Amfiteatr Belaerysów

Kolejnego dnia Rickard stanął naprzeciw dwóch gladiatorów - jeden uzbrojony był we włócznię i tarczę, drugi dzierżył wielkie ostrze. Przeciwnicy okazali się dość kompetentni i współpracowali ze sobą dobrze, tworząc kilka groźnych sytuacji. Mimo to jednak nie stanowili dla Tartha większego wyzwania i po pokazie umiejętności - zapewne wydłużonym odrobinę dla uciechy tłumu - zostali pokonani.
Następnie nadszedł czas na konną walkę. Na szybko, bo dzień, do tego raczej niecały, długim okresem czasu nie jest, udało się znaleźć dla Bestii przeciętnego przeciwnika. Nie był to nikt znany czy prezentujący wybitne umiejętności, ale nie był to też kompletny żółtodziób, który ledwo opanował podstawy władania orężem. Okazało się nawet, że był to rycerz, a pochodził ponoć z Doliny Arrynów. Przy pierwszej szarży obaj przeciwnicy zbili kopię rywala sprawnie operując tarczą, a warto zaznaczyć, że nowy narybek bliżej był trafienia niż Tarth. Przy drugim przejeździe jednak walka się zakończyła. Kopia Rickarda wbiła się prosto w gardło rycerza z Doliny, przebijając pancerz i wyrzucając trupa z siodła. Widownia wydawała się... Nieszczególnie zachwycona. Może to ze względu na krótką walkę, a może trafił się trudny tłum? Oczywiście mogli najzwyczajniej w świecie nie przepadać za takim typem starć, ale nie można było tego z góry zakładać po jednym pokazie.
Kolejny miał być niedźwiedź i tak też było. Nie pierwszy taki zwierz w karierze Rickarda i pewnie nie ostatni, a że jednego nawet gołymi rękoma położył, to i ten wyzwania nie stanowił. Mógł się z miśkiem trochę pobawić, a w końcu powalić i tłum zadowolić.

Ostatnia walka odbyć się nie mogła, ponieważ nie było z kim walczyć. Ewentualnie Tarth mógł dostać dwóch średniaków, ponieważ gladiatorzy o jakich prosił jednak na drzewach nie rośli, a ostatnio ich liczba trochę zaczęła spadać... Więc zdobyć dwie pary z dnia na dzień, to nie było takie hop siup. Poza tym organizatorzy myśleli również o własnych zyskach, a walka między dwoma gladiatorami tego typu z odpowiednią zapowiedzią, dajmy na to dwudniową, mogła im napełnić kieszeni bardziej niż nagła walka z udziałem Rickarda z dnia na dzień. Był sławny i znany? No, był. Jednak ci inni też gdzieś tam się obijali ludziom o uszy, a widownia chciała też inne rzeczy oglądać. W dodatku z dnia na dzień nie tak wiele osób się zdoła dowiedzieć.

Poszukiwania wyzwań dla Rickarda trwały, więc dodanie do tego jakiegoś zdolnego jeźdźca, który potykał się okuty w ciężki pancerz i dobrze władał kopią, nie było problemem. Może trafi się jakiś westeroski rycerz, albo sarnorski weteran. Na te dwie grupy pewnie najbardziej należało liczyć. Poza tym oczywiście szukano wojowników walczących wszelaką bronią i w różnych stylach, a także rozglądano się za zwierzętami o niespotykanych rozmiarach czy zawziętości.

W kwestii zaś walki liczniejszych grup... Organizatorzy nie mówili nie. Właściwie, to można w ten sposób "zainscenizować" pewne wydarzenia. Och, tak! To mógł być świetny pomysł. Zgraję pieszych, o których wspominał Tarth, mogliby ogłosić gladiatorami reprezentującymi Imperium Ghis. Konni prowadzeni przez Rickarda - mniej liczni, ale posiadający wierzchowce - wcieliliby się tymczasem w role Smoczych Lordów, którzy to Ghiscarczyków zwyciężyli. To mogło się udać, więc tego mogli spróbować. Może za tydzień? A jeżeli nie, to w jakiej dacie Tarth by proponował?

Kolejny raz Bestia z Tarthu pojawiła się w wielkim amfiteatrze, aby rozerwać widzów swymi występami. Teraz, w przeciwieństwie do spektaklu jakim była bitwa z Cętkowanymi Ludźmi, obszerne trybuny nie były wypełnione po brzegi ludźmi. Nie było się temu jednak co dziwić - budowla była wielka, a niewielu ludzi było tak zapalonymi entuzjastami areny, aby pojawiać się na walkach codziennie czy nawet kilka razy w tygodniu. Jeżeli nie będzie nic "wielkiego", to raczej nie było co liczyć na pełną widownię.

Tak czy inaczej, nawet jeżeli nie niezwykle liczna, to gawiedź była. Trzeba więc była dać dobry pokaz. Na początku Rickard potykał się z dwoma gladiatorami, którzy obaj walczyli z użyciem dwóch broni - połączenie topora z krótkim mieczem. Rycerz pokonał ich nie odnosząc ran, jednak było kilka sytuacji, które były naprawdę groźne. Ta dwójka była chyba najlepszą z jaką walczył w ostatnim czasie.

Później nadszedł czas dwóch hrakkarów i... Cóż... Wielkie koty dały z siebie wszystko. Tarth ranił je, jednak lwy powaliły go na ziemię, gdzie ledwo usunął się z drogi ich potężnych szczęk. Kiedy próbował jednak wstać jego stopa natrafiła na ołowianą kulkę z procy. Jeden z gladiatorów podczas jednej z ostatnich walk musiał jej używać, a zagrzebana w piasku nie została usunięta. Noga wojownika omsknęła się na okrągłym, gładkim obiekcie i zamiast wstać szybko i sprawnie, przewrócił się w piach. Lwy natychmiast to wykorzystały uderzając łapami i próbując szarpać zębami. Rickard dał z siebie wszystko, ale bez ran się nie obyło. Zaraz jednak zerwał się na równe nogi - uważając już na wszelakie kulki, kamienie czy inne pułapki - i kociaki wykończył.

Tak jak Rickard proponował wcześniej - urządzono widowisko. Grupa sześciu dziesiątek gladiatorów z niższej półki - niektórzy ledwo przeszkoleni, a inni świeża krew dysponująca jednak wcześniej pewnym doświadczeniem - przeciwko dziesięciu ciężej uzbrojonym jeźdźcom prowadzonym przez Rickarda. Publice ogłoszono z początku, że zbici w centrum areny gladiatorzy, uzbrojeni we włócznie, toporki, okrągłe tarcze, brygantyny i szyszaki, to żelazne legiony Starego Ghis! Tarth wraz z towarzyszącymi mu jeźdźcami - pośród których znalazło się również trzech szlachciców zza Czarnego Muru chcących się zabawić - reprezentowali gniew Włości Valyriańskich! Zapowiedzi i prezentacja obu grup przedłużyły nieco cały spektakl, ponieważ konnych wpuszczono na arenę dopiero po przedstawieniu pieszych, a poproszono ich też żeby najpierw objechali ją i zaprezentowali się zanim zaatakują.
Kiedy gadka-szmatka była już z głowy, nadszedł czas na rozlew krwi. Szarża okazała się przeprowadzona bardzo dobrze, ale i wróg nie rozbiegał się przesadnie, a próbował raczej zewrzeć szyki. Trzy z koni padły z kwikiem, a wraz z nimi na ziemię opadli ich jeźdźcy. Jeden nadział się spadając z konia na włócznie gladiatorów, drugiego dorwali na ziemi, a trzeci zdążył zerwać się na nogi i dobyć miecza. Pozostali wpadli pomiędzy niewolników zabijając i przejechali na drugą stronę, aby zawrócić. W tej drugiej grupie był Rickard, którego masywny i lepiej opancerzony rumak ze szczególnym impetem wbił się w grupę pieszych. Tarth znalazł się wówczas w bogatym w cele środowisku, mogąc machać orężem na prawo i lewo, a praktycznie każdy jego cios zadawał komuś śmierć.
"Żelazne Legiony" zostały - ku radości tłumu - zdziesiątkowane. Piechurzy, których szyk został podziurawiony, zaczęli rozbiegać się szukając oparcia pod kolumnami lub ścianami areny. Część z nich nie zdołała dotrzeć nawet tam. Rickard ruszył za dwójką, z których jeden okazał się bystrzejszy i widząc niechybne niepowodzenie próby ucieczki odwrócił się i cisnął swoją włócznią w tarthowego wierzchowca. Trafił... Jednak grot ześlizgnął się po napierśniku konia. Zaraz też Bestia oddzieliła głowę śmiałka od ramion, a tuż po tym rozpłatała jego towarzysza, który próbował uderzyć w jeźdźca swoją włócznią.

Jeszcze sześciu Rickard zgarnął, pozostałych wyłapali inni jeźdźcy. Nie był pewien ilu zabił łącznie z tymi na początku, kiedy przebijał się przez tłum, ale tak z tuzin to raczej lekką ręką.