Retrospekcja - Opowieści z Winorośli i Jabłka

Rzecz się działa na Arbor, 7 lat przed Zagładą Valyrii.

Lady Olenna Redwyne, w owym czasie trzynastoletnia córka pana Arbor, siedziała na krużgankach zamkowych i obserwowała co dzieje się na dziedzińcu. Bardziej wytrawny obserwator zauważyły, że coś trapi dziewczynę, jednak osoby, które nie znały jej bliżej, raczej nie mogły tego dostrzec.
Na Arbor trwał kilkudniowy turniej połączony z weselem jej starszego brata, na które przybyli najznamienitsi rycerze Reach, w tym sama rodzina królewska. Najmłodsza z córek lorda Redwyne robiła na turnieju furorę, interesowali się nią wszyscy, włącznie z księciem Mernem Gardenerem, a raczej tak jej się wydawało do dzisiejszego poranka kiedy to znalazła go w ramionach chłopca na posyłki. Jeszcze tego ranka zawarła z nim umowę i teraz rozmyślała o tym, czy dobrze zrobiła. Ostateczną odpowiedź dla dziedzica tronu miała mieć do dzisiejszego wieczora, nim uda się on do swojego ojca prosić o zaaranżowanie małżeństwa z Redwynami. Rozmyślania przerwał jej jakiś chłopaczek od siedmiu boleści. Młoda lady zwróciła na niego swój wzrok, słuchając co ma do powiedzenia. Kolejna przybłęda prosząca o jej wstążkę. Ten jednak był synem lorda i dziedzicem Cydrowego Zamku, więc była nieco milsza.
- Reprezentować mnie będzie syn króla - odpowiedziała mu, a jej ton zabrzmiał nieco bardziej ponuro w porównaniu do tego, z jakim entuzjazmem planowała to powiedzieć. Już miała go odprawić machnięciem ręki, ale poczuła, że chce na moment oderwać swoje myśli od nieszczęsnego Merna Gardenera. - Ale dam Ci swoją wstążkę jeśli nikomu nie powiesz - rzekła. - Chyba, że wygrasz - dodała jeszcze.   

Olenna uśmiechnęła się blado na jego słowa. Każdy tak mówił, ale zwycięzca zazwyczaj mógł być tylko jeden.
- Tak, tak... wszyscy to powtarzają - skomentowała jego słowa o wygranej, kręcąc lekko głową z pobłażaniem. Lady Olenna zdjęła wstążkę z włosów w kolorze purpury i podała mu ją na wyciągniętą w jej stronę rękę. To tylko wstążka, nie spodziewała się, że wywoła aż tyle emocji u chłopaka.
- Trapi? Nie, nie, skądże znowu - powiedziała. - Ale powiem Ci coś w sekrecie - zaczęła, właściwie nie wiedząc dlaczego rozmawia z tym chłopcem, podczas gdy miała tyle dwórek i towarzyszek zabaw na swoich usługach, z którymi mogła o tym porozmawiać. Z uwagi jednak na turniej i obecność tylu szlachetnych rycerzy zebranie jej małej, nastoletniej świty było cięższe niż zazwyczaj.
- Dzisiejszego ranka rozmawiałam z księciem Mernem i chce się ze mną ożenić - rzekła. - Nie teraz, mam dopiero trzynaście dni imienia, ale w przyszłości. Czy to nie wspaniałe? - Zapytała, jakby chciała usłyszeć od kogoś potwierdzenie tego, że to wspaniałe, jakby sama w to nie do końca wierzyła.
- To sprawiłoby, że kiedyś zostanę królową Reach - dodała z nieco większym entuzjazmem niż sugerowałyby to jej wcześniejsze słowa. - Obecna królowa, moja ciotka, jest wspaniałą królową, ale... czuję, że mogłabym zrobić dużo, dużo więcej dla poddanych Reach kiedy już zostanę królową - dodała.