Retrospekcja - Co w trawie piszczy

Orle Gniazdo - 12 dzień 6 księżyca 8lat po zagładzie

To był szczególny dzień w Orlim Gnieździe. W końcu nie każdego dnia najmłodsze dziecko Jego Królewskiej Mości obchodziło swój dzień imienia. Dla Findis był to czas, kiedy postanowiła być wyjątkowo miła dla swojej siostry. Ostatecznie septa Leyla powiedziała jej dwa dni temu, że siostrę ma tylko jedną i to w dodatku młodszą, a więc powinna się nią opiekować. Starsza królewna przygotowała zatem prezent dla Roweny, co więcej nawet nazbierała jej z samego ranka świeżych kwiatów, ale kiedy przyszła jej je wręczyć, dziewczynki zwyczajnie nie zastała w swojej komnacie. Najpierw powiadomiła panią matkę i to był błąd, ponieważ królowa Aelinor nakazała Findis znaleźć siostrę. Księżniczka zatem ruszyła w podróż po rodowym zamku w towarzystwie swej Tarczy oraz lady Elii, która jednak bardziej niż odnalezieniem małej Roweny była zainteresowana opowiadaniem swej przyjaciółce o nowym giermku ser Willema. Findis nie obchodził nawet sam ser Willem, a co dopiero jego giermek, toteż przytakiwała tylko Elii.
Po jakimś czasie bezowocnych poszukiwań do uszów Arrynówny doszły pewne krzyki. Kiedy przybyła na miejsce całego zamieszania, zastała swoją siostrę znęcającą się nad jakąś służącą. Findis przewróciła w teatralny sposób oczyma, po czym podeszła do Roweny.
-Czyś ty do reszty już zwariowała?! - podniosła głos. Zdarzała jej się to średnio raz na rok, była bowiem z natury raczej łagodną osobą. Teraz jednak była naprawdę rozzłoszczona. Obserwując, jak przerażona służka czmycha czym prędzej, skinieniem głowy posłała za nią lady Elię, by ta dowiedziała się, co się stało i co tak bardzo rozgniewało młodszą królewną. Rowena bowiem mogła skłamać Findis. -Jak cię trzepnę w ucho, to wtedy sobie polatasz. W snach. Co ci ta biedna dziewczyna zrobiła, że się tak nad nią znęcasz? I gdzie w ogóle się podziewałaś? Pani matka kazała mi cię znaleźć... Wiesz, jaki mamy dzisiaj dzień? - zalała siostrę strumieniem pytań, jednocześnie nadal próbując być surową.

-Tak, bo z pewnością służba chciała ukraść twoje rzeczy... Myślę, że powinnaś przeprosić tę dziewczynę - rzekła już wyraźnie spokojniejsza Findis. -Co by septa powiedziała na takie zachowanie? I jak jeszcze raz usłyszę o zrzucaniu, lataniu czy innym szybowaniu, to przyrzekam, że powiem to wszystko papie. Tylko szaleńcy i barbarzyńcy się tak zachowują - odparła, opierając się o kamienny murek i zakładając jedną rękę na drugą. Ser Ronnel, jej tarcza, czekał gdzieś z boku. Najwyraźniej niespecjalnie obchodziły go kłótnie królewskich córek. Zresztą Findis też czuła się już tym znużona. Mogła robić teraz tysiące innych rzeczy, jak na przykład modlić się albo śpiewać, ale nie, ktoś kazał jej szukać Roweny, która na dodatek najwyraźniej nawet nie pamiętała o swoim dniu imienia!
-Hm, podpowiem ci. To taki dzień w roku, kiedy wreszcie dorównujesz mi wiekiem. Pomogłam? - zapytała ironicznie, aczkolwiek nie była przy tym nieuprzejma. A przynajmniej starała się. Findis była bowiem raczej chłodną osobą, która nie obnosiła się ze swoimi uczuciami. Poza tym miała niecałe jeszcze czternaście dni imienia i to był wiek nastoletniego buntu, który przechodziła na swój sposób. W ciszy i samotności. Zbyt długie przebywanie z ludźmi męczyło ją.
-Tylko mi nie mów, że zapomniałaś o swoim dniu imienia! - wypaliła wreszcie. -A ja przygotowałam dla ciebie podarek. I nazbierałam nawet kwiatów. I dzisiaj możemy robić, co tyyylkooo chcesz. Oczywiście w ramach rozsądku - powiedziała, ściągając obuwie i siadając na ziemi. Zaczęła się też zastanawiać, gdzie to też przepadła Elia, ale nagle pomyślała, że może wykorzystała okazję i uciekła, by poprzyglądać się giermkom. Findis wcale to nie przeszkadzało.

Findis jeszcze nie postanowiła, co i czy w ogóle cokolwiek powie swemu panu ojcu na temat zachowania młodszej siostry. Rowenie tym bardziej nie chciała nic teraz odpowiadać. Uśmiechnęła się tylko tajemniczo. Czemu? Ponieważ lubiła się drażnić z tą małą, rudowłosą istotą. Rowena bardzo uroczo się denerwowała i bardzo łatwo można było doprowadzić ją do strachu, a nawet do łez. Oczywiście Findis potem ze wszystkich tych grzeszków spowiadała się przed wizerunkami Siedmiu, żeby nie było.
Ale jak można było zapomnieć o swym dniu imienia?! To było iście zabawne, wyborne do żartów wprost.
-Nic. Jak cię szukałam, to poszłam wpierw do niej, a ta mi nakazała ciebie znaleźć - odparła, po czym przywołała gestem do siebie swego rycerza. Ser Ronnel przyjrzał się dziewczynkom badawczo. Findis poprosiła go o powiadomienie Jej Królewskiej Mości o odnalezieniu dziewczynek i powiedzieniu, iż będę zapewne na dziedzińcu. W każdym razie mężczyzna bez problemu się na to zgodził, ostatecznie tu wszędzie było pełno straży czy służby, a księżniczkom nic nie zagrażało. Wkrótce zostały same.
-Zatem, siostro, co robimy? - uśmiechnęła się do Roweny przyjaźnie. Oczywiście potem musiały wrócić do rodziców, bowiem pan ojciec zapewne przygotował coś z okazji dnia urodzin swej córeczki.

Śmiesznie obserwowało się zdziwienie Roweny. Jeszcze śmieszniej słuchało się jej potoku słów, którym zalała Findis. Dziewczyna chwilę jeszcze tak obserwowała młodą księżniczkę. Jedno musiała jej przyznać. O ile zarówno ich bracia, jak i sama Findis byli podobni do ojca, o tyle Rowena z każdym rokiem coraz bardziej przypominała ich panią matkę.
-Bujasz głową w chmurach, Row - skomentowała zapominalskość swej siostry, przewracając w teatralnym geście oczyma. W sumie zabawnie to brzmiało, zważając na fakt, iż jej siostra była Sokolicą. Findis zdziwiła się też, że Rowena pozwoliła jej zdecydować. No, do septu... Nie, nie zrobiłby tego młodszej siostrzyczce. Zresztą to nie było tak, że Arrynówna spędzała całe dnie na modlitwach, miała też bowiem inne zajęcia. Tylko że żadne z nich jakoś nie pokrywało się z zainteresowaniami Roweny.
-O nie, a ja właśnie chciałam iść się pomodlić - zaśmiała się, drocząc się z siostrą. -Oczywiście żartuję. Nie będę cię katować kazaniami w dniu twego imienia. Nawet ja mam serce... A co byś powiedziała na konną przejażdżkę? Dawno nigdzie nie wychodziłyśmy razem - zaproponowała, mając nadzieję, że siostra nie będzie miała nic przeciwko takiej formie aktywności. Sama Findis lubiła konie, pozwalały poczuć się jej wolną i niczym nieograniczoną. Gdyby Rowena się zgodziła, starsza z królewien pokazałaby jej parę magicznych miejsc. Miałyby też okazję do spędzenia ze sobą trochę czasu, zacieśniając tym samym siostrzane więzy. Ostatecznie nawet tak zimna osoba jak Findis mogła się przyznać do tego, iż kocha swoje rodzeństwo i zrobiłaby dla niego wszystko.

Findis jeszcze poprzyglądała się w ciszy swojej siostrze, wzięła kilka głębokich oddechów i... no chyba należało się zbierać, prawda?
-Ja się muszę przebrać. Spotkamy się na zewnątrz, dobrze? - wytłumaczyła, po czym zniknęła za rogiem. Rowena pewnie wyglądała jak zawsze, ale Findis raczej starała się ubierać dziewczęco. Prosto, bez zbędnych ozdób, ale nadal w jej garderobie przeważały suknie. Takim sposobem król Alester miał chociaż jedną córkę, która przypominała królewnę.

Jakiś czas później, już na konikach... Nie, nie w Orlim Gnieździe

Starsza z księżniczek nie była wielką entuzjastką aktywności fizycznych, ale jazda konna była całkiem przyjemna. Oczywiście jako córka króla nie mogły jechać same, ale obecność straży pana ojca była jeszcze do zniesienia.
-No, to opowiadaj, siostro... Czujesz się jakoś inaczej? Jesteś starsza, może też mądrzejsza? A może chcesz o coś zapytać? Wszakże powoli dorastasz, dojrzewasz... Nie znam się za bardzo, ale od tego chyba są starsze siostry, by rozwiewać wątpliwości tych młodszych - zagaiła do Roweny, kiedy tak wolno posuwały się w dal na końskich grzbietach. Findis nie wiedziała, co mogłaby powiedzieć siostrze, czego ta by nie wiedziała. Ostatecznie różnica w latach między nimi nie była jakaś porażająca. Na dobrą sprawę nie były to nawet lata, a ledwie niecały rok... Cóż, Rowena musiała się przytrafić ich rodzicom dość szybko po narodzinach pierwszej księżniczki, ale panna Arryn nie zamierzała tego oceniać. Rodzice stanowili raczej zgodną parę, przynajmniej na takich wyglądali. Może to nie była wielka miłość, ale mieli przynajmniej do siebie szacunek oraz aż czwórkę dzieci.