Sala jadalna

– Daj męża! Nie wariata… Nie biedaka, daj nie pijaka! – nuciła wesoło Lauryn, teraz już w dobrym humorze. Od kłótni z Jeyne minęło zaledwie kilka minut, ale… nie potrafiła zbyt długo się na nią gniewać! Teraz więc stroiły się i wyśpiewywały dzieła Sansy z Pięknego Wzgórza!
– Daj nie Żelaznego, daj nie brzydala… Prześlij mi rycerza Zachodu… – podśpiewywała, gdy Jeyne wygładzała materiał jej najnowszej sukni wieczorowej, takiej w delikatnym czerwonym kolorze, nienachalnym – idealnym na kolacje u boku samej królowej!

W sali jadalnej zjawiła się idealnie na czas. Włoski upięła w modną teraz na Skale fryzurę, ciało ozdobiła nutą pożyczonych od królowej piżmowych perfum… Wszystko miało być idealnie. Przywitała się odpowiednio z Królewską parą i dworzanami, po czym wraz z wszystkimi zaproszonymi zasiadła do Uczty.
W głowie przewijały się jej rady matki. Uśmiechaj się, ale nie za dużo i nie za szeroko. Musisz być naiwna i śliczna. I tego miała się trzymać!

Wszystko było… idealne! Takie jak sobie wyobrażała! W przeszłości odwiedzała już Casterly Rock, jednak dopiero teraz – już jako młoda (lub starzejąca się?) panna mogła czerpać z tej atmosfery garściami. Kiedyś tego nie doceniała, a na pewno nie w takim stopniu… Wciąż nie dowierzała, że z nudnego Silverhill trafiła prosto do ogromnego Casterly Rock! Że jadła z samą parą królewską!
Parą królewską… Już na wstępie zdziwił ją fakt, że królowa nie powiedziała jej żadnego komplementu, ale jak zwykle wytłumaczyła to zwykłą zazdrością. Nie miała wielu koleżanek, kobiety zazwyczaj jej nie lubiły, a królowa Zachodu na pewno jej zazdrościła! Sama chciałaby otrzymywać tyle komplementów.
Taką postawę mogła jeszcze zignorować. Niestety, wkrótce cały dobry humor blondynki wyparował. Czy wszystkie kobiety w twej rodzinie są tak… drobne? W jednej chwili zdobiący jej buźkę uśmiech spełzł, ustępując miejsca wyraźnemu zdziwieniu! Czuła na sobie te wszystkie spojrzenia, w tym nerwowe spojrzenie zaprzyjaźnionej Jeyne… już obawiała się nadchodzących plotek… Czuła się tak jakby ojciec znowu groził jej umieszczeniem w sepcie.
Nagle zdała sobie sprawę, że milczy trochę zbyt długo. Próbowała wydobyć jakiekolwiek słowo, jednak momentalnie zaschło jej w gardlę – wypowiedzenie choćby prostego zdania wydawało się niemożliwe.
Siły odzyskała dopiero po kilku ciągnących się w nieskończoność sekundach.

– Tak, Wasza Wysokość, wszystkie jesteśmy raczej drobne. Moja droga ciotka, Myranda, zwykła żartować, że kobiety z rodu Serret są drobne ciałem, ale wielkie duchem. – spróbowała obrócić sytuację w żart, wypowiedź wieńcząc więc uśmiechem. Przez głowę przeszła jej myśl czy aby na pewno powinna wspominać imię swojej ciotki! Była w wieku Królowej, może w przeszłości się o coś sprzeczały, a teraz zawistna Lady Brax wzięła sobie za punkt honoru ośmieszenie Lauryn przed całym dworem? Oby nie!
Całe szczęście grajkowie w porę zabrali się za wygrywanie „Rozpędzeni prosto w Stronę Skały”, co w jakimś stopniu – przynajmniej w odczuciu Lauryn – złagodziło gęstą atmosferę.
– Och, uwielbiam ten utwór… – wymsknęło się blondynce, teraz zerkającej w stronę Jeyne, z którą niejednokrotnie wyśpiewywała ją na licznych przyjęciach w Silverhill.

Złap mnie za rękę, na koniec Skały zabierz mnie…
Przynieś mi złoto, ja dla ciebie dzieci rodzić chcę!
Rozpędzeni prosto w stronę Skały…

Och, chętnie by sobie tak ponuciła, ale biorąc pod uwagę ciążący na niej oceniający wzrok królowej… wolała nie bawić się zbyt dobrze. Jeszcze by się jej to nie spodobało! Zamiast tego postanowiła zacząć rozmowę na inny temat.

– Jeszcze raz dziękuję za zaproszenie, Wasza Wysokość. Bawię się naprawdę znakomicie… – zaczęła, zaraz przechodząc do swojej opowieści. Lubiła gadać – lubiła gadać totalne głupoty, a jak to mawia prababka z domu Marbrand – przez głupotę do serca! – Przy okazji… – tutaj zwracała się już nie tylko do królowej, ale i Króla. – Mój drogi pan ojciec prosił, by raz jeszcze podziękować za zaufanie w kwestii opieki nad Księciem, oraz – oczywiście – za gościnę. Obecność Księcia zdecydowanie ożywiła Silverhill!

Przez głowę Lauryn przeszła myśl, że Królowa Zachodu świetnie dogadałby się z jej matką. Dwie wredne wywłoki, w dodatku na każdym kroku pogrążające ją przed tłumami ludzi! Dlaczego wszystkie starsze kobiety jej nienawidziły? No tak. Zazdrościły jej! Poza tym mogłaby przysiąc, że Król Zachodu przyglądał się jej (Serrettównie) trochę zbyt długo, co zdecydowanie wyprowadziło Królową z równowagi. Tak! Na pewno tak było.
– Och, tak. Jest nim Lord Warron Stackspear… – odparła tylko. Choć ton głosu utrzymywała przyjemny, to nagle straciła ochotę do prowadzenia rozmowy. Dobry humor opuścił ją całkowicie po kolejnych słowach Królowej. Solowe wykonanie? Muzyka co prawda nie była jej obca, jednak nie czuła się na siłach, by zaśpiewać przed tak ważnymi personami. – Wasza Wysokość wybaczy, ale nie chciałabym przerywać występu grajków. Tak przyjemnie się ich słucha… – odpowiedziała, zaraz jednak skupiając swoją uwagę na Królu. Zatopiła w nim spojrzenie błękitnych oczu, zaszczycając go także nienachalnym, uroczym uśmiechem.
– Skądże. Zwyczajnie zaraża wszystkich dobrym humorem… – rzekła, nim Tommen rozgadał się na dobre. I chociaż atmosfera zdecydowanie się rozluźniła, to Lauryn wciąż czuła się zwyczajnie źle. Wchodząc na ucztę była szczęśliwa, teraz jednak była więcej niż pewna, że salę jadalną opuści z humorem gorszym niż w dniu ogłoszenia jej zaręczyn z dawno zmarłym niedoszłym narzeczonym.
W jednej chwili straciła na wszystko ochotę! Otaczający ją ludzie stali się dziwnie nudni, liczne komplementy mdłe i niezbyt wyszukane, orkiestra irytująca, a wino zbyt cierpkie. Rozstawione wokół potrawy zbyt tłuste i tuczące, atmosfera… zwyczajnie przytłaczająca.
Casterly Rock szybko straciło swój urok. Królowa Zachodu skutecznie odwiodła ją od planów wstąpienia do jej dworu i wyjścia za Tomemna! Wyjście za jednego z pomniejszych Lordów Zachodu nagle przestało wydawać się tak złym pomysłem. Jeśli miałaby czuć się tak źle przez resztę swojego życia, to wolała wcale nie wychodzić za Tommena. Po co jej tytuł królowej, skoro miałaby być nieszczęśliwa?
Teraz musiała wymyśleć coś, co pozwoli wrócić jej jak najszybciej do domu. Uznała, że najlepiej będzie udawać nudną i niezbyt zainteresowaną życiem dworskim dziewkę. Przez resztę uczty dużo więc się uśmiechała, ładnie wyglądała i rozmawiała na niezbyt poważne tematy, po uczcie zaś kierując się prosto do przydzielonych jej komnat.

z/t