Samotnia

Jak Lady sobie zażyczyła, tak też się stało. Rzemieślnicy pobrali z jej skarbu niewielką sumę złota i w kilka godzin później przynieśli jej zestaw kilkudziesięciu figurek oznaczających wojska piechoty, strzelców oraz kawalerii. Zestaw składał się figur białych zrobionych z drzewa brzozowego i ciemnych, z dębowych pomalowanych ciemną farbą.
Zdaniem Roslin, najlepszym przeciwnikiem do takiej walki - biorąc pod uwagę jej jeszcze niskie umiejętności - był Maester, który również nie odznaczał się znajomością rzemiosła wojennego i nie był ponad przeciętnie mądry. Idealny przeciwnik na sam początek nauki.
Do tego rodzaju zabawy, przyniósł on jakąś starą mapę okolic zamku i dwie drewniane ścianki, które zalegały mu na półkach (nawet nie wiadomo po co), a teraz mogły się przydać do zasłonięcia wojsk w fazie ich rozstawiania. Gdy wszystko było gotowe, rozlosowano kolor figurek - Roslin dostała białe, Maester czarne; w sumie zestaw składał się z dziesięciu jednostek piechoty, ośmiu strzelców i trzech konnych.
Uczony ustawił swoje figurki w dość prosty sposób; na przodzie ustawił wszystkie jednostki strzelców, za nimi piechotę, a na flankach ustawiona była jazda. Jedna jednostka stała z tyłu całych wojsk i miała reagować na potencjalne nieprzewidziane wypadki.
Ustawienie Roslin polegało na ustawieniu sześciu figurek piechoty w centrum, po czterech strzelców na skrzydłach, którzy byli osłaniani każdy przez dwa znaczniki piechoty. Natomiast na prawym skrzydle ustawiła całą swoją konnicę.
Wojska ustawiono, można było zaczynać. Na umówiony znak podnieśli swoje ścianki i odłożyli je na bok. Pierwszą decyzją jej przeciwnika było umocnienie swojej pozycji i czekanie na ruch przeciwnika, tura należała do białych - do Roslin.

A więc się zaczęła; wielka bitwa pomiędzy Lady Roslin a Maesterem Pankracym. Uczony tak jak planował, wolał stać na swoim stanowisku i oczekiwać na przybycie wroga, gdy ten znalazł się w jego zasięgu, strzelcy zadali celny strzał zabijając lub ciężko raniąc prawie pięciuset ludzi dziewczyny. Później w końcu wszyscy stanęli na swych wyznaczonych pozycjach i rozpoczął się regularny ostrzał obu wojsk. Widocznie dominowały tutaj wojska maestera, który coraz wylosowywał kawałek pergaminu z wysoką liczbą, będącym odpowiednikiem skuteczności w bitwie. Tura trzecia również należała do strzelców uczonego z Cytadeli, jednak doszło też do starcia konnych, którzy otoczyli dwie jednostki konnych oponenta Boltonówny. Po dłuższej walce zwyciężył liczniejsze wojska Roslin, odnosząc mocne pyrrusowe zwycięstwo.
W kolejnej rundzie, skuteczność strzelców Roslin (którzy po dwóch poprzednich stracili nieco morale) podniosła się wprost proporcjonalnie do spadku skuteczności strzelców Maestera. Nie było jednak czego świętować, pozostawiona jednostka konnicy na flance uderzyła w wystawioną piechotę wroga i ją spacyfikowała. Nie pozostał tam nikt żywy, a kawalerzystów bardzo wielu.

Kolejne rundy były równie mocno fascynujące jak te poprzednie, a może nawet bardziej. W końcu miało dojść do zwarcia piechoty; nim się to stało, to strzelcy pozostający z lewej flanki odwrócili się, żeby strzelić w szarżującą jazdę przeciwnika, która pomimo wysokiej skuteczności została mocno obita przez ilość walczących z nimi łuczników. Kawalerzyści dokonali pewne straty wśród strzelców nad którymi oczywiście dominowali, ale było ich zwyczajnie zbyt mało. Z drugiej strony mapy doszło do starcia kawalerii z piechotą, tutaj podobnie jednostki konne Roslin były nieznacznie silniejsze od piechoty wroga, która odwróciła się do nadjeżdżającego wroga i postanowiła osłaniać tyły reszty armii. Walka była wyrównana.
W kolejnej turze, prym walki widocznie przeszedł na stronę Roslin. Żałosny wynik wszystkich wojsk Maestera dał po sobie znać ogromnymi stratami, gdy w poprzedniej turze jego piechota widocznie dominowała nad ludźmi Boltonówny, tak teraz ich liczba zbliżyła się do wojsk Roslin. Walka była bardzo wyrównana i jak na początku można było się spodziewać wygranej maestera, teraz sytuacja nie była taka prosta.

Powoli dochodziło do ostatecznej fazy bitwy, w której ścierały się dwie wielkie masy ludzi. Ogólnie rzecz podsumowując, kilka następnych rund nie było zbyt pomyślnych dla mastera. Posiadał on jednak pewną przewagę, którą pielęgnował od początku.
Po starciu się wielkich mas piechoty doszło do wyrównanej walki, a pomimo początkowych dobrych rokowań dla Maestera, w przyszłych rundach jego wojska okazały wręcz żałosną skuteczność, odwrotnie do wojsk Roslin, której zaczęło iść zdecydowanie lepiej. Po pewnym czasie ich siła została wyrównana, ale to już nie pomogło im przetrwać dalszych rund; Piechota wroga w późniejszym etapie została zdziesiątkowana.
Co tyczy się konnicy, w obu przypadkach jej efektywność nie była wcale aż tak ważna, gdyż mimo tego była bardzo nieliczna i po zadaniu nawet dość dużych strat, zostały one całkowicie wytracone i zdjęte z planszy.
Po ósmej turze, Maesterowi pozostało prawie 900 żołnierzy piechoty i co było jego wielkim atutem 2100 strzelców (którym kończyły się już strzały), natomiast dla Roslin 1300 piechociaży i jedynie 885 strzelców. Tak wielka różnica w łucznikach wkrótce doprowadziła do zniknięcia z planszy strzelców Boltonówny. Nie to było jednak najciekawsze, bowiem przewaga liczebna i skuteczność jej wojsk piechoty była tak zabójczo skuteczna, że wybiła wszystkich żołnierzy piechoty Maestera, samemu nie odnosząc strat.
Doszło więc do walki łuczników i piechoty. Można by się spodziewać, że wynik był oczywisty, zwłaszcza gdy liczby były te same; 1200 kontra 1200. Zaczęło się od celnego strzału łuczników w nadbiegających żołnierzy Roslin, później wymienili łuki na pomocniczą broń białą, która nie była jednak tak dobra jak regularnych żołnierzy piechoty. Walka była długa i ciężka, po wielu rundach okazało się, że przewagę zdobywają ludzie uczonego. W końcu padł ostatni żołnierz przeciwnika, Roslin Bolton.... przegrała.

- Jeżeli jechał z Winterfell to naturalnie północny trakt będzie najlepszą i najszybszą drogą, zarówno na Mur, jak i do Ostatniego Domostwa. - odpowiedział zgodnie z prawdą. Następnie znowu wsłuchiwał się w monolog Roslin, nie przerywając jej. Właściwie to rzadko się odzywał, a jeżeli już, to rzeczowo i na temat. Nie przerywał, nie komentował, po prostu przyjmował do wiadomości, zostawiając własnemu duchowi osąd nad prawdziwością zasłyszanych słów. Jedynie potakiwał głową, dając do zrozumienia, iż słucha uważnie.
Kiedy zaś Boltonówna zarysowała palcem okolice "ucieczki", Gerold cicho gwizdnął.
- Toż to dziesiątki mil, jeśli nie więcej. - zauważył. - Dobrze jednak, że wiemy, iż uciekł najpewniej pieszo. Jeśli goniły go wilki, jak mówisz Pani, raczej nie ubiegł nawet mili. Prędzej schował się w jakiejś grocie, czy coś. - ponownie odpowiedział rzeczowo.
Na ostatnie pytanie Roslin pokiwał przecząco głową, po czym zapytał czy to wszystko. Jeśli tak, miał ruszyć zająć się przygotowaniem wyprawy...