Sala Tronowa

***

Findis rzuciła okiem na wchodzącą do sali siostrę. Rowena... zdawała się być teraz jakaś taka poważniejsza, tak jakby śmierć brata dodała jej lat. Nie było jednak czasu na więcej takich przemyśleń, gdyż do Sali Tronowej wkroczyli goście. Do pokłonów przed sobą księżniczka przywykła, wszak należała do rodziny królewskiej od urodzenia. Nie spodziewała się jednak tego, co po chwili wydobyło się z ust lorda Royce'a. Teraz chyba zrozumiała... Pan na Runestone nie był wzywany, aby pokłonić się nowej władczyni, a mimo to sam ochoczo właśnie to czynił. Czyżby zapomniał o Finrodzie? Nie minął nawet jeden księżyc od rozpoczęcia poszukiwań księcia, także wciąż nie było nic wiadomo.
-Lordzie Royce - zwróciła się do mężczyzny swym łagodnym i miękkim głosem. -Niezwykle cieszy mnie Twa lojalność i oddanie memu rodowi, jednakże oficjalnie nie zostałam koronowana. Poszukiwania mego brata wciąż trwają - wytłumaczyła, choć lord musiał doskonale o tym wiedzieć. Doliniarze chyba nigdy nie przestaną jej zaskakiwać... Księżniczka uważnie przyjrzała się towarzyszącym Robertowi młodym ludziom. Kojarzyła te twarze, jednak ich imion nie mogła sobie przypomnieć.
-Mam nadzieję, że pobyt u Wilków Zimy nie był nazbyt przykrym - rzekła. -Dobrze że wróciłeś do domu, lordzie. Strata króla to straszna tragedia, ale wszyscy wspólnie musimy się z niej podnieść. Moja propozycja zawarta w liście jest niejako próbą wsparcia rodów, które najbardziej ucierpiały podczas ostatnich wydarzeń. Powiedz mi, proszę, jak jeszcze Korona może wesprzeć Runestone? - przeszła szybko do meritum, próbując wyczuć bardziej lorda Roberta. Jednocześnie naprawdę zależało jej na odbudowaniu... lub zbudowaniu na nowo potęgi Doliny, dlatego też chciała jak najmocniej wspierać swych wasali, choćby i miała na ten cel poświęcić całą swoją energię.

Lord Robert mówił dosyć odważnie, aczkolwiek raczej nie powiedział nic więcej ponad prawdę, wszakże Finroda rzeczywiście od dawna nie było w Dolinie, a jej stryjek postępował co najmniej niepoważnie, sprzeczając się z nią o regencję. Royce miał rację - ich królestwo nie potrzebowało teraz rodzinnych waśni, a namiastki jako takiej stabilności. Należało poczynić tyle rzeczy, by wzmocnić siły Doliny, a rzeczywiście brak króla temu nie służył. Co jednak miała zrobić księżniczka? Skąd mogła wiedzieć, że jeden z najpotężniejszych wasali Arrynów tak ochoczo ją poprze? W jej obecnej sytuacji regencja wydawała się być dość mądrym kompromisem.
-Zgadzam się z tobą, lordzie - rzekła wreszcie. -Dolina jak nigdy potrzebuje teraz silnego władcy i mocnych sojuszników - rzekła. Chyba nie musiała dodawać, że obie te rzeczy jest w stanie królestwu zapewnić... -Kim jednak byłabym, gdybym próbowała wydrzeć rodzonemu bratu koronę z ręki, nie starając się nawet go odszukać? Gdy tylko dotrą do mnie pierwsze wiadomości dotyczące księcia, myślę, że dosyć szybko rozwiążemy sprawę obecnego bezkrólewia - starała się odpowiedzieć jak najbardziej dyplomatycznie. Oczywiście że myślała o koronacji, jednakże nie chciała robić tego bez konsultacji z lordami Doliny, którzy w każdej chwili mogli się jej zbuntować.
-Rickardzie, Rosalin - miło mi was powitać w Orlim Gnieździe. Dziękuję wam za tak jasne okazanie lojalności rodowi Arrynów. Od zawsze było wiadomo, że Royce'owie odznaczają się nadzwyczajnym honorem - połechtała nieco ego przedstawicieli rodu z Runestone. Miała już przejść do dalszej dyskusji z lordem Robertem, kiedy to nagle wtrąciła się jej siostra...
Findis odczekała chwilę, wpatrując się zimno w oblicze Roweny. Młodsza z księżniczek mogła wiedzieć, co oznacza owo milczenie - jej siostra analizowała, co powinna, a czego nie powinna mówić publicznie.
-Spokojnie, Roweno. Nic nam na razie nie zagraża - zwróciła się łagodnie do królewny. -Ufam, że cała ta sytuacja z naszym panem stryjem to zwyczajna pomyłka. W głowie mi się nie mieści, by ktoś z Arrynów chciał nas zdradzać... Nie ma co jeszcze dzielić skóry na niedźwiedziu, kiedy jeszcze nic o Finrodzie nie wiemy - stwierdziła, nie chcąc wdawać się już w takie szczegóły, jak chociażby ten, iż jej pan mąż oczywiście będzie królem... ale królem Wysp i Rzek, a z Doliną to była nieco inna historia. Trzeba było być w tym przypadku ostrożnym, aby rody Doliny nie poczuły się przypadkiem zagrożone ze strony Żelaznych Ludzi.
Na szczęście te wrażliwsze tematy mieli już za sobą, zatem teraz można było się zająć czymś ważniejszym. Ach tak... Czyżby Royce okazał się wizjonerem? Świetnie! Skoro chce rozwijać i odbudowywać potęgę Doliny, to Regentka mogła być tylko zadowolona.
-Bardzo dobrze - odparła, podpierając głowę na dłoni. -Proponuję, byśmy porozmawiali na te tematy na osobności, lordzie, aby nie zanudzać obecnych tu dworzan. Na rozmowy zaprosimy też mojego zarządcę oraz maestera, abyśmy wspólnie uradzili, jak Orle Gniazdo może wesprzeć twe inwestycje, panie - oświadczyła, będąc wyraźnie zadowoloną z zapału i chęci do pracy lorda Roberta. Gdyby tylko wszyscy mężowie Doliny okazywali się tacy prawi, to może rzeczywiście mogliby zacząć myśleć o stworzeniu w przyszłości imperium...

Coś złego działo się z Roweną, lecz Findis dopiero teraz zaczęła to dostrzegać. Może wypadałoby posłać do niej maestera? Ech, tylko że ten akurat potrzebny był Regentce. Jej siostra tak czy siak potrzebowała czyjegoś towarzystwa, bowiem zachowywała się co najmniej, jakby to ją ktoś próbował otruć, a nie Findis.
-Nic nam nie grozi, siostro. Jesteśmy tu bezpieczni - zapewniła młodszą królewnę, kładąc nacisk na słowo "nam". -Tymczasem tobie przyda się towarzystwo, a nasi goście z pewnością chcieliby zobaczyć Orle Gniazdo. Bądź tak dobra i zajmij się, proszę, Rickardem i Rosalin - poleciła Rowenie, aby ta miała jakieś zajęcie, póki Findis nie skończy z lordem Roycem. Miała tylko nadzieję, że jej kochana siostra nie wpadnie nagle na świetny pomysł prezentowania ich domu, zaczynają od Podniebnych Cel...
Dziewczyna w zasadzie już zaakceptowała to, w jaki sposób lord Robert się do niej zwracał. Ciekawa była tylko, jaką to grę mężczyzna zamierza prowadzić. A może nie zamierza prowadzić żadnej rozgrywki? Hm, chyba nie powinna tyle nad tym rozmyślać, bo wkrótce popadnie w paranoję. Księżniczka chyba zaczynała rozumieć swego królewskiego ojca, który po pewnym czasie stawał się coraz bardziej szalony. W każdym razie teraz odpędziła na bok podobne myśli, gdyż należało zająć się rozmową ze swym wiernym wasalem. Flota, osada... Tak, o tym należało myśleć, a nie o własnych lękach i obawach.

Wraz z nastaniem nowego księżyca w Dolinie miał też powoli nastawać nowy ład. Stryjek Jon przepadł, Lordowie Deklaranci się wykruszyli, a Orle Gniazdo zyskało właśnie nowego sojusznika. Księżniczka Findis miała wrażenie, że w przeciągu ledwie księżyca zdołała zrobić więcej niż jej królewski ojciec w przeciągu roku, aczkolwiek nie było to jakieś wielkie osiągnięcie. W każdym razie trzeba było całkowicie zakończyć z zamierzchłymi czasami najazdu Lemana z Russ, co także oznaczało osądzenie tych lordów, którzy wystąpili przeciwko koronie. Z tym jednak regentka nie spieszyła się jakoś specjalnie, wychodząc z założenia, że im buntowniczy lordowie dłużej posiedzą w Podniebnych Celach, tym będą mniej hardzi. Tylko młodociany lord Torrent wraz z matką miał to szczęście, iż umieszczono go w wygodniejszym miejscu.
Królewna najpierw planowała zająć się kwestią lordów Pryora i Eleshama, którzy ponoć najbardziej ucierpieli na najazdach Wilków Zimy. Kiedy zatem większość gości wypoczęła już po weselnych zabawach, Findis chciała wysłuchać po kolei każdego z tej dwójki, aby zobaczyć też, na ile potrzebują oni teraz pomocy. Sami też mogli wystąpić z jakimiś prośbami, jeżeli tego chcieli. Nawet jeśli Kamyk i Sutki były jakimiś niewielkimi wysepkami, to wciąż podpadały pod zwierzchnictwo Arrynów, a to oznaczało, że trzeba było i o nie zadbać. Podobne rzeczy nie mogły wszak czekać do powrotu Finroda, o którym dalej nie było nic wiadomo.

Nie zaczęło się najlepiej, a potem było tylko gorzej. Słuchając tych wszystkich opisów, księżniczka Findis zastanawiała się, czy ma przed sobą jeszcze szlachetnie urodzonych lordów czy może już zwykłych nędzarzy. Zwykli najemnicy, bo za takich dziewczyna miała oddział Wilków Zimy, byli w stanie doprowadzić do takich zniszczeń na lordowskich ziemiach. Gdy mężczyźni wspomnieli o sytuacji miejscowej ludności, regentka była już zdania, iż taniej wyjdzie utylizacja Sutków i Kamyka niż próba ich odbudowy. Ewentualnie mogli też ich gdzieś przesiedlić, a owe nieszczęsne włości zatopić, by już nikt więcej ich nie nękał. Niestety te pomysły musiały pozostać w sferze marzeń, albowiem królestwo powinno zadbać nawet o tych najmniejszych wasali, a przynajmniej tak powszechnie sądzono.
-Zgoda - powiedziała księżniczka po chwili ciszy, którą przeznaczyła sobie na zastanowienie się. Nie było jednak tutaj nad czym długo myśleć, bowiem zarówno Pryor, jak i Elesham znaleźli się w sytuacji tak beznadziejnej, że innej rady jak pożyczka od korony zwyczajnie nie było. -Lordzie Pryor, lordzie Elesham, Orle Gniazdo udzieli wam pożyczki na opisane przez was cele. Mówcie zatem, jakiej kwoty oczekujecie? - zapytała ich, ponieważ to oni przyszli prosić ją o złoto, jak również oni też najlepiej orientowali się, co koniecznie trzeba odbudować. -Zostaniecie też zwolnieni z podatków do czasu, póki wasze dziedziny się nie odnowią. Na ten czas zostaną też z wami wysłani nasi żołnierze, po trzydziestu na Sutki i Kamyk. Kasztelanie, wybierz, proszę, najbardziej odznaczających się zbrojnych. Im to niech zostanie przedstawiona oferta lordów Pryora i Eleshama. Jeśli wyrażą taką wolę, niech dostaną ziemie i tytuły. Gdyby jednak z jakichś powodów nikt nie zechciał przyjąć tej propozycji, wtedy odeślę z wami kilku własnych rycerzy, aby czuwali nad odbudową. Proszę też, aby wasi maesterowie raportowali systematycznie Orlemu Gniazdu, jak przebiegają prace - postanowiła. Mimo szoku, jakiego początkowo doznała, twarz regentki wciąż pozostawała równie obojętna, co zawsze. Na koniec jednak Findis wpadła na pewien pomysł.
-Księżniczka Rowena dba o ubogich i głodnych. Miast martwić się o prostaczków z naszych wsi, niech zajmie się wraz z zarządcą przygotowaniem części naszych zapasów, aby móc podarować je mieszkańcom Sutków i Kamyka na ten księżyc - orzekła, obserwując reakcje zebranych. Findis nie chciało się bawić w dobroczynność i bynajmniej nie o to jej chodziło. Wyszła po prostu z założenia, że do czasu powstania młynów i przystani prostaczkowie muszą coś jeść, bo przecież martwi nie będą mieli, jak zapłacić w przyszłości podatków. Sama Rowena raczej nie powinna udawać się w te zapomniane przez Siedmiu miejsca, jednak zawsze mogła posłać ze sobą ser Gabriela, aby rozpowiadał, jak to dobrą ma panią.

Kwoty, o jakie prosili lordowie, nie były zbyt wygórowane, a dla Findis Arryn stanowiły one tyle co nic. Skoro jednak dla tych ludzi oznaczało to być albo nie być, to księżniczka zamierzała okazać im przysłowiowe serce i zaproponować cztery tysiące złotych monet dla każdego. Regentka oświadczyła też, iż Orle Gniazdo nie jest bankiem, a ona nie zamierza się trudnić lichwą, toteż nie zażądała od swych wasali żadnych procentów. Zatem Pryor i Elesham powinni oddać koronie kwotę, jaką od niej dostali, a jeśli o czas się rozchodziło, to przynajmniej połowę tej kwoty mieli oddać po roku. Skoro zostali zwolnieni na ten czas z podatków, toteż powinni być w stanie uzbierać choć część pożyczonych monet. Kolejną zaś połowę powinni zwrócić w ciągu następnych sześciu księżycy, zatem na spłatę całego zadłużenia mieli przeszło półtora roku. Gdyby zaś nie udało im się w tym czasie uzbierać odpowiedniej sumy, Findis pozostawała otwarta na negocjacje odnośnie spłaty długu, rozłożenia na raty i tym podobnych spraw. Księżniczka wymagała w zasadzie tylko sporządzenia odpowiednich dokumentów przez maestera i podpisów złożonych przez lordów, iż zgadzają się oni na takie warunki. Co zaś tyczyło się tajemniczego zaginięcia ich maesterów, regentka zaproponowała, że na czas braku uczonych na Kamyku i Sutkach wyśle z lordami gońców, którzy mogliby powiadomić Orle Gniazdo o ewentualnych problemach.

To chyba było na tyle, jeśli szło o sprawę biednych wasali, zatem należało zabrać się za... kolejnych biednych wasali. Siostrzanie. Może nie nasiedzieli się zbyt długo w Podniebnych Celach, ale Findis nie zamierzała ich tam karmić i trzymać dla własnej uciechy, dlatego też chciała mieć ten sąd już za sobą. Księżniczka nakazała przyprowadzić zarówno zdrajców, jak i młodego lorda Torrenta wraz z matką. Zdrada pozostałych była jawna, jednak kwestia tego ostatniego była nieco bardziej skomplikowana, dlatego też Findis chciała, aby dzieciak opowiedział, jak to dokładnie wyglądało. Reszta Siostrzan oczywiście również mogła prosić o zabranie głosu, jeśli taka była ich wola, choć ciężko było się bronić przed takimi zarzutami.

I wreszcie pojawili się zakuci w łańcuchy, poza oczywiście dzieciakiem Torrentów, Siostrzanie. Regentka przyglądała się ludziom, którzy pod wpływem Lemana z Russ wymówili wierność jej ojcu, a gdy Alester udał się na Mur, a Wilki Zimy opuściły Dolinę, ci sami ludzie nie wrócili pod władzę Orlego Gniazda. Teraz jednak stali tutaj spętani i zdani na łaskę Arrynów, a konkretniej młodej kobiety, która nie cierpiała zdrajców.
Findis, która cały czas siedziała wyprostowana, wysłuchała uważnie wszystkich, którzy mieli coś do powiedzenia w kwestii zdrady Siostrzan. Król Sióstr, ach tak? A koronę dostał od ludzi Północy… Wyspiarzom chyba należało przypomnieć, kogo błagali o pomoc, gdy Stark zaatakował ich żelazem i ogniem. Podobno jedyny Torrent oparł się najemnikom. Findis powątpiewała w podwójną grę, jaką rzekomo od samego początku miał prowadzić pan Małej Siostry, aby zmylić Lemana. Bardziej wierzyła natomiast w nagłe oprzytomnienie, ale efekt był podobny – Torrentowie dołączyli ostatecznie do królewskich sił, co potwierdził sam Robert Royce. Księżniczka podziękowała wszystkim obecnym za wygłoszone świadectwa, w czasie których próbowała ocenić wszystko racjonalnie.
Na koniec podszedł do niej jej mąż, który postanowił wyrazić swe zdanie. O ile mogła się zgodzić z nim co do słuszności kar dla Sunderlanda, Borrela i Longthorpe’a, o tyle zaniepokoiła ją nieco propozycja wzięcia młodego lorda Torrenta jako zakładnika. Findis wiedziała, że przez Hallecka przemawiają nauki Harwyna, ale Torrent nie był żadnym Tullym czy innym Blackwoodem, którzy jawnie spiskowali przeciw pokojowi w królestwie. Torrent walczył po stronie Orlego Gniazda, ramię w ramię z lordem Runestone, który stał obok. Doliniarze nie mieli mentalności Żelaznych, ni Dorzeczan, a honor dla nich znaczył wiele. Regentka wolała jednak wytłumaczyć mu to na spokojnie. Zresztą ledwo co zdążyła mu podziękować za rady, to usłyszała dobrze znany jej głos.
-Spokojnie, Roweno – uciszyła swoją siostrę tuż po pierwszych jej słowach. Nie trzeba im tu było drugiej takiej sytuacji jak wtedy z lordem Sebastionem. –Aczkolwiek rzeczywiście zgadzam się z księciem Halleckiem w jednej sprawie – zdrada zasługuje na surową karę – przerwała, by swym pozbawionym uczuć spojrzeniem ogarnąć jeszcze raz wszystkich Wyspiarzy. Być może część zgromadzonych spodziewała się w miarę łagodnego wyroku, zwłaszcza że dla lordów Pryora i Eleshama księżniczka okazała się być wyjątkowo łaskawa. Ci ludzie nie mogli wiedzieć jednego… Findis Arryn nie tolerowała zdrady kogoś, komu się przysięgało wierność. –Mój przodek, król Mathos Arryn, zgodził się pomóc Siostrzanom odeprzeć ataki Północy w zamian za to, iż ci zgodzą się zostać poddanymi Orlego Gniazda. Wy zaś, panowie, zaufaliście ludziom z tejże samej Północy, przed którymi niegdyś szukaliście schronienia pod skrzydłami Doliny. Dom Arrynów za naczelną wartość uznaje honor, a skoro wasz honor upadł tak nisko, że dopuściliście się zdrady swego królestwa, to nie pozostaje mi nic innego, jak pozwolić wam się z nim zrównać – powiedziała głośno i wyraźnie, a choć na jej twarzy dalej nie pojawiła się żadna emocja, to oczy na chwilę błysnęły. –Lordzie Sunderland, lordzie Borrel, lordzie Longthorpe – spojrzała się na wszystkich wymienionych. –Ja, Findis z domu Arrynów, księżniczka i regentka Doliny, skazuję was na śmierć. Do wykonania egzekucji użyjemy tradycyjnie Księżycowych Drzwi. Nie martwcie się jednak o wasze rodziny, bowiem raz jeszcze okażę swą dobrą wolę. Wasi spadkobiercy odziedziczą po was ziemie i większość tytułów, zobowiązani jednak są do wysłania do Orlego Gniazda przynajmniej po dwóch wychowanków z każdego rodu – rzekła, po czym jeszcze doprecyzowała, iż zależy jej głównie na drugich synach lub też dzieciach dziedziców. Teraz pozostawała jeszcze ostatnia sprawa.
–Lordzie Torrent, pani – zwróciła się do dziecka i jego matki, ale wciąż mówiła głośno, aby każdy słyszał. –Wasz ojciec i mąż odpokutował już wszystkie winy, przelewając krew swoją i swoich ludzi za Orle Gniazdo i resztę Doliny. Jego imię zostaje oczyszczone, a jego ziemie i tytuły dziedziczy obecny tutaj jego syn, którego do czasu osiągnięcia pełnoletności wspierać będzie matka. Dodatkowo od teraz pozostali lordowie Sióstr będą podlegać lordowi Torrentowi, który jako jedyny okazał się być wierny koronie – powiedziała, pozbawiając w ten sposób Sunderlanda zwierzchnistwa nad Trzema Siostrami. Teraz pozostawało tylko wykonanie wyroku.

Ach, tak, ci sławetni Ibbeńczycy, z którymi ponoć księżniczki Doliny wyczyniały jakieś cuda pod pokładem. Findis spodziewała się, że prędzej czy później gdzieś ten temat ponownie wypłynie, a choć jej osobiście żadne z tych parszywych słów nie ruszało, to mimo wszystko były one rysą na jej wizerunku, a w dodatku obrażały ukochaną siostrę. Regentka podparła zmęczoną głowę prawą dłonią i pozwoliła jednak Sunderlandowi skończyć. Nie przerywała też Longthorpe'owi, który wyrwał się chwilę po swym "królu". Findis musiała przemówić zaraz po nim, aby nie dopuścić do tego, by ktoś jeszcze nagle się wtrącił, lecz i to jej nie wyszło... Dostrzegła, jak Rowena niebezpiecznie zbliża się do więźniów, więc skinęła sugestywnie na ser Ronnela, aby ten spróbował jej przeszkodzić. Nie potrzebowała tutaj jeszcze większej burdy.
-Siostro, dosyć! Nie ty jesteś tutaj od wymierzania kar. Ręczę ci jednak, że wszyscy zostaną sprawiedliwie osądzeni - powiedziała delikatnie do Roweny, żeby jakoś załagodzić całą tę sytuację. -Ser Ronnelu, moja siostra ma chyba już dość wrażeń na dzisiaj, także przypilnuj ją, proszę. Gdyby ponownie zrobiła się niespokojna, odprowadź ją do jej komnaty - zwróciła się do przyjaciela, licząc, iż ten odprowadzi Rowenę gdzieś na bok. W zasadzie mogła ją od razu odesłać do pokoi, ale postanowiła dać jej jeszcze jedną szansę.
-Doprawdy ciekawe masz fantazje, Sunderland. Powtarzasz plotki, których nasłuchałeś się od paplających bab? - prychnęła, mierząc Siostrzan obojętnym wciąż wzrokiem. Nie wydawała się być zła, ani zawstydzona, a bardziej zniesmaczona tym, że niektórzy nawet umrzeć z honorem nie potrafią. Tym bardziej nie zamierzała tłumaczyć się z tego, co zaszło niegdyś między nią a Ibbeńczykami, bowiem ten, kto chciał znać prawdę, ten już ją znał. Podobnie nie planowała też bronić rządów Alestera, gdyż nie widziała sensu w wykłócaniu się ze zdrajcami. Król jaki by nie był, był wciąż królem.
-Jestem najbliższą krewną zaginionego władcy, póki co jego prawnym dziedzicem, a także poprzez poparcie większości lordów Doliny regentką - wyjaśniła to jasno temu drugiemu awanturnikowi, skoro nawet tak prostych rzeczy nie pojmował. -Owszem. To, co się tu wyprawia, jest szopką, a to dzięki wam, Sunderland i Longthorpe. Jeśli ktoś tu jeszcze sądzi, iż pozwolę na dalsze wodzenie korony za nos, to jest w wielkim błędzie. Nie będzie żadnej próby walki. Byłaby ona splunięciem w twarz wszystkim tym ludziom, którzy walczyli i ginęli, próbując powstrzymać waszą rebelię. Zresztą przy tak jawnej winie żądanie próby walki uważam za co najmniej śmieszne - powiedziała twardo, po czym zerknęła na jedynego buntownika, który siedział cicho.
-Wyrok zostaje podtrzymany i zostanie wykonany dzisiaj. Straż, nim egzekucja się dokona, wyrwijcie uprzednio języki lordowi Sunderlandowi i lordowi Longthorpe'owi. Obrazili wszakże moją rodzinę - rzekła, przyjmując na nowo wyprostowaną pozycję. -Lordzie Borrel, widzę, żeś nie jest człekiem butnym, a pobożnym. Podziękuj zatem litościwej Matce, gdyż być może właśnie ocaliła ci życie. Będziesz miał zatem szansę odpokutować swoje przewinienia, wstępując do septoru i spędzając resztę życia na cichej modlitwie - postanowiła. Findis nie kierowała się w tym wypadku miłosierdziem, a jedynie prostymi przemyśleniami. Owszem, była surowa dla Sunderlanda i Longthorpe'a, ale jednocześnie okazała łaskę dla Borrela, co może zostać poczytane na jej korzyść w oczach niektórych.

Sunderland i Longthorpe mogli obrażać regentkę dowoli, a Findis i tak nie zamierzała zmienić swego zdania. Przynajmnie Borrel był zadowolony, ale któż by nie był, gdyby właśnie ocalono mu życie. W każdym razie dwójka zdrajców wkrótce została odpowiednio ukarana, czemu księżniczka przyglądała się z zimną obojętnością. W końcu rebelianci opuścili Orle Gniazdo przez Księżycowe Drzwi, a Findis poczuła ulgę.
Lord Robert miał rację - nie można było zostawić tak wysp bez opieki. Templeton okazał się być wiernym wasalem i regentka naprawdę bardzo mu ufała, jednakże Siostrzanie mogliby mieć problem z zaakceptowaniem protekcji kogoś, kto niedawno ich rozgromił. Z tego powodu księżniczka zdecydowała się na pierwsze rozwiązanie, uznając je za lepsze.
Skoro nikt więcej nie miał żadnych spraw, to regentka chciała jeszcze pomówić z samymi lordami lub ich reprezentantami. Chciała w paru zdaniach podsumować swoje bieżące działania i objaśnić, co zamierza dalej czynić. Jeśli nikt nie wyrażał większych obiekcji, to oficjalne rozmowy w Orlim Gnieździe można było uznać za zakończone.