojczyźnie, aby zachęcić kolejnych osadników do przybycia na nasze ziemie. Potrzebuję rycerzy, ale też sprawnych wojaków, rzemieślników, a nawet prostych chłopów. Wszystkich przybyłych zwolnię na półtorej roku z daniny, a też dam im na początek zasiewy oraz wszelkie potrzebne materiały do osiedlenia się. Jeśli zaś moje ziemie nie będą w stanie zapewnić im wystarczającej przestrzeni, mogą osiedlać się na ziemiach moich wasalów, chociażby na ziemiach Runestone - rzekła tak, albowiem wiedziała, że Waymar zawsze chętnie przyjmie dodatkowych ludzi. Co prawda już w Andalos działali ich ludzie, ale bardowie mieli wkrótce powracać, a na ojczystej ziemi wciąż pozostawało tylu mieszkańców, których Siedmiu najchętniej widziałoby w Westeros. Nie żeby Findis tak uważała, ona po prostu potrzebowała ludzi do pracy... ale inni mogli tak myśleć.

Jej Miłość przyjęła wieści, które otrzymała, z nieukrywanym zadowoleniem. Pozostało jej czekać jedynie na dalszy rozwój spraw i powrót pana męża. Przez dany jej czas zgłębiała dalej wiedzę na temat wielkich postaci, ucząc się od nich, jak należy postępować, aby mieć posłuchanie u ludu. W wolnych chwilach też nie zaprzestała ćwiczeń mających podnieść jej wytrzymałość, ale z racji na obecny stan nie mogła na ten cel poświęcać tyle czasu i energii, ile by poświęcała normalnie. Wybierała też lżejsze zajęcia fizyczne, jak na przykład jazdę konną, aby nie zaszkodzić rosnącemu w niej dziecku.

Mężczyźni wyjechali bić górali, kobiety modliły się za nich w sepcie, a Jej Miłość po całonocnym czuwaniu wyglądała jeszcze bardziej blado niż zazwyczaj. I tak skończyła modły wcześniej niż planowała, a to ze względu na swoją brzemienność. Przespała się też parę godzin, po czym musiała czymś zająć swój czas. Nienawidziła czekać tak bezczynnie, a jednocześnie była świadoma, iż dobrze postąpiła, zostając w Księżycowych Wrotach. Nudząc się jednak okrutnie, wezwała do siebie ową służkę, którą jej przyjaciółka lady Elia wskazała jako źródło plotek na temat księżniczki Roweny.
-Jak ci na imię? - zapytała dziewki, gdy ta już znalazła się w komnacie. Na twarzy królowej nie dało się wyczytać żadnych emocji; jak zwykle pozostawała ona obojętna. U nóg władczyni natomiast leżały dwa z jej psów, a kolejne dwa czuwały przy palenisku. Na podołku kobiety zaś rozciągała się właśnie Sif. -Posłyszałam, jakobyś miast swoją pracą zajmowała się też wielce nieprzystojnym zajęciem - spojrzała się uważniej na dziewczynę. -To królewski dwór i ma być na nim porządek. Nie chcę, aby moja służba mitrężyła czas na czczą paplaninę, miast należycie wykonywać swe obowiązki. Czy miłym Siedmiu jest oczernianie możniejszych od nas za ich plecami? - zapytała, choć było to bardziej pytanie retoryczne. Choć Jej Miłość widocznie była niezadowolona, to przez całą rozmowę ani razu nie podniosła głosu. Przez cały ten czas pozostawała spokojna.

Plotkowanie może i przestępstwem jeszcze nie było, ale po pierwsze pobożnej niewieście nie przystawało takie zajęcie, po drugie nie należało mówić źle o rodzinie swej władczyni pod jej nosem, a wreszcie po trzecie i może w tym wszystkim najważniejsze - owszem, Findis musiała na kimś wyładować swoją frustrację. Tyle rzeczy wszak w ostatnim czasie ją wytrącało z równowagi, że nawet najcierpliwszej osobie świata owa cierpliwość by się zwyczajnie skończyła. Mimo wszystko ryża Ellie i tak nie doświadczyła pełnego gniewu królowej.
Przez chwilę Jej Miłość miała ochotę zadać dziewczynie pytanie, czy jest w ogóle świadoma tego, cóż takiego uczyniła, ale po chwili machnęła na to ręką. Przeprosiła, najwyraźniej nie pamiętała, zatem niemądrze byłoby jej o tym przypominać.
-W takim razie cieszę się, że się rozumiemy - oświadczyła, nie chcąc dalej gnębić wezwanej tu służki. -W wolnej chwili pomódl się do Staruchy o mądrość w podejmowaniu codziennych decyzji. Tymczasem z mojej strony masz już wszystko wybaczone, a mój gniew ustał. Możesz odejść, Ellie - rzekła, postanawiając być dzisiaj łaskawą. Może jeśli ona będzie teraz przychylna komuś, może i los okaże się w najbliższym czasie taki dla niej? Głupie myślenie, ale mimochodem zakradało się do jej głowy. Kiedy już dziewczyna wyszła z samotni, Findis potarła kudłatą głowę Fen. Przynajmniej w towarzystwie swych zwierząt czuła się dobrze.

-Wolałam porozmawiać o tym tutaj, lordzie Upcliff, gdyż nie wszyscy moi pobratymcy popierają pokojowe krzewienie Wiary - wyjaśniła po krótce swe motywy. Służba wniosła wino i nalała zarówno swej pani, jak i jej gościowi. Zwykle Findis Arryn nie pijała wina, gdyż miała do niego wyjątkową niechęć, ale w takich chwilach mogła zrobić pewien wyjątek. -Wiem od mego pana męża, że choć zdecydowałeś się przyjąć naszych bogów, to nie zechciałeś wyrzec się starych przekonań. Chciałabym żebyśmy się dobrze zrozumieli, lordzie. Nie zamierzam cię teraz nakłaniać do publicznego wyrzeczenia się Starych Bogów, jako iż zdaję sobie sprawę, że tak nagłe przekreślenie czegoś, w co wierzyło się całe życie, musi być niezwykle ciężkie lub praktycznie... niewykonalne. W dodatku masz też własnych chorążych, którzy z pewnością mogliby na ciebie spojrzeć podówczas nieprzychylnym okiem - mówiła tak, gdyż sama aż za dobrze znała problem marudzących wiecznie wasali i patrzących swemu władcy na ręce. No i to był dobry wstęp do tego, co chciała za chwilę uczynić. -Ostatecznie też nie jestem w stanie wniknąć w myśli i serca mych wasali, a przede wszystkim nie jestem w stanie przejrzeć, w co kto naprawdę wierzy - powiedziała, nie rozwijając jednak tej myśli dalej. Mimo to zdawało się to być jasnym sygnałem.
-Chciałabym cię jednak zachęcić do odchodzenia powoli od starych kultów i zwyczajów, a dania szansy tym nowym. Twoi poddani widząc też, że ich pan przyjmuje Siedmiu, być może sami bardziej się do nich przekonają. Witch Isle zaś w ten sposób zbliżyłoby się do królestwa - powiedziała, biorąc łyk wina. -Dlatego też chciałabym, aby na twym dworze zamieszkał septon i septa, którzy służyliby tobie oraz twym domownikom nie tylko jako przewodnicy duchowi, ale także doradcy i nauczyciele. Nasi septoni to w gruncie rzeczy także uczeni; znają pismo, które znacznie ułatwia komunikowanie się. Septy zaś zwykle zajmują się wychowywaniem dziewcząt, ale opiekują się także kobietami przed i przy porodach. Wszak twoja córka, panie, ma w przyszłości zostać żoną mego syna. Chciałabym, by miała szansę nauczyć się czytania i pisania, a także poznać kulturę Andalów, aby w przyszłości nie czuła się wśród nas obco. Swoją drogą... jak jej na imię? - dopytała się, zdradzając niechybnie swoje zainteresowanie dziećmi. Ale w zasadzie powiedziała Upcliffowi wszystko to, co powiedzieć chciała. Nic mu nie nakazywała, ani też nie groziła, nie użyła nawet przesadnie władczego tonu. Starała się przedstawić wszystkie zalety, jakie niesie ze sobą ich Wiara, a przez to przekonać lorda Urona do odejścia z czasem od Starych Bogów na rzecz Siedmiu.

Kolejni ludzie zawitali do Księżycowych Wrót? Findis Arryn czasem sądziła, że Siedmiu czy tam los stroją z niej sobie najzwyczajniej w świecie żarty, albowiem ze swoją naturą introwertyka nie lubiła miewać gości. Mimo wszystko jako władczyni potężnego dość królestwa musiała w końcu do tego przywyknąć. Jednakże z pewną dozą nieufności podeszła do informacji, iż grupa dość specyficzna grupa mężczyzn chce z nią rozmawiać. Oczywiście wiedziała, czym jest i gdzie leży Stare Miasto, ale tym bardziej dziwił ją fakt, iż owi przybysze zawędrowali aż tutaj.
Jej Miłości nie mówiło też nic takie miano jak Maester Hobbes, ale po wysłuchaniu tego, jak mężczyźni wyglądają, zgodziła się ich przyjąć. W zasadzie to ważnym dla niej było to, żeby do zamku nie wpuścić wiadomo kogo, dlatego też dla wszelkiego bezpieczeństwa zgodziła się rozmawiać w towarzystwie ser Ronnela oraz ser Dickona. Kiedy podróżni zjawili się przed jej obliczem, mogła na własne oczy ujrzeć opisywane przez straż łańcuchy i szare szaty. Czyżby byli to przedstawiciele jakiejś sekty? Czy w Starym Mieście w ogóle istniały jakieś sekty?
-Maesterze Hobbes, witam w Księżycowych Wrotach - zwróciła się do przewodnika tej dziwacznej nieco grupy ludzi. Skinęła też służbie, iż mogą uraczyć gości winem, choć ona sama nie zamierzała pić. Zastanawiała się też, czy nie powinna przypadkiem użyć jakiegoś tytułu wobec starszego mężczyzny, ale nie miała pojęcia, czy jest on królem, lordem czy zwykłym człekiem, a nie wiedziała też, czego mogła się spodziewać po Pierwszych Ludziach pochodzących z Reach. Z pewnością musieli znać mowę Andalów, skoro nie mieli większych problemów, aby porozumieć się z jej strażnikami. Poza tym gdyby było inaczej, to ktoś by ją o tym powiadomił. -Czymże zawdzięczam sobie waszą wizytę? Ponoć przybywacie tutaj aż ze Starego Miasta, także musi wami kierować coś ważnego - przeszła od razu do meritum, aczkolwiek po to chyba się tutaj zebrali.

Sam wygląd przybyszów nie zwrócił aż takiej uwagi Jej Miłości, jak to, co nosili oni na szyjach. Findis jeszcze nigdy nie widziała, aby mężczyźni lub nawet kobiety nosili podobne łańcuchy, zatem czyżby był to symbol ich sekty? Mimo wyraźnego zaciekawienia niestandardowymi dodatkami do ubioru królowa była jednak za dobrze wychowana, aby wgapiać się cały czas w jedno miejsce. Miast tego postanowiła wysłuchać swych gości, z jakąkolwiek oni propozycją czy też prośbą by oni nie przybyli. W odpowiedzi na ich podziękowania na jej kamiennej dotąd twarzy pojawił się kurtuazyjny uśmiech.
Findis wiedziała, że w Starym Mieście istnieje coś takiego jak Cytadela, aczkolwiek nigdy nie interesowała się tymi sprawami na tyle, aby wiedzieć, czym jej członkowie dokładnie się zajmują. Nie dość, że samo Reach było odległą krainą, to w kręgu zainteresowań Jej Miłości nie leżały sprawy nauki. Sama była wykształcona, bowiem wychowywała się wśród sławnych osobistości i na największych andalskich dworach, a potem jej urząd zwyczajnie wymagał od niej pewnej biegłości w różnych dziedzinach. Gdyby jednak mała Findis Arryn całkowicie sama miała decydować o swym losie, to na nauce wyszywania, śpiewu, poezji, czytania, pisania oraz znajomości Siedmioramiennej Gwiazdy by poprzestała. To by w zupełności wystarczyło jej do prowadzenia życia, jakie kiedyś sobie zaplanowała.
Jej Miłość nie przerywała starszemu mężczyźnie, pragnąc nieco szerzej zrozumieć, o co tak naprawdę chodzi z tymi całymi maesterami. Jak się okazało, słowo „maester” nie było imieniem owego Hobbesa, a najwidoczniej nazwą jego profesji. Tak jak Andalowie mieli swoich septonów i septy, tak Cytadela widocznie musiała mieć swoich maesterów. Findis miała ogromną ochotę zapytać się też o genezę tych dziwnych łańcuchów, ale szybko porzuciła ten pomysł, jako że miała teraz ważniejsze przemyślenia. Jak na przykład to, dlaczego Cytadela z miasta będącego pod wpływami Pierwszych Ludzi wysłała kogokolwiek do andalskiej władczyni. Czyżby Reach zamierzało w ten sposób ich szpiegować? To by było absurdalne, a już prędzej na coś takiego mógłby wpaść któryś z bliższych sąsiadów Doliny. Mimo wszystko w królowej ponownie obudziła się lekka paranoja.
-Wybaczcie, że zadam to pytanie, ale w Dolinie niewiele wiadomo o waszym zakonie. Rozumiem, że przebywając na moim dworze, służylibyście swą wiedzą mi oraz mym ludziom. Jakie stosunki łączyłyby was jednak, poza kwestiami naukowi, z Cytadelą? – dopytała, chcąc ustalić, czy aby zakon maesterów nie planował się mieszać nadmiernie w politykę Doliny. Jeżeliby poprzestawał jeno na tematach wymienionych przez Hobbesa, to Findis mogła poważnie zastanowić się nad przyjęciem ich. Oczywiście nie zrobiłaby tego z pasji do nauki, a raczej z chęci ponownego podniesienia prestiżu swego domu. Skoro jej dzieci miały szansę zostać światłymi ludźmi, to dlaczego miałaby z tego nie skorzystać? Pewne sprawy wciąż jednak wymagały doprecyzowania. -Naprawdę doceniam to, iż wasi przełożeni zdecydowali się was posłać aż tutaj. Widzę ponadto korzyści, jakie Dolina Arrynów może dzięki temu zyskać. Jednakowoż wiecie, że jest to kraj andalski i nasze dzieci są wychowywane w duchu Siedmiu. Nie chciałabym, żeby cokolwiek temu zaszkodziło – dała maesterom do zrozumienia, iż septoni i septy dalej będą edukować lud Doliny w religijnych kwestiach, dbając o to, aby Wiara nie miała jej nic do zarzucenia. Nie zamierzała też pozbywać się Alberta czy Clarice, jako że szanowała ich pracę, a poza tym na tak dużym dworze przyda się więcej uczonych ludzi. Dlatego też po wyjaśnieniu wszelkich niejasności Findis Arryn zdecydowała się otworzyć na świat i przyjąć maesterów na swych ziemiach. -Witajcie zatem jeszcze raz w Księżycowych Wrotach, drodzy maesterzy. Ufam, że wasza wiedza przysłuży się wielce memu królestwu – rzekła na koniec, po czym dopytała jeszcze, czy wszyscy mężczyźni zamiarują pozostać na zamku. Następnie już czekała ją rozmowa z zarządcą oraz zaprzęgnięcie służby do działań, aby móc jak najszybciej przygotować dla uczonych odpowiednie komnaty. W dodatku należało powiadomić dwór o przybyciu maesterów, a także zapewnić kilka osób, iż pojawienie się gości z Cytadeli nie sprawi, iż Findis Arryn zapomni o swych starych przyjaciołach.

Maester Hobbes mówił dużo, ale przynajmniej nie po próżnicy. Starał się wyjaśnić wszystkie rodzące się wątpliwości, co znaczyło, iż ich intencje są chyba rzeczywiście szczere. Być może naprawdę chodziło im jeno o rozpowszechnianie i utrwalanie wiedzy, a wobec tego Jej Miłość nie miała żadnych zastrzeżeń. Znajomość geografii, historii czy nawet arytmetyki nijak przecież nie mogła zaszkodzić, zwłaszcza gdy nad uczniem wciąż będą czuwać duchowi przewodnicy. Findis, która zazwyczaj była oszczędna w słowach, kiwała ze zrozumieniem głową. To, że Cytadela przyjmowała samych chłopców, królowej specjalnie nie dziwiło. Dziewczęta w większości znanych jej miejsc miały mocno ograniczoną drogę rozwoju. Sama zresztą spotkała się z pewnym oporem, gdy jako kobieta odważyła się sięgnąć po władzę.
-Skoro nie spodziewacie się żadnych waści między wami a przedstawicielami Wiary, maesterze Hobbes, czy zgodzicie się, iż od razu poznamy zdanie drugiej strony? - zaproponowała, a jeśli uczeni nie wyrazili jawnego sprzeciwu, to przywołała do siebie septona Elysa, który powinien już powrócić do zamku. Kiedy duchowny zaś przybył, to Findis rzuciła mu nieco światła na sprawę, tak, aby mógł się wypowiedzieć. W zasadzie to Arrynówna podjęła już decyzję, ale i tak chciała znać opinie swego przyjaciela. Jeżeli byłaby nieprzychylna, to przynajmniej wiedziałaby, z jakimi argumentami miałaby się w przyszłości mierzyć. Jeśli zaś Elys uzna ten pomysł za dobry, to będzie miała chronione plecy w razie, gdyby pozostałym septonom lub septom się to nie widziało.
I w pewnym momencie oblicze Findis z pewnością przybrałoby inny wyraz, gdyby tylko kobieta zdradzała swe emocje. Na szczęście jej twarz pozostała tak samo obojętna jak wcześniej, choć Hobbes właśnie mówił o płatności za usługi. Może i Arrynowie byli bogaci jak na standardy panujące w Dolinie, ale głowa ich rodu nie należała do rozrzutnych osób. Kamień spadł z serca królowej, gdy okazało się, że jednak nie będzie musiała nikomu nic płacić.
-Brzmi to nader sprawiedliwie, maesterze. Tym bardziej doceniam, iż Księżycowe Wrota nie będą zobowiązane uiszczać podobnej opłaty - rzekła, choć chyba wszyscy obecni w komnacie wiedzieli, że obydwie strony mogą na tym układzie skorzystać. Findis tymczasem zwróciła swe spojrzenie na maestera Nymora, który odznaczał się niespotykanym kolorem skóry. -Z lordem Waymarem będziecie mogli rozmówić się dopiero jutro. Wciąż przebywa w łożu po ostatniej potyczce z góralami. Aczkolwiek jak znam swego pana męża, to będzie zachwycony podobną propozycją - wspomniała o swym małżonku, mając w pamięci to, jak Waymar bardzo interesował się wszelkiego rodzaju innowacjami.

Widok chwilowej zmiany na twarzy starszego mężczyzny nie wywołał u Jej Miłości żadnych emocji. Przez myśl przeszło jej tylko, że maester powinien popracować nieco nad mimiką lub próbą jej ukrycia. Nie zastanawiała się jednak nad tym, co było powodem owego grymasu, a królowa nie chciała w to wnikać. Tym bardziej nie zamierzała tłumaczyć się z pragnienia wezwania septona. Hobbes przybył tu ze Starego Miasta i mimo znajomości założeń Wiary nie mógł znać tak dobrze jej duchownych jak wychowana w andalskiej kulturze Findis. Ona już znała takich septonów, co w teorii nie powinni się wtrącać w sprawy królestwa i jej dworu, a którzy przy pierwszej lepszej okazji oskarżyliby ją o sprzyjanie tradycjom i zwyczajom Pierwszych Ludzi. Ostatnim, czego teraz trzeba było Dolinie, byli marudzący pod nosem septoni.
Na szczęście przyjaciel królowej okazał się być mądrym i pomocnym człowiekiem. I w dodatku spełnił swoje zadanie. W razie niezadowolenia innych kapłanów Findis miała podkładkę w postaci Elysa, który zaaprobował przyjęcie maesterów na dwór. Być może Jej Miłość za bardzo się tym wszystkim przejmowała, ale nie bez przyczyny starała się zapracować na wizerunek pobożnej władczyni. Tym razem nie kolidowało to z jej postanowieniami, co też sprawiło, iż kobieta odetchnęła z ulgą. Z kolei maester Hobbes i maester Nymor będą wkrótce mogli zadomowić się w Księżycowych Wrotach. Findis wyraziła nawet chęć zobaczenia tego, co mężczyźni ze sobą przywieźli, gdy już się rozpakują. Natomiast maestera Otto czekała jeszcze rozmowa z lordem Waymarem. Royce był jednak zwolennikiem wszelkich nowinek i usprawnień, zatem uczony zostanie zapewne z wielką radością przyjęty na dwór w Runestone. Kto wie, może kiedyś ich potomkowie będą mogli przeczytać w kronikach, iż to za czasów królowej Findis maesterzy dotarli do królestwa Gór i Doliny.