Retrospekcja - Wróżbitka prawdę ci powie (Zakończone)

Gerold wraz ze swym przyjacielem stali na targu, podparci o jedną ze ścian. Goldberg podgryzał gruszkę, jego towarzysz co jakiś czas pociągał sobie z bukłaka. Przybyli dopiero wczoraj, a że nie specjalnie się im spieszyło, to dobrym zwyczajem przed przystąpieniem do działań, było wybadanie rynku - sprawdzenie cen, poznanie konkurencji, zorientowanie się, jak sobie poczynają złodzieje i takie tam sprawy. Gdy dotarł do ogryzka, na środek placyku wyszedł ktoś w dziwnym przebraniu. - Chyba mamy dzisiaj jakieś lokalne święto - pomyślał - Dzień dorsza może? - po głosie okazało się szybko, że to nie żaden sołtys, czy komu by tam przypadł zaszczyt bycia Królem Dorszy, a jakaś kobieta w podobnym mu wieku. Uprawiała sobie tutaj jak to mawiają za morzem - agresywny marketing. Nie taki jeszcze skrajny; Gerold widział nie raz, nie dwa, jak podli przekupnie wkładali przechodniom towar w ręce i praktycznie rwali się do ich sakiewek, ale jak na tutejsze warunki, miejscowi chyba i tak średnio byli zadowoleni. Zwłaszcza dwaj.. no właśnie. Goldberg jeszcze nie przywykł, do Królestwa Mórz i Rzek, czy jak to tam teraz nazywali. Normalnie by się pewnie nie wtrącał, ale widział tu pewną okazję na zysk, więc jednym ruchem odkleił się od ściany i ruszył ku trójce. Ogolony był na łyso, choć nie miał założonej biżuterii, ani ufarbowanego zarostu.
- Dobry panie, po co tak ostro? Toż widać, że to jakieś miejscowe zaszłości - co drugi ród ryba w herbie, to i na głowach noszą, co to komu przeszkadza? Ja panu powiem, mój stryj, jak miał hemoroidy, to był nie do życia, rękę by sobie odjął, byle móc na dupie usiąść. A jak tu ktoś też potrzebuje pomocy, to czemu nie pozwalać? Podatek odprowadzi, to i wasz setnik będzie zadowolony. A nawet jak nie chorzy, to raz widziałem takiego, co jak się czymś natarł, to trzy dziewki mu do rana nie dały rady ulżyć, a jak szedł po wino, to falusem kubki strącał ze stołu. Może ona też takie mazidła robi, głupio byłoby przepuścić okazję, hę?

- No i poszli - stwierdził beznamiętnie - Ano wyróżnia to się pani nawet ponadprzeciętnie, bym powiedział. Nie wiem jak tam po wsiach, ale w miasteczku, to nie lepiej, że tak powiem, znaleźć sobie jakieś spokojne miejsce przy bardziej ruchliwej ulicy i na spokojnie ludzi przyjmować? Jak się kilka osób dowie, to z ust do ust parę godzin i pół miasteczka wie, a kto ma potrzebę, to sam przyjdzie. Ja tak robię od paru lat i działa. - stwierdził i wzruszył ramionami - Żelaźni lubią mordować w podbojach i tak już na wojnie bywa, ale jak mają się zdenerwować i kogoś za pierdołę powiesić, to wolę wtrącić dwa słowa. A i radziłbym pani czasem powiedzieć dwa słowa mniej; nie jeden samosąd widziałem za mniej, a i czasem sam brałem udział - odruchowo pomasował się po szyi na wspomnienie Zachodu.

- Zielarstwem? - cmoknął i przeleciał wzrokiem po asortymencie - Nie, raczej nie. Tyle co jak się choróbsko trafi, to skorzystać trzeba, ale z pasji, czy tam samemu medykować, to mi się nie zdarzyło.
Trochę się chłopina rozmarzył na myśl o substancjach wszelakiej maści próbowanych za morzem, ale w perspektywie Dorzeczańskiego wyboru między alkoholem, kwaśnymi liśćmi, czy jak to tam nazywano, przygasł. Tutaj to tylko chlać i dupczyć. - Powróżyć? Hmm. - otaksował wzrokiem rozmówczynię i kramik, po czym bez większego przekonania, choć mając już pewien nikczemny plan, stwierdził tylko

- Jeszcze nikt mi nie wróżył. To może być interesujące, prawda? - rozejrzał się w okół  - Tylko wypadałoby pewnie wybrać się w jakieś ustronniejsze miejsce, niż ten placyk. - gestem odwołał towarzysza, dając mu znać, że na dzisiaj już wolne - Przyjdzie nam umówić się w jakimś miejscu, czy zwija pani kramik od razu? - jeśli to pierwsze, to wrócił na poprzednie miejsce, by jeszcze trochę się rozejrzeć po okolicy, a później udać się do jakiejś karczmy, nim nastanie pora, a jeśli to drugie, to pomógł z kramikiem i poszli.. no właśnie, gdzie?

Więc nie był to szlachetny dorsz, a ledwie pospolity śledź. - No dobrze, w takim razie zajmę jakąś ławę na uboczu.
Jak rzekł, tak zrobił i zaszedł do przybytku z indykiem na szyldzie. Co by dopomóc w utworzeniu klimatu do bajań, rzeczywiście usadowił się przy niewielkim stoliczku pod schodami. Gotów naciągnąć kaptur i bawić się w palcach monetą, a pewnie uznano by go za bandytę jakiego lub co gorsza miałby powtórkę z Zachodu. Tak też sam był plecami do ściany, by mieć na oku tych, którzy na oku jego mieć mogli. Zamówił sobie koreczki śledziowe - a jak! - a potem żeby nie robić zamieszania z kuflem wrzątku, to poprosił o grzane do zabulgotania wino. Sam później je sobie doprawił różnościami, by odpowiednich aromatów nabrało i pomogło zabić zapach śledzia wydobywający się z ust.

Na spojrzenie prosto w oczy zareagował dobrodusznym wyrazem twarzy - Gerold, dwadzieścia lat przed zagładą.. hmm.. jedenasty księżyc, podajże dwudziesty dzień. Jakoś nie przywiązywałem nigdy większej wagi do dat. - miał kilka pytań, ale na razie wolał zachować je dla siebie. Jeszcze by było, że przerwie jakiś ceremoniał tego wszystkiego i z wróżby będą nici. Pachniało goździkami.

Od momentu, gdy przestąpiła przez drzwi, nie przestawał kręcić głową na boki.
- I tu w środku też będziesz siedzieć z tym na głowie? - spojrzał z politowaniem jak na młodszą siostrę, która dopiero uczy się manier.
- Mogłabyś? W końcu ludzie tu jedzą, a ja już czuję jak to pachnie. - spróbował zagrać kartą logiki.
- Wódki ze skorpionem w butelce już próbowałem, ale czegoś takiego jeszcze nie. Swoją drogą, picie w karczmie własnego alkoholu jest nawet nie tyle nieeleganckie, co chamskie. - dlatego też wziął butelczynę pod stołem, co by nikt nie widział. Dalej już szły bajania, więc Gerold zwęził spojrzenie i nasłuchiwał w skupieniu. Gdy skończyła, dalej siedział cicho i kontemplował to, co powiedziała. To, w jaki sposób naprawdę to wszystko traktował, na razie pozostawało tajemnicą. Wreszcie przejechał obiema rękami od czoła po kark i na koniec splótł je przed sobą, opierając łokcie na blacie. - Możesz mi postawić.. karty, ale proponuję podnieść nieco poprzeczkę - upił aromatycznego i przestygłego już nieco napoju - Nieco się już rozgrzaliśmy, więc powiedzmy.. posiedźmy może trochę, dowiemy się nieco o sobie, żeby trafne osądy i wróżby wyciągać, tylko bez kłamania choćby temat był drażliwy, a jak już się ściemni, przy czym preferowałbym widzieć już Aldebaran na niebie, poczynimy sobie nawzajem wróżby w wielkim stylu.. czyje będą trafniejsze.. czas pokaże, jeśli kiedyś dane nam się będzie spotkać, zwycięzca będzie mógł mieć jedno życzenie do przegranego. W granicach rozumu oczywiście... Stoi?
Wyciągnął bladą dłoń na przypieczętowanie paktu.

Doprawdy, niecodzienna była to konwersacja, ale można było to powiedzieć o ich obojgu.
- Jak to się mówi: Oczy są zwierciadłem duszy. Coś w tym jest. Zwłaszcza, gdy się wie, na co zwracać uwagę... Rude warkoczyki z ozdobami. Ktoś byłby gotów powiedzieć, że dziecko, a nie kobieta. Niech mówią, co chcą. Nie obyło się bez otaksowania twarzy - w końcu trochę już rozmawiali, a dopiero się zobaczyli. Oczywiście nic nazbyt nachalnie.
- W takim razie miło mi poznać pannę Cilię. - wymienili się zdaniami i wkrótce kontynuował - Dlatego, że tak nakazuje moralność. Jeśli zaprosisz kogoś do domu, by poczęstować go posiłkiem to miły gest. Kiedy ktoś przychodzi do ciebie do domu i robi sobie jajecznicę na twoich oczach.. może nie do końca trafne, ale sama rozumiesz. A z tą drugą zasadą, to słusznie. W takich miejscach jak to nie ma co liczyć na specjały. Swoje rzeczy zwykle sam doprawiam - pociągnął łyk z kielicha. Wymienili jeszcze parę zdań i podali sobie ręce. Rozsiadł się wygodniej.
- Hmm. Skoro panienka już o mnie coś wie, to ja zacznę. Panienka pozwoli, że w zasadzie przejdę na ty, skoro już i tak zgłębiamy różne tematy. Skąd właściwie pochodzisz? - odpowiedzi typu Dorzecze, czy strumienie, rzeki i lasy kwitował kwaśną miną - Kto najmocniej zadarł ci za skórę i co z tym zrobiłaś?
Podkręcił wąsa, wyjął i powolnymi, lecz systematycznymi ruchami zaczął nabijać fajkę, ale po zastanowieniu jednak ją schował. - Co najpiękniejszego w życiu widziałaś, a co chciałabyś zobaczyć.
Zadumał się. Spojrzał w górę, jakby coś liczył - Przydomek wybrałaś sobie sama, czy ci go wybrano? To tak na początek. Potem może jeszcze jedną turę i można się brać do pracy. - zerknął badawczo za okno, oceniając porę dnia. Niby baju baju, a czas leciał.

- Nie jestem. Kiepskie zarobki, ale może, jeśli będę na starość będę miał spokojny żywot na przykład we własnej winnicy, to może zabiorę się za jakiś tomik, kto wie? - Mówił od serca. Coś tam się czytało w ramach nauki, ale nie był jakimś specjalistą, ani sam nic w tym typie nie pisał, więc nie było się co specjalnie wychylać.
- Odnotowano - stwierdził, słysząc o omlecie. Następnie trochę sobie posłuchał o rozmówczyni, reagując jak na słuchacza przystało, aż raz, czy dwa wtrącił się z dopytaniem. - Przykro mi. Pozwolisz, że zapytam - po tylu latach, nie myślałaś żeby ją odnaleźć albo się z nimi rozprawić?

- Asshai.. no to się zalicza do tych dłuższych podróży w życiu. Ze smokami już trochę prościej - do Smoczej Skały jest stąd wręcz bardzo blisko. W parę dni byłabyś na miejscu, a wystarczy trochę posiedzieć, bo co jakiś czas przelatują po niebie - stwierdził, jakby mówił o jakimś dobrym miejscu na grzybobranie. Koniec końców przyszła jednak jego kolej na odpowiadanie. Zaproponował toaścik, dokończył wino i rozsiadł się wygodnie.
- No dobrze. Jedno pytanie na raz. Pochodzę ze Starego Miasta, to w Reach. Maidenpool, czyli tak nazywa się ta wiocha. Jestem przejazdem w interesach, a mam taką zasadę, że jeśli jakieś miejsce wydaje mi się obiecujące, to zostaję dzionek lub dwa dłużej, by trochę pohandlować. Czego pragnę? Hmm. Mieć tą wiedzę, to mieć władzę nad człowiekiem. Zwiedzić kawałek świata, chociaż tutaj się już całkiem nieźle zrealizowałem. Żyć. Żyć i smakować życie na wszelkie sposoby - puścił oczko - oraz odkrywać sekrety. Może sam kilka stworzyć, by później je rozwiać?

Obsługa przechodziła, więc zamówił jeszcze wina i zachęcił rozmówczynie do toastu. Ciągłe wznoszenia mogły się wydać nieco podejrzane, a fakt faktem Gerold po prostu dużo umiał wypić, a sam nie lubił, więc zachęcał.
- Największa porażka.. w oczach niektórych miałem być pełnoprawnym kupcem, chociaż nie uważam tego za porażkę. Prywatnie.. incydent zza Mantarys, gdy wymknęliśmy się łowcom niewolników okupując to dziesiątkami żywotów. Paskudna sprawa. - Potem temat zszedł na łysinę. - Tak jest wygodniej niż z długimi. Ponadto tutaj, w Westeros gdy się jest w podróży, łatwo o wszy, które mi teraz niestraszne. A tak poważnie, to jeśli mam do załatwienia jakiś poważny biznes, to łysina dobrze zgrywa się z zieloną brodą i valyriańskim na ustach. Zwykle daje to znaczącą przewagę w interesach, więc korzystam. Jak się już gdzieś kiedyś ustatkuję, to pewnie zapuszczę włosy po ramiona, ale jeszcze się na to nie zapowiada.

Zamówił deskę chleba z serem i wędlinami, a położył ją na środku, by śmiało się można było częstować. Za oknem się już ściemniło, a że miejsce mieli na uboczu, to siedzieli prawie w półmroku. Goldbergowi to odpowiadało.
- Runda uzupełniająca i do boju? No dobrze. Czym się interesujesz poza felczerowaniem? - Wzniósł kielich za poznane hobby. - Co najgorszego zrobiłaś drugiemu człowiekowi? - Tematy stawały się ciężkie i zdawał sobie z tego sprawę, gotów ustąpić. - Miałaś lub masz życiową miłość poza rodziną? Czego najbardziej się boisz.. - zakończył śmiertelnie poważnie, a dla rozluźnienia zażartował.
- Smoków? Skurkowańce są całkiem spore.

- Niby nie, ale przyzwyczaiłem się, że ludzie potrafią zaskakiwać. - Uprzejmości uprzejmościami, ale jak już się na początku umówili, to kłamać nie było co. Chyba się nie obrazi o coś takiego, skoro na co dzień chodzi w masce z ryb?
- Brzmi jak tragedia przechodząca w dramat obyczajowy. Może gdzieś na końcu tej historii jest szczęśliwe zakończenie? Nie dziś, czy jutro, ale za parę lat. Ludzie potrafią zaskakiwać. - Powtórzył się, będąc jednak pewnym swych słów.
- Tylko wiesz.. jeśli będziesz ich wypatrywać z pagórków, to uważałbym ze strojem. Widziałem jak pożerają owcę jednym kłapnięciem. Ryba raczej nie stanie im ością w gardle.

- No widzisz. Ja się tam wychowałem. Niby spotykamy się w tej dziurze Maidenpool, a może już kiedyś się gdzieś widzieliśmy. - Nie pamiętał żadnej małej dziewczynki z rudymi warkoczykami w młodości, ale wielu rzeczy nie pamiętał. Potem jakoś zeszło na fryzury. - Właściwie większość życia nosiłem włosy po ramiona, a od paru lat dopiero się tak golę. Heh. Zanim bym wrócił do tego stanu, to prędzej warkocze na brodzie zaplotę.

Nie wiedział kiedy, a znów on odpowiadał. Może to alkohol coś tam powoli robił, chociaż znając swoje możliwości, to mało prawdopodobne, by dwa kielichy i łyk czegoś mocniejszego zaczynały już wpływać w jakkolwiek znaczący sposób. Z drugiej strony człowiek zwykle orientował się, że jest pijany jak miał wstać, a nie mógł. A jednak nie. Dopiero dziewczyna miała odpowiadać. Tym bardziej dziwne. No nic. Zagryzł czym tam miał pod ręką i skupił się, by nic nie przegapić, skoro później miał na podstawie tych informacji coś zdziałać. Nie miał bowiem kapelusza, z którego mógłby wyciągać jakieś niestworzone wróżby. Na wzmiance o kradzieży płodu, podniósł pytająco jedną brew, choć nic nie powiedział. Gdy nie doczekał się obrócenia tej historii w żart, to nieco się zaniepokoił, próbując nie dać po sobie poznać. Na szczęście mówiła dalej, więc nie musiał komentować. W końcu wzniósł sensowny toast, gdy wypełniono mu winem kielich po raz trzeci.

- Za głupca Waldera, który nie wiedział co traci! - Pociągnął kilka łyków, a na komentarz o wywarze z wszystkich kutasów podejrzanie spojrzał w kierunku "nietoperzówki". W sumie wolał nawet nie pytać. - Zbójcy w nocy też nie widać, a człowiek się trwoży idąc w mroku. - Żart żartem, ale Goldberg po prostu uwielbiał używać porównań i metafor, więc po prostu to robił. Do lęków rozmówczyni nie miał jak się odnieść, gdyż sam takowych nie podzielał, więc przyjął je tylko do wiadomości. Niby mieli się teraz zamienić, ale natura miała pierwszeństwo, więc Goldberg grzecznie przeprosił i zostawił rozmówczynie samą na jakiś czas, by załatwić sprawę ważką, a naglącą.

- Na czym my to? A tak. Śmiało. Najważniejsze.. hmm.. pewnie własna skóra. Egoistyczne, wiem, ale trudno. Po poznaniu osobiście Targaryenów i wiedząc co zostało z Włości, mam taką ideę w której chciałbym bardzo, by się podnieśli. Cenię ich kulturę jako całokształt. To jako coś bardziej ambitnego, heh. Najdalej? Do Mantarys. To bezpośrednio nad Valyrią. Mieliśmy jeszcze jechać dalej do Meereen, ale ekipa się rozsypała. Stąd to by było jak do Starego Miasta i z powrotem, tak na oko. Ouh. Tak. Najpierw pośrednio - incydent w Mantarys, o którym już mówiłem. Później bezpośrednio. Najpierw jeszcze w Essos, w trakcie Poszukiwań. Później jeszcze w Westeros. Dasz wiarę, że kilku imbecyli, durniów skończonych prawie mnie powiesiło przez książkę? - Pokręcił głową, jak o tym pomyślał. - Ustatkować się.. oczywiście, że tak. Tyle, że samemu to nie ma sensu na dłuższą metę. Można zwariować. Jak kiedyś znajdę taką, co zawróci mi w głowie, to pewnie zmienię słowa w czyny. Póki jej jednak nie ma, to jestem człowiekiem otwartym na przygodne historie - obdarzył rozmówczynię jednym z tych spojrzeń, co to nie rzuca się ich byle kiedy i byle komu. Trochę sprowokował, pozwolił nieco zawisnąć ciszy, a później swobodnie strzelił kostkami palców.

- Tośmy się dowiedzieli w jeden wieczór więcej, niż niektórzy przez bite lata. Chcesz zacząć? - Zastanawiał się, czy faktycznie skończy się na kartach, czy Śledźma miała w zanadrzu bardziej imponującą sztukę. A może błędnie nie doceniał kart? Czas pokaże.

Odwołując się do tematu Starego Miasta - Nawet gdybyśmy wtedy się przelotnie spotkali, to raczej byś nie pamiętała. Wtedy byłem bez wąsa, ale z włosami do ramion. Stare dzieje. - Zrobił sobie łyczka albo dwa. - Ozdóbki w brodzie, he he. Tobie trzeba jakiegoś Ibbeńczyka, heh. - Wyobraził sobie nabitego marynarza o brodzie zasłaniającej całą klatę, całej w jakichś koralikach, ptasich piórkach, czy co tam się wplata, jak się nie ma porządnych ozdób od złotnika.

Kiedy zamawiała piwo, też wziął jedno. Wypił do spółki na zachętę, a potem wrócił do wina. Wypili toast za Waldera. Coś podpowiadało Goldbergowi, że jeśli aż dwoje wieszczów zgadza się co do czyjejś przyszłości, to jest ona już pewna, jak zapisy w gwiazdach. Potem sobie poszedł, a nawet wrócił. Podczas spaceru stwierdził, że jednak jeszcze wszystko jest w porządku. Nawet zbyt mocno go nie ściągało na lewo. Z karczmy wynieśli się już ci, którzy przybyli tylko coś zjeść, a zostało bardziej zabawowe towarzystwo. Stąd gwar też się nieco nasilił.

Gdy wrócił, stwierdził, że chyba nalali mu z nowej beczułki wina. Tym lepiej.
- A dziękuję - stwierdził i wypił. No, z winem to akurat nie cały kielich na raz, bo to tak średnio, ale z czasem na pewno opróżnił naczynie, a potem się zadziało i spojrzał nieco już maślanymi oczami. - Przyjemność po mojej stronie, rybko - trochę nieswój schwycił zręcznie dłoń i dał się poprowadzić gdziekolwiek. Idąc, złapał spojrzenie jakiegoś starszego jegomościa, który pokiwał mu tylko głową i z uśmiechem pogroził palcem, na co Goldberg tylko zamrugał. Gdzieś, kiedyś w przyszłości, Celia mogła później zauważyć, że mankiet jej rękawa zrobił się czarny, niczym od sadzy. Może się gdzieś obtarła o piec, czy co?

Iście zastanawiającym było, czy Celia kojarzyła mniej więcej kim Ibbeńczycy są i jak wyglądają, bo jeśli snuła wyobrażenia tylko na powyższym opisie, to o ile zakłamań w nim nie było, to dało się jeszcze dorzucić do pieca.
- Poza ich ziemiami to spotkać można tylko tych krzepkich i zarośniętych. Jak zobaczysz takiego jak płynie na ogromnym statku albo kopytkuje gdzieś na jednorożcu, to będziesz wiedziała, że to Ibbeńczyk. Tak, jednorożcu, dobrze słyszałaś, nie śmiej się. - Jeśli wielki smok był w porządku, to w zasadzie koń z rogiem nie był taki znów fantazyjny.

Po opłaceniu oczywiście rachunku wyszli z karczmy wieczorową porą. Po zastanowieniu Goldberg wziął jeszcze butelkę wina i schował gdzieś w przepastnych kieszeniach. Przeszli kawałek i.. stajnia. Branie na siano nabierało pełni znaczenia. Uśmiech pod wąsem. Stanął szeroko i podparł się pod boki, spoglądając z dołu, jak dziewczyna wspina się na powóz, hop, podciągnięcie i jest na dachu. No tak. Goldberg już widział, jak próbuje się podciągnąć na ten dach, ona mu pomaga, on ostatecznie zwala się razem z nią na ten nieszczęsny powóz, a lokalni stojący gdzieś nieopodal mają o czym opowiadać na kolejny tydzień. No nie godzi się. Obszedł budynek od boku. Nic. Podszedł do drzwi stajni. Zablokowane. Przyjrzał się i zobaczył ciemniejszą plamę wąskiego skobla po drugiej stronie. Westchnął z zażenowania, wyjął sztylet, wsunął w szparę i podniósł kawałek drewna obracający się zapewne na gwoździu i już był w środku. Nieszczególnie było tam co ciekawego - ot, kilka koników żujących sobie jedzonko i drabina pod ścianą. Wziął drabinę, wyszedł, zamknął za sobą i przystawił ją do ściany. Sięgała tak akurat, więc upewniwszy się, że nikt jakoś szczególnie nie patrzy, kulturalnie szczebel po szczeblu wszedł na górę.

Zachód słońca to była w sumie piękna sprawa - ot, taka mała rzecz poprawiająca humor, gdy się na nią zwracało uwagę. Jak już był na górze, a że takie słońce trochę zachodziło, to pewnie skończyli w pozycji siedzącej lub półleżącej, zależnie jak owy dach był zbudowany.
- Często spędzasz w ten sposób wieczory? - zadał otwarte pytanie. Wróżby mu były już nie w głowie. Bardzo za to chciał zrobić co innego i jakoś hamulce wydawały się średnio sprawne. Stąd co jakiś czas pochylał się w stronę dziewczyny, by powąchać jej włosy albo przyjrzeć się lepiej. Błądząca ręka gdzieś tam powoli szukała sobie.. drugiej dłoni powiedzmy na razie.

Gdy Celia się śmiała, kupiec prawdopodobnie też wtórował śmiechem albo i się uśmiechał.
Goldberg w zasadzie spodziewał się jakichś komentarzy z góry albo uszczypliwości - w końcu rude zwykle było piękne, ale i zgryźliwe. Ich brak zadziałał tym bardziej zachęcająco, gdy już dotarł na górę.

Dziewczyna zamknęła oczy, a w tym stanie dla Gerolda było to jednoznaczne z przyzwoleniem lub nawet kolejną zachętą. Pachniała lasem, ale nie jak jakieś jebane leśne dziady, co wychodzą chuj wie skąd i lezą za tobą po trakcie aż im dasz trochę miedziaków, gotowi tak wkurwiać cały dzień, albo i nóż wpakować. Nie jak ktoś będący w podróży od tygodni, bez kąpieli, śpiący w rowie przy drodze, gdzie wcześniej sarny narobiły. Celia była teraz dla Goldberga uosobieniem Matki Natury - była świeżością, lekkim zefirkiem ochłody na twarzy, spokojem leśnego strumyka, słodka niczym miód z dzikiej pasieki. W każdym razie takie miał teraz wyobrażenie Goldberg, a w słowach stać go było na:
- Uhm. - miał inne zdanie na temat gwiazd, ale musieliby mu dużo zapłacić, żeby teraz wyciągał ten temat.

Przestraszył się nieco, czy jej nie spłoszy jak karasia, ale chyba się układało. Wytężył więc pokłady silnej woli, by zdobyć się na coś bardziej ambitnego, zaś wyszło tylko:
- Poławiam, a chyba trafiła mi się złota rybka.. - chciał dorzucić jakiś komplement, ale nie mógł wybrać o czym by tu powiedzieć, żeby w innej materii nie pozostawić luki.
Sentencjonalnie westchnął tylko słowami - Jesteś wszystkim..

Maidenpool. Jakaś sadzawka nieopodal Zatoki Krabów. Ktoś spoza królestwa słyszał o tym miejscu poza lekcjami Heraldyki? A właśnie - królestwo. Maidenpool leżało w końcu w Dorzeczu, czy może Królestwie Mórz i Rzek, czy jak to tam. Można się więc było spodziewać w jakim stanie jest architektura - czytelniku, zostałeś uświadomiony.

Gdy Cili przysiadła mu między kolanami, Goldberg musiał się nieco przekręcić i coś zaczęło naciskać na szatę. - Nosz cholera.. - stwierdził i sięgnął gdzieś tam między materiał i wyciągnął na wierzch. Postawił butelkę wina gdzieś obok tak, żeby się nie sturlała z dachu, bo znając Los, to jeszcze komuś na łeb spadnie i ukatrupi.

Serce biło mu mocniej już od kilku minut i zaczynało to tworzyć pewne napięcie. Pochylił się w jej kierunku i zaczął wyliczać na palcach - Zdrowia.. Wiedzy... i.. - tutaj następuje sekwencja, w której mężczyzna pochyla się jeszcze bardziej, chcąc pocałować kobietę, a pierwszy całus choćby skradziony potęguje chęci, by skraść więcej, toteż w swoistym nieładzie i pewnej gwałtowności, Gerold jedną dłonią ujmuje Celię gdzieś za uchem, podnosi się z siedzenia na klęczki, by być wciąż bliżej i bliżej, aż drugą ręką wspierając się o dach porusza jakąś zbutwiałą krokiew, słychać tylko skrzypnięcie, a potem moment nieważkości, gdy konstrukcja się zapada.

Krótka faza lotu i miękkie lądowanie. Ciemność, kotłowanina ciał i cholerne kłucie. Dla potencjalnego przechodnia właśnie zniknęli, robiąc niewielką dziurę i pojawili się na poddaszu stajni, gdzie składowane są słoma, siano i inne smakołyki dla parzystokopytnych. Goldberg przeciągle jęknął, chociaż niekoniecznie z rozkoszy. Raczej obyło się bez strat w ludziach i sprzęcie. Jako, że naturalną reakcją organizmu na stres jest jego odreagowywanie, często w różny sposób, to Gerold niedługo później wybuchnął salwą śmiechu i zaczął szukać towarzyszki, bo przecież jeszcze porządnie nie zaczęli. Złapał się za serce i zaczął szukać towarzyszki po ciemku, bowiem bał się stworzyć pożar. Tyle dobrze, że księżyc miał wzejść w pełni, więc miało być stosunkowo jasno w nocy.

No być nie może. Podnieść się za bardzo nie było jak, w tym wszystkim i w zasadzie koniec końców to wyczołgał się z tego nieszczęsnego siana, słomy, czy co to tam było na deski pięterka. Dobrze nawet, że się czołgał, bo dość szybko zauważył gdzie się kończyły i dzięki temu nie spadł, bo przecież barierek nie było. Konie na dole się pobudziły, ale koniec końców i tak nic nie mogły poradzić na dziurę w dachu, więc pewnie niedługo poszły spać.

Wreszcie znalazł jakąś pionową belkę, o którą podparł się i stanął do pionu. Logika podpowiadała, że skoro sam podpierdolił stąd drabinę, to wyjść można było albo jakoś dachem albo zeskakując, chociaż nie czas był teraz na takie przemyślenia. Wziął w rękę trochę tego nieszczęsnego siana, które to tak pięknie zawsze płonęło na strzechach chłopskich domków i podpalił je w dłoni, by cokolwiek widzieć.
- Tutaj - krzyknął konspiracyjnym szeptem, co by zwierząt jakoś szczególnie nie prowokować, bo jeszcze ktoś z zewnątrz zwróci uwagę. Jak się rozejrzeć, to mniej więcej połowa tej podwyższonej powierzchni była zawalona wspomnianą paszą zwierzęcą, za to połowa nie.

- Chyba wszystko wpo.. - nie dokończył, bo zatkano mu usta. Na szczęście nie była to dłoń Dornijskiego skrytobójcy, a usta leśnej szlachcianki. Pozostało więc cieszyć się chwilą. Serce mu tak załomotało, że aż jęknął. Odwzajemnił pocałunki i przejął inicjatywę - porwał Celię w obrocie w taki sposób, że to teraz ona była plecami przy belce nośnej, za to ręce już pracowały - jedna dłoń najpierw oparta gdzieś na talii dziewczyny powoli zaczynała krążyć to w górę, to w dół, w drugiej zaś miał te nieszczęsne siano, co to płonąc zapewniało niewielkie, ale zawsze solidniejsze od księżyca oświetlenie. Miotnął ten wiecheć kawałek dalej. Przecież całej stajni nie spali, prawda? A skoro drugą rękę już miał wolną, to zaczął pracować nad sznurkami, zaczepami, klipsami, czy co tam szata dziewczyny miała. No chyba, że to taka, co się ją tylko z góry narzuca, to sprawa wtedy była jeszcze prostsza.