Samotnia Smoczej Skały

11 stycznia 336, poranek

Następnego dnia Lyo wstał dość wcześnie, bo wraz ze świtaniem słońca i zszedł do kuchni. Niestety kucharz i jego pomocnicy dopiero rozpalali paleniska, toteż młody książę zmuszony był poczekać na poranny posiłek. Cierpliwość nigdy nie była jego mocną stroną, postanowił więc udać się do nadmorskiej wioski, gdzie zacumowali. Raźnym, rześkim krokiem droga do osady zajęła mu jedyne kilkanaście minut. Młody Jeleń wdrapał się na pokład swojego okrętu i stanął na jego dziobie. Wciągnął głęboko czyste, morskie powietrze przepełnione wonią soli i ryb, ciesząc się porankiem. Spokojne teraz wody zatoki leniwie lśniły jutrznianym blaskiem wschodzącego słońca.
W porcie już od jakiegoś czasu było tłoczno. Niewielkie załogi - zazwyczaj całe rodziny - uwijały się jak w ukropie, szykując swoje łodzie do wypraw rybackich. Buchtowali liny, składali i układali sznurowane siatki, w które będą łapać ryby. Puste jeszcze skrzynie układane były równo na deskach pokładów. Żylaści, smagli synowie starszych rybaków pchali przed sobą beczki, gruboskóre, pulchne córy niosły pakunki - zapewne ciepłe ubrania i coś do zjedzenia - a małe, rozwydrzone smarkacze stały na nabrzeżu, próbując przekrzyczeć wszechobecne mewy. Baratheon zawrócił, zszedł na nabrzeże, omijając grupę niedorostków i skierował się w stronę niewielkiego, miejscowego targu. Był ogromnie głodny.
Odsunął lekkim kopniakiem natarczywego kundla i przyśpieszył. Plac targowy liczył sobie jakieś dwanaście jardów* szerokości i tyleż samo długości na oko, będąc w rzeczywistości kwadratem. Małe, kupieckie kramy zbite z koślawych desek zapełniały plac, który już powoli wypełniali kupcy, żebracy i zwykli mieszkańcy miasteczka. Powoli zaczynało tętnić życiem. Lyonel nie lubił przedzierać się przez ciżbę biedaków, toteż szybko kupił sobie jabłko i wolnym krokiem ruszył na powrót do warowni.
Pojawił się akurat na czas porannego posiłku. Z wielkim apetytem pochłonął dwie spore, pieczone w ziołach ryby i misę polewki z namoczoną połową bochna chleba. Całość dobrze popił kuflem piwa. W czasie posiłku od czasu do czasu wdał się w dyskusję z tym, czy innym rycerzem, jednak ponownie nie ujrzał swojej przyszłej żony, jak mogło się zdawać. Drażniło go to i jednocześnie podniecało. Nie wiedział co ma sobie myśleć. Do tego król nie posłał po mnie jeszcze. - pomyślał z goryczą. Rozzłoszczony tą myślą, udał się na dziedziniec, aby zająć się czymś. Jednak przyglądanie się ćwiczącym zbrojnym napawało go złością, postanowił więc przejść się po zamku.
Szukający Jelenia strażnik Smoczej Skały znalazł go na murach, kiedy młodzieniec spoglądał daleko na wschód, próbując dostrzec wybrzeża Essos. Zbrojny oświadczył, iż władca skłonny jest teraz przyjąć gościa w swojej samotni, a było to niedługo przed południem. Skinął głową i ruszył za brodatym mężczyzną, równocześnie poprawiając swoje odzienie. Był bardzo zdenerwowany, po raz pierwszy spoczywał na nim taki obowiązek i taki ciężar! Wspinając się po kamienny schodach, wziął trzy głębokie oddechy, aby się nieco uspokoić. Tuż za nim podążał jego wierny towarzysz i przyjaciel, sir Ronald - jego zaprzysiężona tarcza. Dyplomacja i takie spotkania nie było czymś, co lubił.
Kiedy dotarli do drzwi komnaty, brodacz odwrócił się - zagradzając wejście - i poprosił o miecz. Zwyczaj ten był dość powszechny, więc młody Jeleń bez słowa odpiął bogato zdobiony pas z mieczem i wręczył go strażnikowi.
Po wyglądzie wnętrza komnaty można było poznać, iż ma się do czynienia z potężnym, bogatym i wpływowym człowiekiem. Podszedł - nieco sztywno - do króla Aegona.
- Wasza Wysokość. - rzekł krótko i skłonił się tak, jak należało. Mimo swojej buntowniczości i wrodzonej porywczości, znał panujące na dworach maniery i dostosował się teraz do nich. Niemądrze byłoby urazić przyszłego teścia jak mniemał.
- Rad jestem widzieć Waszą Miłość w zdrowiu, jak i resztę Waszej rodziny. - co prawda król Czarnej Zatoki wyglądał na trochę zapuszczonego, jednak Baratheon postanowił nie zwracać na to uwagi. Jeżeli władca wskazał mu, z wdzięcznością zajął miejsce i usiadł...

Z uprzejmym skinieniem głowy zajął wskazane mu miejsce. Ponieważ niezwykle zaschło mu w gardle, bez zastanowienia sięgnął po kielich z wdzięcznością. Co prawda przez krótki moment jął zastanawiać się czemu rozstawiono trzy puchary, szybko jednak porzucił ową myśl. Musiał się teraz skupić na o wiele ważniejszych rzeczach.
- Pan Ojciec ma się już lepiej i dziękuje za zioła od tutejszego maestra. - zdążył tylko wydusić z siebie i serce zabiło mu szybciej, kiedy starzec wypowiedział kolejne słowa. A więc teraz miał ją poznać! Zrobiło mu się niesamowicie gorąco, więc upił kolejny łyk i obrócił się. W pierwszej chwili uroda młodej Blackfyre'ówny wprowadziła go w niemały zachwyt. Bezwiednie otwarł lekko usta, przyglądając się dziewczynie. W porę jednak uzmysłowił sobie swój jakże głupkowaty wygląd i opanował się na tyle, ile mógł.
- Pani. - rzekł ciepło, skłaniając głowę w stronę srebrnowłosej i uśmiechnął się. Dopiero po chwili spostrzegł, że młoda dziewczyna jest po prostu ładna. Nie brzydka, ale też nie niezwykle piękna, jak to pisano o valyriańskiej krwi. Poczuł niejako małe rozczarowanie, ale też swego rodzaju ulgę. Mogło być przecież dużo gorzej - przeleciało mu przez myśl. Najbardziej intrygowały go jej oczy. Miały swego rodzaju fiołkową głębię. Odwrócił wzrok od jej twarzyczki i przeniósł go na króla. Nadszedł moment próby.
- Przybyłem tutaj Wasza Wysokość głównie przez wzgląd na mego pana ojca i rodzinę, gdyż ich dobro jest dla mnie najważniejsze. Nie jest to jednak jedyny powód. - wziął głęboki oddech dla odrobiny spokoju i usilnie próbował nadać swojemu głosowi pewny i silny, choć spokojny ton mówiąc. - Chciałbym prosić Cię Panie o rękę Twej wnuczki Rhaeny. - rzucił szybkie spojrzenie na twarz wspomnianej, chcąc wyczytać jej reakcję. - Poza tym mój pan ojciec upoważnił mnie, abym negocjował traktat handlowy między naszymi królestwami, bowiem chciałby zacieśnić współpracę między Królestwem Burzy, a Królestwem Czarnej Zatoki. - dodał pośpiesznie i sięgnął po puchar. Musiał napić się kolejnego łyka...

Dostrzegł chwilowe zdziwienie na twarzy Rhaeny i już wiedział, że o niczym podobnym Aemon nie pisał w liście. Drugim zdziwieniem - i dla niego samego - było pytanie króla do dziewczyny. Rzadko kiedy córka czy wnuczka miała coś do powiedzenia. Co prawda sam chciał zapytać ją osobiście jakie jest jej zdanie, teraz najwyraźniej mógł z niego zrezygnować. Wkrótce się dowie.

Następnego dnia do księcia dotarło kilka wiadomości, których nie podano na uczcie. Zapewne by uniknąć psucia atmosfery zwycięstwa. Ae myślał, że jego brat znów jest w świecie, tymczasem okazało się, iż Aerion powrócił i leży złożony chorobą przez niefortunny wypadek z udziałem maestera. Jego życiu szczęśliwie nic jednak nie zagrażało. Nic, poza gniewem ludzi z Północy, których księżniczkę i dziedziczkę poślubił, po tym jak uciekli we dwójkę z Winterfell gnani płomieniem namiętności. Przynajmniej byli na tyle rozsądni by szybko wziąć ślub ~ pomyślał. Nie sądził by podobna parka ograniczała miłosne uniesienia do dnia ślubu skoro krew buzowała im w żyłach na tyle by uciekali z zamku Starków na samą myśl o jakiejkolwiek szansie braku możliwości na związek, a małżeństwo nie tylko chroniło ich przed Snowami czy Watersami, ale zawarte tak szybko mogło ochronić księżniczkę Alys przed domniemanym zhańbieniem przed zaślubinami. Aemona nazwisko bratanka czy bratanicy specjalnie nie obchodziło, jednak świat niefortunnie już tak... Głupi świat, acz jedyny jaki mieli... Dziad podobno zaczął już próby załagodzenia konfliktu z Północą. Z milszych wieści, ich nowi chorąży postanowili sprezentować Alay spóźniony prezent ślubny i ofiarować złotowłosej po statku. Wkrótce będzie miała własną flotę, dodając do nich okręt od Hilla.
Teraz zaś Aemon wraz z Alayne udali się do samotni Jego Wysokości. Wojna jaką właśnie odbyli kosztowała ich prawie tyle co nic, a dzięki zręcznym negocjacjom Alayne, przystępnym warunkom i - może - łasce okazanej upartemu panu na Brownhollow ich nowi chorąży zdawali się być całkiem pozytywnie nastawieni do nowej władzy. Przynajmniej na tyle, że postanowili Lwicy dać dość hojny i niewymuszony prezent z okazji ślubu. Takie wydarzenia nasuwały na myśl, że nie powinno się marnować dobrej passy i skoro siły są zebrane należy iść za ciosem.
- Dziadku - przywitał się z mężczyzną zasiadającym za biurkiem. Twarz Aemona pozostawała jak zawsze w wyrazie na pograniczu rozmarzenia i smutku, aczkolwiek mgliste zazwyczaj oczy grały obecnie weselszy rytm. Król Aegon mimo swojej paranoi wzbudzał sympatię wnuka i był jednym z nielicznych - zapewne właśnie dzięki tej przenikliwej paranoi - którzy wiedzieli, że smutna twarz księcia nie oznacza równie ponurego wnętrza. - Pozwól, że z Alayne zajmiemy ci chwilę - powiedział i odsunął krzesło by małżonka mogła usiąść, a sam zajął miejsce obok niej. - Odnieśliśmy wspaniałe zwycięstwo bardzo małym, przynajmniej z naszej strony, kosztem. Dodam do tego, że wywieźliśmy z Czerwonej Twierdzy smocze czaszki oraz bibliotekę, tym razem całą - wiedział, iż dziad ostatnim razem zabrał trochę książek - a także Cech Alchemików.
Jak zawsze przemawiał spokojnie, jednak w ostatnich słowach dało się odczuć cichą nutę dumy. Alchemicy ponoć mieli wiele talentów poza dzikim ogniem, a pogłoski te potwierdzili w rozmowie, więc mogli okazać się bardzo pożyteczni dla rozwoju królestwa jeżeli wykorzysta się pełen potencjał ich talentów. Targaryen okropnie ich zaniedbywał skupiając się jedynie na tej zielonej cieczy.
- Ponadto zwerbowałem tysiąc nowych rycerzy będąc pod Casterly Rock - poinformował króla. - Z tego też względu... Pomyśleliśmy, że dobrze by było iść za ciosem i wykorzystać dobra passę, aby dokończyć sprawy z Pentos. I zająć je raz na zawsze, zajmując oba brzegi Wąskiego Morza... - oznajmił, po czym zerknął na Alayne, aby ta przejęła pałeczkę w głębszym objaśnieniu planu i przekonaniu opornego monarchy, tak jak czyniła to z lordami.

Widać emocje jeszcze miały się nie skończyć i następnego dnia zostali zasypani kolejnymi nowinami. Gdy słuchała wieści o porwaniu, ślubie i innych takich zerkała na Aemona i w sumie nie wiedziała, czy bardziej oczekiwała jego reakcji, czy stwierdzenia, że jednak ze swoim bratem nie jest spokrewniony. Znając życie i tak byli podobni, o czym nie przekona się prędko, skoro młodszy smok leżał teraz chory, ale aż taka różnica charakterów i temperamentu była zastanawiająca. Z drugiej strony, kiedy stawiało się koło niej ją i jej siostrą to i z wyglądu powątpiewano o ich pokrewieństwie, może nie była więc najlepszą osobą do komentowania takich spraw.
Przynajmniej pojawiły się i bardziej pozytywne niespodzianki tego ranka. Gdy chorąży oznajmili jej o planowanym prezencie musiała mieć całkiem ciekawą minę. Oczywiście pięknie podziękowała, w końcu nie co dzień dostaje się statek... no, nie każdy co dzień dostawał statek. A już na pewno nie kilka. Jak tak dalej pójdzie będzie mogła prowadzić wojny wyłącznie własną flotą. Chyba wypadało zacząć dowiadywać się co nieco co z takimi statkami robić i jak je organizować. Niby miała męża i mogła wyznaczyć dowódców... ale to były jej statki. Chciała się nimi zajmować samodzielnie, przynajmniej od czasu do czasu.
Przyszedł w końcu czas rozmówienia się z samym królem. Nie była pewna czego się spodziewać. Wiedziała o jego sporej... ostrożności. I w sumie... to tyle. Reszty mogła się jedynie domyślać. Skoro kwestie bezpieczeństwa były dopięte na ostatni guzik i jednak wszystko dobrze działało znaczyłoby to, że zmysłu organizacyjnego pewnie nie można mu odmówić. Ale co więcej? Najwyraźniej niedługo się dowie, przynajmniej paru szczegółów. Gdy Aemon mówił siedziała cicho i próbowała wybadać reakcje Blackfyra. Czasem udało jej się wyłapać coś u męża, więc może i tutaj miała jakieś szanse.
-Mamy dosyć sporą ilość powodów by zdecydować się na przejęcie Pentos siłowo - zaczęła spokojnie. - Tamtejszym możnym nie można ufać, a samo odsunięcie ich od władzy niewiele da. Zachowają majątki, wpływy, mogą dalej mieszać i szkodzić. Dodatkowo zabrane im pieniądze na pewno pokryją ewentualne straty po naszej stronie i koszty najęcia zbrojnych, więc nie będzie to sposób obciążający skarbiec bardziej niż pokojowe zawarcie porozumienia. Na początek chcemy wyjść z propozycją negocjacji, ale poprowadzimy je tak, by zakończyły się niepowodzeniem. Co ważne jednak, zyskamy tym w oczach mieszkańców, a i będzie to możliwość pewnej obrony przed niezadowoleniem władców innych krain.
Cały czas gdy mówiła starała się śledzić twarz króla i oznaki jego reakcji na przedstawiane rewelacje. Nie była pewna czy tak paranoiczny człowiek będzie szczęśliwy z racji wojny, jeśli jednak chęć zemsty by zwyciężyła może przekonanie go nie będzie aż takim problemem. Aemon znał go znacznie lepiej, jeśli więc jego zdaniem była szansa na przekonanie starego smoka do ich racji, to może coś w tym było.

Dziadek wydawał się dzisiaj w dobrym humorze, pewnie patrole przesłały jedynie mało niepokojące raporty, a i zwycięstwo musiało pozytywnie się na nim odbić. Za wino jednak Ae podziękował, nie miał ochoty na alkohol. Gdy zaś dziadek zaczął denerwować się na Cech Alchemików, książę westchnął cicho.
- Alchemicy zawsze swoją lojalność pokładali w potomkach Aegona Smoka, a wydaje mi się, że ostatnio pokazaliśmy im kto jest bardziej godzien tego tytułu - odpowiedział ze spokojem na oskarżenia dziadka. - Obecnie są na Driftmarku, ma ich na oku zarządca Wysokiego Przypływu i nie meldował by cokolwiek knuli, nawet grzecznie czekają na mnie bez rozkładania swoich przyrządów. Targaryen używał ich jako fabryki produkującej ten niestabilny, zielony płyn... Ja dałem im jasno do zrozumienia, że Dziki Ogień nas nie interesuje, acz ich inne możliwe talenty już tak. Oni zaś zapewnili, że mogą stworzyć wiele cudów jeżeli dostaną taką szansę - streścił królowi swe spotkanie z Alchemikami. - Wydaje mi się, że Cech, zachowujący swe sekrety tyle stuleci, składa się bardziej z ludzi posiadających pasję i oddanych swojej pracy. Jeżeli damy im szansę się rozwijać i będziemy okazywać szacunek ich wiedzy, wtedy będą lojalni i, co ważne, użyteczni. Będą oczywiście pod stałym nadzorem, a jeżeli czegoś spróbują wtedy zawsze zdążymy ich eksterminować - wzruszył ramionami. - Co do bezpieczeństwa, stwierdziłem, że można umieścić ich laboratorium na niewielkiej wyspie w Zatoce Pentos, gdy już je zdobędziemy. Oddaleni od osad nie wyrządzą nikomu krzywdy w razie wypadku i trudno im będzie uciec gdyby trzeba było skazać ich za zdradę. Tak czy inaczej, po zdobyciu przyczółka w Essos chciałem tam ich wywieźć i zrobić z nich użytek, na razie są na Driftmarku, a jako kasztelan naszych włości tam ponoszę za nich odpowiedzialność. Jeżeli coś zrobią osobiście wymierzę im karę, a później poddam się konsekwencjom.
Miał nadzieję, że dziadek zostawi temat, bo nie miał ochoty mordować grupy użytecznych ludzi. Raz, że było to haniebne skoro zapewnił im bezpieczeństwo i zaprosił, dwa, że mogliby przez to stracić wielkie możliwości. Przynajmniej atak na Pentos król przyjął entuzjastycznie i można było odciągać jego uwagę w tym kierunku.
- Tak, wszystkim się zajmiemy - przytaknął. - Chętnie przyjmę nasze chorągwie z Zatoki, wiele z ich sił zebrało się by utworzyć blokady. Posłałem również po większe najemne kompanie z Essos, mam nadzieję, że zgłosi się Obdarty Sztandar lub Kompania Róży. Zakładałbym zamknięcie całego przedsięwzięcia w dwudziestu tysiącach smoków. Nędzne miedziaki przy skarbcu Pentos oraz majątkach wszystkich magistrów. Wyruszylibyśmy natomiast po otrzymaniu wsparcia od kompanii. Zleciłbym też oczekując budowę dziesięciu trebuszy.

Przyjęcie przez króla było nader radosne i entuzjastyczne. W sumie nie spodziewała się aż tak gorącego powitania. Dotąd sądziła, że większość rodziny Aemona jest do niego chociaż trochę podobna, wyjdzie jednak, że to on nieco odstaje od rodzinnych standardów.
Za wino odmówiła, jednak obecność testera nieco ją zdziwiła. Owszem, zdarzali się oni, ale głównie na większych ucztach. Czyżby jeden z przejawów wyjątkowych standardów bezpieczeństwa? Aż strach pomyśleć co jeszcze może ją tu zaskoczyć. Niedługo się jednak przekonała, gdy monarcha postanowił pokazać co sądzi o alchemikach. Al starała się zachować kamienną twarz i tylko zerknęła na męża, jednak jego brak reakcji oznaczał chyba, że było to zachowanie absolutnie typowe. Może jednak w teorii o szaleństwie było ziarnko prawdy. Wolała się nie wcinać w argumentację Aemona, chyba lepiej wiedział jak przemówić do dziadka, zwłaszcza, że ten chyba zaczynał się coraz bardziej nakręcać. Zdecydowanie bardziej wolała zająć się kolejnym tematem, w którym zresztą nadmierna dbałość o bezpieczeństwo znów dała o sobie znać. No tak, gdy słuchała o paranoi króla miała w głowie obraz typowej paranoi na tym punkcie, czyli zamykanie się i drżenie o własne życie. Mogła się domyślić, że ze smoczym temperamentem wygląda to nieco inaczej i może przyjąć postać "wymordujmy wszelkie zagrożenia, to będzie już bezpiecznie".
-W sumie... mamy też mój okręt, może do czasu wypłynięcia dojdą też pozostałe. Trzeba tylko zwerbować załogę - podejrzewała, że przy flocie Zatoki nie jest to nic szczególnego, ale ziarnko do ziarnka... a w tym przypadku statek do statku... - Mogę pomóc przy negocjacjach z magistrami i układaniem się z mieszkańcami już po zwycięstwie, nad taktyką lepiej niech czuwa Aemon.

17 maja 336 AC

Aemon Starszy jak zwykle wstał o świcie i zaczął dzień od obmycia twarzy. Następnie założył świeże ubranie, poprawił fryzurę i udał się do biblioteki, gdzie wyszukał księgę, która go interesowała. Traktowała o budowie ludzkiego ciała. Aemon znał się już dosyć dobrze na alchemii i leczeniu chorób, teraz postanowił zgłębić tajniki ludzkiego ciała. A najlepiej robić to na ludziach albo ich truchłach. Niestety westeroskie prawo zabrania zabijania plebsu przez ludzi lepszych od nich, ale od czego są więźniowie? Aby jednak uzyskać na to pozwolenie, musiał udać się z tą prośbą do ojca, króla Aegona.
Poprosił straż aby go zaanonsowali monarsze, i jeżeli ten pozwolił mu wejść, to wkroczył wolnym ale pewnym krokiem. Ubrał się jak zwykle w czarne skromne szaty z czerwonymi akcentami oraz w wysokie, czarne, kawaleryjskie buty. Nisko się ukłonił.
-Najjaśniejszy panie. - powiedział.
Specjalnie wybrał ten dzień. Dzisiaj jest jego dzień imienia. Może jakoś to wpłynie na zgodę króla na przeprowadzanie eksperymentów w lochach prastarej twierdzy.
-Przychodzę do ciebie, panie, aby prosić cię o zgodę na zgłębianie tajników ludzkiej anatomii. Do tego będą mi potrzebne jednak...ekhm...ludzkie ciała. Najlepiej takie żywe. Zdaje się, że mamy jakichś więźniów, czyż nie? Opanowałem już alchemię i ona mi pomoże przy pracach. Może moje eksperymenty doprowadzą do jakiegoś wielkiego odkrycia? Może nauczę się jak ratować chorych i rannych? A może wyleczę szarą łuszczycę? - Aemon skończył i oczekiwał decyzji ojca.

Król był miły, uśmiechnięty i wesoły, co ucieszyło Aemona. Nie zmienił jednak tytulatury, aby okazać szacunek Panu Ojcu. Zrobiłby to tylko na jego wyraźny rozkaz. Początkowo zdawał się zgadzać na prośbę syna. Dopiero ostatnie zdanie całkowicie wszystko zmieniło. No i po co wspominał o Szarej Łuszczycy przy ojcu paranoiku?
-Ostatecznie mógłbym zrezygnować z badań nad szarą łuszczycą. Albo przeprowadzać je gdzieś indziej.
Jeżeli król się nie zgodził i tym razem to nie ciągnął dalej tematu.
Okazało się, że władca był chojny. Dał mu wielki dar o pięknej nazwie: galerę Kamień Korony. Teraz Aemon był posiadaczem dwóch okrętów, gdyż miał jeszcze dromon Krew Valyrii. Aemon niezwykle ucieszył się czytając akt własności. Zwinął papier i przyklęknął na jedno kolano schylając głowę.
-Dziękuje ci, panie ojcze. Jeśli pozwolisz chcialbym w najbliższym czasie wypróbować go podczas podróży. Planuję popłynąć do Lys i zwiedzić jedno z najbardziej valyrianskich miast dzisiejszego świata. Wrócę potem tutaj na Skalę, aby dalej być na Twoje rozkazy, królu.
Aemon nie wspomniał, że na Lys nie planował poprzestać, wiec jego podróż z całą pewnością będzie długa.

Król nie zgodził się i wtedy, gdy książę ustąpił z badań nad szarą łuszczycą. Aemon nie nalegał więc dalej, ale już w głowie obmyślał, jak obejść królewski zakaz.
Ucieszył się za to, że Aegon zgodził się na jego "małą" wycieczkę. Może to właśnie podczas niej książę pobawi się w maestera? Zgodnie z przewidywaniami król nie byłby sobą, gdyby nie dał mu do ochrony jednego z rycerzy domowych, który ma za nim wszędzie podążać. Ten rycerz może zepsuć wszystko, gdy tylko złoży raport po powrocie na Smoczą Skałę. Trzeba będzie znaleźć na niego sposób. Książę nie pogardził za to dwudziestoma zbrojnymi, którzy również zostali przekazani pod jego rozkazy. Do szczęścia brakowało mu tylko jednego. Złota.
-Królu, dziękuję ci za prezent, zgodę na podróż oraz za ochronę. Śmiem błagać tylko jeszcze o jedno. O fundusze, bez których się nie obejdę w Lys. Muszę kupić prowiant, zapłacić za zakwaterowanie oraz podarunki dla rodziny, gdy już wrócę.
Aemon oczekiwał w skupieniu odpowiedzi ojca, ale wątpił, aby ten się nie zgodził.

Aemon rzadko widywał ojca, gdyż ten był dosyć zajętym paranoikiem. Z tego względu zwracał się do niego oficjalnie, nie wiedział bowiem, że jego ojciec ma...aż tak swobodny stosunek w kontaktach z rodziną. Zdziwił się, ale ciężko mu było się przestawić tym bardziej, że starł się być poważnym i statecznym człowiekiem. Ciężkie jest życie najmłodszego i jednocześnie jedynego żywego syna. Zawsze się starał godnie zastępować starszych braci.
-Dobrze...ojcze.
Aemon nie spodziewał się tysiąca Złotych Smoków. Toż to majątek!
-Tak, tysiąc Złotych Smoków wystarczy. Dziękuję...ojcze.
Jeśli król nie miał żadnych innych spraw, to Aemon wyszedł. Natychmiast wysłał sługę z rozkazem oporządzenia Kamienia Korony, zakupieniem prowiantu i zapłaty żołdu marynarzom. Ponadto osobistemu słudze kazał spakować swoje ubrania i rzeczy osobiste i przenieść do kajuty na galerze. Kazał też dyskretnie przenieść tam swoje mikstury, stół do ich tworzenia oraz liny, noże różnego rodzaju i specjalny stół, na którym można było przywiązywać ludzi. Osobiście zaś poszedł do skarbca po obiecaną przez ojca kwotę.
Po załatwieniu tych spraw skierował swoje kroki do maestera. Musiał się dowiedzieć kilku rzeczy o Wyspach Letnich.

- A jednak, gdyby nie Ty, jeszcze dziś byłbym w drodze na Pogranicze żeby ostatecznie zakończyć tę sprawę, a zamiast tego mogę odpocząć i cieszyć się wolnym dniem. - powiedział i zajął swoje miejsce. Wdzięcznie się skłonił, na jego zgodę, wszak wiele spraw mu ułatwiła i również ten konflikt może się szybko zakończyć.
- Jedną rzeczą są niedobitki sił Targaryenów, drugą moja droga kuzynka której muszę wyjaśnić parę rzeczy. Przykro mi że postanowiła wejść ze mną na wojenną ścieżkę, nie dając mi żadnego wyboru, a przynajmniej nie żadnego do zaakceptowania. Także muszę nakłonić ją do zmiany zdania, wpierw słowem - jak cywilizowany człowiek, a jeśli nie zechce ustąpić, pokazem siły. - westchnął, konflikt z innym Baratheonem jakoś nie bardzo mu się podobał, ale nie mógł pozwolić na zaprzepaszczenie dziedzictwa które jego ojciec wyrwał z rąk Stannisa. Durran nie był dumny z czynów swojego ojca, bowiem były haniebne, jednak musiał robić to co dla królestwa jest najlepsze, a właśnie siebie uważał za obecnie najlepsze wyjście.