Retrospekcja - Wiedźmie Bagna (Zakończone)

Siedzący na pobliskim drzewie ptak szybko uciekł, kiedy usłyszał trzaśnięcie kolejnej łamanej pod kopytem gałązki. Zwierzę rżało i ukazywało zżółknięte zębiska, z całej sił zapierając się przed pójściem dalej. Jakby tego było mało, uparciuch, jak to na osła przystało, wydawał charakterystyczne dźwięki, co rozdrażniło kroczącego obok młodego, czarnego wilczura.
-No chodź, ty głupi zwierzaku - odezwała się drobna, acz całkiem wysoka jak na swój wiek rudowłosa dziewczynka. To był 13 rok życia Cili, która niegdyś była nazywana Celią. Z każdym miesiącem, a nawet dniem stawała się coraz lepsza w pracach, jakie zlecała jej stara kobicinia, która wzięła ją pod swoją opieką. Zaaferowana nauką nowych zajęć panienka praktycznie już zapomniała, iż należy do pewnego rodu z Dorzecza i być może powinna wrócić do rodziny. W Riverrun nikt by jej nie pozwolił na leczenie ludzi i przygotowywanie mikstur! Nikt by też nie zezwolił jej na całodniowe wycieczki do lasu i na bagna w poszukiwaniu przeróżnych składników. Na zamku uczono ją tylko nudnych rzeczy przeznaczonych dla nudnych dam.
-Meeeleeek - zawyła, nie mogąc zmusić osła do kolejnego kroku, kiedy to zauważyła, iż szczenię wilczura, które nazwała Leszkiem, patrzy się znacząco w innym kierunku. Nagle piesek zaczął ujadać, a Cili wiedziała już, że ktoś wkroczył na jej bagno.
-No masz... No i znowu - pomyślała, wyciągając jednocześnie ze swej torby niedawno zrobioną maskę z rybich głów i łusek, a podszytą świńską skórą. Była to pierwsza wersja tego dziwnego elementu stroju, toteż wyglądała jeszcze dosyć surowo, a tym samym bardziej przerażająco. Dziewczynka założyła na twarz ów własnoręczny wyrób i przykryła się mocniej grubym, burym płaszczem, który czynił ją większą. Mimo wszystko nadal czuła się jakaś taka bezbronna, toteż chwyciła spory kij, który akurat leżał obok. Teraz była gotowa stawić czoła temu komuś lub czemuś, co ośmieliło się zakłócić jej spokój.
Uciszywszy Leszka i przekupiwszy jabłkiem Melka, mogła wreszcie ruszyć dalej. Nie starała się jakoś specjalnie cicho poruszać, mimo to całkiem zwinne przemykała między kolejnymi drzewami. Wkrótce w pobliżu dziewczynki dało się słyszeć jej delikatny głosik.
-Płody, płody, płody. Wrzucam was do wody. W drewnianym koszyku... - nuciła dobrze sobie znaną piosenkę. Wreszcie dostrzegła jakby jakieś postacie, ludzką i zwierzęce. Nie chciała się jeszcze wychylać zza drzew, dając tym samym ostatnią szansę obcym na opuszczenie bagien.
-To moje bagno! - ryknęła nagle, płosząc z sąsiednich drzew chmarę ptaków.

Choć z zewnątrz próbowała zachować powagę i dostojność tej wspaniałej chwili, to w środku małoletnia Cili wręcz ryła ze śmiechu. Jednym z jej ulubionych zajęć podczas zbierania różnych składników w lasach i na bagnach było właśnie straszenie bogom ducha winnych podróżnych, a szczególnie mężczyzn. I choć mentorka jej wielokrotnie tłumaczyła, iż właśnie przez takie dziecinne zachowania ludzie im nie ufają, to dziewczę nie mogło sobie odmówić takiej przyjemności. Ci, którzy na ogół stroili się w żelazne puszki i chełpili się niezrównaną ponoć odwagą, w takich chwilach okazywali się posranymi ze strachu dzieciakami.
Nie inaczej było i tym razem, choć Śledźma od razu po głosie poznała, iż ma do czynienia z kimś stosunkowo młodym, zbliżonym do jej wieku. Z początku nie odpowiedziała na pierwsze pytania, bowiem opracowała sobie specjalną strategię na śmiałków, co to ośmielili się wejść na jej bagno. Dlatego też poprzestała na podglądaniu nieznajomego zza drzew, cały czas uspokajając podniecone zwierzęta.
-Muahahahaha - rozległ się po lesie złowrogi śmiech. -Gdyby to były Dzieci Lasu, już dawno leżałbyś trupem, rycerzyku - odparł głos znikąd. Ta chwila niepewności pewnie by jeszcze trochę trwała, gdyby młody szczeniak nie wyrwał się nagle do przodu. Psinka w kilku susach znalazła się przy chłopaku i poczęła go obszczekiwać.
-A do czorta! Szlag by to trafił! Leszek, do mnie! - zaczęła marudzić i złorzeczyć. Jednocześnie wygramoliła się wreszcie zza drzew i teraz w kierunku obcego podążał dziwny stwór z rybią maską na łbie. Jakby tego było mało, stworowi owemu towarzyszył osioł, a piesek Leszek nie przestawał szczekać.
Kiedy Cili wreszcie wychynęła ze swej kryjówki, westchnęła ciężko. W tej masce bardzo trudno jej się oddychało, musiała najzwyczajniej w świecie przywyknąć. Dysząc i podpierając się na potężnym, w jej mniemaniu, kosturze, przyjrzała się chłopaczkowi i jego dobytkowi. Nie rzekła nic, pozwalając, by młodzieniec mógł chłonąć jej majestat.

Z radością w swych błękitnych ślepiach obserwowała, jak chłopaszek cofa się o krok, a jego konie także zdają się być spłoszone... Chociaż nie, akurat zwierząt nie lubiła straszyć, toteż zrobiło jej się nieco przykro. Może odrobinę przesadziła? Następnym razem nie ukaże swej maski tak szybko, coby ktoś nie zszedł w tejże chwili od razu z tego padołu łez. A może właśnie trzeba było tak z zaskoczenia bez wcześniejszych ryków? Cili sama nie mogła się zdecydować, co by dodało jej więcej majestatu, a zarazem też makabryczności. Kiedyś próbowała podpytać o to starowinkę, ale ta tylko ją wyśmiała. Jakże to tak? Wiedźma powinna budzić strach, żeby ją szanowano! Jakże inaczej dzieweczka mogłaby przemówić do rozumu potężnemu chłopisku na ten przykład? Cili się wydawało, że jej mentorka jest czasem bardzo niewspółczesna...
-Leszek, do mnie! - zakrzyknęła za psiakiem, a ten posłusznie podbiegł i przycupnął u nóg swej pani. Niestety, lub stety, dalej szczerzył szczenięce kiełki i powarkiwał lekko w stronę przybysza.
-Bestyja mu się uwidziała nagle, patrzcie no tego - wybuchnęła bardzo niepokojącym, wiedźmowym śmiechem, a osioł Melek zajęczał przeciągle w ramach akompaniamentu. -Bagnisko i moczary są moje, bom jo tu zamieszkuje i jo tu oporządzam wszystko. A zwą mnie Śledźmą, młody pyszałku - odpowiedziała dumnie. -Teraz niech rycerzyk powie, jakimże to imieniem go zwą.. . - kiedy wreszcie otrzymała odpowiedź na swe pytanie, większą uwagę jęła zwracać na nieprzytomnego towarzysza młodzieńca.
-Na tym bagnie Nieznajomy nie ma nic do powiedzenia. Tutaj władam ja i natura. Jeśliś prawdę mówicie i czystegoś są serca, chodźcie za mną. Pomogę twemu panu. Co że to mu się przytrafiło? - zadała pytanie, jednocześnie zbliżając się do chłopaka i jego dobytku. Pewnie chciała obejrzeć rannego, nic więcej, choć mogło to różnie wyglądać. W każdym razie Śledźma niby lubiła straszyć obcych, ale pomocy nigdy by nie odmówiła, zwłaszcza jeśli w grę wchodziło czyjeś życie. Uczona była wszakże, i przede wszystkim, na zielarkę, która ma leczyć ludzi, a nie zostawiać ich na bagnie na pewną śmierć.

Śledźmie nie podobało się coś w tym młodziku. Może to, że górował nad nią niczym ta brzoza? A właśnie, było takie powiedzenie: Wysoki jak brzoza, a głupi jak koza. Cili zaśmiała się na samą myśl o tym. Być może właśnie chłopaczek był idealnym przykładem tej złotej sentencji? Być może, wszakże nie znała go na tyle dobrze, by móc to oceniać. Wiedziała natomiast, że oprócz jego pokaźnego wzrostu denerwuje ją jeszcze w nim jedna rzecz - przesadna buta. Ktoś powinien go nauczyć, jak powinno się rozmawiać z wiedźmami. I tym kimś mogła być właśnie Cili.
Najpierw patrzyła na niego z politowaniem, kiedy ten odstawiał swoją szopkę z dołkiem. Potem jednak zdenerwowała się na tyle, że trzasnęła młodzieńca kijem po głowie. Niezbyt mocno, ale na tyle dotkliwie, ażeby na długo zapamiętał tę nauczkę.
-A teraz dołek jest mój. Prawem podboju! - zakrzyknęła. Jeśli cwaniaczek nic dalej nie wywinął, to oczywiście nie zamierzała go dalej męczyć i dała mu już pokój.
-Borze szumiący, Walder, nie możesz tak po prostu sugerować komuś, że ma głupie imię. Śledźma to tylko mój przydomek, mądralo z Burzy - zganiła go po raz kolejny. Było to o tyle zabawne, iż Cili, mimo swoich starań, by wypaść poważniej, wciąż pozostawała 13-latką o dziewczęcym głosiku.
-Jak to gdzie? Przecie toć to jasne, że do mnie. Jo żodyn mór, ino leśna uzdrowicielka - powiedziała z wyraźną dumą w głosie. Z początku trochę się nawet zdenerwowała o niewierzenie w jej umiejętności, ale takiemu chłystkowi mogła chyba wybaczyć. Dlatego też bez zbędnych pytań podeszła do starszego z mężczyzn. Pierwsze, co ją uderzyło, to rzeczywiście smród ropy. Chociaż w sumie Cili bardzo lubiła ten zapach, zapach rozkładu i zgnilizny. Mmm, ropa.
-Ano, zakażona. Pójdzie za mną, to zaprowadzę do mej Jamy. Tam z kolei moja mentorka pewno coś poradzi - zawyrokowała głosem, który raczej nie przyjmował sprzeciwów, ni odmów. -Co to żeście, z Żelaznymi się naparzali? A komu to potrzebne? - zapytała z czystej ciekawości.

Zaśmiała się bardzo niepokojąco i chrapliwie, kiedy chłopaszek dostał po łbie i wydawał się zamroczony. Jednocześnie Melek zaczął rżeć i wydawać z siebie charakterystyczne ośle dźwięki, a z kolei piesek Leszek zaczął na nowo ujadać u stóp swej pani. Śledźma jednak kazała mu się uspokoić, co też uczynił natychmiast. Osła natomiast klępnęła pieszczotliwie w zad.
-E tam zaraz guza. Jak sobie żelastwem schłodzisz, to pewnikiem śladu nie będzie. O, właśnie tak jak teraz - pochwaliła wyczyny rycerzyka. -A to za to, żeś przemądrzały, panie woju - odparła mu w taki sposób, jakby mówiła o jakiejś oczywistości.
I niestety ten buch w łeb wcale niczego chłopaka nie nauczył. Dalej próbował dyskutować ze Śledźmą, ale tej już nie chciało się podnosić kostura nawet na tego gagatka. Przecie nie będzie go tutaj lać!
-A tak jakoś. Chyba dla bezpieczeństwa, ale ty mi chyba nie zagrażasz... No, to możesz mi mówić Cili - przedstawiła się lekko zmodyfikowaną wersją swego prawdziwego imienia, ale wersją, którą też używała jej wiedźmowa nauczycielka. Właśnie teraz powoli zaczęła ciągnąć Waldera w kiwrunku jej domostwa.
-Ta, taka starsza wiedźma. Ma naprawdę dużą wiedzę i z pewnością będzie mogła pomóc twemu panu. Spokojnie, nic wam nie zrobimy. Głównie to pomagamy ludziom właśnie - zaczęła tłumaczyć młodzieńcowi, jak to w istocie wygląda. Niektórzy bowiem sadzili zapewne, iż taka Cili siedzi sobie ze swoją starowinką w chatce na kurzej nóżce i klątwy jakowe tylko obmyślają i rzucają w niewinne istoty. Co za absurd!
-Och, no przepraszam cię, Walder, ale zdenerwowałeś mnie okrutnie. Z Żelaznym to jo bym nawet nie godała - zaśmiała się, tym razem wyjątkowo serdecznie. -No... To co tutaj was przygnało? W sensie tak, wiem, bitka z Żelaznymi... Ale jak trafiliście na tych Żelaznych. Opowiadaj. Lubię słuchać historii - w jej głosie nie było słychać rozkazu, tylko zwyczajną prośbę i lekkie podekscytowanie.

Młoda Śledźma, nie widząc w Walderze zbyt wielkiego zagrożenia, zdecydowanie spuściła już z tonu. Taki rycerzyk był nawet zabawny, a i historie mógł mieć ciekawe do opowiedzenia. Gdyby jeno był nieco tłuściejszy, to starowinka z chaty z pewnością by go chciała schrupać. Jednakże tuczyć chłopców jej się nigdy nie chciało, więc Cili w sumie nie widziała, aby jej mentorka zajadała się kiedykolwiek młodym mięskiem. Najprawdopodobniej zatem straszyła tylko swoją uczennicę podobnymi insynuacjami.
-Aj, przepraszam cię, Walder. No nie bocz się już. Do wesela się zagoi. Tylko nie wiem czyjego, heh - zaśmiała się radośnie, jakby to był najśmieszniejszy żart na całym Planetos. Ostatecznie jednak chyba wzbudziła w młodziku na tyle dużo zaufania, by ten podążył za nią wgłąb bagien.
-Wspaniale. Trzymaj się blisko mnie, bo inaczej bagnisko wciągnie ciebie lub twoich końskich kamratów - ostrzegła rycerzyka, po czym chwyciła Melka i jęła go ciągnąć przez moczary. Piesek Leszek cały czas skakał obok jej nóg, próbując zwrócić na siebie uwagę lub zachęcić do zabawy. Śledźmie jednak nie w głowie były teraz takie swawole, bowiem Walder opowiadał tu jej historię. I to o Żelaznych!
Dziewczyna słuchała jej z zapartym tchem, co jakiś czas kręcąc z niedowierzania rybią głową.
-A toś ty giermek jeszcze, ale widzę, że odwagi ci nie brakuje - rzekła wreszcie. -Szlachetnie postąpiliście zatem. Są jednak na tym świecie jeszcze ludzie honoru. Ja bym was za to wyleczyła za darmo nawet, ale zobaczymy, co powie na to moja przełożona, heh - powiedziała, a chwilę później nastąpiło pewne nieszczęście. Zasłuchując się w opowieści Waldera i patrząc się więcej na niego niż na drogę, zahaczyła seym rybim łbem o jakieś gałęzie. Mocne drzewo raz dwa ściągnęło jej z głowy maskę Śledźmy, odsłaniając nieco prawdy. Walder mógł zatem zobaczyć trochę rudowłosego, młodego dziewczęcia, ale czasu na przyglądanie się nie miał zvyt dużo, bowiem Cili szybko założyła maskę z powrotem.
-Przeklęte gałęziory, na bór szumiący i bagniska piekielne! Szlag i pomór niech to wszystko weźmie - jęła rzucać wiązankę przekleństw.

Cili sama w sobie nie była osobą złą, co to to nie... Czy była natomiast dobra? Tutaj akurat ciężko było orzec. Najbardziej chyba pasował do niej charakter neutralny, i to taki dosyć mocno chaotyczny, ponieważ dziewczę w swoim krótkim życiu robiło już wiele... Pomogłoby zarówno i bandytom, jak i zwykłym prostym ludziom, ale gdyby któryś z nich nastawałby na nią, oj, wtedy to nie przepuściłaby nikomu. W tak popapranej krainie, jaką było Dorzecze, należało bowiem wiedzieć, że trzeba o siebie umieć się zatroszczyć.
-No, to akurat mogę obiecać - zacharczała głośno i przedziwny śmiech rozniósł się dookoła nich, płosząc okoliczne ptaszyska.
I szli tak sobie, to dziwne zbiorowisko, przy akompaniamencie dźwięków osła i rżenia koników oraz śmiesznego ujadania pieska Leszka. Psiur akurat podskoczył wyżej swej pani, która to dała mu rozkosznego pstryczka w nosek. Zwierzątko pchnięte tym popędziło do przodu.
-A to się obaczy, Walder. Może ta starsza coś wymyśli, ona to już na wiele siły nie ma, heh - odparła na propozycję giermka. Potem jednak nastąpiła już wcześniej wspomniana tragedia i Śledźma była jeszcze bardziej zdenerwowana niż na początku.
-No rzeczywiście, bo wiedźmy od razu rodzą się stare, mądralo - powiedziała ironicznie. -Jestem uczennicą wiedźmy, Walder. To chyba jasne, że jestem jeszcze młoda, nie? Weź jej tylko nie mów, żeś widział mój ryj, bo mi stara łeb urwie - poprosiła młodzika, po czym nagle przystanęła. Oczom wędrowców mogła ukazać się zamszona jama wydrążona w skale, nad którą rozpościerało się stare drzewo. Wejścia do jamy strzegły natomiast drewniane wrota.
-No, to jesteśmy - powiedziała nagle Cili i gestem zaprosiła Waldera, by ten ruszył pierwszy. Ona sama zaś planowała zaczekać chwilę i zająć się przywiązaniem zwierzaków. Z głębi chaty wtenczas dało się słyszeć niepokojące miauknięcia.

Z radością i ognikami w swych niebieskich oczach patrzyła się, jak to ten dzielny giermek Walder nieco zląkł się, stając przed wejściem do ich Jamy. Mimo wszystko najpierw wypadało się zająć odprowadzeniem Melka do miejsca, gdzie miał zapewnione siano oraz wodę. Zachęciła również młodzika, aby tam zaprowadził swe wierzchowce.
-Nie, ogłupiałeś? Gulasz z kota był tydzień temu - zaśmiała się upiornie, nie próbując nawet tłumaczyć tych kocich dźwięków. Zresztą Walder sam wkrótce się przekona, co to na niego czaiło się tam w środku.
-Miejscowi nazywają to miejsce Bebokową Jamą... Zaraz zobaczysz dlaczego, haha... A tak przy okazji, dasz radę podnieść swego rycerza? Chodź, wejdźmy do środka - powiedziała, po czym skierowała się do drewnianych drzwi. W pobliżu chaty/jamy Walder mógł zobaczyć niewielkie stado kur pląsające obok pod wodzą dumnego koguta, a także kozę, która co jakiś czas śmiesznie pobrzdękiwała dzwonkiem uwieszonym u szyi. Dodatkowo wiedźmy musiały też uprawiać ogródek, bowiem wokoło było sporo grządek. Natomiast tuż obok drzwi było miejsce obwarowane drewnianym płotem, gdzie rosły wiedźmie rośliny służące kobietom do różnych maści i eliksirów.
Jeżeli Durwald zdecydował się podążyć za Cili, ta wprowadziła go do środka, gdzie czekało na niego... całkiem przyjaźnie urzadzone wnętrze. Na środku było ustawione duże palenisko, a nad nim zawieszony kocioł. Znalazło się też miejsce na stół na kozłach oraz kilka taboretów oraz ze dwie szafy i jedną skrzynię. Z głównej izby przechodziło się do kilku mniejszych. Całe wnętrze natomiast było przesycone zapachem ziół, ktorych ususzone fragmenty wisiały chyba w każdym możliwym i wolnym miejscu.
Do nóg Durwalda nagle podbiegł czarny kotek, który wydawał głośne miauknięcia, po chwili zaś pojawiła się i starsza wiedźma. Była to kobieta w sędziwym już wieku, o siwych, długich włosach zaplecionych w jeden warkocz i mocno spracowanych dłoniach. Twarz nie była nieprzyjazna, za młodu mogła nawet uchodzić za niebrzydką.
-Na czorta, Cili, tak długo cię nie ma i jeszcze sprowadzasz mi do chałupy jakichś obszarpańców. Kto to niby jest, a? Może jeszcze mi powiesz, że jakiś książę Burzowców, co? - zapytała chrapliwym głosem, śmiejąc się przy tym okrutnie. Wtedy Śledźma wytłumaczyła jej wszystko, opisując z grubsza całą sytuację, oczywiście pomijając niektóre jej fragmenty. Wspomniała też, że z Waldera żaden tam książę, jeno prosty giermek. Dopiero wtedy starowina spojrzała się tak jakoś na mężczyzn łaskawiej.
-Dobra, ty, młody, dawoj go na łoże do mniejszej izby. Spróbujemy poskładać tego twojego rycerza. To mówisz, że jok ci na imię? I że Żelastwa was poskładały, heh? - zadawała pytania, prowadząc ich jednocześnie do jednej z izb, gdzie Walder mógł złożyć swego kompana na łożu.
-Ja go mogę uleczyć! - zaproponowała nagle Cili, lecz szybko spokorniała pod surowym spojrzeniem swej mentorki. -Albo mogę też tylko pomóc...
-Przynieś czyste płótna i wodę, aby prędko - nakazała starowinka i jęła się zajmować rycerzem.

Stara wiedźma coś tam cmoknęła, coś tam mruknęła, kiedy to młodzik się jej przedstawiał. Cili w tym czasie to znikała, to się pojawiała znienacka, przynosząc na łóżko świeże pościele i piernaty.
-No Długonogi to on w istocie, a niech mnie, jest - wycharczała kobicina. Walder mógł zauważyć, że przez cały czas żuje coś w ustach, co nadawało jej zębom gramatowej barwy. -A wiesz, znałam kiedyś jednego Waldera. Dupczyć to on potrafił, że hoho. Ale nie był taki słodziusi jak ty, ptysiu - wymlaskała w kierunku giermka, śmiejąc się jednocześnie dosyć jędzowato. Cili w tym czasie tylko parsknęła i pomogła ułożyć ser Broma na posłaniu, by następnie przynieść wszystkie potrzebne do oczyszczania rany przyrządy.
Starucha najpierw obejrzała dokładnie nogę mężczyzny, coś tam sobie pod nosem pomruczała, po czym zaczęła oczyszczać ranę.
-E tom, dejcie, paniczyku, spokój. My to tu od tego som, coby pomagać, nie, Cili? Ale tak w ogóle, to bez szycia się nie obejdzie - orzekła nagle.
-Ja chcę! Ja! - wyrwała się Śledźma, na co babuszka przewróciła niby oczyma, ale ostatecznie się zgodziła. Przyznać trzeba było, że młoda (oczywiście przy instruktażu starszej) całkiem nieźle sobie poradziła. Na koniec musiały tylko zaaplikować maść przeciwbólową oraz taką, co to wszelki mór odstraszała.
Po skończonej pracy Cili, cała jeszcze w krwi, podeszła do młodzieńca. Stara w tym czasie zaczęła coś tam jeszcze przy rycerzu majstrować, aby się upewnić, czy nie gorączkuje.
-No, Walder, śpisz z nami? - zapytała wreszcie młoda Śledźma, oblizując spierzchnięte wargi. Gdzieś na zewnątrz dało się słyszeć wycie wilka.

Przez chwilę w ciszy przyglądała się, jak młokos czochra jej futrzanego, czarnego przyjaciela. Kot Bebok najwyraźniej polubił giermka Waldera, na co wskazywało dosyć głośne mruczenie i lekko zmrużone ślepia. Cili pogłaskała swego zwierzaka po miłym łebku.
-No, no, chyba wpadłeś mu w oko - zaśmiała się pod nosem. Przyjrzała się chłopakowi uważniej i dostrzegła w nim coś specyficznego. Coś, na co wcześniej nie zwracała uwagi, a co teraz dawało o sobie głośno znać. Niestety niedoświadczona Śledźma nie wiedziała jeszcze, co to takiego może być.
-Ano, możesz spać z kopytnymi zwierzokami, hehe - parsknęła śmiechem. -Ja ci to mogę obiecać, ale jeśli chodzi o tamtą, to ja tam nie wiem - ruchem głowy wskazała swą mentorkę, a następnie zarechotała głośno.
-No dobra, pościelę ci w tej samej izbie, co twój rycerzyk leży - powiedziała, po czym zabrała się do pracy. Wkrótce Walder mógł się cieszyć już świeżym posłaniem. Co więcej, dostał od wiedźm nawet gorącą strawę. Wbrew jego obawom nie był to gulasz z kota, ani inna dziwna potrawa, a zwykły rosół na kurze z mięsem. Do tego podały mu piwo. Cili zaproponowała mu także wywar z nietoperzy, traszek lub jaszczurek, zaczęła bowiem ostatnio parać się przyrządzaniem samogonów. Do młodzika należała decyzja, czy się na to zdecydował.
Jakiś czas później, kiedy baby udały się już do swoixh łóżek, a starowinka cicho pochrapywała, Cili wyślizgnęła się ze swojego leża i powędrowała do giermka. Wpełzła mu pod prześcieradła i powiedziała półszeptem do ucha:
-Waaaldeeer, śpisz? Śpisz? Chodź, chcę ci coś pokazać - zdradziła chłopakowi. Jeżeli nie reagował, to dodatkowo popychała go delikatnie w ramię. Jeżeli giermek obudził się i obrócił w jej stronę, mógł ujrzeć niewielkie stworzenie w koszuli nocnej i masce Śledźmy na twarzy.

Śledźma musiała trochę się namęczyć, by ta klucha Walder wreszcie się ocknął. Próbowała wielu rzeczy. Próbowała go szczypać, miętosić mu ramię, nawet kopać po kostkach. W końcu jednak jakoś jej się udało.
-O, to jak śpisz, to co godosz po nocy? - zapytała, jakby zapomniała, że to właśnie ona przed chwilą go obudziła. Nie zdążyła mu jednakże nic więcej powiedzieć, ponieważ młodzieniec nagle spojrzał się na nią i wpadł w panikę, aż sobie ten, hehe, głupi ryj rozwalił. No, może nie taki głupi. Śledźma podeszła szybko do niego. Zdjęła też swoją maskę.
-Ciii, co się drzesz? Pobudzisz jeszcze tych storych - zakryła mu usta swoją ręką. Obejrzała też szybko jego czoło. -To jo przecie, Cili. Lepiej przyłóż coś zimnego, bo guza będziesz mioł. No, a jo ci chciałam coś pokazać. Pójdziesz, Walder? - zadała pytanie, chociaż i bez jego zgody zaczęła ciągnąć go w ciemność. Wkrótce Durwald mógł rozpoznać, iż wychodzą na zewnątrz, na bagna. Jeżeli nie protestował jakoś specjalnie, Cili pociągnęła go do pobliskiej polanki, nieco podmokłej, ale wystarczająco suchej, by rozpalić tam ognisko. Bo trzeba powiedzieć, że ono było już tam rozpalone i czekało na nich, no.
-Dzisiaj jest pełnia - zawiadomiła chłopaka, pokazując jednocześnie palcem na okrągłą tarczę księżyca. Więcej nie zamierzała teraz mówić, wyraźnie czekała na jego reakcję. Tak, jakby miał wiedzieć, co powinien teraz zrobić lub co jej ma rzec.

Niezwykle bawił ją widok młodziutkiego rycerzyka, który to dopiero co został przebudzony ze swego snu i na narzeka na wszystko. Gdyby nie to, iż bała się pobudzić reszty, to z pewnością chichrałaby się teraz niemożebnie. Dopiero na słowo "chędożenie" zrobiła się nieco bardziej poważna.
-A nawet jeśli, to co z tego? - zapytała buńczucznie, mocniej zaciskając zęby.
-Mózg, Walder. To się nazywa mózg - postanowiła doedukować nieco chłopaka. Chwilkę odczekała, nim ten oporządzi się z guzem, po czym pociągnęła go do lasu. Noc była stosunkowo ciepła, a płomienie z ogniska skutecznie odstraszały wszelkiego rodzaju robactwo, w tym oczywiście komary. Gdzieś tam w tle rechotały ropuchy, kumkały żaby i grały na swych małych nóżkach świerszcze. No, normalnie jak w jakiejś bajce.
-No nie bądź już taki ironiczny - prychnęła w stronę Waldera. Ten oczywiście dalej miał jakieś chore wyobrażenia o poświęcaniu ludzi w ofierze przez upiorne wiedźmy. -Haha, bardzo śmieszne. Nie to miejsce i nie ta pora. Rytualne mordy odprawiamy na wzgórzu - wyszczerzyła białe ząbki niczym drapieżnik przygotowujący się do skoku na swą ofiarę.
-No, Walder, ja mam już prawie trzynasty dzień imienia, a wciąż ani razu ten teges, rym cym cym czy inne fą fą fą mnie nie spotkało. Stara mówi, że to niezdrowo i że powinnam sobie znaleźć silnego chłopa. Ty mówiłeś, że możesz się nam odwdzięczyć za pomoc. I chyba jesteś całkiem silny... No i dzisiaj jest wyjątkowa noc, wiedziałeś? - mówiąc to, skrzyżowała ręce za plecami i zaczęła się kołysać jakby wciąż była niepewną, małą dziewczynką. Lewą nogą zataczała też kręgi po glebie. Oczy jednak cały czas były wpatrzone w Waldera.