Sala Tronowa

Leki z Essos coraz lepiej działały, poprawiając zdrowie Króla z dnia na dzień, w końcu pierwszy raz od wielu dni mógł osobiście przyjąć interesantów z królestwa i spoza niego. Cały dzień wysłuchiwał różnych próśb ludzi i wydawał różne decyzje, ale gdy już nikogo nie było w kolejce, Durran zamyślił się na chwilę. Jeśli chciał zrobić, to co planował, musiał bardziej zadbać o swoje zaplecze. Machnął ręką do dowódcy zbrojnych, który stał w pobliżu i rozkazał mu.
- Weźmiesz trzystu najlepszych zbrojnych i khe khe.. - zakaszlał. - I wyszkolisz ich, mają być chlubą naszej krainy, a w zamian za zejście z pola, dajcie ich rodzinom miejsce w Jeleniej Przystani, coś wymyślisz. Najwyżej skorzystasz z pomocy maestera. - powiedział i odpędził go ruchem ręki, ale nie skończył wydawać jeszcze rozkazów, miał zamiar zrobić coś z czym jego kraina ma największe problemy, licząc na pomoc Starszego nad Okrętami, wezwał Lorda Tartha. - Wyślij do każdego lorda na wybrzeżu, żeby jak najszybciej rozpoczęli budowę przynajmniej pięciu okrętów. Do syna też napisz. - wskazał, chcąc przypomnieć ze jego ten rozkaz też się liczy. 0 Przy okazji, myślisz że przystań Jeleniej Przystani.. masło maślane, pomieści choć z dwie galery? - zadał pytanie, jeśli odpowiedź była przecząca, cóż wyglądało na to że trzeba będzie powiększyć port miasteczka.

Zarówno dowódca zbrojnych i Lord Tarth, ucieszyli się z powrotu ich króla do faktycznego sprawowania władzy i zajmowania się królestwem, a dzięki temu Lord Buckler, pełniący rolę namiestnika-regenta mógł sam trochę odpocząć. Durran wysłuchał opinii Starszego nad Okrętami i się zamyślił.
- Dobrze, jeśli będziesz tak dobry, zleć budowę dwóch galer, najlepiej żeby obie były gotowe do końca miesiąca. - powiedział i podziękował przyjacielowi, mając na uwadze jego poradę, posłał kogoś po zarządcę Końca Burzy, a gdy tylko się zjawił, wstał żeby go przywitać i nie tracąc czasu rozkazał.
- Dam budżet 2000 Złotych Smoków na rozbudowę portu Jeleniej Przystani, Koniec Burzy potrzebuje własnej floty i miejsca do dokowania statków handlowych z innych krain.

Król Durran powrócił już do pełni sił, czasami zdarzały się tylko epizody lekkiego nawrotu choroby, przejawiającej się w bólach głowy, czy kaszlu. Ostatecznie też z Pogranicza, przybyli pozostali Lordowie, a Durran mógł rozpocząć właściwe przyjecie. Zorganizował wielką ucztę, na którą dnia poprzedniego wybrali się obecni szlachcice, przywieźli wtedy z lasu dwa dziki i jednego jelenia, który z racji bycia herbem domu Baratheonów, został oprawiony z największymi świętościami. W końcu też, po biesiadzie, nadeszła pora na wyjaśnienia. Lordowie zgromadzili się pod wzniesieniem, na którym stał tron i siedział Król. Po chwili siedzenia w całkowitej ciszy, wstał on i zaczął uroczyście przemawiać.
- Dziękuję wam, że przybyliście. Dziękuję też, że nie zwątpiliście we mnie, w czasie mojej niemocy. - powiedział i rozejrzał się po zebranych.

Po rozmowie z  Tyrionem Lannistera i pozwoleniu mu się ogarnąć, Durran postanowił poświęcić trochę czasu swoim poddanym. Zasiadł na swoim zdobionym tronie i kolejno, przyjmował chłopów, szlachciców, kupców, nawet artystów szukających sponsorów. Mimo że król, nie za bardzo znał się na sztuce, postanowił zatrudnić jednego śpiewaka, któy mógłby umilać czas kobietom na dworze. W pewnej też chwili, przybiegł maester z bardzo ważnym listem. Po twarzy uczonego, widać było że jest przerażony, a zadyszany nie mógł nic powiedzieć. Jeleń przejął zwitek papieru, w swoje ręce i rozwinął go, wczytując się w tekst. To co tam wyczytał było przerażające. Nieznany najeźdźca, zaatakował jednego z jego chorążych w dużej sile i najpewniej przejął zamek. Wieść ta była niezwykle burząca, bo niewiele było osób które mogły to zrobić. Durran aż wstał ze złości i cisnął kartkę przed siebie. Musiał się chwilę zastanowić.

Po odejściu maestera, Durran usiadł na swoim tronie i się zamyślił. W jego głowie, trwała prawdziwa batalia myśli. Z jednej strony, dopiero co podpisał porozumienie z Dorne, ale wiedział do czego są zdolni, mógł przewidzieć że nie należy im ufać. Lord Tyrion i Sir Storm, znaleźli go gdy podpierał się o ramię i patrzył w dal, dopiero chrząknięcie rycerza, wyrwało go z zamyślenia. Durran obleciał ich wzrokiem i podał list służącemu, który miał go potem przekazać tej dwójce. Po przeczytaniu, zwitka papieru, ponownie na nich spojrzał. Przybysze mogli zobaczyć, jak niewielka żyła na skroni Durrana, pulsuje od czasu ich przybycia.

Od wydarzeń dnia poprzedniego, Durran nie przesiadywał już w Sali Tronowej i nie miał zamiaru przyjmować na razie interesantów, inne sprawy były ważniejsze. Toteż zawiadomienie, ze ktoś oczekuje w Sali, zbył machnięciem ręki. Dopiero gdy mu powiedziano, że jest to Lady Estermont, od razu do niej poszedł. Gdy ją ujrzał, zauważył przestraszoną dziewczynę. - Przygotować komnatę, strawę i nowe odzienia dla Lady Estermont! - krzyknął, a ludzie zaczęli pośpiesznie wychodzić z pomieszczenia. Durran podszedł do dziewczyny i uklęknął. - Jesteś już bezpieczna. Powiedz mi co się stało.. - powiedział do niej jak najbardziej uprzejmym i miłym tonem, nie chciał jej wystraszyć, chciał po prostu znać prawdę. Podniósł jeszcze głowę do jej strażnika i się lekko uśmiechnął. - Dziękuję za twą służbę, moi ludzie zajmą się tobą i twoimi rzeczami, a maester spojrzy na twą ranę. - powiedział i skinieniem ręki przywołał sługę, który miał mu pomóc.

Lyonel wrócił z wyprawy do Jeleniej Przystani chwilę po przybyciu Lady Estermont i jej rycerza. Jak zwykle odwiedził miasteczko, aby sprawdzić jak się sprawy mają. Przynajmniej taka była oficjalna przyczyna wyprawy. W rzeczywistości młody Baratheon po raz drugi w ciągu tygodnia odwiedził Seris, jasnowłosą dziewczynę z Czerwonej Komnaty.
Natychmiast powiadomiono go o gościach, więc kroki swe skierował bezpośrednio do sali tronowej. Wszedł do niej zaraz za ojcem. Kiedy zobaczył przybyłą dwójkę, zatrzymał jednego ze służących.
- Przynieś natychmiast coś do picia. - następnie odwrócił się do swojej zaprzysiężonej tarczy.
- Upewnij się Ronaldzie, że ich konie zostały rozkulbaczone i dobrze się nimi zajęto. Niech także przygotują mu jedną z gościnnych komnat, nie spędzi nocy w koszarach. Posiłek i gorąca kąpiel także mają na niego czekać. - wydał polecenie, po czym podszedł do swojej siostry.
- Kiedy tylko nasz ojciec skończy z nią rozmowę, zajmij się nią. Niech Twoje dwórki pomogą dojść jej do ładu. Nie wiemy przez co musiała przejść. Bądź dla niej miła. - uśmiechnął się lekko do siostry, po czym zbliżył do ojca i lady Estermont.
- Pani, przykro mi z powodu tego co się stało. - uśmiechnął się lekko do dziewczyny, po czym wziął ją pod rękę i poprowadził do stołów ustawionych pod ścianami. Wskazał ustawiony kozioł i odebrał od służącego kubek wraz z dzbanem świeżego soku.
- Proszę, napij się. - wręczył jej naczynie i nalał. - Jeżeli jesteś w stanie, proszę powiedz nam co się wydarzyło. - rzekł ciepło...

Skrzyżował przedramiona na potężnej piersi i wysłuchiwał dziewczyny, stojąc niczym posąg. Opowieść była co najmniej zatrważająca, lecz dawała wiele do myślenia. Bardzo wiele.
- Dziękujemy Ci pani, teraz odpocznij ile będziesz musiała. - rzekł zaraz za ojcem. W tym czasie do sali tronowej cicho wślizgnął się Ronald. Skinął głową do Lyonela na znak, iż wszystkiego dopilnował. Młody Baratheon uśmiechnął się i odprowadził wzrokiem grupkę dziewczyn otaczających lady Estermont. Spojrzał na ojca, który usiadł, po czym postąpił dwa kroki i oparł się biodrem o stół. Wciąż krzyżował przedramiona na klatce piersiowej i chwilę coś rozmyślał. Z odrętwienia wyrwał go rozkaz Durrana. W końcu coś konkretnego!
Natychmiast w umyśle młodego Jelenia pojawiły się setki pomysłów. Najpierw jednak musiał się wielu rzeczy dowiedzieć.
- Sprowadź maestera, zarządcę i dowódcę zbrojnych. - rzekł do Ronalda, a następnie przerzucił wzrok na lorda Tartha, który zaaferowany pojawił się w sali tronowej. Skinął do niego, aby podszedł. Następnie zwrócił swój wzrok na ojca.
- Zaraz wszystko ustalimy, niech tylko przyjdą wezwani. Wprowadźmy w tym czasie lorda Tartha w szczegóły. - skinął ojcu głową, po czym skrócił chorążemu opowieść dziewczyny. Pominął milczeniem pytanie ojca o pozostawienie go. Lyonel był w nieco innej sytuacji, niźli dziedzic wyspiarskiego zamku. W tym czasie przybyli wezwani przez niego mężczyźni. Im także skrócił opowieść.
- Przygotuj proszę pięć setek ludzi i broń wraz z pancerzami dla dwóch kolejnych. - zwrócił się do dowódcy zbrojnych, choć dalsze słowa skierował do wszystkich. - Wiemy jak działają najemnicy, z pewnością zabrali całą broń i skarbiec zamku. Potrzebować też będę kilku tysięcy smoków na prawdopodobną odbudowę zamku, płacę dla robotników i zaciąg nowych wojsk. Także jakieś zapasy żywności, przynajmniej na najbliższy miesiąc będą potrzebne. Lady Estermont spłaci swój dług, kiedy będzie mogła, jestem pewien. Lordzie Tarth tutaj też zwracam się do Ciebie z prośbą użyczenia nam swoich galer, abym mógł dotrzeć na wyspę. Maesterze... - odwrócił się do wspomnianego. - Musimy zakładać, że Estermont będzie potrzebowało nowego maestera, a jeżeli zamek podpalono, także innych rzeczy - włącznie z krukami - które spłonęły. Wyślij proszę list do Cytadeli w tej sprawie. - wspomniał chyba już o wszystkim. Na koniec spojrzał na ojca.
- Posyłanie kruka do Targaryenów nic nie da. Mogą równie dobrze stwierdzić, że to nie oni najęli najemników. Ci biorą pieniądze i mówią, co każesz. Zresztą jaki cel mieliby w mszczeniu się na dornijczykach..? O ile mi wiadomo, nie mają za co. - pytające spojrzenie zwrócił w stronę maestera. - Pomyślmy jednak komu Ziemie Burzy i Dorne zaszkodziły w przeszłości. Macie jakieś pomysły..? - zwrócił się do wszystkich. W końcu żyli dłużej od niego...