Retrospekcja - W Dreadfort i w puszczy

Szum wichru skutecznie utrudniał wymianę zdań. Grupa jeźdźców z podniesionymi kołnierzami i w futrzastych czapach lub kapturach gęsiego pokonywała niewielki, wąski szlak prowadzący przez las do wtóru uderzeń kopyt i okazjonalnego prychania wierzchowców. Jak przystało na Południowców - takiej pogody nie przewidzieli.

Słońce coraz bardziej malało za horyzontem, gdy komuś przyszedł do głowy pomysł wychylenia twarzy zza poły materiału i spojrzenie w dal. - Zamek! - Zakrzyknął mężczyzna w sile wieku i skulił się od podmuchu zimnego powietrza wdzierającego się pod płaszcz po stanięciu w strzemionach.

Z bliska kamienna konstrukcja przypominała wyrastającą z ziemi paszczę przez swoje paskudne trójkątne blanki niczym ostre, kamienne zębiska. Odbijające się od wody ostatnie promienie raziły podróżników po oczach. Otwarty teren za sprawą rzeki i okoliczne wzniesienia pewnikiem powodowały tu ten nieszczęsny, przewlekły wiatr - podobny a odmienny od goszczącego na pokładzie galery podczas morskich wojaży.

Dobry tuzin jeźdźców zwolnił przed bramą, by zatrzymać się wreszcie niczym lodowe posągi oczekując na straż. Wśród przybyłych błyszczały refleksy odbijane od stali rękojeści mieczów, czy rycerskich ostróg. Przy koniach sakwy pojemne jak u doświadczonych podróżników, w przytroczonych workach pobrzękujące pancerze.

Przed szereg wyprowadził wierzchowca konny o posturze mikrej, choć głosie głębokim, by obwieścić co następuje: - Lady Laena Velaryon wraz ze świtą przybywa z odległego Driftmarku prosić o gościnę i audiencję u Pana tych ziem!

Jak to mawiają - zawsze się trochę krzyczy. Tak czy owak krótka wypowiedź herolda zdawało się, że przyniosła oczekiwany skutek, gdyż stosunkowo szybko prowadzono już podróżnych przez zamek. Laenie zdecydowanie przeszkadzał wszędobylski dym. Ogniska, paleniska, powoli rozpalane już pewnikiem pochodnie i wszystko kopci się bez umiaru. To oni tutaj tak żyją? Cisnęło się pytanie.

Zatrzymawszy się na dziedzińcu, kompania zeskoczyła z koni uderzając ciężko butami o nawierzchnię - śnieg, chlapa, czy murowany dziedziniec - jak komu się trafiło. Jedyna kobieta w grupie zwróciła się ściszonym głosem do najbliższego towarzysza - Potyczka w taki ziąb? To jakiś pojedynek?

- Na moje oko... to trening. - Odparł zaprzysiężony rycerz, choć kto to wiedział, czy nie był to aby zakład, czy jakie konfliktu rozwiązanie. Przynajmniej pokojowo się podnieśli do pionu. Byli walczący zajęci widać byli sobą, jednocześnie skupiając większość uwagi. Mały oddział przyjezdnych pozostawał lekko na uboczu ściągając dopiero spojrzenia co uważniejszych gapiów. W tej sytuacji Laena skorzystała z okazji na rozejrzenie się po tym miejscu od wewnątrz, taksując wzrokiem widziany rozkład zamku, przechadzających się ludzi i kończąc na bitnej parze. No proszę! Kolczastymi kulami wymachiwało dziewczę przypominające wiekiem Velaryonkę idącą do pierwszego ślubu.

Obecnie, mająca lat nieco ponad dwadzieścia Laena była na etapie pełnego rozkwitu nieco przytemperowanego jedynie pogodą. Ubrana w skórzany, dobrze skrojony i dopasowany strój z narzuconym na to grubaśnym płaszczem zdawała się być przyzwyczajona do tego typu odzienia. Długie białe włosy czekające na wypuszczenie spod kaptura, pełne usta, zdrowa cera i niecodzienna, zwłaszcza tutaj uroda. Większość skaz zaś chwilowo zamaskowanych, bowiem ani nie zdążyło się jeszcze wydać, że nieco niezdarna jest w ruchach, ani, że ręce poznaczone ma bliznami, bowiem skryte w rękawicach dotychczas. Na twarzy mieszały się trzy emocje - charakterystyczna dla Laeny nieustępliwość i harde spojrzenie z góry na obecnych, a do tego niezrozumiała mieszanka zaciekawienia miejscem tak odmiennym od rodzinnego wraz z poczuciem wyższości nad zebranymi. Jedno nie ulegało wątpliwościom - nie chciałaby tu mieszkać. Nawet w takim "luksusie" jak prywatna komnata w zamku. Z drugiej strony stojąc na zewnątrz i nie czując od jakiegoś czasu palców u stóp ta sama komnata jako przejściowy stan wydawała się bardzo kusząca.

O jej towarzyszach rzec krótko było można, że doborowa to była ferajna. Rycerze i zasłużeni zbrojni, nawykli do noszenia pancerza i pasa, o zdeterminowanym spojrzeniu i powściągliwych językach. Do tego trzech człeków prostych, jak się mogło okazać najęci lokalni tropiciele. A mówiąc lokalni znaczyło, że z okolic Białego Portu, bowiem to tam zacumowała galera z resztą podkomendnych.

- Wysupłaj jakiś podarek, Tregosie. Nie wypada tak z pustymi rękoma w gościnę. - Rzekła swemu człowiekowi czekając, aż przyjdzie na nich czas uwagi "pani" tego miejsca. Choć będąc w takich płytach Laena pewnie wolałaby się z tego rozebrać i wskoczyć do wanny, niż rozprawiać z nieznajomymi. Tymczasem Tregos wyjmował z juków kolejne rzeczy, ważył w dłoniach i odkładał, by wyjąć całkowicie odmienne. A to bransoleta, haftowana chusta... niee, może lepiej szkatułka przypraw? Albo skoro gospodarz taka waleczna, to nóż z głownią z kości słoniowej? Albo ostatni antałek wina, który im został? Tregos był prostym człowiekiem. Robił co mu przykazano, ale kiedy miał podjąć decyzję, to miał realny kłopot. Ostatecznie Laena pewnie wyjmie mu z rąk to co aktualnie trzyma i tyle z tego będzie.

Maester kiedyś opowiadał, że człowiek jest jak stal i hartować się można, a nawet należy. Przy czym służy to tylko temu, kto regularnie się zaprawia, zaś nieszczęśnikowi, który przypadkiem wybiegł nago na mróz jeno spodziewać się kaszlu i bólu pleców. Skrapiana wodą kuta na gorąco stal tylko pryskała parą i widocznie z lady Bolton było podobnie. Skoro jej służy, to na zdrowie. Wszystko pięknie, póki nikt Laeny nie ciągnie do pływania w jeziorze w takich warunkach. Można też uznać, że dziewczyna zyskała w oczach Laeny na... hmm... samodzielności? Wytrwałości?

Laena przywitała się oraz przedstawiła siebie i towarzyszy zgodnie z obowiązującymi w miejscu swego pochodzenia manierami, można by wręcz powiedzieć wedle procedury. Bez zwłoki wyjęła z rąk Tregosa szkatułkę i otworzyła w stronę pani gospodarz prezentując zawartość, oraz wplatając w wypowiedź, że widać, że lady wcale ich nie potrzebuje, ale kobiecie należy się czasem nieco przyjemności. W końcu kto nie lubił sobie dogadzać? Następnie szkatułkę zamknęła i przekazała Tregosowi, by zaniósł ją te kilka kroków w ręce lady lub jej człowieka.

Lady Roslin Bolton, pani Dreadfort. No ładnie. Zapewne historia jakaś ciekawa stała za takową władczynią i ciekawe, czy aby to tylko marionetka zaakceptowana przez chorążych na czas określony.
- Wychowałam się i przybywam z Driftmarku położonego na wyspie za Doliną Arrynów. Choć tradycje i krew wciąż są w nas silne, to tylko one wiążą mą rodzinę z niezdatną do życia Valyrią. - Teoretycznie mogła się puszyć, albo i naciągać rzeczywistość, że pochodzi z potężnych zamorskich ziem, ale tego typu puste słowa zostawiała braciom o niewyparzonych językach.

Jednak geografia geografią, a najważniejsze pytanie - co ich tutaj właściwie przywiało? - Przypłynęłam na Północ, cumując w Białym Porcie i najmując kilku tropicieli celem wzbogacenia mojej kolekcji o nieprzeciętną istotę, którą wedle znanych mi źródeł spotkać można tylko tu. Nieudane próby odnalezienia interesującego tropu prowadziły nas od kilku tygodni wciąż bliżej Muru i tak znaleźliśmy się w Dreadfort. - Piękna historia, tylko dlaczego przerywali tym jej trening? - Dlatego zgodnie z obyczajem, jestem tutaj, aby wyrazić życzliwą prośbę o możliwość polowania na terenie domeny lady. - A czy się zgodzi to już była inna para trzewików. Jak lord był łasy na pieniądze, to pewnie zażądałby opłaty, jak ciekawski, to ploteczek z daleka, jak samotny to może wieczerzy, jeśli zajęty, to odesłałby ją do zarządcy, a jak cięty, to by ich pewnie wypierdolił za zawracanie dupy. Dziesiątki rodzajów lordów było w Westeros, jednak teraz Laena stała przed spoconą i poobijaną lady Bolton. Swoją drogą, ciekawe pierwsze wrażenie.

Dziewczyna była w miarę wysoka, więc kilkoma długimi krokami zrównała się z lady.
- Ponoć niektórych to uspokaja, jednak ja nie mam do tego ręki. Wolę trzymać w nich ster i żeglować z wiatrem. - Przy dłuższym spaceru lub spotkaniu z licznymi schodkami, progami i tym podobnymi szybko wychodziło na jaw, że Laena nie jest najzgrabniejszą w ruchach osobą w towarzystwie i często zdarza jej się potknąć, by później szukać oparcia w tym, kto stoi najbliżej. A tu jeszcze ślisko od śniegu i lodu! - Głównie na bankietach i turniejach, by opleść sobie wokół palca jakiegoś dziedzica albo kilku. - Myślała w kategoriach dam dworu, choć pewnie jakiś prostaczek tu czy tam brał żonę do pomocy, ale kogo to mogło interesować?

- Na wilkora. - Odparła, jakby kto pytał w którą stronę do septu. - Miałam tylko kilka tygodni czasu, więc pomyślałam o czymś bliższym, niż Wielkie Moraq. A wyszło jak wyszło. - Rozłożyła ręce. Wiedziała ile może potrwać żegluga, ale szukanie zwierza w mroźnych lasach widocznie ją przerosło. - Byłoby mi niezmiernie miło przyjąć gościnę. Oczywiście nie będę się narzucać. Muszę też przyznać, że sama dopiero uczę się tropienia i nie wiem, czy w poszukiwaniach lada dzień nie wywędrujemy z dala od zamku. W każdym razie ciepła strawa i sala byłyby wielce krzepiące. - W przeciwieństwie do różnego sortu karczm lub wręcz spania po traktach w drodze do tego miejsca.

Poza końmi do zaopiekowania były też dwa psy. Oba dorodne, zadbane, z obrożami i wyjątkowo ułożone. Pewnie zaprowadzono je do psiarni, jednak chodziły przy nodze tak naturalnie, że pewnie gdyby je zabrać i do siedziby, to nie sprawiałyby kłopotu.

Gdy przyszło im zasiąść do wieczerzy, Laena najpierw wypiła powoli pół kielicha, czy tam kubka tego co nalali, a potem nie tykając na razie jedzenia zaczęła opowiadać, biorąc sobie czasem jeszcze łyczek - W gruncie rzeczy sporo się dzieje. Hoarowie coraz śmielej poczynają sobie w królestwie rzek i co rusz słychać o drobnych buntach. Jakiś czas temu Volantis poszerzyło swoje tereny. W Quarthcie głosują, by od nowego roku wprowadzić reformę sposobu pobierania cła od handlarzy niezrzeszonych w gildiach, a na Szafirowym Dworze ponoć budują Nowy Wał. Chociaż osobiście wątpię, żeby przestano dzięki temu palić Tarth. Poza tym moja znajoma właśnie wróciła z Zachodu i udało jej się w tajemnicy poznać jaki będzie najmodniejszy kolor w nadchodzącym księżycu od jednej takiej blond lady, ale zanim mój ulubiony krawiec Cruello z Lys się o tym dowie i coś wyszykuje, to już będzie nieaktualna kolekcja. Swoją drogą, jakby tak się zastanowić, to prawie wszyscy dziedzice królewskich rodów są jeszcze na wydaniu! Szykuje się wielki kocioł w tym Westeros - zakończyła z uśmiechem, jakby domena Targaryenów do kontynentu się nie zaliczała, a Velaryon potencjalne konflikty, dramy i wydarzenia traktowała raczej jak ciekawostki i materiał na ballady dla grajków i wierszokletów.

- Pływanie w kajucie jest męczące. Nic się nie dzieje i do tego buja na boki. Za to rola kapitana to sama przyjemność. Ma się w rękach dosłownie i w przenośni cały statek. Zarządzanie załogą, reagowanie na pogodę i zewnętrzne warunki, dysponowanie środkami... to takie bycie lordem w mniejszej skali, tylko, że można zacumować i zrobić sobie przerwę. - Czyżby nie mieli tutaj małego portu i stoczni, by rzeką spływać do morza i dalej wedle chęci? Na pewno łatwiej byłoby się do Dreadfort dostać.

Velaryon była dość pewna siebie i raczej nie pierwszy raz widziała taką reakcję na wieść, że chce upolować małpę, zorsę, tygrysa albo właśnie wilkora. - Rzeczywiście, nie widziałam, chociaż mam na rachunku już kilka dużych kotów, więc czas na dużego psa. Swoją drogą słyszałam też o cieniokotach, ale to mnie nie interesuje. - Sprostowała jedną rzecz, a później następną. - Właściwie, to nie zależy mi na dorosłej sztuce. Nim mniejszy, tym lepiej. Szczeniak byłby idealny. Ach, zawsze się zapominam z definicją polowania - nie zależy mi na trofeum, czy skórach. Chcę jednego wytresować. - Stwierdziła poważnie, patrząc w oczy Roslin i odwróciła spojrzenie na swoje dwa pupile prowadzone właśnie do kojców. Oczami wyobraźni widziała zaś idealny cel - niewielką watahę. Na szczęście żołdaków Boltonów, Laena nie przyjechała sama.

Kąpiel to była dobra rzecz. Ze względu na postawienie na mobilność i ograniczoną ładowność koni, Laena miała tylko jedną suknię poza odzieżą podróżną. Nawet lepiej - odpadała kwestia wybierania co założyć. Tak też miała na sobie uniwersalną suknię dobrą i do codziennego noszenia i na ucztę. Koloru była ona jasnych morskich fal, obszyta białą lamówką i ściągnięta z tyłu sznurkami, do których potrzebna była służba lub kochanek. Do tego wisiorek i pierścień. Po umyciu się skorzystała z pomocy służki w uczesaniu włosów, jednocześnie korzystając z okazji na połów jakichś pomniejszych ploteczek i ustalenia jakimi emocjami służba darzy władczynię. To często wiele mówiło o człowieku.

Kiedy zeszła do sali jadalnej bez kaptura, umyta i uczesana oraz nieco wypoczęta zdecydowanie wyglądała lepiej, a i łatwiej było się jej przyjrzeć. Przyjemna dla oka sylwetka i nietutejsza uroda. Nie była pięknością wychwalaną w balladach, ani też szarą myszką. Mąż powtarzał, że jest dla niego całym światem, więc tak też się czuła.

Co do jedzenia na stole postanowiła upolować kurczaka w miodzie oraz nieco warzyw, choć zostawiła je na talerzu do ostygnięcia nie lubiąc jeść na gorąco. Przyjęła oferowane wino, a po pierwszym łyku ukryła skrzywienie się z pomocą kielicha. Cierpkie i kwaśne - fuuuj. Z doświadczenia wiedziała, że słodzenie nic nie da jej gustom, piwa nie chciała, woda jest dla zwierząt, a soków raczej tu nie uświadczy, więc gestem pokazała swojemu człowiekowi na kielich i żeby poszedł. Po kilku minutach powinien wrócić z małym antałkiem, jeśli się nie zgubi. Żeby nie wyszło że grymasi albo ma w nosie gościnę, Laena skomplementowała później kurczaka i lokalne sery niezależnie czy jej zasmakowały. W każdym razie słony ser był już lepszy niż cierpkie wino.

Przy stole Laena jakoś specjalnie nie obnosiła się, ani nie wywyższała obyciem. Po prostu nauczono ją jeść kurczaka sztućcami i pamiętała jak się raz uświniła, gdy śliskie od tłuszczu udko wypadło jej z ręki prosto na sukienkę. Inna sprawa, że sztućce i kurczak w sosie ślizgały jej się po talerzu, grożąc wystrzeleniem parabolą na środek stołu lub komuś w oko. Dlatego jadła bardzo powoli i uważnie, a nie przez obyczaje.

Pouczenie o tym, że sprawy z innych ziem niż Północ nie są interesujące dla mieszkańców Północy, bowiem nie wpływają one na życie mieszkańców Północy, Laena skwitowała wyczekującym spojrzeniem, w efekcie czego Bolton rozmarzyła się o Twardorękim. Czyli jednak wojowniczkę ciągnęło do wojownika i tematy zastępcze oraz ploteczki nadawały się do wyrzucenia przez okno. Harwyn. Cóż. Rzeczywiście nie było daleko, więc co Laena słyszała to opowiedziała. Ni mniej, ni więcej. Zapewne znalazła się też pochwała dla ogółu Żelaznych jako żeglarzy - tu nie było o czym dyskutować. Jeśli król Hoare odbywał w swym życiu jakieś przygody o których słyszał szerszy świat, to pewnie Laena mogła je znać i powtórzyć. Lub o wojażach któregoś z jego synów - w końcu na brak dziedziców nie narzekał.

Wreszcie wrócił Tregos z antałkiem i można było się jak ludzie napić czegoś słodkiego. - Jeśli kiedyś osiądę w jednym miejscu, to chyba założę winnicę... - Laenę bawiło, że Roslin sama będąca prawem na tych ziemiach tak się dziwiła, że jakaś kobieta na południu czasem wychodzi z komnaty. Chyba nie wiedziała co się wyprawia w Dorne i nie chodziło o kozy. Nie była też pewna jak rozumieć komplement, chociaż... cóż. Zawsze to coś miłego.

- Wychodzi na to, że będziemy miały wiele czasu, by bliżej się poznać. - Stwierdziła z łagodnym uśmiechem Laena mając w pamięci, że Roslin wydała się zainteresowana polowaniem, a i do wiatru za oknem dołączył też gęsty śnieg*. Nachylając się mogła poczuć po raz pierwszy delikatne perfumy z Lys o aromacie czereśni rozwiewające się z szyi i nadgarstków Laeny. Wcześniej lub później udało im się znaleźć tematy o wspólnych zainteresowaniach. Velaryon opowiedziała historie o tym, jak handlarz w Volantis chciał ją kupić i nie odpuszczał póki nie dała mu w twarz jako najbardziej bojowa wśród jej historii związanych z ludźmi. Śmiejąc się przyszło jej nieuważnie dotknąć ręki Roslin kilka razy - w końcu siedziały tak blisko. Kolejne kielichy wzmagały rumieniec, chociaż Laena nie była z tych, co wypiją pół butelki i trzeba je zanosić do łóżka, bo bredzą, a w miłym towarzystwie sobie pozwalała, zwłaszcza, że okazja była pierwsza od wielu, wielu dni. - ... i dlatego właśnie uwielbiam Owczarki Ashfordzkie z tą ich aksamitną sierścią. A zwłaszcza w podróży, kiedy się zwiną przy nogach, od razu jest cieplej i człowiek nie czuje się samotny. - Zakończyła kolejną anegdotę. Powoli robiło się późno, a na pewno wiele osób już dawno zjadło i się rozeszło.



*Nie mam pojęcia jak z porami roku, więc tylko maluję wyobraźnią.

- Można też potraktować rejs jako przepustkę do odległych krain, nowych ludzi, zwierząt, przypraw i sztuki. Co komu gra w duszy. Wybrać się na przykład na areny w Meereen - czy to pooglądać, czy zmierzyć się z jakimś hrakkarem i zyskać sławy. - Może taka wizja bardziej przemówiłaby do pragmatycznej lady.

- Nie wiem czy jest możliwe, dlatego chcę to sprawdzić. Słyszałam, że to inteligentne zwierzę, poza tym nieco spokrewnione z wilkami, czy psami, więc gdyby tak zająć się nim już za młodu, to nie wiadomo. - Niektórych zwierząt rzeczywiście nie dało się tresować, bo były za głupie lub zbyt dzikie. Też inna sprawa, że co innego oswoić, żeby nie gryzły, a wytresować. - Zależy. Może od zawsze widzieli w nich tylko zagrożenie i nie było nikogo dość zdolnego, by się to udało? Oczywiście, z psem, czy sokołem jest prościej, bo wiadomo co robić, ale sama tresowałam małpki, miałam podejście do tygrysa, a raz spotkałam człowieka, który zajmował się chyba setką węży i żaden go nie ukąsił.

Po prawdzie praca nad wilkorem to była tylko wizja Laeny na zagospodarowanie czasu pod nieobecność męża, chociaż węszyła potencjał w tym unikatowym zwierzęciu.

Z historii przekazywanych przez służbę można było raczej wnioskować spomiędzy wierszy, że droga do przysłowiowej korony Dreadfort usiana była spiskami i zamachami.. khem... znaczy niefortunnymi zbiegami okoliczności. Jak ten z jej pierwszym mężem podczas polowania. Biedaczek. Niech gnije w ziemi.

Były to wnioski dość oczywiste, choć nieco się Velaryon nagadała o różnych rzeczach by je potwierdzić, że najpewniej młodej lady brakowało w bliższej i dalszej okolicy kogoś podobnego sobie, a otoczona żądnymi jej krzesła mężczyznami o różnym wieku i stanowiskach upodobniła się zainteresowaniami i autorytetami do wyznawanych standardów. Ciągła walka, powściągliwość, szacunek do siły, te sprawy. Przynajmniej w obecnej opinii Laeny. Widząc to na ten sposób, współczuła młodej lady i powzięła za punkt honoru poprawić jej nastrój choćby historyjkami z wojaży. Chyba nawet jakoś to poskutkowało.

- Zatrważające. Przynajmniej wino macie zawsze dobrze schłodzone! - Swoją drogą ciekawe ile by trwało zanim powstałyby ogrody wypełnione lodowymi rzeźbami, gdyby to tutaj postanowili się z niewiadomych przyczyn osiedlić valyrianie. Może nie ma tu portu, bo rzeka zamarza i nie da się przypłynąć? Hmm. Trzeba o to później zapytać.

Wyszło na to, że głównie Laena plotła co jej na język przyniosło, a Roslin głównie słuchała. Białowłosa świadoma, że mogłaby niechcący zbytnio dominować zostawiała też pole dla wypowiedzi rozmówczyni, choć nie miała problemu z tym, by opowiadać o tym, czy tamtym. Zdawało się, że poczucie humoru jej i Roslin powoli się docierały. - ...i można też do tego zaliczyć, że nacierają się tam często olejkami. Wojownicy na arenach, by panny głośniej wzdychały do lśniących sylwetek gladiatorów, a i pracownicy w zamtuzach wonnościami, żeby... sama rozumiesz. - Zakończyła kolejną dygresję o kulturze odległych krain, kiedy poczuła gościa pod stołem i to zdecydowanie nie przypałętał się jakiś czworonóg.

Jest coś takiego, że kiedy się siedzi noga w nogę, to przy najlżejszym kontakcie z nieznajomym odskakuje się lekko, aż w pewnym momencie styka się udami i nikt nie zwraca uwagi. Ot, choćby na ławie przy stole, gdy jest ciasno. I tak wychodziło na to, że przyszło im szybko przełamać ten próg, choć po tym ostatnim, Laena wysunęła dłoń na stole i spojrzała badawczo na lico córy Północy doszukując się przekazu idącego za gestami w tych - jak to określiła służba - dziwnych oczach. Laena była nieco zdziwiona, choć jednocześnie poczuła się połechtana po ego. Czyżby tutaj takie rzeczy? Kto by pomyślał? Jak spojrzeć pod tym kątem... lady Bolton nie wpisywała się konkretnie w mokre sny Laeny, ale też nie dało się jej odmówić całej serii walorów oraz bardzo sprzyjającej atmosfery. Frywolne myśli przerwała celna uwaga na temat aktualnego położenia słońca względem planetos. - Rzeczywiście, po całej podróży dobrze byłoby wypocząć. - Przyznała i coś w tym było.

Pożegnała się z pozostałymi osobami, zamieniła kilka słów ze swoimi ludźmi w kwestiach organizacyjnych i można było ruszać, a humor dopisywał. Po drodze pewnie potknęła się na schodach, a nie widząc poręczy wsparła o ramię młodszej towarzyszki, kwitując to krótkim śmiechem, przepraszając i wygładzając powstałą fałdkę na materiale sukni lady. Nie bez powodu Laena często chodziła pod rękę.

Kiedy wędrowały korytarzami, białowłosa przyznała, że bardzo miło zaskoczyła się dotychczasowym pobytem i gościną. Kiedy dotarły pod drzwi komnaty gościnnej, uchyliła je i zaproponowała bez presji: - Jeśli chciałabyś porozmawiać jeszcze o czymś bez służby, to raczej nie będę się jeszcze kładła... - Wszędobylskie uszy i oczy, te sprawy. Stały element dworów. Życie na pokaz i te prywatne często się rozmijały.

+18


- Hrakkar to dobre ćwiczenie umysłowe. Jest podobny do lwów znanych na Zachodzie z tym, że jest biały jak śniegi Północy i choć ma futro, to raczej przebywa w temperaturach zbliżonych do gorącego Dorne. - Można powiedzieć w pewnym uproszczeniu, że w Essos było podobnie, tylko inaczej. Cała zabawa zawierała się w tym "tylko". Czy bowiem mężczyzna "tylko" bez oprzyrządowania stawał się kobietą? Z daleka dobiegł jakiś głośny trzask, ale to pewnie służba coś upuściła. Zdarzało się najlepszym.

Laena mogłaby stwierdzić, że dziękuje serdecznie za tę garść bezcennych porad, ale ona to już słyszała. Gdyby dostawała złotą monetę, gdy ktoś ją odwodził od zwierząt to pewnie miałaby już kilka galer. Zamiast tego podziękowała za troskę. Wizja nacierania się czymś mokrym i wychodzenia na takim mróz jak tu obecny była... bolesna. Nic dziwnego, że Roslin się dziwiła. - Mmm, Ibbeńczycy. Współpraca z nimi to zawsze wielka przyjemność. Ponoć ich król to wielki strojniś. Futra, złoto, przepych i warkoczyki na brodzie. U Żelaznych w sumie można upatrzeć czasami takie warkoczyki. Z tego co mówisz, to gdyby Karstark sobie takie zaplótł pewnie by go wyśmiali. - Znaczy nie zawsze warto było naśladować Ibbeński szyk i modę.

- Westeros to nie miejsce, gdzie kuta jest valyriańska stal. Nie jest ona na sprzedaż, więc musieli go ukraść, a historia kradzionego oręża zawsze jest krwawa, gdyż złodziej złodzieja zabija dla łupu. - Laena skrzywiła się z niesmakiem na myśl o takim procederze. - Powinni się cieszyć, jeśli tylko bieda odwiedziła ich domostwo.

~***~

Dźwięk przekręcanego w zamku klucza był otwarciem kolejnego rozdziału. Laena była zajęta obserwowaniem harfy i padającego z okna blasku, gdy zaskoczył ją czuły dotyk. Stała tak jak dotychczas plecami do Roslin i przymknęła oczy  myśląc o tym co powinna, a czego nie powinna. Jedną z dłoni odnalazła nieodległy, choć poruszający się policzek. (Szczęśliwie udało się uniknąć przypadkowego wydłubania oka). Drugą splotła z dłonią lady. - Tego trzeba doświadczyć, chyba, że lubisz żeby mówić ci do ucha... - Poprowadziła rękę Bolton na swoje plecy w kierunku wiązań trzymających suknię na miejscu. Parsknęła cicho, kiedy Roslin trafiła w łaskoczące miejsce, a kiedy suknia trzymała się tylko na słowo honoru, odwróciła się do przygodnej partnerki całując ją w usta i gryząc w język kończąc pocałunek jako jeden z wielu testów co się lady podoba. Skwitowała to drapieżnym uśmiechem i z pytającą miną rozpięła klamrę trzymającą futro Roslin na Roslin. W między czasie małymi kroczkami zbliżała się do łóżka. Wierzchnia warstwa z głowy. Velaryon spojrzała w dół i odwiązała kokardę z materiału opinającego jej suknię w pasie, a następnie zamaszystym ruchem wyciągnęła szeroką wstążkę ze szlufek i dwoma krokami zamieniła się z Roslin na miejsca stojąc teraz za nią i przewiązując jej oczy. - Nie wszystko na raz. - Szepnęła i młoda lady usłyszała opadającą na ziemię suknie.

Laena pozwoliła sobie błądzić po ciele lady Bolton poszukując pasków, zaczepów, klipsów, guzików, sznurków, ściągaczy i co tam jeszcze mogło jej przeszkadzać, a potem przykucnęła za nią i dotknąwszy jej kostek jechała dłońmi po jej ciele wciąż wyżej - choć jeszcze omijając strefy erogenne, by wydłużyć zabawę - aż dotarła do głowy i suknia poleciała parabolicznym lotem na krzesło, czy gdzie tam akurat spadła. Następnie z racji taktycznego umiejscowienia w przestrzeni pokoju, Velaryon odwróciła Roslin twarzą do siebie, a plecami do łóżka i lekko popchnęła partnerkę, której nie pozostało nic innego, jak potknąć się nogami o brzeg łóżka i spaść na futra. Na dziedzińcu obrywała mocniej, więc powinna przeżyć. Laena dotknęła łydek lady i zjeżdżając w dół dotarła do butów, które ściągnęła pozostawiając Roslin na pastwę futer. Popatrzyła sobie na nią z góry przez kilka chwil, a później pocałowała ją po wewnętrznej stronie uda i sama także golusieńka jakby miała wyskakiwać z kąpieli przez okno zaczęła się wić
i pełznąć coraz bliżej twarzy Roslin, ocierając się ciałami. Ostatecznie zsunęła się na bok zaraz przy niej, oplatając nogą jej brzuch i przyciskając ręką wplątaną we włosy jej głowę, a właściwie ucho do swoich ust. - Pora poznać się bliżej... - był to czas, żeby wyrazić swoje życzenia i zacząć dopiero igraszki.

+21

Że co? Że jak? Nie ruszać się, bo będzie wiązanie? No proszę popatrzeć, od razu się człowiekowi ruchu zachciewało. Laena objęła nogą Roslin i przycisnęła do siebie, kiedy młoda była już na górze. Trochę na przekór, cóż zrobić? Widząc, że Bolton zainteresowały jej ręce, położyła jej dłoń na policzku i pogładziła kciukiem, a później odgarnęła jej włosy. Niech sobie popatrzy na rączki z bliska, bo za chwilę wystrzelą po futrach nad głowę Velaryon, w kierunku pionowego słupa podtrzymującego baldachim. Całkiem solidnego. Pewnie dałoby się do niego coś przywiązać. - No to chodź tu do mnie - Laenę podniecało to, że Roslin tak się do niej rwała i postanowiła pozwolić, by najpierw ona się skupiła na białowłosej. Niech się wykaże i nieco wyżyje. Laena specjalnie prowokowała raz jęcząc, a kiedy indziej opierając się, czy pokrzykując trochę. Zdarzało jej się przeklinać w valyriańskim narzeczu, kiedy było jej szczególnie dobrze. Co jakiś czas dawała też wskazówki jak jej się bardziej podoba, czy może wolniej lub szybciej i mocniej albo głębiej, tudzież w innej pozycji.


- Uhmmm, właśnie tak... - wplotła palce we włosy Roslin, by zachować ją przy swoim czułym miejscu - Aha. Ah. Umm, właśnie tak! - Na twarzy zrobiła się czerwona już jakiś czas temu, a teraz wyginała się jak sprężyna w różne strony pod wpływem kolejnych, napływających szybko impulsów. - Świetnie ci... o qogralbar! Aach! - W spazmie podniecenia zacisnęła nogi na głowie Roslin, co trwało kilka sekund nim przeszła przez nią fala dreszczy i rozluźniła się z zadowoloną miną - Mmm... - Teraz chciała już tylko poczuć trochę ciepła, może przytulić się, celebrując fantastyczny stan.

A później trzeba było wyswobodzić się jej samej lub z pomocą. W końcu trzeba było zatroszczyć się teraz o towarzyszkę, a zdawało się, że Roslin może lubić ostro, szybko i mocno w różnych kombinacjach. Mimo wszystko Laena poinstruowała Bolton, by ta położyła się na brzuchu, a sama przyklęknęła od boku, by dać jej krótki, może dwu minutowy masaż ciała idący od nóg po szyję, a na powrocie zbaczający w intymne miejsce. Velaryon postanowiła pracować ręką, a drugą odnaleźć drogę do młodych, jędrnych piersi, by po chwili zbliżyć się z lady i szeptać jej na ucho różne, często nie przystojące słówka, jak i komplementy. Kiedy Roslin była odpowiednio rozgrzana, to Laena doprowadziła do pozycji, w której sama siedziała na piętach mając nogi Bolton na ramionach i zaspokajając ją językiem, zaś do głowy lady przez magiczne siły grawitacji płynęła pompowana szybkim biciem serca krew powodując uczucie zbliżone do wypicia więcej wina niżby się pamiętało. Kiedy pannica była już blisko, Laena opuściła ją dość niezręcznie na futra i zagłębiła palce w mokrej przestrzeni, a sama zbliżyła się do niej tak, że stykały się praktycznie czołami i trzymała Bolton za kark. Najpierw całowała ją, a kiedy była już zdecydowania blisko, to patrzyła jej z bliska w oczy i zabraniała dochodzić, jednocześnie starając się dać jej jeszcze więcej przyjemności niż dotychczas. - Jeszcze trochę, Ros! - Gdy ewidentnie nie mogła się już powstrzymać, Laena pozwoliła jej odpłynąć, choć pilnowała utrzymywania kontaktu wzrokowego. Chciała, żeby Roslin na długo zapamiętała sobie jej twarz. No. Wiadomo, resztę też.

Kiedy doszły do siebie i troszkę sobie poleżały, Laena wstała wreszcie i golutka przeszła kilka kroków w świetle księżyca, po czym obróciła się, by spojrzeć co na to Roslin. Ostatecznie skorzystała z misy z wodą, by nieco się odświeżyć, bowiem łatwo się było zgrzać i przybierając kuszącą pozę zaproponowała niby od niechcenia - Druga runda?


Rano obudziła się jako druga (lub została obudzona), to pewnie wymęczenie podróżą, wino i figle ją zmogły. Wcale nie myślała o takich rzeczach, jak wyruszanie z rana na polowania. Po otwarciu oczu, podciągnęła futro pod szyję i rozejrzała po komnacie. Coś się definitywnie zmieniło.