Sala Tronowa

*Grupy swawolne; to zarówno dezerterzy, maruderzy, ale w tym kontekście rozszerzyłem pojęcie też do rozbójników i górali.

Rowena jak to Rowena, rankiem pierwsze co zrobiła to poszła do Septu modlić się do Siedmiu o rychłe i bezpieczne przybycie siostry do domu. Tęskniła za nią i martwiła się o jej zdrowie i bezpieczeństwo, tym bardziej, że działo się źle a nawet taka Rowena, którą polityka obchodziła tyle, co wczorajszy posiłek wiedziała, że niebezpieczne drogi mogą być ostatnią zgubą podróżnika. Gdy tylko była w drodze powrotnej do jej uszu dotarła wieść, że Księżniczka Findis dotarła do Orlego Gniazda. Rowena pierwsze co zrobiła zapytała swojej dwórki, czy wygląda odpowiednio na przywitanie siostry. Odziana tak jak na modlitwę ruszyła biegiem podwijając fałdy sukni w dłonie i dosłownie biegnąc z radością. Zatrzymała się dopiero przed wrotami do Sali tronowej. Nim otworzono jej drzwi poprawiła suknię wzięła wdech, uspokoiła bijące serce i skinęła, że mogą otworzyć drzwi. Wkroczyła dumna i elegancka, jednak chwilę potem rzuciła się w ramiona siostry ściskając ją mocno z radością. Dopiero po chwili ogarnęła się i lekko dygnęła przed Panem ojcem.
- Wybacz papo. Jak się miewasz?
Zapytała zaraz lekko siadając w nogach ojca, tak jak to miała w zwyczaju od dziecięcych lat. Uśmiechnęła się szczęśliwa do siostry, że może ją znów ujrzeć, że znów będą miały czas dla siebie.
- Jak podróż siostrzyczko?
Zapytała z troską.

Na słowa ojca skinęła głową odrywając się na chwilę od Findis.
- Oczywiście Ojcze, jak każesz.
Lekko skinęła głową po czym spojrzała na siostrę i zaśmiała się widząc jej zaskoczenie na twarzy.
- Wiem, wiem...sporo się zmieniło. Obiecałam Panu ojcu, że poprawię się i zacznę nosić się jak na Księżniczkę przystało, ale no wiesz...czasem to nie jest takie proste.
Szepnęła jej do ucha z lekkim uśmiechem na ustach. Na propozycję o uszyciu sukni Rowena lekko skinęła głową.
- Jeśli masz tylko chęci czemu nie. Pomogę Ci.
Obiecała chociaż już widziała jak jej to marnie będzie szło ale powiedziało się A, trzeba powiedzieć B. Więc nie oponowała w końcu prędzej czy później będzie musiała się za to wziąć.
- Oczywiście będę. Zaprowadzę Cię do komnat.
Lekko dygnęła przed ojcem o ile jeszcze nie wyszedł by po chwili ruszyć do wyjścia z Sali.

Simon wraz z rodziną i całą swoją świtą weszli do Sali Tronowej. Ci, którzy jeszcze tu nie byli podziwiali majestat tej sali, z resztą tak samo jak i cały zamek, jednakże Simona już tak bardzo nie ruszał cały ten przepych już raz tu był i za pierwszym razem zrobiła na nim duże wrażenie, teraz jednak na jej wygląd zareagował jakby codziennie tu przesiadywał.
Szedł prosto w stronę tronu i króla, który na nim siedział. Kiedy był już dosyć blisko uklęknął na jedno kolano, schylił głowę i powiedział - Wasza Wysokość przybyłem najszybciej jak tylko mogłem na twe wezwanie. - Jeśli król pozwoli Simon wstanie i kiwnięciem głowy powita wszystkie inne zebrane tu osoby.
Ludzie, którzy przybyli razem z Simonem również kleczeli tak jak to robił ich Lord.
Chłopak miał nadzieję, że jego najmłodsi synowie dobrze się zachowują tak jak ich uczono, bo ich nie widział, byli akurat za nim, ale w każdym bądź razie nie było ich słychać, więc wszystko pewnie jest dobrze. Rhaella natomiast jak do tej pory zachowywała się wzorowo, jednak jak będzie zachowywać się później to się okaże, może mieć tylko nadzieję, że nie przyniesie mu wstydu, ona oraz reszta dzieciaków.

Wraz z rodzicami i braćmi ruszyła uprzednio oczywiście wyrażając swoje zdanie na temat zachowania wuja i ojca. No nie mogła od tak przejść obojętnie ich zachowania. Nie mniej starała się być wzorową córką a co ważne, posłuszną. Chociaż to ostatnie czasem nie do końca było takie proste do wykonania. Gdy po podróży mogli się ogarnąć Rhaella wraz z rodziną była w końcu gotowa stanąć przed obliczem Króla. Ubrana w suknię, jedną z lepszych jakie miała mogła spokojnie i bez obaw stanąć w towarzystwie bliskich nie obawiając się, że przyniesie wstyd własnym odzieniem. Gdy stanęła za ojcem i braćmi w raz z rodziną pokłoniła się Królowi trzymając się blisko matki. Była pod ogromnym wrażeniem całego wnętrza, do tego ogrom ludzi wewnątrz nieco sprawiał, że poczuła się nieswojo i niepewnie. Jednak to nie było powodem by obawiać się miała tego co będzie dalej. Jej myśli były spokojne, a serce nie biło jak szalone z obaw. Była między bliskimi i wiedziała, że nic jej nie powinno grozić w ich towarzystwie, wuja może tak bardzo się nie obawiała co prędzej jego ludzi, którzy swą aparycją, postawą wydawali się być niebezpiecznymi mężami. Milczała taksując wzrokiem z ciekawością wszystko dookoła.

Kiedy król przemówił do Simona ten słuchał, a kiedy król skończył mówić Simon wstał i odpowiedział - Dziękuję Ci Panie za gościnę. - następnie obracając się chwycił małą Rhaelkę, która stała obok niego za rączkę i zaczął opuszczać salę tronową. Kiedy się obrócił jego dwaj synowie stali przed nim, położył ręką na plecach jednego i delikatnym ruchem dał znać, żeby syn szedł jednocześnie mówiąc do swojej rodziny - Chodźmy, trzeba wypocząć i przygotować się na jutrzejszy dzień. - po czym wszyscy razem ze świtą opuścili salę tronową i udali się do przydzielonych im komnat.


Simon razem ze swoją rodziną i swoimi ludźmi stawili się w sali tronowej punktualnie na czas, który wyznaczył król. Kiedy tylko Simon znalazł się przed królem, ukłonił się mówiąc - Wasza Wysokość jestem gotowy rozpocząć naszą rozprawę, wszystkie moje dowody i świadkowie są również gotowi. - po czym się wyprostował i czekał aż wszystko się zacznie. Jego ludzie (niekoniecznie rodzina) ustawili się z tyłu po boku i czekali na moment kiedy zostaną wezwani.

Rhaella przyglądała się z ciekawością królowi. Była ciekawa jego osoby bo co jak co ale Króla na oczy widziała pierwszy raz! Zaciekawiona ukradkiem przyglądała się zresztą nie tylko monarsze ale i towarzyszącym mu ludziom dookoła. Gdy już papa się przywitał, a Król przemówił Rhaella po tym jak Pan ojciec polecił również opuszczenie sali tronowej podniosła się lekko dygnęła przed obecnymi po czym przeniosła wzrok na ojca. Ten jak zawsze złapał ją za dłoń i traktował jak małą dziewczynkę. Czyżby zapomniał, że jego mała dziewczynka już od jakiegoś czasu nie była małą dziewczynką. Nie mniej uśmiechnęła się lekko do ojca nie chcąc robić awantur. W końcu takie mogła zrobić poza salą tronową wyjaśniając Simonowi, że przecież nie była już dzieckiem i powinien ją traktować nieco doroślej.

Następnego dnia gdy nadszedł wyczekiwany czas dla samego ojca, ale i dla niej. Modliła się by bogowie byli łaskawi i pomogli rozstrzygnąć, sprawiedliwie całą sprawę. Miała dość ciągłej niechęci ojca do wuja. Nie wiedziała wszak jak bardzo Leonard nienawidził jej ojca, puki co, to najbardziej jej ojciec okazywał niechęci względem brata. Jednak sama Rhaella widziała reakcję wuja na widok ojca i to jak odnosił się względem jej osoby, gdy ją zobaczył. Jednak uznała to po prostu za chęć dogryzienia bratu i dokopanie mu na wszelkie możliwe sposoby. Czuła ogromną niechęć na to wszystko i cieszyła się równie mocno co pewnie ojciec, na świadomość że to już koniec. Jednak ona cieszyła się z tego, że w końcu skończy się ciągła niechęć względem braci i ostatecznie raz na zawsze będzie jasne kto jest Lordem Redfort. Oczywiście Rhaella nie rozumiała tego wszystkiego i była pewna, że to jej rodzice mówią prawdę i nie widziała innego powodu do tego, by im nie wierzyć. Gdy w końcu nadszedł czas na sąd Rhaella wraz z rodzicami stanęła ponownie przed Królem, tym razem jednak odziana była nieco inaczej. Zamyślona kroczyła aż na samą salę. Przed obliczem Króla pokłoniła się by po wszystkim stanąć z boku ojca nieco o krok w tyle. Dostrzegła wuja, któremu lekko skinęła głową na powitanie. Był starszy a nie miało znaczenia, czy był wrogiem czy nie, jak mawiała matka, szacunek należał się starszym wiekiem. Oczywiście Rhaella starała się zawsze o tym pamiętać, co innego jeśli czasem szły nauki w zapomnienie i przewagę brała złość czy zawód.