Sala Tronowa

***

Kiedy nowy król mówił o świętowaniu i koronacji, jego młodszej siostrze przemknęło przez myśl, że to nie jest taka głupia myśl. Być może będzie to dobra okazja do wezwania tego dziwkarza z Gulltown do siebie i załagodzeniu całej tej sytuacji. Bez wątpienia Findis musiała porozmawiać z bratem, kiedy już ten cały sąd dobiegnie końca. Po pierwsze - miała jeszcze kilka spraw do załatwienia, a po drugie - tej nocy ponownie nawiedziła ją pewna wizja...
Teraz jednak przed Feanorem stali Leonard i Simon Redfortowie, którzy to po kolei wygłaszali swoje racje. O ile jeszcze przy przemowie tego pierwszego księżniczka jako tako słuchała mężczyzny, to gdy przyszła kolej jej starego przyjaciela, jej myśli szybko pobiegły w innym kierunku. Kiedy złapała się na tym, że miast o sytuacji obecnej myśli ponownie o Lemanie z Russ, Simon akurat mówił coś o jakimś polowaniu, niedźwiedziu i torbie z medykamentami.
-Co za paranoja... - pomyślała, zastanawiając się, po co właściwie chciała tutaj przychodzić. Gdyby jeszcze miała gwarancję, że na koniec tej farsy jeden z braci zostanie stracony w spektakularny sposób, to może by wytrzymała jakoś lepiej te chwile. Tymczasem musiała powstrzymywać ziewanie, próbując nadążyć za tokiem rozumowania tych dwojga.
Prawdziwe kuriozum jak dla niej nastąpiło jednak dopiero wtedy, gdy obecny lord Redfort zaczął wchodzić w kompetencje władcy i sędziego, wyznaczając tym samym kolejnych świadków. Królewna aż parsknęła ze śmiechu, kiedy mężczyzna przywołał słowami swego maestera.
-Ech, człowiek pozna trochę normalnego świata i już zapomina, co tutaj się odpierdala - mruknęła pod nosem, wpatrując się z ciekawością w swego brata. Po raz kolejny Żelaźni wydali się jej jakoś bardziej normalni niż właśni krajanie.

Leonard skończył swoją przemowę ukłonem w stronę swego króla, po czym wycofał się nieco do tyłu dając następnym przywołanym przez króla ludziom miejsce. Jak się jednak okazało to Simon bez żadnego pozwolenia postanowił zabrać głos i zachowywać się w bardzo impertynencki sposób. Niektórzy ludzie wyglądali na niezadowolonych, inni zachowywali kamienne twarze, a kto inny prychał pod nosem. W końcu też przemówił król, który zbeształ starszego brata Leonarda co w sumie było przyjemnych dla serca widokiem.
Gdy tylko Feanor zwrócił się do Leonarda, ten ponownie wystąpił do przodu i wysłuchał słów monarchy, które były bardzo dobitne i dobrze zadane, młodszy z Redfortów jednak nie chciał ukrywać prawdy i starał się być w zupełności szczery.
- To prawda Królu. - powiedział skruszony. - Początkowo chciałem przyjechać do Orlego Gniazda w poszukiwaniu pomocy dobrego króla Alestera, jednak Simon postawił mnie pod ścianą, że jeśli wciąż będę upierał się przy swojej racji zostanę okrzyknięty ojcobójcą i że znajdą się na to dowody. - powiedział. - Opuściłem więc Dolinę zostając wygnańcem. Byłem wówczas młody i gniewny, wypełniony złością i nienawiścią do mojego brata, który jeszcze na gorących zwłokach naszego ojca postanowił splunąć na jego ostatnią wolę. Postanowiłem wówczas, że siłą odbiorę to co mi się należy. - powiedział pewnym swego tonem. - Z latami coraz ciężej było mi już wrócić do Doliny i domagać się tego w prawny sposób, nie wiedziałbym jak się wytłumaczyć z tego, że zwlekałem. Aż niedawno usłyszałem, że król mnie wzywa na sąd. Dorosłem i przeżyłem swoje, uznałem że może być jeszcze szansa na to żeby dokończyć to wszystko w pokojowy sposób. - powiedział, mając nadzieję, że nikogo nie zanudził w trakcie tłumaczenia. - Reasumując, byłem młody, głupi i żądny krwi, teraz kiedy jestem starszy żałuję źle podjętej decyzji. - zakończył i po chwili przeszedł do kolejnej kwestii.
- W kwestii siania fermentu; to tak przyznaję się do tego, że kazałem swoim poplecznikom szukanie rycerzy i nie tylko, którzy chcieliby dołączyć do mojej sprawy. Podobnie jak tu obecny ser Lyndon. - wskazał na poobijanego męża. - Mieli mi zagwarantować głównie poparcie polityczne. Wszak Dolinę opuściłem z wiedzą, że wśród części rycerstwa wciąż mam poparcie i chciałem przypomnieć moim stronnikom, że nadal żyję. - to było chyba na tyle z tej kwestii, o ile nikt inny nie miał odnośnie do nich innych pytań czy zastrzeżeń. W końcu padło ostatnie pytanie króla, dotyczące dobrego stanu dokumentu; odpowiedź na to pytanie była prosta.
- Jest to dla mnie największa pamiątka po ojcu oraz dowód moich roszczeń. Dbałem o ten dokument bardzo skrzętnie. Przez bardzo długi czas mieszkałem w Pentos i tenże testament był przechowywany w skarbcu. Nie zabierałem go ze sobą na różne wyprawy, których się podejmowałem chcąc zarobić złoto, więc nie mógł się popsuć od soli w powietrzu ani w morzu. - powiedział tak jak było, w końcu po co miałby zabierać testament ojca na morze, gdy ten mógł bezpiecznie leżeć w skarbcu rezydencji jego małżonki. Czasami zamykany był też w sejfach banków Wolnych Miast, ale było to jedynie przed poznaniem Claudii. W kontekście zarzutów Simona, Leonard póki co na nie nie odpowiadał, przekładał wszak pytania i słowa króla wydawały się dla niego ważniejsze. Dopiero kiedy skończył, zapytał czy może odnieść się do zarzutu swego brata i jeśli dostał zgodę, odpowiedział na jedynie jedną rzecz.
- Śmierć starego Maestera i jakiś nowy obecny za jego życia? Wygodnie bracie, bardzo wygodnie. - odpowiedział i wycofał się na swoje miejsce.

Tak jak można było się tego spodziewać, młody król nie był zadowolony z zuchwałości jednego ze swych wasali. Tutaj trzeba było przyznać ser Leonardowi, że pod względem zasad etykiety dworskiej to zdecydowanie wyprzedzał swego starszego brata o co najmniej kilka kroków. W dodatku jego tłumaczenia były dużo bardziej spójne i logiczne, podczas gdy wersja Simona była dosyć chaotyczna. Maester, który nie jest maesterem? Feanor na szczęście głupi nie był, toteż Findis uznała, iż nie musi tłumaczyć bratu, który z braci ma większe predyspozycje do pełnienia funkcji lorda, bowiem Arryn z pewnością sam to dostrzegał. Fakt, ser Leo niebezpiecznie sympatyzował z Gulltown, ale to wydawało się być do naprostowania. Poza tym ten wieprz Grafton prędzej czy później i tak skuli się przed władzą Orlego Gniazda.
Księżniczka w końcu poczuła, że od tego ciągłego paplania i przerzucania się argumentami naprawdę zaczyna boleć ją głowa. Rozmasowała dłonią pulsujące skronie i uważniej przyjrzała się Simonowi, który akurat opowiadał o jakimś ser Lyndonie. Czy był to ten człek, czy też nie - Findis kompletnie to nie obchodziło, natomiast zainteresowała ją nieco inna kwestia, którą jak widać, podchwycił również sam król.
-Wasza Wysokość - zwróciła się do władcy, kiedy lord Redfort skończył przemawiać, a nim jeszcze poproszono jego świadków. -Drogi bracie, czy mogę coś powiedzieć? - zapytała, prosząc jednocześnie o pozwolenie. Jeśli go nie otrzymała lub musiała poczekać, to oczywiście to zrobiła. Jeśli jednak Feanor zezwolił jej mówić, to obrzuciła starego przyjaciela dość zimnym spojrzeniem, choć to jeszcze akurat nic nie oznaczało w przypadku królewny.
-Lordzie Redfort, Jego Wysokość słusznie zauważył, że wspomniałeś o próbie walki - zwróciła się do mężczyzny dosyć oficjalnie, wszak obserwował ich cały królewski dwór. -W istocie zapomniałeś jednak dodać, jaki był wynik owej próby. Myślę, że jest to o tyle istotne, że jeśli wygrałeś ty sam, panie lub któryś z twoich czempionów, to wtedy mamy boskie potwierdzenie na to, iż rzeczywiście zdradą jest przeciwstawiać się twej władzy - podjęła temat, tłumacząc coś, co zapewne niektórzy, w tym jej brat, zdążyli już zauważyć. -Jeśli jednak to ser Lyndon odniósł zwycięstwo, wtedy sprawa nieco się komplikuje. Skoro Siedmiu zadecydowałoby, iż ten człowiek jest niewinny, to oznaczałoby, że popieranie twego brata nie jest zdradą... - ciągnęła. -W takim wypadku Siedmiu wskazywałoby, iż to ser Leonard w ich oczach jest prawowitym władcą nad ziemiami Redfortów - podsumowała, świdrując cały czas przyjaciela swym lekko nieprzytomnym wzrokiem. Zaraz potem spojrzała się na brata w oczekiwaniu na to, aż on zabierze głos w tej sprawie, ufając jednocześnie, iż weźmie pod uwagę jej spostrzeżenia. W końcu Arynowie byli najczystszą krwią Andalów i cała Dolina uznawała stare prawa ustanowione niegdyś przez ich przodków. Nie można było ot tak zlekceważyć sobie wyniku próby walki. -Wasza Wysokość, zlituj się, proszę, nad nami i zakończ już tę farsę, wszak nie jest to odpowiedni moment na rozdrabnianie się nad tak małymi problemami. Siedmiu już zdecydowało, który z braci jest prawowitym spadkobiercą, a jeśli dalej nie jesteś żadnego z nich pewien, to czyż nie mają trzeciego brata? - rzuciła z uśmiechem na ustach, aczkolwiek raczej w formie postraszenia Redfortów niż jako rzeczywistą radę. Księżniczka chciała przekonać Feanora, żeby po prostu już rozsądził skłóconych braci i powierzył lordostwo temu bardziej kompetentnemu.

Simon mówił jak potłuczony. Leonardowi coraz mniej chciało się brać udział w tej komedii i zażądać próby walki, może niczym nie kierowanej, ale przynajmniej szybciej by się to wszystko skończyło. Gdy król zabrał słowa, Leonard skłonił się skruszony pokazując mu, że jego słowa docierają bardzo dosadnie do czerwonookiego. Gdy tylko król przekazał głos młodszemu z braci, ten już zaczynał mówić, kiedy akurat księżniczka Findis zabrała głos. W związku z tym nie miał zamiaru się wtrącać ani na początku, ani w środku, a na końcu zaczekał na to, czy król w ogóle jeszcze zechce go wysłuchać. W trakcie jej przemowy uśmiechnął się pod nosem, gdyż chciał poruszyć tę samą kwestię, ale teraz już nie musiał. Jeśli Feanor przekazał mu dalej głos, Leonard wystąpił.
- To prawda pomyliłem się, myślałem, że obecny tu mąż jest owym Ser Lyndonem. - poprawił się. - Moja motywacja do odwiedzin terenów nadgranicznych była prosta; przede wszystkim chciałem po sześciu latach od wygnania zobaczyć ziemię mego ojca, miejsce które było moim domem. Zobaczyć to, co mogę już na zawszę stracić na dzisiejszym sądzie. Powiem też szczerze, że jechałem tam z myślami napsucia trochę krwi memu bratu; ostatecznie zaniechałem tego pomysłu, uznając że będzie to stało w zupełności przeciwko prawu królewskiemu oraz pokojowi w Dolinie. - opowiedział. - To prawda, że spotkałem oddział pod dowództwem Ser Lyndona i zamiast ich zaatakować, postanowiłem zaproponować mu zmianę stron i poparcie mnie między innymi na królewskim sądzie. - wyjaśnił. - Reasumując, nie zrobiłem nic godzącego w królewski pokój. - podsumował, a jeśli trzeba było Leonard powołał honorowych rycerzy obecnych na Próbie Walki (o ile jacyś byli) na świadków, albo też samego Harona. To było chyba wszystko ze strony Leonarda i w pokorze oczekiwał on wyroku. Wtem odezwała się córka Simona, która opowiedziała oczywiste kłamstwo. Zaczekał na prawo do głosu i je zabrał.
- Nie jest to prawda Królu, doszły mnie wieści, że ser Lyndon pokonał swego oponenta, naturalnie samemu odnosząc rany, ale wychodząc ze starcia decydującym tryumfatorem. Na świadka powołuję Harona bądź uczciwych i honorowych rycerzy Redfort, niech powiedzą jaka jest prawda.

No tak, Feanor osobą religijną nigdy nie był i nie przywiązywał aż takiej wagi do zwyczajów Wiary jak jego młodsza siostra, ale i tak ucieszyło ją to, iż nawet zdobył się na pochwałę jej słów. Mimo to ścisnęła mocniej dłonie na swoich kolanach, gdy usłyszała o damach i ich wychowaniu.
-Żebym ci ja nie wytłumaczyła, że tej damie zawdzięczasz tron, bracie - pomyślała sobie, wpatrując się w młodego króla. Cóż, przynajmniej dopuszczał ją do głosu, czego pan ojciec nigdy praktycznie nie robił. Poza tym widocznie musiał zaznaczyć swoją pozycję i swój majestat, bowiem ta nieszczęsna córka Simona, podobnie zresztą jak jej ojciec, uznała, iż jest to wyśmienita okazja na mącenie w zeznaniach. Księżniczka aż poczuła to zażenowanie, które musiało owładnąć całą salą. Nie pozostało jej nic, jak skryć tylko twarz w dłoniach i jakoś dotrwać do końca tej szopki.
Na szczęście Feanor podjął decyzję szybko i sprawnie i już wkrótce ogłosił ją przed zgromadzonymi. Findis jakoś nie była specjalnie zaskoczona takim obrotem spraw, bowiem jej staremu przyjacielowi od początku szło wyjątkowo... źle. Jedynym, co ją zaskoczyło, był wyrok Jego Wysokości w sprawie niepełnoletniej jeszcze Rhaelli. Królewna co do zasady i na tę kwestię również pozostawała obojętna, bowiem dzieciak po prawdzie sobie trochę zasłużył. Jednak kiedy młoda tak żałośnie błagała jej brata o przebaczenie, Findis przyszedł do głowy pewien pomysł.
-Wasza Miłość, jeśli mogę, to chciałabym zaproponować jeszcze jedno rozwiązanie - zaczęła, a gdy Feanor jej zezwolił, wtedy wytłumaczyła, o co jej chodziło. -Cała Dolina zna mnie z mojej pobożności i wielkiego oddania Wierze. Czy nie zgodziłbyś się, drogi bracie, powierzyć to dziecko mojej osobie? Prawdę powiedziawszy brakuje mi dwórki, a przydałaby mi się też krajanka w obcym królestwie, bym doszczętnie nie zapomniała swej kultury. Przy mnie dziewczyna mogłaby się nabrać nieco ogłady i zrozumieć swój błąd, a w przyszłości - wraz z tobą oczywiście - znalazłabym jej odpowiedniego męża - wtrąciła się jeszcze raz królewna Findis, a z boku można było odnieść wrażenie, jakby księżniczka litowała się nad biedną dziewczyną. W rzeczywistości jednak Findis działała jedynie na swoją korzyść... a może po prostu miała słabość do małych dziewczynek?

Leonard w napięciu i ciszy oczekiwał wyroku króla, poza tym co powiedział, już w ogóle się nie odzywał wyraźnie o to nie poproszony. Gdy w końcu Feanor wypowiedział słowa, które na zawsze miały zapaść w pamięć Leonarda, dotyczące odebrania praw do zamku i rodu dla Simona oraz o przekazaniu ich dla Leonarda. Kiedy wyrok stał się prawomocny, czerwonooki opadł na kolano i z wdzięcznością podziękował mądremu królowi.
- Dziękuję, nie zawiedziesz się Królu. - obiecał mu, po czym powstał z kolana i wycofał się na swoją pozycję. Później też doszła kwestia ukarania córki Simona; czy zachowała się impertynencko i była winna kłamstwa wobec majestatu? Zdecydowanie tak, ale należało pamiętać, że była jeszcze młoda i chciała dobrze, lub po prostu ojciec kazał jej to zrobić. Nie zabierał jednak słowa w tej kwestii, pozostawiając obronę młodej dla Findis.
Gdy sprawa z Rhaellą się ostatecznie wyjaśniła i nie było póki co innych kwestii do podjęcia, za pozwoleniem odezwał się Leonard.
- Panie, chciałbym wraz z Simonem wysłać do Redfort mojego wiernego sługę i przyjaciela, Ser Gerolda który objąłby władzę nad zamkiem jako mój kasztelan. Prosiłbym także o sporządzenie dokumentu potwierdzający wynik sądu i wysłanie królewskiego emisariusza, który w razie wątpliwości mieszkańców zamku oraz rycerzy na włościach wyprowadziłby ich z błędu. - wyjaśnił swoją prośbę. - I tak jak każesz, zostanę w Orlim Gnieździe do czasu wyjaśnienia sprawy z lordem Graftonem, ale odnośnie do tego chciałbym móc jeszcze porozmawiać z Tobą Panie na osobności, kiedy Tylko będziesz miał królu czas.

Shaera słuchała tego wszystkiego jak odurzona, osłupiała, wstrząśnięta. To był chyba największy szok, z jakim do tej pory w jej życiu się spotkała - ale nawet w stanie głębokiego szoku musiała jednak podejmować dalsze decyzje. Tego było już dla niej za wiele: kłamstwa Rhaelli, wypowiedziane w dobrym celu, ale w danym momencie niepotrzebne, łzy Simona, cały ten cyrk, Leonard próbujący wprowadzać kasztelana na ICH zamek, gdzie jeszcze niedawno to ona była panią, a teraz obowiązki pani na Redfort będzie pełniła jakaś inna kobieta...Cała ta sytuacja uderzyła Shaerę w głowę jakby ciężkim obuchem, ale nie wolno jej było się poddawać. Była żoną Redforta, matką dwóch synów, musiała pokazać siłę i zdecydowanie. Tego od niej chyba oczekiwano. Dlatego uznała, że czas już wkroczyć do akcji. Co czuła i myślała w tej konkretnej sytuacji? Oprócz szoku, przerażenia i wściekłości - groźnej, zdeterminowanej wściekłości lwicy, której kły tylko czekały na miękkie, skrwawione ciało do rozszarpania w sztuki - odczuwała jeszcze gniew. Ale ten gniew był skierowany nie na córkę, której motywy rozumiała (wychowała ją przecież w duchu lojalności rodowi, a dziewczynka najwyraźniej źle zrozumiała tę lojalność i posunęła się do kłamstwa), nie na Simona, którego łkanie i wzruszenie raczej nie miały przekonać władcy i otaczających go wielmożów (w końcu, do wszystkich plag, był rycerzem i mężczyzną, a jego płacz musiał udowodnić, że jest słaby, nieprawdaż? Chyba że król Alester...to jest, tfu, Feanor - nadal nie mogła tego odpowiednio przetworzyć - rzeczywiście jest człowiekiem, by tak to ująć, rodzinnym, i poruszy się ciężką rozpaczą ojca rozdzielanego z najstarszą córką), lecz na starszego Redforta, który ją uprzedził i w tej cholernej sytuacji został panem ziem, które należały się Simonowi. Jej Simonowi - a po nim chłopcom. Którymi to chłopcami będzie musiała się natychmiast zająć, tak samo jak i córką, kiedy opuszczą to przeklęte po siedmiokroć miejsce. Odczuwała jednak także żywą wdzięczność dla lady Findis, która wstawiła się za jej latoroślą - lecz razem z tą wdzięcznością pojawiła się także niepewność: jakiej ceny zażąda księżniczka za udzielenie pomocy? Bo Shaera była na tyle rozważna i doświadczona, by wiedzieć, że - na litość Siedmiu - w tych czasach trudno jest o coś takiego, jak altruistyczna, udzielona z głębi serca pomoc. Nie sądziła, by Findis kierowała się kobiecą solidarnością czy współczuciem dla Rhaelli, raczej chciała coś uzyskać. Ale ona, jako matka Rhaelli, miała coś do powiedzenia. I zamierzała użyć swojego głosu. Skoro już wyrok zapadł, nie było sensu się z nim kłócić; jednak gdyby tylko...

- Wasza Miłość, jeśli zechciałbyś wysłuchać i mnie - zaczęła, składając przed królem Feanorem uprzejmy ukłon. Jej twarz była śmiertelnie blada, wyrażała strwożoną rozpacz i nie była to gra; Shaera naprawdę była przerażona, bo wszystko wymykało się jej z rąk, jej misterny plan się walił, a wszystko zależało tak naprawdę od dobroci monarchy. Nie był on tak surowy jak Alester (chyba), więc może zechciałby nakłonić ucha do błagalnej prośby matki? Spojrzała mu w oczy, pokorna, przerażona, wstrząśnięta. Takiej Shaery Redfort, Shaery Corbray, nikt nigdy nie widział i bogowie świadkami, że wolałaby, aby tak pozostało - jednak kiedy przyszło się ukorzyć, postanowiła uderzyć w te tony z nadzieją, że zostanie wysłuchana. - Rhaella jest moją jedyną córką, jestem jej matką i...Zgadzam się z roztropnym i mądrym wyrokiem Waszej Miłości, że to nieszczęsne dziecko zrobiło głupstwo, ale śmiem mniemać, że pod kierunkiem świątobliwej księżniczki Findis z pewnością nabrałoby więcej ogłady i rozwagi. Może nawet ukierunkowałoby się bardziej na Siedmiu i rozeznało ich wolę. Błagam więc Waszą Miłość, abyś się zechciał przychylić do tej prośby...

Teraz spojrzała Feanorowi głęboko w oczy - a jej spojrzenie wyrażało prawdziwy ból i prośbę. Nie...to było błaganie, tak pokorna pokutnica mogłaby błagać Matkę w niebiosach o przebaczenie za grzechy. Shaera nigdy nie błagała, nigdy nie musiała uginać karku przed możniejszymi, ale teraz - gdy było trzeba - przełknęła gorycz i rozpacz i poddała się woli króla Doliny. Nie płakała, jak Simon, nie krzyczała, nie histeryzowała, nie patrzyła na innych - jej całym obiektem uwagi był teraz nowo wybrany, po abdykacji ojca, monarcha. Drżała na całym ciele jak liść, i nie obchodziło jej teraz to, że wszyscy na nią patrzą, że prawdopodobnie na sali jest gdzieś jakaś wywłoka Leonarda, która obserwuje ich poniżenie i wstyd, że wszystko to dojdzie do uszu jej matki i po prawdopodobnym powrocie do Heart's Home (jeżeli król będzie na to nalegał) rozegra się taka scena, jakiej ten szacowny zamek nie widział od dobrych dziesięcioleci; choć przegrała, usiłowała jeszcze słabnącą z nerwów dłonią wykonać ostatnie ruchy. Ale w odróżnieniu od Simona, Shaera wiedziała, że należy przyjmować na siebie konsekwencje i obrócić je tak, aby w ostatecznym rozrachunku mogły być zaletą sytuacji; jeżeli uda jej się coś ugrać...Modliła się w duchu do wszystkich bóstw, znanych sobie i nieznanych, aby czasami jakieś złe duchy nie natchnęły króla czy kogokolwiek z zebranych do przypomnienia sobie o Damonie i Elysie. Na samą myśl o tym, że mogliby być rozdzieleni z nią, uwięzieni czy gdziekolwiek odesłani, serce Shaery - która mimo wszystko jednak tych swoich synów gorąco kochała - silnie krwawiło, pękało jak źle odlany dzwon. Szczególnie Damon, jej słodki, niewinny Damon...nie, nie mogła się z nim rozdzielić, nie mogła go zostawić, to on miał przejąć po Simonie schedę w przyszłości (jeżeli w ogóle dożyłby tej przyszłości). Dlatego zanosiła w duchu wszelkie możliwe modły, jakie mogła sobie w tym stanie rozdygotania i przerażenia przypomnieć - i gorączkowo próbowała ułożyć dalszy plan. Wciąż nie mogła zrozumieć, co się stało, i gdyby była sama, gdyby nie było z nią dzieci, gdyby nie byli w miejscu publicznym, po prostu zalałaby się martwymi, słonymi łzami bądź siadła gdzieś, próbując zrozumieć ostatnie wydarzenia - ale jedno rysowało się przed nią jaskrawo, ostro, niczym łuski tych samych valyriańskich smoków, o których kochała czytać i o których czasami śniła, marząc o dalekich wyprawach i podróżach.

Przegrali.

Simon stracił władzę, zamek, zbrojnych; ona utraciła całą pozycję, na jaką przez lata pracowała, jaką usiłowała uzyskać; będzie musiała także pomyśleć o tym, jak zająć się odpowiednio Rhaellą, Damonem i Elysem, tak aby niczego im nie brakowało. I aby mieli odpowiedni standard życia. I będzie musiała szukać sojuszników. Bo w to, że ich ludzie ich nie zdradzą po tym, co się wydarzyło, poza może wypróbowanym i niezłomnie lojalnym ser Kevanem (o ile wroga gałąź Redfortów go nie przekupi), wątpiła. Czy tak właśnie zaczynało się szaleństwo i właśnie wariowała, czy to po prostu bezrozumny strach podpowiadał jej najgorsze możliwe scenariusze?
W każdym razie, niezależnie od tego, co postanowi król, Shaera planowała porozmawiać z księżniczką Findis najszybciej, jak będzie to możliwe (także ze względu na wolę księżniczki, było nie było - żony Żelaznego i matki, która musiała mieć jeszcze więcej obowiązków), a także z Simonem i dziećmi. I z ser Kevanem, aby podjąć decyzję co do ludzi, którzy z nimi tutaj przyjechali. Bo tak czy owak, choć jej pole manewru mocno się ograniczyło, wciąż jednak miała jakieś możliwości. Prawda?
A przynajmniej rozpaczliwie pragnęła w to wierzyć.

Płaczący Simon, rozbita Shaera, pewny siebie i bardzo zdecydowany Feanor... Nie, tego było już za wiele. W tym momencie Findis obiecała sobie, że nim następnym razem odwiedzi Dolinę, upłynie minimum kilka lat. Ludzie, którzy kiedyś wydawali się jej bliscy, nagle stali się całkowicie obcy. Tylko żona byłego już lorda Redfort zwróciła jakoś szczególnie na siebie uwagę księżniczki. Nie płakała, nie histeryzowała, nic z tych rzeczy... w przeciwieństwie do swego pana męża. Księżniczkę odstręczała słabość, za którą uważała również płakanie wobec całego dworu. Może gdyby to Shaera przemawiała zamiast Simona, to wciąż mieliby swe tytuły i ziemie?
Feanor przemówił. Yhm, czyli to tak, miał swój plan i wolał się jego trzymać. I Findis nawet by na to przystała, bowiem nie zależało jej jakoś specjalnie na tej sprawie, ale jakimś dziwnym cudem dostrzegła w młodej Rhaelli coś, co przypominało jej ją samą sprzed ponad roku. To przesądziło o tym, że królewna zdecydowała się podjąć jeszcze jedną próbę przekonania swego krewniaka.
-Drogi bracie, rozumiem twój punkt widzenia i uszanuję każdą twoją decyzję - zaczęła, by czasem Feanor nie pomyślał, że chce podważać jego autorytet. -Opuszczenie Doliny to wcale nie jest nagroda, o czym doskonale wiem. Wiem, jak myślą nieposłuszne panny, sama zresztą jeszcze niedawno byłam takową. Przebywałam wśród sept i septonów, a czas wolny spędzałam na modłach i na co mi się to zdało? Nie przybyło mi od tego ni pokory, ni posłuszeństwa. Dopiero dwór mego dobrego ojca nauczył mnie dyscypliny i dzięki temu doświadczeniu zrozumiałam swoje obowiązki. Dziewczęta takie jak Rhaella nie wyniosą nic z nauk Domu Matki, bowiem całą swoją uwagę skupią na przeciwstawianiu się regułom - powiedziała, sugerując się własnym doświadczeniem i swymi przeżyciami. -Z kolei pobyt wśród obcych, wśród Żelaznych, nauczyłby dziewczynę pokory. Na dworze Harwyna jest mnóstwo krnąbrnych dzieci, które prędzej czy później wychodzą na prostą. Ja jestem chyba tego dosyć dobrym przykładem. Dlatego proszę cię, Wasza Miłość, przemyśl mą prośbę jeszcze raz - zakończyła swój wywód, resztę pozostawiając Feanorowi. Czy kierowała się dobrem małej Rhaelli? Raczej nie, ale jeśli nie tym, to co właściwie kazało jej walczyć o tę dziewczynę?