Samotnia Smoczej Skały

4 czerwca 336AC

Wraz z powrotem na Smoczą Skałę, Aerion przywitał wszystkie znajome osoby, które zawitały w porcie. Pierwsze godziny po podróży spędził na oczyszczeniu ciała, wybraniu odpowiedniego, eleganckiego ubioru i zjedzeniu ciepłego, sycącego posiłku. Zadbał również, by jego żona, którą odebrał w Pentos była wyszykowana na wizytację w lordowskiej samotni.
Jak zostało wspomniane, Alys odebrano z miejsca, w którym aktualnie znajdował się brat księcia – Aemon. Rodzeństwo wymieniło kilka zdań między sobą w pośpiechu. Młodszy z nich przekazał informacje, które uzyskał w Lys odnośnie magistra i jego dziwacznych planów.
Gdy zaś młodzian zawitał w pokoju Aegona, powitał go i pozdrowił.
– Zgodnie z twoją wolą, wróciłem do domu. Porozmawiajmy o odbudowie Szeptów. – Odrzekł ciepłym głosem, chcąc poznać więcej planów, które aktualnie posiadał król Zatoki.

Pierwszą część wypowiedzi lorda, Aerion zignorował. Zapewne dziadek nigdy nie skończy wspominać małego incydentu na ziemiach Północy. A ani białowłosy, ani jego żona, nie żałowali tego. Wilcze dziewczę jeno uśmiechnęło się na te słowa, chcąc zachować wizerunek prawdziwej damy. Małżonek zaś skinął głową porozumiewawczo, chcąc odpowiedzieć na postawione pytania.
– Dziękuję Ci za tą możliwość. Zatem samodzielnie zajmę się zarządzaniem odbudową Szeptów. I tak, Aemon podzielił się ze mną łupami, które zamierzam natychmiast spożytkować. Będąc w Lys nabyłem statek oraz ludzi, wyzwoliłem niewolników. Mam zamiar wyposażyć ich w narzędzia i posłać na budowy. Lecz nie będą mymi więźniami, a robotnikami, którym wypłacę wynagrodzenie. – Spojrzał w kierunku Alys.
– Jeżeli zabraknie mi złota, bądź dóbr, będę liczył na pomoc rodu. – Dodał z powagą.

Dziewczyna głośno wciągnęła powietrze, budząc się z letargu. Stała przy oknie w swojej komnacie, wiatr rozwiewał jej srebrne włosy, które lekko migotały w promieniach wschodzącego słońca. W oddali widziała maszty okrętów przybywających, jak również opuszczających wyspę.
W jej głowie wciąż grało echo rozmów marynarzy szykujących się do odpływu, rybaków liczących na dobry połów, kobiet plotkujących o przyziemnych sprawach i już dawno rozbudzonych dzieci, które obserwowały to całe przedstawienie jeszcze nieświadome tego, że tak zapewne będzie wyglądało także i ich życie.
Naerys ostatni raz zerknęła przymrużonymi oczami na taflę morza, która o tej porze dnia połyskiwała szczerym złotem, i z westchnieniem odwróciła się na pięcie.
Ogarnęła powolnym wzrokiem swoją komnatę. Była zamknięta w tych czterech ścianach wystarczająco długo. Jakiś czas zastanawiała się nad swoją decyzją, myślała o jej ewentualnych konsekwencjach, doszła jednak do wniosku, że to jest właśnie coś, czego pragnie. Podeszła do łóżka i przesunęła dłonią po jego poręczy. Zatrzymała na nim wzrok na dłużej, myśląc o wszystkich nocach, tych spokojnych i tych o wiele mniej. Przymknęła oczy, kiwnęła lekko głową w jego stronę, jakby na potwierdzenie swoich myśli, i szybkim krokiem skierowała się w stronę wyjścia.
Miała wyraźnie określony cel, była zmotywowana, więc szła o wiele szybciej, niż zwykle. Mijała twarze zdziwionych mieszkańców zamku, którym rzadko dane było widzieć ją w takim stanie. Nie patrzyła im w oczy, nie zwracała na nich uwagi, myślała tylko o tych jednych drzwiach, do których chciała dotrzeć.
W końcu po paru chwilach znalazła się przed wrotami samotni władcy Królestwa Czarnej Zatoki. Zacisnęła powieki i ignorując poczynania strażników, weszła śmiało do środka.
- Dziadku. - ukłoniła się mężczyźnie siedzącemu za biurkiem. Na jego widok od razu poczuła ukłucie w sercu, przypominając sobie o jego cierpieniu, a także swej nieświadomej ignorancji. Nie czas był jednak na rozpamiętywanie błędów przeszłości, Naerys wolała skupiać się tym, co tu i teraz. Albo na przyszłości.
- Mam pewną prośbę. - dziewczyna powolnym krokiem podeszła do krzesła i położyła dłonie na jego oparciu. Myślała długo, jak ubrać to w słowa, by wypaść w jak najlepszym świetle, teraz jednak w jej głowie kołatało jedno zdanie. - Chciałabym... chciałabym zwiedzić Westeros.