Retrospekcja - Daj mi spać

No i zasnęła. Taki to jest efekt ukrywania się przed swymi kuzynkami, które koniecznie to chciały spędzać wieczór z najstarszą córką króla, a może nawet i z nią spać. Tylko po co? Findis nie była specjalnie towarzyska, nawet nie potrafiła za bardzo rozmawiać na typowo dziewczęce tematy. Nie interesowały ją ni turnieje, ni wielkie uczty. Gdyby krewniaczki zapytały się ją o coś związanego z religią lub wiarą, to co innego, ba, mogłaby nawet z nimi powyszywać, gdyby tylko tak ciągle nie paplały. Jeżeli myślały, że tym sposobem jakoś zbliżą się do Jego Wysokości, to były w błędzie. Wprawdzie Findis była ukochanym dzieckiem Alestera, ale nigdy by nie przyszło jej do głowy, by kogokolwiek zachwalać przed swym królewskim ojcem.
Z tychże to powodów księżniczka wieczorem schroniła się w miejscu, gdzie jej kuzynki rzadko kiedy się pojawiały. W bibliotece. Tam przynajmniej było cicho, a można też było poczytać Siedmioramienną Gwiazdę, ale też i wszelaką poezję lub pieśni i legendy Siedmiu Królestw. No i tak się zdarzyło, że nad takimi to historiami dziewczynka zasnęła, a obudził ją dopiero głośny huk upadającej książki. Zaraz potem dało się słyszeć... chrapanie? Tak, to chyba było to, a Findis wkrótce ujrzała na własne oczy, kto jest sprawcą takich hałasów.
-Wstawaj, Feanor - rzuciła głośno w stronę brata, jednocześnie zrzucając na stół przed nim stos swoich ksiąg, ażeby mieć pewność, iż książę na pewno się obudzi. Dziewczynka poprawiła jeszcze swoją sukienkę oraz potargany warkocz i wlepiła swoje spojrzenie w brata. -Coś ci spadło - powiedziała, ledwie podnosząc ciężką księgę. -Ale żeby tak chrapać w bibliotece... No wiesz co... - zaczęła coś mu tam wytykać.

Budzenie Feanora poszło dużo łatwiej niż się tego spodziewała. Czyli odgłos upadających ksiąg okazał się bardzo skuteczny. Findis doszła jednak szybko do wniosku, iż może lepiej było nie budzić starszego brata, który teraz wbijał swe jednookie spojrzenie w jej małą osóbkę, jakby zrobiła coś niedobrego. Jednocześnie zaczął grzebać coś po tej swojej bliźnie, odsłaniając zdecydowanie za wiele.
-Na Matkę Miłosierną, zasłoń to! - nakazała natychmiast księżniczka, odwracając swój wzrok od niego. Kompletnie też zignorowała przy tym pierwsze słowa brata, bowiem zabliźniony oczodół był w tym momencie o wiele ważniejszą sprawą. -Prosiłam cię już, byś mi tego nie pokazywał... To wygląda strasznie - powiedziała z pewną dozą obrzydzenia i strachu w głosie. Findis nienawidziła blizn. Były one jakieś takie niepokojące i przypominały o niemiłych rzeczach.
-Przecież nie rzuciłam ich wcale tak mocno. Nie mam na tyle siły. No ale przepraszam, będę uważać - zaczęła się kajać przed starszym bratem. Tym właśnie różniła się jej relacja z dwojgiem książąt. W stosunku do Feanora księżniczka odczuwała respekt i szanowała go jako najstarszego z rodzeństwa. Z Finrodem natomiast... mogła się pokłócić o byle co, ale to ona zawsze miała rację!
-Ojej - zajęczała cicho, gdy chłopak przypomniał jej o obowiązkach i zajęciach córki króla. -Rzeczywiście nie odmówiłam jeszcze swojej porannej modlitwy. Cóż, najwyżej kolejną noc spędzę, leżąc na posadzce w sepcie... No i potem miałyśmy z septą ćwiczyć nowy ścieg, ale tam miały też być córki stryjków... - westchnęła zrezygnowana, wdrapując się na braterskie kolana i rozsiadając się na nich wygodnie. Przyjrzała się też lekturze, którą miał przed sobą dziedzic jej ojca. -Tylko proszę, nie wydaj mnie... - zaczęła upraszczać starszego brata. -Nie, nie, Siedmioramienną Gwiazdą bym tam nie rzucała. Wszakże to święta księga - pospieszyła z szybkim wyjaśnieniem. -Pieśni i legendy Siedmiu Królestw - oświadczyła dumnie. -Słyszałeś kiedyś o księżnej Nymerii? Wiedziałeś, że w Dorne władzę mogą dziedziczyć także kobiety? Czemu tak nie ma u nas? - zasypała go nagle gradem pytań. -A ty co czytasz? Co to jest? Znowu coś nudnego o wojnach? - zagadnęła, kartkując stronnice tego wielkiego czytadła.

Feanor, nie dość że nie posiadał jednego oka i z dumą to prezentował, to jeszcze był niemiły i kompletnie nieczuły na poczucie estetyki innych ludzi. I jeszcze chrapał podczas snu. Normalnie książę z bajki, nie ma co. Czasem się zastanawiała, czy Siedmiu przypadkiem nie pokarało jej ojca za jego paskudne grzechy takimi dziećmi... a w szczególności takimi synami.
-A ty miałeś wystarczająco czasu, by sobie sprawić sztuczne, szklane oko - burknęła w jego stronę. Niech nie myśli, że tylko on może się tutaj mądrzyć. Właśnie w takich chwilach przypominała sobie, dlaczego wolała spędzać czas wolny w samotności.
-Nie jestem aż taka słaba... - zaprotestowała cicho Findis, wlepiając speszony wzrok w ziemię. Owszem, była drobnej postury i ogólnie wciąż przypominała bardziej dziecko niźli kobietę, jednak jeszcze na tyle źle nie było, by miał ją pokonać stos ksiąg. Zamierzała udowodnić to swojemu bratu, no chociażby przez uderzenie go w ramię jednym z lżejszych woluminów, co miało być także karą za jego sarkastyczny ton.
-Nie bądź sarkastyczny - zganiła go. -Jeszcze zobaczysz... Zostanę septą, a potem jedną z Najpobożniejszych jak nasz krewniak Elbert i wtedy będę doradzać samemu Wielkiemu Septonowi... - zaczęła snuć swe marzenia. -No jak to co? - popatrzyła się z niezrozumieniem na Feanora. -To ty nie wiesz, że one wręcz mnie napastują? Mi się nie chce z nimi rozmawiać na ich tematy, a one mnie też czasem wyśmiewają... Mówią, że papa nigdy mi nie pozwoli zostać septą, bo musi mnie wydać za mąż - pożaliła się chłopakowi, choć nie zamierzała tego robić. No ale skoro już pytał... Jej bracia mieli czasem dziwne reakcje na niektóre zdarzenia, choć i Rowenie również się to zdarzało. Teraz na przykład Findis zauważyła zmieszanie na twarzy dziedzica, kiedy postanowiła usadowić mu się na kolanach. Westchnęła ciężko.
-Nie mów mi, że trzymanie na kolanach młodszej siostry cię tak peszy - zagadnęła do niego. Dla niej nie było to niczym niezwykłym, wszak nie widziała nigdzie żadnych podtekstów natury seksualnej, a już niejednemu mężczyźnie z rodziny robiła dokładnie tak samo. -Przecież papa do tej pory trzyma mnie na swoich kolanach i jakoś nikt nie widzi w tym żadnego problemu - zauważyła, choć nie do końca nieświadomie podała chyba najgorszy możliwy przykład, jaki tylko mogła. Postanowiła jednak nie przejmować się już tym, co mówi jej starszy brat i wszelkie dalsze uwagi puszczać mimo uszu.
-W takim razie wolałabym się urodzić Rhoynarką niż Andalką - oświadczyła nagle księżniczka. Nie żeby jakoś szczególnie pragnęła władzy królewskiej, bo tego to wręcz by unikała. Bardziej jej chodziło o to, że bardzo by chciała, by kobieta również mogła zostać Wielkim Septonem, bo to by oznaczało kolejny cel dla młodej królewny. -W takim razie znowu czytasz o Andalach? Nie mógłbyś opowiedzieć mi o innych kulturach niż Andalowie i Pierwsi Ludzie? - zaproponowała, ponieważ wiedza, którą posiadała na temat własnego ludu wydawała się jej już aż nadto wystarczająca.

-Ech, jak chcesz, Feanor. Kim ja w w końcu jestem, by mówić ci, co masz nosić? - powiedziała z ledwo wyczuwalnym sarkazmem w głosie. Nie chciała dokuczyć bratu, brońcie Siedmiu. Miała tylko dość tego, że jej rodzeństwo wolało dbać o swoją przyjemność, niż pomyśleć czasem o bliźnich. Chociaż jak się by tak nad tym szerzej zastanowić, to była to przywara charakteryzująca nie tylko członków rodu Arrynów, ale też zapewne całej ludzkości.
-Wiem, że nie pozwoli... - odparła po dłuższej ciszy, będąc zmuszoną przyznać się do niewygodnej prawdy. Naprawdę to było miłe, iż Feanor w jakiś sposób nie chciał całkowicie ją dobijać, ale Findis nie była na tyle głupia, by nie zdawać sobie sprawy z natury króla Alestera. -Dlatego muszę go jakoś przekonać, albo uprosić... Wiem, że nie dogadujesz się z nim najlepiej, ale może mógłbyś porozmawiać o mnie z panem ojcem? Mimo wszystko jesteś najstarszy i z twoim zdaniem zapewne liczy się bardziej niż z moim. Mnie tylko lubi przytulać - zagadnęła w ten sposób brata. Zapewne był to jeden z tego typu pomysłów, który nie ma najmniejszych praw na powodzenie, ale Findis była na tyle zdesperowana, by chociaż spróbować. Próbowała już tych samych sztuczek z panią matką, ale niestety królowa Aelinor była niemalże głucha na prośby swej najstarszej córki.
-Tak myślisz? - zapytała, zastanawiając się, czy Feanor nie ma aby racji. Królewna może i nie była jakoś specjalnie nietolerancyjna, ale jej introwertyczna natura zwyczajnie nie pozwalała cieszyć się ze spotkań z tak dużą ilością krewnych. -Hm... jesteś bardzo mądry, bracie. Masz rację, ja wiem - wydusiła to wreszcie z siebie. -Tylko ja nie lubię spędzać zbyt dużo czasu z innymi ludźmi. To jest takie męczące - dodała po chwili, tłumacząc przyczyny swego zachowania. Jednak o ile Feanor był mądry w dziedzinach związanych z umiejętnościami społecznymi, to w rachunkach już chyba nie był zbyt mocny. Findis spojrzała się ze zdziwieniem na swego brata, unosząc wysoko jedną z brwi.
-Ekhm... nie pomyliłeś się przypadkiem, bracie? - zapytała, śmiejąc się delikatnie pod nosem. -Gdybyś zapomniał, to ja urodziłam się w 6 roku jeszcze przed Zagładą Valyrii, a to oznacza, że owszem, za 18 dni będę mieć swój dzień imienia, ale trzynasty. Cóż, przynajmniej pamiętasz dzień i księżyc, to miłe - powiedziała, próbując powstrzymać śmiech. Ostatecznie jednak nie wytrzymała i roześmiała się, wciąż siedząc mu na kolanach. Starała się jednak nawet w śmiechu być niezbyt głośna, bowiem nadal przebywali w bibliotece Orlego Gniazda. Nie miała mu tego za złe, każdy mógł się wszakże pomylić. Bardziej ją to rozbawiło, niźli rozzłościło. -No już, już, spróbuję zachowywać się jak poważna septa - odparła, ciągle mając uśmiech na twarzy, jednakże zsunęła się już z braterskich kolan i zajęła miejsce obok młodego mężczyzny. -To wina papy, bowiem czasem wciąż traktuje mnie jak małą dziewczynkę. Można się przyzwyczaić - wytłumaczyła się, choć nie była do końca pewna, czy wszyscy ojcowie traktują w ten sposób swoje małoletnie córki. Nie chciała jednak zajmować sobie teraz myśli tym temat, więc szybko o tym zapomniała.
-Bo są też inne, być może nawet ciekawsze kultury? - wzruszyła ramionami na znak, iż sama nie jest do końca pewna owych stwierdzeń. -Maester już mi kiedyś opowiadał o innych ludach, ale sądzę, że ty posiadasz... barwniejszą wiedzę na ten temat. Opowiedz mi o Żelaznych. A potem o Rhoynarach - zadecydowała, wlepiając ciekawskie ślepia w starszego brata.