Dziedziniec Orlego Gniazda

Rowena przez żałobę była zupełnie nieobecna. Jej wzrok nie był już tak radosny i szczęśliwy. Mając wszystkich u boku była szczęśliwa, nawet jeśli jej starszy brat nie interesował się zbytnio jej osobą to jednak wiedziała, że ją kochał. Na swój męski durny rozum. Wiedziała, że gdyby powiedziała ile to przykrości od innych otrzymała, tamci zostaliby ukarani, chociażby sam Sebastion. A teraz...teraz go nie było, nie była w stanie podziękować mu za karcące spojrzenia, które były lekcjami dla rozpuszczonej młodszej Księżniczki. Nie mogła mu obiecać, że będzie lepszą siostrą, że tak jak obiecała ojcu tak i jemu mogła obiecać poprawę. Zrobiłaby wszystko byle tylko tutaj był. Ale nie było i nie będzie. Przywitanie jak dla niej było dość...krępujące. Jakoś nie przywykła do witania Lordów, przeważnie towarzyszyła ojcu, czy siostrze gdy była taka konieczność, ale teraz...musiała jakoś to ogarnąć i przebrnąć jak się należy. Gdy Lord Royce padł na kolano tak jak jego rodzina Rowena nieco spłonęła rumieńcem i chrząknęła chcąc nieco dodać sobie odwagi. Na wzmiankę o Królu, Rowena skinęła głową. Czuła jak oczy zaczynają znów robić się wilgotne, jednak nie mogła się rozkleić, nie tutaj i nie przed Lordem i jego rodziną. Poruszyła się nieco i skinęła głową na jego kondolencje.
- Dziękuję Lordzie. Cała Dolina rozpacza z powodu utraty Króla. Nie tylko ja czy moja droga siostra utraciłyśmy bliską nam osobę.
Przyznała, oczywiście Lord doskonale mógł zdawać sobie sprawę z tego, że Rowenie chodziło o całą Dolinę jako o Królestwo. W końcu Dolina została bez władcy. Na szczęście miała siostrę, która wiedziała co robić. Ona sama by nie była w stanie tego ogarnąć. Nie była na to w ogóle gotowa. Dopiero teraz docierało do niej, jak bardzo dużym błędem było stronienie od spraw tak ważnych jak to co dzieje się dookoła Doliny, dookoła Królestwa w którym mieszkała.
- Niezmiernie cieszy mnie, że dotarliście Lordzie bezpiecznie. Moja siostra oczekuje Was w sali Tronowej jak tylko będziecie na to gotowi.
Uśmiechnęła się starając się jakoś trzymać na duchu, tak jak prosiła ją o to jeszcze w liście jej siostra. Musiała teraz być silna. Musiała pokazać, że nie bała się niczego. Nie było to takie proste.

Uśmiechnął się na widok księżniczki i zbliżył. Zaciekawił go fakt że w jej domu towarzyszyli jej Żelaźni, czy aż tak przyzwyczaiła się do towarzystwa tych ochroniarzy w Dorzeczu? A może w domu Arrynów działo się gorzej niż przypuszczał? Ciekawiło go też na ile Harwyn zapewnił bezpieczeństwo swojej dobrej córce, a na ile zabezpieczał własne interesy. Horrmund lekko skłonił się księżniczce i podniósł rękę w powitaniu towarzyszących jej strażników. 
    - Findis! Haha, dobrze cię widzieć. - Zawołał po czym zbliżył się, ściskając ją lekko lecz ciepło, jakby ściskał własną siostrę. - No, domyślam się. - Uśmiechnął się znad gęstej brody, nieuporządkowanej brody. - Halleck też tu zmierza? Pewnikiem coś go zatrzymało, książę ma więcej obowiązków a i ciężej mu tak przemknąć jak zwyczajnemu lordowi. Musieliście się porządnie stęsknić za sobą, co? - Z trudem Harlaw powstrzymał się przed lekkim, sugerującym szturchnięciem Findis łokciem, zapominał że może i jest jego przyjaciółką i krewną, ale też kobietą i księżniczką. No i musiały panować tu te słynne "wyższe obyczaje" na których nie znał się tak dobrze. 
    - W zasadzie odwlekłem na razie rejzę na wschód, wybrałem się za to na polowanie na tę osławioną Bestię z Dorzecza. Tak, zahaczyłem o Fairmarket i pomyślałem, że do ciebie zajadę, zobaczę Orle Gniazdo korzystając że jesteś tu teraz gospodynią. - Uśmiechnął się, choć zaraz spoważniał. - Przykro mi z powodu brata i ojca. Cholernie nagłe...zmiany, prawda? Mam nadzieję, że nie zostałaś tu całkiem sama byś ogarniała...tu wszystko. - Powiedział, w ostatniej chwili zmieniając końcówkę zdania z "ten burdel". - Wiem jacy potrafią być lordowie. - Uśmiechnął się znów lekko, jakby chcąc ją pocieszyć, nie chciał zbyt mocno poruszyć delikatnych strun, choć strata nie była mu obca był przecież mężczyzną, znosił to inaczej. Z drugiej strony uważał Findis za bardzo silną kobietę. W sumie ostatnio sporo takich poznał. 
    - No i oczywiście chętnie poznam tę twoją siostrę o której mi ostatnio opowiadałaś. Zastałem ją? - Powiedział już swoim zwykłym tonem, jakby chciał zmienić temat. Wątpił że księżniczka będzie chciała rozwijać zbytnio poprzednie ot tak tutaj, na dziedzińcu.

     - Hm, trzeba będzie mu natrzeć uszu jak się pojawi. - Powiedział rechocząc. - No tak, następca by się przydał, co? Ach Astrid...no to mam nadzieję, że jest już w drodze. Chętnie znów zobaczę małą. - Uśmiechnął się. Do momentu w którym poznał małą księżniczkę miał dość obojętny stosunek do dzieci, ale Astrid z jakiegoś powodu chwyciła go za serce jak kraken za nogę. - Trzeba się nimi cieszyć póki nie pyskują, nie uciekają z domów, nie porywają drakkarów...
    Horrmund nabrał ciekawości, jakiż to wrogów Findis sobie narobiła przez ten czas. Wiedział jak to bywa wśród lordów, w końcu sam był jednym z nich choć nie określiłby się mianem złego chorążego. Może i miał swoje humory i plany, ale w gruncie rzeczy pozostawał lojalnym wasalem Harwyna. Wiedział jednak jak to jest z lordami, w sumie jak z większością ludzi - masa wśród nich złamasów. 
     - A tak, to jednak kawałek drogi, moi ludzie też zmęczeni, jak ja nawykli raczej do morskich podróży. A i lepiej będzie jak pogadamy na spokojnie,  dobrze będzie odpocząć i wypić coś na rozgrzewkę. - Uśmiechnął się ponownie. Słowa Findis naprawdę go zaintrygowały, może jednak na coś się tu przyda mimo słów Harwyna, no o ile faktycznie niedługo nie zjawi się tu Halleck. Wolał jednak nie pytać jeszcze o konkrety i tożsamość wrogów, a poczekać aż będą w trochę lepsz - Chociaż nie wiem, czy o Bestii będzie dużo do opowiadania. - Zaśmiał się, choć trochę na pokaz, dalej bowiem bolało go trochę, że polowanie zakończyło się tak a nie inaczej. Co prawda jego oczekiwania wobec Bestii były z początku niewielkie, ale zdążyły z czasem urosnąć.  - Świetnie, to jest o ile w ogóle będzie chciała się spotkać z dzikim Żelaznym. Postaram się nie zawieść. 
    

Horrmund był zdecydowany pomóc Findis na tyle na ile będzie w stanie, a zacząć mógł przez upewnienie się o jej bezpieczeństwie podczas wyprawy do Silnej Pieśni. Na drogę założył swój pancerz, wziął także toporek i wierny miecz, jadąc oczywiście konno i zbrojno. Wziął ze sobą także pięciu swoich ludzi z którymi przybył w te strony i Sigga, który towarzyszył mu od polowania na Bestię w Dorzeczu. Mimo że jechali przez ziemie księżniczki, wciąż pozostawali dzicy górale o których mu tyle opowiadano a których jeszcze nie dane mu było napotkać, nie pomagała też dość szczególna atmosfera panująca w Dolinie ostatnimi czasy. Mający wciąż w pamięci śmierć swego ojca Horrmund wolał zadbać o bezpieczeństwo przyjaciółki i przy okazji swoje. 
    Przed wyjazdem zdecydował się też na chwilę wstąpić do księżniczki Roweny, jeśli nikt mu w tym nie przeszkodził, by pozdrowić ją, pocieszyć i życzyć szybkiego powrotu do zdrowia. Żałował że nagła choroba zatrzymała ją w Orlim Gnieździe i księżniczka nie mogła jechać razem z nimi, miał nadzieję jeszcze z nią porozmawiać.

Grupa Żelaznych Ludzi po jednym dniu odpoczynku ruszyła dalej zgodnie z rozkazem swojego księcia. Zabrano ze sobą konie, więc droga, którą musieli pokonać mijała w znacznie szybszym tempie niż gdyby musieli maszerować pieszo. Kwestia logistyczna była nieco trudniejsza bo to nie była mała grupka ludzi, a można powiedzieć mała armia, początkowo nie miał brać tylu ludzi, ale skoro ojciec chciał, żeby wysłać tutaj dodatkowe wsparcie to nie narzekał, zawsze wolał mieć swoich ludzi wokół, niźli kogoś niepewnego z innego królestwa. Dodatkowo był pewien, że jego potomek w czasie podróży nie ucierpi i że jest bardzo dobrze strzeżony. Dni mijały, aż wreszcie na z oddali można było zobaczyć Orle Gniazdo. Robiło wrażenie, bardzo wielkie wrażenie, nawet wydawało mu się, że ten zamek jeszcze bardziej go zachwycił niźli Casterly Rock. Na Zachodzie był to niby zamek w wielkiej górze, ale tutaj dodatkowo otoczony innymi górami z ogromom doliną na dnie, to było coś stanowczo innego. Fairmarket przy tym było jak siedziba miejscowego rycerza, ale kto wie, może nowa inwestycja Harwyna przyćmi inne twierdze w Westeros.

Udało im się dotrzeć pod Księżycowe Bramy, domyślał się, że cała jego banda nie zostanie wpuszczona, a co najwyżej on sam z kilkoma ludźmi, resztę będzie musiał ugadać z Findis albo zarządcą, kto go tam wie. Dał tylko rozkaz reszcie ludzi, aby odpoczęli, a on sam z dziesiątką ludzi, opiekunką i Astrid ruszył ku górze. Słyszał o tym jak tutaj transportuje się przybyłych do zamku, ale słyszeć, a widzieć, a dodatkowo jeszcze to przeżyć to było coś bardzo interesującego dla młodego księcia. Widoki miał niesamowite, można powiedzieć, że był zachwycony tym co widział, lubił widzieć nowe rzeczy, rzeczy które słyszał z opowieści. Zamek tak zbudowany z praktycznie jednym wejściem jest niemalże nie do zdobycia, mała załoga mogła odpierać ataki przeważających sił przez miesiące. Myślom i rozważaniom dał koniec dopiero przystanek na samym końcu trasy - Orle Gniazdo. Halleck wkroczył na dziedziniec w swoim stroju podróżnym, a za nim wkroczyła reszta zabranej grupki. Od razu rozejrzał się po dziedzińcu, czy ktoś nie czeka z przywitaniem, a mając na myśli ktoś to jego żona z dworem.

Suknia

Nie spodziewała się, że maż jej siostry pojawi się przed samą Findis, tym bardziej że ta nic nie mówiła o przybyciu jej męża tak szybko. Miała w końcu skupić się na ślubie ciotki a nie na przyjmowaniu gości. Nie ona była do tego przygotowana! I szczerze, gdyby nie to, że ostatnio często wypatrywała powrotu siostry i Horrmunda z ludźmi pewnie nawet nie wiedziałaby o zbliżających się gościach. Dopiero gdy siedziała na murze dostrzegła właśnie orszak. Duży...zrobiła nieco zaskoczona minę i ruszyła pędem na dziedziniec.
- Ruszcie się! Książę Halleck przybył! Ruchy!
Wydarła się po czym sama w towarzystwie swojej Tarczy oraz służki Alys podreptała na dziedziniec. Trzeba było w kocu pogodzić się z tym, że to na jej barkach ciążył obowiązek przyjęcia przybyłych. Wzięła wdech i gdy dotarła na dziedziniec dotarło do niej, że przecież razem z Żelaznym przybyła również jej siostrzenica! Była podekscytowana i to bardzo. Wzięła wdech i gdy tylko pojawili się przybysze Rowena z uśmiechem przyklejonym do twarzy przywitała wszystkich w Orlim Gnieździe.
- Niestety Książę, ale mej siostry nie ma w Orlim Gnieździe, jednak niebawem powinna wrócić, tym czasem zapraszam. Służba zaprowadzi Ciebie do komnat Findis.
Uśmiechnęła się lekko i rozejrzała się delikatnie w poszukiwaniu siostrzenicy.
- Czy moja siostrzenica również przybyła razem z Tobą Książę?
Zapytała z nadzieją, że w tym tłumie jest jej malutka siostrzenica. Już doczekać się nie mogła by ją zobaczyć i uściskać.

Halleck dobrze rozejrzał się po osobach, które przybyły go przywitać, aczkolwiek brakowało jednej osoby - Findis. To było dosyć dziwne, że nie przyszła przywitać swojego męża. Zobaczył jedynie oprócz standardowej grupki osób siostrę swojej żony Rowene. Po jej pierwszych słowach bardzo szybko się wyjaśniło dlaczego nie ma partnerki młodego księcia  nie było jej na zamku. Gdzie była? Tego za pewne będzie chciał się dowiedzieć, dosyć dziwnie to wyszło, że kiedy on przyjeżdża to jej nie ma. Hoare ściągnął rękawice z dłoni i zaczął mówić.
- Szkoda, a wiadomo gdzie jest? - powiedział wprost. - Nie będzie to teraz konieczne, chciałem jeszcze parę spraw formalnych z kasztelanem dogadać, skoro mojej żony nie ma - dopowiedział od razu odkrywając swoje zamiary. Miał przy Księżycowych Bramach dziewięćdziesięciu ludzi, trzeba było ugadać z zarządcą zakwaterowanie do nich, a wpierw to, aby mogli spokojnie zostać. Kolejne pytanie nieco go zbiło z tropu, nie wiedział, że Rowenie, aż tak zależy na ujrzeniu jego córki, ale nie miał zamiaru kryć tego, że jest razem z nim przecież i tak spędzi tutaj chwile czasu. Obrócił się bokiem do małego tłumu za nim.
- Podejdź - rzucił, a zaraz potem spomiędzy jego wojów wyszła kobieta - od razu po wyglądzie można było poznać, że jest to opiekunka dziecka, a na jej rękach siedziała mała dziewczynka. - Jest. Astrid całkiem dzielnie zniosła podróż - powiedział dosyć oszczędnymi słowami zerkając na Rowenę, a potem na resztę dworu.

Oj Findis, gdzieś Ty była?! Miałaś wrócić po kilku dniach a nie tak długo się błąkać...no ale co począć, skoro gość przybył trza było go przywitać i ugościć. W końcu co miała począć, nie mogła zwinąć ogona i dać nogi. Siostra zostawiła jej wszystko do ogarnięcia więc musiała to jakoś wszystko ogarnąć. Jednak mowa była o przygotowaniu ślubu...gdzie ona tutaj była zdolna do przyjmowania gości. Czy to miały być jej pierwsze nauki? Odgniła pospiesznie myśli od siebie i uśmiechnęła się lekko.
- Ruszyła do Silnej Pieśni do rodziny naszej matki. Miałam w sumie ja jechać, jednak zaniemogłam przed samym wyjazdem i moja siostra ruszyła za mnie.
Wyjaśniła zaraz po czym skinęła Alys głową, a ta pognała pospiesznie by powiadomić Kasztelana.
- Moja służka powiadomi go o tym, że chcesz z nim rozmawiać.
Dodała w chwili, gdy dziewczyna zniknęła pospiesznie a Rowena przeniosła wzrok w stronę zbliżającej się kobiety. Opiekunka. Ona pierwsza się jej rzuciła w oczy a potem dostrzegła małą dziewczynkę na jej rękach i uśmiechnęła się lekko na jej widok.
- Jest śliczna. Mogę?
Zapytała spoglądając na Hallecka. Jeśli zgodził się by wzięła małą, wzięła ją w ramiona a jej twarz pojaśniała jeszcze bardziej.
- Jest silna po Tobie Książę i po mojej drogiej siostrze. Dziwnym by było, gdyby źle zniosła drogę.
Przyznała z uśmiechem, w dniu przybycia jej siostry nie dziwiła się decyzji Twardorękiego. Droga była niebezpieczna i długa to raz, dwa malutka była za mała i nie można było ryzykować. Jednak teraz było inaczej. Mała Astrid była w Orlim Gnieździe, była z nimi. Przez myśl jej tylko mignęło by czasem matka nie podchodziła do małej, bo smrodem biedne dziecko przerazi. No chyba, że na okoliczność przybycia zięcia się wyszorowała i wymoczyła. Jednak jeśli nie...lepiej by ojciec dziecka nie pozwolił się jej babce zbliżyć inaczej biedactwo się jeszcze rozchoruje.
- Jeśli to nie problem, mogę się zająć Astrid. A Ty Książę możesz w spokoju załatwić swoje sprawy.
Zaproponowała z nadzieją, że się zgodzi.

Do Silnej Pieści to było ciekawe, a jeszcze bardziej ciekawsze było to, że w tym momencie kiedy Halleck przyjechał do Doliny. Niesamowita sprawa! Musiał się pogodzić z tym, że zrobienie dziedzica znowu się opóźni, takie było jego szczęście. Najwyraźniej nie zajmie się wszystkim sprawami od razu, ale skoro Findis tutaj nie było to mógł sam zacząć kierować sprawy na odpowiednie tory, na pewno będzie mógł w tym czasie zasięgnąć informacji o sytuacji w Dolinie od tutejszych ludzi. Kiwnął głową do Roweny w delikatnej podzięce za wysłanie służki do zarządcy.
Spojrzał na reakcje siostry Findis, nie było się dziwić raczej takiej reakcji, sama już jest w takim wieku, że powinna wyjść za mąż, a nawet spodziewać się potomka, więc może te wewnętrzne potrzeby teraz się uzewnętrzniają po zobaczeniu Astrid.
- Jasne - kiwnął głową do służki, aby umożliwiła Arrynównie wzięcie jego córki na ręce. Miał tylko nadzieję, że jej nie rozpieszczą, miała być prawdziwym Żelaznym Człowiekiem, w jej żyłach płynie krew Hoarów.
- Jeżeli chcesz to nie widzę przeszkód, opiekunka będzie pomagała - powiedział do niej i tylko delikatnie spojrzał na dziewczynę, które pilnowała Astrid przez całą drogę, od tego tutaj była, a też miałaby oko na to gdzie i co się dzieje z jego córką. Teraz czekał na to czy kasztelan przyjdzie czy będzie musiał się do niego fatygować.

Ależ nic w tym nadzwyczajnego, to nie to że żona przed mężem ucieka, skąd znowu! Przecie nie pojechała z Horrmundem bebe majstrować...no znaczy pojechała z nim, ale nie w tych sprawach no gdzie by znowu! Horrmund był jej...znaczy Roweny był, tak przynajmniej sobie to ustaliła. Był jej obiektem westchnień...jej przystojniakiem, jej Żelaznym nie ważne jakie siostra podejmie kroki w tej sprawie, tak czy inaczej, Rowena nie miała zamiaru posłusznie spełniać czyichś zachcianek. Nie, zdecydowanie nie. Jednak jak to mówią, co zwlecze to nieuciecze! A ponoć, im dłużej oczekuje się na kąsek tym on lepiej smakuje czyż nie? Gdy skinął jej głową, uśmiechnęła się lekko dla niej to nie było nic takiego. W końcu to było normalne, że skoro chciał pomówić z Kasztelanem, nie widziała powodu by tego nie zrobił. Ona była tylko siostrą Regentki, która tymczasowo miała zająć się przygotowaniami do ślubu ciotki. Robiła to, co przychodziło jej obecnie do głowy, nic nadzwyczajnego, w końcu to że uważana była za roztrzepaną nie znaczy, że tak było faktycznie. Rowena celowo wprowadzała ludzi w błąd wyrabiając sobie opinie taką a nie inną. Miała gdzieś co inni o niej myśleli i sądzili, ona była sobą, miała swoje zalety i wady. I tylko Ci, którzy naprawdę ją poznali i mieli okazję spędzić z nią trochę czasu mogli poznać jej prawdziwe oblicze. A czy był to instynkt? Kto to wie. Może tak, może nie. Może to po prostu chęć zobaczenia siostrzenicy, ujęcia jej w objęcia? Tego nikt nie wiedział. Jednak, gdy tylko Rowena wzięła dziewczynkę w ramiona jej twarz pojaśniała a jej ruchy stały się bardziej ostrożne i delikatne.
- Hej malutka jestem Twoją ciocią...
Zagadnęła z uśmiechem i lekko odwróciła się w stronę Alys, która pospiesznie podała małą szkatułkę, w której była laleczka, którą Rowena zrobiła sama po kilkutygodniowych męczarniach. A co do rozpuszczania małej...nie mogła obiecać, w końcu była jej ciotką, co jej innego pozostało jak nie rozpuszczanie małej księżniczki?
- To mały podarunek dla Atstrid. Bawi się już takimi zabawkami? Nie wiem jak to z takimi maluszkami...
Wyjaśniła zerkając na Hallecka, gdy zaraz ten wspomniał o opiekunce. Skinęła głową na znak zgody. W końcu czemu nie? Ona nie znała się za bardzo na dzieciach, no i przecież chciała by malutka była bezpieczna. Mimo to, opiekunka się jej nie spodobała. Miała zamiar mieć na nią oko. Oj będzie miała.
- To moja siostrzenica, pewnie że chcę, nic innego nie mam do roboty.
Przyznała z uśmiechem. Teraz pozostało tylko czekać na pojawienie się Kasztelana.

Obserwował ze spokojem całą sytuacje, splątał tylko swoje dłonie za plecami w oczekiwaniu, aż służka Roweny wróci z jakimiś wieściami. Był cholernie zmęczony ostatnimi tygodniami, w ciągłym ruchu, w ciągłej podróży, zaledwie dwa dni na przerwę i odpoczynek w Fairmarket, a potem znowu w drogę. Chciał kilka dni spędzić w spokoju, ale najwyraźniej dla kogoś z królewskiego rodu nie było to możliwe, co chwile coś na głowie. Po kilku chwilach jednak przyszła odpowiedź od Kasztelana, dosyć spodziewana, miał teraz tyle na głowie, że ot tak nie mógł zejść, z resztą rozmowa na osobności z nim była bardziej wskazana niż przy uszach i oczach gapiów. Popatrzył na to co wręcza jej córce Rowena. Lalka, nie wiedział czy to jest odpowiedni podarek dla Żelaznej, ale jednak nadal to było dziecko, bardzo młode dziecko, więc czemu by miał zakazywać czegoś takiego.
- Bawi, aczkolwiek... A zresztą - przerwał w połowie Halleck. Jak siostra jego żony chciała się zająć Astrid to mogła to zrobić, nie miał przeciwskazań wobec tego, wszak w jakiś sposób to rodzina, więc dlaczego miałby zakazywać.
- Teraz jednak wybaczcie mam nieco naglące sprawy do kasztelana - rzucił chcąc już skończyć ten komitet powitalny. Przed wejściem do Księżycowych Bram stała setka jego ludzi trzeba było to załatwić. - Może ktoś mnie zaprowadzić do kasztelana? - dodał po chwili, a zaraz potem delikatnie obrócił się do swoich ludzi. - Odpocznijcie - oznajmił. Zaraz potem wyruszył w drogę do komnat zarządcy.

Oj musiała przyznać, że mąż Findis to naprawdę jakiegoś kija w życi miał bo kurde sztywny jakiś taki...dobrze, że Horrmund nie był takim...sztywniakiem. Dla niej może i był Żelaznym, może i barbarzyńcą, ale jedno wiedziała...te przeklęte Żelazka pod spodem jeśli chcieli mieli miękkie serca. Trzeba było tylko odpowiednio do nich podejść. Nie mniej, Halleck, wydawał się totalnym przeciwieństwem Horrmunda, wręcz miała wrażenie, że to o takich jak on ostrzegała ją siostra. Oczywiście, Rowena wiedziała, że Żelaźni są wychowywani w zupełnie innych klimatach, prędzej to gdyby dała toporek małej pewnie byłby bardziej...ożywiony. Nie mniej dla Roweny, jej mała siostrzenica była dzieckiem, a dla dzieci w jej wieku nie nadawały się żadne niebezpieczne zabawki. Na takie przyjdzie czas...za rok, może dwa. Gdzie będzie mogła wziąć małą ze sobą i iść porzucać do celu. A tak...musiała pocieszyć się tym, że na razie po prostu spędzi z nią czas na zabawie.
- Tak, tak wiem...jednak to dziecko. Na takie zabawki przyjdzie jeszcze czas.
Odparła z lekkim zadziornym uśmiechem. Gdy wróciła Alys, Rowena wysłuchała tego co miała do powiedzenia. No tak, co począć. Obowiązki były takie a nie inne.
- Zatem nie zatrzymuję. Nie obawiaj się proszę o swoich ludzi, nikt u Nas głody i spragniony nigdy nie był i nie będzie.
Obiecała po czym poprawiła sobie malutką na rękach i spojrzała jeszcze na Alys.
- Zaprowadź Księcia a potem przyjdź do mojej komnaty. Przynieś jakieś ciastka.
Dodała zaraz. Oj już ona miała swoje plany co do rozpuszczania małej. W końcu kto jej zabroni? Przyjdzie czas, to i mała Astrid dostanie od ciotki lekcje, które w sumie zapamięta do końca życia. Jednak na to musiała niestety poczekać. Gdy w końcu Halleck ruszył w swoją stronę, Rowena z ser Gabrielem oraz nianią dziewczynki ruszyła do swoich komnat.

A więc w końcu wrócili. I dobrze, bo od siodła rzyć już go bolała. Dobrze że miał po drodze okazje żeby się rozruszać podczas treningów. Poprzysiągł sobie że w następną podróż do Doliny wybierze się już okrętem, chociaż musiał przyznać że na pewno lepiej znosił koński grzbiet niż kiedyś. Cóż, nadszedł widocznie czas by ten Żelazny wyhodował też żelazną dupę. A już w temacie żelaza, jemu też obecność jego pobratymców w okolicy uświadomiła że do Orlego Gniazda zawitał w końcu i wyglądany od jakiegoś czasu jeszcze przed ich wyjazdem książę Halleck. Dobrze będzie znowu zobaczyć kuzyna. 
   Horrmund zeskoczył z konia i rozprostował zesztywniałe mięśnie. Jakby nie cieszył się ze spotkania z księciem, na zamku był jednak ktoś za kim Harlaw tęsknił dużo bardziej, mimo że nie widział jej aż tak długo. Miał nadzieję, że księżniczka Rowena wróciła już do zdrowia. 
    - Ha! Nie trzeba mnie namawiać. - Wyszczerzył się w uśmiechu do przyjaciółki, biorąc konia za uzdę. - Uściskaj ode mnie małą. Zobaczymy się później. - Powiedział wesoło, mrugając do Findis na odchodnym. Miała zapewne masę spraw do załatwienia przy powrocie, oj nie zazdrościł jej.

Horrmund zapewne ucieszyłby się na widok wojów, gdyby nie ostatnia wizyta ziomków z Harlaw. Jego głowę od razu wypełnił niepokój o co też może chodzić tym razem i w duchu miał nadzieję że nie o tę samą głupotę co ostatnio. Jego obawy z resztą szybko znalazły potwierdzenie w słowach wojownika. Bo czy mogło chodzić o dwie inne zwaśnione na jego wyspie frakcje? O nie. Dosyć tego. Pojedzie tam, weźmie jednego z drugim za łby i pożałują, że ich kurewskie matki w ogóle miały czelność wydać na świat takie ścierwo. Zawracanie dupy, jęczenie i jakieś drobne przepychanki, nawet o taką pierdołę, mógł jeszcze puścić płazem, ale to zakrawało już na bunt i robiło pośmiewisko na całe wyspy. Dał im w swoim mniemaniu wystarczającą odpowiedź przy ich ostatniej, śmiesznej delegacji. Trzeba będzie przypomnieć im kto tu jest lordem Harlaw. Horrmund zaklął i splunął odruchowo na dziedziniec.
   - Cholera jasna, akurat teraz. Dobra, biorę moich chłopców i spadamy, ale najpierw pogadam z księżniczką, tutaj też jest niemały burdel. - Westchnął ciężko. A liczył że będzie miał okazję pomóc Findis z buntem stryja. Cóż, dobrze że Halleck się zjawił. - Uprzedzę ją i księcia, co by się nie dziwili. - Dodał podając wojowi silny uścisk lordowskiej prawicy.
   - Oj popamiętają mnie sukinsyny, a wy za to możecie liczyć na moją wdzięczność. Dzięki za wieści. Odpocznijcie, wypijcie, ja się zajmę resztą. - Powiedział, po czym ruszył by poczynić przyśpieszone przygotowania do wyjazdu.

Najbliższe tygodnie miały być czasem względnego pokoju, chwila odpoczynku po zawirowaniach ostatnich miesięcy tego co się działo w Dolinie. Życie powoli się stabilizowało, więc i tutaj Halleck miał czas na bardziej swoje przyziemnie zajęcia, chociaż też nie chciał zostawić paru rzeczy bez odpowiedniego nadzoru.
Po pierwsze chciał się nieco dowiedzieć więcej o samej Dolinie, o rodach, które te ziemie zamieszkują, aby bardziej zrozumieć to na czym im może zależeć. Dlatego też chciał od maestra użyczyć jakiś ksiąg odnośnie właśnie rodów Królestwa Doliny głównie skupiając się o ich historii, a także dawnych zażyłościach i sojuszach jakie między sobą zawierali, może wiedza o dawnych czasach zdziałać lepiej kiedy przyjdzie czas jakiś negocjacji.
Podczas swoich treningów bojowych chciał skupić się na lepszym wykorzystywaniu tarczy w swoich starciach. Może tego nie pokazywał na zewnątrz, ale strach związany z tym, że mógł pod Castamere stracić rękę, dodatkowo prawą (!) cały czas do niego zaglądał, na szczęście jej nie stracił, ale zostawiło to ślad w jego głowie. Lepsze opanowanie ruchu tarczą może ocalić jego zdrowie, kończy czy życie, pozwoli mu na dłuższe starcie i tego chciał się właśnie nauczyć, jak bieglej, płynniej, szybciej ustawić tarczę, aby przeciwnik nie mógł mu za wiele zrobić w starciu.

Podstępne rzeczy:

Jak każdy, prawdziwy mężczyzna, niezależnie czy pochodzący z odległej i lodowatej Północy czy gorącego i piaszczystego Dorne, tak i wobec Hallecka były stawiane pewne obowiązki i obarczony był oczekiwaniami ze strony innych ludzi - od swego ojca zaczynając, a na swych poddanych kończąc. Jednym z takich oczekiwań była umiejętność walki i prowadzenia swoich własnych ludzi w bój podczas wypraw łupieżczych czy wojny. Młody książę dał już kilka popisów swoich umiejętności, choćby wcale nie tak dawno gdy poprowadził dużą wyprawę przeciwko Zachodowi, która złupiła kilka nadbrzeżnych zamków i ziem, zdobyła dużo złota i wysoko urodzonych jeńców. Halleck wiedział jednak, że nie mógł spoczywać na laurach i nawet jeśli to umysł był największą i najważniejszą bronią każdego wojownika, tak nie można było i zapominać o sile swojego ramienia. Ramienia, o które zresztą młody książę szczególnie się obawiał po swej niefortunnej przygodzie pod Castamere.
Także tego dnia, jak przystało na mężczyznę, przystąpił do treningu z kilkoma ze swych ludzi, a dzień ten był dla niego wyjątkowo przychylny. Widać wczorajsza, długa noc w ramionach swej żony dobrze wpłynęła na jego samopoczucie, a to przełożyła się i na siłę i celność jego ciosów, gdyż kładł ludzi ze swej skromnej świty jednego po drugim. Cóż, jak się okazało było to do czasu. Bowiem wraz z kolejnym już zwycięskim pojedynkiem, czy to opadł z sił, czy stracił swoje szczęście, a może trafił na równorzędnego sobie przeciwnika, nadszedł czas na zakończenie łatwego pasma zwycięstw.
Walka między księciem, a jego wojownikiem, którego mgliście kojarzył z imienia jako Horgan, była długa, zaciekła i wyjątkowo brutalna, żaden nie chciał odpuścić i ciosy padały jeden za drugim, początkowo były one przyjmowane na tarcze czy parowane bronią, a nawet i unikane. Potem jednak, gdy walka się przedłużała wymiana ciosów przeszła ze sprytnego markowania ciosów i ich zbijania do młócki przypominającej dwóch chłopów walących cepem zboże. Obaj mężczyźni już się nie przejmowali i cios za ciosem, jeden za drugim lądował na przeciwniku. Wyglądało na to, że kwestią czasu będzie, gdy któryś z nich po prostu ulegnie z powodu zmęczenia. I w tym momencie Halleck stracił czujność, mężczyzna zaszarżował na niego - dało się słyszeć dźwięk i tarcie metalu o metal, głuche łupnięcie dwóch mężczyzn o ziemię, trzask jak gdyby się coś łamało i przeraźliwy krzyk księcia. Tym trzaskiem, który każdy na dziedzińcu usłyszał była jego kość. Kość ręki. Prawej ręki.
Horgan, gdy książę był odprowadzany do maestera zarzekał się, że nie miał zamiaru złamać mu ręki i to był wypadek. Pytaniem było czy Halleck to za wypadek uznawał czy za celowe działanie. Mimo wszystko był to w końcu trening i wypadki faktycznie się zdarzały, a sam Horgan w jego ocenie był dobrym wojownikiem,  może nawet na tyle dobrym by przyjąć go do jego osobistej świty, szczególnie, że teraz nie będzie w stanie sam się bronić, a wszyscy w Dolinie wiedzieli, że szpiedzy Sebastiona Graftona nie śpią.

Tuż po wizycie u maestera, usztywnieniu ręki i tak naprawdę postawieniu diagnozy odnośnie tego wszystkiego Halleck nie był zadowolony, kolejne półtora miesiąca nie będzie mógł nic robić tą kończyną, a powrót do pełni sił, jeśli będzie możliwy to będą kolejne miesiące, kolejne tygodnie przez które nie będzie w pełni sprawny to był dla niego pewien cios bo jego codzienność, jego użyteczność spadała. Nie ukrywał tego, że w walce czuł się świetnie, a teraz mógł o tym zapomnieć.
Wkroczył na sale ćwiczebną gdzie jego ludzie kontynuowali trening od razu praktycznie każdy z nich przerwał swoje zajęcie, a tym bardziej ten, który to spowodował - Horgan. Jeżeli ktoś chciał do niego podejść i pomóc to od razu ręką to wstrzymał, nie miał zamiaru pokazywać słabości przed nimi, nie przed Żelaznymi Ludźmi. Podszedł do nich i tylko przywołał Horgana bliżej siebie. Za pewne każdy z nich myślał, że go w jakiś sposób ukara, jednak nie miał zamiaru tego zrobić.
Dał mu wybór, w krótkich słowach powiedział, że położył nie jednego w walce, ale mało kto jego samego powalił, a tym bardziej doprowadził do takiego stanu - wskazał na swoją kończynę, a jako, że przez najbliższy czas nie będzie w pełni sprawny to ktoś musi mu pomóc. Powiedział wprost, że jeżeli Horgan przysięgnie Halleckowi swoją lojalność, aż po grób to będzie jego przybocznym, jego tarczą. Decyzja miała być tu i teraz drugiej szansy nie dawał. Oczywiście to nie oznaczało, że ten kto doprowadzi Hoare do takiego stanu będzie miał zapewnione jakieś wyższy miejsce, po prostu w pewien sposób książę dobrych wojowników nagradza, a poza tym ktoś musiał mu teraz dupę wycierać i go bronić, bo miał parę rzeczy do zrobienia.