Sala Tronowa

***

Leonard oglądał sytuację, która wytworzyła się w tym miejscu po sądzie i miał wrażenie, że siedzi w pierwszym rzędzie na jakimś przedstawieniu niskiej klasy trupy aktorskiej, którzy starają się go wciągnąć do swojego teatrzyku Redfort stał zboku nieco zmieszany i zniesmaczony obserwując jak jego brat obnosi się uczuciami; co nie było złe, ale w jego wykonaniu bardzo.. żałosne. Lepiej już się zachowywała jego żona i młoda. Natomiast gdy jego "złowrogi" wzrok spotkał się z tym Simona, na ustach przebiegł mu niewielki uśmiech. Dobrze sobie zdawał sprawę, co myśli jego brat, że najpewniej tak samo jak on sam przed sześciu laty teraz on go przeklina w myślach.
- Tak nie wiele... tak nie wiele mógłbym teraz zrobić byś stracił życie i wszystko inne na czym tak bardzo Ci zależy. - uśmiechnął się do siebie smutno i... postanowił nic nie zrobić. Dalej tylko stał i obserwował tę szopkę, modląc się żeby czym prędzej mogła się skończyć; przecież zarówno nowy lord, jak i nowy król mieli tyle do roboty.

Silni jak skała - głosiło zawołanie Redfortów, a wychodziło na to, że z nich dwojga to Shaera była silna, natomiast Simon słaby. Dostrzegła wszystkie detale: spojrzenie księżniczki Findis, uśmiech Leonarda zwycięzcy, usłyszała ton głosu króla Feanora. Co właściwie wiedziała o samym monarsze? Zastanowiła się szybko, najszybciej jak mogła, żeby odpowiednio użyć zasłyszanej przez te wszystkie lata wiedzy, plotek i historii przemykających się przez jej palce. Gdyby tylko Siedmiu dało jej dość szczęścia, by jej słowa trafiły w odpowiedni punkt...Feanor był królem dopiero od iluś minut, dopiero nastąpił po swoim ojcu. Potrzebował umocnienia swej pozycji jako władca, a do tego potrzebni mu byli poddani, którzy nie kwestionowali jego decyzji. W tym momencie pomyślała o matce, którą tak nieopatrznie zaprosiła do Redfort - i na tę myśl omal nie ugięły się pod nią nogi. Zawaliła. ZNOWU. Gdyby tylko cokolwiek, jakikolwiek uśmiech losu, jakikolwiek czynnik zatrzymał Victarię Corbray na zamku, gdyby tylko ten cholerny kruk nie doleciał do zamku, a sam list przepadł gdzieś w bagnie czy innej rzece, Shaera byłaby głęboko wdzięczna bogom i może nawet zostałaby jedną z Sióstr czy złożyła inną ofiarę ku czci Siedmiu - ale nie wiedziała, na ile może się to stać. Dlatego musiała jak najszybciej podjąć odpowiednie decyzje i wybory. W tej chwili najmniejszym problemem był gniew lady Victarii; musiała się natychmiast zmierzyć z innymi wyzwaniami. Potrzeba rozmowy z księżniczką Findis stała się jeszcze bardziej nagląca, szczególnie w kontekście słów, które tamta wypowiedziała, a które dla Shaery były jak tratwa ratunkowa. Być może mogła zatonąć, chwytając się jej, mogła przegrać, ale taki już był los - trzeba było ryzykować i grać, jeśli chciało się przeżyć w tym świecie. Tak marnym i nieistotnym, z punktu widzenia Siedmiu...Tych samych Siedmiu, których zawiodła jej córka, Rhaella, nawet jeśli kierowała się dobrymi intencjami. No i chłopcy...Musi ich zabezpieczyć, nieważne, co będzie myślał Simon. Nieważne, czego będzie od niej oczekiwał, ona nie zamierzała na razie działać przeciwko Leonardowi. Ważniejsze były dzieci i ich bezpieczeństwo, dobrze dobrane działania. Jednak co, jeśli Feanor odbierze opacznie jej słowa?

Wtedy sytuacja przybierze inny bieg - jak rzeka, której nie wyregulujesz, Shaero, nieważne, jakbyś się nie starała - zauważył rozsądnie głos w jej głowie. - I jedyne, co będziesz mogła zrobić, to wyciągnąć siebie i dzieci na powierzchnię.

Bo przecież - jako matka - to właśnie o swoich synach i córce musiała myśleć. Spojrzała na króla i wzięła głęboki wdech. Musiała dobrze dobrać słowa, rozważyć, co powie.

- Wasza Miłość, moja córka i księżniczka Findis mówią prawdę - powiedziała poważnie, bez uśmiechu, wpatrzona uważnie w jedno oko monarchy. Nie zwracała teraz uwagi na Simona ani na kogokolwiek innego, najważniejszy był teraz król Feanor. - Reprezentujesz sobą Siedmiu i ich potęgę, jako władca na ziemi, i ja wraz z moimi dziećmi jesteśmy ci winni lojalność. Gdy twoja czcigodna siostra weźmie pod opiekę moją córkę, Rhaella nie będzie próbowała ucieczki, szczególnie wobec tak licznej straży, i z pewnością łatwiej wpłynie na nią aspekt Ojca wyrażony w twojej osobie. A do tego sądzę, że pobyt wśród Żelaznych nauczy Rhaellę uległości wobec woli twojej, bogów i ogólnie królewskich rządów.

Wypowiedziawszy te słowa, Shaera zamarła w niespokojnym oczekiwaniu. Modliła się teraz do Siedmiu, aby jej słowa i prośba odniosły oczekiwany skutek - i aby Simon ani nikt inny nie storpedował jej słów; aby żadna lady ani żaden lord, ani nikt inny na ziemi nie odezwał się teraz i nie zniszczył wrażenia spowodowanego jej szczerymi, pełnymi żaru słowami. Czekała bez tchu, nie odważając się nawet mrugnąć czy spojrzeć w dół, z obawy, że przegapi jakiś detal, który mógłby zadecydować o powodzeniu jej słów. Modliła się także, aby Rhaella miała dość rozumu, by już zamilknąć i niczego więcej - poza przeprosinami - nie powiedzieć, także aby Simon umilkł i skoro już zrobił żenującą scenę, to chociaż jej pozwolił działać. Zauważyła jego spojrzenie w kierunku Leonarda - i zdecydowanie go nie pochwalała; nienawiść do starszego Redforta i niechęć jej nie przeszły, ale nie sądziła, aby to był dobry moment na jej otwarte okazywanie. W takich sytuacjach jak ta nawet najmniejsze niuanse miały szansę wpłynąć na otoczenie - no i należało przyjąć konsekwencje swoich czynów. To była kolejna lekcja, którą powinna przekazać synom i córce, dopóki jeszcze miała możliwość. I to jak najszybciej. Zastanawiała się także, w co gra księżniczka Findis. I czego będzie oczekiwała w zamian za tę propozycję wyrażoną wobec króla. Ale nie dowie się tego, dopóki nie porozmawia z jej książęcą mością osobiście. Prawda?

Leonard tak dalej przysłuchiwał się słowom wszystkich zaangażowanych w sprawę córki Simona i nagle go oświeciło. Młoda z charakteru bardziej przypominała samego Leonarda czy też Hortona, więc całkiem możliwym było, że nie było do końca tak jak została przedstawiona sytuacja.
- Królu jeśli mogę. - Redfort wystąpił do przodu i zapytał, czy może wejść do rozmowy i jeśli mu na to przyzwolono to spojrzał raz na Simona, to na jego córkę i z powrotem na króla.
- Od kiedy pamiętam, mój brat był kłamcą i oszustem. -  rozpoczął, a na myśli miał wiele sytuacji kiedy został okpiony przez brata; m.in. gdy ukradł mu włości lorda Hortona. - Śmiem więc podejrzewać, że to Simon kazał swojej córce skłamać na sądzie, żeby mieć kolejnego "świadka". Rhaella jest młoda i mogła ślepo podążać za żądaniem ojca. - dodał i spojrzał się na brata, do którego przez sekundę się uśmiechnął. Teraz Simon miał twardy orzech do zgryzienia; przyznać się do namówienia córki do kłamstwa - co niechybnie mogłoby ją uratować, ale zaszkodziłoby Simonowi, lub też wyprzeć się tego, co postawiło by młodą w ciężkiej sytuacji.
- Gdy Rhaella była młoda i jeszcze mieszkałem na zamku, wydawała się być całkiem pobożna i prawdomówna, więc myślę że rzeczywiście mój brat mógł być winny zesłania jej na złą drogę. - dodał.

Jakże ostatnio burzliwe było życie Melody. Można by pomyśleć, że powrót do domu z okrutnej i mrocznej Valyrii będzie ukojeniem dla duszy. Nic bardziej mylnego, kiedy nad Gulltown wisiało piętno zdrady, bagatelizowane przez samego lorda prawie do ostatniej chwili.
Prawdę mówiąc, kiedy uciekli, aby uniknąć udziału w wojnie przeciw Ziemiom Burzy, lady Grafton myślała, że to była najwłaściwsza decyzja. Pragnęła wtedy jedynie, aby nie być przeciw swemu ukochanemu. Durwald zachowywał się jak każdy dobry mąż powinien, chciał walczyć za swój dom, a Mel za patriotkę nigdy nie uchodziła... więc kogo obchodziła opinia rodu? Na pierwszy rzut oka łatwa decyzja dla kogoś zupełnie niedoświadczonego i młodego.
Kiedy konsekwencje przybyły razem z wojskiem pod mury zamku, Melody zaczęła się zastanawiać, czy zrobili właściwie, czy zdołają ten problem rozwiązać. Ponadto, jak wielka czeka ich kara? Odpowiedzi nie miała. Bo niby skąd? Od brata, który biernie spędzał dnie na piciu?
Niepokój i frustracja przekroczyły najśmielsze granice, kiedy to sam Leman z Russ opuścił ich przez bierność lorda. Lady Grafton miała ochotę wygarnąć bratu jego lekkomyślność. Jednak dalej milczała, ponieważ na nic by się to zdało. W końcu nie tylko rudą czupryną nowy lord Gulltown przypominał swego ojca.
Na szczęście odejście Lemana nie pozostało niezauważone i popchało Sebastiona do spóźnionych przygotowań. I tak oto Melody mogła odetchnąć z ulgą! Nic tylko żyć spokojnie, kiedy wspaniały lord trzyma pieczę na swymi włościami! Otóż nie. W jakiś sposób wzbudziło to w dziewczynie większą złość. Tym bardziej, że był to jedynie początek.
Wbrew wadze problemu, skończyło się jak zawsze - rozmową z Lambertem i tym razem również z Durwaldem. Doszli do tego samego wniosku, że taki już Sebastion jest - wyjątkowy i zapijaczony. A chwilę później przyszedł list od nowego króla. Lady Grafton zdecydowała się na wyjazd, razem z braćmi i... beczkami piwa, do Orlego Gniazda. Zabrała ze sobą parę swoich nowych zabawek na wypadek potrzeby zabicia nudy. Czyżby mieli przestać być buntownikami?
Droga była ciężka, więc przed wejściem na salę tronową lady musiała się stosownie przygotować. Przyodziała najładniejszą suknię w barwach swego rodu, jaką miała. W końcu nie była na swoim. Jak najlepsza prezencja przed królem miała duże znaczenie. Najmniejszy błąd mógłby być znakiem obrazy, a o samym Feanorze niewiele wiedzieli.
Kiedy doszli na miejsce, Melody taktownie przywitała się z królem i przystanęła na swoim miejscu w ciszy. Zerknęła kątem oka jeszcze na Findis. Bardzo dawno jej nie widziała. Pewnie po takim czasie i tylu wydarzeniach, nie miały ze sobą zbyt wiele wspólnego. Nie widziała w jej oczach tyle ciepła, co za czasów uczty w Gulltown. Westchnęła lekko i powróciła z uwagą na króla i Sebastiona, który właśnie płaszczył się przed nim, udając głupiego. W przeciwieństwie do oglądającego się za pannami brata, ona była śmiertelnie poważna.

Leonard jakoś przeżył te dwa tygodnie, oczekując wytrwale wieści od swojego kasztelana, który miał je przesłać do Orlego Gniazda od razu gdy już się tam zadomowi. Tymczasem zbliżał się termin przyjazdu Sebastiona Graftona i gdy ten w końcu przybył, wszyscy zainteresowani znaleźli się w Sali Tronowej -  w tym lord Leo, który mógł być potrzebny w charakterze świadka czy coś takiego. Na tę okazję ubrał się w jakąś ładną koszulę i zdobiony frak, oraz jak zwykle czarne spodnie z bordowym pasem. Do tego buty na cholewie i sięgający mu do ziemi płaszcz z wyszytym herbem jego rodu.
Obejrzał się na obecnych; dojrzał Findis, Sebastiona i Melody, nigdzie jednak nie dojrzał Durwalda, z którym miał zamiar się elegancko ponapierdalać i pokazać mu, że przez ostatni rok nie próżnował. Teraz jednak należało zająć się sprawą rzekomej zdrady Sebastiona, gdyż Redfort w nią nie wierzył, bo nie wiedział jak wyglądały kulisy tej sprawy.

Leonard stał z boku, już na kolejnym w jego życiu sądzie, tym razem nie był jednak stroną konfliktu, a co najwyżej świadkiem, jeśli ktoś postanowi go powołać na tę rolę. Kto wie, może znajdą się ludzie, nie wierzący w ich wyprawę do Valyrii? Ale w takim wypadku, Leonard już nieco zadbał o to, by dworzanie wierzyli w ich misję; miał też na to dobitne dowody.
Gdy Feanor wymieniał kolejne przewinienia Sebastiona, Redfortowi ciężko było uwierzyć, że aż tak wiele zarzuca się jemu dobremu sojusznikowi. Czerwonooki nic nigdy nie słyszał o żadnych zaginionych krukach, ale przecież wiadomo było o kotle, jaki przed rokiem zaczynał się dziać w Westeros i że Żelaźni będą mogli chcieć wezwać swojego sojusznika. Bardziej interesujące były także tłumaczenia lorda Gulltown, które w zasadzie były całkiem prawdopodobne. Simon był wrzodem na dupie i nie można było wykluczyć, że najpierw polował na kruki lecące do Gulltown, a później postanowił osobiście przejąc tam władzę za sprawą buntu rzezimieszków i innego marginesu społecznego.
Póki co Leo się jednak nie odzywał nie będąc pytany, a z uwagą obserwował całe zajście, podobni jak zaobserwował nieśmiałe próby Roweny na ucieczkę z sali. Uśmiechnął się wówczas pod nosem i pomyślał.
- Ktoś Cie jednak widzi.

Początek wypowiedzi młodego króla wydawał się nadzwyczaj pobłażliwy, a nawet obiecujący. Na pewno wzbudził w winnym nadzieje na łagodniejsze traktowanie. W Orlim Gnieździe wciąż aż huczało od ostatniego cyrku z Redfortami. W porównaniu do Simona lord Gulltown wypadał dużo lepiej, przynajmniej patrząc na umiejętności ogłady. Jednak wielkie nadzieje zostały szybko rozwiane huraganem ciężkich oskarżeń i konsekwencji.
Melody nie mogła uwierzyć w to, co się działo. Bratu zawsze wszystko uchodziło na sucho. Tutaj stał zupełnie bezbronny i uniżony przed swym władcą, który za przewinienia chciał go wysłać na Mur lub do Septu. Każde z tych miejsce zupełnie przeczyło jego naturze, chociaż gdyby przybrał czerń to piwo, jego miłość, nie zostałoby mu zabrane.
Początkowo stała osłupiała, ledwo ważąc się mrugnąć. Czyżby to był dzień upadku wspaniałego, a zarazem ukochanego przez świętej pamięci ojca, Sebastiona? Jego obrona była słaba - zrzucanie winy na Leonarda, usprawiedliwianie się głupotą Simona, wmawianie królowi swoich starczych problemów z pamięcią, a na koniec sokoły wrogiego lorda polujące na kurki. Kto uwierzyłby w tak dogodną bajkę? Cóż, na pewno nie Findis Arryn, która jak widać mająca poważanie u swego brata, nie szczędziła ostrych i prześmiewczych komentarzy.
- Przegrałeś Sebastionie - rzekła do siebie pod nosem, spoglądając na, w tej chwili jeszcze, lorda Gulltown.
Niechęć, jaką go zawsze darzyła, nie pozwalała panience współczuć bratu. Czuła, że dostaje to, co mu się należało. Zawsze gnuśny, chutliwy, pyszny i lekceważący. Nigdy nie pojął, jak bardzo krzywdził swą siostrę. Ona usprawiedliwiała jego uczynki wolnością, którą ją obdarował, prezentami, które jej sprawił. Nie mijała chwila, a scenariusz powtarzał się i tak w nieskończoność. A wszystko to miało źródło u już dawno zmarłego ojca.
Czy był to czas, aby uświadomić Sebastiona o krzywdach? W końcu ignorancja nie usprawiedliwiała tamtych win, jak i tych wypowiedzianych przez króla Feanora.
- Wasza Mość, jeśli mogę coś powiedzieć... - rzekła i czekała na pozwolenie, a jeśli je dostała, zabrała głos. - Jak wiadomo, mojemu bratu nie brakuje wad. Jest nieokrzesany, arogancki i zapijaczony... Zawsze czeka na ostatnią chwilę, a dzięki kreatywności swego rozumowania większość rzeczy mu wychodzi. Jednak zupełnie mija się to ze stabilnością i jak widać, nie zawsze kończy się to dobrymi skutkami. Dlatego popieram odsunięcie go od władzy w Gulltown. W głowie mu tylko zabawa - w tych słowach nie brakowało pewności, ponieważ nic z tej wypowiedzi nie mijało się z prawdą.
Wyczekiwała jedynie na to, kiedy pełne żalu spojrzenie brata ją dosięgnie. Nie miała pojęcia, jak na nie zareaguje.
- A jeśli chodzi o mego drugiego brata, Lambert zawsze okazywał mi wiele troski, więc jestem pewna, że będzie dobrym mężem dla Waszej siostry. Jednak daleko mu do lorda, panie. To rycerz z krwi i kości. Sporą część życia spędził w drodze. W dzieciństwie nie odbierał tylu nauk, co Sebastion, mocno mu odpuszczono. Właściwie nie wiem, czy sam pali wielką chęcią do odpowiedzialności, której nigdy się nie nauczył - w tamtej chwili spojrzała w jego stronę, lekko przepraszająco i próbując wyczytać, co myśli. - Wybacz mą zuchwałość, panie, choć nieczęsto dane mi było to okazywać. Proponuję siebie na regenta. Zapewne wszyscy już słyszeli opowieść o żałosnej śmierci mego ojca. Można domyślić się, co jest główną cechą mężczyzn w mym rodzie - pijaństwo i zabawa. Jak widać nie sprzyja to mądrym decyzjom. Natomiast ja, z pomocą dobrego zarządcy, mogę być tym, czego dotychczas brakowało w Gulltown. Szybko się uczę, nie jestem głupia, ani też naiwna. Po nie do końca udanej wyprawie do Valyrii, ryzykowaniu życia i utracie ludzi, moje nastawienie do beztroskich podróży zupełnie się zmieniło. Dojrzałam w przeciwieństwie do mego brata. Jak i oferuję swą dozgonną wierność.
Po tym potoku słów zamilkła i wyczekiwała na odpowiedź króla. Czuła, że atmosfera mogła zrobić się teraz cięższa. Nie uważała, że zdradza swego brata. Co prawda, na pewno nie spodziewał się takich słów z jej strony. Jednak nie dlatego, że ukrywała coś przed nim. To on był na tyle ślepy przez lata, by nie zauważyć, kim naprawdę był i jak bezmyślnie się zachowywał.

Sytuacja Sebastiona nie wyglądała zbyt dobrze już wcześniej, a teraz gdy do sępiego stołu dołączyła jeszcze księżniczka Findis oraz Melody (nie licząc Roweny, która i tak nic ciekawego czy odkrywczego nie powiedziała), jego szanse na wygraną zdecydowanie spadły. Gdy doszło do momentu, w którym wiadome było że Grafton nie zwycięzcy, Redfort przez chwilę myślał, że zażąda próby walki. Tak się jednak nie stało. Zamiast tego lord Gulltown postanowił zmienić ton swojej wypowiedzi, obrazić siostrę króla i uznać, że woli jednak wrócić do swojego miasta i oczekiwać na zmądrzenie Feanora.
Leonard delikatnie uśmiechnął się pod nosem widząc rozgrywającą się tutaj scenę i nie wierząc swoim oczom, że drugi raz w tak krótkim czasie, jest świadkiem cyrku a nie procesu. W końcu lord postanowił zabrać głos, oczywiście jeśli pozwolono mu go zabrać.
- Lordzie Sebastionie, może lepiej będzie załatwić tę sprawę od razu, a nie czekać na to co czas przyniesie. Jeśli jesteś najwierniejszym lordem korony udowodnij to naszemu monarsze. - powiedział i spojrzał na Feanora. - Panie pozwól mu się zrehabilitować, niech odda zakładników i wyruszy na czele swojej floty zrobić porządek z Siostrami. - skłonił się młodemu sokołowi, po czym dodał. - A jeśli takie rozwiązanie nie jest satysfakcjonujące dla nikogo, niech ten konflikt rozwiąże jeden pojedynek, zamiast śmierć setek czy tysięcy ludzi.