Amfiteatr Belaerysów

No... Pokaz się rozpoczął. Gladiatorzy krzyków i poleceń Rickarda usłuchali, albowiem był pośród nich osobą bardzo szanowaną, a wyzwanie przed nimi postawione również nie należało do małych. Nie znalazło się pośród tych wojowników - raczej przeciętnych - nikogo, kto chciałby szarżować na Cętkowanych Ludzi z okrzykiem, aby zdobyć wieczną chwałę. Walka rozpoczęła się więc, a była odrobinę mniej widowiskowa i chaotycznie krwawa niż większość ludzi pewnie się z początku spodziewała.
Gladiatorzy przyjęli natarcie hordy dzikusów dzielnie, ponosili niewielkie straty w porównaniu do oponentów. Głównym sprawcą tego był Tarth, który samodzielnie uciekł jednego, dwóch, trzech... dwunastu! Jego towarzysze, zaprawieni w boju rycerze ubili wraz z nim kolejnych dwunastu. Łącznie więc ósma część hordy padła na ich ostrzach. W innych miejscach walka była w miarę wyrównana, padło kilku gladiatorów, a pociągnęli za sobą kilkunastu przeciwników z dziczy. Pośród Cętkowanych Ludzi był jednak okaz wielki i wyćwiczony w jamach Gogossos, który okazał się być swego rodzaju "czempionem" dla nich. Wdarł się on w szeregi gladiatorów i sam powalił aż ośmiu, a pewnie ubiłby sprawnie kolejnych, gdyby nie nagły zwrot akcji...
Bazyliszki! Poruszenie mechanizmów pod areną wywołało lekkie poruszenie pośród Cętkowanych Ludzi, którzy rozproszyli się nieco i zaniechali tak agresywnego ataku na rzecz zorientowania się w tym co się dzieje. Działo się zaś coś niedobrego zarówno dla nich, jak i dla grupki gladiatorów - trzy wielkie bestie wypuszczone zostały na piach, aby dodać trochę zamieszania do walki pomiędzy dwiema siłami. Rozjuszone i żądne krwi bazyliszki natychmiast rzuciły się do ataku. Dwa skoczyły w stronę rozproszonych Cętkowanych Ludzi, rwąc i szarpiąc radośnie każdego stwora, na którym spoczął ich wzrok. Trzeci z rykiem wpadł pomiędzy gladiatorów, rozbijając ich odrobinę już nadwyrężony szyk.
Główna uwaga obu grup spoczęła na monstrach, jednak nie znaczyło to, że pomiędzy ludźmi i stworami z dżungli nagle zapanowała przyjaźń, Cętkowani Ludzie nieniepokojeni obecnie przez bazyliszki wciąż byli bardzo skorzy do tego, aby rozłupać kilka gladiatorskich czerepów.

Cleos i Jaime usłuchali Rickarda i popędzili za nim. Co zaskakujące drogi do wielkiego Cętkowanego Człowieka nikt im nie próbował zablokować, czy to świadomie, czy po prostu próbując ich zamordować dla zasady. Raz czy dwa któryś z nich przepchnął jedynie szybko tarczą kogoś kto właził pod nogi, acz bronią machał w innym kierunku lub nawet w ogóle. Straszne zamieszanie. Na miejscu okazało się jednak, że upragnionego "trzy na jednego" nie uświadczą, ponieważ do pomocy potworowi - którego zwano Kosiarzem z Gogossos, acz o tym panowie nie wiedzieli - rzuciło się trzech mniejszych Cętkowanych Ludzi uzbrojonych w prymitywne, acz solidne, maczugi. Walka była zaciekła i krwawa, za wyjątkiem może Rickarda, którego Kosiarz raz tylko dźgnął płytko, kiedy wepchnął swoją włócznię między qohorskie płyty rycerza. Czterech towarzyszy monstrum padło szybko, a wkrótce po nich wycofać musieli się Cleos i Jaime. Ten pierwszy słaniał się już na nogach i dalszy bój z monstrualnym człekopodobnym mógłby kosztować go życie. Drugi rycerz wyglądał ciut lepiej, acz szybko się to zmieniło, kiedy osłaniając towarzysza przyjął na odchodne potężny cios kosiarzowego topora. Tarth został z monstrum sam na sam, a do tej pory szło mu co najwyżej średnio. Teraz jednak, kiedy wokół zrobiło się więcej miejsca, zupełnie się odmienił! Raz i dwa, skrócił Kosiarza wpierw o jedną łapę, potem o drugą, a na koniec rozpłatał mu łeb. Sam więcej ran nie uświadczył. Wokół Bestii z Tarthu szaleli głównie Cętkowani Ludzie, tak więc wielu z nich zdołał jeszcze powalić. Będzie z kilkudziesięciu!
Tymczasem ser Robert nie spisał się najlepiej i w chaosie jaki ogarnął pole walki zorganizował wokół siebie jedynie kilku innych gladiatorów. Walczyli dzielnie - rycerz powalił pięciu Cętkowanych Ludzi, a jego kompani osłaniali go raniąc i zabijając paru kolejnych. Mimo wszystko w powstałym zamieszaniu dzielni wojownicy zdawali się być raczej masakrowani przez bestie z południowych dżungli, zarówno jeżeli mowa o bazyliszku, jak i o Cętkowanych Ludziach. Powoli jednak wciąż żywi gladiatorzy zaczynali stawać na nogi i ponownie stawiali bardziej zaciekły opór...
Najbardziej chaotycznymi punktami bitwy były trzy bazyliszki. Potwory wymachiwały na wszystkie strony szponiastymi łapami, młóciły potężnymi ogonami i rwały wszystko co podeszło im pod paszczę. Wokół nich tryskała krew i latały oderwane kończyny. Pierwsza z bestii - najmniejsza - rozerwała wielu Cętkowanych Ludzi, ale ci w końcu przytłoczyli ją i ubili dzięki swojej przewadze liczebnej Drugi bazyliszek radził sobie o wiele lepiej, kilkudziesięciu cętkowanych zostało przezeń rozszarpanych, a sam wciąż pewnie stał na nogach, chociaż widać po nim było, że sam również odniósł poważne rany. Ostatni z wielkich potworów wskoczył wpierw pomiędzy gladiatorów, rozbił ich szyk i zamordował pewnie kilkunastu wojowników. Ze względu na mniejszą ich liczbę przerzucił się jednak zaraz na Cętkowanych Ludzi, których również rozszarpał już kilkunastu. Ten bazyliszek, trzeci, trzymał się najlepiej ze wszystkich.
Jaime i Cleos, po odłączeniu się od Rickarda, przebili się pod ścianę areny. Obaj byli już ciężko ranni i szukali punktu, który dałby im jak najlepsze oparcie i osłonił przed wrogami. Mimo tej próby odejścia na bok wróg nie miał zamiaru dać im spokoju - Cętkowani Ludzie zaatakowali. Dwaj rycerze walczyli jednak z niezwykłą zaciekłością i pięciu południowych dzikusów padło pod ich ostrzami równie szybko co zaatakowało.
Teraz, kiedy pole bitwy zaczynało się uspokajać, a liczebność walczących drastycznie spadła, obserwatorzy mogli o wiele łatwiej zauważyć co się dzieje i ilu walczących zostało. Ser Jaime i ser Cleos oparci plecami o ścianę areny, ser Robert wraz z trzema gladiatorami, trzech innych gladiatorów rozrzuconych pojedynczo po arenie, dwa wielkie bazyliszki wypatrujące kolejnych ofiar, około trzech dziesiątek Cętkowanych Ludzi oraz Bestia z Tarthu otoczona stosem trupów dorównującym tym, które usypały bazyliszki.

Zebrać wszystkich i zgrupować się. No, śmiałe założenie, ale niestety dalekie od rzeczywistych możliwości. Arena nie była mała - wszak stworzenie obiektu dużego było celem jej budowy - i wszyscy już zdążyli rozproszyć się nieco. Nie wspominając już, że pomiędzy nimi byli wrogowie, a chociaż Rickard zasiekł wszystkich wokół i miał chwilę na złapanie oddechu, to innym nieprzyjaciel nie popuszczał. Bazyliszki, jak na złość, rzuciły się na stojących samotnie gladiatorów zamiast na liczniejszych Cętkowanych Ludzi. Pies je jebał, złośniki pierdolone! Pierwszy stwór prędko i bez problemu rozerwał mężczyznę uzbrojonego w tarczę i długą włócznię. Drugiemu rozszarpanie wyposażonego w topór wojownika zajęło niewiele dłużej, ale przy okazji otrzymał od dzielnego mężczyzny dwie rany.
Pozostały jeszcze trzy punkty, w których Tarth szukać mógł wsparcia - Robert i trzech gladiatorów przy nim, Jaime i Cleos pod murem, a także ostatni, samotny wojownik. Najbliżej byli dwaj towarzysze, którzy wraz z nim ruszyli na Kosiarza. Im też śpieszyć trzeba było z pomocą, ponieważ nacierała na nich kolejna grupka Cętkowanych Ludzi, a rycerze wyglądali już naprawdę marnie. Cleos opierał się o ścianę tak, jakby zaraz miał się po niej zsunąć. Tarth to kompanów doskoczył i wraz z nimi sprawnie trójkę dzikusów położył. Nikt nie odniósł żadnych nowych ran. Teraz, spod ściany, łatwo było ruszać dalej, aby zebrać pozostałych i na miejsce ściągnąć. No... Tak by sytuacja wglądała, gdyby nie bazyliszki. Jeden z nich po rozerwaniu gladiatora rzucił się ku najbliższym Cętkowanym Ludziom, ale drugi... Drugi zauważył, że trzech rycerzy pod ścianą hałas czyni i krew rozlewa, a do tej zabawy bardzo by chciał dołączyć.
Tak więc chcąc czy nie chcąc Rickard zmuszony był stanąć do boju z bestią. Szczęśliwie dla rycerza potwór był już dotkliwie ranny po swoich starciach z dziesiątkami Cętkowanych Ludzi i ruszał się trochę ociężale. Tarth ciął toporem łapy i bok monstrum, a to odpłaciło mu się jednym celnym ciosem szponów. Lekka rana. Osłabiony bazyliszek okazał się nie stanowić wielkiego wyzwania i padł szybko, nie było nawet porównania do pierwszej walki jaką Rickard stoczył z tym gatunkiem. Wtedy stwór był w pełni sił, a on sam miał mniej doświadczenia. Drugi bazyliszek rozerwał kilku Cętkowanych Ludzi, ale raniony przez ich pobratymców oraz gladiatorów uległ pod naporem pozostałych przy życiu dzikusów. Ostatni stojący samotnie gladiator zginął zaś w tym czasie, kładąc przed śmiercią dwóch Cętkowanych.

Co pozostało? Robert wciąż bronił się przy pomocy swoich wojowników i jemu pozostawało iść z pomocą, aby razem zwyciężyć nad pozostałymi przy życiu Cętkowanymi Ludźmi. Dzikusów z południa na arenie ostały się w tej chwili dwie dziesiątki. Walczyli więc i razem - Rickard, Robert oraz trzech jeszcze gladiatorów, z których jeden postradał życie - dzikich mieszkańców Sothoryos zmogli.
Bazyliszki były martwe, ich rozmiar i dzikość nie pomogły im na tyle, aby wyszły z tego starcia zwycięsko. Cętkowani Ludzie mimo swojej przewagi w liczbie oraz potężnego okazu, który mógł ich prowadzić, również nie zdołali pokonać swoich przeciwników. Zwycięstwo należało do gladiatorów! No... Przynajmniej tych spośród nich, którzy wciąż pozostawali przy życiu.

Tak. Wyglądało na to, że nic na arenie do pokonania już nie pozostało. Tłumy zgromadzone na trybunach zakrzyknęły radośnie, wiwatując na cześć zwycięzców, którzy z takiej batalii wyszli o własnych siłach i wciąż mogli się przed nimi zaprezentować. Nieważne czy stali prosto i dumnie, czy też odrobinę bardziej chylili się już ku upadkowi od licznych ran i utraty krwi. Ważne, że wciąż stali, kiedy trzy wielkie potwory i horda dzikusów leżały martwe.

Wrota na arenę otworzyły się, a do środka wmaszerowały dwie kolumny strażników. Włócznicy rozpoczęli przetrząsać arenę w poszukiwaniu wciąż żywych i podrygujących Cętkowanych Ludzi, których należało dobić, a także upewnili się czy bazyliszki na pewno są tak martwe jak się wydają. Ponadto za strażnikami wbiegła grupka lżej odzianych i nieuzbrojonych niewolników, którzy pomóc mieli rannym gladiatorom dostać się do medyków, a także odszukać wciąż żywych pośród ciał, aby ich również przekazać pod odpowiednią opiekę. Rickard nie musiał się więc o kompanów martwić, ponieważ odpowiednia opieka na nich czekała, zarówno w formie medyków, których nigdy wcześniej nie widział, jak i znajomego Trystane'a. Znoszeniem gladiatorów z areny również nie musiał się kłopotać, ponieważ jak widział już się tym ktoś zajmował.
Bitwa to prawdziwa nie była, a jedynie krwawa rozrywka w środku wielkiego miasta. Wokół brak był otwartych pól i wrogów czyhających na dzielnych wojowników oraz ich rannych kompanów, a za to w pogotowiu czekali słudzy gotowi zająć się zwycięzcami i przywrócić ich do zdrowia. Zwycięzcy nie musieli trudzić się dalszą pracą, a raczej zażywać powinni odpoczynku i - o ile byli w stanie tak prędko - świętować swój tryumf.

W kwestii pragnień Rickarda o kolejnych walkach, to możliwość podjęcia takich zapewne nie była wykluczona. Uprzątnięcie areny nie będzie jednak prędkie. Na razie straże dobijały dzikusów, a medycy z pomocą sług zbierali rannych gladiatorów. Później trzeba będzie wszystkie kilkaset trupów zebrać - w tym trzy masywne bazyliszki - i wywieźć, aby mogły zostać pogrzebane lub też zutylizowane w inny sposób.
Pozostawało więc na razie czekać i napić się z innymi ocalałymi.

Wspólny i valyriański, z taką kombinacją języków Rickardowi łatwo było znaleźć kogoś do rozmowy. Nie wszyscy byli na siłach, aby mówić, ale tych paru, którzy zeszli z areny o własnych siłach i paru lżej - jak na takie starcie - rannych, można było do tego grona zaliczyć. Walka... Cóż... Żaden z nich nie uczestniczył wcześniej w czymś podobnym. Każdy miał za sobą jakieś szkolenie i kilka potyczek przeciwko zwierzętom lub wojownikom swojego poziomu, to co przed chwilą ich spotkało było jednak czymś zupełnie nowym. Nie tylko wroga było wiele, wiele więcej, ale jeszcze był zdziczały i nieokiełznany. Nieprzewidywalny. Do tego te bazyliszki! Potwór, który skoczył między nich rozerwał chyba tuzin ich towarzyszy broni zanim przerzucił się na Cętkowanych Ludzi! Wszyscy byli pełni podziwu dla Rickarda, że udało mu się dobić jednego z nich w pojedynkę.

Jeżeli o widowisko się rozchodziło, to z pewnością dzisiejszy spektakl był większy i bardziej widowiskowy niż to do czego publika przywykła. W razie zapytania o swoje rozważania kogoś z zarządców amfiteatru, Tarth mógl dowiedzieć się, że wzniesienie jakichś małych umocnień czy innych "urozmaiceń" powinno być jak najbardziej możliwe. Wszystko zależało jedynie od rozmachu występu i budżetu.

Pytając o kandydatów do walki Rickard mógł być trochę zawiedziony. Owszem, byli. Nie było jednak an chwilę obecną na stanie żadnych zwierząt - dwie setki Cętkowanych Ludzi oraz trzy bazyliszki zajmowały sporo miejsca i uwagi - ani też bardziej doświadczonych gladiatorów. Znaleźć się mogli jedynie świeży, nowi wojownicy, albo też trochę bardziej doświadczeni i obeznani z areną, ale nie wybitni.

Trzy po trzy! Niech tak będzie! W czasie tych walk Rickard stanąć miał naprzeciw różnych oponentów. Niektórzy z nich używali wielkich toporów i mieczy, inni kryli się za tarczami wyprowadzając zza nich ataki długimi włóczniami oraz trójzębami, a inni walczyli dzierżąc oręż w obu dłoniach. Można się było tego oczywiście spodziewać przy takiej liczbie wojowników, ale to miłe, że mimo niskiego poziomu trudności jaki reprezentowały walki - przynajmniej dla Rickarda - była przynajmniej jakaś różnorodność.
Bestia z Tarthu z każdego starcia wyszła, nie zaskakując nikogo, zwycięsko. Wrogowie nie stanowili dla rycerza zagrożenia i ze spokojem mógł poświęcić trochę czasu na pobawienie się z nimi, pomachanie do widowni czy bardziej widowiskowe, zamaszyste ruchy. W końcu tutaj liczyła się nie tylko sztuka szybkiego wyeliminowania przeciwnika, ale też styl w jakim się to robiło. Widzowie z pewnością wiedzieli i widzieli, że walka nie jest wyrównana, ale przecież nie zawsze chodziło o to żeby była. Ważne, że było widowisko!

Koniec końców kolejne trzy zwycięstwa dopisać można było osławionemu rycerzowi-gladiatorowi, a do jego sakiewki wpadło trochę złota.

Co dalej? Na pewno mogli ściągnąć kolejnych gladiatorów. W tym bardziej wprawionych w walce, skoro mieli czas żeby się przygotować i wskazane było oczywiście, aby wszystkie walki umawiać wcześniej. Do tego mogli zakupić różnorakie zwierzęta - psów bojowych mogli rzucać na pęczki, wilki, cieniokoty, tygrysy, lwy czy niedźwiedzie nie powinny być problemem, jeżeli będą uprzedzeni ściągną również i słonia. Jeżeli chęci będą, to mogą wysłać nawet kogoś na południe, aby złożył wśród łowców w Gogossos zamówienie na bazyliszka. Rozglądać mogli się również za czymś bardziej spektakularnych i wymagającym, ale - jak można było się spodziewać - zajmie to z pewnością więcej czasu. W końcu wybitnych jednostek jest zdecydowanie mniej niż przeciętnych.

Zwiewna i delikatna suknia byłaby zdaniem Yitijki idealna na tutejszy klimat, a do tego mogłaby się dobrze prezentować w niej u boku Tartha, a także, oczywiście, dla Tartha. Jeżeli jednak mogła prosić śmiało o co chciała, to miała bardziej nietypową zachciankę. Chciała małpkę. Małą i sprytną małpkę, taką jak te, które występowały w jej ojczyźnie i uczono je tam przeróżnych sztuczek. Mogłaby ją karmić i bawić się z nią w chwilach nudy. Kto wie, może nauczyłaby ją również robić jakieś śmieszne akrobacje, którymi później mogłaby rozbawić Rickarda?

Jedna wizyta na targach miasta - lub wysłanie dziewczyny w towarzystwie kompetentnego sługi, jeżeli sam nie chciał iść - i udało się załatwić wszystkie pożądane przez Yitijkę rzeczy. Jedwabne suknie? Proszę bardzo! Nawet te szyte w zakładach Vaelarosów! Piękne trzewiki? Nic prostszego! Olejki i perfumy? Tutaj kupiec z Lys, tam kupiec z Qarthu, a tam nawet znalazł się ktoś z towarami z jej rodzimego Yi Ti, coś z pewnością dało się wybrać! Najdłużej zeszło się na szukaniu małpki, ale i tę udało się znaleźć.


Rickard - zgodnie z zapowiedzią - przybył na arenę, a lud Volantis ponownie podziwiać mógł jego walki. Pierwej Bestia z Tarthu zmierzyła się z dwoma zwinnymi, drapieżnymi cieniokotami. Wielkie koty poruszały się z dziką gracją, a ich ostre pazury stanowiły śmiertelne zagrożenie nawet dla rosłego męża. Nie były jednak czymś co mogło zagrozić sławnemu gladiatorowi. Rickard z łatwością powalił oba zwierzęta ku uciesze gawiedzi. Kolejna walka również dotyczyła wyrośniętych kotów. Na arenę wpuszczono dwie rozdrażnione lwice! Wszystko przebiegało podobnie do starcia z cieniokotami. Trzecie starcie tematycznie trzymało się poprzednich i naprzeciw Tartha wypuszczony został dumny hrakkar - biały lew z dorodną grzywą. Wielki zwierz, walcząc w pojedynkę w przeciwieństwie do poprzednich, był nawet mniejszym wyzwaniem.
Kiedy wielkie koty zostały pokonane nadszedł czas na ludzi. Rickard miał zmierzyć się w dwóch walkach z parami dwóch zdolnych i znanych publice gladiatorów. Pary te były odrobinę groźniejsze od zwierząt, jednak również one nie stanowiły dla Bestii z Tarthu większego zagrożenia. Z tego względu rycerz mógł w fantazyjny sposób parować i unikać ciosów, a swoje wyprowadzać z większym "artyzmem". Wkrótce jednak i te walki zostały zakończone. Dwóch przeciwników zdołał oszczędzić, dwóch jednak nie. Trzeba było przyzwyczaić się do ciosów wyprowadzanych z większą siłą, aby nie ciąć kogoś przypadkiem zbyt głęboko.

W pierwszej walce tego dnia naprzeciw Rickarda wystąpiło dwóch zbrojnych opancerzonych w stalowe płyty - jeden z nich krył się za tarczą i dzierżył długie ostrze, drugi zaś w prawicy trzymał młot, a w lewicy krótki miecz. Walka była dłuższa niż inne, a przeciwnicy wydawali się kompetentnymi wojownikami, jednak przebić nie mogli się przez sprawną defensywę Tartha, która na najwyższy możliwy poziom wzniosła się dzięki nowemu rynsztunkowi. Można było powiedzieć, że w tej chwili bestia stała się wręcz bogiem.

Drugie starcie - nietypowe jak na dotychczasowe walki Rickarda - było zgoła odmienne. Bestia z Tarthu ponownie walczyła z obnażonym torsem, a naprzeciw niej wypuszczona na arenę dwóch dothrackich wyjców. Haczyk? Ludzie ze stepów występowali konno, natomiast rycerz kroczył pieszo. Już na samym początku Dothrakowie wykonali piękne szarże jeden po drugim, ranią Rickarda i oddalając się na tyle, aby ten nie mógł ich dogonić i atakować. Jedynie w przelocie Tarth zdołał ranić jednego z wyjców, a trzeba była przyznać, że nawet w tej sytuacji była to rana dotkliwa.
Zdając sobie sprawę, że pozycję ma taktycznie niekorzystną, Rickard wycofał się pod jedną z kolumn w pobliżu skraju areny. Dothrakowie próbowali chwilę manewrować wokół, ale Tarth również kręcił się wokół pozostającej za jego plecami osłony i uniemożliwiał im przeprowadzenie pełnej szarży. O ile oczywiście nie chcieli zmusić konia do uderzenia w kolumnę. Jeźdźcy uderzyli ponownie - pierwszy z nich podjechał i ciął. Chybił. Rickard za to unieszkodliwił go przy próbie odwrotu. Drugi podjechał i również chybił, ale jemu udało się oddalić od Tartha bezpiecznie. Kolejny raz podjechał i ciąć. Rycerz parował i uderzył z całą mocą. Dothrak został ciężko ranny, a koń pod nim zabity. Zanim jeździec zdołał powstać Rickard doskoczył doń i dobił.

Następną walkę, po opatrzeniu ran, Tarth stoczył z krokodylem. Zwierzę - podobnie jak poprzedni krokodyl - nie było dla niego wyzwaniem i pobawić z nim się mógł trochę zanim w końcu je zgładził. Później wyszło dwóch gladiatorów - jeden z toporem i tarczą, drugi z mieczem oraz włócznią. Tym razem wszyscy walczyli pieszo, a walka ta, tak jak wiele poprzednich w takich warunkach, była dla Rickarda wręcz zabawą.