Dziedziniec Orlego Gniazda

Przez te półtora roku Dolina pozostała... Doliną. Szok i niedowierzanie! Zniknięcie księżniczki niczego nie zmieniło, bowiem pola dalej były takie, jakim je Findis zapamiętała, a Orle Gniazdo wciąż stało mocno na samej górze. Poświęciwszy blisko jedenaście dni swojego życia na podróż z Fairmarket aż tutaj, dziewczyna wreszcie zrozumiała, czemu tak rzadko opuszczała rodzinną siedzibę. Nie dość, że tereny tego królestwa na ogół nie były aż tak bezpieczne ze względu na Górskie Klany i dzikie zwierzęta, to teraz jeszcze jakieś Wilki Zimy atakowały wybrzeża. No, chociaż tyle, że nie środkową część krainy.
Najtrudniejsze jednak w tym wszystkim nie była sama przeprawa przez górzyste połacie domeny Arrynów, ani nawet dostanie się do zamku umiejscowionego niemalże przy samych chmurach. Findis zdecydowanie najgorzej radziła sobie z tęsknotą za swym jedynym dzieckiem. Nie bała się o Astrid, nie o to chodziło. Po prostu chciała mieć swoją dziewczynkę przy sobie, to wszystko. Nawet perspektywa spotkania z ukochaną siostrą nie mogła zrekompensować tego smutku. Mimo wszystko trzeba było pamiętać, po co właściwie się tutaj przyjechało i w jakim celu zaburzało się zwyczajne życie dworu w Orlim Gnieździe.
Gdy księżniczka dotarła w końcu na dziedziniec zamku swego rodu, zaczęła się rozglądać dookoła. Parę razy zatrzymała na czymś dłużej wzrok, by zobaczyć, czy wszystko jest w takim stanie, w jakim ona to zapamiętała. O dziwo, czuła wyjątkowo mało nostalgii. Bardziej ją zastanawiało, czy Rowena aż tak nie może się doczekać jej przyjazdu, że wybiegnie na spotkanie. Dała oczywiście swej siostrze chwilę czasu, jednak jeśli ta dość szybko się nie zjawiła, to księżniczka zamierzała sama ją znaleźć. Następnie trzeba było spotkać się z panem ojcem, zapewne panią matką, bratem i innymi domownikami Orlego Gniazda. Gdyby obchodziły ją plotki, to właśnie zastanawiałaby się, jak rodzina ją przyjmie i co w Dolinie dokładnie o niej mówią. Findis Arryn jednak nigdy nie interesowało czcze gadanie ludzi, a w ostatnim czasie przestała się przejmować wieloma rzeczami. To znacznie ułatwiało codzienne życie.

22/10/11 PZ

Gdy doszły do Leonarda wieści, że Simon przybył do zamku, ten znajdował się akurat na Sali Ćwiczebnej gdzie dalej doskonalił swoje umiejętności. Minął już tydzień odkąd rozpoczął specjalne treningi mające jeszcze bardziej wzmocnić siłę jego napierdalania i chyba w końcu sobie to przyswoił. A wiec gdy tylko Uzurpator zjawił się w Orlim Gnieździe Leonard wraz z kilkoma chłopakami wyszedł na zewnątrz, oglądać jego przybycie. Żeby przypadkiem nie korciło go rozbicie mu łba już na dziedzińcu, stanął od na piętrowym krużganku i obserwował przybycie swojego marnotrawnego braciszka.
Kolejno wychodzili z windy i mógł w końcu zobaczyć go samego, jego małżonkę i bękarty. Coraz mocniej zaciskał ręce na progu okna. Stal nachylony i spoglądał ze złością na swoich krewnych, ciesząc się jednocześnie, ze wkrótce wszystko zostanie rozwiązane przez króla.
Jeśli Simon go zauważył, Leonard uśmiechnął się do niego i przyszpilił go swoim wzrokiem. On tutaj dominował w tym momencie, zresztą jak też w innych. Wzrokiem wyglądał także Ser Lyndena, o którego się martwił i miał nadzieję, że nic mu się nie stało.

Widząc że jego braciszek odpowiedział mu pewnym wzrokiem, godnym zdeterminowanego jedenastolatka, Leonard uśmiechnął się do niego szyderczo i spojrzał na roześmianych kolegów. Redfort w tym momencie nie myślał o strzelaniu do brata czy rozłupywaniu mu czaszki, bo po co, jeśli niedługo będzie sąd i tam się wszystko rozwiąże. Uśmiechnął się jeszcze bardziej, gdy zobaczył jak straszy - czy robi coś tam innego - dzieciaki ich wujkiem. Prychnął.
Jeszcze bardziej rozśmieszyło Leonarda to, że jego brat był gotowy zaprosić swego brata na powitanie, dopiero gdy z windy wyszli wszyscy jego ludzie - nie wcześniej, najwyraźniej się bał. Gdy dostał zaproszenie ścisnął balustradę raz jeszcze i zaczął powoli schodzić do brata (towarzyszył mu Kyle i Gerold). W końcu do niego dotarł i spojrzał na niego - Jak żałosnym trzeba być człowiekiem. - pomyślał.
- Witaj Simonie. - odpowiedział i wysilił się na udawany uśmiech. - To już sześć lat od czasu Twojej uzurpacji, cóż cieszę się, że dotarłeś cały i zdrów dziś będziemy mogli rozwiązać trawiący nas od dawna problem. Gdy już się ogarniesz odwiedź króla, na pewno chciałby Cie zobaczyć. - odpowiedział i rozejrzał się po otaczających go ludziach w poszukiwaniu rycerza, którego zwano ser Lyndonem.

Simon denerwował się tak łatwo jak to Leonard zapamiętał, było to w zasadzie dość śmieszne. Mężczyzna z blizną uśmiechnął się do niego kpiąco i nic nie odpowiedział; rozmowa z jego bratem była jak walka z wiatrakami Ser Kachota - takiego jednego niezbyt rozgarniętego wojownika z Ziem Burzy, którego Redfort spotkał podczas swych podróży, ale jego dzieje to historia na inny moment.
Gdy Simon zaproponował przejście do króla, pierwszy raz od dawna Leo się z nim w czymś zgodził i zaczął ich prowadzić, przy okazji "rozmowy" z bratem.
- Kyle, jeśli możesz poinformuj moją małżonkę i powiedz jej, że idziemy do Sali Tronowej. - powiedział do byłego septona i uśmiechnął się przyjaźnie w jego kierunku.
- Tak to prawda.- odpowiedział chłodno. - Wręcz przeciwnie do Ciebie, wolałem trochę odczekać. W sumie patrząc na Twoje upodobania i zwyczaje, to się dziwię że mała jeszcze nie ma brzucha. - ostatnie słowa rzucił raczej w powietrze i nie wysilał się, żeby usłyszał to ktoś poza jego bratem.
- Ale może to i lepiej, tutaj w Orlim Gnieździe raczej nie znajdziecie konia. - odpowiedział i uśmiechnął się pod nosem. Uzurpaforci jeszcze nie znali ostatnich wieści ze swojego zamku, ale wkrótce powinni je poznać i zrozumieć słowa wypowiedziane przez Leonarda, choć w sumie zapewne nie tylko on tak sobie żartował.

06/11/11 PZ

Nadszedł czas odjazdu z Orlego Gniazda i Siedmiu, czy inni bogowie świadkiem, że Leo nie chciał tutaj wracać przez jeszcze długi czas, mając nadzieję że przyszłe uroczystości odbędą się w jakimś innym miejscu. Tymczasem na kilka godzin przed odjazdem, Leonard zgromadził swoich licznych kompanów od kufla i się z nimi wszystkimi pożegnał. Życzył szczęścia i zdrowia, a także serdecznie zapraszał do Redfort na jakąś pijatykę, czy też polowanie. Szczególnie żegnał także swoich nowych przyjaciół, a także dwójkę mężczyzn; Ser Bonera i Zbrojmistrza, z którymi również ostatnio udało mu się złapać nić porozumienia. Przed wyjazdem, Redfort poprosił również o skorzystanie z kruczarni, chciał wysłać wiadomość do Gerolda z rozkazem zebrania wszystkich rycerzy włościanych w zamku na dzień przed jego przyjazdem.
Wkrótce Leonard był już zapakowany i mógł ruszać do domu, którego nie widział przez ostatnie sześć lat. A jeśli jego brat wraz z rodziną również chcieli się z nim udać w tę trasę, nie oponował, tylko się do Simona nie odzywał i kazał trzymać się trochę z tyłu. On sam w trakcie podróży miał zamiar spędzać czas na wytężonych treningach, bowiem przyrzekł Durwaldowi, że przy następnym spotkaniu to on będzie tryumfował. Tak też rozpoczęła się podróż do domu, do miejsca, za którym wzdychał z utęsknieniem przez ostatnie sześć lat.

Nie dziwnym było, iż Rowena czuła się w Orlim Gnieździe dość nieswojo. Ostatnimi czasy wydarzenia przyspieszyły i większość problemów Doliny uległa rozwiązaniu... jakiemuś. Część gości ruszyła w stronę odzyskanego Redfort, by świętować sądowy sukces, poprzedni lord również, lecz jednak po to, by udać się na poniewierkę. Grafton umknął chyżo jak zając w drodze ku swojemu przeznaczeniu, a król z częścią swych poddanych oraz ze swą siostrą i lady Grafton podążyli jego śladem. Orle Gniazdo, jeszcze niedawno tak rozgadane i rozpolitykowane umilkło, a Rowena została całkiem sama, nie licząc swej służki oczywiście. Nuda więc była dość zrozumiała, choć z drugiej strony, w miejscu pokroju rodowej siedziby Arrynów, była poniekąd stanem naturalnym. Albowiem powiedzieć, że ich dom był nieco odizolowany to nic nie powiedzieć. Właściwie to diabeł nie mówił tam "dobranoc" wyłącznie dlatego, że miał ciekawsze rzeczy do roboty niż wyłazić po dłuuugiej, górskiej ścieżce. Również wymykanie się było... mało realne. W końcu najpierw minąć trzeba było strażników bramy, a później przebyć wąską drogę prowadzącą przez trzy kolejne zameczki, których stali obrońcy z daleka wypatrzeć mogli wymykające się niewiasty. Alternatywą było opuszczenie się w koszu, ale no, również nie była to wyjątkowo sekretna metoda, biorąc pod uwagę, iż był on pod ścisłą kontrolą strażników. Jeśli więc Rowenie udawało się do tej pory jakimś cudem wymykać, to... ciężko to było racjonalnie wyjaśnić. Może w schyłku rządów Alestera nastąpiło w straży jakieś dziwaczne rozprzężenie, a może ojciec po prostu udawał, że nie dostrzega jej wycieczek, po kryjomu otaczając swą córeczkę odpowiednią opieką. W każdym razie teraz nadeszły rządy nowego króla, a nawet pod jego tymczasową nieobecność straż pozostawała na posterunku. Gdy dziewczyny zbliżyły się do bramy, na drodze stanęło im dwóch zbrojnych, którzy wyprostowali się na ich widok. Jeden z nich lekko uniósł brew, zaskoczony, że ktokolwiek zbliża się do bramy od tej strony. Właściwie gdyby ktoś nadszedł od drugiej strony, byłby podobnie zdziwiony, bo też goście rzadko pojawiali się w tym miejscu. Skłonił się lekko na jej widok i rzekł pytającym tonem. -Księżniczko... czym możemy ci służyć? - Bo przecież nie chciała chyba opuścić zamku, prawda?

Przejażdżkę... co?! Wszakże faktem powszechnie znanym pozostawało, iż ścieżka prowadząca z Księżycowych Bram w górę, do Orlego Gniazda, była zbyt stroma dla koni. Nawet muły docierały jeno do Nieba, skąd wyżej można było się dostać jedynie po kamiennych, przypominających drabinę stopniach lub w koszu. Tajemnicą pozostawało również, gdzie właściwie Rowena trzymała swoją klacz, gdyż Orle Gniazdo stajni niestety nie posiadało. Cóż, takie uroki życia w zamku położonym na wysokości kilku tysięcy stóp, do którego nijak nie dało się dotrzeć konno. Zbrojny strzegący zejścia nie był tu jednak od rozwiązywania tajemnic, za to przypadła mu niewdzięczna rola niszczenia dziewczęcych marzeń. -Księżniczko, jak żyję nikt tu konno nie zjeżdżał, bo i uczynić się tego w żaden sposób nie da. Jeśli chciałabyś zamiast tego udać się na pieszą przechadzkę, to musimy zapytać o pozwolenie kasztelana. Oczywiście możemy to zaraz uczynić, jeśli tego sobie właśnie życzysz. - stwierdził, choć bardziej przypominało to pytanie. Wszak to do niej należała ostateczna decyzja po skonfrontowaniu się z faktem niemożności zjechania na koniu. Gdyby kto jego pytał, to raczej radziłby zjechać koszem, a potem mułem, niż złazić po stopniach. Oczywiście to też wymagałoby zgody kasztelana, który pod nieobecność króla zarządzał zamkiem. Wszak Rowena była członkinią królewskiego rodu, a jako taka była zbyt ważną osobą, by tak sobie wędrować po stromej ścieżce bez uprzedzenia. Co więcej, droga z Nieba do Księżycowych Bram to dobre pół dnia, nie mówiąc już o dostaniu się do samego Nieba. Gdyby rzeczywiście zamierzała wrócić przed zmrokiem, to pewnym będzie, że Księżycowych Bram nie osiągnie. No i wreszcie, gdyby kto jego pytał, to rzekłby, że po cholerę tam iść w zimnie i stromiźnie. Ale no, nikt nie pytał. Więc i siedział cicho.

-Niestety, księżniczko, w tym wypadku nie da się koniem ani zjechać ani go sprowadzić. - odrzekł szczerze zbrojny. Tak się nieszczęśliwie składało, iż ostatni etap drogi oddzielającej dostępniejsze rejony od Orlego Gniazda przybierał formę skalnych stopni wykutych we wnętrzu góry, które mniej przypominały ścieżkę, a bardziej drabinę. No nijak szło po tym zwierzaka sprowadzić. -Tą drogą da się podróżować jedynie pieszo, a i na to nie każdy się decyduje. Dopiero sześćset stóp poniżej jest Niebo, skąd można zjechać. Wyłącznie mułem. Jest też kosz, którym transportujemy dostawy z Nieba oraz tych, którzy zdecydują nie wchodzić po stopniach. Mieszczą się tam w najlepszym razie trzy osoby. Ale nawet gdyby koń tam wszedł i nie zląkł się wysokości... no to i tak trasa z Nieba w dół jest dla niego za stroma. Przykro mi. - wytłumaczył najlepiej jak umiał. Zastanowił się nad słowami księżniczki. To prawda, król pozostawił siostrę samą w Orlim Gnieździe, w którym z pewnością nic jej nie groziło. Pewność ta słabła jednakże na ścieżce w dół, która nijak nie wydawała się odpowiednią trasą spacerową dla młodych dam. Król pozostawił też kasztelana, któremu wyrwałby nogi z rzyci, gdyby księżniczce przytrafiło się cokolwiek złego. O tym, co kasztelan wyrwałby strażnikowi i z czego, ten wolał już nie rozmyślać. -Księżniczko, ta droga jest w najlepszym razie nieprzyjemna, a w najgorszym niebezpieczna. Wystarczy się poślizgnąć i już nieszczęście gotowe. Nasz łaskawy król z pewnością nie chciałby, by cokolwiek się panience przytrafiło. Kasztelan od tego jest, by się interesować wchodzącymi i wychodzącymi. To nie zawracanie głowy, tylko jego obowiązki. No a do moich należy informowanie go, właśnie w takich przypadkach. - odmówił jej pomysłowi, starając się przy tym zachować możliwie najuprzejmiej. Szczerze mówiąc, ta sytuacja trochę go peszyła. Zawsze robił swoją robotę i nie rozmawiał na co dzień z członkami rodziny królewskiej, a tu nie dość, że trzeba było, to jeszcze odmawiać musiał. Łajej, chciałby, żeby było już po warcie i by mógł spłukać usta kufelkiem dobrego piwa.

Ach, ponownie Orle Gniazdo... Szkoda tylko że księżniczka Findis powracała do swej rodowej siedziby z tak smutnego powodu. Przede wszystkim pragnęła oddać ciało brata w odpowiednie ręce, a następnie porozmawiać z rodziną. Głównie zależało jej oczywiście na Rowenie, chociaż wyjątkowo pomyślała tym razem i o pani matce, która przecież straciła swego pierworodnego. Także bez zbędnych ceregieli królewna poinformowała najbliższych, maestera, zarządcę oraz pozostałych dworzan, co też to w Gulltown ustalili... Oczywiście priorytetem był pogrzeb Jego Wysokości, ale w następnej kolejności należało zająć się wysłaniem ludzi, którzy mieliby się zająć poszukiwaniami księcia Finroda. Takimi szczegółami Findis zamierzała zająć się dopiero dnia następnego, kiedy to rozmówi się już ze wszystkimi odpowiednimi osobami. Ten dzień należeć miał dla jej bliskich, aby poczuli, że naprawdę mocno przeżyła śmierć ukochanego brata.
Mimo wszystko księżniczka była raczej osobą praktyczną, toteż nie zwracała zbytniej uwagi na takie rzeczy, jak przyozdobienie zamku na czarno. Tym, jeżeli oczywiście miała na to siłę, mogła zająć się Królowa Matka. Sama Findis natomiast zamierzała noc spędzić w sepcie, gdzie planowała rozmówić się z Siedmioma, czuwając jednocześnie przy ciele brata. Jednakże po dłuższym czasie tam spędzonym, bez żalu uznała, że nie słyszy żadnych głosów. Cóż jej zostało? Powierzyła duszę swego brata Ojcu na Górze, który może chociaż jednego Arryna wysłucha. Feanor wszakże był dobrym człekiem, jak również zapowiadał się na całkiem niezłego króla, a już z pewnością lepszego niźli ich ojciec.

11.12.11