Retrospekcja - Lew w Winorośli

Rowanowie organizowali huczny turniej, aby uczcić nadejście wiosny. Takie wieści zasłyszał ser Benedict Broom od jednego ze swoich znajomych, rycerza, który w przeciwieństwie do niego wiódł wędrowny tryb życia. Wiecznie na szlaku w poszukiwaniu chwały i zaszczytów. Nie mając obecnie wielu zajęć na Skale i za pozwoleniem Jego Miłości wyruszył więc Broom do Goldengrove by wziąć udział w zmaganiach. Towarzyszyło mu jego trzech giermków - Richard Lannister, Jaime Myatt oraz Elmer Ruttiger. Wielka była też radość trzech młodzieńców, kiedy okazało się, że gospodarze przewidzieli identyczne co dla rycerzy konkurencje dla ich giermków. Każdy, za zgodą ser Benedicta, zapisał się oczywiście na wszystkie trzy.
Nim jednak mieli stanąć w szranki i potykać się z innymi giermkami, głównie z Reach, jeden z nich postawił przed całą trójką wyzwanie. Jaime stwierdził, że muszą reprezentować jakąś damę, tak jak uczyniłby to prawdziwy rycerz. Zarzekał się również, że z pewnością zdobędzie wstążkę od kogoś znaczniejszego niż dwaj pozostali chłopcy. Elmer szybko łyknął haczyk i odpowiedział własnymi przechwałkami, zaś Richardowi nie pozostało wówczas nic innego jak tylko ruszyć pomiędzy namioty i poszukać kogoś, kogo mógłby o wstążkę poprosić.
- Przepraszam - zwrócił się do dwóch mężów stojących na straży pięknie zdobionego namiotu. Chociaż był młody, to mierzył sobie już pięć stóp i osiem cali, więc pewnie nie ustępował im wzrostem znacznie, o ile w ogóle. W swojej białej zbroi z krótkim, szkarłatnym płaszczem zawieszonym na lewym ramieniu mógł też ujść za rycerza. - Jestem Richard Lannister, czy Jej Miłość przebywa obecnie w środku? - zapytał. - A jeśli tak, to czy moglibyście, szlachetni panowie, przekazać jej prośbę o posłuchanie?

Strażnicy królewskiego namiotu spojrzeli po sobie i jeden z nich praktycznie natychmiast wszedł do środka, aby przekazać prośbę młodzieńca. Ach... Jak miło z ich strony. Na odpowiedź nie trzeba było czekać długo i zaproszono go do środka.
- Dziękuję, dobry panie - rzucił do zbrojnego i posłał mu promienny uśmiech, mijając go.
Wewnątrz namiotu okazały się przebywać aż cztery kobiety, co było odrobinę problematyczne, ponieważ Richard nigdy wcześniej nie widział królowej Reach. Jedna z nich była zdecydowania za młoda, jedna była zdecydowanie zbyt skromnie ubrana w porównaniu z pozostałymi, pewnie dwórka, acz dwie pozostałe były problematyczne... Lannister zaryzykował obstawiając tą, która z dwóch dorosłych i lepiej odzianych kobiet, wyglądała na ciut starszą niż poprawiająca włosy sąsiadka.
- Wasza Miłość, szlachetne panie - przywitał Olennę i skłonił się lekko, później zaś zwrócił się do pozostałych dam. - Nazywam się Richard Lannister, jestem bratankiem króla Tywella Lannistera - przedstawił się. - Jak zapewne możesz się domyślić, pani, biorę udział w turnieju - zakomunikował oczywistą oczywistość. Starał się utrzymać powagę, acz wprawne oko mogło dostrzec, że jest raczej w dobrym, radosnym nastroju. - Zwyczaj zaś nakazuje, by stając w szranki reprezentować zasługującą na to damę, aby i jej przysporzyć sławy i honoru. Jako że nie spotkałem jeszcze niewiasty, o której uwagę mógłbym się ubiegać, uznałem, że najsłuszniejszym czynem będzie ofiarować moje ramię na czas tego turnieju tobie, pani - oznajmił. - Królowa, której dobroć oraz miłość okazywana poddanym sławna jest nawet na Zachodzie, z pewnością najbardziej ze wszystkich zgromadzonych niewiast zasługuje by walczyć o jej dobre imię.

Richard uśmiechnął się grzecznie do przedstawionych mu kobiet, nieświadom niebezpiecznych myśli jakie właśnie pojawiały się w głowie Olenny. Czy patrząc na królewską siostrę widział kandydatkę na żonę? W żadnym razie. To o czy myślał teraz bardzo intensywnie, to był turniej! Był też całkiem rozradowany tym, że tak łatwo przyszło mu zdobycie wstążki od królowej, chociaż oczywiście starał się zachować odpowiednią powagę. Jaka miła kobieta - przeszło mu przez myśl. - Nic dziwnego, że mieszkańcy Reach tak ją kochają.
- Wasza Miłość jest zbyt łaskawa - odpowiedział na miłe słowa królowej, po czym przyjął wstążkę z lekkim, płynnym ukłonem. - Dziękuję - powiedział z uśmiechem. - Zrobię wszystko co w mej mocy, aby nie zawieść pokładanych we mnie oczekiwań.
Właściwie teraz mógł już chyba wyjść, acz wyprostował się i poczekał jeszcze najpierw krótką chwilę. Może Jej Miłość chciała zapytać go o coś, albo coś powiedzieć? Zbyt szybkie wyjście po uzyskaniu tego co się chciało wyglądałoby raczej mało kulturalnie. Jeżeli jednak Olenna nie miała zamiaru go zatrzymać, to najpewniej zobaczą się dopiero po starciach lub gdzieś w ich trakcie.

Och... Nie spodziewał się, że królowa będzie chciała żeby został z nimi dłużej. Może jakieś grzeczne pytanie czy dwa o zdrowie rodziny, przede wszystkim króla, o to jak interesy przebiegają, może czy ruch jest spory na nabrzeżu Lannisportu, ale nie partia kart. Bardzo miło z jej strony.
- Będę zaszczycony, Wasza Miłość - odpowiedział. Czas go nie naglił, konkurencje jeszcze się nie zaczynały, a przygotować się do nich jeszcze zdąży. - Dziękuję za poczęstunek, ale już dzisiaj jadłem. Nie pogardzę jednak kielichem czegoś do picia - powiedział, nie chcąc napełniać żołądka przez nadchodzącymi później zmaganiami. Możliwość zwilżenia gardła, jeżeli miał opowiadać, była jednak sensowna. - Zarówno mojemu ojcu, jak i stryjowi, zdrowie dopisuje. Królestwo tymczasem prosperuje. Lannisport pełen jest kupieckich okrętów, kopalnie są wydajne, pola nie karzą ludności nieurodzajem, a wedle mej wiedzy stryj nie napotyka żadnych problemów z nieposłuszeństwem lordów krainy.
Istniało pewne nieznaczne napięcie spowodowane bliskością Żelaznych Ludzi, aczkolwiek większość mieszkańców Zachodu uważała, że są oni zbyt zaabsorbowani możliwością kolejnych konfliktów z Durrandonem by rzucać rękawicę Lannisterom. Właściwie go to nie dziwiło - Skała była bogata i potężna, z pewnością mogła stanowić więcej niż godnego przeciwnika dla każdego z królów w Westeros. Harwyn Twardoreki zaś rzucając jej wyzwanie musiałby liczyć się z Arreckiem Durrandonem ruszającym po zemstę za porażkę pod Fairmarket przed laty.
- Wasza Miłość zdecydowanie powinna znaleźć czas by odwiedzić Casterly Rock - powiedział z uśmiechem. - Nie ma w Westeros drugiego zamku podobnego do Skały. Sieć korytarzy, sal, dziedzińców i komnat wydrążonych w jej masywie jest ogromna i kryje w sobie sporo ciekawych miejsc.
Chociażby Sala Bohaterów, Złota Galeria lub Kamienny Ogród.

- Przykro mi, Wasza Miłość, ale nie mogę niczego obiecać - rzekł, kiedy zaproponowano mu odwiedziny w Wysogrodzie. - Jadę tam, gdzie podążać będzie ser Benedict Broom, którego giermkiem jestem.
Richard był Lannisterem, to prawda, i przez to jego życie jako giermka różniło się niewątpliwie od tego jakie wiedli w tej profesji synowie mniejszych rodów lub ci nazwiska pozbawieni. Mimo to poważnie traktował swoje obowiązki i nigdy nie pomyślałby nawet by narzucać tak szanowanemu rycerzowi jak ser Benedict swoje zdanie odnośnie tego, gdzie powinni się udać. Mógł prosić lub sugerować, acz nigdy by się nie upierał. Broom jak dotąd obierał dobre kierunki dla ich podróży, kiedy już jakieś odbywali.
- Och... Tak, Skała pełna jest rozległych klatek schodowych - przytaknął energicznie. - Maesterzy oceniają, że jest trzykrotnie wyższa od Wysokiej Wieży, więc dotarcie na sam szczyt może być męczące. Transport niektórych zasobów, lub ludzi jeśli zajdzie potrzeba, odbywać się więc może za pomocą dźwigów i wind podobnych do tych w Orlim Gnieździe i Czarnym Zamku.
Niewykluczonym było, że to właśnie liczba schodów w Castrly Rock była tajemnicą stojącą za dobrą kondycją i atrakcyjnymi sylwetkami znaczącej liczby Lannisterów. W końcu zmagać się z nimi musieli każdego dnia.
- Nie słyszałem, aby mój stryj został komukolwiek obiecany - odpowiedział i upił łyk z kielicha z winem. - To samo tyczy się również moich ciotek, król Tywell nie znalazł im jeszcze odpowiednich małżonków.

- Byłem w Starym Mieście, Wasza Miłość - odpowiedział, nie do końca wiedząc jak zareagować na bycie nazwanym "słodkim chłopcem". Pani matka ostrzegała go przed kobietami, które tak mówią, chociaż nie był pewien czy na pewno to miała wtedy na myśli... - Skała jest zdecydowanie wyższa od Wysokiej Wieży. Poza zmierzeniem jej wysokości jako trzykrotności tej siedziby Hightowerów, maesterzy z Cytadeli ocenili również jej długość z zachodu na wschód na prawie dwie ligi.
O czym jak o czym, ale o swoim domu młody Lannister wiedział kilka ciekawostek. Wymiary jakie podawał rzeczywiście były ogromne, aczkolwiek taka właśnie była Skała - wielka. W dodatku nie dokonywał tych wyliczeń i pomiarów samodzielnie. Kto w końcu wierzyłby w takie badania przeprowadzone przez kilkunastoletniego giermka? O, nie! To były fakty stwierdzone przez maesterów z Cytadeli, a oni przecież szczycili się wysokim poziomem reprezentowanej przez siebie wiedzy.
- To bardzo fortunny zbieg okoliczności, rzeczywiście - zgodził się z królową, kiedy ta w końcu przestała ukrywać co chodziło jej po głowie od samego początku. Szybko też się okazało, że Jej Miłość ma wielki talent do planowania uroczystości zaślubin i wesel. Ponad dwa tygodnie zabaw, nie wiedział czy powinien być pod wrażeniem, czy może jednak trochę się obawiać. - Brzmi zaprawdę fantastycznie - ocenił, ponieważ wizja turnieju, albo i dwóch, bardzo do niego przemawiała. - Z pewnością prawią szczerze - stwierdził, kiedy Olenna wspomniała co ludzie mówią o jej własnym ślubie. - Czy odbył się też wtedy turniej?