Dom Matki przy Ironoaks

suknia

Ten dzień miał być pamiętny do końca jej życia. Przed wyjazdem pożegnała się z rodzicami, nie obyło się bez łez i przerażenia w oczach młódki. Jednak obiecała sobie, że da radę. Spojrzała jeszcze przelotnie na ojca niemal błagając go by pomógł jej się wydostać tak jak obiecał. Sama nie wiedziała co o tym wszystkim myśleć, jak powinna w ogóle zareagować. Przemilczała oczywiście słowa ojca odnośnie jego planów. Nie chciała przynosić mu zawodu, ale wiedziała co powinna zrobić. Wzięła wdech i po prostu odjechała z eskortą Króleską. W milczeniu, nie odzywając się i zastanawiając co będzie dalej. Gdy mijali sady usłyszała od rycerza o tym czym zajmowały się kobiety. Jabłka. Uśmiechnęła się przygnębiona lekko i skinęła głową. Po wkroczeniu na dziedziniec zadrżała wewnątrz. Miała tutaj spędzić czas. Nie było to nic złego, w sumie praca jak każda inna, nauczy się czegoś nowego, może nie będzie tak źle. Zsiadając z konia podziękowała grzecznie za pomoc po czym spojrzała na trzy stojące septy. Jedna wyglądała jakby dopiero co z łoża ją wyrzucono, druga jakby połknęła spory kawałek sera, roześmiana i uśmiechnięta. Natomiast ta trzecia, jakby stała tutaj za karę. Całkiem jak sama Renia. Ona też czuła się niczym skazaniec na wygnaniu. Jednak ona swoje odpokutuje i wróci do domu...Spojrzała na przemawiającą pulchną septę.
- Rhaella. Mam na imię Rhaella.
Przedstawiła się przenosząc spojrzenie z jednej na drugą to na trzecią. Ze sobą nie miała dużo, kilka rzeczy nic więcej mieszczących się w małym kufrze. Gdy septa Mellore ruszyła w stronę budynku Rhaella ruszyła za nią. Nie było sensu okazywać swojej niechęci, tym bardziej że kobiety były dla niej całkiem uprzejme. Nie okazały jej wrogości nic...kompletnie nic. Wspomnienia z dzieciństwa gdy była jeszcze czteroletnią dziewczynką wróciły i na jej bladej twarzyczce pojawił się lekko widoczny uśmiech. Śpiąca septa, która chrapała jak zarzynane prosię była jedynym dobrym wspomnieniem jaki miała w związku z wiarą. Wiarą, której dawno nie praktykowała, której nie znosiła. Gdy masywne drzwi zostały przed nią otwarte odetchnęła cicho z lekką ulga. Może ten pobyt jakoś przeżyje...jakoś. Rozejrzała się po celi, nie było tutaj za dużo miejsca, ale tyle by mogła odpocząć i posiedzieć w milczeniu widząc figurki Siedmiu uniosła brew. No raczej nie będzie się do nich modlić, nic z tego. Obierze taktykę taką, jaką poradził jej drogi ojciec i tego będzie się trzymała.
- Jest ładnie dziękuję.
Odezwała się grzecznie pamiętając też, o podstawowych zasadach grzeczności.
- Czy będę mogła gdy oswoję się z tym miejscem napisać do mego ojca i matki?
Zapytała nieśmiało przenosząc wzrok na Septę. Czuła się tutaj jak piąte koło u wozu, nie pasowała tutaj, wiedziała to i czuła się jeszcze gorzej. Pytanie tylko, czy będzie w stanie się dopasować, czy będzie na tyle silna by to wszystko udźwignąć i wyjść z tego miejsca z uniesioną dumnie głową.

Skinęła głową na słowa Septy i po chwili mogła zostać sama czy jak stwierdziła, z Siedmioma. Powędrowała oczywiście wzrokiem za jej spojrzeniem. Gdyby była w domu po prostu by parsknęła pod nosem i tyle, tutaj...tutaj musiała uważać na to co robi i mówi. Skinęła głową i po chwili była sama. Odetchnęła pod nosem i z ulgą usiadła na niewygodnym posłaniu. Skrzywiła się nieco niezadowolona ale co miała począć, dobrze że miała jeszcze na czym spać. Kolacja nie była jakoś wyszukana, ale zdecydowanie nie w gusta młodej Rhaelli, która nie przywykła do takiego jedzenia. Przez myśl nawet jej przeszło, czy codziennie takie posiłki mają? A jeśli tak...to po czym ta gruba Septa była taka spasiona? Jednak myśli zostawiła dla siebie i z miską pod nosem nie wiedziała w pierwszej chwili co ma robić. Ale ostatecznie niechętnie zjadła odrobinę. Nie tyle, że nie smakowało jej jedzenie, po prostu żołądek odmówił jej posłuszeństwa i nie była w stanie dużo przełknąć.

~~~~~

Noc była strasznie ciężka, raz że nie mogła zasnąć, dwa była wściekła bo to było tak bardzo niesprawiedliwe. Gdy w końcu zasnęła została zerwana ze śpiku i to dosłownie poprzez jakieś dzwonienie pod drzwiami, które zaraz się potem otworzyły. W drzwiach stała ta sama co wczoraj ją odprowadzała do celi. Rhaella uniosła głowę spoglądając bladą twarzą na stojącą kobietę. Zsunęła się z posłania i wzięła szaty, odłożyła je na posłanie po czym posłusznie poszła po misę by przynieść sobie wodę, obmyła się wedle polecenia i pognała w stronę septu. Przed światynią niemal jęknęła w duchu jeśli tak miało wyglądać jej życie przez rok, ciężko będzie przeboleć te całe wczesne pobudki i do tego te modlitwy. Oby jakoś przetrwała...wolała pracować niż siedzieć w sepcie i skupiać się na modlitwach. Kiedy ostatnio była w takim miejscu? Dawno, bardzo dawno temu. Oczywiście w Sepcie na modlitwach udawała, że się skupia i modli ale myślami była gdzie indziej. Skupiała się na tym, by po prostu zleciało to wszystko szybko i jak najmniej boleśnie. Bo nie oszukujmy się, dla Rhaelli to była najgorsza z kar jakie mogła dostać. Sept...miejsce które za dziecka przyciągało ją jak nigdy, jednak do czasu, gdy ojciec i matka nie naciskali na jej obecność w Sepcie nie pojawiała się tam do dzisiaj.

Rhaella podziękowała za wodę by wrócić do celi i tam doprowadzić się do porządku. Zmęczona z przymulonym nieco jeszcze wzrokiem wciągnęła w siebie szaty jakie otrzymała i gdy już była gotowa mogła stawić się dalej na tych całych obrzędach. Jak się okazało przed Septem stała już "pani poważna" ewidentnie na nią czekając. Szkoda. Rozejrzała się jeszcze dookoła w poszukiwaniu kogoś innego prócz sept, ale nie było nikogo widać. Westchnęła pod nosem i weszła do świątyni za kobietą. Wnętrze jak się okazało było zupełnie inne niż te, które widziała gdy z matką i ojcem przekraczała progi Septu. Tutaj było pięknie, tego nie mogła powiedzieć ani za bogato, ani za ubogo, tak by nie przesadzić w swej prostocie. Wiedziała już, że gdyby była inna, gdyby była bardziej otwarta na wszystko i przystała na obowiązki jakie na niej leżały pewnie chciałaby, by właśnie tutaj stanąć przed Siedmioma jako żona. Ale była inna, była bardziej uparta i pewna tego czego chciała. A chciała po prostu być sobą. Chciała śpiewać i tańczyć wśród traw, chciała biegać boso po ogrodach, cieszyć się swobodą. Ale niestety...Teraz była tutaj w jednym celu. PRZEMYŚLEĆ SWOJE POSTĘPOWANIE. Szlag by ich wszystkich. No ale co miała zrobić? Zacisnąć jedynie zęby i przetrwać. Gdy zaczęto śpiewać Rhaella nie miała na to najmniejszej ochoty jednak upomniana cicho z westchnieniem zaczęła śpiewać. Nie miała brzydkiego głosu, wręcz przeciwnie, jej głosik był delikatny i chciało się go słuchać, jednak sama Rhaella nie chciała w to wierzyć i stroniła od tego jak tylko mogła. Niestety tutaj widać nie będzie jej to dane. Również modlitw nie była w stanie "przemilczeć" udając że się modli, nic z tego. Zrezygnowana nie miała wyjścia jak posłusznie poddać się temu co się tutaj działo. Po wszystkim wrócić miała do celi i ogarnąć ją. W sumie dużo nie było, tak sądziła...posłanie łóżka, przecież nic trudnego prawda. Nic bardziej mylnego. Nie wychodziło jej to tak jak powinno i zaczynała tracić powoli cierpliwość do tego wszystkiego, gdy w końcu się udało. Z trudem i wściekłością ale się udało. Jednak początki zawsze bywają trudne. Potrzebowała na to czasu by jakoś to wszystko ogarnąć.

Gdy kobieta podeszła i pokazała jak powinna to zrobić w zwolnionym tempie Rhaella uważnie się jej przyglądała. Oczywiście na koniec podziękowała jej za pomoc, szacunek za pomoc się wszak należał prawda? Na kolejne polecenie skinęła głową. Zabrała misę z wodą, nocnika nie brała, zawsze załatwiała swoje potrzeby przed pójściem spać. To jedyne co wpoiła jej Septa gdy ta była jeszcze dzieckiem. Więc zabrała tylko misę i wylała ją we wskazanym miejscu więc i na śniadanie spóźnić się nie powinny. W celi odstawiła misę i skierowała się dalej za septą.
- Dziękuję i przepraszam, to się nie powtórzy.
Obiecała, bo co jak co, ale dodatkowych problemów jej nie trzeba. Już jakoś przeboleje to wszystko a może i wówczas pobyt tutaj będzie bardziej znośny. Nie spodziewała się też, że septa Mellore postanowi z nią po prostu porozmawiać. Sądziła, że ta będzie traktować ją obojętnie jak każde septy które spotkała, a tu taka miła niespodzianka, już zresztą samo to, że ją uprzedziła bez karania było dla niej oznaką, że może nie jest tak źle niż by się mogło wydawać.
- Jeśli mam być szczera...to nie, nie modliłam się...mój ojciec do niczego mnie nie zmuszał i nie naciskał na nic czego sama nie chciałam. Co do wyszywania to czasami, gdy byłam jeszcze dzieckiem septa Esna zachęcała mnie do modlitw. Pamiętam, że potrafiła pięknie opowiadać o Siedmiu...to ona nauczyła mnie hymnu ale...gdy pewnego dnia usłyszał mnie jeden ze strażników przestałam śpiewać. Pamiętam jak przez mgłę, że wyśmiewał mnie...od tamtego czasu nie śpiewałam, nie modliłam się...
Przyznała zerkając na kobietę nieco niepewnie.
- To prawda, nie pasuję tutaj...ale taka była wola Króla. Zawiniłam i muszę ponieść tego konsekwencje.
Przyznała czując jak do oczu napływają jej łzy. Rok...rok siedzenia tutaj...to jak spędzenie wieczności na wyszywaniu herbów wszystkich rodów!

Oj nie tylko przez niego, zwątpiła już nie raz ale nie mówiła tego głośno, nie jeszcze i nie teraz. Nie chciała by pierwszego dnia wyszła na bezbożnicę. Chociaż...nie, ona nią była i to zdecydowanie.
- Mój drogi ojciec może i nie jest najbystrzejszy ale dla rodziny zrobi wszystko, tak jak ja. Okłamałam Króla bo chciałam chronić bliskich. Wiem, że postąpiłam nieodpowiedzialnie, ale...ojciec zawsze mówił, że dla wyższego dobra małe kłamstwo nikomu nie zaszkodzi...
Przyznała cicho nieco zawiedziona, bo jednak zaszkodziło i to bardzo. Może nie tyle jej kłamstwo, co kombinacje jej ojca.
- Ojciec zawsze powtarzał, że dama powinna nie tylko umieć wyszywać, ale i się bronić. Każdego dnia trenowaliśmy wspólnie w ogrodach, albo komnatach.
Uśmiechnęła się tęsknie do wspomnień, gdy kilka razy nabiła siniaka ojcu. Gdy septa zaczęła opowiadać o stratowanej przez ogiera dziewczynie Rhaella zasłoniła usta z przerażenia.
- Ale to też nie jest wina tylko jej ojca, ale i jej samej. Wszak ogiery są końmi, które dosiadać mogą tylko mężczyźni, klacze są odpowiednimi końmi dla kobiet. Winą ojca było to, że jej na to pozwolił to prawda, ale czy ona w tym dostrzegła swoją winę? Wiem, że nie jestem idealna i nie mnie oceniać innych, ale nim dosiadła powinna znać ów konia. W końcu nie był on zapewne od jednego księżyca we włościach jej ojca.
Zauważyła przyglądając się sepcie z ciekawością. Gdy dotarły na miejsce, znów było to samo, z tym że tym razem zamiast owsianki była pajda chleba z przecierem nie mówiąc oczywiście o piwie, którego nigdy w sumie nie piła. Wzięła łyk trunku i zamarła na chwilę, nigdy nie piła piwa, zawsze była to woda. Wysłuchała też uważnie tego co mówiła septa. A więc chwila spokoju od tego wszystkiego by potem znów skupić się na modlitwie. Okropności! Ale co ona mogła na to poradzić? To miała być jej codzienność i nic na to nie poradzi. Praca może i nie byłaby taka straszna ale samo to, że potem jeszcze modlitwa...to już totalna przesada...czy nie wystarczy raz dziennie? Przecież nie zostaną jakoś nagle Święte. Słysząc o septach, które czuwały w sepcie jej spojrzenie aż uniosło się z niedowierzaniem. Nigdy nie przypuszczała by ktoś zrezygnował z odpoczynku na rzecz modlenia się do kogoś, kto i tak nie słuchał modlitw.

Rhaella miała chęci odwarknąć, odpyskować ale w porę ugryzła się w język. Pamiętając słowa Findis, że powinna lepiej ugryźć się w język niż powiedzieć coś, co mogłoby jej zaszkodzić. Więc tylko spojrzała na septę i skinęła głową na jej stwierdzenie o ojcu. Gdy zaczęła jeść łyk piwa przeszedł jej z trudem przez gardło, ale przełknęła je czując jak rozmiękcza trunek pieczywo. Nie odezwała się na wzmiankę o ojcu by nie robić burdy, nie chciała przeciągać kary czy też pogarszać jej przeżycie w jeszcze większym stresie i nerwach.
- Czyli uważasz Septo Mellor, że to wina mego ojca? To wszystko co mnie spotkało? Ale to ja popełniłam błąd, ja zostałam ukarana nie on. Wina jest z mojej strony.
Przyznała z westchnieniem bo co jak co, ale nie widziała w tym winy ojca. Ona kłamała, swoimi ustami, nie jej ojciec. Taka już była, broniła każdego kogo mogła, starała się by wszystko było jak się należy, nie ważne jakim kosztem. Próbowała choć nie zawsze jej to wychodziło, kończyło się to fiaskiem, a i tak próbowała widząc w tym małe światełko nadziei.
- Nie nie jestem damą.
Odparła, ale nigdy takową się nie czuła. Dzięki łagodnemu podejściu rodziców mogła trenować, dzięki temu umiała się obronić, jej mimo młodego wieku dłonie i mięśnie mimo, że delikatne i wiotkie stawały się o wiele bardziej twarde i mocne. Nie raz i nie dwa ponosiła fiasko podczas treningów, ale nie poddawała się wiedząc, że jeśli będzie spełniała wolę matki i jej polecenia będzie mogła trenować strzelanie z łuku, walkę mieczem, a w wolnych chwilach trenowała strzelnie z kuszy gdy ojciec był w pobliżu. Gdy w końcu zjadły i ruszyły dalej przed siebie na zebranie Rhaella milczała. Milczała wiedząc, że żadne słowa tutaj się nie zdadzą.

Nie pojmowała czemu Septa uważała, że to wina ojca. Przecież nie chciał dla niej źle, robił wszystko byle miała dobrze i wszystko czego potrzebowała. A małe kłamstewko przecież nie jest takie złe prawda? No tak jakby...bo jednak ona była tutaj, w tym miejscu z dala od rodziny, bliskich w obcym miejscu, w miejscu gdzie wiara gdyby była wierząca i praktykująca nie była by tak bardzo uciążliwa. Na słowa Septy nie odpowiedziała, bo to i bez sensu. Gdy skończyły posiłek i mogły udać się na zebranie słuchała wszystkiego z zapartym tchem. Może i wydawałoby się, że ekonomiczne sprawy są nudne, ale jednak to zainteresowało młodą Redfortównę. Gdy temat został zmieniony i czas nastał na sądy skrzywiła się lekko. Nigdy tego nie znosiła, nie raz i nie dwa słuchała jak ojciec karał innych Lordów, czy prostaczków. Dla niej było to nudne i sądziła, że po prostu niepotrzebne bowiem jej zdaniem od sądów jest Siedmiu oraz Król...Król przez którego tutaj była. Kolejnym jej zadaniem było podlanie upraw. Ucieszyła się i z chęcią ruszyła za Septą. Jak się okazało nie było to trudne zadanie, ale za to męczące. Nie mniej, mimo bólu rąk nie było tak źle. Gdy skończyły miała chwilę by dojść do siebie. Usiadła i rozmasowała mięśnie, tak jak uczył ją ojciec i matka, która podpowiadała jej co powinna zrobić gdy bolą ją mięśnie. Gdy niespodziewanie usłyszała za sobą głos Septy odwróciła się i nie zdążyła zareagować, nie spodziewała się tego co ujrzy. Uderzenie w głowę ćwiczebnym mieczem nieco ją zaskoczyło. W pierwszej chwili nie wierzyła w to co słyszy i widzi. Uśmiech nagle wyrósł jej na twarzy a oczy rozbłysły radością. W mgnieniu oka poderwała się na równe nogi, wzięła miecz i stanęła w lekkim rozkroku z jedną nogą lekko wysuniętą w tył, oraz lekkim przykucnięciu z mieczem zdecydowanie uniesionym w dłoni na wysokości własnego tułowia.
- Nie sądziłam, że Septy również uczą się walki.
Przyznała z pełnym szacunkiem. Wiedziała, że każda kobieta powinna umieć walczyć o siebie, dbać o siebie. W końcu co jeśli właśnie w momencie, gdzie będzie sama nie będzie żadnego rycerza? Będzie musiała umieć walczyć chociaż na tyle by uciec. Tego właśnie uczył ją ojciec, uczył by mogła walczyć o siebie.
- A czy strzelanie z łuku też trenujecie?
Zapytała zaciekawiona.

Takiego manta jeszcze nie dostała. Ledwo dyszała ale nie poddawała się mimo, że ledwo dawała radę. Ostatecznie udało się na tyle, że zakończyły katowanie. Gdy padło hasło "dość" dosłownie musiała podeprzeć się na chwilę o miecz i wziąć wdech. Słowa jakie padły były krytyczne, jednak nie uraziły jej, podejrzewała że ojciec nie chciał jej robić przykrości i celowo potwierdzał że jest dobrze. Nie mniej, ciągle podciągał ją w tym, nic dziwnego, że chciał by trenowała nadal w każdej wolnej chwile.
- Warunkami? Jakimi?
Zapytała dysząc i jednocześnie przyglądając się Sepcie. Jeśli miała możliwości czemu by ich nie wykorzystać? Kobieta walczyła inaczej, zupełnie inaczej niż uczył ją ojciec. Szkoda, że nie mogła trenować ze strażą, może oni walczyli też tak jak septa...kto to wie! Ale dowie sie jak tylko wróci do domu. Na razie musiała nacieszyć się tym, że chociaż Septa była na tyle uprzejma, że chciała jej pomóc i wyszkolić w walce.

I ona tak serio, bardzo serio. No raczej...Rhaella aż się gotowała od środka bo to co miała zrobić by móc trenować było...cholernie nie na rękę! Nie dla niej! Ona, która świątynie unikała, która do septu wchodziła tylko jeśli musiała bądź kiedy jej obecność była wymagana. A teraz...szlag by to! Coraz bardziej nienawidziła Króla za to jaką karę jej wymierzył. A by go kiedyś tak sokół w łeb dziabnął dla przypomnienia! Przez dłuższą chwilę wahała się nad odpowiedzią, ale ostatecznie skinęła głową. No co jej zostało? Obiecała zresztą matce, że będzie posłuszna i spełni każde polecenie. Więc co miała zrobić. Modliła się tylko by to wszystko szybko minęło. Czyli miała trzy dni na ogarnięcie tego "syfu" by móc w ogóle poćwiczyć. Musiała stać się kurą domową, która będzie robić to, co powinna przyszła żona i matka. Nie było jej to w smak, ale skoro powiedziała A, teraz musiała powiedzieć B. W końcu nie może być aż tak źle prawda?

Przez te trzy nic miała chęci zapaść się pod ziemię, nie znosiła tego wszystkiego co tutaj się działo. Ciągle jedno i to samo, pracę jeszcze jakoś by zniosła ale te modlitwy. Przełamała się tylko dla tego, by móc trenować. Nigdy nie wiadomo kiedy może się to przydać. Starała się spełnić wszystkie warunki umowy jakie padły, w końcu trzeba było pokazać po sobie, że jej słowa nie są rzucone na wiatr a wszystko co mówi, mówi świadomie. Tak też było tym razem, Rhaella obiecując, że będzie posłusznie spełniać narzucone jej obowiązki starała się spełnić wszystko wedle poleceń. Nawet czytanie siedmioramiennej gwiazdy nie było już problemem nie mówiąc o śpiewie czy modlitwach. Jednym słowem warunki zostały spełnione. A gdy nadszedł trzeci dzień Rhaella stanęła przed obliczem septy, która była za nią odpowiedzialna, a przynajmniej tak to odebrała Rhaella. Na pytanie czego się nauczyła opowiedziała Sepcie wszystko to czego się dowiedziała nie tylko z tego co czytała, ale i tego czego nauczyła ją septa w Redfort przekazała kobiecie. Tupała w miejscu nerwowo nie wiedząc co ze sobą zrobić, nie wiedziała czego się spodziewać po stojącej przed nią kobietą, jej mina niczego nie wróżyła, nie była w stanie z jej twarzy niczego odczytać.

Treningi z septą nie były proste, ojciec i jego ludzie dawali jej zawsze chwilę na wytchnienie, ona nie. Wręcz przeciwnie, uderzała z każdą chwilą raz, za razem. Wiedziała, że robiła słusznie bowiem przerwa w chwilach zagrożenia, mimo że bark sił, był równy ze śmiercią. A po to trenowała, by w razie niebezpieczeństwa mogła walczyć mimo zmęczenia i braku sił. Treningi nie były łatwe ale to nie zniechęcało Rhaelli. Dzięki obietnicy kobiety młoda panna Redfort czuła się o wiele lepiej, a i przebywanie w tym miejscu okazało się być zdecydowanie bardziej znośne. Kolejne zadanie jakie otrzymała to dowiedzenie się jak najwięcej o kolejnym z Siedmiu bogów. O Wojowniku. Cieszyła się, że właśnie on był jej pierwszym z bóstw do omówienia, nauczenia. Minął tydzień i w ciągu tego czasu Rhaella nie zwalniała tempa, wręcz przeciwnie. Mimo niechęci do modlitw, mimo niechęci do nauki jaką jej fundowano, przełykała goryczkę wiedząc, że na koniec będzie nagroda w postaci treningów. To nic, że dostawała za każdym razem, to nic, że była posiniaczona. Dzięki temu uczyła się przetrwania. Uczyła się tego, czego nie każda dama mogła się uczyć. Chociaż to, że nie była już córką Lorda, nie przeszkadzało jej w tym, by marzyć o lepszych czasach. Z obowiązków wywiązywała się bez marudzenia i ślamazarności, może nie wszystko jej wychodziło jak powinno, ale robiła wszystko by to doprowadzić do perfekcji. Gdy nadszedł czas przedłożyła wszystko o Wojowniku Sepcie Mellore, powtarzając w sumie wszystko to, co kobieta już i tak wiedziała, a zarazem wszystko to, o czym Rhaella nie chciała nigdy czytać, słuchać...wszystko co słyszała od matki, septy, czy innych wierzących. Stawała się inną osobą, zdecydowanie inną niż tą, którą była w pierwszym dniu pojawienia się w tym miejscu. Chociaż do perfekcji nadal było jej daleko.

Rhaella nie miała zamiaru przestawać trenować, mimo batów jakie zbierała na treningach była dumna z siebie i tego, że się nie poddała. Wszystko co było jej zlecone wykonywała z dokładnością i starannością. Nie bała się ciężkiej pracy, która w sumie spodoba się młodej pannie, która ostatnio wręcz sama chętnie lgnęła do zadań, wręcz prosząc o polecenie jej jakiegoś zadania. Na koniec kolejnego treningu, po upływie kolejnych batów i męczarni postanowiła, że zrobi coś, wbrew własnym postanowieniom. Poprosiła Septę Mellore o zgodę na czuwanie przy posągu Staruchy wyjaśniając, że będzie miała czas na podziękowanie jej za nakierowanie na prawidłową drogę, za rozjaśnienie umysłu jak również podziękowanie Wojownikowi za cierpliwą mentorkę, która swą siłą i mądrością dzieliła się z nią samą. Oczywiście kolejne spotkanie skończyło się opowieścią o kolejnym z bóstw, jakiego miała poznać dogłębnie. Nie omieszkała z dokładnością wspomnieć wszystkiego czego się przez ten czas tutaj nauczyła i czego się dowiedziała. Była gotowa a jeśli septa jej na to pozwoli gotowa również, by nos spędzić na modlitwie. Może chociaż tak odkupi nieco swoje winy.